Seks
alle pijlers
Geen orgasme door emotionele binding
vrijdag 22 juni 2007 om 21:44
Met mijn ex-vriend heb ik nog nooit een orgasme mogen beleven. Hij is niet zeer bekwaam in de bedkunsten, maar ook weer niet zo slecht dat het niet zou lukken.
Mijn eerste orgasme beleefde ik met een klant, omdat ik mij zonder emtionele binding veel meer kan overgeven aan iemand. Dit is al vaker gebeurd en gebeurt ook eigenlijk steeds vaker. Met klanten heb ik ook helemaal niet de schaamte om in hun bijzijn te masturberen en zo tot een hoogtepunt te komen.
Waarom kan ik dit niet met mannen waarmee ik méér dan alleen seks deel? Ik neuk nog steeds net zo 'geil' met ex-vriend als met klanten, en geniet ook, maar klaarkomen zit er niet in. Het is net alsof ik mezelf niet over kan geven, een soort schaamte.
Herkent iemand dit of ben ik de enige freak op dit forum/aardkloot?
Mijn eerste orgasme beleefde ik met een klant, omdat ik mij zonder emtionele binding veel meer kan overgeven aan iemand. Dit is al vaker gebeurd en gebeurt ook eigenlijk steeds vaker. Met klanten heb ik ook helemaal niet de schaamte om in hun bijzijn te masturberen en zo tot een hoogtepunt te komen.
Waarom kan ik dit niet met mannen waarmee ik méér dan alleen seks deel? Ik neuk nog steeds net zo 'geil' met ex-vriend als met klanten, en geniet ook, maar klaarkomen zit er niet in. Het is net alsof ik mezelf niet over kan geven, een soort schaamte.
Herkent iemand dit of ben ik de enige freak op dit forum/aardkloot?
zaterdag 23 juni 2007 om 21:13
quote:Volgens mij is het allemaal zo heel moeilijk niet (heb niet alle reacties van Relena en Sprankelend in het geheel doorgelzen, excuus!)
Klaarkomen is een stukje van jezelf laten zien dat heel dichtbij je staat èn een stukje controle loslaten. Dat in het bijzijn van iemand om wie je geeft - en bij wie je je toch al kwestbaar voelt (immers, alleen degenen om wie je geeft zijn in staat je te kwetsen), maakt dat je je te kwestbaar opstelt. En als ik het goed begrijp heb je daar moeite mee.
In het kort: ja, jij kunt seks en liefde prima scheiden, maar kun jij seks en liefde ook combineren?Heel scherp, die laatste zin. Ik weet het niet. Ik denk het wel bij de juiste man. Maar die moet wel wat geduld hebben dan. Ik vind het makkelijker om een eventuele relatie te beginnen met seks, dan eerst vriendschap/verliefdheid en dán pas seks. Mijn ex wil enkel mij bevredigen op een manier die 'ie zelf leuk vindt (dus niet mijn clitoris bewerken met zijn vinger, want dat is te passief voor hem, en ook beffen wil 'ie niet langer dan een paar minuutjes) dus dat is niet de juiste man denk ik. Nou ja, wéét ik. Bij hem masturberen durf ik niet, terwijl dat bij ONS of klanten weer geen probleem voor me is.
Klaarkomen is een stukje van jezelf laten zien dat heel dichtbij je staat èn een stukje controle loslaten. Dat in het bijzijn van iemand om wie je geeft - en bij wie je je toch al kwestbaar voelt (immers, alleen degenen om wie je geeft zijn in staat je te kwetsen), maakt dat je je te kwestbaar opstelt. En als ik het goed begrijp heb je daar moeite mee.
In het kort: ja, jij kunt seks en liefde prima scheiden, maar kun jij seks en liefde ook combineren?Heel scherp, die laatste zin. Ik weet het niet. Ik denk het wel bij de juiste man. Maar die moet wel wat geduld hebben dan. Ik vind het makkelijker om een eventuele relatie te beginnen met seks, dan eerst vriendschap/verliefdheid en dán pas seks. Mijn ex wil enkel mij bevredigen op een manier die 'ie zelf leuk vindt (dus niet mijn clitoris bewerken met zijn vinger, want dat is te passief voor hem, en ook beffen wil 'ie niet langer dan een paar minuutjes) dus dat is niet de juiste man denk ik. Nou ja, wéét ik. Bij hem masturberen durf ik niet, terwijl dat bij ONS of klanten weer geen probleem voor me is.
zaterdag 23 juni 2007 om 22:26
Persephone, ik heb werkelijk oprecht mijn best gedaan om te zorgen dat er in al mijn teksten staat 'ik zie', 'ik observeer', 'ik denk' et cetera, et cetera. Dit alles om maar zo duidelijk mogelijk aan te geven dat wat ik opschrijf slechts bij mij vandaan komt en geen Absolute Waarheid is.
Bij het lezen van wat ik schrijf gebeuren er bij jou kennelijk twee dingen
1) Je gaat er van uit dat ik claim de waarheid in pacht te hebben
2) Je ogen lezen één ding, en je hersenen registreren een ander
Zeker over dat laatste kan ik me verwonderen. Want ik heb duidelijk geschreven dat ik erg veel van mezelf herken in je verhaal. Als ik mezelf zou zien als loser en totaal geschifte, dan zou ik natuurlijk wel link uitkijken om dat hier zo breed uit te meten.
Waar jij denkt superioriteitsgevoel te lezen, zie ik realisme. Mensen die iets uit dit forum kunnen halen, of dat nou de temperamentvollen zijn (waar ik jou toe reken) of de grijze muisjes, die laten dat niet zomaar los. Ik kom hier inmiddels lang genoeg (en Korenwolf, wil je dat alsjeblieft nooit meer zo expliciet maken over de relatie tussen sociale levens en forumbezoek
) om al een stuk of tig Heintje Davids manoeuvres te hebben mogen aanschouwen. Zij die groots en meeslepend aankondigen te vertrekken will be back. In jouw geval vind ik dat heel erg prettig.
Even de rest lezen nu, I'll be back as well
Bij het lezen van wat ik schrijf gebeuren er bij jou kennelijk twee dingen
1) Je gaat er van uit dat ik claim de waarheid in pacht te hebben
2) Je ogen lezen één ding, en je hersenen registreren een ander
Zeker over dat laatste kan ik me verwonderen. Want ik heb duidelijk geschreven dat ik erg veel van mezelf herken in je verhaal. Als ik mezelf zou zien als loser en totaal geschifte, dan zou ik natuurlijk wel link uitkijken om dat hier zo breed uit te meten.
Waar jij denkt superioriteitsgevoel te lezen, zie ik realisme. Mensen die iets uit dit forum kunnen halen, of dat nou de temperamentvollen zijn (waar ik jou toe reken) of de grijze muisjes, die laten dat niet zomaar los. Ik kom hier inmiddels lang genoeg (en Korenwolf, wil je dat alsjeblieft nooit meer zo expliciet maken over de relatie tussen sociale levens en forumbezoek
) om al een stuk of tig Heintje Davids manoeuvres te hebben mogen aanschouwen. Zij die groots en meeslepend aankondigen te vertrekken will be back. In jouw geval vind ik dat heel erg prettig.Even de rest lezen nu, I'll be back as well
zaterdag 23 juni 2007 om 23:05
Even achterstevoren nonchronologisch reageren.
