Laag libido partner, hoe ga ik daarmee om?

Hallo allemaal,



Hier is iedereen welkom om te praten over het (langdurig) lage of afwezige libido van je partner.

Dit probleem kan een groot issue zijn binnen de relatie.

Waar loop je tegenaan? Hoe ga je ermee om? Wil je ervaringen delen, van je af huilen of even lekker "zeuren"?

Schrijf het hier van je af!



Dit topic is een vervolg op Depressief door laag libido vriend



Dat topic heeft inmiddels de 3000 postings bereikt.

Er valt blijkbaar zoveel over te schrijven dat dit deel niet specifiek over één persoon gaat, maar over iedereen die hier tegenaan loopt.



Voor iedereen die het eerste topic nog niet heeft gelezen:

Ik heb zelf niet meer met het probleem te maken, maar schrijf hier wel mee om mijn ervaringen te delen. Er is behoefte aan een deel twee, dus bij deze heb ik deze geopend.

quote:merle78 schreef op 02 april 2013 @ 21:37:

@Mopsie ik lees jouw post altijd met extra aandacht. Please keep on posting on this matter.



Nou, daar ben ik dan weer.

Soms is het voor mij best moeilijk om te reageren, omdat ik weet waar jullie doorheen gaan, de strijd, de hoop, soms zelfs nog de verwachting op een goede afloop.

En ik hoop voor jullie allen er ook het beste van!



Maar ik "weet" (natuurlijk subjectief gezien) dat het 9 van de 10 keer een verloren zaak is. En dan wil ik jullie bij de lurven pakken en roepen dat jullie beter verdienen!!!!!



Het is voor sommige nieuwe posters misschien interessant het oude topic ook eens door te bladeren, daar zie je van verschillende mensen precies dezelfde verhaallijnen.

Het gevecht, de strijd, elke keer weer hoop. Om aan het einde van de rit nog precies op hetzelfde punt te zitten als bijv. een jaar daarvoor.



Je kunt iemand pas verlaten als je er echt klaar voor (en mee) bent. Je moet dat aankunnen, willen, en een toekomst voor jezelf zien.

Het enige advies dat ik kan geven, is dat je naar het hier en nu moet kijken. Trek de pleisters van de wonden af en zie het voor wat het is. Terugkijken naar hoe het (misschien) ooit was met je partner heeft geen enkele zin. Resultaten uit het verleden (een spetterend seksleven) zijn geen garantie voor de toekomst, als de seks al jaren in het slop zit én je partner het zelf niet als een probleem ervaart VOOR ZICHZELF! Natuurlijk erkennen ze het probleem voor jou. Maar vaak niet voor zichzelf, want ze missen het niet. (een enkeling daargelaten, ik spreek even in het algemeen).



Kijk naar je partner. Doet hij/zij er écht iets aan? Of blijft het bij jou gelijk geven, vage beloftes, redenen verzinnen om maar niet echt aan de slag te gaan. (ik moet eerst beter worden, ik moet eerst onderzoeken laten doen, ik moet eerst van de stress af, jij moet niet zo zeuren dan komt het wel goed, de verbouwing moet eerst klaar, blablabla.....verzin het maar.)



Kijk, medisch kan er natuurlijk van alles aan de hand zijn en dat zal ongetwijfeld een enorme invloed hebben. Maar is een knuffel, een kus, jou een keer enthousiast tegemoet komen al teveel gevraagd? Is het zo moeilijk om een keer iets te verzinnen waardoor je toch een vorm van seks hebt, ookal is het misschien niet helemaal het échte werk?

Dan los je dat met een pilletje echt niet op.



En je partner in een sexy setje een beetje uitlachen en op een lullige manier steeds afwijzen grenst aan pure wreedheid. Dat is geen ziekte, dat is gewoon een kutkarakter. Daar hebben we ook nog geen pilletjes voor. Wel echtscheidingspapieren.



