Minnaar deel 11

hang in there lisannez..

Net als wat de andere meiden zeggen.. even laten bezinken en zorg dat je email naar hem goed in elkaar zit, en niet over emotioneel (wat nu wellicht het geval zal zijn als je op stel en sprong een email zou sturen)



dikke knuf meid!

Dank je wel Nina, wat lief dat je dat zegt!



De laatste dagen gaan wel goed. Ik ben nu redelijk relaxed en heb het gevoel dat ik mijn gemoedstoestand redelijk onder controle heb. Er zijn ook dagen dat ik me paniekerig voel en angstig en denk ik dat ik het verliezen ga...zo eng voelt dat!!

Maar ik ga het niet verliezen...nooit!

Ben vrijdag voor de 2e keer naar de psych geweest. De rest van het verhaal gedaan. Ik ga binnenkort een stap zetten die ik spannend vind...waarschijnlijk pas na de vakantie hoor... ik heb nu eenmaal lang bedenktijd nodig.

Maar wel goed voor me. Lekker vaag hè?



En ja Ninah, ik wil inderdaad een date!! Maar een troost...sv wil die ook... er moet alleen even een ideale gelegenheid komen!



Lisa, wij hebben al geketst via een ander kanaal... ik ga niet op je vingers zitten, jij weet dat jij daar niet blij van wordt!

aanvulling op daarnet: ik heb me in de kleine dingen des levens neer kunnen leggen bij het feit dat ik om sommige dingen simpelweg moet vragen. nr1 zei dat ook altijd: zég het gewoon tegen me als je wat van me verwacht, ik zie dingen soms gewoon niet. Dus uitruimen van de vaatwasser, was opvouwen e.d.; ik vroeg het gewoon. Ik was echt over de schroom daarover heen, en het werkte vrij aardig. Op het persoonlijke vlak vroeg ik dat ook wel eens: geef me eens een knuffel, wil je me even vasthouden. Maar op een bepaald moment merkte ik dat ik het ook nodig had dat er een beweging van hem uit zichzelf naar mij kwam: dat ik niet de beweging als het ware 'aan hoefde te zwengelen' maar dat hij het vanuit zijn eigen behoefte en gevoel deed. Met vriendinnen en een enkele collega werkte dat wel; toen pas merkte ik hoe fijn dat kon zijn, hoe makkelijk het kan zijn en hoe hard ik er thuis steeds voor moest knokken...



Lieve Rooss: ik schaam me dood: heb helemaal niet meer gevraagd (en gedacht) naar jouw situatie... sorry lieverd!

Lisannez, misschien kan je hem volgende keer dat je hem spreekt toch duidelijk maken dat het wat jou betreft 100% verlust is en hem verzekeren dat je niet verliefd bent. en dat seks + aandacht/vriendschap nog geen verliefdheid maakt...

Verliefdheid heeft dat ook allemaal in zich, maar meer dan dat.

(zoiets als dat een hand 5 vingers heeft, maar 5 losse vingers nog geen hand maken)..



Dat onderscheid snapt niet iedereen, omdat het zo kan lijken op relaties zoals ze die kennen met nrs 1 en die met verliefdheid begonnen..



Ja, ik heb wel de ervaring dat mannen veel banger zijn voor gevoelens.. en het soms niet eens geloven als je zegt dat je niet verliefd bent of wordt. Maar ik ken ook genoeg vrouwen die idd zeggen dat ze geen seks kunnen hebben zonder relatie/verliefdheid. Of zeggen dat ze niks meer willen dan een ONS en dan "lastig blijven vallen" omdat ze hem toch leuker bleken te vinden. Ook daarom zijn sommige mannen zo bang. En nog een reden kan zijn dat ze bang zijn zelf verliefd te worden of geile gevoelens al verwarren met verliefdheid. Vermoeiend is dat..



Enige dus is hem overtuigen van het tegendeel en vragen waar die angst alsmaar vandaan komt. Waar hij bang voor is. Net als jalouzie is dit soort angst vaak door eerdere ervaringen of eigen onzekerheid wat ie met zo'n situatie aanmoet.

Sterkte!

@Bkster, Crea en andere worstelaars: ik vind het (roze) boek van Char over relaties en liefde heel helder en absoluut niet zweverig. Er staan veel inzichten in waardoor je er anders tegenaan kijkt soms, aan het denken gezet wordt, oude ervaringen anders bekijkt, enz. Ik vind het een aanrader..