Als je schrijft over je ex die niet wilde vingeren of beffen omdat hij dat te passief vond voor hem (:?) dan springen de tranen me bijna in de ogen. Mijn ex zuchtte tussen mijn dijen. Voor iedere keer dat hij dat deed kwamen er vijf minuten bij. Uiteindelijk dacht hij dat ik alleen nog maar aan andere mannen en andere sex dacht terwijl we bij elkaar in bed lagen omdat ik nooit meer klaarkwam bij hem. Tegendeel was waar, ik dacht aan hem. Variërend van obsessief zoeken naar manieren om te 'presteren' zodat hji zich een goede minnaar zou voelen tot intens verdrietig vol heimwee naar de tijd dat hij mijn bevrediging nog niet zo'n opgave vond. Nu denk ik soms, gedachten zijn vrij, hàd ik maar aan andere mannen gedacht...
Ik kan nog een hele waslijst van dit soort anekdotes oplepelen, maar ik denk dat je mijn punt wel snapt. Je geeft zelf ook aan eigenlijk wel te wèten dat dit de juiste man niet is om de klus te klaren.
Dat je je niet durft te masturberen bij hem lijkt me eigenlijk niet meer dan logisch. Door je niet te willen vingeren en niet (langdurig) te willen beffen geeft deze meneer héél duidelijk aan welk belang hij toekent aan het vrouwelijk orgasme.
Ik hoop dat het je lukt de ervaring van het niet klaarkomen in deze relatie in het juiste perspectief te plaatsen. Sex en overgave is een wisselwerking. Zoals je het hier omschrijft was zijn reactie op jouw 'ik laat los' 'nou dan laat ik je vallen want ik hou niet van vangen'. Lijkt mij dat je lichaam bijzonder goed functioneert als het weet te voorkomen dat je te pletter slaat .
Ik gok echter dat je zult afkomen met de opmerking dat het niet alleen in deze relatie zo was. Maar dame, in dat geval spreekt oma, en die zegt, heb geduld. Richting 30 ga je ontdekken wie je zelf bent en wat jij graag wilt (ipv van wat je ouders/omgeving er in hebben gegooid, het stuk 'nurture' is pas relatief kort in je eigen handen hoor), in de tien jaar daarna ga je pas zorgen dat je daar ook nog eens goed in wordt. Hoe meer je vastzit in ratio, hoe lastiger dat het leven maakt. Zeker als je zo intelligent bent als jij. Want je hoofd kan al rennen terwijl je hart nog moet leren lopen.
In tegenstelling tot jou, denk ik wel dat al de zaken die ik heb aangehaald relevant zijn. En hoe harder je daar tegen schopt hoe meer dat mijn idee bevestigd (wonderlijk trouwens dat het je niet opvalt dat ik bij de manier waarop je je lichaam afstraft voorbij ga aan je beroepskeuze, maar je na ontkenning van alles wat ik zelf heb aangedragen wel zelf nog even ter sprake brengt dat je ook harddrugs hebt gebruikt...). Al die dingen bij elkaar, plus daarbij óók nogeens al de mooie dingen die je bent vormen samen jou. En pas als je daar ok mee bent kun je loslaten. Pas dan kan de angst om door de mand te vallen de deur uit.
En ik snap wel dat de verleiding om met je voetjes te stampen en te zeggen dat het alleen een sexueel probleem is heel groot is. En er zijn ook andere meisjes die helemaal niet in de gaten hebben wie ze zelf zijn en die toch aan de lopende band orgasmes hebben. En meisjes die wèl echt aanstelsters zijn die al spuiten als hun vriend maar wijst. En meisjes die zo preuts zijn dat de Paus nog voor hen op zijn knieën zou gaan die hoogtepunt na hoogtepunt na hoogtepunt beleven door de zachte zuchtjes wind van de adem van hun geliefde in hun nek. Dus die staan dit soort zaken kennelijk helemaal niet in de weg. Maar jou misschien wel. En dan is de kortste weg naar een orgasme toch echt dwars er doorheen.
En anders moet je misschien maandag gewoon even langs de huisarts (ok, die is te flauw).
Persephone, the best is yet to come.
Heus.
Groet,
je niet-orgasmerende ratiofiele medeforummer Sprank
(Tssss.... wàt nou geschifte loser...)
Als je schrijft over je ex die niet wilde vingeren of beffen omdat hij dat te passief vond voor hem (:?) dan springen de tranen me bijna in de ogen. Mijn ex zuchtte tussen mijn dijen. Voor iedere keer dat hij dat deed kwamen er vijf minuten bij. Uiteindelijk dacht hij dat ik alleen nog maar aan andere mannen en andere sex dacht terwijl we bij elkaar in bed lagen omdat ik nooit meer klaarkwam bij hem. Tegendeel was waar, ik dacht aan hem. Variërend van obsessief zoeken naar manieren om te 'presteren' zodat hji zich een goede minnaar zou voelen tot intens verdrietig vol heimwee naar de tijd dat hij mijn bevrediging nog niet zo'n opgave vond. Nu denk ik soms, gedachten zijn vrij, hàd ik maar aan andere mannen gedacht...
Ik kan nog een hele waslijst van dit soort anekdotes oplepelen, maar ik denk dat je mijn punt wel snapt. Je geeft zelf ook aan eigenlijk wel te wèten dat dit de juiste man niet is om de klus te klaren.
Dat je je niet durft te masturberen bij hem lijkt me eigenlijk niet meer dan logisch. Door je niet te willen vingeren en niet (langdurig) te willen beffen geeft deze meneer héél duidelijk aan welk belang hij toekent aan het vrouwelijk orgasme.
Ik hoop dat het je lukt de ervaring van het niet klaarkomen in deze relatie in het juiste perspectief te plaatsen. Sex en overgave is een wisselwerking. Zoals je het hier omschrijft was zijn reactie op jouw 'ik laat los' 'nou dan laat ik je vallen want ik hou niet van vangen'. Lijkt mij dat je lichaam bijzonder goed functioneert als het weet te voorkomen dat je te pletter slaat .
Ik gok echter dat je zult afkomen met de opmerking dat het niet alleen in deze relatie zo was. Maar dame, in dat geval spreekt oma, en die zegt, heb geduld. Richting 30 ga je ontdekken wie je zelf bent en wat jij graag wilt (ipv van wat je ouders/omgeving er in hebben gegooid, het stuk 'nurture' is pas relatief kort in je eigen handen hoor), in de tien jaar daarna ga je pas zorgen dat je daar ook nog eens goed in wordt. Hoe meer je vastzit in ratio, hoe lastiger dat het leven maakt. Zeker als je zo intelligent bent als jij. Want je hoofd kan al rennen terwijl je hart nog moet leren lopen.
In tegenstelling tot jou, denk ik wel dat al de zaken die ik heb aangehaald relevant zijn. En hoe harder je daar tegen schopt hoe meer dat mijn idee bevestigd (wonderlijk trouwens dat het je niet opvalt dat ik bij de manier waarop je je lichaam afstraft voorbij ga aan je beroepskeuze, maar je na ontkenning van alles wat ik zelf heb aangedragen wel zelf nog even ter sprake brengt dat je ook harddrugs hebt gebruikt...). Al die dingen bij elkaar, plus daarbij óók nogeens al de mooie dingen die je bent vormen samen jou. En pas als je daar ok mee bent kun je loslaten. Pas dan kan de angst om door de mand te vallen de deur uit.