Het is maar seks, roepen velen vanaf de zijlijn. Dat zijn vaak de mensen die zelf nauwelijks de lol van seks inzien, óf regelmatig een goeie beurt krijgen. Die mensen hebben geen idee hoe vernederend het is om afgewezen te worden, keer op keer. Hoe je een hele normale behoefte aan lichamelijk contact moet wegstoppen. Hoe je verstoken blijft van een speciale vorm van liefde en aandacht. Helemaal als je partner ook nog eens bepaalt dat "buiten de deur" de geen optie is, onder dreiging van echtscheiding. "ik wil geen seks, en jij mag het niet". Psychische mishandeling, dat is het. De seksloze partner verbreekt eenzijdig de ongeschreven afspraak dat je voor elkaar zorgt op seksueel gebied. Een relatie bestaat niet alleen uit seks, maar is een essentieel onderdeel. Je woont tenslotte niet met je beste vriend/vriendin samen. En wanneer je partner gewoon even bepaalt dat er niet meer geneukt gaat worden, is dat een zeer egoïstische instelling. Hij/zij wil blijkbaar niet dat je op dat vlak gelukkig bent. Een dominante machtsstrijd.



Nogmaals, zo te lezen is er voor een aantal van jullie blijkbaar een plausibele reden: medische problemen.

Welnu, ik ben al een tijdje een doorlopend medisch "geval", inclusief extreme vermoeidheid, pijn, en nog wat onverwerkte rouwzaken.

Maar ik ben geen ziek mens, ik mankeer alleen wat. Ik ben niet 24 uur per dag aan het zeuren en denken dat ik zo moe ben, pijn heb, blablalba. De ziekte bepaalt mijn leven en libido niet, want ik laat het niet toe. Ik ben niet zielig, ik moet door met de feiten die er liggen. De ene dag ben ik beter dan de andere dag. Maar ik waak ervoor dat mijn kwalen niet de overhand krijgen in alles wat ik doe. Want dan word ik een ziekte, ipv dat ik een ziekte heb.

Ik blijf me interesseren voor seks, ik heb oog voor mijn partner en ik verzin dingen om het in bed leuk te houden. Partner trouwens ook, maar hij kan niet voelen of ik een bepaalde handeling kan uitvoeren met mijn zere nek, dus die bal ligt bij mij. Ik los het op, en hij doet gezellig mee.



Alles staat en valt met de wil van de partner om het op te lossen. Zichzelf laten onderzoeken op medische kwalen is maar een heel klein onderdeel, niet de hoofdmoot. Er moet een knop in dat hoofd om. En dat kan alleen maar als de partner de seks mist. Missen ze het niet, dan geef ik het weinig kans. Dan zullen ze de eventuele medische zaken gaan gebruiken als excuus. Dan kunnen ze zich legitiem onttrekken aan de seks, en dan mag jij vooral niet zeiken want zij zijn ziek. Tevens mogen ze zich ook onttrekken aan de hinder die jij ondervindt. (zie de voorbeelden ook in het oude topic)



The bottom line is: je leeft maar één keer, het leven is te kort om zoveel verdriet van je relatie te hebben. Het leven brengt al verdriet genoeg, een relatie moet een veilige thuishaven zijn, waar ruimte is voor heel veel dingen en dus ook seks. Anders kun je net zo goed alleen wonen. Een relatie moet op ALLE vlakken een meerwaarde hebben, anders vreet het energie.

Loyaliteit naar de partner is goed, maar niet ten koste van jezelf. Hou van je partner, maar hou van jezelf nog net even een beetje meer. En als een partner niet meer voldoet omdat hij/zij weigert het probleem serieus aan te pakken, hoe hard en lullig ook, ga dan weg. Een onderzoekje hier en daar, is geen aanpakken. Er moet iets in dat hoofd gebeuren.

Is iemand echt te ziek om te seksen, dan mag je een oplossing/toestemming verwachten om buiten de deur te gaan. Is dat niet het geval, vraag jezelf dan af of je partner echt van je houdt. Want iemand die van mening is dat hij/zij het recht heeft jou zo'n essentieel onderdeel van je menselijke behoeftes te ontzeggen, is eerder bezig met een machtsstrijd dan met een oplossing zoeken voor jou.



Ik heb er weer een heel boekwerk van gemaakt, sorry daarvoor. Als je dit nog leest, applaus voor jezelf, want ik kakel maar door.

PS:



Ik zal voor sommige de plank volledig misslaan. Mijn hele verhandeling was meer een soort algemene conclusie, gebaseerd op mijn eigen ervaring én op die van de mensen die hier al langer meeschrijven.



Ik weet als geen ander hoe moeilijk het is om een keuze te maken. Want ja, je houdt van hem/haar, we hebben het verder heel goed samen (is dat echt zo?).

