Seks
alle pijlers
is dit ok?
woensdag 13 september 2017 om 09:31
EDIT: gezien het verloop van het hele verhaal en de huidige situatie reflecteert de OP niet wat er op dit moment aan de hand is
Goedemorgen,
ik ben al een lange tijd meelezer maar nu dus toch een eigen topic, wat ik daarmee wil, geen idee, beetje reflectie.
De situatie: Mijn man en ik zijn inmiddels 10 jaar getrouwd, eigenlijk geen noemenswaardige problemen in ons huwelijk. Op seksueel gebied ging ook alles goed, we hadden regelmatig seks en die vonden we allebei prettig.
gisteren avond echter was het anders. Mijn man is normaal wel enigszins de dominantere partij op seksueel gebied, maar gisteren was hij opens heel erg dominant. Ik ben zelf niet preuts en durf best iets uit te proberen maar dit was anders. Ik vind het moeilijk om het duidelijk uit te leggen maar ik doe een poging. Wat hij wilde (en ook deed) was gewoon ontzettend hard, het is wellicht belangrijk om erbij te vermelden dat mijn man en ik een vrij groot lengte en gewichtsverschil hebben. Ik ben klein en tenger, mijn man is lang en doet aan kracht sport (om dat concreet te maken: ik weeg 61 kilo, hij 110) .
Ik was op dat moment zelf eigenlijk bang voor hem. Het was qua handelingen niet anders dan dat we normaal doen maar dan nog voelde het anders. Normaal pijp ik ook, maar grijpt hij me niet hard aan mijn hoofd vast en duwt hij zijn penis niet hard in mijn keel, normaal doen we ook verschillende standjes, maar dan draait hij me om en zwiept me niet een soort van over het bed heen. Normaal gaat hij ook nooit met zo ontzettend veel kracht bij mij naar binnen. Het was echt ontzettend hard.
Laten we zeggen dat ik het fysiek nogal een uitdaging vond, en het echt lastig vond om het fysiek bij te benen. Op een bepaald punt 'vloog' ik praktisch naar voren (hij zat achter mij, op zijn hondjes) en moest hij me dus echt met zijn armen klem zetten om ervoor te zorgen dat ik niet naar voren vloog. Ben dus ook helemaal blauw (maar ik wordt snel blauw) en het deed ook echt pijn. Niet zozeer de seks zelf, want ik had in eerste instantie wel zin, maar alles wat erom heen kwam.
Waar het nu op neerkomt, ik weet niet wat ik hiermee moet. Ik heb op geen enkel moment 'nee' gezegd, ik ben dus gewoon erin meegegaan zonder protest, waarom ik dat deed, geen idee, ik weet het echt niet. Aan de ene kant heb ik zoiets van, ach je mag best eens wat uit proberen, en misschien vind hij het soms op die manier wel lekker. Voor mij was het fysiek moeilijk en vond ik het op sommige punten ook pijn doen, hij is groot en ik kon op een gegeven moment geen kant meer op, hij had me letterlijk klem gezet. Daarnaast was ik ook echt bang voor hem en dat vind ik geen fijn gevoel, dat heb ik nooit bij hem gehad.
We hebben het er niet over gehad (hij viel in slaap) en vanochtend ging hij eerder werken dan ik. Ik kreeg wel nog een heel gewoon appje, dus volgens mij heeft hij oprecht niet in de gaten dat ik me hier een beetje ongemakkelijk bij voel.
Nogmaals, ik weet niet wat ik met dit topic wil, maar wat reflectie zou leuk zijn.
Goedemorgen,
ik ben al een lange tijd meelezer maar nu dus toch een eigen topic, wat ik daarmee wil, geen idee, beetje reflectie.
