Seks
alle pijlers
is dit ok?
woensdag 13 september 2017 om 09:31
EDIT: gezien het verloop van het hele verhaal en de huidige situatie reflecteert de OP niet wat er op dit moment aan de hand is
Goedemorgen,
ik ben al een lange tijd meelezer maar nu dus toch een eigen topic, wat ik daarmee wil, geen idee, beetje reflectie.
De situatie: Mijn man en ik zijn inmiddels 10 jaar getrouwd, eigenlijk geen noemenswaardige problemen in ons huwelijk. Op seksueel gebied ging ook alles goed, we hadden regelmatig seks en die vonden we allebei prettig.
gisteren avond echter was het anders. Mijn man is normaal wel enigszins de dominantere partij op seksueel gebied, maar gisteren was hij opens heel erg dominant. Ik ben zelf niet preuts en durf best iets uit te proberen maar dit was anders. Ik vind het moeilijk om het duidelijk uit te leggen maar ik doe een poging. Wat hij wilde (en ook deed) was gewoon ontzettend hard, het is wellicht belangrijk om erbij te vermelden dat mijn man en ik een vrij groot lengte en gewichtsverschil hebben. Ik ben klein en tenger, mijn man is lang en doet aan kracht sport (om dat concreet te maken: ik weeg 61 kilo, hij 110) .
Ik was op dat moment zelf eigenlijk bang voor hem. Het was qua handelingen niet anders dan dat we normaal doen maar dan nog voelde het anders. Normaal pijp ik ook, maar grijpt hij me niet hard aan mijn hoofd vast en duwt hij zijn penis niet hard in mijn keel, normaal doen we ook verschillende standjes, maar dan draait hij me om en zwiept me niet een soort van over het bed heen. Normaal gaat hij ook nooit met zo ontzettend veel kracht bij mij naar binnen. Het was echt ontzettend hard.
Laten we zeggen dat ik het fysiek nogal een uitdaging vond, en het echt lastig vond om het fysiek bij te benen. Op een bepaald punt 'vloog' ik praktisch naar voren (hij zat achter mij, op zijn hondjes) en moest hij me dus echt met zijn armen klem zetten om ervoor te zorgen dat ik niet naar voren vloog. Ben dus ook helemaal blauw (maar ik wordt snel blauw) en het deed ook echt pijn. Niet zozeer de seks zelf, want ik had in eerste instantie wel zin, maar alles wat erom heen kwam.
Waar het nu op neerkomt, ik weet niet wat ik hiermee moet. Ik heb op geen enkel moment 'nee' gezegd, ik ben dus gewoon erin meegegaan zonder protest, waarom ik dat deed, geen idee, ik weet het echt niet. Aan de ene kant heb ik zoiets van, ach je mag best eens wat uit proberen, en misschien vind hij het soms op die manier wel lekker. Voor mij was het fysiek moeilijk en vond ik het op sommige punten ook pijn doen, hij is groot en ik kon op een gegeven moment geen kant meer op, hij had me letterlijk klem gezet. Daarnaast was ik ook echt bang voor hem en dat vind ik geen fijn gevoel, dat heb ik nooit bij hem gehad.
We hebben het er niet over gehad (hij viel in slaap) en vanochtend ging hij eerder werken dan ik. Ik kreeg wel nog een heel gewoon appje, dus volgens mij heeft hij oprecht niet in de gaten dat ik me hier een beetje ongemakkelijk bij voel.
Nogmaals, ik weet niet wat ik met dit topic wil, maar wat reflectie zou leuk zijn.
Goedemorgen,
ik ben al een lange tijd meelezer maar nu dus toch een eigen topic, wat ik daarmee wil, geen idee, beetje reflectie.
De situatie: Mijn man en ik zijn inmiddels 10 jaar getrouwd, eigenlijk geen noemenswaardige problemen in ons huwelijk. Op seksueel gebied ging ook alles goed, we hadden regelmatig seks en die vonden we allebei prettig.
gisteren avond echter was het anders. Mijn man is normaal wel enigszins de dominantere partij op seksueel gebied, maar gisteren was hij opens heel erg dominant. Ik ben zelf niet preuts en durf best iets uit te proberen maar dit was anders. Ik vind het moeilijk om het duidelijk uit te leggen maar ik doe een poging. Wat hij wilde (en ook deed) was gewoon ontzettend hard, het is wellicht belangrijk om erbij te vermelden dat mijn man en ik een vrij groot lengte en gewichtsverschil hebben. Ik ben klein en tenger, mijn man is lang en doet aan kracht sport (om dat concreet te maken: ik weeg 61 kilo, hij 110) .