En ik snap wel dat de verleiding om met je voetjes te stampen en te zeggen dat het alleen een sexueel probleem is heel groot is. En er zijn ook andere meisjes die helemaal niet in de gaten hebben wie ze zelf zijn en die toch aan de lopende band orgasmes hebben. En meisjes die wèl echt aanstelsters zijn die al spuiten als hun vriend maar wijst. En meisjes die zo preuts zijn dat de Paus nog voor hen op zijn knieën zou gaan die hoogtepunt na hoogtepunt na hoogtepunt beleven door de zachte zuchtjes wind van de adem van hun geliefde in hun nek. Dus die staan dit soort zaken kennelijk helemaal niet in de weg. Maar jou misschien wel. En dan is de kortste weg naar een orgasme toch echt dwars er doorheen.
En anders moet je misschien maandag gewoon even langs de huisarts (ok, die is te flauw).
Persephone, the best is yet to come.
Heus.
Groet,
je niet-orgasmerende ratiofiele medeforummer Sprank
(Tssss.... wàt nou geschifte loser...)
zaterdag 23 juni 2007 om 23:43
Ach Sprank, ik ben niet zo van het dramatisch aankondigen dat ik mezelf van het forum verwijder. Ik voelde op dat moment écht dat ik het eventjes los moest laten.
Ik reageerde ook veel te emotioneel, maar dat moet je me maar vergeven aangezien ik een enorme stresskip ben op het moment. Al dat gezeik aan mijn kop de laatste tijd gaat me niet in de koude kleren zitten.
Ik heb weleens harddrugs gebruikt, gelukkig summier en ik doe er ook niet meer aan. Ook geen softdrugs trouwens, ik hoef daar niets meer mee te maken te hebben.
Ik vatte het inderdaad op alsof je exact dacht te weten hoe ik in elkaar steek, vandaar mijn emotionele reactie. Maar ik zie nu dat ik fout zat. Excuus daarvoor.
Huisartsen hier zijn beetje raar, dus daar ga ik maar niet heen Fysiotherapeut en eventueel therapie om mijn ritme op orde te stellen, dat zijn nu mijn speerpunten. Ook ivm aanhoudende insomnia en stressklachten. Ik ben weleens jaloers op die 'aanstellers', die gewoon aangeven wat hen dwarszit. Opkroppen is nooit goed.
Ach ja, die ex. Die denkt dat een vrouw net zo snel kan klaarkomen als een man. Nu, deze vrouw in ieder geval niet. Als hij er geen moeite voor wil doen (hij wil me wel beffen omdat hij dat leuk vindt, maar dan maar een klein aantal minuutjes), dan hecht hij inderdaad geen belang aan mijn genot. Hij wil wel dat ik klaarkom, maar dan wel binnen een bepaalde tijd, op zíjn manier en meer voor zijn ego dan voor mij. Dat vind ik echt geen leuke seks, en met klanten heb ik gewoon betere seks:o
Kan nu niet zoveel meer typen want mijn hoofd barst uiteen van de koppijn en stress. Blegh, dat ik ooit stress zou hebben...was me nooit opgevallen. Weer iets geleerd
Ik reageerde ook veel te emotioneel, maar dat moet je me maar vergeven aangezien ik een enorme stresskip ben op het moment. Al dat gezeik aan mijn kop de laatste tijd gaat me niet in de koude kleren zitten.
Ik heb weleens harddrugs gebruikt, gelukkig summier en ik doe er ook niet meer aan. Ook geen softdrugs trouwens, ik hoef daar niets meer mee te maken te hebben.
Ik vatte het inderdaad op alsof je exact dacht te weten hoe ik in elkaar steek, vandaar mijn emotionele reactie. Maar ik zie nu dat ik fout zat. Excuus daarvoor.
Huisartsen hier zijn beetje raar, dus daar ga ik maar niet heen
Fysiotherapeut en eventueel therapie om mijn ritme op orde te stellen, dat zijn nu mijn speerpunten. Ook ivm aanhoudende insomnia en stressklachten. Ik ben weleens jaloers op die 'aanstellers', die gewoon aangeven wat hen dwarszit. Opkroppen is nooit goed.Ach ja, die ex. Die denkt dat een vrouw net zo snel kan klaarkomen als een man. Nu, deze vrouw in ieder geval niet. Als hij er geen moeite voor wil doen (hij wil me wel beffen omdat hij dat leuk vindt, maar dan maar een klein aantal minuutjes), dan hecht hij inderdaad geen belang aan mijn genot. Hij wil wel dat ik klaarkom, maar dan wel binnen een bepaalde tijd, op zíjn manier en meer voor zijn ego dan voor mij. Dat vind ik echt geen leuke seks, en met klanten heb ik gewoon betere seks:o
Kan nu niet zoveel meer typen want mijn hoofd barst uiteen van de koppijn en stress. Blegh, dat ik ooit stress zou hebben...was me nooit opgevallen. Weer iets geleerd
zondag 24 juni 2007 om 08:30
Maar goed, eigenlijk ging het daar niet om, het is een seksueel probleem.
Dat denk ik dus juist niet.
Je kan het wel, maar niet met diegene waar je een band mee hebt, ik denk dat het een psychisch probleem is.
Wat maakt het dat je er wel aan toe kunt geven bij een klant en niet bij diegeen die je lief hebt.
Kwetsbaarheid?
Ja , dat denk ik, want je bent bang om gekwetst te worden
Pers met haar hele hebben en houwen hier op het forum is hier omdat ze in bijzijn van haar liefsten bang is gekwetst te worden.
Iemand die je liefhebt is er niet op uit om je te kwetsen Pers, bedenk dat nou eens, allle anderen waar jij je wel tot op de bodem blootgeeft kunnen dat wel, je bent t spoor van ware gevoelens een beetje kwijt en stopt heel veel weg ene nu ben je een beetje verleert waar wat hoort.
Maar goed, ik lees hier en daar over jou, en mijn mening is dat je van binnen een heel kwestbaar meisje bent, een intelligent meisje, die aan grote ,zeer grote window painting doet en achter dat raam, (hahahah ,hoe toepasselijk), not in jouw geval, maar je snappum), zit een heel kwetsbaar meisje, durf gewoon dat ook eens zo te zijn.
heb verder niet alle postings gelezen, dus een ieder die vind dat ik copieer, sorry
Maar Pers moest ik ff zo toespreken*;
Dat denk ik dus juist niet.
Je kan het wel, maar niet met diegene waar je een band mee hebt, ik denk dat het een psychisch probleem is.
Wat maakt het dat je er wel aan toe kunt geven bij een klant en niet bij diegeen die je lief hebt.
Kwetsbaarheid?
Ja , dat denk ik, want je bent bang om gekwetst te worden
Pers met haar hele hebben en houwen hier op het forum is hier omdat ze in bijzijn van haar liefsten bang is gekwetst te worden.
