Seks
alle pijlers
is dit ok?
woensdag 13 september 2017 om 09:31
EDIT: gezien het verloop van het hele verhaal en de huidige situatie reflecteert de OP niet wat er op dit moment aan de hand is
Goedemorgen,
ik ben al een lange tijd meelezer maar nu dus toch een eigen topic, wat ik daarmee wil, geen idee, beetje reflectie.
De situatie: Mijn man en ik zijn inmiddels 10 jaar getrouwd, eigenlijk geen noemenswaardige problemen in ons huwelijk. Op seksueel gebied ging ook alles goed, we hadden regelmatig seks en die vonden we allebei prettig.
gisteren avond echter was het anders. Mijn man is normaal wel enigszins de dominantere partij op seksueel gebied, maar gisteren was hij opens heel erg dominant. Ik ben zelf niet preuts en durf best iets uit te proberen maar dit was anders. Ik vind het moeilijk om het duidelijk uit te leggen maar ik doe een poging. Wat hij wilde (en ook deed) was gewoon ontzettend hard, het is wellicht belangrijk om erbij te vermelden dat mijn man en ik een vrij groot lengte en gewichtsverschil hebben. Ik ben klein en tenger, mijn man is lang en doet aan kracht sport (om dat concreet te maken: ik weeg 61 kilo, hij 110) .
Ik was op dat moment zelf eigenlijk bang voor hem. Het was qua handelingen niet anders dan dat we normaal doen maar dan nog voelde het anders. Normaal pijp ik ook, maar grijpt hij me niet hard aan mijn hoofd vast en duwt hij zijn penis niet hard in mijn keel, normaal doen we ook verschillende standjes, maar dan draait hij me om en zwiept me niet een soort van over het bed heen. Normaal gaat hij ook nooit met zo ontzettend veel kracht bij mij naar binnen. Het was echt ontzettend hard.
Laten we zeggen dat ik het fysiek nogal een uitdaging vond, en het echt lastig vond om het fysiek bij te benen. Op een bepaald punt 'vloog' ik praktisch naar voren (hij zat achter mij, op zijn hondjes) en moest hij me dus echt met zijn armen klem zetten om ervoor te zorgen dat ik niet naar voren vloog. Ben dus ook helemaal blauw (maar ik wordt snel blauw) en het deed ook echt pijn. Niet zozeer de seks zelf, want ik had in eerste instantie wel zin, maar alles wat erom heen kwam.
Waar het nu op neerkomt, ik weet niet wat ik hiermee moet. Ik heb op geen enkel moment 'nee' gezegd, ik ben dus gewoon erin meegegaan zonder protest, waarom ik dat deed, geen idee, ik weet het echt niet. Aan de ene kant heb ik zoiets van, ach je mag best eens wat uit proberen, en misschien vind hij het soms op die manier wel lekker. Voor mij was het fysiek moeilijk en vond ik het op sommige punten ook pijn doen, hij is groot en ik kon op een gegeven moment geen kant meer op, hij had me letterlijk klem gezet. Daarnaast was ik ook echt bang voor hem en dat vind ik geen fijn gevoel, dat heb ik nooit bij hem gehad.
We hebben het er niet over gehad (hij viel in slaap) en vanochtend ging hij eerder werken dan ik. Ik kreeg wel nog een heel gewoon appje, dus volgens mij heeft hij oprecht niet in de gaten dat ik me hier een beetje ongemakkelijk bij voel.
Nogmaals, ik weet niet wat ik met dit topic wil, maar wat reflectie zou leuk zijn.
Goedemorgen,
ik ben al een lange tijd meelezer maar nu dus toch een eigen topic, wat ik daarmee wil, geen idee, beetje reflectie.
De situatie: Mijn man en ik zijn inmiddels 10 jaar getrouwd, eigenlijk geen noemenswaardige problemen in ons huwelijk. Op seksueel gebied ging ook alles goed, we hadden regelmatig seks en die vonden we allebei prettig.
gisteren avond echter was het anders. Mijn man is normaal wel enigszins de dominantere partij op seksueel gebied, maar gisteren was hij opens heel erg dominant. Ik ben zelf niet preuts en durf best iets uit te proberen maar dit was anders. Ik vind het moeilijk om het duidelijk uit te leggen maar ik doe een poging. Wat hij wilde (en ook deed) was gewoon ontzettend hard, het is wellicht belangrijk om erbij te vermelden dat mijn man en ik een vrij groot lengte en gewichtsverschil hebben. Ik ben klein en tenger, mijn man is lang en doet aan kracht sport (om dat concreet te maken: ik weeg 61 kilo, hij 110) .
Ik was op dat moment zelf eigenlijk bang voor hem. Het was qua handelingen niet anders dan dat we normaal doen maar dan nog voelde het anders. Normaal pijp ik ook, maar grijpt hij me niet hard aan mijn hoofd vast en duwt hij zijn penis niet hard in mijn keel, normaal doen we ook verschillende standjes, maar dan draait hij me om en zwiept me niet een soort van over het bed heen. Normaal gaat hij ook nooit met zo ontzettend veel kracht bij mij naar binnen. Het was echt ontzettend hard.
Laten we zeggen dat ik het fysiek nogal een uitdaging vond, en het echt lastig vond om het fysiek bij te benen. Op een bepaald punt 'vloog' ik praktisch naar voren (hij zat achter mij, op zijn hondjes) en moest hij me dus echt met zijn armen klem zetten om ervoor te zorgen dat ik niet naar voren vloog. Ben dus ook helemaal blauw (maar ik wordt snel blauw) en het deed ook echt pijn. Niet zozeer de seks zelf, want ik had in eerste instantie wel zin, maar alles wat erom heen kwam.
