Seks
alle pijlers
is dit ok?
woensdag 13 september 2017 om 09:31
EDIT: gezien het verloop van het hele verhaal en de huidige situatie reflecteert de OP niet wat er op dit moment aan de hand is
Goedemorgen,
ik ben al een lange tijd meelezer maar nu dus toch een eigen topic, wat ik daarmee wil, geen idee, beetje reflectie.
De situatie: Mijn man en ik zijn inmiddels 10 jaar getrouwd, eigenlijk geen noemenswaardige problemen in ons huwelijk. Op seksueel gebied ging ook alles goed, we hadden regelmatig seks en die vonden we allebei prettig.
gisteren avond echter was het anders. Mijn man is normaal wel enigszins de dominantere partij op seksueel gebied, maar gisteren was hij opens heel erg dominant. Ik ben zelf niet preuts en durf best iets uit te proberen maar dit was anders. Ik vind het moeilijk om het duidelijk uit te leggen maar ik doe een poging. Wat hij wilde (en ook deed) was gewoon ontzettend hard, het is wellicht belangrijk om erbij te vermelden dat mijn man en ik een vrij groot lengte en gewichtsverschil hebben. Ik ben klein en tenger, mijn man is lang en doet aan kracht sport (om dat concreet te maken: ik weeg 61 kilo, hij 110) .
Ik was op dat moment zelf eigenlijk bang voor hem. Het was qua handelingen niet anders dan dat we normaal doen maar dan nog voelde het anders. Normaal pijp ik ook, maar grijpt hij me niet hard aan mijn hoofd vast en duwt hij zijn penis niet hard in mijn keel, normaal doen we ook verschillende standjes, maar dan draait hij me om en zwiept me niet een soort van over het bed heen. Normaal gaat hij ook nooit met zo ontzettend veel kracht bij mij naar binnen. Het was echt ontzettend hard.
Laten we zeggen dat ik het fysiek nogal een uitdaging vond, en het echt lastig vond om het fysiek bij te benen. Op een bepaald punt 'vloog' ik praktisch naar voren (hij zat achter mij, op zijn hondjes) en moest hij me dus echt met zijn armen klem zetten om ervoor te zorgen dat ik niet naar voren vloog. Ben dus ook helemaal blauw (maar ik wordt snel blauw) en het deed ook echt pijn. Niet zozeer de seks zelf, want ik had in eerste instantie wel zin, maar alles wat erom heen kwam.
Waar het nu op neerkomt, ik weet niet wat ik hiermee moet. Ik heb op geen enkel moment 'nee' gezegd, ik ben dus gewoon erin meegegaan zonder protest, waarom ik dat deed, geen idee, ik weet het echt niet. Aan de ene kant heb ik zoiets van, ach je mag best eens wat uit proberen, en misschien vind hij het soms op die manier wel lekker. Voor mij was het fysiek moeilijk en vond ik het op sommige punten ook pijn doen, hij is groot en ik kon op een gegeven moment geen kant meer op, hij had me letterlijk klem gezet. Daarnaast was ik ook echt bang voor hem en dat vind ik geen fijn gevoel, dat heb ik nooit bij hem gehad.
We hebben het er niet over gehad (hij viel in slaap) en vanochtend ging hij eerder werken dan ik. Ik kreeg wel nog een heel gewoon appje, dus volgens mij heeft hij oprecht niet in de gaten dat ik me hier een beetje ongemakkelijk bij voel.
Nogmaals, ik weet niet wat ik met dit topic wil, maar wat reflectie zou leuk zijn.
Goedemorgen,
ik ben al een lange tijd meelezer maar nu dus toch een eigen topic, wat ik daarmee wil, geen idee, beetje reflectie.
De situatie: Mijn man en ik zijn inmiddels 10 jaar getrouwd, eigenlijk geen noemenswaardige problemen in ons huwelijk. Op seksueel gebied ging ook alles goed, we hadden regelmatig seks en die vonden we allebei prettig.
gisteren avond echter was het anders. Mijn man is normaal wel enigszins de dominantere partij op seksueel gebied, maar gisteren was hij opens heel erg dominant. Ik ben zelf niet preuts en durf best iets uit te proberen maar dit was anders. Ik vind het moeilijk om het duidelijk uit te leggen maar ik doe een poging. Wat hij wilde (en ook deed) was gewoon ontzettend hard, het is wellicht belangrijk om erbij te vermelden dat mijn man en ik een vrij groot lengte en gewichtsverschil hebben. Ik ben klein en tenger, mijn man is lang en doet aan kracht sport (om dat concreet te maken: ik weeg 61 kilo, hij 110) .