Iemand die je liefhebt is er niet op uit om je te kwetsen Pers, bedenk dat nou eens, allle anderen waar jij je wel tot op de bodem blootgeeft kunnen dat wel, je bent t spoor van ware gevoelens een beetje kwijt en stopt heel veel weg ene nu ben je een beetje verleert waar wat hoort.
Maar goed, ik lees hier en daar over jou, en mijn mening is dat je van binnen een heel kwestbaar meisje bent, een intelligent meisje, die aan grote ,zeer grote window painting doet en achter dat raam, (hahahah ,hoe toepasselijk), not in jouw geval, maar je snappum), zit een heel kwetsbaar meisje, durf gewoon dat ook eens zo te zijn.
heb verder niet alle postings gelezen, dus een ieder die vind dat ik copieer, sorry
Maar Pers moest ik ff zo toespreken*;
zondag 24 juni 2007 om 09:59
Nou Korenwolf, dat vind ik dan reuzerot voor je dat je zo denkt en reuze negatief en wellicht een teken dat je nog nooit de partner heb mogen hebben die jouw dat gevoel geeft, want ik heb mijn huidige partner ontmoet toen ik 30 was en dat was ook de eerste keer dat ik een orgasme beleefde, de enige man die ik vertouwde op werkelijke intimiteit, de voorgangers hebben mij nooit het vertrouwen kunnen geven dat ik mezelf bloot kon geven zonder gekwetst te worden, het ligt echt aan de relatie die je hebt met iemand en het vertrouwen wat je elkaar geeft.
En das een kostbaar goedje.
Maar dat het niet mogelijk is volgens jou ,das niet waar.
En das een kostbaar goedje.
Maar dat het niet mogelijk is volgens jou ,das niet waar.
zondag 24 juni 2007 om 10:14
Nog maar eens lezen, Sto.
Ik zeg niet dat het niet mogelijk is jezelf bloot te geven bij iemand die je liefhebt.
Ik zeg wel dat liefhebben je kwetsbaar maakt. En dat je geen garantie hebt dat je niet gekwetst wordt.
En lees voortaan eerst maar eens goed, alvorens conclusies te trekken over mijn partner, mijn liefdesleven en de wijze waarop ik intimiteit beleef.
Ik zeg niet dat het niet mogelijk is jezelf bloot te geven bij iemand die je liefhebt.
Ik zeg wel dat liefhebben je kwetsbaar maakt. En dat je geen garantie hebt dat je niet gekwetst wordt.
En lees voortaan eerst maar eens goed, alvorens conclusies te trekken over mijn partner, mijn liefdesleven en de wijze waarop ik intimiteit beleef.
zondag 24 juni 2007 om 10:42
wat zijn we aangebrand zeg, tututu, wist niet dat je kwaad werd. je hoeft je niet zo aangevallen te voelen als je nu laat blijken heur!
Fijne dag verder.
Maar jou ontloop ik maar ff vandaag, wil namelijk ook een fijne dag hebben.
mijn ervaring is gewoon dat met mijn onvoorwaardelijke liefde die ik heb met mijn man ik nog nooit een moment bang ben geweest gekwetst te worden, zo goed.
Fijne dag verder.
Maar jou ontloop ik maar ff vandaag, wil namelijk ook een fijne dag hebben.
mijn ervaring is gewoon dat met mijn onvoorwaardelijke liefde die ik heb met mijn man ik nog nooit een moment bang ben geweest gekwetst te worden, zo goed.
zondag 24 juni 2007 om 10:59
quote:Mijn ex wil enkel mij bevredigen op een manier die 'ie zelf leuk vindt (dus niet mijn clitoris bewerken met zijn vinger, want dat is te passief voor hem, en ook beffen wil 'ie niet langer dan een paar minuutjes) dus dat is niet de juiste man denk ik.
Gevonden!
Je vraagstelling klopt volgens mij niet. Stel dat je een vriend hebt die je wel vingert of beft kun je dan nog niet klaarkomen?
Wat doe je nog met die ex trouwens? Een man die jouw orgasme onbelangrijk vindt. Dat is toch echt niet meer van deze tijd.
Gevonden!
Je vraagstelling klopt volgens mij niet. Stel dat je een vriend hebt die je wel vingert of beft kun je dan nog niet klaarkomen?
Wat doe je nog met die ex trouwens? Een man die jouw orgasme onbelangrijk vindt. Dat is toch echt niet meer van deze tijd.
zondag 24 juni 2007 om 11:21
Ik geloof Sprankelend als ze zegt "The best is yet to come"
Ik geloof ook dat je jezelf best eens wat meer krediet mag geven Pers, tussen wie je graag zou wilen zijn en wie je werkelijk bent ligt een hoop krediet.
En stoppen met het forum? Dat wil je toch niet echt? Kritiek van je omgeving zul je altijd blijven houden, dat heeft iedereen. De vraag is wat het met je doet.
Heb ik voor mezelf wat op gevonden wat erg goed werkt : Er zijn mensen die mij mogen beledigen, er zijn er ook die dat nooit kunnen...
Ik geloof ook dat je jezelf best eens wat meer krediet mag geven Pers, tussen wie je graag zou wilen zijn en wie je werkelijk bent ligt een hoop krediet.
En stoppen met het forum? Dat wil je toch niet echt? Kritiek van je omgeving zul je altijd blijven houden, dat heeft iedereen. De vraag is wat het met je doet.
Heb ik voor mezelf wat op gevonden wat erg goed werkt : Er zijn mensen die mij mogen beledigen, er zijn er ook die dat nooit kunnen...
zondag 24 juni 2007 om 11:46
quote:
Ik geloof Sprankelend als ze zegt "The best is yet to come"
Ik geloof ook dat je jezelf best eens wat meer krediet mag geven Pers, tussen wie je graag zou wilen zijn en wie je werkelijk bent ligt een hoop krediet.
En stoppen met het forum? Dat wil je toch niet echt? Kritiek van je omgeving zul je altijd blijven houden, dat heeft iedereen. De vraag is wat het met je doet.
Heb ik voor mezelf wat op gevonden wat erg goed werkt : Er zijn mensen die mij mogen beledigen, er zijn er ook die dat nooit kunnen...
perfect gezegd.
En Pers, wie zijn nek uitsteekt door open een eerlijk te zijn , krijgt op een forum rake klappen, die ik zelf altijd onweerstaanbaar sociaal onwenselijk vind, maar niet iedereen is zo kies omdaar zich aan te houden, jammer genoeg.
Ik verwacht van jou dat je een dusdanig sterke persoonlijkheid bent dat je je niet laat wegjagen, en zou ik ook niet leuk vinden, bovendien zet het dan zo een trend dat dat dus mogelijk is, laat t niet gebeuren, (heb ik ook niet gedaan, en ik wat gezeik over me heen gehad, vanwege de laatste zin van Bron ben ik gewoon blijven schrijven, zal me ff lekker zijn zeg, tssss)
Ik geloof Sprankelend als ze zegt "The best is yet to come"
Ik geloof ook dat je jezelf best eens wat meer krediet mag geven Pers, tussen wie je graag zou wilen zijn en wie je werkelijk bent ligt een hoop krediet.
En stoppen met het forum? Dat wil je toch niet echt? Kritiek van je omgeving zul je altijd blijven houden, dat heeft iedereen. De vraag is wat het met je doet.