@bkster: ja, das waar, dat je zo goed kan praten soms met anderen en die veel meer aanvoelen en gemakkelijker gaat.. Dat zegt mijn vriendin ook altijd over collega's en ook mannen bij wie het zo vanzelf gaat en dan zeg ik: maar dit zijn niet voor niets niet de types waar je op valt/ een relatie mee hebt of zou willen. Ik snap dat je daardoor weet dat het bestaat, maar is niet gezegd dat dat ook in relationeel opzicht echt aantrekkelijk is voor je.



Zo zocht ex ook meer een gelijkgestemde, met als gevolg dat hij en zij 2 kapiteins op 1 schip zijn, uiterst vermoeiende relatie, overal een strijd, want beiden willen de kar trekken, zijn ondernemend, initiatiefrijk, maar botst ook gigantisch (daardoor).. beiden nogal dominant in doen en laten. Dat werkt ook niet helemaal..



Dat leek eerst zo fijn, je had liever dat je partner daar wat meer van had (van jouw eigenschappen of wat jij belangrijk vindt), maar kan ook al snel tegenstaan of vervelen.

Ik heb trouwens toch wel het idee dat mensen die gelijkgestemdheid meer zoeken als ze ouder worden of in een volgende relatie (na een nr 1- relatie). Misschien trekt het aan als iemand in bepaalde opzichten tegenpool is, en is het de bedoeling dat je dus naar elkaar moet toegroeien.



Wat veel mensen doen is hun sterke eigenschappen herhalen en vasthouden, maar misschien spiegelt de ander juist die kanten, die zwakker ontwikkeld zijn in jezelf. En dat irriteert dan, maar misschien zegt het bijv dat je "controle hebben" heel belangrijk vindt en hij juist laat zien dat je wat meer "let go" moet leven. En andersom. Dan ga je beiden je sterke eigenschappen als "goed" betitelen en de ander als "fout" (initiatiefloos of wat dan ook).



Terwijl juist het feit dat iemand die eigenschap zo uitbouwt ervoor zorgde dat de ander dat niet hoefde te ontwikkelen en niets aan deed.

(qua initiatief, ambitie, zorgzaamheid, van alles kan de een teveel van hebben en de ander te weinig. En zoals HvJ al zei: alles wat TE is is niet goed).. Je haalt dat bij de ander weg, als je zelf teveel nadruk erop legt.. ipv dat in de ander te stimuleren, snap je?



(bijv: Zo werd hij alsmaar ambitieuzer (en ik ergerde me daaraan, ipv als voorbeeld dit ook bij mezelf meer te ontwikkelen.. en bovendien gaf hij ondertussen mij de kans niet, bijv door dan meer zorgtaken op zich te nemen. en ik ging alsmaar meer zorgen, in de hoop dat hij zou inzien hoe fijn en belangrijk dat is..daardoor hoefde hij dat niet en zo blijven patronen in stand en stimuleer je dat niet in de ander)..



Ondertussen allebei het idee dat de ander je niet aanvoelde of gelijkgestemd was. Je kan best heel gelijkgestemd zijn in van alles, maar toch de rol daarin teveel bij de 1 of de ander ligt. Dan ontstaat ook onbalans in jezelf en op den duur nekt je dat. En nekt je relatie, ivm irritaties en ergernis.

Alleen in m'n appartement. Weg van mijn toenmalige nr 1. Dat is voor mij heel wat jaren geleden. De pijn, de onthechting, het gevoel van falen. Een gescheiden vrouw. En heel langzaam kwamen er lichtpuntjes en zag ik dat het veiliger leek met nr 1, maar dat het ook net stilstaand water was. Uiteindelijk zag ik dat ik met hem een soort schijnveiligheid had, want ik was in die relatie vaak eenzaam. Het verdriet dat jullie beschrijven ...vertrouw erop dat het echt minder wordt en dat het terug verlangen naar nr1 maar even een opluchting zou zijn. Onthechten doet gewoon pijn!