Ik was op dat moment zelf eigenlijk bang voor hem. Het was qua handelingen niet anders dan dat we normaal doen maar dan nog voelde het anders. Normaal pijp ik ook, maar grijpt hij me niet hard aan mijn hoofd vast en duwt hij zijn penis niet hard in mijn keel, normaal doen we ook verschillende standjes, maar dan draait hij me om en zwiept me niet een soort van over het bed heen. Normaal gaat hij ook nooit met zo ontzettend veel kracht bij mij naar binnen. Het was echt ontzettend hard.
Laten we zeggen dat ik het fysiek nogal een uitdaging vond, en het echt lastig vond om het fysiek bij te benen. Op een bepaald punt 'vloog' ik praktisch naar voren (hij zat achter mij, op zijn hondjes) en moest hij me dus echt met zijn armen klem zetten om ervoor te zorgen dat ik niet naar voren vloog. Ben dus ook helemaal blauw (maar ik wordt snel blauw) en het deed ook echt pijn. Niet zozeer de seks zelf, want ik had in eerste instantie wel zin, maar alles wat erom heen kwam.
Waar het nu op neerkomt, ik weet niet wat ik hiermee moet. Ik heb op geen enkel moment 'nee' gezegd, ik ben dus gewoon erin meegegaan zonder protest, waarom ik dat deed, geen idee, ik weet het echt niet. Aan de ene kant heb ik zoiets van, ach je mag best eens wat uit proberen, en misschien vind hij het soms op die manier wel lekker. Voor mij was het fysiek moeilijk en vond ik het op sommige punten ook pijn doen, hij is groot en ik kon op een gegeven moment geen kant meer op, hij had me letterlijk klem gezet. Daarnaast was ik ook echt bang voor hem en dat vind ik geen fijn gevoel, dat heb ik nooit bij hem gehad.
We hebben het er niet over gehad (hij viel in slaap) en vanochtend ging hij eerder werken dan ik. Ik kreeg wel nog een heel gewoon appje, dus volgens mij heeft hij oprecht niet in de gaten dat ik me hier een beetje ongemakkelijk bij voel.
Nogmaals, ik weet niet wat ik met dit topic wil, maar wat reflectie zou leuk zijn.
isabelles wijzigde dit bericht op 11-10-2017 09:01
2.19% gewijzigd
donderdag 21 september 2017 om 13:32
-Sophia- schreef: ↑21-09-2017 12:29Maar er is al door verschillende mensen gevraagd wanneer ze nou eens boos wordt. In mijn ervaring werkte dat erg contraproductief, ik had door dat soort vragen het idee dat ik me ook nog moest verantwoorden voor mijzelf, in plaats van bezig te kunnen zijn met traumaverwerking.
Heel herkenbaar. Ik ben ook vrij rationeel ingesteld maar wel gevoelig voor dit soort uitspraken, en krijg dan al snel het gevoel dat ik "het niet goed deed". Alsof mensen je eigenlijk zitten te examineren of je wel in hun ogen gezond bezig bent.
Enerzijds natuurlijk heel goed om aan te moedigen dat TO haar eigen emoties mag onderkennen en niet weg hoeft te drukken. Anderzijds moet het niet doorslaan naar "pas als je doet wat wij normaal vinden ben je goed bezig".
donderdag 21 september 2017 om 13:42
Hai allemaal:
doreia: ergens anders gaan zitten en vertroeteld worden in een hotel lijkt me op dit moment echt de hel op aarde. Ik weet zeker dat ik me daar dood verveel. Ik vind het super lief dat je met me meedenkt, en misschien als ik wat mobieler ben ga ik dat ook doen, want effe echt lekker alleen uitwaaien zie ik wel zitten.