Ik was op dat moment zelf eigenlijk bang voor hem. Het was qua handelingen niet anders dan dat we normaal doen maar dan nog voelde het anders. Normaal pijp ik ook, maar grijpt hij me niet hard aan mijn hoofd vast en duwt hij zijn penis niet hard in mijn keel, normaal doen we ook verschillende standjes, maar dan draait hij me om en zwiept me niet een soort van over het bed heen. Normaal gaat hij ook nooit met zo ontzettend veel kracht bij mij naar binnen. Het was echt ontzettend hard.
Laten we zeggen dat ik het fysiek nogal een uitdaging vond, en het echt lastig vond om het fysiek bij te benen. Op een bepaald punt 'vloog' ik praktisch naar voren (hij zat achter mij, op zijn hondjes) en moest hij me dus echt met zijn armen klem zetten om ervoor te zorgen dat ik niet naar voren vloog. Ben dus ook helemaal blauw (maar ik wordt snel blauw) en het deed ook echt pijn. Niet zozeer de seks zelf, want ik had in eerste instantie wel zin, maar alles wat erom heen kwam.
Waar het nu op neerkomt, ik weet niet wat ik hiermee moet. Ik heb op geen enkel moment 'nee' gezegd, ik ben dus gewoon erin meegegaan zonder protest, waarom ik dat deed, geen idee, ik weet het echt niet. Aan de ene kant heb ik zoiets van, ach je mag best eens wat uit proberen, en misschien vind hij het soms op die manier wel lekker. Voor mij was het fysiek moeilijk en vond ik het op sommige punten ook pijn doen, hij is groot en ik kon op een gegeven moment geen kant meer op, hij had me letterlijk klem gezet. Daarnaast was ik ook echt bang voor hem en dat vind ik geen fijn gevoel, dat heb ik nooit bij hem gehad.
We hebben het er niet over gehad (hij viel in slaap) en vanochtend ging hij eerder werken dan ik. Ik kreeg wel nog een heel gewoon appje, dus volgens mij heeft hij oprecht niet in de gaten dat ik me hier een beetje ongemakkelijk bij voel.
Nogmaals, ik weet niet wat ik met dit topic wil, maar wat reflectie zou leuk zijn.
isabelles wijzigde dit bericht op 11-10-2017 09:01
2.19% gewijzigd
maandag 18 september 2017 om 10:42
@s-a-rkast: is ook zo, ik voel me inderdaad getrouwtrekt (is dat een woord?) aan de andere kant, omdat ik het idee heb dat ik nu geen besluiten zou moeten nemen zijn alle meningen welkom.
Ik vind het ook zo erg voor mijn man, hij zit er zo doorheen, hij voelt zich shitter dan dat ik me voel. Hij heeft natuurlijk zelf die drugs genomen, en dat is onnoemelijk dom, maar dan toch, hij is inderdaad eerlijk en doet er echt alles aan om dit weer te lijmen.
Ik vind het ook zo erg voor mijn man, hij zit er zo doorheen, hij voelt zich shitter dan dat ik me voel. Hij heeft natuurlijk zelf die drugs genomen, en dat is onnoemelijk dom, maar dan toch, hij is inderdaad eerlijk en doet er echt alles aan om dit weer te lijmen.
maandag 18 september 2017 om 10:45
wat een superhuisarts heb je Isabelles, hij denkt echt mee met jullie allebei en zegt in mijn ogen hele zinnige dingen over therapie en zo. Wat rottig dat je net nu ook zo verkouden bent, auwwieeee.
Ik snap dat je je druk maakt over de toekomst, maar probeer voor nu even alleen in het nu te blijven. De toekomst komt wel en je hoeft nog helemaal niks wat dat aan gaat
Ik snap dat je je druk maakt over de toekomst, maar probeer voor nu even alleen in het nu te blijven. De toekomst komt wel en je hoeft nog helemaal niks wat dat aan gaat
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
maandag 18 september 2017 om 10:52
Eens met deze postrosanna08 schreef: ↑18-09-2017 10:45wat een superhuisarts heb je Isabelles, hij denkt echt mee met jullie allebei en zegt in mijn ogen hele zinnige dingen over therapie en zo. Wat rottig dat je net nu ook zo verkouden bent, auwwieeee.