De situatie: Mijn man en ik zijn inmiddels 10 jaar getrouwd, eigenlijk geen noemenswaardige problemen in ons huwelijk. Op seksueel gebied ging ook alles goed, we hadden regelmatig seks en die vonden we allebei prettig.
gisteren avond echter was het anders. Mijn man is normaal wel enigszins de dominantere partij op seksueel gebied, maar gisteren was hij opens heel erg dominant. Ik ben zelf niet preuts en durf best iets uit te proberen maar dit was anders. Ik vind het moeilijk om het duidelijk uit te leggen maar ik doe een poging. Wat hij wilde (en ook deed) was gewoon ontzettend hard, het is wellicht belangrijk om erbij te vermelden dat mijn man en ik een vrij groot lengte en gewichtsverschil hebben. Ik ben klein en tenger, mijn man is lang en doet aan kracht sport (om dat concreet te maken: ik weeg 61 kilo, hij 110) .
Ik was op dat moment zelf eigenlijk bang voor hem. Het was qua handelingen niet anders dan dat we normaal doen maar dan nog voelde het anders. Normaal pijp ik ook, maar grijpt hij me niet hard aan mijn hoofd vast en duwt hij zijn penis niet hard in mijn keel, normaal doen we ook verschillende standjes, maar dan draait hij me om en zwiept me niet een soort van over het bed heen. Normaal gaat hij ook nooit met zo ontzettend veel kracht bij mij naar binnen. Het was echt ontzettend hard.
Laten we zeggen dat ik het fysiek nogal een uitdaging vond, en het echt lastig vond om het fysiek bij te benen. Op een bepaald punt 'vloog' ik praktisch naar voren (hij zat achter mij, op zijn hondjes) en moest hij me dus echt met zijn armen klem zetten om ervoor te zorgen dat ik niet naar voren vloog. Ben dus ook helemaal blauw (maar ik wordt snel blauw) en het deed ook echt pijn. Niet zozeer de seks zelf, want ik had in eerste instantie wel zin, maar alles wat erom heen kwam.
Waar het nu op neerkomt, ik weet niet wat ik hiermee moet. Ik heb op geen enkel moment 'nee' gezegd, ik ben dus gewoon erin meegegaan zonder protest, waarom ik dat deed, geen idee, ik weet het echt niet. Aan de ene kant heb ik zoiets van, ach je mag best eens wat uit proberen, en misschien vind hij het soms op die manier wel lekker. Voor mij was het fysiek moeilijk en vond ik het op sommige punten ook pijn doen, hij is groot en ik kon op een gegeven moment geen kant meer op, hij had me letterlijk klem gezet. Daarnaast was ik ook echt bang voor hem en dat vind ik geen fijn gevoel, dat heb ik nooit bij hem gehad.
We hebben het er niet over gehad (hij viel in slaap) en vanochtend ging hij eerder werken dan ik. Ik kreeg wel nog een heel gewoon appje, dus volgens mij heeft hij oprecht niet in de gaten dat ik me hier een beetje ongemakkelijk bij voel.
Nogmaals, ik weet niet wat ik met dit topic wil, maar wat reflectie zou leuk zijn.
isabelles wijzigde dit bericht op 11-10-2017 09:01
2.19% gewijzigd
maandag 9 september 2019 om 18:12
@doreia, heb ik nu, de vorige therapeut was voornamelijk trauma verwerking en deze is dus gespecialiseerd in huiselijk geweld. Het gaat allemaal niet heel vlug maar ik snap zelf ook dat het een proces van de lange adem is. Ik weet niet of ik je goed begrijp maar je lijkt te impliceren dat ik me in de eerste tien jaar huwelijk door hem op mijn kop heb laten zitten. Dat is niet zo, hij heeft me nooit bedreigd of gedwongen iets te doen wat ik niet wilde en er was ook ruimte voor de dingen die ik wel wilde. Ik vond gewoon veel prima, dat kwam niet door hem, zo was ik al voor dat huwelijk. Nu zie ik pas dat het hem erg handig uitkwam dat ik al zo was, want zo kon hij de relatie hebben die hij wilde en ik vond het helemaal niet erg.
