is dit ok?

EDIT: gezien het verloop van het hele verhaal en de huidige situatie reflecteert de OP niet wat er op dit moment aan de hand is

Goedemorgen,

ik ben al een lange tijd meelezer maar nu dus toch een eigen topic, wat ik daarmee wil, geen idee, beetje reflectie.

De situatie: Mijn man en ik zijn inmiddels 10 jaar getrouwd, eigenlijk geen noemenswaardige problemen in ons huwelijk. Op seksueel gebied ging ook alles goed, we hadden regelmatig seks en die vonden we allebei prettig.

gisteren avond echter was het anders. Mijn man is normaal wel enigszins de dominantere partij op seksueel gebied, maar gisteren was hij opens heel erg dominant. Ik ben zelf niet preuts en durf best iets uit te proberen maar dit was anders. Ik vind het moeilijk om het duidelijk uit te leggen maar ik doe een poging. Wat hij wilde (en ook deed) was gewoon ontzettend hard, het is wellicht belangrijk om erbij te vermelden dat mijn man en ik een vrij groot lengte en gewichtsverschil hebben. Ik ben klein en tenger, mijn man is lang en doet aan kracht sport (om dat concreet te maken: ik weeg 61 kilo, hij 110) .
Ik was op dat moment zelf eigenlijk bang voor hem. Het was qua handelingen niet anders dan dat we normaal doen maar dan nog voelde het anders. Normaal pijp ik ook, maar grijpt hij me niet hard aan mijn hoofd vast en duwt hij zijn penis niet hard in mijn keel, normaal doen we ook verschillende standjes, maar dan draait hij me om en zwiept me niet een soort van over het bed heen. Normaal gaat hij ook nooit met zo ontzettend veel kracht bij mij naar binnen. Het was echt ontzettend hard.

Laten we zeggen dat ik het fysiek nogal een uitdaging vond, en het echt lastig vond om het fysiek bij te benen. Op een bepaald punt 'vloog' ik praktisch naar voren (hij zat achter mij, op zijn hondjes) en moest hij me dus echt met zijn armen klem zetten om ervoor te zorgen dat ik niet naar voren vloog. Ben dus ook helemaal blauw (maar ik wordt snel blauw) en het deed ook echt pijn. Niet zozeer de seks zelf, want ik had in eerste instantie wel zin, maar alles wat erom heen kwam.

Waar het nu op neerkomt, ik weet niet wat ik hiermee moet. Ik heb op geen enkel moment 'nee' gezegd, ik ben dus gewoon erin meegegaan zonder protest, waarom ik dat deed, geen idee, ik weet het echt niet. Aan de ene kant heb ik zoiets van, ach je mag best eens wat uit proberen, en misschien vind hij het soms op die manier wel lekker. Voor mij was het fysiek moeilijk en vond ik het op sommige punten ook pijn doen, hij is groot en ik kon op een gegeven moment geen kant meer op, hij had me letterlijk klem gezet. Daarnaast was ik ook echt bang voor hem en dat vind ik geen fijn gevoel, dat heb ik nooit bij hem gehad.

We hebben het er niet over gehad (hij viel in slaap) en vanochtend ging hij eerder werken dan ik. Ik kreeg wel nog een heel gewoon appje, dus volgens mij heeft hij oprecht niet in de gaten dat ik me hier een beetje ongemakkelijk bij voel.

Nogmaals, ik weet niet wat ik met dit topic wil, maar wat reflectie zou leuk zijn.

Hai allemaal, dank voor de bemoedigende woorden!

