Seks
alle pijlers
is dit ok?
woensdag 13 september 2017 om 09:31
EDIT: gezien het verloop van het hele verhaal en de huidige situatie reflecteert de OP niet wat er op dit moment aan de hand is
Goedemorgen,
ik ben al een lange tijd meelezer maar nu dus toch een eigen topic, wat ik daarmee wil, geen idee, beetje reflectie.
De situatie: Mijn man en ik zijn inmiddels 10 jaar getrouwd, eigenlijk geen noemenswaardige problemen in ons huwelijk. Op seksueel gebied ging ook alles goed, we hadden regelmatig seks en die vonden we allebei prettig.
gisteren avond echter was het anders. Mijn man is normaal wel enigszins de dominantere partij op seksueel gebied, maar gisteren was hij opens heel erg dominant. Ik ben zelf niet preuts en durf best iets uit te proberen maar dit was anders. Ik vind het moeilijk om het duidelijk uit te leggen maar ik doe een poging. Wat hij wilde (en ook deed) was gewoon ontzettend hard, het is wellicht belangrijk om erbij te vermelden dat mijn man en ik een vrij groot lengte en gewichtsverschil hebben. Ik ben klein en tenger, mijn man is lang en doet aan kracht sport (om dat concreet te maken: ik weeg 61 kilo, hij 110) .
Ik was op dat moment zelf eigenlijk bang voor hem. Het was qua handelingen niet anders dan dat we normaal doen maar dan nog voelde het anders. Normaal pijp ik ook, maar grijpt hij me niet hard aan mijn hoofd vast en duwt hij zijn penis niet hard in mijn keel, normaal doen we ook verschillende standjes, maar dan draait hij me om en zwiept me niet een soort van over het bed heen. Normaal gaat hij ook nooit met zo ontzettend veel kracht bij mij naar binnen. Het was echt ontzettend hard.
Laten we zeggen dat ik het fysiek nogal een uitdaging vond, en het echt lastig vond om het fysiek bij te benen. Op een bepaald punt 'vloog' ik praktisch naar voren (hij zat achter mij, op zijn hondjes) en moest hij me dus echt met zijn armen klem zetten om ervoor te zorgen dat ik niet naar voren vloog. Ben dus ook helemaal blauw (maar ik wordt snel blauw) en het deed ook echt pijn. Niet zozeer de seks zelf, want ik had in eerste instantie wel zin, maar alles wat erom heen kwam.
Waar het nu op neerkomt, ik weet niet wat ik hiermee moet. Ik heb op geen enkel moment 'nee' gezegd, ik ben dus gewoon erin meegegaan zonder protest, waarom ik dat deed, geen idee, ik weet het echt niet. Aan de ene kant heb ik zoiets van, ach je mag best eens wat uit proberen, en misschien vind hij het soms op die manier wel lekker. Voor mij was het fysiek moeilijk en vond ik het op sommige punten ook pijn doen, hij is groot en ik kon op een gegeven moment geen kant meer op, hij had me letterlijk klem gezet. Daarnaast was ik ook echt bang voor hem en dat vind ik geen fijn gevoel, dat heb ik nooit bij hem gehad.
We hebben het er niet over gehad (hij viel in slaap) en vanochtend ging hij eerder werken dan ik. Ik kreeg wel nog een heel gewoon appje, dus volgens mij heeft hij oprecht niet in de gaten dat ik me hier een beetje ongemakkelijk bij voel.
Nogmaals, ik weet niet wat ik met dit topic wil, maar wat reflectie zou leuk zijn.
Goedemorgen,
ik ben al een lange tijd meelezer maar nu dus toch een eigen topic, wat ik daarmee wil, geen idee, beetje reflectie.
De situatie: Mijn man en ik zijn inmiddels 10 jaar getrouwd, eigenlijk geen noemenswaardige problemen in ons huwelijk. Op seksueel gebied ging ook alles goed, we hadden regelmatig seks en die vonden we allebei prettig.
gisteren avond echter was het anders. Mijn man is normaal wel enigszins de dominantere partij op seksueel gebied, maar gisteren was hij opens heel erg dominant. Ik ben zelf niet preuts en durf best iets uit te proberen maar dit was anders. Ik vind het moeilijk om het duidelijk uit te leggen maar ik doe een poging. Wat hij wilde (en ook deed) was gewoon ontzettend hard, het is wellicht belangrijk om erbij te vermelden dat mijn man en ik een vrij groot lengte en gewichtsverschil hebben. Ik ben klein en tenger, mijn man is lang en doet aan kracht sport (om dat concreet te maken: ik weeg 61 kilo, hij 110) .
Ik was op dat moment zelf eigenlijk bang voor hem. Het was qua handelingen niet anders dan dat we normaal doen maar dan nog voelde het anders. Normaal pijp ik ook, maar grijpt hij me niet hard aan mijn hoofd vast en duwt hij zijn penis niet hard in mijn keel, normaal doen we ook verschillende standjes, maar dan draait hij me om en zwiept me niet een soort van over het bed heen. Normaal gaat hij ook nooit met zo ontzettend veel kracht bij mij naar binnen. Het was echt ontzettend hard.