Dat hij me terug wil weet ik, dat heeft hij tijdens de scheiding en ook toen hij langskwam gezegd, hij wilde om te beginnen niet scheiden. Hij heeft wel gezegd dat hij de scheiding accepteert. Ik ga nooit meer naar die man terug, gewoon nooit meer. Door dit hele traject ben ik zelf ook veranderd, ik ben niet meer de persoon die ik tijdens dat huwelijk was. Wie ik dan wel precies ben probeer ik ook nog te ontdekken, maar zoals gezegd: lange adem.
@s-meds en RikM: ik heb in het ziekenhuis toen niets gezegd, dus ik heb niet gelogen maar gezegd dat ik niets wilde zeggen. Nu weet de politie het wel, zij kunnen inderdaad ook zonder mijn aangifte tot vervolging overgaan maar hebben besloten om dat niet te doen.
cremefraiche: het klinkt op zich leuk om het om te draaien, maar ik wil de mogelijkheid open houden om in de toekomst wel aangifte te kunnen doen. Natuurlijk zou zo'n afspraak met hem niet bindend zijn (ik kan best tegen hem zeggen dat ik geen aangifte doe, maar het vervolgens toch doen) maar om de een of andere reden voelt het niet ok om het zo om te draaien. Hij heeft me niet met de dood bedreigd, wel met geweld.
Dat hij me terug wil weet ik, dat heeft hij tijdens de scheiding en ook toen hij langskwam gezegd, hij wilde om te beginnen niet scheiden. Hij heeft wel gezegd dat hij de scheiding accepteert. Ik ga nooit meer naar die man terug, gewoon nooit meer. Door dit hele traject ben ik zelf ook veranderd, ik ben niet meer de persoon die ik tijdens dat huwelijk was. Wie ik dan wel precies ben probeer ik ook nog te ontdekken, maar zoals gezegd: lange adem.
@s-meds en RikM: ik heb in het ziekenhuis toen niets gezegd, dus ik heb niet gelogen maar gezegd dat ik niets wilde zeggen. Nu weet de politie het wel, zij kunnen inderdaad ook zonder mijn aangifte tot vervolging overgaan maar hebben besloten om dat niet te doen.
cremefraiche: het klinkt op zich leuk om het om te draaien, maar ik wil de mogelijkheid open houden om in de toekomst wel aangifte te kunnen doen. Natuurlijk zou zo'n afspraak met hem niet bindend zijn (ik kan best tegen hem zeggen dat ik geen aangifte doe, maar het vervolgens toch doen) maar om de een of andere reden voelt het niet ok om het zo om te draaien. Hij heeft me niet met de dood bedreigd, wel met geweld.
maandag 9 september 2019 om 18:23
Maar de afspraak was toch dat hij geen contact met je mocht zoeken, als ik het me goed herinner? Dan is hij toch degene die deze afspraak schendt?isabelles schreef: ↑09-09-2019 18:12
(...)
cremefraiche: het klinkt op zich leuk om het om te draaien, maar ik wil de mogelijkheid open houden om in de toekomst wel aangifte te kunnen doen. Natuurlijk zou zo'n afspraak met hem niet bindend zijn (ik kan best tegen hem zeggen dat ik geen aangifte doe, maar het vervolgens toch doen) maar om de een of andere reden voelt het niet ok om het zo om te draaien. Hij heeft me niet met de dood bedreigd, wel met geweld.
Zoals cremefraiche zegt kan dreiging met aangifte misschien ook een middel zijn om hem uit de buurt te houden. En het staat je vrij om hoe dan ook je recht te halen middels een aangifte, ongeacht wat je beloofd hebt. Je hoeft het niet te zien als een morele plicht om je aan je woord te houden. Zo ziet hij dat duidelijk ook niet, en JIJ staat in je recht, niet hij.
Overigens: gezien het hele verhaal vermoed ik dat hij vroeg of laat sowieso toch met justitie in aanraking gaat komen.
anoniem_64833f9ed6645 wijzigde dit bericht op 09-09-2019 19:46
0.70% gewijzigd
maandag 9 september 2019 om 19:22
Dat bedoel ik precies.
Je was altijd al iemand die zichzelf prima weg kon cijferen voor een ander. Jezelf minder belangrijk maken om de ander te laten stralen.