Ik snap dat je je druk maakt over de toekomst, maar probeer voor nu even alleen in het nu te blijven. De toekomst komt wel en je hoeft nog helemaal niks wat dat aan gaat
maandag 18 september 2017 om 10:58
maandag 18 september 2017 om 11:29
Fijn dat de huisarts zo goed met jou/jullie meedenkt.
Meldt jij je wel ziek op werk? Je hebt echt tijd nodig! Hopelijk heb je ook daar een meedenkend iemand.
En je man? Werkt hij 'gewoon' verder?
Hoe onwerkelijk is het, dat er een bom is gekomen onder jullie huwelijk. Een crisis wat tussen jullie in staat, terwijl niemand van jullie de beslissing heeft genomen om de bom naar binnen te brengen.
Je man heeft (de HELE STOMME
) beslissing genomen om troep te kopen en in te nemen, maar nooit met de intentie om jou pijn te doen. Lichamelijk en geestelijk. Nooit met de wetenschap dat het een bom onder jullie huwelijk zou leggen, of een interne crisis en zelfs gevaar voor jou op zou leveren.
Het lijkt me ook heel verstandig om apart therapie te volgen.
Maar het 'samen' therapie zou ik ook niet uitsluiten.
Je zegt zelf al; je wil niet scheiden.
Als jij dat niet wil, en je man ook niet - dan is dat de basis waar je nu op voort kunt.
En ik hoop met heel mijn hart dat jullie hier sterker uitkomen als personen. Zelfs als geliefden. Maar neem de tijd.
Meldt jij je wel ziek op werk? Je hebt echt tijd nodig! Hopelijk heb je ook daar een meedenkend iemand.
En je man? Werkt hij 'gewoon' verder?
Hoe onwerkelijk is het, dat er een bom is gekomen onder jullie huwelijk. Een crisis wat tussen jullie in staat, terwijl niemand van jullie de beslissing heeft genomen om de bom naar binnen te brengen.
Je man heeft (de HELE STOMME
) beslissing genomen om troep te kopen en in te nemen, maar nooit met de intentie om jou pijn te doen. Lichamelijk en geestelijk. Nooit met de wetenschap dat het een bom onder jullie huwelijk zou leggen, of een interne crisis en zelfs gevaar voor jou op zou leveren.Het lijkt me ook heel verstandig om apart therapie te volgen.
Maar het 'samen' therapie zou ik ook niet uitsluiten.
Je zegt zelf al; je wil niet scheiden.
Als jij dat niet wil, en je man ook niet - dan is dat de basis waar je nu op voort kunt.
En ik hoop met heel mijn hart dat jullie hier sterker uitkomen als personen. Zelfs als geliefden. Maar neem de tijd.
maandag 18 september 2017 om 11:40
nee we zijn allebei op dit moment ziek (en is nog echt waar ook) hoofdpijn, keelpijn, snotteren. Dus we zitten een soort van suf naast elkaar op de bank. (kippesoep is in de maak)
Samen therapie is niet niet volledig uitgesloten, maar dus wel op korte termijn, daarna kan dat altijd nog.
Mijn man wil echt helemaal niet scheiden, hij voelt zich vreselijk, we wilden allebei dat we de tijd konden terug draaien. Ik hoop ook gewoon dat we dit gaan redden. Rationeel vind ik gewoon niet dat 1 fout 15 jaar goede relatie uitwist.
Ik weet dat ik het gewoon stap voor stap moet doen, maar natuurlijk denk ik wel na, wat als ik elke keer in de toekomst in paniek ga raken als hij me aanraakt, dat hou ik niet vol, maar is voor hem ook geen leven. Wat als ik hem nooit meer vertrouw, moet ik dan wonen met iemand die ik eng vind, en moet hij dan de rest van zijn leven op eieren lopen? Het gevoel dat mijn mening niet telde en dat het niet uitmaakte dat het pijn deed, dat hij gewoon alles kon doen waar hij zin in had, wat als dat niet weggaat?