Waar het nu op neerkomt, ik weet niet wat ik hiermee moet. Ik heb op geen enkel moment 'nee' gezegd, ik ben dus gewoon erin meegegaan zonder protest, waarom ik dat deed, geen idee, ik weet het echt niet. Aan de ene kant heb ik zoiets van, ach je mag best eens wat uit proberen, en misschien vind hij het soms op die manier wel lekker. Voor mij was het fysiek moeilijk en vond ik het op sommige punten ook pijn doen, hij is groot en ik kon op een gegeven moment geen kant meer op, hij had me letterlijk klem gezet. Daarnaast was ik ook echt bang voor hem en dat vind ik geen fijn gevoel, dat heb ik nooit bij hem gehad.
We hebben het er niet over gehad (hij viel in slaap) en vanochtend ging hij eerder werken dan ik. Ik kreeg wel nog een heel gewoon appje, dus volgens mij heeft hij oprecht niet in de gaten dat ik me hier een beetje ongemakkelijk bij voel.
Nogmaals, ik weet niet wat ik met dit topic wil, maar wat reflectie zou leuk zijn.
isabelles wijzigde dit bericht op 11-10-2017 09:01
2.19% gewijzigd
maandag 18 september 2017 om 14:53
Isabelles, neem echt de tijd en ruimte voor jezelf om uit te zoeken wat je nodig hebt om weer op aarde terug te komen.
Dat staat los van jullie relatie, en dat staat weer los van hoe het met je man gaat.
Zoek voor jezelf goede begeleiding. Je huisarts klinkt fijn, maar je hebt vast meer nodig dan een luisterend oor en begrip, en iemand die de eerste dingen voor je regelt.
Kan je man geen vast logeeradres voor zichzelf regelen, bv bij zijn broer, zodat er tijd voor jezelf, en eventueel vriendinnen is en jullie niet constant geconfronteerd worden met elkaar ?
En kan jouw man geen bed voor zichzelf neer zetten, in de logeerkamer ofzo, want van weken op de bank slapen wordt iedereen brak, en dat komt zijn geestelijke stabiliteit natuurlijk ook niet ten goede.
Heb je al meer mensen ingelicht over wat er gebeurd is ?
Op den duur gaan familie, vriendinnen en vrienden, en collega's natuurlijk wel wat merken, en vragen stellen.
Wanneer je zelf nadenkt over wat je zou willen delen met wie houd je dat deel van het gebeuren zelf in de hand, zodat je minder overvallen gaat worden door vragen van mensen, en emoties die dat gaat oproepen.
Hoed je voor het mechanisme om de beelden van wat er gebeurd is weg te drukken, en zo snel mogelijk naar 'normaal 'te willen terugkeren. Dat kan niet meer.
Houd voor jezelf alle keuzes open hoe je verder wilt, en of dat wel of niet met je man is. Je hoeft helemaal geen beslissingen daarover te nemen nu. Eerst je omringen met goede zorg en aandacht, en herstellen.
Gruwelijk hoe je wereld in een kleine week volledig is ontwricht. Heel veel sterkte.
Van achter onze beeldschermen lezen en leven we met je mee.
Dat staat los van jullie relatie, en dat staat weer los van hoe het met je man gaat.
Zoek voor jezelf goede begeleiding. Je huisarts klinkt fijn, maar je hebt vast meer nodig dan een luisterend oor en begrip, en iemand die de eerste dingen voor je regelt.
Kan je man geen vast logeeradres voor zichzelf regelen, bv bij zijn broer, zodat er tijd voor jezelf, en eventueel vriendinnen is en jullie niet constant geconfronteerd worden met elkaar ?
En kan jouw man geen bed voor zichzelf neer zetten, in de logeerkamer ofzo, want van weken op de bank slapen wordt iedereen brak, en dat komt zijn geestelijke stabiliteit natuurlijk ook niet ten goede.
Heb je al meer mensen ingelicht over wat er gebeurd is ?
Op den duur gaan familie, vriendinnen en vrienden, en collega's natuurlijk wel wat merken, en vragen stellen.
Wanneer je zelf nadenkt over wat je zou willen delen met wie houd je dat deel van het gebeuren zelf in de hand, zodat je minder overvallen gaat worden door vragen van mensen, en emoties die dat gaat oproepen.
Hoed je voor het mechanisme om de beelden van wat er gebeurd is weg te drukken, en zo snel mogelijk naar 'normaal 'te willen terugkeren. Dat kan niet meer.
Houd voor jezelf alle keuzes open hoe je verder wilt, en of dat wel of niet met je man is. Je hoeft helemaal geen beslissingen daarover te nemen nu. Eerst je omringen met goede zorg en aandacht, en herstellen.
Gruwelijk hoe je wereld in een kleine week volledig is ontwricht. Heel veel sterkte.
Van achter onze beeldschermen lezen en leven we met je mee.
nounou
maandag 18 september 2017 om 15:22
Ik vind het heel bijzonder hoeveel goede reacties je krijgt en iedereen leeft met je mee. Ik stuur jou en je man alle kracht en wijsheid om hier uit te komen, heel veel sterkte met het verwerken van zoiets heftigs. Ik kan me alleen maar aansluiten bij iedereen die zegt alles op jouw tempo. Luister naar je lijf.
maandag 18 september 2017 om 16:05
Ik heb het hele verhaal en de vele reacties gelezen Isabelles. Heel vervelend wat er allemaal is gebeurd, zowel voor jou als voor je man. Hij heeft spijt wat er is voorgevallen en wil dat dit alles nooit was voorgevallen. Jij bent gehavend, lichamelijk en geestelijk en je bent het vertrouwen in hem kwijt en twijfelt wat je nu wilt.