Laten we zeggen dat ik het fysiek nogal een uitdaging vond, en het echt lastig vond om het fysiek bij te benen. Op een bepaald punt 'vloog' ik praktisch naar voren (hij zat achter mij, op zijn hondjes) en moest hij me dus echt met zijn armen klem zetten om ervoor te zorgen dat ik niet naar voren vloog. Ben dus ook helemaal blauw (maar ik wordt snel blauw) en het deed ook echt pijn. Niet zozeer de seks zelf, want ik had in eerste instantie wel zin, maar alles wat erom heen kwam.
Waar het nu op neerkomt, ik weet niet wat ik hiermee moet. Ik heb op geen enkel moment 'nee' gezegd, ik ben dus gewoon erin meegegaan zonder protest, waarom ik dat deed, geen idee, ik weet het echt niet. Aan de ene kant heb ik zoiets van, ach je mag best eens wat uit proberen, en misschien vind hij het soms op die manier wel lekker. Voor mij was het fysiek moeilijk en vond ik het op sommige punten ook pijn doen, hij is groot en ik kon op een gegeven moment geen kant meer op, hij had me letterlijk klem gezet. Daarnaast was ik ook echt bang voor hem en dat vind ik geen fijn gevoel, dat heb ik nooit bij hem gehad.
We hebben het er niet over gehad (hij viel in slaap) en vanochtend ging hij eerder werken dan ik. Ik kreeg wel nog een heel gewoon appje, dus volgens mij heeft hij oprecht niet in de gaten dat ik me hier een beetje ongemakkelijk bij voel.
Nogmaals, ik weet niet wat ik met dit topic wil, maar wat reflectie zou leuk zijn.
isabelles wijzigde dit bericht op 11-10-2017 09:01
2.19% gewijzigd
woensdag 4 oktober 2017 om 09:35
@zazamaenade, jij zegt dus min of meer precies hetzelfde als dat mijn psycholoog zegt. Verstandelijk snap ik het wel. Maar gevoelsmatig blijft het gewoon een beetje achter, ik blijf hangen op 'nou, hup, was niet leuk, en nu ophouden met zeuren'.
Ik ben wel blij dat mijn man het inderdaad helemaal niet bagetalliseerd, hij vind het allemaal vreselijk en leg alle schuld bij zichzelf. Ik ben daarentegen eigenlijk helemaal niet bezig met de schuldvraag.
Moeten verder ook nog bedenken wat we gaan doen, we hadden eigenlijk een vakantie geboekt over 3 weken, de vraag is of we dan gewoon zouden gaan, helemaal niet zouden gaan of dat een van ons twee alleen (met ev vriend, vriendin etc) gaat. Ik ga dat sowieso bespreken met de psycholoog. Man wil dat ik beslis, ik weet dat hij eigenlijk samen wil gaan (maar hij zegt dat wijselijk niet) maar ik weet gewoon niet of het wel een goed idee is.
Ik ben wel blij dat mijn man het inderdaad helemaal niet bagetalliseerd, hij vind het allemaal vreselijk en leg alle schuld bij zichzelf. Ik ben daarentegen eigenlijk helemaal niet bezig met de schuldvraag.
Moeten verder ook nog bedenken wat we gaan doen, we hadden eigenlijk een vakantie geboekt over 3 weken, de vraag is of we dan gewoon zouden gaan, helemaal niet zouden gaan of dat een van ons twee alleen (met ev vriend, vriendin etc) gaat. Ik ga dat sowieso bespreken met de psycholoog. Man wil dat ik beslis, ik weet dat hij eigenlijk samen wil gaan (maar hij zegt dat wijselijk niet) maar ik weet gewoon niet of het wel een goed idee is.
woensdag 4 oktober 2017 om 09:47
Isabelles, ik weet niet of ik dit mag zeggen, maar doe het toch : je klinkt als een heel hardvochtige moeder voor jezelf, dat van 'nou, hup, was niet leuk, en nu ophouden met zeuren'.
Misschien is het projectie van mij, hoewel ik het vaker zie bij vrouwen die tegen de klippen op weer proberen te functioneren (en bij mezelf dus ook).
Wees zacht en lief voor jezelf nu, je bent geen weerspannig kind, maar een slachtoffer van een heel akelig gebeuren.
Ik hoop dat ik niet over een grens ben gegaan door dat van hierboven te zeggen.
Misschien is het projectie van mij, hoewel ik het vaker zie bij vrouwen die tegen de klippen op weer proberen te functioneren (en bij mezelf dus ook).
Wees zacht en lief voor jezelf nu, je bent geen weerspannig kind, maar een slachtoffer van een heel akelig gebeuren.