Natuurlijk denk ik dat dat ook wel slijt, maar ik weet niet hoe lang dat duurt en hoeveel dat in de tussentijd stuk gaat maken.
Ik heb gewoon helemaal geen zin in een scheiding, ik wil mijn beste maatje terug, maar dat lijkt niet zo 1,2,3 te lukken.
Hij slaapt nog steeds op de bank, maar ik kan hem natuurlijk ook gewoon niet voor altijd zijn bed uitjagen. Ik zit al hardstikke veel eisen te stellen (geen alcohol, op de bank slapen, niet als ik ben aan het slapen de slaapkamer inkomen, me niet aanraken) en daarnaast zijn we natuurlijk allebei beroerd maar kan ik met mijn ribben en mijn schouder niet fatsoenlijk tillen (en met die spierverslappers wordt het niet echt beter) dus moet hij ook nog allerlei taken doen (en let wel: hij heeft mannengriep) die normaal bij mijn takenpakket horen. Mag ook niet rijden met de medicatie die ik net gekregen heb dus alles buiten de deur (boodschappen) komt nu ook op hem neer. Hij zeurt niet hoor, doet het allemaal, maar er is natuurlijk een grens aan wat je voor hoelang kunt vragen.
Samen therapie is niet niet volledig uitgesloten, maar dus wel op korte termijn, daarna kan dat altijd nog.
Mijn man wil echt helemaal niet scheiden, hij voelt zich vreselijk, we wilden allebei dat we de tijd konden terug draaien. Ik hoop ook gewoon dat we dit gaan redden. Rationeel vind ik gewoon niet dat 1 fout 15 jaar goede relatie uitwist.
Ik weet dat ik het gewoon stap voor stap moet doen, maar natuurlijk denk ik wel na, wat als ik elke keer in de toekomst in paniek ga raken als hij me aanraakt, dat hou ik niet vol, maar is voor hem ook geen leven. Wat als ik hem nooit meer vertrouw, moet ik dan wonen met iemand die ik eng vind, en moet hij dan de rest van zijn leven op eieren lopen? Het gevoel dat mijn mening niet telde en dat het niet uitmaakte dat het pijn deed, dat hij gewoon alles kon doen waar hij zin in had, wat als dat niet weggaat?
Natuurlijk denk ik dat dat ook wel slijt, maar ik weet niet hoe lang dat duurt en hoeveel dat in de tussentijd stuk gaat maken.
Ik heb gewoon helemaal geen zin in een scheiding, ik wil mijn beste maatje terug, maar dat lijkt niet zo 1,2,3 te lukken.
Hij slaapt nog steeds op de bank, maar ik kan hem natuurlijk ook gewoon niet voor altijd zijn bed uitjagen. Ik zit al hardstikke veel eisen te stellen (geen alcohol, op de bank slapen, niet als ik ben aan het slapen de slaapkamer inkomen, me niet aanraken) en daarnaast zijn we natuurlijk allebei beroerd maar kan ik met mijn ribben en mijn schouder niet fatsoenlijk tillen (en met die spierverslappers wordt het niet echt beter) dus moet hij ook nog allerlei taken doen (en let wel: hij heeft mannengriep) die normaal bij mijn takenpakket horen. Mag ook niet rijden met de medicatie die ik net gekregen heb dus alles buiten de deur (boodschappen) komt nu ook op hem neer. Hij zeurt niet hoor, doet het allemaal, maar er is natuurlijk een grens aan wat je voor hoelang kunt vragen.
maandag 18 september 2017 om 11:41
Wat een geluk hebben jullie met de huisarts.
Hopelijk is de verkoudheid te doen met de medicijnen die je nu hebt gekregen.
Volgens mij zijn jullie met deze bizarre situatie goed op weg om hem een plek te geven in je leven. Of dat nu samen is of alleen. Dat hoef je nu ook nog niet te beslissen.
Het is niet zo gek dat je nu even doorkabbelt met je ding, je hoeft niet 24 uur per dag hiermee bezig te zijn. Even normaal doen is fijn.
Ik vroeg me ook af of je vrij bent van je werk, want doorwerken lijkt me nu niet echt prettig.
Hopelijk is de verkoudheid te doen met de medicijnen die je nu hebt gekregen.