Heb ik voor mezelf wat op gevonden wat erg goed werkt : Er zijn mensen die mij mogen beledigen, er zijn er ook die dat nooit kunnen...
perfect gezegd.
En Pers, wie zijn nek uitsteekt door open een eerlijk te zijn , krijgt op een forum rake klappen, die ik zelf altijd onweerstaanbaar sociaal onwenselijk vind, maar niet iedereen is zo kies omdaar zich aan te houden, jammer genoeg.
Ik verwacht van jou dat je een dusdanig sterke persoonlijkheid bent dat je je niet laat wegjagen, en zou ik ook niet leuk vinden, bovendien zet het dan zo een trend dat dat dus mogelijk is, laat t niet gebeuren, (heb ik ook niet gedaan, en ik wat gezeik over me heen gehad, vanwege de laatste zin van Bron ben ik gewoon blijven schrijven, zal me ff lekker zijn zeg, tssss)
zondag 24 juni 2007 om 11:55
Sto, wat Korenwolf zegt is natuurlijk wel waar. De mensen die je op straat tegenkomt zullen je niet zo weten te kwetsen als iemand die jou kent, in goede en slechte tijden, diegene die alles van je weet en waar je jezelf compleet open voor hebt gesteld. Het is ook de mogelijkheid, niet de zekerheid.
Maar heb je nooit ruzie met je vriend? Als dat niet zo is, geweldig. Als dat wél zo is: kwetst het je dan niet een miljoen keer meer dan als een leerling van je zegt dat je een stomme juf bent als het iets niet mag? Ja toch zeker?
Liefde en haat liggen trouwens dicht bij elkaar. En wellicht is het niet de intentie van iemand die van je houdt om je te kwetsen, maar de mógelijkheid heeft hij/zij zéker.
*nu weer in de filosofie/psychologie-boeken, mán wat een doffe ellende*
Maar heb je nooit ruzie met je vriend? Als dat niet zo is, geweldig. Als dat wél zo is: kwetst het je dan niet een miljoen keer meer dan als een leerling van je zegt dat je een stomme juf bent als het iets niet mag? Ja toch zeker?
Liefde en haat liggen trouwens dicht bij elkaar. En wellicht is het niet de intentie van iemand die van je houdt om je te kwetsen, maar de mógelijkheid heeft hij/zij zéker.
*nu weer in de filosofie/psychologie-boeken, mán wat een doffe ellende*
zondag 24 juni 2007 om 13:05
Ik heb nog niet alle reacties gelezen (ga ik zo doen) maar wat ik me afvraag is dit: hoelang moet je iemand kennen voor je met 'm naar bed gaat? Persoonlijk kan ik wel verliefd worden, maar tussen verliefd worden en een emotionele band hebben zit toch wel een tijdje. Stel je zou na een maand met iemand naar bed gaan, dan kan je toch nog niet echt spreken over een emotionele band? Toen ik met mijn vriend naar bed ging voor 't eerst wist ik nog niet of de relatie daadwerkelijk jaren zou duren, we hadden bv. ook nog nooit ruzie gehad of lastige dingen doorstaan samen. Ik vond 'm wel heel leuk en aantrekkelijk en was verliefd. Ik denk dat het vaak zo gaat. In dat geval doe je 't voor 't eerst met diegene vóór je een emotionele band hebt. Heb je dan ook al moeite met klaarkomen? Anders ligt 't misschien niet aan die emotionele band maar meer aan de tegenstelling zakelijk / privé? Of krijg je pas maanden later problemen daarmee?
zondag 24 juni 2007 om 13:26
quote:Relena verwoordt het in ieder geval zoals het het meest bij mijn gevoel komt: zeer angstig voor emoties omdat ik niets wil verliezen. Het is te vaak gebeurd dat ik me tch openstelde en mensen toch weggingen of wegbleven.
Nu lees ik wel verder en ik vind 't toch erg vervelend te lezen dat je het je zo aantrekt wat er geschreven wordt. Wat ik me ook goed voor kan stellen trouwens, dat is één van de redenen dat ik nooit zulke intieme dingen bespreek met forummers, maar liever met mensen in mijn omgeving. Doe je dat ook weleens? Ik snap dat je je vriendinnen niet vertelt dat je prostituee bent, maar je kan 't probleem natuurlijk wel zo inpakken als bv. Zamirah doet (met iemand die ik niet ken vs. iemand waar ik gevoelens voor heb).
Wat me opviel aan deze tekst is deze zin.
(ik word er zelf ook een beetje verdrietig van)
Als je je openstelt voor mensen, en die mensen gaan uiteindelijk toch weg, in welke zin heb je dan precies iets verloren?
je zou zoiets ook anders kunnen zien, bv. als een mooie ervaring. Of als iets waar je van geleerd hebt. Ik denk niet dat je een 'schuldvraag' moet stellen, in elk geval zeker niet dat je de schuld bij jezelf legt. Ik weet natuurlijk niet over wat voor ervaringen je het hebt, en ik denk dat het wel veel heftiger is afgewezen te worden door bv. je ouders dan door een vriendje. Over dat eerste kan ik niet meepraten maar over dat laatste wel.
Ik ben nu vier jaar samen met mijn vriend en geen moment bang voor 'misschien gaat het uit' (okee dat is gelogen, heel soms als we bv ruzie hebben, grijpt een soort paniek me). Wat gebeurt er als het uitgaat (hij me bedriegt, hij me niet meer wil)? Dat zal zeker pijnlijk zijn. Heb ik al eerder pijnlijke dingen gehad? Ja. Leef ik nog? Ook nog. Ben ik ondanks die dingen gelukkig? Jazeker. Dus wat dan? Dan heb ik toch een prachtige ervaring gehad, vier jaar liefde, een en ander geleerd over relaties en over mezelf, en en ik toch een 'rijker' mens. Bovendien vind ik (niet uit een soort pragmatisch denken, maar voel ik dat echt zo, fundamenteel) dat het onzin is me NU druk te maken over hoe ik me voel als hij me in de toekomst zou bedriegen of af zou wijzen. De toekomst is vroeg genoeg. Als hij me in 2010 afwijst, dan kan ik daar in 2010 over huilen. Zou zonde zijn als ik nu al begon met me rot daarover voelen. En dan in 2010 uiteindelijk die bevestiging krijgen en me nog steeds rot voelen. Zoiets wil ik mijzelf niet aandoen. Liever leef ik dan nog drie jaar heel gelukkig, dan steeds maar in angst over wat misschien wel en misschien niet komen gaat.
Als hij me af zou wijzen zou ik dat echt heel pijnlijk vinden en waarschijnlijk weken huilen erom, maar ik zou nooit (en dat durf ik héél stellig te zeggen) twijfelen aan mijzelf. Of ik het inderdaad verdien afgewezen te worden. Ik zal mijzelf nooit afwijzen. Als je zo tegenover jezelf en relaties staat, kan je wel gekwetst worden, maar zal het je niet breken denk ik. Inmiddels zie ik zelfs mooie dingen in lelijke relaties van eerder. Ik kan op al mijn relaties (ook met bv. vriendinnen) met een glimlach en tevreden gevoel terugkijken. Ik voel me nu echt gezegend met alle mensen die op mijn pad zijn gekomen. Ik heb veel over mijzelf geleerd, namelijk.