Heel veel adviezen lees ik. Iedereen vindt wel iets of geeft advies wat je moet doen. Dit lijkt me erg verwarrend voor je. Mijn advies zou zijn om je gevoel te volgen en laat de adviezen die je krijgt niet bepalen wat jij wilt gaan doen. Volg je intuitie en gevoel en kijk naar je man. Jullie willen beiden verder? Ga er dan voor. Probeer het gewicht dat nu tussen jullie staat aan de kant te schuiven en kijk vooruit. Steeds weer terugdenken aan wat er is gebeurd, helpt jullie beiden niet verder. Spreek elkaars vertrouwen uit en genees de wond die open is, als jullie dat beiden willen.
Heel veel adviezen lees ik. Iedereen vindt wel iets of geeft advies wat je moet doen. Dit lijkt me erg verwarrend voor je. Mijn advies zou zijn om je gevoel te volgen en laat de adviezen die je krijgt niet bepalen wat jij wilt gaan doen. Volg je intuitie en gevoel en kijk naar je man. Jullie willen beiden verder? Ga er dan voor. Probeer het gewicht dat nu tussen jullie staat aan de kant te schuiven en kijk vooruit. Steeds weer terugdenken aan wat er is gebeurd, helpt jullie beiden niet verder. Spreek elkaars vertrouwen uit en genees de wond die open is, als jullie dat beiden willen.
maandag 18 september 2017 om 16:35
JoepieMan schreef: ↑18-09-2017 16:05Ik heb het hele verhaal en de vele reacties gelezen Isabelles. Heel vervelend wat er allemaal is gebeurd, zowel voor jou als voor je man. Hij heeft spijt wat er is voorgevallen en wil dat dit alles nooit was voorgevallen. Jij bent gehavend, lichamelijk en geestelijk en je bent het vertrouwen in hem kwijt en twijfelt wat je nu wilt.
Heel veel adviezen lees ik. Iedereen vindt wel iets of geeft advies wat je moet doen. Dit lijkt me erg verwarrend voor je. Mijn advies zou zijn om je gevoel te volgen en laat de adviezen die je krijgt niet bepalen wat jij wilt gaan doen. Volg je intuitie en gevoel en kijk naar je man. Jullie willen beiden verder? Ga er dan voor. Probeer het gewicht dat nu tussen jullie staat aan de kant te schuiven en kijk vooruit. Steeds weer terugdenken aan wat er is gebeurd, helpt jullie beiden niet verder. Spreek elkaars vertrouwen uit en genees de wond die open is, als jullie dat beiden willen.
Als je zo iets groots aan de kant schuift dan komt later de rekening, spreek uit ervaring
maandag 18 september 2017 om 16:49
Weet je, hoe meer hij moet doen van jou, voor jou (op de bank slapen, boodschappen doen, je niet aanraken, etc etc etc etc etc,) dat is voor hem ook fijn. Mensen die zich schuldig voelen vinden het fijn om actief iets te kunnen doen om het goed te maken. Dus geef hem maar die 'taken', als het nog goed komt dan is dit juist helpend. Voel je niet schuldig over wat hij allemaal moet doen.
En als je hem nog twee, of drie, of 12 maanden niet in bed wil hebben, regel dan een goed logeerbed. Voor hem, voor jou, kies maar. Lijkt me sowieso een goed idee omdat je echt niet binnen een weekje weer gezellig naast elkaar ligt en dan de urgentie er wat af is.
Als je eraan toe bent, zoek dan eens op de zeven sluiers van intimiteit. Dit is een denkwijze waarbij je intimiteit stapje voor stapje opbouwt. Als, en dat is nog niet gezegd of het ook weer wenselijk is, maar als je wilt opbouwen zal dat wel weer even duren en misschien is dit een hulp van hoe dat zou kunnen. Het begint geloof ik met handen vasthouden in de eerste sluier dus echt vanaf het begin. Maar misschien kun je dit ook met de therapeut bespreken.
En als je hem nog twee, of drie, of 12 maanden niet in bed wil hebben, regel dan een goed logeerbed. Voor hem, voor jou, kies maar. Lijkt me sowieso een goed idee omdat je echt niet binnen een weekje weer gezellig naast elkaar ligt en dan de urgentie er wat af is.
Als je eraan toe bent, zoek dan eens op de zeven sluiers van intimiteit. Dit is een denkwijze waarbij je intimiteit stapje voor stapje opbouwt. Als, en dat is nog niet gezegd of het ook weer wenselijk is, maar als je wilt opbouwen zal dat wel weer even duren en misschien is dit een hulp van hoe dat zou kunnen. Het begint geloof ik met handen vasthouden in de eerste sluier dus echt vanaf het begin. Maar misschien kun je dit ook met de therapeut bespreken.
maandag 18 september 2017 om 17:07
ja klopt allemaal, dank
Ik merk dat ik het makkelijker vind om te denken "niet over na denken, gewoon verder gaan" maar dat is natuurlijk ook geen lange termijn oplossing. Voor nu in elk geval wel geregeld dat manlief een bed gaat ophalen, want dat is wel een slim idee, kunnen we lenen. Hij kan op zich, als ik dat zou willen, ook wel terug naar zijn broer en daar logeren (moet dat bed ook weer mee terug) maar dat hoeft nu van mij niet.