Volgens mij zijn jullie met deze bizarre situatie goed op weg om hem een plek te geven in je leven. Of dat nu samen is of alleen. Dat hoef je nu ook nog niet te beslissen.
Het is niet zo gek dat je nu even doorkabbelt met je ding, je hoeft niet 24 uur per dag hiermee bezig te zijn. Even normaal doen is fijn.
Ik vroeg me ook af of je vrij bent van je werk, want doorwerken lijkt me nu niet echt prettig.
maandag 18 september 2017 om 12:03
Dit.doornroosje9 schreef: ↑18-09-2017 11:46Je kan hem zeker zijn bed uitjagen en eisen stellen. Je kan alles doen en vragen waar jij nu behoefte aan hebt. Zolang het nodig is.
Je leeft nog volop met de gevolgen van een situatie die hij zelf veroorzaakt heeft.
Well, that didn't work.
~An Autobiography~
~An Autobiography~
maandag 18 september 2017 om 12:19
Hij heeft je ribben gekneusd, waardoor jij nu fysiek niet goed functioneert. Dus ja je kan hem vragen taken over te nemen die je niet kan doen omdat híj je ribben gekneusd heeft.
Ik zou inderdaad niet in therapie gaan, want je houd veel rekening met hem en jullie huwelijk. Normaal is dat een geweldige eigenschap. Maar nu zijn jullie niet alleen man en vrouw, maar ook slachtoffer en dader. Die samen in een huis moeten leven en een leven proberen te delen. En in die verhouding is er maar een die rekening moet houden met een ander. En dat ben jij niet.
Een relatietherapeut zoekt de middenweg, conpromis, gezamelijk belang. Er scherp van je huisarts dat hij daar nu niet aan wil.
(Ik veroordeel je absoluut niet hoor, hoe je het aanpakt. Maar je lijkt bijna de neiging te hebben je te verontschuldigen voor het ongemak, en dat hoeft ECHT niet.)
Ik zou inderdaad niet in therapie gaan, want je houd veel rekening met hem en jullie huwelijk. Normaal is dat een geweldige eigenschap. Maar nu zijn jullie niet alleen man en vrouw, maar ook slachtoffer en dader. Die samen in een huis moeten leven en een leven proberen te delen. En in die verhouding is er maar een die rekening moet houden met een ander. En dat ben jij niet.
Een relatietherapeut zoekt de middenweg, conpromis, gezamelijk belang. Er scherp van je huisarts dat hij daar nu niet aan wil.
(Ik veroordeel je absoluut niet hoor, hoe je het aanpakt. Maar je lijkt bijna de neiging te hebben je te verontschuldigen voor het ongemak, en dat hoeft ECHT niet.)
maandag 18 september 2017 om 12:29
Je bent je alleen maar aan het verontschuldigen tegen over hem. Natuurlijk kan je hem niet voor altijd op de bank laten slapen maar daar hoor je nu helemaal niet bezig mee te zijn.
Richt je op jezelf en niet op hem, hij heeft het "verpest" en jij moet de gevolgen dragen. Neem je daar niet de tijd voor, kan je het waarschijnlijk nooit goed verwerken.
Dan gaat het zeker weten tussen jullie in staan.
Nogmaals heel veel sterkte!
Richt je op jezelf en niet op hem, hij heeft het "verpest" en jij moet de gevolgen dragen. Neem je daar niet de tijd voor, kan je het waarschijnlijk nooit goed verwerken.
Dan gaat het zeker weten tussen jullie in staan.
Nogmaals heel veel sterkte!
maandag 18 september 2017 om 12:29
Jouw hele beeld van hem is weg, en moet weer opnieuw opgebouwd worden.
Het "hij zal mij nooit..." zit nu geen overtuiging meer achter. Want hij heeft gedaan wat hij nooit zou doen.
Het enige wat nu nog de hoop hooghoudt is dat hij dit niet wilde. Hij heeft jou niet bewust belazerd of gelogen of bewust verkracht.
Maar het was wel zijn lijf die dit met jou deed.
Zijn armen die jou pijn deden terwijl ze jou altijd juist beschermden.
Zijn penis die jou pijn deed terwijl hij altijd genot gaf.
Zijn kracht die nu gevaarlijk was tegen jou, in plaats van beschermend voor jou.