Ik hoop dat ik niet over een grens ben gegaan door dat van hierboven te zeggen.
nounou
woensdag 4 oktober 2017 om 10:02
je mag alles zeggen hoor, en daarbij zeg je dus hetzelfde als de psycholoog dus ik was wel van plan dat serieus te nemen. Ik ben van nature wel van het doorgaan en 'niet zo zeuren', dus dat zit er wel een beetje in.
Dat komt voornamelijk door mijn verleden. Volgens de psycholoog is dat ook het problem, dat gewoon verder gaan altijd voor mij gewerkt heeft en dat ik daar nu op terug val terwijl het nu een andere situatie is. Nu is het iets wat mij aangedaan is in plaats van iets dat mij overkomen is. En daar zit dus (volgens de psycholoog) het probleem. Ik behandel het als het zelfde in plaats van als iets anders.
Dat komt voornamelijk door mijn verleden. Volgens de psycholoog is dat ook het problem, dat gewoon verder gaan altijd voor mij gewerkt heeft en dat ik daar nu op terug val terwijl het nu een andere situatie is. Nu is het iets wat mij aangedaan is in plaats van iets dat mij overkomen is. En daar zit dus (volgens de psycholoog) het probleem. Ik behandel het als het zelfde in plaats van als iets anders.
isabelles wijzigde dit bericht op 04-10-2017 11:14
15.93% gewijzigd
woensdag 4 oktober 2017 om 10:25
Je bent niet veilig. Zo heeft je lichaam dit opgeslagen. Je lijf vertrouwd je man niet meer. Die kan je lijf kapot maken. Je lijf wil overleven. Daarom slaap je niet, want dat zou het ook niet doen tussen de hongerige wolven, slangen of bij een brand.
Zou je bij een verkrachting in de bosjes door een vreemde ook zeggen; nou hup, dat was even rot maar we gaan weer verder?
Zou je het dan onlogisch vinden wanneer je bibberend weer langs die bosjes zou gaan? Of zou je dat begrijpen?
Persoonlijk zou ik de drie weken alleen of met fast food vriendin vakantie vieren.
Zou je bij een verkrachting in de bosjes door een vreemde ook zeggen; nou hup, dat was even rot maar we gaan weer verder?
Zou je het dan onlogisch vinden wanneer je bibberend weer langs die bosjes zou gaan? Of zou je dat begrijpen?
Persoonlijk zou ik de drie weken alleen of met fast food vriendin vakantie vieren.
woensdag 4 oktober 2017 om 10:27
Lieve Isabelles, hier een stille meelezer (ik heb 1 keer eerder hier gereageerd), maar ook ik vind dat je vrij hard voor jezelf bent. Ik zeg wel eens 'je moet je eigen beste vriendin zijn.' Wat zou je tegen haar zeggen en haar adviseren als dit haar was overkomen en niet jou? Zou je dan tegen haar zeggen 'hup, dat was niet leuk, maar nu weer door'? Of iets heel anders?
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
woensdag 4 oktober 2017 om 10:33
jeetje wat ben je streng voor jezelf! Waarom verwacht je van jezelf dat jouw verwerking gelijk loopt met die van je man? Jullie komen van 2 verschillende startpunten, vergeet dat niet! En dan nog, al zou je vanaf hetzelfde punt vertrekken, ieder heeft zijn eigen tempo en dat is ok.
Het lijkt om het bij jou nu om 2 dingen te gaan die elkaar tegenwerken. Aan de ene kant het verwerken van je trauma en aan de andere kant je instelling om de schouders eronder te zetten en door te gaan. Dat laatste is op zich een goede eigenschap, maar het werkt je nu tegen.
Neem je tijd en wees lief voor jezelf en verwacht geen wereldwonderen. Je bent net 2 of 3 weken bezig met die psycholoog
Het lijkt om het bij jou nu om 2 dingen te gaan die elkaar tegenwerken. Aan de ene kant het verwerken van je trauma en aan de andere kant je instelling om de schouders eronder te zetten en door te gaan. Dat laatste is op zich een goede eigenschap, maar het werkt je nu tegen.
Neem je tijd en wees lief voor jezelf en verwacht geen wereldwonderen. Je bent net 2 of 3 weken bezig met die psycholoog
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
woensdag 4 oktober 2017 om 10:39
Gelukkig dat ik geen grens heb overschreden 
De ellende met heftige, gewelddadige ervaringen zoals jij die hebt gehad (ik heb er ook één gehad, maar dat kon je wel raden) is dat je terugvalt op een soort basisvaardigheden die je als kind hebt geleerd. En als dat overlevingsstrategieën waren die toen leken te werken ga je dat automatisch weer doen. Daar kom je met je ratio helemaal niet bij, ook al helpt het je nu niet.
Fijn dat je psycholoog dat aanvoelt of ziet, en hopelijk kan hij of zij ( houd dat maar in het midden, anders wordt je verhaal herkenbaarder met elke post die je schrijft) je daarin verder helpen.
Maar dat kost tijd, hoor, oude diep gewortelde patronen veranderen
Zou het niet beter zijn om dat detail (.......) in je post van hier boven te veranderen ?