Lisannez: wat wil je van minnaar horen. Wat heeft je zo'n pijn gedaan. Dat hij er anders in staat? Dat hij je afremt? Ook mijn minnaar reageerde zo en mijn reactie was: weet je Ik kap ermee! Dat was niet zijn bedoeling, hij wilde telkens duidelijk maken dat ik niet meer moest verwachten. Op de momenten dat ik relaxed was en zeker niets meer verwachtte, werd hij onzeker. Door er niet mee te kappen maar onze onzekerheid en onze wensen uit te spreken, is het voor ons duidelijker geworden hoe belangrijk we voor elkaar zijn. Maar onze onzekerheden en verlangens lopen nog vaak niet gelijk op. De ene keer gaan we daar beter mee om dan de andere keer.

suzy: nr1 en ik zijn juist tegenpolen, dat heeft ons beiden veel opgeleverd. Waar ik soms té serieus was, was hij altijd de vrolijke allemansvriend. Ik leerde soms wat meer te lachen, hij leerde soms wat serieuzer te zijn. Waar ik altijd maar door ging, remde hij me soms af. Waar hij een zetje nodig had, kon ik hem dat geven. En de diepgang haalde ik bij vriendinnen. Zolang het leven leuk is, waren (en zijn) wij ook leuk.

Maar in moeilijke tijden groeiden we juist uit elkaar. Diepgang werd voor mij een noodzaak, voor hem noodzakelijk kwaad omdat ik het nodig had. Beiden deden we ons best, maar we kwamen niet nader tot elkaar. Een vriendin zei tegen me: hij zit al aan zijn plafond, en het is nog niet het minimale van wat jij nodig hebt. En dat is het; beiden werkten we onze asses off, maar het gat werd groter ipv kleiner. En ipv het tot in den treuren te rationaliseren, ben ik gaan voelen, wat ik een goede ontwikkeling vind. Echter voelde ik niet wat ik wilde voelen; het gevoel dat het er niet in zal zitten om aan elkaars behoeften te kunnen voldoen. Ik kan hem niet geven wat hij nodig heeft (een relatie aan de oppervlakte, met vooral leuke dingen en veel plezier en lol), hij mij ook niet (diepgang, emotionele steun). Op het moment dat uitgesproken was dat we niet meer samen verder gingen, is nr1 naar zijn comfortabele zone terug gegaan; de oppervlakte, terwijl ik mijn gevoel erg aan het doorleven ben. Waardoor het nu lijkt alsof ik wel verdriet heb, en hij helemaal niet... tja

serendipity: thnx, ik heb dat af en toe nodig; om te horen dat het erbij hoort, en dat ik niet gillend gek zal worden

@seren, ik kan er niet precies de vinger op leggen waarom het me zo raakt. Hij vroeg me mijn wensen kenbaar te maken via de mail. Dat heb ik gedaan en hij reageerde echt bot. Het was een veel te zwaar verhaal, volgens hem. Ik gaf me behoorlijk bloot en denk dat dat het is. Te kwetsbaar opgesteld?



Ik lees net wat bkstr. schrijft over haar nr. 1. Hij lijkt op mijn minnaar en dat is juist wat ik leuk van hem vind. Ik ben zelf meer zoals bkstr.

(misschien is mijn nr1 wel de minnaar van lisannez )

lissanez. Vind jij dat je je te kwetsbaar hebt opgesteld? Ik weet wel dat ik me schaamde. Geef ik mezelf bloot, zegt hij: nou jij zit er duidelijk heftiger in dan ik, is wel een beetje te he, zegt hij nog. Terwijl ik verwachtte dat hij het lief zou vinden wat ik had geschreven. Nee dus helemaal niet. Ik dacht eerst: shit had ik het hem maar niet verteld. Toen ik door de gevoelens van schaamte was gegaan, werd ik rustig. Want ik heb me bloot gegeven, maar het is wel zo puur zoals ik het heb opgeschreven. En daar hoef ik me van mezelf niet meer voor te schamen.

Hahahahaha.. goede eindzin bkstr.

Heb net je hele verhaal gelezen, het voorbeeld van een relatie die scheefgroeit in verwachtingen naar elkaar. Heel moeilijk, ik snap dat je niet continu kenbaar wil (hoeven) maken wat je nodig hebt (en zet me ook aan het denken omdat ik gelijk denk: wat hadden nr1 en ik het goed samen)

Een relatie moet geen continu gevecht zijn om erkenning, om meewerken etc. Tuurlijk zijn die periodes er, maar je moet elkaar ook begrijpen en aanvoelen.