Zijn geest die niet meer jouw ziel zag....
En nu moet je weer vertrouwen terug zien te vinden.
Maar hoe dan? Waar begin je, hoe begin je?
Het begint bij zijn meewerken. Aan alles.
Dus ja, die eisen die jij nu stelt; dat is nu het begin van jouw herstel.
Werkt hij niet mee, omdat het 'voor hem ook zwaar is' dan helpt dat niet in jouw vertrouwen.
Zolang jij geen misbruik maakt van de situatie door te denken dat jij nu alles van hem kunt vragen, zal hij moeten inzien dat dit 1 van de consequenties is.
1 van de eisen in het lijstje van herstel.
Als jij het nodig hebt om de slaapkamerdeur op slot te draaien om rustig te kunnen slapen: vooral doen.
Als jij het nodig hebt om niet alleen heel begripvol naar hem te zijn, maar vooral eerst voor jezelf te zorgen: doen!
Er is geen tijdmachine voor 'terug in de tijd'. Maar dit is jouw tijdmachine voor nu en de toekomst.
Dit is wat je NU nodig hebt.
En dat is wat nu belangrijk is.
Het "hij zal mij nooit..." zit nu geen overtuiging meer achter. Want hij heeft gedaan wat hij nooit zou doen.
Het enige wat nu nog de hoop hooghoudt is dat hij dit niet wilde. Hij heeft jou niet bewust belazerd of gelogen of bewust verkracht.
Maar het was wel zijn lijf die dit met jou deed.
Zijn armen die jou pijn deden terwijl ze jou altijd juist beschermden.
Zijn penis die jou pijn deed terwijl hij altijd genot gaf.
Zijn kracht die nu gevaarlijk was tegen jou, in plaats van beschermend voor jou.
Zijn geest die niet meer jouw ziel zag....
En nu moet je weer vertrouwen terug zien te vinden.
Maar hoe dan? Waar begin je, hoe begin je?
Het begint bij zijn meewerken. Aan alles.
Dus ja, die eisen die jij nu stelt; dat is nu het begin van jouw herstel.
Werkt hij niet mee, omdat het 'voor hem ook zwaar is' dan helpt dat niet in jouw vertrouwen.
Zolang jij geen misbruik maakt van de situatie door te denken dat jij nu alles van hem kunt vragen, zal hij moeten inzien dat dit 1 van de consequenties is.
1 van de eisen in het lijstje van herstel.
Als jij het nodig hebt om de slaapkamerdeur op slot te draaien om rustig te kunnen slapen: vooral doen.
Als jij het nodig hebt om niet alleen heel begripvol naar hem te zijn, maar vooral eerst voor jezelf te zorgen: doen!
Er is geen tijdmachine voor 'terug in de tijd'. Maar dit is jouw tijdmachine voor nu en de toekomst.
Dit is wat je NU nodig hebt.
En dat is wat nu belangrijk is.
maandag 18 september 2017 om 12:33
het zal niet meer worden zoals het was. Hoe het zal worden weet je niet. Tot die tijd zou al je aandacht bij jezelf moeten liggen. Als jij behoefte hebt aan rust en veiligheid slaapt hij maar op de bank, zolang als nodig is. En ja 1 "fout" (vind je het echt een "fout"?) kan zeker alles wat 15 jaar goed was kapot maken.
maandag 18 september 2017 om 12:34
En daarbij is het voor hem nu ook belangrijk om te doen wat hij moet doen voor herstel.
Zoals zich laten onderzoeken.
Zoals zijn spijt betuigen.
Zoals huilen.
En ik denk zomaar, dat als hij dit echt niet wilde en bedoelde, dat "eisen inwilligen van Isabelles" ook vrij hoog op zijn lijstje staat.
Al zijn het 'maar' huishoudelijke taken; ik denk dat hij al lang 'blij' is dat hij íets kan doen nu...voor jou. Voor hem. Voor jullie.
Zoals zich laten onderzoeken.
Zoals zijn spijt betuigen.
Zoals huilen.
En ik denk zomaar, dat als hij dit echt niet wilde en bedoelde, dat "eisen inwilligen van Isabelles" ook vrij hoog op zijn lijstje staat.