En bij sommige mensen kan die eigenschap heel mooi zijn, als de ander ook op eenzelfde manier in elkaar steekt. Vanuit het principe van wederkerigheid in een relatie stapt.
Jij koos iemand die ook vind dat zijn geluk voorop staat. En dat is een dodelijke combinatie. Ik ben ook iemand wiens geluk achtergesteld wordt op een ander. Ik heb moeten leren mijn leven in balans te hebben en te houden. En ik heb het geluk om een echtgenoot te hebben die op eenzelfde manier in het leven staat. Zodat we elkaars geluk gunnen en het beste met elkaar en onszelf voor hebben.
Jij bent nog niet zover dat je ziet dat hij je gedrag heeft versterkt en dat jij te lang bent doorgegaan met wat je deed, namelijk hem de ruimte geven die je zelf eigenlijk nodig had. Gelukkig is daar de therapeut, maar ook bij haar is nu eerst het wachten tot de schellen je van de ogen vallen. Want dat is nog niet gebeurd. Dat haal ik uit je manier van schrijven. Dat moet nog komen.
Je was altijd al iemand die zichzelf prima weg kon cijferen voor een ander. Jezelf minder belangrijk maken om de ander te laten stralen.
En bij sommige mensen kan die eigenschap heel mooi zijn, als de ander ook op eenzelfde manier in elkaar steekt. Vanuit het principe van wederkerigheid in een relatie stapt.
Jij koos iemand die ook vind dat zijn geluk voorop staat. En dat is een dodelijke combinatie. Ik ben ook iemand wiens geluk achtergesteld wordt op een ander. Ik heb moeten leren mijn leven in balans te hebben en te houden. En ik heb het geluk om een echtgenoot te hebben die op eenzelfde manier in het leven staat. Zodat we elkaars geluk gunnen en het beste met elkaar en onszelf voor hebben.
Jij bent nog niet zover dat je ziet dat hij je gedrag heeft versterkt en dat jij te lang bent doorgegaan met wat je deed, namelijk hem de ruimte geven die je zelf eigenlijk nodig had. Gelukkig is daar de therapeut, maar ook bij haar is nu eerst het wachten tot de schellen je van de ogen vallen. Want dat is nog niet gebeurd. Dat haal ik uit je manier van schrijven. Dat moet nog komen.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
maandag 9 september 2019 om 20:01
isabelles schreef: ↑09-09-2019 18:12
@s-meds en RikM: ik heb in het ziekenhuis toen niets gezegd, dus ik heb niet gelogen maar gezegd dat ik niets wilde zeggen. Nu weet de politie het wel, zij kunnen inderdaad ook zonder mijn aangifte tot vervolging overgaan maar hebben besloten om dat niet te doen.
Isabelles, dit snap ik niet, werd dit zomaar geaccepteerd door artsen en andere hulpverleners terwijl je al een historie van mishandeling had?
Je hebt 4 dagen in het ziekenhuis gelegen nadat je mishandeld bent en daarna verkracht terwijl je knockout was maar je wilde niets zeggen?
Waarom?
Ik snap het echt niet.
Als ik teveel doorvraag en doordruk hoor ik dat wel van je, hoop ik.
nounou
maandag 9 september 2019 om 20:33
@phineas, nee die afspraak was met de therapeut na de eerste keer, dus toen we eraan wilden werken.
@zazamaenade: er werd geaccepteerd dat ik niet met de politie wilde praten. Ik zeg niet dat het een goede beslissing was, maar op dat moment was ik zelf ook beduusd, en ik had toen de (misschien irrationele) angst dat als ik wat zou zeggen dat er allerlei dingen meteen in gang gezet zouden worden en ik dus helemaal geen controle daarover meer zou hebben. Ik had toen meteen besloten dat ik wilde scheiden dus het was niet omdat ik naar hem terug wilde. Ik ben iemand van de afwegingen, niet van de snelle beslissingen en de angst dat mij die keuze uit handen genomen zou worden en er opeens vanalles in gang gezet zou worden heeft er toen voor gezorgd dat ik dus niets gezegd heb. Ik ben achteraf wel blij dat ik niet gelogen heb, dat ik dus niet een of ander verhaal heb opgehangen. De politie is overigens wel later nog terug geweest toen ik uit het ziekenhuis was, het is dus niet zo dat ze dachten 'tja dan niet...'.
