Minnaar, deel 33

Hey Roos.....De eerste keer werd ik heel snel verliefd, hij ook, dus vrij snel mee gestopt. Dat werd te gevaarlijk voor het thuisfront.

Daarna een paar andere dates gehad maar zat er denk ik te veel boven op. Wat ik hier ook lees....te veel zoeken naar bevestiging, toch veel onzekerheid.

Bij mijn huidige contact is het heel anders. Ik heb met hem meteen al gesproken over de eerdere mislukkingen en hij is daar meteen goed op ingesprongen. We hebben goede afspraken gemaakt en ik voel me daar heel rustig bij.

Die privesauna was heerlijk. Wij zijn in België geweest, wij hadden een terrein voor onszelf voor 3,5 uur, en konden dat terrein afsluiten aan de binnenkant dus er kan niemand onverwacht binnenkomen. We hadden een sauna, Turks stoombad, zwembad (freezing koud!!), jacuzzi en een blokhutje met open haard en grote lounge bank. Totale discretie!!

Je kunt in die uren doen en laten wat je wil.

O ja, de Belgen doen dat beduidend beter dan wij, lijkt me heerlijk zo'n afsluitbaar gebeuren, beter dan zo'n openbare erotische sauna.



Je eerste minnaars zijn "proeflapjes" daarna ga je het steeds beter snappen!

Hahaha . ....proeflapjes.....



Nou laten we zeggen dat ik het kruissteekje dan inmiddels geleerd heb

Hallo meiden,



ik hoop ik zit goed in dit onderwerp, want het gaat over mij en mijn minnaar. Helaas kan je zomaar niet met iedereen over een minnaar praten, dus ben ik hier terecht gekomen. 2 jaar later nog steeds dezelfde minnaar. Toen ik hem leerde kennen was hij single,ik getrouwd. Hij gaf aan dat hij geen relatie wilde en dat het hem niet uitmaakte dat ik getrouwd ben.



Inmiddels gaan wij nu het vijfde jaar "samen" in. Hij zit aan zijn 2de relatie binnen die periode. De eerste, sinds ik hem ken, duurde 1.5 jaar en is begonnen een half jaar nadat ik hem voor het eerst had ontmoed. In al die tijd bleven we in contact, ook met ontmoetingen. Dan zat er een periode tussen dat hij terug single was en al zijn aandacht aan mij ging besteden. Dat ging een half jaar goed, tot hij terug zoiets had van: ik wil ook iemand in mijn leven die op me wacht als ik thuis komen en 's nachts een arm om me heen. Zijn "nieuwe" heeft hij leren kennen via een dating-app. Wat eerst leek op iets onmogelijk gaat nu al 9 maanden. 9 maanden in welke ik meer en meer aan de kant werd gezet. Want "zij is leuk, de seks met haar is leuk, niet zo goed als met jou, maar wel leuk".



Hij heeft sinds begin van dit jaar nieuw werk en moet internationaal reizen. Dus weinig tijd. Ook 's avonds nog weinig tijd om eens even te chatten of app'en. In het weekend weinig tot geen tijd, want eerst huishouden en dan komt zijn nieuwe vriendin en blijft tot maandag. Kortom: we hadden heel veel "ruzie" en discussie omdat ik de indruk had, dat hij geen tijd meer maakt voor me. Onze laatste ontmoeting was afgelopen juni. Want: hij heeft geen tijd, kan zomaar geen verlof nemen op het nieuwe werk...... Hij ziet ook niet dat we dit jaar nog ergens een moment hebben waarin we elkaar kunnen ontmoeten. Hij is steeds bezet door "haar" of "werk".



Zijn nieuwe vriendin noemt hij "geen relatiemateriaal", maar wel: "ze is leuk en het is leuk om dingen met haar te doen (en haar neu... zeker....dat is ook leuk).



Toch wil hij me niet los laten. Zegt dat hij hoopt op een toekomst samen, als ik "vrij" ben. Zegt dat hij heel veel om me geeft en er altijd voor me wil zijn en van mij houd en niet van haar. Zij is alleen invulling voor hem, zegt hij. Ik heb zelfs een sleutel van zijn huis, ondanks ik er nooit gebruik van maak. Ik had bij zijn eerste relatie geen moeite. Ik wil hem niets ontzeggen. Maar die "nieuwe", daar kan ik niet mee om. Gaf ook aan, dat ik niet in een bed wil samen waar zij met hem slaapt (ik bleef wel eens af en toe bij hem slapen). Hij begrijpt dat allemaal niet zo goed. Zegt, dat ik er eerder nooit zo een "drama" van maakte.



Nu heb ik hem onlangs de vraag gesteld hoe hij het zou vinden als ik een andere minnaar neem, omdat hij door gebrek aan tijd toch nooit meer voor me is. Zelfs een goed gesprek lukt niet meer. Ons contact is per week 10 mailtjes op en af...Vroeger waren het 500 op een week.



Hij geeft aan dat hij het emotioneel zwaar vind om me los te laten en bang is dat hij me aan een eventueel nieuwe minnaar zou kwijt raken.Hij zei, dat hij nooit ermee rekening had gehouden dat we in een periode zouden komen, dat hij me emotioneel niet kan geven waar ik nood aan heb. Seksueel wel, daar hebben wij het al lang over gehad. Maar dat hij er emotioneel niet voor me is, dat besefte hij niet. Hij zei dat het voor hem slikken is, dat ik met die vraag kom, hoewel hij ermee al langer rekening hield dat deze vraag ging komen.



Hoe gaat het nu verder? Ik kan hem niet loslaten, wil eigenlijk niemand anders nog. Het is al ingewikkeld genoeg zo.....ik wens steeds dat het stopte met zijn nieuwe en dat we terug meer tijd kunnen doorbrengen....maar zo mag ik niet denken, want ik kan hem ook niet alles geven wat hij wenst.....dat we zo al 4 jaar aanmodderen is ook erg zwaar. Ik denk alle dagen aan hem en de weekenden zijn soms ondragelijk. Dan krijg ik geen bericht en weet ik dat hij nu met haar is. Waarom laat hij mij niet gewoon los....of doet hij dat, door gewoon gas terug te nemen....en minder contact, enkel ik heb dat niet door? Wil hij geen einde aanmaken om niet de "schuldige" te zijn. Hij zei steeds, dat hij mij geen pijn wil doen. Wellicht maakt hij daarom geen einde aan. Van de andere kant, als ik nu vraag hoe zijn relatie zit, zegt hij, dat het geen relatie is, maar een tijdsverdrijf om niet alleen te hoeven te zijn....hij is ook nog steeds op de dating-app actief....en zijn "nieuwe" ook.



Soms had ik zelfs even een indruk dat zij helemaal zijn vriendin niet is. Want: geen foto's samen, geen relatiestatus van elkaar.....ik heb eigenlijk nog nooit een "bewijs" gezien, dat hun een koppel zijn....enkel bevriend zijn ze op FB......

Lijkt mij een typisch gevalletje van "Ik kan en wil niet loslaten maar ik kan en wil er ook geen tijd en energie aan besteden".

Succes!

Lotje ik denk dat jij er meer moeite mee hebt om hem te delen dan jezelf in de gaten hebt.

Het klinkt eerlijk gezegd zelfs een beetje jaloers. Als ik jou was en voor je eigen rust zou ik tegen hem zeggen ik wens jullie heel veel geluk samen en ik stop met ons samen zijn want ik kan dit zo niet. Hou de eer aan jezelf en zeg niet van ik zoek een andere minaar want dat komt denk ij erg wanhopig over. Is je man op de hoogte van de situatie of hou je het al jaren geheim?

Lotje, welkom. Wat Kwebbel zegt. Als minnaar/minnares kom je nu eenmaal niet op de eerste plaats. Als hij een nieuwe relatie aangaat, zou ik als minnares een stap terugdoen. Je bent nu spelletjes aan het spelen (als jij dit doet, dan doe ik lekker dat, puh!) en dat slaat natuurlijk nergens op. Een minnaar heb je voor het leuke, en als dat er niet meer is, moet je je ernstig afvragen of je er niet beter mee kunt stoppen. Jullie zitten nu in een steekspel verwikkeld dat nergens toe gaat leiden.