Wat betreft vertellen aan anderen, aan mijn 'kant' weet alleen die vriendin het, hij heeft het besproken met zijn broer, zijn coach en heeft iets gezegd tegen die man waar hij die drugs van gekocht heeft maar volgens mij alleen dat hij er aggressief van geworden is. Eigenlijk hebben we het (buiten hulp verleners) aan heel weinig mensen verteld. Ik vind dat eigenlijk wel prettig zo, als ik het later nog wil vertellen kan dat altijd, wat je eenmaal verteld hebt neem je niet meer terug.
Ik begin overigens wel een kriebel van die maatschappelijk werker te krijgen, ik heb aangegeven dat ik niet wil scheiden, nu wil ze dat ik voor onze afspraak als 'huiswerk' lijstjes ga maken om een eventuele breuk voor te bereiden. (wat moet geregeld, waar ben je bang voor, welke zaken vind je belangrijk). Ik snap haar wel, ze komt vast een hele hoop mensen tegen die wel willen scheiden maar niet durven, maar voel me nu even niet gehoord. Heb ik haar ook gezegd.
Ik merk dat ik het makkelijker vind om te denken "niet over na denken, gewoon verder gaan" maar dat is natuurlijk ook geen lange termijn oplossing. Voor nu in elk geval wel geregeld dat manlief een bed gaat ophalen, want dat is wel een slim idee, kunnen we lenen. Hij kan op zich, als ik dat zou willen, ook wel terug naar zijn broer en daar logeren (moet dat bed ook weer mee terug) maar dat hoeft nu van mij niet.
Wat betreft vertellen aan anderen, aan mijn 'kant' weet alleen die vriendin het, hij heeft het besproken met zijn broer, zijn coach en heeft iets gezegd tegen die man waar hij die drugs van gekocht heeft maar volgens mij alleen dat hij er aggressief van geworden is. Eigenlijk hebben we het (buiten hulp verleners) aan heel weinig mensen verteld. Ik vind dat eigenlijk wel prettig zo, als ik het later nog wil vertellen kan dat altijd, wat je eenmaal verteld hebt neem je niet meer terug.
Ik begin overigens wel een kriebel van die maatschappelijk werker te krijgen, ik heb aangegeven dat ik niet wil scheiden, nu wil ze dat ik voor onze afspraak als 'huiswerk' lijstjes ga maken om een eventuele breuk voor te bereiden. (wat moet geregeld, waar ben je bang voor, welke zaken vind je belangrijk). Ik snap haar wel, ze komt vast een hele hoop mensen tegen die wel willen scheiden maar niet durven, maar voel me nu even niet gehoord. Heb ik haar ook gezegd.
maandag 18 september 2017 om 17:23
Ik zou op een A4-tje schrijven "Ik wil niet scheiden.". Hier; heb je je huiswerk.isabelles schreef: ↑18-09-2017 17:07
Ik begin overigens wel een kriebel van die maatschappelijk werker te krijgen, ik heb aangegeven dat ik niet wil scheiden, nu wil ze dat ik voor onze afspraak als 'huiswerk' lijstjes ga maken om een eventuele breuk voor te bereiden. (wat moet geregeld, waar ben je bang voor, welke zaken vind je belangrijk). Ik snap haar wel, ze komt vast een hele hoop mensen tegen die wel willen scheiden maar niet durven, maar voel me nu even niet gehoord. Heb ik haar ook gezegd.
Kom op zeg; wat ik al zei: nou moet je jezelf nog tegenover haar gaan verdedigen ook. Er zijn vast mensen waar ze wat strenger voor moet zijn om door te kunnen dringen, maar dat ben jij niet.
Jij kan je energie wel beter gebruiken.
Goed dat je haar gezegd hebt dat je je niet gehoord voelt door haar.
Ik vind je sterk (maar wel jammer dat het nodig is)
s-a-r-kast wijzigde dit bericht op 18-09-2017 17:24
Reden: typefout
Reden: typefout
0.50% gewijzigd
maandag 18 september 2017 om 17:28
Oh ja, hulpverleners die willen dat je 'huiswerk' gaat doen pfff , heb ik ook aan mijn broek gehad.
Misschien slaat ze de plank volledig mis, ik zou het er eens met haar overleggen of ze iets zou kunnen regelen of doen waar jij behoefte aan hebt ( als je dat inmiddels weet). Nu lijkt het alsof zij haar eigen scenario's volgt, of protocollen die hierover zijn.
Jammer. Maar probeer er ook rekening mee te houden dat het misschien wel goed is dat er meerdere mensen met verschillende visies om je heen staan.
Omdat er niet zo heel veel mensen zijn die er van weten zou ik haar niet gelijk afstoten.
Misschien dat je dan in een kokervisie terecht komt.
Hopelijk luistert ze uiteindelijk naar wat jou goed lijkt en wat jij wilt, en past haar adviezen daar naar aan. Zo zou het moeten zijn, toch ?
Misschien slaat ze de plank volledig mis, ik zou het er eens met haar overleggen of ze iets zou kunnen regelen of doen waar jij behoefte aan hebt ( als je dat inmiddels weet). Nu lijkt het alsof zij haar eigen scenario's volgt, of protocollen die hierover zijn.
Jammer. Maar probeer er ook rekening mee te houden dat het misschien wel goed is dat er meerdere mensen met verschillende visies om je heen staan.
Omdat er niet zo heel veel mensen zijn die er van weten zou ik haar niet gelijk afstoten.
Misschien dat je dan in een kokervisie terecht komt.
Hopelijk luistert ze uiteindelijk naar wat jou goed lijkt en wat jij wilt, en past haar adviezen daar naar aan. Zo zou het moeten zijn, toch ?
zazamaenade wijzigde dit bericht op 19-09-2017 09:45
1.46% gewijzigd
nounou
maandag 18 september 2017 om 18:20
Ik ben benieuwd wanneer je boos wordt op hem. Want hij heeft je belazerd, je vertrouwen geschonden en je kapot gemaakt.