@boerinnetje: wat ik gedaan zou hebben als hij vreemd gegaan zou zijn weet ik niet, twee weken geleden had ik ook gezegd dat ik per direct zou scheiden als hij gedaan zou hebben wat hij nu gedaan heeft, dus ik hou wijselijk mijn mond over hypothetische situaties.
Iemand zei iets over het aangeven van die dealer: ik ben altijd tegen doping geweest, ook alles op het randje van legaal, man heeft het eerder ook niet gedaan. Aan de ene kant wil ik die dealer super graag aangeven, niet omdat ik kwaad op hem ben, want dat ben ik niet, maar straks verkoopt hij ook crystal meth aan anderen die denken iets anders te kopen en dan zitten zij wellicht met een soortgelijk probleem als ik. Probleem is alleen, als ik hem aangeef moet ik natuurlijk ook vertellen hoe ik dat weet, en daar zit natuurlijk de moeilijkheid.
@kastella: ik vind het helemaal niet belangrijk welk label het krijgt en aangezien ik niet wil scheiden was ik op geen enkele manier van plan het juridisch te laten toetsen, ik ga hem immers niet aangeven. Verder moet ik echt aan seks niet denken op dit moment. Wanneer dat wel is weet ik ook niet, maar ik denk niet binnen een maand. Ik maak me er ook wel zorgen over hoe dat verder moet, hoe de relatie met mijn man zich verder ontwikkeld, maar dat kan ik (helaas) op dit moment niet voorspellen.
Verder, ik heb echt niet het gevoel dat iemand vind dat ik een bepaald iets moet voelen, ik zie alleen mensen die vanuit eigen ervaring aangeven hoe zij dingen ervaren hebben. En dat vind ik fijn. Ik moet trouwens zelf wel zeggen dat ik het raar vind dat ik nog steeds bijna niets voel, ik denk alleen. Ik kan me niet anders voorstellen dan dat het nog moet komen, en wat er dan precies komt weet ik eigenlijk ook niet. Morgen maar eens rustig de psycholoog afwachten en dan zien we verder.
doreia: ergens anders gaan zitten en vertroeteld worden in een hotel lijkt me op dit moment echt de hel op aarde. Ik weet zeker dat ik me daar dood verveel. Ik vind het super lief dat je met me meedenkt, en misschien als ik wat mobieler ben ga ik dat ook doen, want effe echt lekker alleen uitwaaien zie ik wel zitten.
@boerinnetje: wat ik gedaan zou hebben als hij vreemd gegaan zou zijn weet ik niet, twee weken geleden had ik ook gezegd dat ik per direct zou scheiden als hij gedaan zou hebben wat hij nu gedaan heeft, dus ik hou wijselijk mijn mond over hypothetische situaties.
Iemand zei iets over het aangeven van die dealer: ik ben altijd tegen doping geweest, ook alles op het randje van legaal, man heeft het eerder ook niet gedaan. Aan de ene kant wil ik die dealer super graag aangeven, niet omdat ik kwaad op hem ben, want dat ben ik niet, maar straks verkoopt hij ook crystal meth aan anderen die denken iets anders te kopen en dan zitten zij wellicht met een soortgelijk probleem als ik. Probleem is alleen, als ik hem aangeef moet ik natuurlijk ook vertellen hoe ik dat weet, en daar zit natuurlijk de moeilijkheid.
@kastella: ik vind het helemaal niet belangrijk welk label het krijgt en aangezien ik niet wil scheiden was ik op geen enkele manier van plan het juridisch te laten toetsen, ik ga hem immers niet aangeven. Verder moet ik echt aan seks niet denken op dit moment. Wanneer dat wel is weet ik ook niet, maar ik denk niet binnen een maand. Ik maak me er ook wel zorgen over hoe dat verder moet, hoe de relatie met mijn man zich verder ontwikkeld, maar dat kan ik (helaas) op dit moment niet voorspellen.
