Seks
alle pijlers
Geen orgasme door emotionele binding
vrijdag 22 juni 2007 om 21:44
Met mijn ex-vriend heb ik nog nooit een orgasme mogen beleven. Hij is niet zeer bekwaam in de bedkunsten, maar ook weer niet zo slecht dat het niet zou lukken.
Mijn eerste orgasme beleefde ik met een klant, omdat ik mij zonder emtionele binding veel meer kan overgeven aan iemand. Dit is al vaker gebeurd en gebeurt ook eigenlijk steeds vaker. Met klanten heb ik ook helemaal niet de schaamte om in hun bijzijn te masturberen en zo tot een hoogtepunt te komen.
Waarom kan ik dit niet met mannen waarmee ik méér dan alleen seks deel? Ik neuk nog steeds net zo 'geil' met ex-vriend als met klanten, en geniet ook, maar klaarkomen zit er niet in. Het is net alsof ik mezelf niet over kan geven, een soort schaamte.
Herkent iemand dit of ben ik de enige freak op dit forum/aardkloot?
Mijn eerste orgasme beleefde ik met een klant, omdat ik mij zonder emtionele binding veel meer kan overgeven aan iemand. Dit is al vaker gebeurd en gebeurt ook eigenlijk steeds vaker. Met klanten heb ik ook helemaal niet de schaamte om in hun bijzijn te masturberen en zo tot een hoogtepunt te komen.
Waarom kan ik dit niet met mannen waarmee ik méér dan alleen seks deel? Ik neuk nog steeds net zo 'geil' met ex-vriend als met klanten, en geniet ook, maar klaarkomen zit er niet in. Het is net alsof ik mezelf niet over kan geven, een soort schaamte.
Herkent iemand dit of ben ik de enige freak op dit forum/aardkloot?
vrijdag 22 juni 2007 om 22:14
Ja ik herken het.
De beste sex is sex met een min of meer vreemde. Emotioneel dan. In een echte relatie met alles er op en er aan, heb ik ook altijd minder behoefte. Omdat ik dan meer een maatjesgevoel heb. Niet meer een spannend geil gevoel dus.
Tja, daar kan ik niks aan doen volgens mij. Misschien is polyamori een optie voor ons soort mensen. :D
De beste sex is sex met een min of meer vreemde. Emotioneel dan. In een echte relatie met alles er op en er aan, heb ik ook altijd minder behoefte. Omdat ik dan meer een maatjesgevoel heb. Niet meer een spannend geil gevoel dus.
Tja, daar kan ik niks aan doen volgens mij. Misschien is polyamori een optie voor ons soort mensen. :D
vrijdag 22 juni 2007 om 22:56
Ook hier herkenning.
Heb meer moeite me mezelf geestelijk -lichamelijk geen probleem- laten gaan dan denk ik, een soort onbewuste schaamte, op het moment dat ik gevoelens voor iemand heb. Net als jij, persephone, heb ik ook geen enkel probleem met ranzige-geile-porno-sex met mn vriend/eerdere vriendjes, graag zelfs, maar het klaarkomgebeuren vergt wat meer blijkbaar -bij ONS no problem. Moet er wel bijzeggen dat na verloop van tijd bij mij de moeilijkheden daarmee, god zij dank, als sneeuw voor de zon verdwijnen. Maar dan heb ik nu ook wel een konings-beffer aan mijn zijde, dat scheelt ook! :D
xEsther
Heb meer moeite me mezelf geestelijk -lichamelijk geen probleem- laten gaan dan denk ik, een soort onbewuste schaamte, op het moment dat ik gevoelens voor iemand heb. Net als jij, persephone, heb ik ook geen enkel probleem met ranzige-geile-porno-sex met mn vriend/eerdere vriendjes, graag zelfs, maar het klaarkomgebeuren vergt wat meer blijkbaar -bij ONS no problem. Moet er wel bijzeggen dat na verloop van tijd bij mij de moeilijkheden daarmee, god zij dank, als sneeuw voor de zon verdwijnen. Maar dan heb ik nu ook wel een konings-beffer aan mijn zijde, dat scheelt ook! :D
xEsther
zaterdag 23 juni 2007 om 10:09
Persephone,
Zoals heel veel mensen hier lees ik je stukjes heel graag omwille van hun kwinkslagen en zwartgallige humor. Inhoudelijk echter baren ze me vaak zorgen. Zo veel dat je me waarschijnlijk niet eens kent omdat het me zelden lukt te reageren zonder mezelf als een verschrikkelijk oud wijf terug te lezen (ergo: klik 'sluiten').
Zo ook in dit topic, maar hell, vorige week op een feestje werd ik nog hooguit 27 geschat, dus mijn looks kunnen maarliefst 6 jaar oudewijverigheid opvangen ;).
Anyway, wake up and smell the coffee, open je ogen en zie de tekenen aan de wand en zo meer van dat clichématig fraais. Je leeft op twee sporen. Dat is op zich denk ik niet zo problematisch, je bent er intelligent genoeg voor. Maar deze sporen sluiten elkaar uit omdat ze niet parallel kunnen lopen maar haaks op elkaar staan.
De schaamte die je ervaart en die je in de weg staat om een volwaardig sexueel bestaan (volwaardig omdat overgave en loslaten daar onderdeel van is) op te bouwen op het ene spoor ondervang je in het andere spoor. Je lichaam krijgt de puur fysieke behoefte dus bevredigd, maar mentaal conditioneer je jezelf zo dat overgave en ontlading niet meer thuishoren in de stroom waar ze dat eigenlijk wèl het meeste zouden moeten doen (het meeste omdat het een primaire behoefte is en een mens nou eenmaal niet zijn werk is, ergo sexuele bevrediging hoort primair thuis in je privé stroom).