Met alles wat ik hier schrijf probeer ik constant in gedachten te houden dat iedereen, echt iedereen kan meelezen, ook over een paar jaar. Sorry voor de bemoeizucht
De ellende met heftige, gewelddadige ervaringen zoals jij die hebt gehad (ik heb er ook één gehad, maar dat kon je wel raden) is dat je terugvalt op een soort basisvaardigheden die je als kind hebt geleerd. En als dat overlevingsstrategieën waren die toen leken te werken ga je dat automatisch weer doen. Daar kom je met je ratio helemaal niet bij, ook al helpt het je nu niet.
Fijn dat je psycholoog dat aanvoelt of ziet, en hopelijk kan hij of zij ( houd dat maar in het midden, anders wordt je verhaal herkenbaarder met elke post die je schrijft) je daarin verder helpen.
Maar dat kost tijd, hoor, oude diep gewortelde patronen veranderen
Zou het niet beter zijn om dat detail (.......) in je post van hier boven te veranderen ?
Met alles wat ik hier schrijf probeer ik constant in gedachten te houden dat iedereen, echt iedereen kan meelezen, ook over een paar jaar. Sorry voor de bemoeizucht
zazamaenade wijzigde dit bericht op 04-10-2017 11:22
1.64% gewijzigd
nounou
woensdag 4 oktober 2017 om 11:22
bedankt allen, inderdaad zei de psych dat ook, te streng voor mezelf, maar het is zo lastig om het anders te doen. Ik heb er op zich wel vertrouwen in dat het gaat lukken maar ik wil het sneller. Het gaat zoals het gaat denk ik dan maar. Mijn eigen beste vriendin zijn blijk ik wat minder goed in te zijn. Mijn man zegt dat dus ook, hij is maar aan het hopen dat ik flink kwaad op hem wordt, en dat ben ik dus nog steeds niet.
@doreia, we zouden maar weekje weggaan (over 3 weken) maar fastfood vriendin is wel zeker een optie, zij riep al meteen dat zij zich wel zou opofferen om een week te relaxen
Ik neig daar zelf ook naar, want ik wil eigenlijk best wel even op vakantie, en ben bang dat als ik helemaal niet ga dat ik gewoon doorwerk, en als ik met man ga dat ik eigenlijk helemaal geen relaxte tijd heb. Ik bespreek het wel nog even met de psych, maar ik denk dat die ook gewoon gaat zeggen dat ik dat moet doen, zeker als het goed voor mij voelt. Het is ook vrij simpel te regelen, want het ticket kan vrij makkelijk voor maar een paar cent op een andere naam geboekt worden (dat had ik al uitgezocht)
@doreia, we zouden maar weekje weggaan (over 3 weken) maar fastfood vriendin is wel zeker een optie, zij riep al meteen dat zij zich wel zou opofferen om een week te relaxen
Ik neig daar zelf ook naar, want ik wil eigenlijk best wel even op vakantie, en ben bang dat als ik helemaal niet ga dat ik gewoon doorwerk, en als ik met man ga dat ik eigenlijk helemaal geen relaxte tijd heb. Ik bespreek het wel nog even met de psych, maar ik denk dat die ook gewoon gaat zeggen dat ik dat moet doen, zeker als het goed voor mij voelt. Het is ook vrij simpel te regelen, want het ticket kan vrij makkelijk voor maar een paar cent op een andere naam geboekt worden (dat had ik al uitgezocht)
woensdag 4 oktober 2017 om 11:47
Je mag nu voor jezelf kiezen.
Je hoeft je man nu niet te plezieren. Het gaat nu niet om hem.
Jij mag alleen slapen. Jij mag hem op het logeerbed laten blijven liggen.
Jij mag zonder hem op vakantie. Jij mag gewoon kiezen voor wat JIJ nu nodig hebt. En nee, dat is niet egoistisch, maar verschrikkelijk noodzakelijk voor je herstel.
Jij wil het allemaal goed hebben. Jij bent keihard aan het werk om alles toch maar vooral onder het vloerkleed te vegen zodat je dit proces gewoon over kan slaan. Jij wil dit helemaal niet. Laat alles maar weer gewoon zijn, dan hoeven we er niet meer aan te denken en heeft je man geen verdriet meer.
Maar daar steekt je lijf een stokje voor.
Want dat gaat gewoon zo niet.
Zolang jij hardnekkig stap 1, accepteren dat je slachtoffer bent geworden, probeert over te slaan, zolang zul je voor je gevoel stil blijven staan. Het begint met erkennen en accepteren.
Ga eens voor de spiegel staan, kijk jezelf aan en zeg: ik ben slachtoffer.
VOEL dan eens wat je lijf als antwoord geeft.
Je hoeft je man nu niet te plezieren. Het gaat nu niet om hem.
Jij mag alleen slapen. Jij mag hem op het logeerbed laten blijven liggen.