Wat je zegt over identiteit, het ontlenen daarvan aan je relatie, snap ik helemaal . Zelfs bij mij voelt het na 3 jaar al zo. Het is fijn (en veilig) om bij iemand te horen)



@Lisannez, dat lijkt mij het rotste in jouw situatie, dat jij je kwetsbaar en open opstelt en dat hij daar niet op reageert zoals je verwacht. Soms schrikken mensen van veel woorden of bepaalde woorden (liefde, etc).. Dat wil niet perse betekenen dat je allebei iets anders wilt, maar wel dat je het anders omschrijft, of dat hij er misschien minder over na denkt en schrikt van het feit dat jij dat blijkbaar wel doet.. (duh, als je zo'n vraag stelt)



Ik zit in een rollercoasterdag... nr 1 gezien ivm wat praktische dingen, smsjes van minnaar vanaf vakantieadres...

@serendipity, goed gezegd. Schaam je niet voor wat je zegt, het is zoals jij het voelt, dus daar moet je nooit spijt van hebben..

Bkstr...geeft niks!

Als ik echt iets te melden heb gooi ik dat zelf wel in de groep.

Jôh, er is hier zoveel te doen geweest het afgelopen jaar...ik krijg soms moeie oren van mezelf!

Heb niet altijd (meer) zin om alles tentoon te spreiden! Maar wel lief van je!!

Crea: je zegt het mooi: scheef groeien in verwachtingen naar elkaar. Dat is ook zo. Naast dat ik niet wilde hoeven vragen om steun, kón ik het ook even niet... Wat moeilijk dat jij je dan weer bedenkt dat je relatie toch zo slecht nog niet was. Heb ik ook regelmatig hoor; dan hoor ik van mensen dat 'mannen nou eenmaal zo zijn' of dat zij het in hun relatie ook hebben enzo. Dan twijfel ik weer zo aan mezelf en aan wat er gebeurd is.



Rooss: soms helpt het om even aan een ander te denken, en aan de sores van een ander. Maar je moet ook aan jezelf denken hoor! *hoort mij: bkstr die aan zichzelf denkt... pfffft*

Gezond egoïsme bestaat ook in de context vreemdgaan.

Let wel op de toevoeging "gezond".



Het is soms vreemd om te merken hoe mensen zich afhankelijk maken. Een vrouw aan haar relatie, een man aan zijn werk.

Zonder die zijn ze niets, denken ze.

Pas als die wegvallen en je op jezelf wordt terug geworpen besef je dat je die afhankelijkheid hebt opgebouwd.

Een mens is meer dan relatie of werk alleen.

@seren, je omschrijft het goed. Een soort schaamte inderdaad. Het ging inderdaad door me heen: waarom stel ik mezelf zo kwetsbaar op? Maar je hebt denk wel gelijk. Hij zei soortgelijke dingen als jouw minnaar.



@crea, ik denk dat minnaar en ik hetzelfde willen. Dat hij moeite heeft met de manier waarop ik me uit, heb geuit, dat klopt. Ik hoop maar dat we weer op één lijn kunnen komen. Hij heeft niets meer laten horen gisteren.



@All, dank voor alle lieve reacties, een knuffel voor iedereen die hem kan gebruiken.

hvj: ben het gedeeltelijk met je eens. Ik denk dat de afhankelijkheid die je benoemt onderdeel is van het naar elkaar toe groeien. In een relatie ben en blijf je een individu (vind ik) maar ben je ook een couple, een stel. Je gaat je hechten aan elkaar, een leven samen opbouwen, en daar hoort volgens mij ook een bepaalde, zij het gezonde, mate van afhankelijkheid bij. Zou dat niet zo zijn, dan blijf je twee keer een individu.

Feit dat je elkaar gaat missen, maar ook de status van het samen zijn en het gevoel van 'bij iemand horen' is daar onlosmakelijk mee verbonden. Wat mij nu opvalt bij mezelf is dat ik het zo heftig kan voelen. Dat het zo aan de bovenkant van mijn emoties ligt zeg maar.. Lijfelijk heb ik er pijn van, buikpijn, nooit geweten dat missen en afscheid nemen zo van binnenuit kan komen.



Lisannez: is het nachtje erover slapen gelukt, en zo ja, heeft het gewerkt voor je? Change of perspective nu?

Bkstr, rationeel gezien wel, gevoel hobbelt er nog een beetje achter aan. Ik heb er zelfs even met nr. 1 over kunnen praten. Dat hielp ook wel eea weer in de juiste verhouding te gaan zien. Van minnaar nog niets gehoord. Ik zou het wel heel jammer vinden als het zo zou eindigen.



Buikpijn van het afscheid nemen, ik ken het. Heeft bij mij wel eens een half jaar geduurd. Waren jullie al lang samen? Nooit aan relatietherapie gedacht?

Heel eng vind ik alle ontwikkelingen hier ( en dat bedoel ik serieus en niet cynisch oid). Ik hoop zo dat het bij mij anders zal zijn. Ik wil graag 100 worden met mijn lieve melaman. Het voelt nu juist zo goed dat we samen wat geschiedenis hebben. In de eerste jaren samen heb ik dat gemist. Ik besef wel dat we vaak een heel apart leven hebben. Wij doen veel dingen alleen en soms wat samen. We wonen wel samen maar hebben zulke gekke diensten dat we elkaar regelmatig een week niet zien. Ik mis hem dan niet vaak terwijl ik minnaar die nu op vakantie is, slecht ( niet) uit mijn hoofd kan krijgen. Daar zou ik graag nog wat beter mee om willen kunnen gaan. Ik ken hem nu bijna twee jaar maar dat missen wordt nog niet echt minder.



Ik lees hier iedere dag en schrik van iedere nieuwe kapotte relatie. Wat minnaar en ik en melaman ( en zijn sv waar hij nu geen tijd voor heeft) doen voelt als lopen op een heel dun randje waar we zo van af kunnen storten. We kunnen dan in een bijzonder diep gat vallen ben ik bang. Aan de andere kant vinden we nu dat we een heel leuk leven hebben. Melaman en ik hebben samen ontdekt dat wat je voelt in een nieuwe relatie echt anders is dan wat je voelt in een relatie die al langer duurt. Het is misschien een beetje te vergelijken met het verslaafd zijn aan spannende sporten. Er spelen veel meer stofjes mee in je lichaam dan later in een relatie. Wij vinden dat gevoel zo lekker dat we dat elkaar gunnen en daardoor kiezen we voor deze relatievorm. Het is een bewuste keus dus om bij elkaar te blijven omdat we elkaar hele leuke/ mooie mensen vinden maar toch de spanning te zoeken van een nieuw lichaam/ mens en het gevoel te ervaren dat je daarbij hebt.



Volgens mij zeg ik nu al drie keer hetzelfde en dat is natuurlijk raar. Ik wil het zo graag goed uitleggen omdat ik denk dat er hier ook mensen zijn die heel veel van hun nr één houden maar die het gevoel dat ze hebben bij minnaar verwarren met iets dat mist in hun huidige relatie.



Ik wens iedereen heel veel wijsheid en warmte toe. Ik weet nog dat ik dat zelf in de periode rond mijn scheiding ( ruim 10 jaar geleden en ja, dat was omdat ik huidige melaman had leren kennen en voelen) ook zo graag wilde. Veel dingen in mijn leven wil ik graag doordacht en slim aanpakken en tijdens de scheiding had ik nergens grip op en dat was moeilijk. Heel veel sterkte dus voor de forummers hier.

Bkster: 9.05: mooi gezegd. Alleen emotioneel afhankelijk is geen gezonde afhankelijkheid, denk ik. Verder is het deels juist heel mooi als je hechting durft aan te gaan met iemand in het vertrouwen dat het goed is. Een gezonde hechting houdt altijd een zekere "afhankelijkheid" in en kwetsbaar durven zijn daardoor.

Met emotioneel afhankelijk bedoel ik dat je niet zonder iemand kan, dat je zelf niemand bent/denkt te zijn zonder diegene, afhankelijk van de goedkeuring en bevestiging van diegene, enz.



Tja, zo te horen zijn jullie in emotioneel opzicht idd uit elkaar gegroeid. Ik denk dat dit ook een algemeen proces is, bj velen dus. Omdat mannen toch van nature al niet zo zijn ingesteld op gevoelens en dan ook in de opvoeding niet wordt geleerd daarmee om te gaan. En iha nog van jongens werd aangenomen dat ze dapper moesten zijn (niet piepen, maar doorgaan & doen), meer dan meisjes.

En ze zijn er echt wel, die mannen met gevoel en dat kunnen uiten ook, maar het is gewoon niet direct hun aard. Scheelt schijnbaar (onderzoek) bijv ook of ze uit een jongensgezin komen of ook opgroeien met zussen. Een moeder van een jongensgezin schijnt ook praktischer en rationeler te worden bijv.



Ik herken het zeker. Mijn ex had geen kaas gegeten van gevoelens, dat gedeelte (van verwerking van overlijdens in familie enz tot aan zakelijk tegenslag) gaf ik de gevoelskant aan hem mee. Coachen en oppeppen, bespreken, enz. (Zijn sv niet voor niks psychologe).. Hij heeft ook misschien juist zoveel kicks nodig omdat ie dan pas voelt, wie weet.

En dit gesloten gevoel maakt afstandelijk, ik weet wel dat ie heel wat afgeworsteld heeft van binnen, ook een eenzaam proces.



En ik heb me emotioneel ook erg eenzaam gevoeld, idd veel eerder dan toen de tegenslagen kwamen. En ook aangegeven, maar niet "gezeurd", toen er niks mee gebeurde, ging ik opkroppen en mokken. Vicieuze circel ontstaat dan. Dan is het minder leuk thuiskomen, enz enz.



Idd, dat gaat goed tot tegenslag. Toen ik ziek werd, zag hij dat niet, geloofde dat niet, kwam hem niet uit, hield hem niet bezig. Geen steun of begrip of hulp, ik moest maar zsm beter (en interessanter) worden. Dat was voor mij een enorm signaal en afknapper. Ik was kennelijk alleen maar iets waard als ik de emotioneel sterke en gezellige was. Ik was kennelijk de "coach" en moest zsm weer dezelfde worden. Hij was net aan een stijgende (zakelijke) lijn begonnen, na diepe tegenslag. En juist zeer toe aan "leuks" en dat voelde ik wel! Enorme druk op mij, zonder zich af te vragen of hij voor mij nog wel zo interessant was.. nu ik ervaarde dat ik niet op hem kon rekenen bij (mijn) tegenslag.



Ik was er voor zijn problemen, emotioneel de sterkste en voor hem viel ik kennelijk uit die rol. Hij kan dit ook niet, niet ontwikkeld. En door mij hoefde dat ook niet, ik vulde hem daarin perfect aan (tot toen).. hij werd nog meer de vrolijke, vrije man en ik de "zware" (in zijn ogen). En daar zijn ze panisch voor.



Bovendien spiegel je zijn onvermogen om het leven zelf in positief optimistisch perspectief te houden.. Dit zijn soms de types die het positieve buiten zichzelf zoeken, in de partner (coach), leuke dingen doen, succesdingen, beloning in de vorm van waardering, bewondering, bevestiging.. Als dat wegvalt thuis, zoeken ze elders die aandacht/waardering. Hij voelt zich "gezien" en belangrijk, bij succes als status, je huis, je auto, zichbare uiterlijke vormen daarvan.



Dat is idd bijna niet te "repareren" als het zo ver uit elkaar groeit. Dat dit verschil pas bij tegenslag naar boven komt, is logisch. Het gaat hier om verschillende hechtings-( en daarmee verwerkings)stijlen. Mijne als "prater" en zijne als uit de weg gaan, ontkennen, in werk/bezigheden vluchten.



En veel vrouwen hebben onzekere hechtingsstijl (praten) en mannen juist andere bezigheden zoeken, de vermijdende stijl (harder werken, iets doen, hobby's, afleiding zoeken). Maar dat hoeft niet, kan ook andersom zijn. Heeft meer met hechting in gezin van herkomst (en opvoeding) te maken dan per se mannelijk of vrouwelijk. En die stijlen merk je vooral bij tegenslag. Dit verklaart waarom jouw man nu doet alsof er niks verdrietigs gaande is, gaat achter tv of iets anders doen ter afleiding, dan is het er ook niet.