Je doet dit werk nu zo ongeveer een jaar las ik ergens. En met groot succes volgens je eigen woorden. Succes dat je baseert op het feit dat je sex en liefde makkelijk kunt scheiden, het werk je niet 'raakt' en je alle übernuchtere geëconomiseerde afwegingen zo op kunt lepelen en daardoor onder andere schaamte geen vat op je heeft.
Je lacht om de mannen waar je eigenlijk van droomt om bij te horen, hebt een onoverbrugbare kloof opgeworpen tussen jezelf en menigeen die je lief is en ontneemt jezelf iedere kans op een intieme relatie met iemand die 'gewoon' begin/eind twintig is (danwel door je beroep tussen jullie in te zetten danwel door het gros bij voorbaat af te serveren onder het mom van überhaupt niet spannend/ontwikkeld genoeg).
Meer en meer leiden de twee sporen waarin je leeft je een volledig ander kant op. En gebaseerd op je postings hier is het spoort dat je wegleidt bij je hart de TGV van de twee.
Het is (natuurlijk) niet aan mij om te oordelen. Ik denk ook eigenlijk niet dat ik een oordeel heb. Ik kom niet verder dan een observatie. En wat ik zie is een intelligent jong mens die haar hart-stroom laat voeden door (onder andere) populariteit op een forum, door (vaste) klanten (als je nu heel hard nee aan het denken bent... remember de recensiesite en egopijn). Maar die zelf het lichaam waarin ze leeft kastijdt door overmatig drankgebruik, een nicotineverslaving, een matig voedingspatroon en te lang rondlopen met lichamelijke kwalen en haar ziel trakteert op een ijzige slotgracht die een 100% onderuitglijd garantie biedt voor iedereen die gehoor geeft aan haar lokroep van humor, wrange zelfspot en intelligentie, zodat ze vrij van schuld niemand binnen hoeft te laten in haar hart.
Anyway, my two cents; als je je wilt kunnen overgeven aan genot en je emotioneel-fysieke verlangens wil bevredigen, ga op één spoor leven òf houd je sporen zuiver (dus niet langer de behoefte van het ene spoor invullen op het ander).
Overigens zeg ik niet dat dat simpel is. Want voor bovenstaand verhaal geldt in zéér hoge mate, takes one to know one.
Zoals heel veel mensen hier lees ik je stukjes heel graag omwille van hun kwinkslagen en zwartgallige humor. Inhoudelijk echter baren ze me vaak zorgen. Zo veel dat je me waarschijnlijk niet eens kent omdat het me zelden lukt te reageren zonder mezelf als een verschrikkelijk oud wijf terug te lezen (ergo: klik 'sluiten').
Zo ook in dit topic, maar hell, vorige week op een feestje werd ik nog hooguit 27 geschat, dus mijn looks kunnen maarliefst 6 jaar oudewijverigheid opvangen ;).
Anyway, wake up and smell the coffee, open je ogen en zie de tekenen aan de wand en zo meer van dat clichématig fraais. Je leeft op twee sporen. Dat is op zich denk ik niet zo problematisch, je bent er intelligent genoeg voor. Maar deze sporen sluiten elkaar uit omdat ze niet parallel kunnen lopen maar haaks op elkaar staan.
De schaamte die je ervaart en die je in de weg staat om een volwaardig sexueel bestaan (volwaardig omdat overgave en loslaten daar onderdeel van is) op te bouwen op het ene spoor ondervang je in het andere spoor. Je lichaam krijgt de puur fysieke behoefte dus bevredigd, maar mentaal conditioneer je jezelf zo dat overgave en ontlading niet meer thuishoren in de stroom waar ze dat eigenlijk wèl het meeste zouden moeten doen (het meeste omdat het een primaire behoefte is en een mens nou eenmaal niet zijn werk is, ergo sexuele bevrediging hoort primair thuis in je privé stroom).
Je doet dit werk nu zo ongeveer een jaar las ik ergens. En met groot succes volgens je eigen woorden. Succes dat je baseert op het feit dat je sex en liefde makkelijk kunt scheiden, het werk je niet 'raakt' en je alle übernuchtere geëconomiseerde afwegingen zo op kunt lepelen en daardoor onder andere schaamte geen vat op je heeft.
Je lacht om de mannen waar je eigenlijk van droomt om bij te horen, hebt een onoverbrugbare kloof opgeworpen tussen jezelf en menigeen die je lief is en ontneemt jezelf iedere kans op een intieme relatie met iemand die 'gewoon' begin/eind twintig is (danwel door je beroep tussen jullie in te zetten danwel door het gros bij voorbaat af te serveren onder het mom van überhaupt niet spannend/ontwikkeld genoeg).
Meer en meer leiden de twee sporen waarin je leeft je een volledig ander kant op. En gebaseerd op je postings hier is het spoort dat je wegleidt bij je hart de TGV van de twee.
Het is (natuurlijk) niet aan mij om te oordelen. Ik denk ook eigenlijk niet dat ik een oordeel heb. Ik kom niet verder dan een observatie. En wat ik zie is een intelligent jong mens die haar hart-stroom laat voeden door (onder andere) populariteit op een forum, door (vaste) klanten (als je nu heel hard nee aan het denken bent... remember de recensiesite en egopijn). Maar die zelf het lichaam waarin ze leeft kastijdt door overmatig drankgebruik, een nicotineverslaving, een matig voedingspatroon en te lang rondlopen met lichamelijke kwalen en haar ziel trakteert op een ijzige slotgracht die een 100% onderuitglijd garantie biedt voor iedereen die gehoor geeft aan haar lokroep van humor, wrange zelfspot en intelligentie, zodat ze vrij van schuld niemand binnen hoeft te laten in haar hart.