En ik hoor van jou alleen terug dat je het voor hem ook erg vind wat er is gebeurd.
Wanneer sla jij op de tafel en zegt tegen jezelf, potdomme Isabelles, wat heeft hij de boel en mij ontzettend verkloot!!!!
Je klinkt nog steeds lamgeslagen, in shock, wil verder leven zoals het was. Vind je maatschappelijk werker maar vervelend. Ik merk geen emotie uit je verhaal. Huilen, schreeuwen, boosheid.
Volgens mij komt dat nog. Het lijkt me dus goed dat er een bed is geleend en mensen hiervan afweten.
Zoek vooral hulp voor jezelf, want dat lijkt me uiterst zinvol.
En ik hoor van jou alleen terug dat je het voor hem ook erg vind wat er is gebeurd.
Wanneer sla jij op de tafel en zegt tegen jezelf, potdomme Isabelles, wat heeft hij de boel en mij ontzettend verkloot!!!!
Je klinkt nog steeds lamgeslagen, in shock, wil verder leven zoals het was. Vind je maatschappelijk werker maar vervelend. Ik merk geen emotie uit je verhaal. Huilen, schreeuwen, boosheid.
Volgens mij komt dat nog. Het lijkt me dus goed dat er een bed is geleend en mensen hiervan afweten.
Zoek vooral hulp voor jezelf, want dat lijkt me uiterst zinvol.
anoniem_183335 wijzigde dit bericht op 19-09-2017 15:02
0.15% gewijzigd
maandag 18 september 2017 om 22:14
Issabelles; heel erg wat je overkomen is. Je komt op mij over als een verstandig, zelfbewust persoon met een relatie die tot nu toe goed en stabiel was. Dit zet alles op zijn kop. Als jij het gevoel hebt dat dit een eenmalige (grote) misser was, dan snap ik dat je je huwelijk nu niet op wil geven. Als jij ergens het gevoel zou hebben dat je nu in gevaar bent of dat je dit achteraf toch wel (enigzins) aan hebt zien komen dan zou je denk ik wel anders reageren. Veel adviezen vanuit de hulpverlening zijn gebasseerd op situaties van dwang en angst. Voor een grote groep is dat terecht en goed, maar het gaat niet áltijd op. Jullie sitituatie is misschien uitzonderlijk maar niet ondenkbaar. Ten aanzien van je man; je hoeft je niet schuldig te voelen, geef hem de kans om dit goed te maken voor zover dat kan. Sterkte en beterschap.
dinsdag 19 september 2017 om 09:14
+1. Doe wat voor jou goed voelt en niet wat een ander denkt dat goed voor je is. Een goede therapeut(e) luistert en handelt naar jouw problemen, behoeften en wensen, ook als die na verloop van tijd zouden veranderen.
dinsdag 19 september 2017 om 10:33
Isabelles, hoe is het vandaag ? Hopelijk niet te grieperig met je zere lijf ?
Ik maak me wat zorgen over hoe je schrijft over je contact met de maatschappelijk werkster.
Houd alsjeblieft alle contacten die je nu hierover hebt aan, ga je niet afwenden van iemand die voor jou onprettige dingen zegt. Uiteindelijk beslis jij hoe je verder wilt, zij kan je niet dwingen te scheiden, maar ze heeft wél ervaring hiermee.
Er zijn toch wel meer mensen die jou goed kennen en van je houden of je erg graag mogen ?
Ik zou er goed over nadenken met wie ik er nog meer over kan gaan praten.
Het lijkt me dat alleen één vriendin, de huisarts en de maatschappelijk werkster, en natuurlijk je man, die er van weten echt te weinig is. Je hebt mensen nodig waar je je hart bij kunt uitstorten, die weten wie jij bent.
Mensen die jou nét even verschillende perspectieven op wat je zou kunnen doen geven.
Dat kan helpen om niet te gaan piekeren en malen, en geeft een gevoel van veiligheid.
Wij hier van het forum kunnen meevoelen en -denken, maar we kennen je niet.
De maatschappelijk werkster ziet dagelijks vrouwen die mishandeld en verkracht worden door hun eigen man.
Misschien is jouw situatie heel anders dan die van anderen, maar ze heeft wel haar expertise, en is er niet om jou te irriteren.
Ik vind het zorgelijk wanneer je nu met haar zou stoppen omdat je de kriebels van haar krijgt.
Wacht in ieder geval tot je een goede therapeut hebt gevonden die je verder helpt.
Ik wens je veel wijsheid toe.
Ik maak me wat zorgen over hoe je schrijft over je contact met de maatschappelijk werkster.
Houd alsjeblieft alle contacten die je nu hierover hebt aan, ga je niet afwenden van iemand die voor jou onprettige dingen zegt. Uiteindelijk beslis jij hoe je verder wilt, zij kan je niet dwingen te scheiden, maar ze heeft wél ervaring hiermee.
Er zijn toch wel meer mensen die jou goed kennen en van je houden of je erg graag mogen ?
Ik zou er goed over nadenken met wie ik er nog meer over kan gaan praten.
Het lijkt me dat alleen één vriendin, de huisarts en de maatschappelijk werkster, en natuurlijk je man, die er van weten echt te weinig is. Je hebt mensen nodig waar je je hart bij kunt uitstorten, die weten wie jij bent.
Mensen die jou nét even verschillende perspectieven op wat je zou kunnen doen geven.