Die stijlen zijn vrij hardnekkig. En volgens mij ken ik vooral mensen, die daarin wel veranderd zijn, door therapie en "diep te gaan". Ook zeer zakelijke mannen. Je kan dit ook niet verwachten dat iemand zijn stijl als "verkeerd" ziet en toch een prater wordt (wat jij als goed ziet).. Je kan dit wel aanleren, maar hij heeft die behoefte helemaal niet, dit werkt voor hem, vindt hij. en kom je weer uit bij: "zo ben ik nu eenmaal" Andersom kan hij niet verwachten dat jij verandert en niet meer praat over gevoelens en diepgang (met hem)..



Dat maakt het zo bitter: je houdt wel van elkaar, maar kan elkaar niet bereiken, niet echt, op hartniveau.. En dat is heel onmachtig..meest moeilijke om mee af te rekenen, vind ik.

Sterkte iig!



@Crea: denk dat jij dit misschien ook herkent?

@Lisannez: bovenstaande kan ook weleens voor jouw minnaar gelden. Het uiten van gevoelens is overweldigend voor dit soort mannen/mensen.. Wat voor jou mooi en puur vanuit je hart is verstuurd, wordt niet op hartniveau ontvangen. Omdat dat niet openstaat aan de kant van de ontvanger. Die wil dat jij op een ander niveau binnenkomt (een lagere regio, geilheid, dat soort gevoelens wel)..



Ik had 3 jaar geleden ook zoiets, mijn hele hart stond open, ik heb alles gevoeld met diegene wat je kon voelen, incl schaamte enz. Ik maakte me enorm kwetsbaar en wou ook niet anders meer zijn. Ik voelde, en daarmee ook de "vervelende" gevoelens. Het hele scala gezien. Ook zo open en dus kwetsbaar. Tot op zekere hoogte kon diegene meevoelen, maar als het te dichtbij kwam, werd ie panisch, want dat was niet de bedoeling (niet met mij iig). Dat viel onder verliefd, in zijn vocabulaire, dus dan meteen afstand en stilte..



Heel moeilijk, want hij wil dat "respect" ook, daar niet mee te worden "lastiggevallen". Heb me nooit zo geschaamd als toen, maar wel veel van geleerd en zorgde tegelijkertijd voor heel veel heftige gevoelens voor hem..



Jij spreekt vanuit je hart, je kan elkaar zeer na komen te staan, en dat is heel beangstigend juist voor mensen die juist niet willen dat hun hart gaat meedoen.. Zijn hart is niet open daarvoor en hij sluit zich dan voor je af.. Dat is pijnlijk, maar wel logisch, hij is al bezet en niet vrij daarvoor, of wil dat niet zijn/worden..



En sommige mensen staan zowiezo niet open met hun hart/gevoelens en weten dat niet eens van zichzelf. En juist dat onbereikbare maakt onmachtig en "wanhopig" en heftig als je eea voor iemand voelt, die dat omgekeerd blockt voor jou..(en anderen). Dat voelt dan als "aan hem trekken" wat hij niet wil of kan geven..

En dat bewaken ze met harde hand, als het moet.



Sterkte, ik ken de heftigheid van al die gevoelens. Probeer het mooie daar van in te zien, dat jij zo open staat, en waardeer dat van jezelf, hoe echt, en hoe mooi dat is..

...

lisannez, voel je vooral niet afgestraft voor je openheid, het is zijn gemis dat hij daar niet mee om kan gaan.



Mela, ik vind het juist fijn om te lezen dat er mensen zijn die het wel redden, zoals jij, of look of roos. Geeft de burger moed. Ik denk dat je bewust zijn van de risico's en het erover praten al 90% winst is. Feit blijft, relaties sneuvelen soms, net als bij jou10 jr geleden. In mijn familie dit jaar nog 2, een van 10 en een van 14 jaar... Maar hier op t forum is het nu wel heel erg confronterend.



Afspreken met nr1 was heerlijk, fijn lief, heel open vooral, opener dan ooit, vond hij ook. Raar dat dat nu wel lukt. Moeilijk om niet de vertrouwdheid en gezelligheid niet te verwarren. Heel veel spullen verdeeld en verhuisd, nu een paar weken rust.

Mooie post, Mela! Kan me er helemaal in vinden!

Crea, spullen verdeeld en verhuisd. Nu in de rust en nadenken, dingen op een rijtje zetten.

Lijkt me een gekke periode! Hoewel ik er soms onwijs naar kan verlangen, een poosje helemaal alleen! Maar dan wel met de belofte dat ik gewoon weer terug mag komen!