Anyway, my two cents; als je je wilt kunnen overgeven aan genot en je emotioneel-fysieke verlangens wil bevredigen, ga op één spoor leven òf houd je sporen zuiver (dus niet langer de behoefte van het ene spoor invullen op het ander).
Overigens zeg ik niet dat dat simpel is. Want voor bovenstaand verhaal geldt in zéér hoge mate, takes one to know one.
zaterdag 23 juni 2007 om 11:03
Maar Sprankelend, ik had dit al vóór ik met mijn werk begon. Ik vind het moeilijk mij emotioneel over te geven aan iemand. Altijd al gehad. En wellicht niet de juiste man tegengekomen, want ex geeft zelf al aan mij niet te willen laten klaarkomen op een manier die hij niet leuk vindt.
Ik sluit niemand uit eigenlijk, ik ken een negentienjarige kerel waar menig 'ouder'persoon een ontiegelijke zooi van zou kunnen leren. Maar op het moment sta ik niet echt open voor een relatie, al zou ik dat best willen.
Het deed mijn ego wel een beetje pijn ja, dat ik zo plastisch negatief werd omschreven op een hoerenlopersforum. Maar geef toe, zou jij dat in eerste instantie níet hebben? Ik schrok me kapot. NU vind ik het niet erg meer, maar net na de date teruglezen dat je lelijk bent en verschrikkelijk in bed, dat hakt er wel eventjes in.
Ik vertoef hier graag omdat ik -zoals je begrijpt- veel ervaringen niet kan delen met de mensen om mij heen. Ik zou dat véél liever wél doen, maar het is de buitenwereld die problemen heeft met mij, niet andersom. Dan kies ik liever voor veiligheid.
Ik meet mijn eigenwaarde niet af aan een forum hoor ;)
Ik sluit niemand uit eigenlijk, ik ken een negentienjarige kerel waar menig 'ouder'persoon een ontiegelijke zooi van zou kunnen leren. Maar op het moment sta ik niet echt open voor een relatie, al zou ik dat best willen.
Het deed mijn ego wel een beetje pijn ja, dat ik zo plastisch negatief werd omschreven op een hoerenlopersforum. Maar geef toe, zou jij dat in eerste instantie níet hebben? Ik schrok me kapot. NU vind ik het niet erg meer, maar net na de date teruglezen dat je lelijk bent en verschrikkelijk in bed, dat hakt er wel eventjes in.
Ik vertoef hier graag omdat ik -zoals je begrijpt- veel ervaringen niet kan delen met de mensen om mij heen. Ik zou dat véél liever wél doen, maar het is de buitenwereld die problemen heeft met mij, niet andersom. Dan kies ik liever voor veiligheid.
Ik meet mijn eigenwaarde niet af aan een forum hoor ;)
zaterdag 23 juni 2007 om 11:06
"haar ziel trakteert op een ijzige slotgracht die een 100% onderuitglijd garantie biedt voor iedereen die gehoor geeft aan haar lokroep van humor, wrange zelfspot en intelligentie, zodat ze vrij van schuld niemand binnen hoeft te laten in haar hart."
Ik begrijp niet exact wat je daarmee bedoelt.
Ik laat overigens wel mensen toe, ik heb ook genoeg mensen om me heen, maar ik leid uiteindelijk wel een dubbelleven (naar de meeste mensen toe). Overigens ben ik te snel te kwetsen (naar eigen idee) als ik mensen allemaal maar tot het binnenste van mijn hart toelaat.
Maar goed, eigenlijk ging het daar niet om, het is een seksueel probleem.
Ik begrijp niet exact wat je daarmee bedoelt.
Ik laat overigens wel mensen toe, ik heb ook genoeg mensen om me heen, maar ik leid uiteindelijk wel een dubbelleven (naar de meeste mensen toe). Overigens ben ik te snel te kwetsen (naar eigen idee) als ik mensen allemaal maar tot het binnenste van mijn hart toelaat.
Maar goed, eigenlijk ging het daar niet om, het is een seksueel probleem.
zaterdag 23 juni 2007 om 11:10
Trouwens, ik word er altijd een beetje, hoe zeg je dat, moedeloos van als mensen me op deze manier willen portretteren. Dit omdat ik denk ik veel eerlijker ben hier dan menig mens. Dat wordt tegen me gebruikt. Ik heb geen alcoholverslaving, nooit gehad. Een nicotineverslaving is pas sinds een aantal maanden (en já, dat is stom) en ik heb nu eenmaal een schaamtegevoel richting artsen als ik een minder ernstige aandoening heb dan laten we zeggen kanker. Ik post om het plezier en soms om hulp, dit topic was enkel bedoeld voor herkenning. Ik val je niet aan Sprankelend, maar ik voel mij een beetje aangetast (raar woord, maar kan het niet omschrijven). Momenteel doe ik alles wat in mijn macht ligt om op één lijn met mezelf te komen, meer kan ik dan ook niet doen.
zaterdag 23 juni 2007 om 12:46
ik had dit al vóór ik met mijn werk begon. Ik vind het moeilijk mij emotioneel over te geven aan iemand. Altijd al gehad.
Tja, dat verrast me op zich niet zo veel. Sluit ook helemaal niets van mijn verhaal uit eigenlijk.