Jij mag zonder hem op vakantie. Jij mag gewoon kiezen voor wat JIJ nu nodig hebt. En nee, dat is niet egoistisch, maar verschrikkelijk noodzakelijk voor je herstel.
Jij wil het allemaal goed hebben. Jij bent keihard aan het werk om alles toch maar vooral onder het vloerkleed te vegen zodat je dit proces gewoon over kan slaan. Jij wil dit helemaal niet. Laat alles maar weer gewoon zijn, dan hoeven we er niet meer aan te denken en heeft je man geen verdriet meer.
Maar daar steekt je lijf een stokje voor.
Want dat gaat gewoon zo niet.
Zolang jij hardnekkig stap 1, accepteren dat je slachtoffer bent geworden, probeert over te slaan, zolang zul je voor je gevoel stil blijven staan. Het begint met erkennen en accepteren.
Ga eens voor de spiegel staan, kijk jezelf aan en zeg: ik ben slachtoffer.
VOEL dan eens wat je lijf als antwoord geeft.
woensdag 4 oktober 2017 om 12:35
Ik vind het niet zo leuk, maar het klopt allemaal wat je zegt. Dat is inderdaad wat ik wil en dat is dus niet aan het lukken. Ik ben wel echt mijn best aan het doen en er ook echt hard voor aan het werken met de psych, maar het is gewoon moeilijk, zeker omdat ik de helft van de tijd helemaal niet bewust in de gaten heb dat ik dat aan het doen ben. Rationeel lukt dat wel, en begrijp ik het ook, ik moet accepteren wat er is gebeurd want anders kan ik het niet verwerken, alleen gaat dat allemaal niet zo makkelijk als dat ik gehoopt had.Doreia schreef: ↑04-10-2017 11:47
Jij wil het allemaal goed hebben. Jij bent keihard aan het werk om alles toch maar vooral onder het vloerkleed te vegen zodat je dit proces gewoon over kan slaan. Jij wil dit helemaal niet. Laat alles maar weer gewoon zijn, dan hoeven we er niet meer aan te denken en heeft je man geen verdriet meer.
Maar daar steekt je lijf een stokje voor.
Want dat gaat gewoon zo niet.
Zolang jij hardnekkig stap 1, accepteren dat je slachtoffer bent geworden, probeert over te slaan, zolang zul je voor je gevoel stil blijven staan. Het begint met erkennen en accepteren.
Ga eens voor de spiegel staan, kijk jezelf aan en zeg: ik ben slachtoffer.
VOEL dan eens wat je lijf als antwoord geeft.
Wat jij zegt over die spiegel zei de psych ook. (alleen dan zonder spiegel maar gewoon in dat kantoor) en wat mijn lijf dan doet is zichzelf groter maken, ik doe het echt onbewust, maar ik lijk me consequent te verzetten tegen dat slachtoffer zijn. In elk geval heb ik nu door dat ik dat doe, dus kan er ook aan gewerkt worden (we blijven het positief bekijken)
woensdag 4 oktober 2017 om 13:21
Nou, jij gaat dus niet met je man op vakantie.
Jij gaat met je vriendin en dan ga je een even lekker uit de omgeving waar het gebeurd is en even weg van de man waarmee het gebeurd is onderzoeken wat JIJ nu eigenlijk voelt.
En je mag ook steeds de hypothetische vraag 'wil ik nog bij deze man blijven' stellen om te kijken wat het met je doet.
Jij gaat met je vriendin en dan ga je een even lekker uit de omgeving waar het gebeurd is en even weg van de man waarmee het gebeurd is onderzoeken wat JIJ nu eigenlijk voelt.
En je mag ook steeds de hypothetische vraag 'wil ik nog bij deze man blijven' stellen om te kijken wat het met je doet.
woensdag 4 oktober 2017 om 13:33
woensdag 4 oktober 2017 om 13:36
Dat ik dit herken komt omdat ik net zoals jij reageer. Die keren dat ik in overlevingsmodus ging, handelde ik uit automatisme. Zorgde dat alles rationeel onder controle kwam. Gevoel is overbodig, dus dat schakel ik dan uit.isabelles schreef: ↑04-10-2017 12:35Ik vind het niet zo leuk, maar het klopt allemaal wat je zegt. Dat is inderdaad wat ik wil en dat is dus niet aan het lukken. Ik ben wel echt mijn best aan het doen en er ook echt hard voor aan het werken met de psych, maar het is gewoon moeilijk, zeker omdat ik de helft van de tijd helemaal niet bewust in de gaten heb dat ik dat aan het doen ben. Rationeel lukt dat wel, en begrijp ik het ook, ik moet accepteren wat er is gebeurd want anders kan ik het niet verwerken, alleen gaat dat allemaal niet zo makkelijk als dat ik gehoopt had.