Ik heb het gevoel, door deze zin die ik gequote heb, dat jij daar heel anders over denkt en tegenaan kijkt. Zou je daar eens wat meer over willen vertellen? Hoop dat je mijn stukje begrijpt, ik vind 't lastig precies weer te geven wat ik bedoel.
Nu lees ik wel verder en ik vind 't toch erg vervelend te lezen dat je het je zo aantrekt wat er geschreven wordt. Wat ik me ook goed voor kan stellen trouwens, dat is één van de redenen dat ik nooit zulke intieme dingen bespreek met forummers, maar liever met mensen in mijn omgeving. Doe je dat ook weleens? Ik snap dat je je vriendinnen niet vertelt dat je prostituee bent, maar je kan 't probleem natuurlijk wel zo inpakken als bv. Zamirah doet (met iemand die ik niet ken vs. iemand waar ik gevoelens voor heb).
Wat me opviel aan deze tekst is deze zin.
(ik word er zelf ook een beetje verdrietig van)
Als je je openstelt voor mensen, en die mensen gaan uiteindelijk toch weg, in welke zin heb je dan precies iets verloren?
je zou zoiets ook anders kunnen zien, bv. als een mooie ervaring. Of als iets waar je van geleerd hebt. Ik denk niet dat je een 'schuldvraag' moet stellen, in elk geval zeker niet dat je de schuld bij jezelf legt. Ik weet natuurlijk niet over wat voor ervaringen je het hebt, en ik denk dat het wel veel heftiger is afgewezen te worden door bv. je ouders dan door een vriendje. Over dat eerste kan ik niet meepraten maar over dat laatste wel.
Ik ben nu vier jaar samen met mijn vriend en geen moment bang voor 'misschien gaat het uit' (okee dat is gelogen, heel soms als we bv ruzie hebben, grijpt een soort paniek me). Wat gebeurt er als het uitgaat (hij me bedriegt, hij me niet meer wil)? Dat zal zeker pijnlijk zijn. Heb ik al eerder pijnlijke dingen gehad? Ja. Leef ik nog? Ook nog. Ben ik ondanks die dingen gelukkig? Jazeker. Dus wat dan? Dan heb ik toch een prachtige ervaring gehad, vier jaar liefde, een en ander geleerd over relaties en over mezelf, en en ik toch een 'rijker' mens. Bovendien vind ik (niet uit een soort pragmatisch denken, maar voel ik dat echt zo, fundamenteel) dat het onzin is me NU druk te maken over hoe ik me voel als hij me in de toekomst zou bedriegen of af zou wijzen. De toekomst is vroeg genoeg. Als hij me in 2010 afwijst, dan kan ik daar in 2010 over huilen. Zou zonde zijn als ik nu al begon met me rot daarover voelen. En dan in 2010 uiteindelijk die bevestiging krijgen en me nog steeds rot voelen. Zoiets wil ik mijzelf niet aandoen. Liever leef ik dan nog drie jaar heel gelukkig, dan steeds maar in angst over wat misschien wel en misschien niet komen gaat.
Als hij me af zou wijzen zou ik dat echt heel pijnlijk vinden en waarschijnlijk weken huilen erom, maar ik zou nooit (en dat durf ik héél stellig te zeggen) twijfelen aan mijzelf. Of ik het inderdaad verdien afgewezen te worden. Ik zal mijzelf nooit afwijzen. Als je zo tegenover jezelf en relaties staat, kan je wel gekwetst worden, maar zal het je niet breken denk ik. Inmiddels zie ik zelfs mooie dingen in lelijke relaties van eerder. Ik kan op al mijn relaties (ook met bv. vriendinnen) met een glimlach en tevreden gevoel terugkijken. Ik voel me nu echt gezegend met alle mensen die op mijn pad zijn gekomen. Ik heb veel over mijzelf geleerd, namelijk.
Ik heb het gevoel, door deze zin die ik gequote heb, dat jij daar heel anders over denkt en tegenaan kijkt. Zou je daar eens wat meer over willen vertellen? Hoop dat je mijn stukje begrijpt, ik vind 't lastig precies weer te geven wat ik bedoel.
zondag 24 juni 2007 om 13:35
quote:Verder zijn dingen te vaag (moeder overleden=duidelijk, mijn dingen=onduidelijk en moeilijk verwoordbaar).
Dit herken ik wel. Accepteer gewoon dat die gevoelens er zijn. Als je geirriteerd bent om iets kleins, accepteer dat dan. Voel je dan gewoon even boos (verdrietig, woest, depri, whatever). Je mag dat gewoon voelen, namelijk.
Toen een maatje overleed toen ik 17 was kon ik dat heel goed verwerken, iedereen had 't er namelijk over, ik huilde weleens, normaal natuurlijk, en 't ging gewoon. Toen ik opeens allerlei depri (niet depressief gewoon depri) gevoelens kreeg een jaar of wat geleden kon ik dat niet plaatsen. Als ik dacht waarom ik die had, kon ik geen aanleiding noemen, zoals wel toen met het sterfgeval bijvoorbeeld. De band met mijn vriendinnen thuis werd anders, okee, maar om daar nou zó over in zak en as te zitten, dat slaat nergens op. Okee, mijn vriendje zit in 't buitenland en ik heb 't daar helemaal mee gehad, maarja, dat is al langer zo, dus waarom nu opeens verdrietig, dat slaat nergens op. Studie gaat niet zo goed, maarja dat is mijn eigen schuld want ik voer geen fluit uit, dus om daar nou me rot over te voelen, dat slaat nergens op.
Als je steeds je eigen gevoel ontkent, dan gaat 't ook niet over! Je hébt die gevoelens gewoon. Punt. Dat ten eerste. Daarna kan je eventueel analyseren. (word ik nou echt boos omdat ze mijn recept verkeerd gebruikt hebben???? Nee, waarschijnlijk meer omdat ik baal dat ze mij niet gevraagd hebben en dat überhaupt nooit meer doen).
Ik weet dat je zelf psychologie doet, maar waarom maak je niet eens een afspraak met de studentpsycholoog? Die kan je misschien toch wel wat inzichten geven of handvaten bieden, en zal in elk geval je niet afwijzen en ook niet oordelen.
Dit herken ik wel. Accepteer gewoon dat die gevoelens er zijn. Als je geirriteerd bent om iets kleins, accepteer dat dan. Voel je dan gewoon even boos (verdrietig, woest, depri, whatever). Je mag dat gewoon voelen, namelijk.
Toen een maatje overleed toen ik 17 was kon ik dat heel goed verwerken, iedereen had 't er namelijk over, ik huilde weleens, normaal natuurlijk, en 't ging gewoon. Toen ik opeens allerlei depri (niet depressief gewoon depri) gevoelens kreeg een jaar of wat geleden kon ik dat niet plaatsen. Als ik dacht waarom ik die had, kon ik geen aanleiding noemen, zoals wel toen met het sterfgeval bijvoorbeeld. De band met mijn vriendinnen thuis werd anders, okee, maar om daar nou zó over in zak en as te zitten, dat slaat nergens op. Okee, mijn vriendje zit in 't buitenland en ik heb 't daar helemaal mee gehad, maarja, dat is al langer zo, dus waarom nu opeens verdrietig, dat slaat nergens op. Studie gaat niet zo goed, maarja dat is mijn eigen schuld want ik voer geen fluit uit, dus om daar nou me rot over te voelen, dat slaat nergens op.