@kerol en Zazamaenade: ik vind het ook echt heel knap van mijn man, want zoals Zazamaenade zegt: hij kan eigenlijk geen kant uit, ik kan dingen doen en hij moet maar een soort van wachten tot ik er klaar voor ben. Wat hij heeft gedaan was heel erg fout, maar wat hij nu doet heb ik enorm veel respect voor en dat heb ik hem ook gezegd. Zijn psych heeft het eigenlijk ook zo uitgelegd: Als je dader bent dan heb jij een een keuze gemaakt die enorm over de grens van iemand heen gaat, echter leidt die keuze tot een situatie waarin je daarna nul controle hebt, het slachtoffer heeft dan alle controle over het verloop van de situatie en dat moet hij dus accepteren. Met controle wordt hier dus bedoelt het tempo van eventueel vergevingsproces etc. Het is voor hem ook echt super lastig, hij voelt zich nog steeds verschrikkelijk, hij heeft het in de tussentijd ook aan zijn ouders verteld, die waren woest op hem. Zijn moeder stelde dat zij accuut aangifte gedaan had en direct gescheiden was, ze heeft toen hij het vertelde schijnbaar de hele avond gehuild dat een kind van haar dat gedaan had, de ochtend erna (toen ze mij belde) was ze nog steeds aan het huilen, voor mijn man moet dat toch ook gewoon vreselijk zijn. Gelukkig is die situatie wel gekalmeerd. Soms denk ik dat het voor hem lastiger is dan voor mij, maar het is geen wedstrijd. Zijn psych is gespecialiseerd in daderverwerking, en dat is echt heel handig, heel veel therapeuten hebben ervaring met slachtoffers, maar ervaring met daders is ander verhaal.

@Roos, ik snap je wel, ik heb altijd geloofd dat 'tijdelijk uitelkaar' eigenlijk gewoon 'gefaseerd scheiden' is. Alleen hoop ik nu dat dat niet waar is. Ik dacht een maand geleden dat ik dit wel effe op zou lossen, samen eraan werken en dan kon het best goed komen. Echter kan ik dat niet, heeft even geduurd voordat ik het inzag, maar goed, dat inzicht is er nu. Ik kan niet aan mijn huwelijk werken op het moment dat ik zelf nog heel veel voor mezelf nodig heb, ik bevries als hij in mijn buurt is, en ik kan dan ook niet meer dealen met mijn eigen verwerking. Hij loopt de hele dag op eieren, want hij wil mij niet stressen en we maken het elkaar alleen maar moeilijk. Hij voelt zich schuldig als hij ziet dat ik bevries, ik voel me schuldig omdat hij op eieren loopt. We helpen elkaar op dit moment helemaal niet. Wat mij betreft (zoals ik er nu insta) wil ik dit huwelijk echt redden, maar ik kan er pas wat mee als ik eerst mezelf red.
Mijn man is ook heel erg bang dat dit een soort van 'gefaseerd scheiden' is, hij is bang dat ik, zoals jij ook zei, het straks wel lekker zonder hem vind. Ik ben daar minder bang voor, ik wil echt voor dit huwelijk werken. Dit is voor hem ook weer wat ik hierboven zei, hij moet mij de ruimte geven mezelf te redden.
Ik hoop echt dat je ongelijk hebt, want ik hoop dat het nog goed komt, tijd moet het leren natuurlijk, maar de intentie is er in elk geval.

@fluithaas, dat langzaam aan is echt iets van mij, ik ben zo, eerst denken: niks aan de hand gewoon verder gaan, en dan langzaam toch wat stappen nemen, ik ben geen snelle beslisser en ik ben daar in dit geval eigenlijk wel blij voor.

Het plan ligt er in elk geval, ik ga eerst nog met vriendin op vakantie, hij gaat nog weg met zijn broer (week erna) en daarna ga ik beginnen met EMDR. Als dat allemaal loopt en goed gaat gaan we herevalueren, en als dat werkt gaan we in relatie therapie. Er is dus een soort van lange termijn planning, alleen de termijnen staan niet vast. Het is een beetje afhankelijk van hoe snel en goed wij allebei reageren op therapie, we hebben dus besloten dat beide psychologen afzonderlijk moeten bedenken dat we er klaar voor zijn en dan doen we dat. Soms kan ik er nog steeds niet bij, dat een ding zoveel stuk kan maken.

dat is het dus ook, we lijken elkaar op dit moment alleen maar tegen te werken, in therapie zetten we een stap vooruit en thuis weer een stap terug. Ik heb oprecht geprobeerd om dit te laten werken samen in een huis, maar het lukt niet. Ik krijg het niet voorelkaar om met mijn eigen dingen te dealen als hij er ook is. En aangezien ik er inmiddels van overtuigd ben dat ik dit huwelijk niet kan laten slagen als ik niet eerst omga met mijn eigen gevoel denk ik dat dit zo het beste is. Hij gelooft dat ook maar is bang voor de situatie die Roos schetst, dus dat ik als we eenmaal apart zijn gaan wonen niet meer met hem verder wil omdat ik het wel lekker vind alleen. Of dat gebeurt kan ik natuurlijk niet voorspellen, ik hoop het niet.