@zazamaenade: er werd geaccepteerd dat ik niet met de politie wilde praten. Ik zeg niet dat het een goede beslissing was, maar op dat moment was ik zelf ook beduusd, en ik had toen de (misschien irrationele) angst dat als ik wat zou zeggen dat er allerlei dingen meteen in gang gezet zouden worden en ik dus helemaal geen controle daarover meer zou hebben. Ik had toen meteen besloten dat ik wilde scheiden dus het was niet omdat ik naar hem terug wilde. Ik ben iemand van de afwegingen, niet van de snelle beslissingen en de angst dat mij die keuze uit handen genomen zou worden en er opeens vanalles in gang gezet zou worden heeft er toen voor gezorgd dat ik dus niets gezegd heb. Ik ben achteraf wel blij dat ik niet gelogen heb, dat ik dus niet een of ander verhaal heb opgehangen. De politie is overigens wel later nog terug geweest toen ik uit het ziekenhuis was, het is dus niet zo dat ze dachten 'tja dan niet...'.
maandag 9 september 2019 om 20:51
Iemand kan door te veel prikken en vragen ook psychisch nog verder decompenseren terwijl zij in dat ziekenhuis lag voor haar herstel. Decompensatie kan ook het fysieke herstel in de weg staan met alle gevolgen van dien. Ik vind dat de politie ook best zonder aangifte had kunnen doorpakken. Er bestaan misdrijven waarna het slachtoffer geen aangifte meer kan doen...die vorm van misdaad laten we toch ook niet lopen.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 9 september 2019 om 20:57
ik snap niet waarom het OM dat niet gedaan heeft want dat is namelijk wel beleid bij dit soort zaken. Het OM beslist dat, niet de politieviva-amber schreef: ↑09-09-2019 20:51Iemand kan door te veel prikken en vragen ook psychisch nog verder decompenseren terwijl zij in dat ziekenhuis lag voor haar herstel. Decompensatie kan ook het fysieke herstel in de weg staan met alle gevolgen van dien. Ik vind dat de politie ook best zonder aangifte had kunnen doorpakken. Er bestaan misdrijven waarna het slachtoffer geen aangifte meer kan doen...die vorm van misdaad laten we toch ook niet lopen.
maandag 9 september 2019 om 21:05
De politie moet de zaak wel doorgeven aan de OM. De Om gaat niet zelf op zoek naar misdaad. Gebeurt heel vaak dat de politie zaken helemaal niet doorgeeft aan het OM. Men moet namelijk wel onderzoek en bevindingen doorgeven aan het OM. Ik denk dat de politie al geen volledig onderzoek heeft gedaan en dat zij het verder niet gemeld hebben bij het OM want anders zou TO de seponering kunnen opvragen en nu is er waarschijnlijk niet eens een dossier over de laatste mishandeling.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 9 september 2019 om 21:06
Zij was oa knockout geslagen....dus wat geloof precies niet?
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 9 september 2019 om 21:13
Ze is bijna dood geslagen. Ze had helemaal geen controle meer.
Er hadden mensen om haar heen moeten gaan staan, namens haar dingen moeten gaan regelen.
Nu moest ze zélf de echtscheiding doen, nu zélf nadenken over vervolging, contactverbod etcetera.
Hadden mensen ingegrepen en gehandeld, uit bescherming naar haar, dan juist was er controle
geweest over wat goed voor haar zou zijn geweest. Hadden mensen voor haar in de bres gesprongen
en de confrontatie namens haar met hem gezocht.
De controle die Isabelles nu dénkt te hebben, is vals. Hij heeft de controle nu.