Als je steeds je eigen gevoel ontkent, dan gaat 't ook niet over! Je hébt die gevoelens gewoon. Punt. Dat ten eerste. Daarna kan je eventueel analyseren. (word ik nou echt boos omdat ze mijn recept verkeerd gebruikt hebben???? Nee, waarschijnlijk meer omdat ik baal dat ze mij niet gevraagd hebben en dat überhaupt nooit meer doen).
Ik weet dat je zelf psychologie doet, maar waarom maak je niet eens een afspraak met de studentpsycholoog? Die kan je misschien toch wel wat inzichten geven of handvaten bieden, en zal in elk geval je niet afwijzen en ook niet oordelen.
zondag 24 juni 2007 om 13:46
Ga ik ook doen, Marg, als ze me toelaten, Laatste keer verwees dat mens me door omdat ik genoeg financiele middelen had. Nu ontken ik dit gewoon, want degene bij wie ik terecht kwam was echt niet bekwaam.
Ik voer ook haast geen fluit uit en daar kom ik helaas niet meer mee weg. Dat wil ik veranderen.
Afwijzing vind ik gewoon bijzonder bitter. Voorbeeld: vriendin A kon altijd bij mij uithuilen, ik ondernam dingen met haar omdat ze niet alleen iets durfde te doen, enz. Toen ik eens echt in paniek was (zomaar, opeens, doorgedraaid) wees ze me keihard af. Dat moedigde me aan om níet meer over eventuele angsten te praten.
Ex heeft naar eigen zeggen een burnout. Hij wil mijn stress er niet bijhebben, ook al zeg ik dat het van tijdelijke aard is. Hij beweert dat zijn werk veel moeilijker is dan mijn twee universitaire studies (!) en dat ik niet zo moet zeuren. Weer een afwijzing van mijn gevoelens, alsof ik ze niet mag hebben. Dat zorgt weer voor meer stress en ik vind het te makkelijk (of te moeilijk) om te zeggen dat het dan hún gebrek aan inlevingsvermogen is.
Ik voer ook haast geen fluit uit en daar kom ik helaas niet meer mee weg. Dat wil ik veranderen.
Afwijzing vind ik gewoon bijzonder bitter. Voorbeeld: vriendin A kon altijd bij mij uithuilen, ik ondernam dingen met haar omdat ze niet alleen iets durfde te doen, enz. Toen ik eens echt in paniek was (zomaar, opeens, doorgedraaid) wees ze me keihard af. Dat moedigde me aan om níet meer over eventuele angsten te praten.
Ex heeft naar eigen zeggen een burnout. Hij wil mijn stress er niet bijhebben, ook al zeg ik dat het van tijdelijke aard is. Hij beweert dat zijn werk veel moeilijker is dan mijn twee universitaire studies (!) en dat ik niet zo moet zeuren. Weer een afwijzing van mijn gevoelens, alsof ik ze niet mag hebben. Dat zorgt weer voor meer stress en ik vind het te makkelijk (of te moeilijk) om te zeggen dat het dan hún gebrek aan inlevingsvermogen is.
zondag 24 juni 2007 om 14:14
Ikzelf zou daar een ander gevoel bij hebben. Dat zeg ik niet om te kokketeren ofzo, maar omdat ik denk dat mijn gevoel de boel wel een stuk makkelijker maakt, en 't misschien een andere manier van naar dingen kijken is, die voor jou misschien ook helpt.
Vriendin A zou bij mij zeker gedegradeerd zijn tot ex-vriendin A of toch op z'n minst kennis A. Dat zij er niet voor mij zou zijn wanneer ik haar nodig zou hebben, zonder reden, zou ik ook heel pijnlijk vinden. Ik zou echt gekwetst zijn. Maar dat komt dan omdat ik me blijkbaar heb vergist in haar. Ik dacht dat ze anders was (een echte vriendin) en dat blijkt ze niet te zijn, en nu moet ik afscheid nemen van 'vriendin A' omdat 'vriendin A' niet bestaat. Zulke mensen zijn namelijk geen 'echte' vrienden (voor mij), iemand die er niet voor mij wil zijn is geen vriend. Voor mij zou het niet een signaal zijn om me minder bloot te geven, want daar is niets mis mee. Dat is heel normaal in vriendschappen (zij doet 't immers ook bij jou!), en heel gezond voor een mens, zich af en toe even te kunnen ontladen. De actie die ik wel zou nemen is afstand nemen van haar.
De conclusie die jij trekt (geen gevoelens meer tonen want dan word ik afgewezen) vind ik echt héél onverwacht. Ik kom zelf helemaal niet bij die conclusie uit namelijk!!!
Wat betreft ex. Toen mijn vriendje in een lastige en heel onzekere periode zat (wat betreft verblijfsvergunning en dus toekomst en dus leven) merkte ik dat hij er niets van mij bij kon hebben. In die tijd ging ik gewoon met vriendinnen of ouders beppen als ik mijn ei kwijt moest (maar hield hem wel op de hoogte). Als er écht iets was, dan was hij er uiteraard wel voor me. Ook als het voor hem iets onbenulligs leek, maar het voor mij heel belangrijk was. Als je denkt dat ex relatie material is (wat ik niet denk gezien je vorige topic en de benaming 'ex'), zou je 't zo kunnen aanpakken. Maar dat idee krijg ik niet.
Ik zou zelf dus ook afstand nemen van ex. Zeker als ik met iemand sowieso geen relatie zie, dan zou ik me niet laten kwetsen door hem. Mijn vriendje zegt ook weleens lullige dingen die mij kwetsen, maar voor mij is 't de moeite waard 't goed te maken omdat ik de relatie voort wil zetten. Van een ex zou ik dat echter niet pikken, want wat geeft hem 't recht zo te oordelen over mij. Hoezo is zijn baan zwaarder dan jouw studies? Waar baseert hij dat op? En zelfs als dat zo zou zijn, dan nog wil dat niet zeggen dat jij het niet net zo zwaar kan hebben als hij. Als bv. jouw limiet op 10 ligt en de zijne op 15, en de studies zijn 12 en de baan 14, dan zit jij er nog meer doorheen dan hij. Waar haalt hij 't lef vandaan zoiets te zeggen tegen je? Dus ik zou afstand nemen. Híj is een hufter namelijk door zo te reageren. En aangezien het toch een ex is met wie je verder niets te schaften hebt, hoef je dat zeker niet te pikken. En hoef je je ook geen zorgen te maken of dat de relatie / vriendschap kapot maakt. Waarom zou je zo'n vriendschap willen?
Wat ik niet goed begrijp is dit: als je jezelf verwijt dat je je open hebt gesteld, en dan denkt 'ik moet me minder openstellen' heb je dan niet het idee dat je een masker voor houdt? Vind je je relaties wel 'echt' als jij eigenlijk steeds iemand speelt (namelijk een zorgeloos iemand)? Wil je wel een vriendschap met vriendin A als je al weet dat je jezelf niet kan zijn? En zo ja, waarom dan (een vriendin is beter dan niets? - ik stel daar tegenover: beter alleen dan in slecht gezelschap!)?