Verder, ik heb echt niet het gevoel dat iemand vind dat ik een bepaald iets moet voelen, ik zie alleen mensen die vanuit eigen ervaring aangeven hoe zij dingen ervaren hebben. En dat vind ik fijn. Ik moet trouwens zelf wel zeggen dat ik het raar vind dat ik nog steeds bijna niets voel, ik denk alleen. Ik kan me niet anders voorstellen dan dat het nog moet komen, en wat er dan precies komt weet ik eigenlijk ook niet. Morgen maar eens rustig de psycholoog afwachten en dan zien we verder.
donderdag 21 september 2017 om 13:44
@fluithaas, dat heb ik dus niet, ik maak me wel zorgen over wat er nog gaat komen, maar ik maak me niet druk over het feit dat ik weinig voel op dit moment, ik kan er toch niets aan veranderen, je kunt jezelf niet dwingen iets te voelen. Dus ik wacht het maar gewoon rustig af. Moet eigenlijk zeggen dat ik er ook niet echt bang voor ben, ik maak me zorgen, maar ik ben niet bang. Ik heb eigenlijk nooit heel zware emotionele problemen gehad, wel allerlei narigheid meegemaakt maar dat heeft nooit voor een depressie, angststoornis of iets anders gezorgd, dus ik heb er op een bepaalde manier wel vertrouwen in dat als alle emotie komt dat ik daar uiteindelijk (en wellicht met professionele hulp) wel bovenop kom.
donderdag 21 september 2017 om 14:02
Isabelles, dank je dat je regelmatig even komt bijschrijven. En je klinkt wel realistisch en stabiel nu, ondanks alles.
Anoniem aangifte doen, goed idee en kom op zeg, 'verlinken' ? Integendeel, je voorkomt hiermee toekomstige slachtoffers.
Het is geen uitkeringsfraude, hè.
Is het eigenlijk niet de taak van je man om aangifte te doen wat betreft die dealer ? Of willen jullie dat ook niet zo ?
Anoniem aangifte doen, goed idee en kom op zeg, 'verlinken' ? Integendeel, je voorkomt hiermee toekomstige slachtoffers.
Het is geen uitkeringsfraude, hè.
Is het eigenlijk niet de taak van je man om aangifte te doen wat betreft die dealer ? Of willen jullie dat ook niet zo ?
nounou
donderdag 21 september 2017 om 14:33
Ik weet niet of je met het aangeven van die dealer wat opschiet, het was maar een gedachte. Of wellicht dat die leverancier van die dealer fout bezig was.. Kan net zo goed dat die dealer ook geen benul had. Maar dat is dan weer het gevaarlijke. Als je pillen koopt van dealers die geen idee hebben waar ze mee bezig zijn. Het kan natuurlijk wel goed zo zijn dat er ergens een tussenpartij zit die WEL doelbewust Meth er tussen drukt en dan hoopt dat ie zijn toekomstige verkoop opkrikt door mensen buiten hun wil om verslaafd te krijgen.
Dat is dan weer een ernstige waarschuwing voor je man. En je moet ook nog afwegen hoe gevaarlijk het kan zijn om dealers aan te geven. Zal wel niet echt een frisse bussiness zijn (niet alleen vitamines en proteine shakes vermoed ik).
Dat is dan weer een ernstige waarschuwing voor je man. En je moet ook nog afwegen hoe gevaarlijk het kan zijn om dealers aan te geven. Zal wel niet echt een frisse bussiness zijn (niet alleen vitamines en proteine shakes vermoed ik).
donderdag 21 september 2017 om 14:33
Dit betekent niet dat je niet verdrietig/in de war/etc bent. Maar meer dat die gevoelens af en toe in vlagen komen. De rest van de dag ben je te moe/duf/in shock om ook nog eens aan de crack te gaan. Verdriet en andere emoties komen af en toe opzetten en zakken dan weer af (bij de meeste mensen - niet altijd. Misschien ben je tussendoor zelfs nog wel eens een dagje vrolijk ook).
Anders zou je natuurlijk ook niet kunnen functioneren, mensen maken zoveel vreselijke dingen mee en toch draait de maatschappij door. Ik ken mensen die hun volwassen kind verloren en toch weer de week erop gingen werken. Omdat dat het enige was waarop ze zich staande konden houden. Dus misschien komt die klap helemaal niet. En blijf je je de komende tijd misschien meer op een vrij stabiel niveau ongelukkig voelen. Misschien gaat het zelfs snel beter met je. Ik hoop het voor je.
anoniem_63bbf1e807fcd wijzigde dit bericht op 05-10-2017 15:58
15.48% gewijzigd
donderdag 21 september 2017 om 21:00
Heel veel succes morgen bij de psycholoog. Ik heb heel veel respect voor jou en je man dat jullie het zo aan en door pakken, zorg goed voor jezelf, eet gezond, voedt je lijf met liefde en heb aandacht voor je lichamelijke genezing. Ik leef ontzettend met je mee ik geloof niet dat ik eerder gereageerd heb maar ik moest je vandaag even een bloemetje brengen 
en een warme knuffel 
en een warme knuffel
zondag 24 september 2017 om 11:05
Hai allemaal,
heel lief, maar geen zorgen, zat op het terras in het zonnetje
Psycholoog ging heel goed, fijn mens waar ik meteen wel klik mee had, ik had aan de huisarts gevraagd of dat deel van mijn dossier mee kon naar de psycholoog dan hoefde ik het niet nog eens te vertellen. Huisarts had dat geregeld, maar psycholoog was van mening dat dat vertellen net goed voor mij zou zijn. Ze vind dat ik alleen maar verder wil en niet wil terugkijken, ze vind dat ik te erg "achter je laten en doorgaan" ben. Dat was volgens haar een hele normale reactie, maar daar moet ik wel wat mee. Ik herken dat wel. (en mensen hier blijkbaar ook). Was wel even lastig want ik wilde het dus gaan vertellen maar het lukt me alleen als ik heel veel afstand neem, alsof het iemand anders is, alsof je iemand een nieuwsbericht uitlegt zeg maar, zonder dat je er zelf bij was. Zij stelde allerlei vragen waar ik geen antwoord op wist, ik was feitelijk aan het reconstrureren, en zij vroeg dan bijvoorbeeld: had je het toen warm of koud? Echt geen idee....
Ze vertelde mij dat het een teken was van dissociatie, ik schrok daar een beetje van, maar volgens haar was dat niet zo dramatisch als het klonk en kon je daar prima aan werken, wat ik dus ook ga doen. Zij kwam zelf met EMDR, zoals ook iemand hier zei, maar ze zei dat het te vroeg was omdat ze het niet wilde voordat ik lichamelijk in orde was en voordat ik wat korter bij mijn gevoel stond. Ik deel die mening, ik heb haar ook gezegd dat ik geen ingrijpende dingen wil doen zolang ik nog pijnmedicatie slik en dat vond zij ook. Zij vind dat ik het allemaal kleiner maak dan het is, maar volgens haar komt dat omdat ik het dan makkelijk kan handelen, het wordt een stap voor stap process.
Al met al had ik goede klik met haar, en ik ga ook gewoon met haar verder, maar ik vond het wel heel lastig.
Verder nog wat testjes gedaan etc, maar zij vond mij verder stabiel, niet depressief en gewoon mentaal gezond, maar dat had ik ook wel verwacht.
Maandag ga ik weer aan het werk, ik verveel me dood, psycholoog vond het ok als ik dat lichamelijk aankon, huisarts gaf aan dat het mocht op voorwaarde dat ik me weer ziek zou melden als het fysiek niet zou lukken.
Man voelt zich nog steeds heel rottig, ik merk nu wel dat wij anders bezig zijn. Hij moet van zijn psycholoog heel gedetailleerd beschrijven wat hij precies gedaan heeft (dat hoort bij dader acceptatie schijnbaar) ik ben daar zo ontzettend niet aan toe, ik wil het gewoon niet horen. Man snapt dat maar het is natuurlijk lastig dat we allebei aan hetzelfde aan het werken zijn en dus helemaal niet 'gelijk opgaan'. Ik maak me er niet te druk om voor dit moment, niet iedereen hoeft het zelfde verwerkingsproces te hebben.Hij wil mij ook heel graag troosten, het goed maken, knuffel geven, maar ik wil dat hij van me af blijft, dus dat ligt lastig.
heel lief, maar geen zorgen, zat op het terras in het zonnetje
Psycholoog ging heel goed, fijn mens waar ik meteen wel klik mee had, ik had aan de huisarts gevraagd of dat deel van mijn dossier mee kon naar de psycholoog dan hoefde ik het niet nog eens te vertellen. Huisarts had dat geregeld, maar psycholoog was van mening dat dat vertellen net goed voor mij zou zijn. Ze vind dat ik alleen maar verder wil en niet wil terugkijken, ze vind dat ik te erg "achter je laten en doorgaan" ben. Dat was volgens haar een hele normale reactie, maar daar moet ik wel wat mee. Ik herken dat wel. (en mensen hier blijkbaar ook). Was wel even lastig want ik wilde het dus gaan vertellen maar het lukt me alleen als ik heel veel afstand neem, alsof het iemand anders is, alsof je iemand een nieuwsbericht uitlegt zeg maar, zonder dat je er zelf bij was. Zij stelde allerlei vragen waar ik geen antwoord op wist, ik was feitelijk aan het reconstrureren, en zij vroeg dan bijvoorbeeld: had je het toen warm of koud? Echt geen idee....
Ze vertelde mij dat het een teken was van dissociatie, ik schrok daar een beetje van, maar volgens haar was dat niet zo dramatisch als het klonk en kon je daar prima aan werken, wat ik dus ook ga doen. Zij kwam zelf met EMDR, zoals ook iemand hier zei, maar ze zei dat het te vroeg was omdat ze het niet wilde voordat ik lichamelijk in orde was en voordat ik wat korter bij mijn gevoel stond. Ik deel die mening, ik heb haar ook gezegd dat ik geen ingrijpende dingen wil doen zolang ik nog pijnmedicatie slik en dat vond zij ook. Zij vind dat ik het allemaal kleiner maak dan het is, maar volgens haar komt dat omdat ik het dan makkelijk kan handelen, het wordt een stap voor stap process.
Al met al had ik goede klik met haar, en ik ga ook gewoon met haar verder, maar ik vond het wel heel lastig.
Verder nog wat testjes gedaan etc, maar zij vond mij verder stabiel, niet depressief en gewoon mentaal gezond, maar dat had ik ook wel verwacht.
Maandag ga ik weer aan het werk, ik verveel me dood, psycholoog vond het ok als ik dat lichamelijk aankon, huisarts gaf aan dat het mocht op voorwaarde dat ik me weer ziek zou melden als het fysiek niet zou lukken.
Man voelt zich nog steeds heel rottig, ik merk nu wel dat wij anders bezig zijn. Hij moet van zijn psycholoog heel gedetailleerd beschrijven wat hij precies gedaan heeft (dat hoort bij dader acceptatie schijnbaar) ik ben daar zo ontzettend niet aan toe, ik wil het gewoon niet horen. Man snapt dat maar het is natuurlijk lastig dat we allebei aan hetzelfde aan het werken zijn en dus helemaal niet 'gelijk opgaan'. Ik maak me er niet te druk om voor dit moment, niet iedereen hoeft het zelfde verwerkingsproces te hebben.Hij wil mij ook heel graag troosten, het goed maken, knuffel geven, maar ik wil dat hij van me af blijft, dus dat ligt lastig.
zondag 24 september 2017 om 11:21
zondag 24 september 2017 om 11:24
Dat klinkt als een goede start TO. De klik met je therapeut en je verslag van je eerste gesprek. Fijn dat zij je zo concreet vertelt wat er met je gebeurt als je 'reconstureert'. Moedig van jou om door te zetten en goed van haar dat ze jou meteen 'ziet' en dat jullie een soort 'stappenplan' maken. Ik begrijp heel goed dat je opnieuw wil gaan werken: weer een beetje terug naar een stuk van je leven dat niet 'beschadigd' is. Je huisarts lijkt me ook een fijne hulpverlener trouwens.
Man en jij gaan door tegengestelde processen. Dader en slachtoffer staan elk aan een andere kant. Maar jullie willen beiden weer naar het centrum en dat is een goede insteek al lijkt me dat nu nog te vroeg. Jullie moeten beiden helen voor jullie de littekens samen kunnen bekijken.
Sterkte voor jou en voor je man.
Man en jij gaan door tegengestelde processen. Dader en slachtoffer staan elk aan een andere kant. Maar jullie willen beiden weer naar het centrum en dat is een goede insteek al lijkt me dat nu nog te vroeg. Jullie moeten beiden helen voor jullie de littekens samen kunnen bekijken.
Sterkte voor jou en voor je man.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras
woensdag 4 oktober 2017 om 08:48
@zeepbelle, dank voor je bezorgdheid,
ik ben inmiddels weer aan het werk, lichamelijk gaat het wel wat beter, ik mag volgende week met fysiotherapie (voor de schouder) beginnen. Ik heb gelukkig zo'n lichaam wat altijd wel aardig snel geneest.
Verder begint een beetje binnen te komen dat ik dit eigenlijk heel erg onderschat heb, ik dacht dit wel effe te doen, maar het blijkt toch echt een soort van marathon te worden en dus geen sprint. Ik verbaas me er ontzettend over hoe iets wat zo kort, maar 2 uurtjes duurde, zo ontzettend veel stuk kan maken.
Man is druk bezig met zijn therapie, hij heeft het echt heel zwaar, hij zit met een enorm schuldgevoel en kan dat helemaal niet loslaten. Volgens zijn therapeut is dat gezond, en reageert hij ontzettend goed op de therapie.
Ik ben ook nog steeds in de weer met de psycholoog, maar ik heb het gevoel dat dit allemaal tergend langzaam gaat, ik voel me een beetje een stap naar voren en twee stappen terug. Ook normaal volgens mijn psycholoog.
Man slaapt nog steeds in logeerbed, ik dacht dat we daar wel een beetje klaar mee waren maar dat blijkt niet zo te zijn, we hadden het geprobeert, maar op het moment dat hij bij mij in bed ligt kan ik niet slapen en krijg ik (letterlijk) geen lucht. Dat leidt natuurlijk tot drama, want man voelt zich dan nog schuldiger en ik voel me dan weer schuldig naar hem. Het dagelijks leven draait eigenlijk prima, we functioneren in dat opzicht bijna volledig normaal. Maar emotioneel zit het niet goed. Hij wil praten en ik krijg het er gewoon niet uit, het is niet eens onwil, het lukt me gewoon niet.
Ik vind het rottig dat hij er alles aan aan het doen is om het beter te maken, houdt super veel rekening met mij, is kei hard aan alles aan het werken en ik lijk helemaal niet mee te werken. Mijn therapeutische vooruitgang gaat langzamer dan die van hem, hij kan niet in zijn eigen bed liggen, ik kan er niet over praten, hij mag me niet aanraken. Ik voel me er in elk geval verschrikkelijk rot over. De psycholoog heeft mij al vertelt dat mijn schuldgevoel hierover mij niet aan het helpen is, volgens hem (de psycholoog) accepter ik mijn slachtofferschap niet en vind ik dat ik evenveel verantwoordelijkheid heb als mijn man om het weer goed te maken. Wordt in elk geval aan gewerkt dus...
ik ben inmiddels weer aan het werk, lichamelijk gaat het wel wat beter, ik mag volgende week met fysiotherapie (voor de schouder) beginnen. Ik heb gelukkig zo'n lichaam wat altijd wel aardig snel geneest.
Verder begint een beetje binnen te komen dat ik dit eigenlijk heel erg onderschat heb, ik dacht dit wel effe te doen, maar het blijkt toch echt een soort van marathon te worden en dus geen sprint. Ik verbaas me er ontzettend over hoe iets wat zo kort, maar 2 uurtjes duurde, zo ontzettend veel stuk kan maken.
Man is druk bezig met zijn therapie, hij heeft het echt heel zwaar, hij zit met een enorm schuldgevoel en kan dat helemaal niet loslaten. Volgens zijn therapeut is dat gezond, en reageert hij ontzettend goed op de therapie.
Ik ben ook nog steeds in de weer met de psycholoog, maar ik heb het gevoel dat dit allemaal tergend langzaam gaat, ik voel me een beetje een stap naar voren en twee stappen terug. Ook normaal volgens mijn psycholoog.
Man slaapt nog steeds in logeerbed, ik dacht dat we daar wel een beetje klaar mee waren maar dat blijkt niet zo te zijn, we hadden het geprobeert, maar op het moment dat hij bij mij in bed ligt kan ik niet slapen en krijg ik (letterlijk) geen lucht. Dat leidt natuurlijk tot drama, want man voelt zich dan nog schuldiger en ik voel me dan weer schuldig naar hem. Het dagelijks leven draait eigenlijk prima, we functioneren in dat opzicht bijna volledig normaal. Maar emotioneel zit het niet goed. Hij wil praten en ik krijg het er gewoon niet uit, het is niet eens onwil, het lukt me gewoon niet.
Ik vind het rottig dat hij er alles aan aan het doen is om het beter te maken, houdt super veel rekening met mij, is kei hard aan alles aan het werken en ik lijk helemaal niet mee te werken. Mijn therapeutische vooruitgang gaat langzamer dan die van hem, hij kan niet in zijn eigen bed liggen, ik kan er niet over praten, hij mag me niet aanraken. Ik voel me er in elk geval verschrikkelijk rot over. De psycholoog heeft mij al vertelt dat mijn schuldgevoel hierover mij niet aan het helpen is, volgens hem (de psycholoog) accepter ik mijn slachtofferschap niet en vind ik dat ik evenveel verantwoordelijkheid heb als mijn man om het weer goed te maken. Wordt in elk geval aan gewerkt dus...
woensdag 4 oktober 2017 om 09:00
woensdag 4 oktober 2017 om 09:02
Lieverd, natuurlijk gaat jouw herstel langzamer. Het is absoluut niet niks war je hebt meegemaakt. Je kunt niet sneller gaan dan jouw eigen tempo van verwerken. Zoiets heeft echt tijd nodig. Ik vind het niet raar dat je niet samen in een bed wilt liggen en dat hij je niet mag aanraken. Ik zou oprecht niet weten wat ik in jouw situatie had gedaan. Ik vind dat je het heel goed doet. 
woensdag 4 oktober 2017 om 09:28
Ach Isabelles, natuurlijk is het niet alweer een stuk beter ! Het is pas zo'n drie weken geleden.
We zijn allemaal anders maar gesprekken met de psycholoog zijn ook niet na twee keer overbodig, als zoiets als met jou gebeurd is.
Eigenlijk vind ik het wel schokkend dat je erover lijkt te schrijven alsof het een verstuikte enkel is.
Laat het binnenkomen alsjeblieft, langzaamaan, wat er werkelijk gebeurd is.
Hoe je over het 'verwerkingsproces' van je man schrijft : bij hem is het blijkbaar wel ingedaald. Gelukkig maar, misschien, want als een dader het gebeurde gaat bagatelliseren ben je nog veel verder van huis.
Houd alsjeblieft op met je schuldig te voelen over wat je voelt, dat is dodelijk voor je verwerking, en misschien ook wel voor je relatie.
Je lichaam is hierin dus slimmer dan je geest, dat ze aangeeft hoe het in elkaar zit, en waar ze schrik voor heeft.
Heb geduld met jezelf en zorg goed voor jezelf. En laat ook voor je zorgen door je man, vriendinnen en hulpverlening. Dit is geen tijd om sterk te zijn, maar om te genezen, vooral op gevoelsgebied.
Wel fijn dat je weer kunt werken, en dat het lichamelijk goed geneest.
We zijn allemaal anders maar gesprekken met de psycholoog zijn ook niet na twee keer overbodig, als zoiets als met jou gebeurd is.
Eigenlijk vind ik het wel schokkend dat je erover lijkt te schrijven alsof het een verstuikte enkel is.
Laat het binnenkomen alsjeblieft, langzaamaan, wat er werkelijk gebeurd is.
Hoe je over het 'verwerkingsproces' van je man schrijft : bij hem is het blijkbaar wel ingedaald. Gelukkig maar, misschien, want als een dader het gebeurde gaat bagatelliseren ben je nog veel verder van huis.
Houd alsjeblieft op met je schuldig te voelen over wat je voelt, dat is dodelijk voor je verwerking, en misschien ook wel voor je relatie.
Je lichaam is hierin dus slimmer dan je geest, dat ze aangeeft hoe het in elkaar zit, en waar ze schrik voor heeft.
Heb geduld met jezelf en zorg goed voor jezelf. En laat ook voor je zorgen door je man, vriendinnen en hulpverlening. Dit is geen tijd om sterk te zijn, maar om te genezen, vooral op gevoelsgebied.
Wel fijn dat je weer kunt werken, en dat het lichamelijk goed geneest.
zazamaenade wijzigde dit bericht op 04-10-2017 09:37
2.37% gewijzigd
nounou