Mensen hadden voor Isabelles meer moeten en kunnen doen toen zij 4 dagen in het ziekenhuis lag.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
maandag 9 september 2019 om 21:15
viva-amber schreef: ↑09-09-2019 20:51Iemand kan door te veel prikken en vragen ook psychisch nog verder decompenseren terwijl zij in dat ziekenhuis lag voor haar herstel. Decompensatie kan ook het fysieke herstel in de weg staan met alle gevolgen van dien. Ik vind dat de politie ook best zonder aangifte had kunnen doorpakken. Er bestaan misdrijven waarna het slachtoffer geen aangifte meer kan doen...die vorm van misdaad laten we toch ook niet lopen.
Dat vind ik dus ook. Die vent had meteen van zijn bed gelicht moeten worden. Kom op het bureau maar even uitleggen waarom je vrouw zo zwaar toegetakeld in het ziekenhuis ligt. En zelfs al moet je hem daarna laten gaan, dan geef je hem de boodschap mee dat ze niet nog een keer een melding over hem binnen moeten krijgen. De politie heeft als kerntaak om de burgers te beschermen.
maandag 9 september 2019 om 21:15
isabelles schreef: ↑09-09-2019 20:33@phineas, nee die afspraak was met de therapeut na de eerste keer, dus toen we eraan wilden werken.
@zazamaenade: er werd geaccepteerd dat ik niet met de politie wilde praten. Ik zeg niet dat het een goede beslissing was, maar op dat moment was ik zelf ook beduusd, en ik had toen de (misschien irrationele) angst dat als ik wat zou zeggen dat er allerlei dingen meteen in gang gezet zouden worden en ik dus helemaal geen controle daarover meer zou hebben. Ik had toen meteen besloten dat ik wilde scheiden dus het was niet omdat ik naar hem terug wilde. Ik ben iemand van de afwegingen, niet van de snelle beslissingen en de angst dat mij die keuze uit handen genomen zou worden en er opeens vanalles in gang gezet zou worden heeft er toen voor gezorgd dat ik dus niets gezegd heb. Ik ben achteraf wel blij dat ik niet gelogen heb, dat ik dus niet een of ander verhaal heb opgehangen. De politie is overigens wel later nog terug geweest toen ik uit het ziekenhuis was, het is dus niet zo dat ze dachten 'tja dan niet...'.
Dank dat je antwoord geeft op mijn toch wat impertinente vragen. Ik probeer het te begrijpen (voorzover dat mogelijk is).
Heb je het wel direct verteld aan de mensen die je vertrouwd zijn? Wat moet je je geïsoleerd gevoeld hebben, daar in dat ziekenhuis.
Onbegrijpelijk dat dit onbestraft blijft, los van of je aangifte wilt doen of niet.
nounou
maandag 9 september 2019 om 21:15
maandag 9 september 2019 om 21:19
RikM schreef: ↑09-09-2019 21:15Dat vind ik dus ook. Die vent had meteen van zijn bed gelicht moeten worden. Kom op het bureau maar even uitleggen waarom je vrouw zo zwaar toegetakeld in het ziekenhuis ligt. En zelfs al moet je hem daarna laten gaan, dan geef je hem de boodschap mee dat ze niet nog een keer een melding over hem binnen moeten krijgen. De politie heeft als kerntaak om de burgers te beschermen.
Nou, inderdaad. Dit is geen relatieprobleem.
nounou
maandag 9 september 2019 om 21:43
ik weet eerlijk gezegd niet wat de politie toen wel en niet gedaan heeft.
@zazamaenade: ja er is een vriendin gekomen dus helemaal alleen was ik niet.
Dat ik geen controle over de situatie had lijkt me duidelijk, als ik die wel had gehad was ik niet in het ziekenhuis terecht gekomen. Dat betekent natuurlijk niet dat ik die controle niet weer terug wilde, zo'n ziekenhuis werkt ook niet echt mee. Er gebeurt vanalles en dat is je op dat moment allemaal onduidelijk dus je hebt weer het gevoel dat er vanalles met je gebeurt zonder dat je er controle of regie over hebt, informatie is onduidelijk en op vragen krijg je constant een ontwijkend antwoord. Op dat moment had ik weinig behoefte aan nog een factor in mijn leven waarin weer iemand anders allerlei dingen voor mij ging beslissen. Of dat achteraf slim was, geen idee, maar zo voelde het toen.
ik had vrij snel daarna een advocaat om de scheiding te regelen, en dat was eigenlijk heel fijn want toen had ik dus wel het gevoel zelf te kunnen beslissen en te mogen beslissen.