Uit die reactie komt voor mij onzekerheid naar voren. Ik merk namelijk zelf dat ik in allebei de situaties vooral boos zou zijn op vriendin en ex, en niet zou twijfelen aan mezelf. Dat jij dat wel doet, geeft voor mij aan dat je je blijkbaar nog niet echt op je gemak voelt met je eigen zelf of je emoties?
Sorry als 't belerend overkomt dat is echt niet zo bedoeld. Dit topic intrigeert mij enorm en ik vind het verrassend en ook verdrietig te lezen dat je eigenlijk zo 'kwetsbaar' bent.
Vriendin A zou bij mij zeker gedegradeerd zijn tot ex-vriendin A of toch op z'n minst kennis A. Dat zij er niet voor mij zou zijn wanneer ik haar nodig zou hebben, zonder reden, zou ik ook heel pijnlijk vinden. Ik zou echt gekwetst zijn. Maar dat komt dan omdat ik me blijkbaar heb vergist in haar. Ik dacht dat ze anders was (een echte vriendin) en dat blijkt ze niet te zijn, en nu moet ik afscheid nemen van 'vriendin A' omdat 'vriendin A' niet bestaat. Zulke mensen zijn namelijk geen 'echte' vrienden (voor mij), iemand die er niet voor mij wil zijn is geen vriend. Voor mij zou het niet een signaal zijn om me minder bloot te geven, want daar is niets mis mee. Dat is heel normaal in vriendschappen (zij doet 't immers ook bij jou!), en heel gezond voor een mens, zich af en toe even te kunnen ontladen. De actie die ik wel zou nemen is afstand nemen van haar.
De conclusie die jij trekt (geen gevoelens meer tonen want dan word ik afgewezen) vind ik echt héél onverwacht. Ik kom zelf helemaal niet bij die conclusie uit namelijk!!!
Wat betreft ex. Toen mijn vriendje in een lastige en heel onzekere periode zat (wat betreft verblijfsvergunning en dus toekomst en dus leven) merkte ik dat hij er niets van mij bij kon hebben. In die tijd ging ik gewoon met vriendinnen of ouders beppen als ik mijn ei kwijt moest (maar hield hem wel op de hoogte). Als er écht iets was, dan was hij er uiteraard wel voor me. Ook als het voor hem iets onbenulligs leek, maar het voor mij heel belangrijk was. Als je denkt dat ex relatie material is (wat ik niet denk gezien je vorige topic en de benaming 'ex'), zou je 't zo kunnen aanpakken. Maar dat idee krijg ik niet.
Ik zou zelf dus ook afstand nemen van ex. Zeker als ik met iemand sowieso geen relatie zie, dan zou ik me niet laten kwetsen door hem. Mijn vriendje zegt ook weleens lullige dingen die mij kwetsen, maar voor mij is 't de moeite waard 't goed te maken omdat ik de relatie voort wil zetten. Van een ex zou ik dat echter niet pikken, want wat geeft hem 't recht zo te oordelen over mij. Hoezo is zijn baan zwaarder dan jouw studies? Waar baseert hij dat op? En zelfs als dat zo zou zijn, dan nog wil dat niet zeggen dat jij het niet net zo zwaar kan hebben als hij. Als bv. jouw limiet op 10 ligt en de zijne op 15, en de studies zijn 12 en de baan 14, dan zit jij er nog meer doorheen dan hij. Waar haalt hij 't lef vandaan zoiets te zeggen tegen je? Dus ik zou afstand nemen. Híj is een hufter namelijk door zo te reageren. En aangezien het toch een ex is met wie je verder niets te schaften hebt, hoef je dat zeker niet te pikken. En hoef je je ook geen zorgen te maken of dat de relatie / vriendschap kapot maakt. Waarom zou je zo'n vriendschap willen?
Wat ik niet goed begrijp is dit: als je jezelf verwijt dat je je open hebt gesteld, en dan denkt 'ik moet me minder openstellen' heb je dan niet het idee dat je een masker voor houdt? Vind je je relaties wel 'echt' als jij eigenlijk steeds iemand speelt (namelijk een zorgeloos iemand)? Wil je wel een vriendschap met vriendin A als je al weet dat je jezelf niet kan zijn? En zo ja, waarom dan (een vriendin is beter dan niets? - ik stel daar tegenover: beter alleen dan in slecht gezelschap!)?
Uit die reactie komt voor mij onzekerheid naar voren. Ik merk namelijk zelf dat ik in allebei de situaties vooral boos zou zijn op vriendin en ex, en niet zou twijfelen aan mezelf. Dat jij dat wel doet, geeft voor mij aan dat je je blijkbaar nog niet echt op je gemak voelt met je eigen zelf of je emoties?
Sorry als 't belerend overkomt dat is echt niet zo bedoeld. Dit topic intrigeert mij enorm en ik vind het verrassend en ook verdrietig te lezen dat je eigenlijk zo 'kwetsbaar' bent.
zondag 24 juni 2007 om 14:33
Wie ben jij in relatie tot anderen?
Mensen zijn sociale wezens, dus voor hun geluk (ironisch genoeg is wat dat betekent persoonsgebonden) afhankelijk van andere mensen. Hoe valt dat te combineren met het wijdverbreidde idee dat 'iemand eerst blij moet zijn met zichzelf, alvorens dat te kunnen zijn met iemand anders'? Dit is mijns inziens een zelfopgeworpen paradox, die gemakkelijk door te prikken is. Een mens is een sociaal wezen én een individu.
In welke vorm van sociaal verkeer of contact met anderen dan ook, bepaal wat voor jou, als individu, goed is. Soms is de wederkerigheid groot, soms niet. Stel zonodig verwachtingen bij, maar zonder over je eigen grenzen heen te gaan.
Mensen zijn sociale wezens, dus voor hun geluk (ironisch genoeg is wat dat betekent persoonsgebonden) afhankelijk van andere mensen. Hoe valt dat te combineren met het wijdverbreidde idee dat 'iemand eerst blij moet zijn met zichzelf, alvorens dat te kunnen zijn met iemand anders'? Dit is mijns inziens een zelfopgeworpen paradox, die gemakkelijk door te prikken is. Een mens is een sociaal wezen én een individu.
In welke vorm van sociaal verkeer of contact met anderen dan ook, bepaal wat voor jou, als individu, goed is. Soms is de wederkerigheid groot, soms niet. Stel zonodig verwachtingen bij, maar zonder over je eigen grenzen heen te gaan.
zondag 24 juni 2007 om 14:43
Ik hoor trouwens van veel studenten die kleinere of grotere problemen hebben hiermee (niet met orgasmes , met falen en niet goed genoeg zijn). Ik deed op 't gym niets en haalde goeie cijfers, en op de universiteit bleek dat toch niet zo goed te gaan. Ik was teleurgesteld in mijzelf dat ik blijkbaar niet zó slim was, en ook teleurgesteld dat ik niets gedaan had (lui was etc). Heel herkenbaar. Achteraf is 't maar goed, als je nooit eens faalt dan denk je nog dat je onoverwinnelijk bent. 
Hoe dan ook: herkenbaar.
Is dit niet onderhand wat voor de relatiepijler?
Hoe dan ook: herkenbaar. Is dit niet onderhand wat voor de relatiepijler?