Wat jij zegt over die spiegel zei de psych ook. (alleen dan zonder spiegel maar gewoon in dat kantoor) en wat mijn lijf dan doet is zichzelf groter maken, ik doe het echt onbewust, maar ik lijk me consequent te verzetten tegen dat slachtoffer zijn. In elk geval heb ik nu door dat ik dat doe, dus kan er ook aan gewerkt worden (we blijven het positief bekijken)
Ik schakel het alleen tot zover uit dat ik er niet meer bij kon komen. Met als gevolg een constant opgejaagd gevoel, ook in rust. Verkrampte spieren, geen ontspanning. Altijd vooruit denken, altijd alles beredeneren, nooit het ergens op aan laten komen maar altijd alles voor zijn.
Ik verkeerde continu in een staat van oorlog.
Met hulp van een psycholoog en EMDR om de oorspronkelijke oorzaak te achterhalen en weg te nemen, lacht het leven me inmiddels veel meer toe. Ik ben meer in het moment, laat het meer op me af komen en het allerbelangrijkste: omdat ik bij mijn gevoel kan komen nu, kan ik nóg beter anticiperen op situaties. Ik kan beter voor mezelf op komen, zonder bang te zijn voor de gevolgen.
Juist door de gevoelens toe te laten, ben ik sterker dan ik was toen ik die gevoelens uit schakelde.
Stap voor stap.
Nu eerst stap 1.
Erken dat je slachtoffer bent geworden van een onverwacht en zeer onveilige situatie.
woensdag 4 oktober 2017 om 13:38
vind ik een hele goede anna. niet alleen in deze situatie maar ook in andere ik moet dat maar eens onthoudenAnnA_C schreef: ↑04-10-2017 10:27Lieve Isabelles, hier een stille meelezer (ik heb 1 keer eerder hier gereageerd), maar ook ik vind dat je vrij hard voor jezelf bent. Ik zeg wel eens 'je moet je eigen beste vriendin zijn.' Wat zou je tegen haar zeggen en haar adviseren als dit haar was overkomen en niet jou? Zou je dan tegen haar zeggen 'hup, dat was niet leuk, maar nu weer door'? Of iets heel anders?
woensdag 4 oktober 2017 om 13:42
@honingbij: ja ik denk dat ik ook gewoon met haar ga, vind dat zelf ook wel effe goed, gewoon even eruit
@doreia: inderdaad, psych zei dat emdr ook een goed idee zou zijn, ik sta daar helemaal voor open, maar hij wil eerst nog even tot rust laten komen. het is idd stap voor stap
@LZWH, ik denk dat je een deel van het topic gemist hebt.
@doreia: inderdaad, psych zei dat emdr ook een goed idee zou zijn, ik sta daar helemaal voor open, maar hij wil eerst nog even tot rust laten komen. het is idd stap voor stap
@LZWH, ik denk dat je een deel van het topic gemist hebt.
woensdag 4 oktober 2017 om 13:45
En dat recht heb je.
Om tijd voor jezelf te pakken.
Even helemaal weg uit de situatie. Weg bij je man.
Weg bij degene voor wie jij je vast nu aan het inhouden bent. Want ook dat kan als onbewust bedreigend zijn.
Stel dat jij volledig in huilen uitbarst en hij je komt troosten en aanraken? Hoe zou je lijf daarop reageren?
Op vakantie heb je die 'dreiging' niet en kun je helemaal jezelf zijn. Zonder rem.
Volledig en alleen maar met jezelf bezig zijn.
Misschien zorgt dat voor de doorbraak die je nodig hebt.
Om tijd voor jezelf te pakken.
Even helemaal weg uit de situatie. Weg bij je man.
Weg bij degene voor wie jij je vast nu aan het inhouden bent. Want ook dat kan als onbewust bedreigend zijn.
Stel dat jij volledig in huilen uitbarst en hij je komt troosten en aanraken? Hoe zou je lijf daarop reageren?
Op vakantie heb je die 'dreiging' niet en kun je helemaal jezelf zijn. Zonder rem.
Volledig en alleen maar met jezelf bezig zijn.
Misschien zorgt dat voor de doorbraak die je nodig hebt.
woensdag 4 oktober 2017 om 14:05
Isabelles wat jij nu aan het doen bent, het verwerken, de therapie en alles er omheen is gewoon keihard werken.En als je gewend bent om altijd de schouders er onder te zetten en door te gaan is waar jij door moet nog veel moeilijker.
Ik hoop dat het je lukt om je schuldgevoel kwijt te raken.
En volgens mij heb je onderbewust de knoop al doorgehakt om zonder man op vakantie te gaan, vind ik een verstandig plan en ik hoop dat je tijdens de vakantie rust en ontspanning zult ervaren.
Ik hoop dat het je lukt om je schuldgevoel kwijt te raken.
En volgens mij heb je onderbewust de knoop al doorgehakt om zonder man op vakantie te gaan, vind ik een verstandig plan en ik hoop dat je tijdens de vakantie rust en ontspanning zult ervaren.
woensdag 4 oktober 2017 om 14:13
Oh en trouwens, dat hele gebeuren heeft twee uren geduurd??? Wel twee hele uren???? Niet 5 minuten of desnoods een kwartiertje, maar zo lang?