Dat kan helpen om niet te gaan piekeren en malen, en geeft een gevoel van veiligheid.
Wij hier van het forum kunnen meevoelen en -denken, maar we kennen je niet.
De maatschappelijk werkster ziet dagelijks vrouwen die mishandeld en verkracht worden door hun eigen man.
Misschien is jouw situatie heel anders dan die van anderen, maar ze heeft wel haar expertise, en is er niet om jou te irriteren.
Ik vind het zorgelijk wanneer je nu met haar zou stoppen omdat je de kriebels van haar krijgt.
Wacht in ieder geval tot je een goede therapeut hebt gevonden die je verder helpt.
Ik wens je veel wijsheid toe.
nounou
dinsdag 19 september 2017 om 10:44
dinsdag 19 september 2017 om 11:05
hai allemaal,
nee stomme griep nog steeds niet weg, ik snotter me een ongeluk, spierverslappers werken dan wel weer goed tegen het hoesten, want dat is echt hel met die ribben.
Maatschappelijk werker komt vanmiddag, ik ga vrijdag naar de psycholoog die de huisarts uitgezocht heeft. Tot dan wil ik ook niet stoppen met de MW, ik wil het even afwachten (MW is niet verplicht) Ik wil, zoals hierboven gezegd is ook geen tunnelvisie ontwikkelen en alleen horen wat ik wil horen.
Ik wil die MW ook niet volledig afbranden hier, want toen ik in het ziekenhuis was, was ze echt fantastisch, het was allemaal nogal gedoe en zij regisseerde dat, en dat was super fijn. Ik vind haar nu wel te stellig, ze heeft een mening, die ik begrijp maar ik vind dat ze me te hard duwt om die mening ook te hebben. Zij wil perse dat ik aangifte doe en een scheiding voorbereid, en ik wil dat niet. Ik ga haar dat wel zeggen vanmiddag, dat ik niet vind dat ik geholpen wordt door haar mening erdoor te duwen, dit zijn mijn keuzes, ik wil haar mening best horen, en daar ook over nadenken, maar de keuze maak ik.
Ik snap haar ook wel, zij ziet waarschijnlijk heel veel vrouwen die weg willen bij hun man maar niet durven, het is natuurlijk als MW ook haar taak om te helpen met 'organiseren' van een scheiding. Ik heb in deze het enorme voordeel dat ik niet financieel afhankelijk ben van mijn man, en we hebben geen kinderen. Dus een scheiding (die ik dus niet wil) is veel minder lastig voor mij. (maar dat weet zij nog niet want we hebben het nooit over financien gehad). Zij zei eerder dat ze kon helpen met toeslagen aanvragen etc, maar daar kom ik in het geval van een scheiding helemaal niet voor in aanmerking.
@doreia, ja die emotie lukt niet echt, ik voel eigenlijk een beetje niks, ik weet niet of dat door de pijnstillers komt, maar er is gewoon niet heel veel aan emotie. Ik denk wel een hoop, maar dat is allemaal toekomst gericht.
nee stomme griep nog steeds niet weg, ik snotter me een ongeluk, spierverslappers werken dan wel weer goed tegen het hoesten, want dat is echt hel met die ribben.
Maatschappelijk werker komt vanmiddag, ik ga vrijdag naar de psycholoog die de huisarts uitgezocht heeft. Tot dan wil ik ook niet stoppen met de MW, ik wil het even afwachten (MW is niet verplicht) Ik wil, zoals hierboven gezegd is ook geen tunnelvisie ontwikkelen en alleen horen wat ik wil horen.
Ik wil die MW ook niet volledig afbranden hier, want toen ik in het ziekenhuis was, was ze echt fantastisch, het was allemaal nogal gedoe en zij regisseerde dat, en dat was super fijn. Ik vind haar nu wel te stellig, ze heeft een mening, die ik begrijp maar ik vind dat ze me te hard duwt om die mening ook te hebben. Zij wil perse dat ik aangifte doe en een scheiding voorbereid, en ik wil dat niet. Ik ga haar dat wel zeggen vanmiddag, dat ik niet vind dat ik geholpen wordt door haar mening erdoor te duwen, dit zijn mijn keuzes, ik wil haar mening best horen, en daar ook over nadenken, maar de keuze maak ik.
Ik snap haar ook wel, zij ziet waarschijnlijk heel veel vrouwen die weg willen bij hun man maar niet durven, het is natuurlijk als MW ook haar taak om te helpen met 'organiseren' van een scheiding. Ik heb in deze het enorme voordeel dat ik niet financieel afhankelijk ben van mijn man, en we hebben geen kinderen. Dus een scheiding (die ik dus niet wil) is veel minder lastig voor mij. (maar dat weet zij nog niet want we hebben het nooit over financien gehad). Zij zei eerder dat ze kon helpen met toeslagen aanvragen etc, maar daar kom ik in het geval van een scheiding helemaal niet voor in aanmerking.