Met dit soort dingen denk ik dat het heel lastig is voor buitenstaanders om het goed te doen, aan de ene kant denk je te weten wat het beste is voor een persoon, maar tegelijkertijd neem je daarmee de regie over iemands leven uit de handen van die persoon, terwijl je net wil dat die persoon net weer regie terug neemt, zeker in het geval van huiselijk geweld. Je zit in een soort van crux waar 'het goede' gewoon heel lastig is.
@zazamaenade: ja er is een vriendin gekomen dus helemaal alleen was ik niet.
Dat ik geen controle over de situatie had lijkt me duidelijk, als ik die wel had gehad was ik niet in het ziekenhuis terecht gekomen. Dat betekent natuurlijk niet dat ik die controle niet weer terug wilde, zo'n ziekenhuis werkt ook niet echt mee. Er gebeurt vanalles en dat is je op dat moment allemaal onduidelijk dus je hebt weer het gevoel dat er vanalles met je gebeurt zonder dat je er controle of regie over hebt, informatie is onduidelijk en op vragen krijg je constant een ontwijkend antwoord. Op dat moment had ik weinig behoefte aan nog een factor in mijn leven waarin weer iemand anders allerlei dingen voor mij ging beslissen. Of dat achteraf slim was, geen idee, maar zo voelde het toen.
ik had vrij snel daarna een advocaat om de scheiding te regelen, en dat was eigenlijk heel fijn want toen had ik dus wel het gevoel zelf te kunnen beslissen en te mogen beslissen.
Met dit soort dingen denk ik dat het heel lastig is voor buitenstaanders om het goed te doen, aan de ene kant denk je te weten wat het beste is voor een persoon, maar tegelijkertijd neem je daarmee de regie over iemands leven uit de handen van die persoon, terwijl je net wil dat die persoon net weer regie terug neemt, zeker in het geval van huiselijk geweld. Je zit in een soort van crux waar 'het goede' gewoon heel lastig is.
maandag 9 september 2019 om 21:47
nee hoor dat gebeurt niet vaakviva-amber schreef: ↑09-09-2019 21:05De politie moet de zaak wel doorgeven aan de OM. De Om gaat niet zelf op zoek naar misdaad. Gebeurt heel vaak dat de politie zaken helemaal niet doorgeeft aan het OM. Men moet namelijk wel onderzoek en bevindingen doorgeven aan het OM. Ik denk dat de politie al geen volledig onderzoek heeft gedaan en dat zij het verder niet gemeld hebben bij het OM want anders zou TO de seponering kunnen opvragen en nu is er waarschijnlijk niet eens een dossier over de laatste mishandeling.
maandag 9 september 2019 om 21:50
Ik denk dat het goed is dat op termijn iemand je belangen behartigt voor wat betreft de praktische kant van de zaak. Ik vind dat je heel goed bezig bent met de therapie, trouwens. Als je de gang naar de rechter toch in wil zetten, dan helpt het als er iemand wat rationeler naar het verhaal kan kijken en kan overzien wat de politie/het OM te doen staat.
Ik vat nu niet helemaal in hoeverre slachtofferhulp je hierin bijstaat. Te zijner tijd zou je eens met een advocaat kunnen overleggen.