Aan elke minnaarsrelatie zit een houdbaarheidstermijn. Het loopt altijd een keer af. Dit is allang niet leuk meer, toch? Hou de eer aan jezelf en zet er een streep onder. Hij wil sowieso geen tijd meer voor je vrijmaken (het is heel logisch dat zijn tijd en aandacht naar zijn nieuwe relatie en zijn werk gaan, die zijn ook belangrijker dan een minnaarsrelatie), dus wat heb je er nu nog aan? Een hoop ergernis en irritatie. Dat hij die dingen zegt over zijn nieuwe vriendin is natuurlijk niet leuk en geeft jou weer hoop, maar het is zijn keuze. Jij staat daarbuiten. En detectiefje spelen en via Facebook proberen te achterhalen of ze nu echt iets met elkaar hebben... je maakt jezelf gek. Je kunt er echt beter mee stoppen.

Hallo allen...neen niemand weet het, alles is dus al jaren geheim. Was ook de afspraak, en wat dat aangaat is hij erin te vertrouwen. Hij zei van in het begint dat hij nooit iets zou doen om mijn "echt leven" kapot te maken. We zijn gewoon heel hecht geweest een tijd. Houden van elkaar. Berichtjes hoe we elkaar missen. Dromen van een toekomst, samen huisje kopen etc.. Zelfs samen op vakantie geweest (dit jaar nog tijdens zijn nieuwe relatie).



Het is geen spel van me, als ik zeg, dat ik iemand anders ga zoeken. Ik sta op punt. Maar ik weet zelf niet of ik dat wil. Stel dat ik terug verliefd wordt op de minnaar of hij op mij. Dan zit ik toch weer in hetzelfde verhaal. Mijn huwelijk loopt nu veel beter dan 4 jaar geleden, toen ik het eerst voor een minnaar ging. Het was toen ook "eens een keer doen" en dan niet meer, maar het sleept dus nu al 4 jaar aan, met nog steeds dezelfde man van toen.....we kennen elkaar inside out en deelden alles in ons leven. Problemen op het werk, over familie en vrienden, ons diepste verlangens....altijd heel open. Daarom doet het ook zo pijn dat hij afstand neemt.....mede door zijn nieuwe vriendin. Daarom wil ik ook niet van haar horen. Ik ben idd jaloers en ook geef ik haar de schuld, dat hij mij nu zo laat "hangen". Hij had immers beloofd, dat het nooit zou gebeuren. Dat hij steeds voor me ging zijn.



Waarom is zij leuker dan ik, als ze zelfs zijn goesting niet is (of in elk geval: "niets met toekomst", zoals hij zelf zegt......Ik ben er enorm triest door......hij beweerd steeds dat er niets veranderd is aan zijn gevoel van mij, maar dat hij niet alleen wil zijn......Ik heb afgelopen maanden vaak aangegeven, dat ik er de rem op zet. Minder melden...minder delen......hij is steeds begripvol, zegt dat hij mij niet wil kwetsen en dat hij hoopt dat we af en toe contact kunnen houden tot het moment komt, dat we voor elkaar kunnen gaan....ik heb echter nooit beloofd dat dat moment komt. Heb altijd gezegd, dat ik in mijn huwelijk zal blijven..........hij spreekt dan over "ja, maar bij 10 jaar komen we wellicht wel samen....." en "ik droom van ons huis samen en van ons leven samen"........ als ik het nu zo schrijf, moet ik huilen.....hij zegt: "als je morgen zegt ik ben vrij en ga voor jou, dan zou hij alles verbreken, eender wat, zelfs zijn werk opgeven zodat hij met me verder kon. Ik ben zijn grote geheime liefde en hij zou me nooit kunnen vergeten...



is dat dan allemaal een leugen om me aan een lijntje te houden voor als hij terug single moet zijn?

@canvas....ja irritatie, dat klopt. Vroeger was ik blij om elk bericht, nu doe ik de berichten met hartkloppingen open...omdat ik de antwoord niet wil horen....bang dat hij iets zegt wat pijn doet....Zoals, ik vraag "hoe was jouw weekend" en hij "was heel erg leuk en gezellig, we waren daar en daar en lekker bankhangen, samen gekookt....." Ik heb dan op een bepaald moment gevraagd of hij dit verteld om me extra pijn te doen.....hij snapte dat niet, en zei: dat ik het niet moest vragen als ik het niet wou weten, en dat hij gewoon eerlijk is en nooit iets zegt om me extra pijn te doen....



Ik kan er gewoon niet mee om dat er in vrouw in zijn leven is die meer tijd met hem deelt en die hij "leuker" vind dan met mij tijd door te brengen. En ik weet zelf hoe hypocriet dat is, omdat het voor hem nooit anders was....Er was altijd een andere man in mijn leven met wie ik meer tijd doorbreng dan met hem......enkel heb ik het gevoel, dat ik in mijn relatie niet de leuke dingen doe, die hun samen doen. Misschien daarom ook dat het pijn doet.....bij hem "alles leuk", bij mij "routine".......en geen leuke aandacht meer van hem

Je wil te veel van hem. Je wil je huwelijk niet opgeven, maar je wil wel dat hij exclusief voor jou kiest. Dat is toch krom? Jij wil je relatie behouden, maar hij mag dat niet van jou.



En dat in jouw lange relatie veel dingen als routine aanvoelen, dat is toch logisch? Hij heeft net een nieuwe relatie, dan is alles leuk en nieuw en gezellig en lief en lekker. Je zit je groen en geel te ergeren aan iets dat niet van jou is.

Ik word al moe als ik het lees Lotje. Je zit er veel te diep in, op de verkeerde manier. Tijd om voor jezelf en je eigen gemoedsrust te kiezen. Uithuilen en weer door.

@lotjeaanzee; Waarom kies jij niet voor hem dan? Je wilt van alles van hem maar tegelijk heb jezelf een partner, klinkt wel een beetje egoïstische..

Lotje, veranderingen zijn altijd naar, zeker als jij er onder de streep bekaaid af komt. Jullie minnaarrelatie hangt nog aan één kiesdraadje en de vraag is nu, wie rukt die rotkies eruit. Het is hartstikke logisch dat je hier verdriet om hebt, het steeds moeten doen met minder en minder is klote maar wel de rauwe realiteit. Je minnaar heeft nu zijn leuke vriendin waar hij happy mee is en jij wordt aan de kiesdraad gehouden voor als zij verdwijnt. Jij was er immers altijd, hij rekent er nu ook op dat je blijft. Wil je dat zijn? Een bungelend rot kiesje aan een draadje dat nog even getolereerd wordt omdat uittrekken ook niet fijn voelt? Hij gaat hier in elk geval niet mee stoppen, Lotje, hij heeft daar namelijk helemaal geen reden voor, hij zit in een top positie met een weekendvriendin voor de neuk en de leut en een smachtende dame on the side waar hij totaal geen tijd voor heeft maar toch leuk voelt voor zijn ego.

Jij mag het zeggen....

Dat zegt hij ook zo mommy24. Hij zei het met dezelfde woorden: kies voor mij dan hoef je me niet delen.....en dat ik in mijn lange relatie ontevreden blijf hangen, dat dit zijn probleem niet is.



Ik weet dat het krom zit en niet realistisch is van me. En idd ik zit er veel te diep in. Zo diep dat ik sommige dagen al huilend wakker wordt. Ik vrees ook dat ik in mijn hoofd een verkeerd beeld heb van wat zijn relatie voorstelt. Het zal heus ook niet alles leuk zijn, het lijkt allemaal voor mij zo. En in mijn huwelijk zijn er ook heel veel dingen heel goed, die ik niet zie.



Ik vind een break gewoon erg zwaar. Maar uiteindelijk heb ik al lang geleden gekozen dat ik mijn man nooit zou verlaten. Dus de break met de minnaar zal makkelijker moeten zijn, dan met de man. Ondanks de mooie herinneringen.



Ik merk ook dat de minnaar er veel losser in zit. Hij maakt zich niet ongerust over niets, leeft het leven zoals het komt, zet me nooit onder druk, klaagt nooit, ook niet in tijden dat ik geen tijd voor hem had. Hij kent zijn plaats en dat maakt mijn gevoel dat ik me zoals een klein, kpooig meisje gedraag nog erger.



Waarom heeft hij het zo goed onder controle en ik niet? Waarom ben ik zo god damn romantisch, verliefd, aanhankelijk en afhankelijk van hem?



Hoe krijg ik er grip op....denken jullie dat er een tussenoplossing bestaat.....even enkele maanden geen contact om dan te zien wat ik en hij voelen.....is er nog een toekomst ooit, met terug mooie uren, of is alles verziekt, door steeds weer onze gevoelens, jaloezie etc.. te discuteren. Ik denk dat ik hem daarmee ook een stuk heb weggedreven. Ik zocht gewoon steeds weer zijn bevestiging....bijna wanhopig.....ja wanhopig.



Misschien hierover een stukje uitleg: mijn man zegt haast nooit dat hij me mooi vind, of dat ik iets goed heb gedaan. Hij is van mening: "als ik niets zeg is alles in orde". Mijn man vind dat ik in de afgelopen jaren te dik ben geworden. Hij zegt wel: ik wil voor geen geld op de wereld missen. Maar we zijn totaal geen soulmates. Hij praat nooit of haast niet over zijn gevoelens en heeft ook nog een ouderwetse stempel.....een goede vrouw is bij hem een vrouw die het huishouden voert, zorgt dat het eten op tijd op tafel staat, hem verzorgt/verwent, zelf haar geld verdiend (want hij wil niemand onderhouden).......hij denk over heel veel dingen anders dan ik. Soms is hij dagen neerslachtig. Als ik vol leven ben en in de keuken sta te dansen verklaart hij mij voor gek "er scheelt iets aan jou" en lacht. Wanneer gaat het wel heel goed tussen ons: op vakantie. Nieuwe mensen, nieuwe landen. Iets te beleven. Dan draagt hij me op handen....hand in hand lopen....seks zoveel ik wil........Thuis is hij weggezakt in routine...is vaak moe, weet me niets te vertellen. Als ik veel vertel, is het "je praat te veel"....onze energielevel is totaal verschillend.



Dus al dat "vol leven zijn", uitwisselen van gedachten, praten, lachen....dat vond ik ook in die minnaar.....hij vond me heel erg mooi, een droomvrouw, hij begreep me, steunde me met mijn werk, gaf tips, was vol enthousiasme over mijn ideeën......Enthousiasme, dat woord kent mijn man niet....meer als "ahja, dat is toch goed" komt er nooit uit. Wellicht nog voor een beter begrip: mijn man is 23 jaar ouder dan ik, mijn minnaar is even oud dan ik.

Wat wil je lotje...



Waarom kies je niet voor hem? Je lijkt bij hem te willen zijn ipv je man.

Naar mijn mening romantiseert Lotje een beetje teveel. Wie zegt dat het na een aantal jaren niet gaat inkakken als zij met haar minnaar een nieuw leven zou beginnen? Dan kan een sleur gemakkelijker ontstaan dan als je een paar jaar minnaar/minnares bent...

Idd, Lotje,waarom kies je niet voor hem? Je klinkt niet bepaald happy in je huwelijk!



En ik herken het wel hoor, romantische gevoelens voor je minnaar. Ik heb er ook last van. Toen ik erin stapte, dacht ik dat ik dat wel zonder verliefdheidsgevoelens te kunnen maar ho maar.



Daarom over twee dagen toch maar weer een date... Jawel, ook ik heb een PAK! Al staat de P in mijn geval niet voor porneau maar voor praten...

@zoetjerminder: precies dit....want dat had ik al na enkele dagen vakantie met hem. Dat gevoel probeer steeds terug op te roepen....want toen dacht ik "ben ik blij dat ik naar huis kan zonder hem", want er kwamen ook heel wat irritante eigenschappen van de minnaar aan het licht en toen was hij niet altijd zo rustig, plus (:D) zijn libido was erg laag.....dus ik kreeg eigenlijk niet wat ik had verwacht. Je ziet elkaar al lang niet, dan ga je samen op vakantie en je zou zeggen de deur gaat dicht en HET gebeurt....maar nee.....hij had veel gewerkt, was moe en de eerste 2!! dagen gebeurde niets...ik moest bijna aandringen...



en het ergste: dan denk ik: het ligt aan mij. Misschien vind hij me nu ook al te dik (niet ernstig dik, maar 4 jaar geleden en nu, is toch wel een verschil van 10 kg meer, mede door ook eten uit frustratie en liefdesverdriet

Ik wil niet voor de minnaar kiezen, maar ik wil hem niet opgeven, omdat zijn waarde in mijn leven echt groot was/is.......De tijd dat het echt goed tussen ons ging (tot laat me zeggen einde vorig jaar) had ook een positieve invloed op mijn huwelijk....hij kon de invulling geven, die ik hier mis.....en nu mis ik dus, dat er geen of amber invulling is......zelfs niet zozeer seksueel...ik zou er zelfs mee kunnen leven, dat ik geen seks meer mag hebben met hem. Maar hij ving me emotioneel heel goed op...de steun, de woorden, het gevoel dat je een soulmate had gevonden....

Dus je bent met je minnaar op vakantie geweest en die heeft je nog twee dagen niet aangeraakt? Oh my.



Meid, dump die gast, echt. Hij brengt je niks leuks, houdt je alleen aan het lijntje. Wat levert het je nu op? Alleen maar frustratie. Uithuilen en doorgaan, en dan eens goed je eigen relatie onder de loep nemen... Als je daar niet gelukkig bent, ga dan het gesprek aan. Is je man nog wel gelukkig? Hebben jullie kinderen? Heb jij een eigen inkomen?

De periode dat het echt goed ging is eind vorig jaar gestopt, zeg je. Je bent dus al een jaar om de hete brij heen aan het draaien. Dit kost je veel te veel energie, echt.

Je huwelijk klinkt heel gewoon eigenlijk. Je man komt thuis van zijn werk, is moe. gaat ervan uit dat jij voor hem zorgt, dat heb je immers altijd voor hem gedaan dus het is raar als je daar nu ineens over valt, en verder is hij niet van mening dat hij jou bijzondere aandacht moet geven.

De aandachtsbehoefte is bij jou verschoven en hij moet, zonder enige notie te hebben, in de pas. Dat gaat nergens over.



Nee Lotje, er is geen tussenweg van elkaar een poosje niet zien en dan weer leuk de boel oppakken. Het is stuk en wat stuk is raakt in de regel niet heel, dingen vallen te lijmen maar er blijven altijd butsen en scheuren zichtbaar.

Het is over, gewoon over. En ondertussen maak je jezelf compleet gek met surrealistische gedachten. Wat maakt het jou nou uit hoe zijn relatie in elkaar steekt, zijn relatie gaat niet over jou.

Jij zit hier echt veel en veel te diep in.

@canvas, ja dat was inderdaad zo....de eerste 2 dagen was er geen seks. Ik snapte het ook niet, hij schoof het op "moe" en het feit, dat hij beseft dat hij nu zijn vriendin aan het bedriegen is en hij daardoor geblokkeerd is.....daarna was nog 1 ontmoeting, die was zoals vanouds...dus seks gehad en afscheid genomen. Daarna geen pogingen meer van hem om me te zien.



Maar waarom zegt hij dan gewoon niet dat hij me moe is, niet meer aantrekkelijk vind of weet ik veel? Hij zegt wel: "mijn grootste angst is, dat ik je kwijt raak"....maar handelt er niet naar.



Die gesprekken met mijn man voer ik al jaren. Hij vind het goed zo. Wil niet veranderen. Nee we hebben geen kinderen. Financieel gaat het goed. Ik heb mijn eigen bedrijf, dus ik ben financieel onafhankelijk. Het enige waarmee mijn man komt is, dat hij bang is dat ik hem ga dumpen eens hij boven de 70 jaar is...dat hij dan oud en alleen ervoor staat en ik iemand jonger ga nemen. Van de andere kant wil hij zich ook niet aanpassen aan zijn veel jongere vrouw, en die jongere vrouw is nu ook wat ouder geworden en niet meer dat jonge, mooie popje wat hij ooit had. En daarover krijg ik dan verwijten.......bijv. over het gewicht.......

quote:canvas schreef op 21 november 2016 @ 11:34:

De periode dat het echt goed ging is eind vorig jaar gestopt, zeg je. Je bent dus al een jaar om de hete brij heen aan het draaien. Dit kost je veel te veel energie, echt.

Ja ze is toen gestopt, door zijn mededeling, dat hij nu via een dating site iemand gaat zoeken bij wie hij wel 24/7 liefde kan voelen en dat hij dit zwaar vind, maar nu voor zijn eigen kiest........wat dus gevolgd werd door oneindige discussie waarin ik vroeg wat zij dat meer is dan ik, wat hij mist bij mij, waarom hij voor iemand anders kiest....blablab



ik ben er eigenlijk zelf moe van

Lotje verbreek dit. Klinkt echt niet gezond en voor alle 4 partijen alleen maar belastend.