@doreia, ja die emotie lukt niet echt, ik voel eigenlijk een beetje niks, ik weet niet of dat door de pijnstillers komt, maar er is gewoon niet heel veel aan emotie. Ik denk wel een hoop, maar dat is allemaal toekomst gericht.
dinsdag 19 september 2017 om 13:59
Ik lees alleen maar verstand en ratio in deze post. Geen ik voel, ik ervaar... alleen verstandelijk lees ik je.isabelles schreef: ↑19-09-2017 11:05hai allemaal,
nee stomme griep nog steeds niet weg, ik snotter me een ongeluk, spierverslappers werken dan wel weer goed tegen het hoesten, want dat is echt hel met die ribben. <-- beschrijvend
Maatschappelijk werker komt vanmiddag, ik ga vrijdag naar de psycholoog die de huisarts uitgezocht heeft. Tot dan wil ik ook niet stoppen met de MW, ik wil het even afwachten (MW is niet verplicht) Ik wil, zoals hierboven gezegd is ook geen tunnelvisie ontwikkelen en alleen horen wat ik wil horen. <-- verstand
Ik wil die MW ook niet volledig afbranden hier, want toen ik in het ziekenhuis was, was ze echt fantastisch, het was allemaal nogal gedoe en zij regisseerde dat, en dat was super fijn. Ik vind haar nu wel te stellig, ze heeft een mening, die ik begrijp maar ik vind dat ze me te hard duwt om die mening ook te hebben. Zij wil perse dat ik aangifte doe en een scheiding voorbereid, en ik wil dat niet. Ik ga haar dat wel zeggen vanmiddag, dat ik niet vind dat ik geholpen wordt door haar mening erdoor te duwen, dit zijn mijn keuzes, ik wil haar mening best horen, en daar ook over nadenken, maar de keuze maak ik.
Ik snap haar ook wel, zij ziet waarschijnlijk heel veel vrouwen die weg willen bij hun man maar niet durven, het is natuurlijk als MW ook haar taak om te helpen met 'organiseren' van een scheiding. Ik heb in deze het enorme voordeel dat ik niet financieel afhankelijk ben van mijn man, en we hebben geen kinderen. Dus een scheiding (die ik dus niet wil) is veel minder lastig voor mij. (maar dat weet zij nog niet want we hebben het nooit over financien gehad). Zij zei eerder dat ze kon helpen met toeslagen aanvragen etc, maar daar kom ik in het geval van een scheiding helemaal niet voor in aanmerking.
@doreia, ja die emotie lukt niet echt, ik voel eigenlijk een beetje niks, ik weet niet of dat door de pijnstillers komt, maar er is gewoon niet heel veel aan emotie. Ik denk wel een hoop, maar dat is allemaal toekomst gericht.
Ik denk daarom dat de maatschappelijk werker te snel voor je uit loopt. Die loopt dit pad heel veel, omdat het haar werk is.
Maar ik denk dat jij nog helemaal niet bent geland. Ik denk dat jij nog steeds in die avond zit met je gevoel.
Dat je nog altijd verlamd bent door de situatie. Je handelt wel, maar je voelt er niets bij.
Het helpt in dat opzicht ook niet dat je man om je heen is. Mijn eigen idee is dat hij je lichaam en geest nog steeds laat verlammen.
Waarom ik dat zeg is dit:
Zelf heb ik een week op adrenaline geleefd toen ik een spoedkeizersnee kreeg en daar complicaties aan overhield.
Daarna moest ik in het ziekenhuis blijven. Ze waren me nog aan het oplappen. En ik schoot in de vecht-modus qua overleven. Ik was geen patient, ik maakte mezelf onderdeel van het team dat Doreia moest helpen oplappen.
Pas toen ik een dag uit het ziekenhuis was en in mijn eigen omgeving was, raakte de adrenaline uitgewerkt en stortte ik op een geweldige manier totaal in en moest een week volledig bedrust houden. Ik kon niets meer.
Daarom vraag ik jou naar je emoties. Je leeft op de automatische piloot. Zit in je hoofd, in je ratio. Vind het erg voor je man.
Maar vind je het ook erg voor JOU?
Wat VIND je ervan wat er met je is gebeurd?
Hoe VOEL je je dat je dit is overkomen?
Hoe gaat het met JOU?
Dat lees ik niet in je verhaal. Ik lees verstand, verstand, verstand. Maar ik lees nergens wat het met je heeft GEDAAN.
Het is nog helemaal niet lang geleden gebeurd. Ik denk dat je nog in shock bent en nog helemaal niet daaruit bent 'ontwaakt'.
De maatschappelijk werker is al verder in dit stadium. Ik zou haar dan ook nog helemaal niet afschuiven.
Wel zou ik, als ik jou was, een paar nachten zelf ergens logeren. Uit de situatie. Uit je shock komen, in contact komen met je gevoel en emotie. En echt stil staan bij wat er precies is gebeurd. Dat is stap 1.
dinsdag 19 september 2017 om 14:28
Isabelles, wat Doreia beschrijft, daar maak ik me ook zorgen om.
Dat je schrijft 'ik voel eigenlijk een beetje niks' en 'ik denk wel een hoop, maar dat is allemaal toekomst gericht' lijkt me vooral overleven, maar dat is niet leven.
Ik zelf ben na verschillende traumatische gebeurtenissen in mijn leven, waaronder een heel moeilijke jeugd en een gewelddadige poging tot verkrachting door een vreemde jarenlang ook alleen maar bezig geweest met overleven, dat wil zeggen, kop boven water houden, proberen te regelen wat nodig is, afleiding zoeken en niet te veel voelen.
Overleven is goed wanneer je in een gevaarlijke situatie zit, maar daarna moet je echt uit die modus. Dat is heel moeilijk, want het is afschuwelijk om je angst en kwetsbaarheid te voelen, en je kunt je schamen dat je in zo'n situatie terecht bent gekomen.
Heb je geen broers, zussen, een lieve collega van je werk ?
Huil, praat over wat met je gebeurd is.
Je man is niet alleen je geliefde en je maatje van vorige week, maar ook de dader.
Je lichaam weet dat.
Zoek anderen.
Graag niet deze post citeren, ivm herkenbaarheid wil ik er in kunnen schrappen.
Dat je schrijft 'ik voel eigenlijk een beetje niks' en 'ik denk wel een hoop, maar dat is allemaal toekomst gericht' lijkt me vooral overleven, maar dat is niet leven.
Ik zelf ben na verschillende traumatische gebeurtenissen in mijn leven, waaronder een heel moeilijke jeugd en een gewelddadige poging tot verkrachting door een vreemde jarenlang ook alleen maar bezig geweest met overleven, dat wil zeggen, kop boven water houden, proberen te regelen wat nodig is, afleiding zoeken en niet te veel voelen.
Overleven is goed wanneer je in een gevaarlijke situatie zit, maar daarna moet je echt uit die modus. Dat is heel moeilijk, want het is afschuwelijk om je angst en kwetsbaarheid te voelen, en je kunt je schamen dat je in zo'n situatie terecht bent gekomen.
Heb je geen broers, zussen, een lieve collega van je werk ?
Huil, praat over wat met je gebeurd is.
Je man is niet alleen je geliefde en je maatje van vorige week, maar ook de dader.
Je lichaam weet dat.
Zoek anderen.
Graag niet deze post citeren, ivm herkenbaarheid wil ik er in kunnen schrappen.
nounou
dinsdag 19 september 2017 om 15:12
Die overlevingsmodus waar jij nu in zit is een stuk zelfbehoud. Dat is de fase waarin je rationeel allerlei beslissingen kunt nemen en acties ondernemen zonder dat jouw emoties de overhand nemen en jou vloeren. En dat laatste kan zeker nog gebeuren.
Wat zegt jouw ratio nu? is dan de vraag.
Waarschijnlijk speelt sowieso het lichamelijk herstel mee. Maar zodra dat eenmaal zover is dat je lichaam ook weer in staat is om echt actief dingen te ondernemen, dan zal je emotie ook mee gaan spelen.
Dan kan jij je gaan afvragen, wat en hoe voel jij je bij je huidige omgeving. Want jij mag dan wel thuis zijn, het is niet meer de veilige omgeving die het voorheen altijd was. Dat is een punt dat je zal moeten verwerken. Maar datzelfde geldt voor meer belangrijke invloeden in jouw omgeving die je emotioneel nu op een afstand houdt, jouw man is er daar ook een van. En het vertrouwen in jouw man, in zijn aanwezigheid, in jullie onderlinge contacten, dat kan ook pas weer hersteld worden wanneer je de emoties daarover gaat verwerken, emoties die nu nog weggestopt zijn.
En voor al die emotionele verwerking is er dus die psycholoog beschikbaar die ervoor moet zorgen dat je die verwerking kanaliseert en in de juiste banen leidt zodat het niet nog meer schade gaat aanrichten.
Dat dit kan inhouden dat jij misschien een tijdje er tussenuit gaat, weg van al die herinneringen die spanning kunnen triggeren is een mogelijkheid. En omdat jij nu nog in jouw ratio overlevingsmodus zit, kan jij dat nu al inplannen. En schroom niet om al die lichamelijke responses die jij hebt ook via jouw behandelaar aan te kaarten. Hou desnoods een dagboek bij om al die wild opkomende gevoelens in op te schrijven, dat is sowieso een vorm van verwerking voor jezelf, omdat je niet alleen de emotionele herinnering en diens impact tijdens het schijven bewust herleeft, maar, vergelijkbaar met EMDR, de handeling van het fysiek handmatig opschrijven van zinnen voorkomt dat je overweldigd wordt door de emoties. En daarnaast, het geeft jouw psycholoog ook een overzicht van dingen waarmee die aan de slag kan gaan.
Wat zegt jouw ratio nu? is dan de vraag.
Waarschijnlijk speelt sowieso het lichamelijk herstel mee. Maar zodra dat eenmaal zover is dat je lichaam ook weer in staat is om echt actief dingen te ondernemen, dan zal je emotie ook mee gaan spelen.
Dan kan jij je gaan afvragen, wat en hoe voel jij je bij je huidige omgeving. Want jij mag dan wel thuis zijn, het is niet meer de veilige omgeving die het voorheen altijd was. Dat is een punt dat je zal moeten verwerken. Maar datzelfde geldt voor meer belangrijke invloeden in jouw omgeving die je emotioneel nu op een afstand houdt, jouw man is er daar ook een van. En het vertrouwen in jouw man, in zijn aanwezigheid, in jullie onderlinge contacten, dat kan ook pas weer hersteld worden wanneer je de emoties daarover gaat verwerken, emoties die nu nog weggestopt zijn.
En voor al die emotionele verwerking is er dus die psycholoog beschikbaar die ervoor moet zorgen dat je die verwerking kanaliseert en in de juiste banen leidt zodat het niet nog meer schade gaat aanrichten.
Dat dit kan inhouden dat jij misschien een tijdje er tussenuit gaat, weg van al die herinneringen die spanning kunnen triggeren is een mogelijkheid. En omdat jij nu nog in jouw ratio overlevingsmodus zit, kan jij dat nu al inplannen. En schroom niet om al die lichamelijke responses die jij hebt ook via jouw behandelaar aan te kaarten. Hou desnoods een dagboek bij om al die wild opkomende gevoelens in op te schrijven, dat is sowieso een vorm van verwerking voor jezelf, omdat je niet alleen de emotionele herinnering en diens impact tijdens het schijven bewust herleeft, maar, vergelijkbaar met EMDR, de handeling van het fysiek handmatig opschrijven van zinnen voorkomt dat je overweldigd wordt door de emoties. En daarnaast, het geeft jouw psycholoog ook een overzicht van dingen waarmee die aan de slag kan gaan.
Disclaimer: All presented text are opinionated and present only a written account of my mental state at that time.