Al zijn het 'maar' huishoudelijke taken; ik denk dat hij al lang 'blij' is dat hij íets kan doen nu...voor jou. Voor hem. Voor jullie.
maandag 18 september 2017 om 12:45
Oh hij zeurt helemaal niet, en doet alles zonder te morren, hoef het eigenlijk niet eens te vragen. Aan goede wil in elk geval geen gebrek.s-a-r-kast schreef: ↑18-09-2017 12:34En daarbij is het voor hem nu ook belangrijk om te doen wat hij moet doen voor herstel.
Zoals zich laten onderzoeken.
Zoals zijn spijt betuigen.
Zoals huilen.
En ik denk zomaar, dat als hij dit echt niet wilde en bedoelde, dat "eisen inwilligen van Isabelles" ook vrij hoog op zijn lijstje staat.
Al zijn het 'maar' huishoudelijke taken; ik denk dat hij al lang 'blij' is dat hij íets kan doen nu...voor jou. Voor hem. Voor jullie.
maandag 18 september 2017 om 13:07
maandag 18 september 2017 om 13:10
Sowieso hebben jullie beide individueel een herstel traject te volgen. Hou daarbij rekening dat al die verwerkingsfases die men daarbij doorloopt niet gelijk op hoeven te lopen. Daarom is het ook zo belangrijk dat veel gesprekken verlopen via elk diens eigen therapeut. Want anders zou het nog wel eens kunnen botsen, zoals dat hij nu boos is op die dealer terwijl jij boos bent op hem omdat hij die keuze maakte om iets te nemen. Hij zal zelf ook nog wel tot die conclusie komen, maar dat gaat op zijn tempo van verwerking.
Over een tijdje zullen jullie waarschijnlijk ook wel het advies gaan krijgen om samen, onder begeleiding, te praten. Jouw man wil zijn verhaal nu al aan jou kwijt, maar vraag hem om dit in eerste instantie met zijn therapeut te bespreken in details. Dit omdat jij zo te lezen nu nog geen stabiliteit hebt om hem ook gedegen vragen terug te stellen en jouw gevoelens nog niet kan verwoorden. Onder begeleiding is dat dan een stuk beter te coördineren. Maar dat kan pas wanneer jullie beide zover zijn.
Vraag desnoods jouw therapeut om hulp om jouw gevoelens te verwoorden om deze op papier te zetten, dit zodat hij ze samen met zijn therapeut kan lezen. Op die manier kunnen jullie de onderlinge verhouding thuis zoals die nu is duidelijk maken. Want zolang jij fysiek nog totaal op slot raakt bij zijn aanraking, terwijl zijn instinct hem zegt dat hij jou het liefst een troostende omhelzing wil geven, kan nog erg gaan botsen.
Vertrouwen terugwinnen kan best lastig worden. Dat gaat niet makkelijk. Hij zal zich daar ook bewust van moeten worden. Maar samen toch dingen ondernemen, op elkaar aangewezen zijn voor simpele taken, samen toch iets ondernemen, al is het maar een kaartspelletje, kunnen helpen om in ieder geval jullie wederzijdse band te herstellen.
Over een tijdje zullen jullie waarschijnlijk ook wel het advies gaan krijgen om samen, onder begeleiding, te praten. Jouw man wil zijn verhaal nu al aan jou kwijt, maar vraag hem om dit in eerste instantie met zijn therapeut te bespreken in details. Dit omdat jij zo te lezen nu nog geen stabiliteit hebt om hem ook gedegen vragen terug te stellen en jouw gevoelens nog niet kan verwoorden. Onder begeleiding is dat dan een stuk beter te coördineren. Maar dat kan pas wanneer jullie beide zover zijn.
Vraag desnoods jouw therapeut om hulp om jouw gevoelens te verwoorden om deze op papier te zetten, dit zodat hij ze samen met zijn therapeut kan lezen. Op die manier kunnen jullie de onderlinge verhouding thuis zoals die nu is duidelijk maken. Want zolang jij fysiek nog totaal op slot raakt bij zijn aanraking, terwijl zijn instinct hem zegt dat hij jou het liefst een troostende omhelzing wil geven, kan nog erg gaan botsen.