Ik vat nu niet helemaal in hoeverre slachtofferhulp je hierin bijstaat. Te zijner tijd zou je eens met een advocaat kunnen overleggen.
macarinata wijzigde dit bericht op 09-09-2019 21:52
Reden: niet goed gelezen m.b.t. steun van vriendinnen
Reden: niet goed gelezen m.b.t. steun van vriendinnen
10.28% gewijzigd
Gecompartimenteerde troep is ook een vorm van opruimen.
maandag 9 september 2019 om 22:02
Slachtoffers van huiselijk geweld zijn een heel apart slag slachtoffers. Het wordt hen aangedaan door iemand waarmee ze samenwonen, zijn getrouwd, heel veel tijd mee doorbrengen. Het is een heel verwrongen relatie, met een totaal eigen dynamiek. Je kunt ook pas iets doen als het slachtoffer dat zelf wil. Anders gaat het slachtoffer toch weer terug naar de partner en kan zich in het ergste geval tegen de persoon keren die heeft willen helpen. Met dat laatste zou de politie en het ziekenhuispersoneel veel minder moeite mee hebben uiteraard.Met dit soort dingen denk ik dat het heel lastig is voor buitenstaanders om het goed te doen, aan de ene kant denk je te weten wat het beste is voor een persoon, maar tegelijkertijd neem je daarmee de regie over iemands leven uit de handen van die persoon, terwijl je net wil dat die persoon net weer regie terug neemt, zeker in het geval van huiselijk geweld. Je zit in een soort van crux waar 'het goede' gewoon heel lastig is.
Bescherm hém in elk geval nu niet meer. Laat zijn belangen volledig buiten beschouwing, want die zijn nu totaal irrelevant. Jullie zijn niets meer van elkaar. Nu mag je hem behandelen zoals je ook zou doen als hij je op deze wijze had toegetakeld als ware het een vreemde vent die uit de bosjes kwam springen. En zo mag je nu jezelf ook behandelen. Als slachtoffer van een wrede malloot.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
dinsdag 10 september 2019 om 00:11
Wat een enorme kutsituatie is dit en wat een debiel is die ex van je! Ik leef met je mee en lees dat je je best doet om overeind te blijven. Knap van je 
Wat ik zou doen: neem een ongelofelijk enge grote hond en ga met dat beest op training zodat je m goed in de hand kan houden. Zo kan hij niet zomaar jouw huis in, heb je gezelschap en het zorgen voor iets biedt structuur en dat is goed voor je in een situatie waar je weinig grip op je leven hebt.
Wat ik zou doen: neem een ongelofelijk enge grote hond en ga met dat beest op training zodat je m goed in de hand kan houden. Zo kan hij niet zomaar jouw huis in, heb je gezelschap en het zorgen voor iets biedt structuur en dat is goed voor je in een situatie waar je weinig grip op je leven hebt.
Het leven is niet eerlijk
dinsdag 10 september 2019 om 09:11
zeker wel.
dinsdag 10 september 2019 om 10:27
Ik kan me indenken dat het voelt als een grote draaikolk waar je in terecht komt, wanneer je het ziekenhuis in komt vanwege geweld - en dat je op dat moment alleen maar heel even je hoofd boven water wilt kunnen houden om adem te kunnen halen.
Die draaikolk van wat iedereen maar van je wil, iedereen over je denkt, iedereen voor je wil doen en iedereens mening...daar heb je nu de energie waarschijnlijk niet voor.
Ik hoop dat dit topic je helpt - om tips uit te halen en ideeen, maar ook kracht om door te gaan en dat het niet juist onderdeel is van die draaikolk
Een paar keer zeg je: "terug gaan om zo maar van alles af te zijn" maar je weet natuurlijk wel dat dat het enige is wat je juist niet moet doen?! Hoe sterk zijn die gedachtes?
Die draaikolk van wat iedereen maar van je wil, iedereen over je denkt, iedereen voor je wil doen en iedereens mening...daar heb je nu de energie waarschijnlijk niet voor.
Ik hoop dat dit topic je helpt - om tips uit te halen en ideeen, maar ook kracht om door te gaan en dat het niet juist onderdeel is van die draaikolk
Een paar keer zeg je: "terug gaan om zo maar van alles af te zijn" maar je weet natuurlijk wel dat dat het enige is wat je juist niet moet doen?! Hoe sterk zijn die gedachtes?