Maar van alle verhalen hier spat de frustratie, verdriet en twijfel aan zichzelf er vanaf. Het kan bijna niet anders dan dat er schade ontstaat in/aan jullie persoonlijkheid.

Daarom zijn er maar twee opties: ga weg of accepteer. Maar dan geen schijn-acceptatie met onderhuidse frustraties en gemor. Nee, schrap de seks uit je leven. Praat er niet meer over, denk er niet meer aan. Definitief. Als je wil dat je relatie werkt.

En dat lukt niemand........trek daar je conclusie maar uit. Maar de middenweg: tandenknarsend accepteren met alle verdriet van dien, maakt je op den lange duur kapot. De keuze is aan jullie.



Succesverhalen van mensen die na zo'n lange tijd weer het behang van de muur neuken met elkaar? Helaas, ik ben ze niet tegengekomen. Mensen die bij elkaar blijven en waarvan één een minnaar heeft omdat de partner niet meer wil, vind je hier meer. Maar ook dat is een heel proces.

De vraag is: wat gun je jezelf.........

Vivaik: Tenzij iemand tientallen kilo's aankomt, is er verder geen enkele reden om op een paar lullige kilo'tjes af te knappen. En daarbij: Hij neukt niet alleen maar je lijf, maar JOU. Meneer heeft het hele concept van "de liefde bedrijven" niet erg goed begrepen he?



En hij is nog de Adonis die je voor het eerst tegenkwam? Of groeit er inmiddels haar uit neus en oren, ter compensatie van het haar dat bovenop dunner wordt? En knap jij daarop af???

Nee toch?



Lieve meid, been there, done that. Volgens mijn ex mankeerde er aan mijn uiterlijk ook ineens van alles. In alle eerlijkheid: ik ben na een aantal jaren eens gaan uittesten of de resterende mannelijke bevolking die mening deelde. (yep ik ging op den duur vreemd). En wat bleek: ik had sjans genoeg. Niet alleen in de kroeg, maar ook gewoon in het winkelcentrum, trein, enz. En niet van de lelijkste mannen.

Toen begonnen de schellen van mijn ogen te vallen, en de woede kwam op. Mij een complex aanlullen om je eigen seksloze kut-ego te boosten??? Woest was ik.



Spijt van mijn vreemdgaan, geen seconde. Het heeft me de ogen geopend wat voor lul hij eigenlijk was. Alle "we hebben het zo goed en we houden van elkaar" ten spijt.



En dan nog even wat: je relatie loopt helemaal niet goed. Zodra één van beide langdurig en regelmatig lijdt onder de gedragingen of opmerkingen van de ander, is je relatie ronduit kut. Een relatie waarin een vrouw zich onvrouwelijk, onaantrekkelijk en onzeker voelt door de gedragingen van de partner, is ronduit kut. De rest eromheen is windowdressing. Een leuk plaatje, en als je niet te diep graaft in de strontput van je relatie kun je dat nog jaren volhouden.



Wil je dat?

En wat kan het jou schelen als je de relatie verbreekt om het ontbreken van seks. Jouw leven, heeft niemand iets over te zeggen. Het vergt meer kracht om opnieuw te beginnen, dan te blijven plakken in een zinloos gevecht. Dát kun je de mensen meegeven, als het ooit zover komt.

En vraag ze voor de lol dan ook eens hoe vaak zij van bil gaan. Wedden dat ze geen idee hebben om seksloos door het leven te MOETEN? Pas als ze zelf een kilometer in jouw schoenen hebben gelopen, mogen ze kritiek hebben. Voor de rest lekker snuitje dicht houden. En dat mag je ze melden ook.



Wat ik hier vooral lees, is angst: hoe moet ik alleen verder, wat zal de omgeving vinden, welke reden moet ik opgeven.

Maar bedenk: je bent niet geboren op de dag dat je je partner leerde kennen. Daarvoor was je ook al iemand en deed je het misschien ook alleen. En een ander heeft geen flikker te maken met de keuzes die jij maakt. Iemand die dat niet kan accepteren, is kortzichtig en het is twijfelachtig of iemand dan het beste met JOU voor heeft.



Een breuk is nooit pijnloos. Maar daar komt een eind aan. Blijven hangen in een relatie waarin je niet gelukkig bent (diep van binnen) levert een levenslange pijn op.

Aan jou de keuze.