Vertrouwen terugwinnen kan best lastig worden. Dat gaat niet makkelijk. Hij zal zich daar ook bewust van moeten worden. Maar samen toch dingen ondernemen, op elkaar aangewezen zijn voor simpele taken, samen toch iets ondernemen, al is het maar een kaartspelletje, kunnen helpen om in ieder geval jullie wederzijdse band te herstellen.
Disclaimer: All presented text are opinionated and present only a written account of my mental state at that time.
maandag 18 september 2017 om 13:57
Fijn dat jullie zo'n meedenkende en kundige huisarts hebben (en stiekem was ik blij dat de huisarts hetzelfde over de maatschappelijkwerkster lijkt te denken als ik).
En het is al eerder gezegd maar nogmaals : luister naar jezelf, gun jezelf tijd.Wat je man nu (moet) doen is niet meer dan normaal in deze situatie.Hij mag blij zijn dat je hem op de bank laat slapen en jullie huwelijk nog een kans wil geven (bedoel ik niet negatief, ik snap je wel).
En het is al eerder gezegd maar nogmaals : luister naar jezelf, gun jezelf tijd.Wat je man nu (moet) doen is niet meer dan normaal in deze situatie.Hij mag blij zijn dat je hem op de bank laat slapen en jullie huwelijk nog een kans wil geven (bedoel ik niet negatief, ik snap je wel).
maandag 18 september 2017 om 14:19
Klopt Isabelles, ook voor je man is het niet niks, dacht hij daar een langer volhoud drug te kopen, krijgt hij wat anders, waardoor hij mede door invloed van.................. veel te ver ging.
Dit moeten jullie beiden verwerken en dat is niet binnen 1 week weer oké
Inderdaad heel goed wat de huisarts voorstelde.
Beiden een lange weg te gaan
Waarbij in jullie relatie ongetwijfeld de liefde voor elkaar een grote rol zal gaan spelen. (klinkt misschien nu totaal niet op zijn plaats)
Wat je eerder schreef jullie willen niet direct gaan scheiden, hij is er kapot van,
jij bent er kapot van. Neem je tijd, overhaast niets.
Geld ook voor je man.
maandag 18 september 2017 om 14:34
Ik weet niet zeker of dit de juiste oplossing is om te verwerken.
Als iemand een ongelukje had kan het beter zijn om toch weer achter het stuur te kruipen, omdat men anders bang word en niet meer durft te rijden. Hij heeft duidelijk heel erg spijt, ik zie daarom geen herhaling.
Rotoorlog, ik zeg NEE tegen deze OORLOG.
maandag 18 september 2017 om 14:47
Ditdoornroosje9 schreef: ↑18-09-2017 11:46Je kan hem zeker zijn bed uitjagen en eisen stellen. Je kan alles doen en vragen waar jij nu behoefte aan hebt. Zolang het nodig is.
maandag 18 september 2017 om 14:50
Ja maar die persoon hoeft zich dan, trillend weer achter het stuur kruipend, geen zorgen te maken over hoe de auto zich voelt en wat de auto van haar denkt en of haar angst eerlijk of oneerlijk is tegenover de auto etc. Met andere worden: die persoon kan dan aan haar eigen herstel en trauma werken in de auto, zonder dat de auto dat vertroebeld met zijn eigen emoties en behoeften.Fleurtje_5 schreef: ↑18-09-2017 14:34Ik weet niet zeker of dit de juiste oplossing is om te verwerken.
Als iemand een ongelukje had kan het beter zijn om toch weer achter het stuur te kruipen, omdat men anders bang word en niet meer durft te rijden. Hij heeft duidelijk heel erg spijt, ik zie daarom geen herhaling.
Ik denk dat nog een poosje niet in hetzelfde huis wonen, of anders misschien in de nabije toekomst een keer alleen een weekje weggaan bijvoorbeeld, wel een goed idee zou kunnen zijn, zodat het gebeurde bij allebei volledig in kan zinken zonder dat de nabijheid van de ander en alles wat dat met zich meebrengt dat bemoeilijkt. Een beetje in het verlengde van dat de huisarts nu individuele therapie heeft voorgesteld en nog geen relatietherapie.
Gewoon rust ook, en niet meteen al samen eraan moeten werken. Daar is in de toekomst nog alle tijd voor. Eerst beseffen, uithuilen en herstellen.
Maar doe wat voor jou goed voelt hoor Isabelles