Twee uren hel?
Echt?
En jij bagatelliseert dat?
Twee uur ....!
Jij hebt er echt een muur omheen gezet.
Luister, jij gaat je man echt de komende 4 maanden nog niet in bed hebben, zet dat maar uit je hoofd.
Misschien dat het over twee jaar je een beetje normaal kunt functioneren, maar je termijnen zijn veel te kort hiervoor!
Twee uren hel?
Echt?
En jij bagatelliseert dat?
Twee uur ....!
Jij hebt er echt een muur omheen gezet.
Luister, jij gaat je man echt de komende 4 maanden nog niet in bed hebben, zet dat maar uit je hoofd.
Misschien dat het over twee jaar je een beetje normaal kunt functioneren, maar je termijnen zijn veel te kort hiervoor!
woensdag 4 oktober 2017 om 17:26
Misschien een heel stom idee van me, maar is het niet beter dat jij naar de logeerkamer gaat? Zodat het voor hem geen 'gunst' meer is om terug te keren naar 'jullie' bed over een x aantal maanden/jaar, want nu is het daarvoor echt te vroeg. Dan heb jij de misschien meer het gevoel dat jij de controle hebt en je niet schuldig hoeft te voelen dat je hem zijn 'eigen' bed onthoudt, maar de controle hebt over wanneer jij er aan toe bent om weer naast hem te gaan liggen. Want samen in een bed liggen voordat jij daaraan toe bent is echt geen goed idee en jij zou je daar ook niet schuldig over te hoeven voelen, hoewel ik me wel kan inleven dat het zo voelt voor jou als je moet aangeven dat die stap te vroeg is. En realiseer je dat het mogelijk is dat je dit misschien gewoon helemaal niet meer wil en dat dit ook gewoon jouw goed recht is na deze gruwelijke inbreuk op jouw lichamelijke integriteit door juist die persoon bij wie je je veilig zou moeten voelen.
Helaas is dit geen proces waarbij je het tempo en de uitkomst rationeel kan afdwingen, gun jezelf alsjeblieft de tijd om te helen en te voelen wat er is gebeurd en peins geen minuut meer over samen met je man op vakantie te gaan. Ik kan je vertellen dat dit een onvoorstelbaar akelige vakantie zal gaan worden.
Spreek jezelf tegen als je irreële gedachten krijgt dat hij niet in zijn eigen bed kan liggen, hij je niet mag aanraken en jij er niet over kan praten. Want dit zijn irreële gedachten die je moet aanpakken. Het is echt niet meer dan normaal dat hij zijn stinkende best doet na wat hij je heeft aangedaan, maar hij kan zelfs nog veel beter zijn best doen in mijn ogen. Hij zou zelf moeten beseffen dat sommige stappen nog helemaal niet aan de orde zijn, als ze al ooit weer aan de orde zouden komen. Hij heeft iets stuk gemaakt en ik denk niet dat hij zich op dit moment de ernst van de schade realiseert. En misschien realiseer je dat zelf nog niet eens zolang je niet bij je gevoel kan, maar respecteer de signalen die jouw lijf nu aangeven. Luister naar je lijf, neem het serieus.
Helaas is dit geen proces waarbij je het tempo en de uitkomst rationeel kan afdwingen, gun jezelf alsjeblieft de tijd om te helen en te voelen wat er is gebeurd en peins geen minuut meer over samen met je man op vakantie te gaan. Ik kan je vertellen dat dit een onvoorstelbaar akelige vakantie zal gaan worden.
Spreek jezelf tegen als je irreële gedachten krijgt dat hij niet in zijn eigen bed kan liggen, hij je niet mag aanraken en jij er niet over kan praten. Want dit zijn irreële gedachten die je moet aanpakken. Het is echt niet meer dan normaal dat hij zijn stinkende best doet na wat hij je heeft aangedaan, maar hij kan zelfs nog veel beter zijn best doen in mijn ogen. Hij zou zelf moeten beseffen dat sommige stappen nog helemaal niet aan de orde zijn, als ze al ooit weer aan de orde zouden komen. Hij heeft iets stuk gemaakt en ik denk niet dat hij zich op dit moment de ernst van de schade realiseert. En misschien realiseer je dat zelf nog niet eens zolang je niet bij je gevoel kan, maar respecteer de signalen die jouw lijf nu aangeven. Luister naar je lijf, neem het serieus.
woensdag 4 oktober 2017 om 18:49
Isabelles, door wat Honingbijtje hierboven schreef schrok ik enorm : heb ik ergens overheen gelezen, twee hele uren ?
Toen zag ik dat je vanochtend schreef over 'maar twee uurtjes' en realiseerde ik me dat ik een beeld had van het gebeuren van hooguit tien minuten.
Het is dus allemaal nog veel gruwelijker dan je beschreef. O, wat is het erg allemaal.
Heb je er aan gedacht om je man te vragen een tijdje uit huis te gaan, en naar zijn broer bijvoorbeeld, om te zien wat dat voor je doet ?