Ik vertoef hier graag omdat ik -zoals je begrijpt- veel ervaringen niet kan delen met de mensen om mij heen. Ik zou dat véél liever wél doen, maar het is de buitenwereld die problemen heeft met mij, niet andersom. Dan kies ik liever voor veiligheid.
Zelfde geldt voor mij, dus ja, dat begrijp ik prima. Maar ook dat staat niet in de weg van wat ik schrijf. If anything is het een illustratie van het feit dat er twee sporen zijn die elkaar niet verdragen.
Ik meet mijn eigenwaarde niet af aan een forum hoor
Dat zie je mij ook niet beweren. Wat ik denk te zien is dat je jezelf een bepaalde waarde toekent (geheel los van forum, klanten, omgeving etc., gewoon vanuit jezelf) maar niet bij machte bent jezelf conform die waarde te behandelen (wat ik eerder voeden noemde). Dat (bevestiging van slim, sympathiek, intrigerend, nice to be with etc.) laat je nu dus over aan extrenen (forummers, klanten, doktoren, medestudenten).
"haar ziel trakteert op een ijzige slotgracht die een 100% onderuitglijd garantie biedt voor iedereen die gehoor geeft aan haar lokroep van humor, wrange zelfspot en intelligentie, zodat ze vrij van schuld niemand binnen hoeft te laten in haar hart."
Ik begrijp niet exact wat je daarmee bedoelt.
Dat laatste vat ik dan maar even op als een uitnodiging tot uitleg. Wat ik bedoel te zeggen is dat je overkomt als iemand die een pakket van op logica gebaseerde eisen heeft (het is toch niet meer dan normaal dat ik van iemand verwacht dat... dat heeft niets te maken met arrogantie maar...). Geen waslijst van eisen die je op iedereen loslaat (nee, want jij bent echt heel erg toegankelijk), maar wel eisen die allez-hop uit de hoge hoed getoverd kunnen worden op het moment dat iemand te dichtbij komt. En die het 'dus' (want hey... logica) maken dat het zijn/haar eigen schuld is dat de relatie daar een andere wending nam dan te verwachten viel.
Ik heb geen alcoholverslaving, nooit gehad.
Good for you. Overigens heb ik het nergens over een alcoholverslaving gehad. Ik noemde het overmatig alcohol gebruik, iets waar je hier met enige regelmaat zelf mee hebt gekokketeerd.
En de oh-arme-ik frase dat je hier eerlijker bent dan menigeen en daarop gepakt wordt laat me eerlijk gezegd koud. Je bent slim genoeg om de risico's in te schatten van het je hele hebben en houwen op internet gooien.
Dat je nicotine verslaving er pas sinds enige maanden is, is een non argument. Als ik gisteren mijn been eraf heb gehakt ben ik namelijk gewoon kreupel, en niet niet-kreupel omdat ik 33 jaar langer wèl twee benen had.
En 'nu eenmaal' een schaamtegevoel hebben richting doktoren, fine by me. Daarmee heb je al mijn punten met ruis omwikkeld en is het net alsof ze er niet zijn. Als dat jouw idee is van eerlijk zijn en uit alle macht proberen met jezelf op één lijn te komen dan heb ik er weinig moeite mee om in twijfel te trekken of dat kans van slagen heeft.
Het is geenszins mijn bedoeling om je aan te tasten. Als je uit bent op herkenning... ja, ik herken het. Ik ben tien jaar ouder dan jij, en echt niet zo gek veel verder. Qua banksaldo toch al zèker niet :D.
Tja, dat verrast me op zich niet zo veel. Sluit ook helemaal niets van mijn verhaal uit eigenlijk.
Ik vertoef hier graag omdat ik -zoals je begrijpt- veel ervaringen niet kan delen met de mensen om mij heen. Ik zou dat véél liever wél doen, maar het is de buitenwereld die problemen heeft met mij, niet andersom. Dan kies ik liever voor veiligheid.
Zelfde geldt voor mij, dus ja, dat begrijp ik prima. Maar ook dat staat niet in de weg van wat ik schrijf. If anything is het een illustratie van het feit dat er twee sporen zijn die elkaar niet verdragen.
Ik meet mijn eigenwaarde niet af aan een forum hoor
Dat zie je mij ook niet beweren. Wat ik denk te zien is dat je jezelf een bepaalde waarde toekent (geheel los van forum, klanten, omgeving etc., gewoon vanuit jezelf) maar niet bij machte bent jezelf conform die waarde te behandelen (wat ik eerder voeden noemde). Dat (bevestiging van slim, sympathiek, intrigerend, nice to be with etc.) laat je nu dus over aan extrenen (forummers, klanten, doktoren, medestudenten).
"haar ziel trakteert op een ijzige slotgracht die een 100% onderuitglijd garantie biedt voor iedereen die gehoor geeft aan haar lokroep van humor, wrange zelfspot en intelligentie, zodat ze vrij van schuld niemand binnen hoeft te laten in haar hart."
Ik begrijp niet exact wat je daarmee bedoelt.
Dat laatste vat ik dan maar even op als een uitnodiging tot uitleg. Wat ik bedoel te zeggen is dat je overkomt als iemand die een pakket van op logica gebaseerde eisen heeft (het is toch niet meer dan normaal dat ik van iemand verwacht dat... dat heeft niets te maken met arrogantie maar...). Geen waslijst van eisen die je op iedereen loslaat (nee, want jij bent echt heel erg toegankelijk), maar wel eisen die allez-hop uit de hoge hoed getoverd kunnen worden op het moment dat iemand te dichtbij komt. En die het 'dus' (want hey... logica) maken dat het zijn/haar eigen schuld is dat de relatie daar een andere wending nam dan te verwachten viel.
Ik heb geen alcoholverslaving, nooit gehad.
Good for you. Overigens heb ik het nergens over een alcoholverslaving gehad. Ik noemde het overmatig alcohol gebruik, iets waar je hier met enige regelmaat zelf mee hebt gekokketeerd.
En de oh-arme-ik frase dat je hier eerlijker bent dan menigeen en daarop gepakt wordt laat me eerlijk gezegd koud. Je bent slim genoeg om de risico's in te schatten van het je hele hebben en houwen op internet gooien.
Dat je nicotine verslaving er pas sinds enige maanden is, is een non argument. Als ik gisteren mijn been eraf heb gehakt ben ik namelijk gewoon kreupel, en niet niet-kreupel omdat ik 33 jaar langer wèl twee benen had.
En 'nu eenmaal' een schaamtegevoel hebben richting doktoren, fine by me. Daarmee heb je al mijn punten met ruis omwikkeld en is het net alsof ze er niet zijn. Als dat jouw idee is van eerlijk zijn en uit alle macht proberen met jezelf op één lijn te komen dan heb ik er weinig moeite mee om in twijfel te trekken of dat kans van slagen heeft.
Het is geenszins mijn bedoeling om je aan te tasten. Als je uit bent op herkenning... ja, ik herken het. Ik ben tien jaar ouder dan jij, en echt niet zo gek veel verder. Qua banksaldo toch al zèker niet :D.
zaterdag 23 juni 2007 om 12:51
zaterdag 23 juni 2007 om 13:09
Sprankelend, ik raak hier echt zeer geemotioneerd van. En NEE, dat is niet om medelijden op te wekken.
Ik denk dat ik het forum laat voor wat het is want écht, ik trek het niet. Ook al is het maar een medium, ik heb het idee dat ik soms zó ontzettend vervelend overkom dat ik mezelf daardoor echt walgelijk ga vinden.
Ik denk dat ik het forum laat voor wat het is want écht, ik trek het niet. Ook al is het maar een medium, ik heb het idee dat ik soms zó ontzettend vervelend overkom dat ik mezelf daardoor echt walgelijk ga vinden.
zaterdag 23 juni 2007 om 13:49
Hoi Persephone,
ik beweer ook niet de wijsheid in pacht te hebben, ook ik ben nog behoorlijk jong en onervaren in de wereld. Toch wil ik graag mijn ideeën delen, gewoon omdat ik hoop dat ze mensen kunnen helpen. Ik zal daarbij bij tijd en wijle best belerend, conservatief, saai, zeurend, etc. overkomen op dit forum, maar ja pech dan. Ik hoop echt dat enkelen er toch wat aan hebben, al zullen sommigen hiervan achter de pc zitten geuwen.
Ik denk dat Sprankelend heel goed een punt kan hebben, of dat zo is kun jij alleen bepalen. Als dat zo is en je hebt daarmee meer inzicht in jezelf gekregen, dan is het goed om er wat mee te doen. Struisvogelpolitiek helpt niemand verder, de problemen komen toch wel weer terug, hoe goed je je er ook voor probeert te verstoppen.
Wat ik vermoed dat er verder aan de hand is: je bent verschrikkelijk bang voor intimiteit. Ik denk dat dat ook een reden is waarom jij sex zo makkelijk van liefde kunt scheiden en als gelukkige prostituee kan werken. (Een reden he, niet dé reden). Zodra je werkelijk iets voor iemand begint te voelen wordt je bang: je hebt iets te verliezen, je kunt gekwetst worden. Bij een klant is dat nooit het geval: hij heeft toch al betaald en als hij niet meer terugkomt: voor hem tien anderen. Ook de reden waarom je slechte recensie je zo raakt: je hebt toch iets verloren door deze klant en hij heeft je toch weten te kwetsen.
Maar goed je echte relaties: je durft je niet goed te laten gaan, omdat je bang bent voor zijn reactie daarop. Je moet dan jezelf geheel overgeven aan hem en hem volledig toelaten, je kunt geen facade meer optrekken. Alles ligt dan open en bloot en je bent bang dat hij dat niet (goed) genoeg vindt en zal vertrekken. Je moet je partner volledig vertrouwen om dit te kunnen doen en ik heb het gevoel dat je dat niet kunt. Een heel moeilijk probleem waar veel meer mensen last van hebben. De enige echte oplossing: wat de Amerikanen een 'leap of faith' noemen. De sprong wagen en hoop koesteren dat het goed komt. Tuurlijk kun je op je snuit gaan (maar zeg eens eerlijk: is dat het einde van de wereld???), maar je kunt er ook zoveel bij winnen.
Ik snap dat dit erg moeilijk is, ken mensen die hier ook last van hebben. Het is het type vrouwen wat op de 'foute man' valt, gewoon omdat daar al bij voorbaat vaststaat dat hij je zal kwetsen en dat voelt dan veilig voor ze: de uitkomst is bekend bij het beginnen van de relatie.
Het enige wat ik voor je kan doen is je heel veel succes en sterkte wensen, dat je je zeker en dapper genoeg zult voelen om de sprong te wagen, zodra de juiste kandidaat zich aandient.
zaterdag 23 juni 2007 om 16:09
Relena, ik heb al eens die spring gewaagd. Meerdere keren. Niet erg goed uitgepakt.
Ik kan me juist níet herkennen in hoe er over me gesproken wordt, dáár gaat het me nu om. Dat als ik een topic open, ik afgeschetst word als iemand die ze, laten we wel wezen, compleet geschift is. Daar word ik echt emotioneel van. Als dat mij een mietje maakt, een loser, een aandachtstrekker, dan zál het wel, maar ik vind het gewoon heel erg pijnlijk. Echt. Ook al is het maar een forum, er zitten mensen achter de nicks. Ik heb veel van mezelf bloot gegeven en niet elke revelatie is relevant voor elk topic. Ik heb fouten gemaakt en ik maak ze, elke dag opnieuw. Daar hoef ik niet constant aan herinnerd te worden.
Ik ga er vanuit dat mensen het niet ál te kwaad bedoelen, maar ik ben niet van steen. Helemaal niet zelfs. Als ik grappen maak over eens teveel gezopen te hebben, ben ik geen alcoholmisbruiker maar gewoon een studente van begin 20. Het lijkt er soms op alsof empathie of inzicht in iemand tonen op een aardige manier bij mij wordt verminderd, en dat raakt me ook weer.
Ik heb hier echt een goed potje om moeten janken. Dat geef ik eerlijk toe. Emmers raken weleens vol.
Ik kan me juist níet herkennen in hoe er over me gesproken wordt, dáár gaat het me nu om. Dat als ik een topic open, ik afgeschetst word als iemand die ze, laten we wel wezen, compleet geschift is. Daar word ik echt emotioneel van. Als dat mij een mietje maakt, een loser, een aandachtstrekker, dan zál het wel, maar ik vind het gewoon heel erg pijnlijk. Echt. Ook al is het maar een forum, er zitten mensen achter de nicks. Ik heb veel van mezelf bloot gegeven en niet elke revelatie is relevant voor elk topic. Ik heb fouten gemaakt en ik maak ze, elke dag opnieuw. Daar hoef ik niet constant aan herinnerd te worden.
Ik ga er vanuit dat mensen het niet ál te kwaad bedoelen, maar ik ben niet van steen. Helemaal niet zelfs. Als ik grappen maak over eens teveel gezopen te hebben, ben ik geen alcoholmisbruiker maar gewoon een studente van begin 20. Het lijkt er soms op alsof empathie of inzicht in iemand tonen op een aardige manier bij mij wordt verminderd, en dat raakt me ook weer.
Ik heb hier echt een goed potje om moeten janken. Dat geef ik eerlijk toe. Emmers raken weleens vol.
zaterdag 23 juni 2007 om 16:36
Ook uit deze zin blijkt een soort van superioriteitsgevoel. Ik nodig mensen (en nee-hee, weer niet voor medelijden of zelfs niet helemaal naar jou toe) kennelijk uit tot neerkijken óp.
Ik gá wel naar de dokter trouwens, maar niet van harte. Ik geloof niet heel erg in opvoeding, maar het heeft wel zeker te maken met het feit dat mijn ouders daarin nog veel extremer zijn en altijd zijn geweest. Wat is daar in vredesnaam oneerlijk aan?
Ik word gewoon moe van het feit dat mensen me altijd menen te kennen, hélemaal, béter dan ik, of het in ieder geval op die manier formuleren. Kennelijk straal ik niet uit dat ik ook nog gevoel in mijn donder heb, anders zou men dat nooit doen. Ik ben ook niet gek, gewoon zoekende. In dit topic vind ik het niet relevant dat ik elders heb geschreven dat ik weleens een glaasje teveel drink, of dat ik bij vlagen een slecht eetpatroon aanhoud, of dat ik weleens teveel coke heb gebruikt.
En wie ziet wát ik al doe? Ik heb zoveel ondernomen, en onderneem nog steeds veel om mijzelf een opener mens te maken. Het begon hier, vandaar dat ik er graag vertoef. Als ik hier (anoniem maar toch niet helemaal) mezelf open kan stellen, kan ik dat mondjesmaat ook buiten het virtuele platform gaan doen.
Ik geef niemand anders de schuld van mislukte relaties dan mijzelf. Misschien dat ik daarom zo emotioneel reageer (plus de enorme berg stress en mislukkingsgevoelens van examens), want ik leg de schuld wel degelijk bij mezelf neer. Dat is altijd het eerste wat ik doe, en misschien zou ik dat júist eens minder moeten gaan doen.
Overigens bedel ik niet om medelijden of kusjes in een post, dat ligt totaal niet in mijn aard. Ik ben aan de ene kant een sterk persoon maar emotioneel onderontwikkeld (en tegelijkterijd wellicht overgevoelig).
Relena verwoordt het in ieder geval zoals het het meest bij mijn gevoel komt: zeer angstig voor emoties omdat ik niets wil verliezen. Het is te vaak gebeurd dat ik me tch openstelde en mensen toch weggingen of wegbleven. En het gebeurt ook hier, ik stel me ook híer open en dat mag voor anderen vanzelfsprekend zijn, voor míj is dat moeilijker dan kwantumfysica.
zaterdag 23 juni 2007 om 16:40
he Persephone,
kop op meis, je moet niet gaan huilen over opmerkingen op het forum, bedenk altijd dat die mensen achter de nicks over het algemeen maar heel weinig van je weten: ze kennen je niet al denken ze misschien van wel. Het is altijd moeilijk een juist beeld te krijgen door postings over een beperkt aantal onderwerpen. Tel daarbij op dat hoewel je veel over jezelf hebt blootgeven niet iedereen al je postings heeft gelezen en niet alles kan optellen. De mensen hier op het forum hebben dus altijd een gemankeerd beeld van je, dus waarom zou je je dan drukmaken over hun oordelen? Daarbij ga ik nog maar even voorbij dat er gewoon ook heel veel mensen veel te snel een oordeel vellen. Je kunt natuurlijk altijd de discussie aangaan en dingen rechtzetten, maar zou het me niet zo persoonlijk aantrekken.
Ik ervaar dit zelfs ook dagelijks, ik had sommige van je recente postings op andere topics nog niet gelezen, waarin je zelf al aangaf bang te zijn voor intimiteit, mijn posting hier was dus behoorlijk overbodig. Bovendien heb ik ook nog eens verkeerd gelezen, omdat ik het idee kreeg dat je je ten dele wel herkende in de posting van Sprankelend. Mijn excuses voor dit misverstand. Ik hoop dat je wel doorhebt (ook door postings in andere topics) dat het laatste wat ik wil is jou (of iemand anders hier) te kwetsen. Ik heb geprobeerd met je mee te denken om te zien waar je probleem vandaan komt, dat ik daarin een foutieve of overbodige assumptie hebt getrokken, dat kan gebeuren. Spijtig maar niet opzettelijk.
Maar goed ik krijg nu een wat ander gevoel bij je: dat je een goede vriend(in) nodig hebt: real life, real time. Geen gedoe op forum of wat dan ook, maar iemand die naast je kan staan en zitten om te horen wat je te vertellen hebt. Aan wie je alles kwijt kan, geen dubbelleven of geheimen, waar je eventueel ook kunt janken om hoe k** het leven soms is. Die je kunt bellen als dat nodig is en die dan altijd tijd voor je vrij wil maken. Van je recente postings krijg ik namelijk het idee dat je het op dit moment allemaal niet zo goed meer trekt, je eenzaam voelt en je een (beetje/boel) steun wel kunt gebruiken. Een anoniem forum als deze is misschien toch wat te afstandelijk daarvoor. Heb je iemand die die rol kan vervullen? Waarmee je echt over het leven en de rest kan praten (dus niet alleen stappen, shoppen, etc.) dus niet alleen de leuke dingen mee kan doen, maar ook over de nare dingen kunt praten. Die het geen ene drol kan schelen dat je je als bijbaantje prostitueerd, die het niet uitmaakt dat je niet altijd even gebalanceerd door het leven gaat, etc., etc.
zaterdag 23 juni 2007 om 17:29
Ik heb wel vrienden aan wie ik alles kan vertellen, maar ik vind dat vaak niet leuk.Ik wil gewoon een léuk persoon zijn op dat moment, niet iemand die steun nodig heeft. Verder zijn dingen te vaag (moeder overleden=duidelijk, mijn dingen=onduidelijk en moeilijk verwoordbaar). Verder treed ikzelf juist vaak op als de schouder om op uit te huilen. Ik heb het idee dat ik mensen lastigval, daarom doe ik het weinig. Bij mijn ex (die herhaaldelijk vroeg om me eens open te stellen) deed ik het wel, maar uiteindelijk knapte hij daar dus op af. Dat heeft me wel afgeschrokken om nog eens over persoonlijke zaken te hebben. Of in ieder geval te praten over persoonlijke tegenslagen.
Verder zit ik nu gewoon in een kutfase omdat ik zoveel examens heb, moeilijkheden met vanalles en nog wat, dus ik zal wel overreageren. Ik heb gewoon nergens zin in op het moment, echt nergens. Ik sleep mezelf wel naar situaties toe, maar niet van harte. Compleet afgegaan gister bij een professor die mij werkelijk het domste vond wat er op de aardkloot rondkruipt, en hoewel het een zak is trek ik het me wel weer aan.
MIjn ex vindt me de ene dag wel weer leuk, de andere dag niet. Daar heeft Sprankelend wel gelijk in; ik zal teveel laten afhangen van andere mensen. Maar doen we dat niet allemaal? We zijn nu eenmaal sociale wezens en leven voorturend van sociale interacties. Over veel dingen ben ik zeker, over andere dingen extreem ónzeker. Daar komen lichamelijke klachten aan, die weer duidelijker zijn en 'makkelijker' aan te pakken zijn. Ik ben meer van het logische inderdaad, omdat dat nu eenmaal geen emotioneel denken vergt. Ik heb me wel aangemeld ergens voor cognitieve therapie, ik studeer zelf oa psychologie dus het is in ieder geval interessant, of het me nu iets oplevert of niet.
Intimiteit was bij ons vroeger een groot probleem, emoties werden niet getoond en huilen was uit den boze. Naar de dokter gaan ook, dat werd (en wordt) gezien als aanstellerij. Ik zal die eigenschap wel overgenomen hebben door conditionering en door erfelijkheid. Elke keer als ik iets heb, voel ik me schuldig (naar mensen met ergere dingen, naar mijn ouders toe). Hoewel ik een goede relatie heb met mijn ouders en ik hen totaal nietsx verwijt, werd ik pas toch wel een beetje kwaad omdat ze het raar vonden dat ik wél naar de dokter was geweest ivm longontsteking. Dat zouden ze zelf niet doen.
Bij mijn ex kwamen opeens allerlei gevoelens vrij waarvan ik het bestaan niet wist, vooral negatieve. Eindelijk iemand die me aan wilde horen. Maar ik werd een pathetisch monster, een jankend geval, en ik walgde van mezelf. Hij ook van mij op een gegeven moment. Ook al vind ikzlef het de normaalste zaak van de wereld als iemand bij mij komt uithuilen, ik kan het zelf gewoon niet. Slechte ervaringen kleuren nu eenmaal je gedragingen; ik durf het gewoon niet meer. Ben inderdaad heel erg bang om weer te worden afgewezen
Knuffel terug, maar bedenk: geen medelijden ;) Ik ben ook eerder van de schop-onder-kont methode dan meejankerij.
Verder zit ik nu gewoon in een kutfase omdat ik zoveel examens heb, moeilijkheden met vanalles en nog wat, dus ik zal wel overreageren. Ik heb gewoon nergens zin in op het moment, echt nergens. Ik sleep mezelf wel naar situaties toe, maar niet van harte. Compleet afgegaan gister bij een professor die mij werkelijk het domste vond wat er op de aardkloot rondkruipt, en hoewel het een zak is trek ik het me wel weer aan.
MIjn ex vindt me de ene dag wel weer leuk, de andere dag niet. Daar heeft Sprankelend wel gelijk in; ik zal teveel laten afhangen van andere mensen. Maar doen we dat niet allemaal? We zijn nu eenmaal sociale wezens en leven voorturend van sociale interacties. Over veel dingen ben ik zeker, over andere dingen extreem ónzeker. Daar komen lichamelijke klachten aan, die weer duidelijker zijn en 'makkelijker' aan te pakken zijn. Ik ben meer van het logische inderdaad, omdat dat nu eenmaal geen emotioneel denken vergt. Ik heb me wel aangemeld ergens voor cognitieve therapie, ik studeer zelf oa psychologie dus het is in ieder geval interessant, of het me nu iets oplevert of niet.
Intimiteit was bij ons vroeger een groot probleem, emoties werden niet getoond en huilen was uit den boze. Naar de dokter gaan ook, dat werd (en wordt) gezien als aanstellerij. Ik zal die eigenschap wel overgenomen hebben door conditionering en door erfelijkheid. Elke keer als ik iets heb, voel ik me schuldig (naar mensen met ergere dingen, naar mijn ouders toe). Hoewel ik een goede relatie heb met mijn ouders en ik hen totaal nietsx verwijt, werd ik pas toch wel een beetje kwaad omdat ze het raar vonden dat ik wél naar de dokter was geweest ivm longontsteking. Dat zouden ze zelf niet doen.
Bij mijn ex kwamen opeens allerlei gevoelens vrij waarvan ik het bestaan niet wist, vooral negatieve. Eindelijk iemand die me aan wilde horen. Maar ik werd een pathetisch monster, een jankend geval, en ik walgde van mezelf. Hij ook van mij op een gegeven moment. Ook al vind ikzlef het de normaalste zaak van de wereld als iemand bij mij komt uithuilen, ik kan het zelf gewoon niet. Slechte ervaringen kleuren nu eenmaal je gedragingen; ik durf het gewoon niet meer. Ben inderdaad heel erg bang om weer te worden afgewezen
Knuffel terug, maar bedenk: geen medelijden ;) Ik ben ook eerder van de schop-onder-kont methode dan meejankerij.
zaterdag 23 juni 2007 om 21:03
Hm nee Korenwolf, ik vind jou helemaal geen loser. Ook weer enkel gebaseerd op je posts natuurlijk.
Ik oordeel inderdaad veel harder over mezelf dan over anderen. Ik heb een vriendin met een paniekstoornis en nooit gedacht: wat een aanstelster. Maar over mijzelf wel. Weet ook niet waarom. Ik hoef ook niet de sterkste te zijn, want dat bén ik helemaal niet. Maar misschien wil ik het onbewust wel zijn. Ik weet het niet. Ik wil gewoon geen pathetisch jankend geval zijn, want ik vind het walgelijk van mezelf.
Nou ja, ik heb megaveel stress nu omdat ik kennelijk niet zo slim ben als ik dacht dat ik was. En omdat ik discipline ontbeer om er iets aan te doen.
Ik oordeel inderdaad veel harder over mezelf dan over anderen. Ik heb een vriendin met een paniekstoornis en nooit gedacht: wat een aanstelster. Maar over mijzelf wel. Weet ook niet waarom. Ik hoef ook niet de sterkste te zijn, want dat bén ik helemaal niet. Maar misschien wil ik het onbewust wel zijn. Ik weet het niet. Ik wil gewoon geen pathetisch jankend geval zijn, want ik vind het walgelijk van mezelf.
Nou ja, ik heb megaveel stress nu omdat ik kennelijk niet zo slim ben als ik dacht dat ik was. En omdat ik discipline ontbeer om er iets aan te doen.
zaterdag 23 juni 2007 om 21:06
Volgens mij is het allemaal zo heel moeilijk niet (heb niet alle reacties van Relena en Sprankelend in het geheel doorgelzen, excuus!)
Klaarkomen is een stukje van jezelf laten zien dat heel dichtbij je staat èn een stukje controle loslaten. Dat in het bijzijn van iemand om wie je geeft - en bij wie je je toch al kwestbaar voelt (immers, alleen degenen om wie je geeft zijn in staat je te kwetsen), maakt dat je je te kwestbaar opstelt. En als ik het goed begrijp heb je daar moeite mee.
In het kort: ja, jij kunt seks en liefde prima scheiden, maar kun jij seks en liefde ook combineren?
Klaarkomen is een stukje van jezelf laten zien dat heel dichtbij je staat èn een stukje controle loslaten. Dat in het bijzijn van iemand om wie je geeft - en bij wie je je toch al kwestbaar voelt (immers, alleen degenen om wie je geeft zijn in staat je te kwetsen), maakt dat je je te kwestbaar opstelt. En als ik het goed begrijp heb je daar moeite mee.
In het kort: ja, jij kunt seks en liefde prima scheiden, maar kun jij seks en liefde ook combineren?
Ik geloof niet meer in sprookjes.