Zou het kunnen dat je door de aanwezigheid van je man niet toekomt aan verwerken, aan het dieper op je laten inwerken van het gebeurde ? Omdat hij zowel de man is van wie je houdt en met wie je zo vertrouwd bent, als degene die jou mishandeld en verkracht heeft ? (Sorry dat ik het nogmaals zeg).
Dat hij zowel het één als het andere is maakt het waarschijnlijk zo surrealistisch en niet te begrijpen. Maar je lichaam weet het wel, en vergeet het niet, wie weet hoe lang.
En wat hierboven ook gezegd wordt : het kan dat het niet meer goed komt, in jullie relatie, en dat ligt niet aan jou ! Zorg ervoor dat je die ruimte voor jezelf houdt, hoe verdrietig dat ook is. Forceer jezelf tot niets, in die twee uren is er al teveel dwang geweest voor een heel leven.
Toen zag ik dat je vanochtend schreef over 'maar twee uurtjes' en realiseerde ik me dat ik een beeld had van het gebeuren van hooguit tien minuten.
Het is dus allemaal nog veel gruwelijker dan je beschreef. O, wat is het erg allemaal.
Heb je er aan gedacht om je man te vragen een tijdje uit huis te gaan, en naar zijn broer bijvoorbeeld, om te zien wat dat voor je doet ?
Zou het kunnen dat je door de aanwezigheid van je man niet toekomt aan verwerken, aan het dieper op je laten inwerken van het gebeurde ? Omdat hij zowel de man is van wie je houdt en met wie je zo vertrouwd bent, als degene die jou mishandeld en verkracht heeft ? (Sorry dat ik het nogmaals zeg).
Dat hij zowel het één als het andere is maakt het waarschijnlijk zo surrealistisch en niet te begrijpen. Maar je lichaam weet het wel, en vergeet het niet, wie weet hoe lang.
En wat hierboven ook gezegd wordt : het kan dat het niet meer goed komt, in jullie relatie, en dat ligt niet aan jou ! Zorg ervoor dat je die ruimte voor jezelf houdt, hoe verdrietig dat ook is. Forceer jezelf tot niets, in die twee uren is er al teveel dwang geweest voor een heel leven.
zazamaenade wijzigde dit bericht op 05-10-2017 08:42
10.21% gewijzigd
nounou
woensdag 4 oktober 2017 om 19:53
Ik heb me ook niet gerealiseerd dat het twee hele uren zijn geweest.
120 minuten waarin je je leven niet zeker was. Bang was, pijn had. En hij doorging. En jij kon niets anders dan het je laten gebeuren. Ben je toen misschien al losgekoppeld van alle gevoel om te overleven waardoor je er nu niet meer bij kan komen.
Ik kan me je angst niet voorstellen, zo heftig dat ik deze tijdsduur vind.
120 minuten waarin je je leven niet zeker was. Bang was, pijn had. En hij doorging. En jij kon niets anders dan het je laten gebeuren. Ben je toen misschien al losgekoppeld van alle gevoel om te overleven waardoor je er nu niet meer bij kan komen.
Ik kan me je angst niet voorstellen, zo heftig dat ik deze tijdsduur vind.
woensdag 4 oktober 2017 om 21:03
Zinnige vraag de laatste regel, lijkt mij het uitzoekenwaard (maar ik ben geen psycholoog) .Doreia schreef: ↑04-10-2017 19:53Ik heb me ook niet gerealiseerd dat het twee hele uren zijn geweest.
120 minuten waarin je je leven niet zeker was. Bang was, pijn had. En hij doorging. En jij kon niets anders dan het je laten gebeuren. Ben je toen misschien al losgekoppeld van alle gevoel om te overleven waardoor je er nu niet meer bij kan komen.
woensdag 4 oktober 2017 om 21:21
Oudblond schreef: ↑04-10-2017 21:17Ik vermoedde die duur eerder omdat TO zo 'aanpakkend' in haar leven staat dat als het 'een kwartiertje' was geweest, het geen kwartiertje geworden was, want dan had ze ingegrepen en dat lukte vanaf minuut '4' niet meer. Ze moest zich overgeven aan overlevingsmodus. TO: wat Doreia schrijft over de loskoppeling is denk ik een handvat om met de therapeut te bespreken. Die flegmatiek zit/zat al voor een stuk in je en die sprong in actie en werkt nu door om ook 'emotioneel' te overleven. Maar overleven betekent ook dat je een leven leidt dat niet jouw keuze is. Dat je de gebeurtenissen duidt als 'twee uurtjes; zegt veel. Wat anderen schreven voel ik ook: die vakantie met je vriendin, echt los en weg van de plek.
De post over zelf in de logeerkamer te gaan slapen vind ik geen goede raad. Dat voelt voor mij als je schuldgevoel proberen te dempen zonder naar het emotionele bewustzijn te gaan dat jij slachtoffer en geen schuldige bent. Ook nu.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras
