Seks
alle pijlers
Minnaar deel 39
dinsdag 22 oktober 2019 om 13:38
Al 38 delen lang schrijven we over het wel en wee om en rond onze minnaars.
Vliegt jouw hart vrij rond, vangbaar met een netje voor elke jager met stoute ogen of ben je een stoere krijgster met pantser en harnas? Moeten de mannen hún hart beschermen omdat jij voor de lust gaat en niet voor de liefde?
Met andere woorden...
Kun jij een minnaar hebben zonder verliefd te worden? Blijf jij met het grootste gemak in de verlust fase hangen of verleg jij constant je grenzen? Dit topic is voornamelijk bedoeld voor gelijkgestemden, al staan we natuurlijk ook een beetje open voor andere meningen.
Het is fijn als je een avatar uploadt, zo blijven we kleurrijk en is het makkelijker om de verhalen bij de naam te plaatsen.
Probeer zo weinig mogelijk te QUOTEN, door het precaire onderwerp wensen sommige schrijf(st)ers hun postings later aan te passen. Bedankt!
Linkje naar vorige topic. En zoals gewenst alle andere topics in de eerste post.
seks/minnaar-deel-38/list_messages/443929/120#
Vliegt jouw hart vrij rond, vangbaar met een netje voor elke jager met stoute ogen of ben je een stoere krijgster met pantser en harnas? Moeten de mannen hún hart beschermen omdat jij voor de lust gaat en niet voor de liefde?
Met andere woorden...
Kun jij een minnaar hebben zonder verliefd te worden? Blijf jij met het grootste gemak in de verlust fase hangen of verleg jij constant je grenzen? Dit topic is voornamelijk bedoeld voor gelijkgestemden, al staan we natuurlijk ook een beetje open voor andere meningen.
Het is fijn als je een avatar uploadt, zo blijven we kleurrijk en is het makkelijker om de verhalen bij de naam te plaatsen.
Probeer zo weinig mogelijk te QUOTEN, door het precaire onderwerp wensen sommige schrijf(st)ers hun postings later aan te passen. Bedankt!
Linkje naar vorige topic. En zoals gewenst alle andere topics in de eerste post.
seks/minnaar-deel-38/list_messages/443929/120#
hoesjeboesje wijzigde dit bericht op 22-10-2019 13:47
86.53% gewijzigd
vrijdag 10 april 2020 om 08:12
Wat is het stil hier... weinig actie in coronatijd natuurlijk 
Bij mij gebeurt er ook bar weinig. Door mijn werk juist druk nu. Mis minnaar enorm. We hebben contact via kik, wel leuk en af en toe geile chat. Maar ik mis zijn lijf. Bovendien is hij best grillig. Ene moment bombardeert hij me met berichten en andere dagen is het alleen een hartje via Whatsapp ofzo. Kan er slecht tegen. Maar goed. Go with the flow. Was eerst bang dat het dood zou bloeden maar inmiddels niet meer.
Hoe gaat het met jullie? Chiwe laat zich helaas niet meer zien.
Ik hoop iets meer tijd te hebben om te kunnen schrijven binnenkort.
Bij mij gebeurt er ook bar weinig. Door mijn werk juist druk nu. Mis minnaar enorm. We hebben contact via kik, wel leuk en af en toe geile chat. Maar ik mis zijn lijf. Bovendien is hij best grillig. Ene moment bombardeert hij me met berichten en andere dagen is het alleen een hartje via Whatsapp ofzo. Kan er slecht tegen. Maar goed. Go with the flow. Was eerst bang dat het dood zou bloeden maar inmiddels niet meer.
Hoe gaat het met jullie? Chiwe laat zich helaas niet meer zien.
Ik hoop iets meer tijd te hebben om te kunnen schrijven binnenkort.
vrijdag 10 april 2020 om 08:31
Rustig ja. Degenen die desondanks afspreken durven dat hier vast niet te melden en diegenen die niet afspreken hebben weinig te melden. Appcontact is tussen mij en minnaar onveranderd regelmatig maar terwijl wij nooit geil chatten werd er gisteren voorzichtig geopperd toch maar eens wat foto’s uit te wisselen.
vrijdag 10 april 2020 om 22:06
Nee inderdaad, echt beter van niet. Ik heb ook een vitaal beroep en minnaar ook. Dus geen stiekeme ontmoetingen hier.
Maar heb moeite met het grillige gedrag van hem qua contact. In principe appen we dagelijks wel een paar keer maar het is nu aardig stil van zijn kant en ik heb geen idee waarom. Nu is het ook wel een beetje een moeilijke mam en ben ik nogal gesteld op aandacht. Dus ja.....geen ideale combinatie nu. In het dagelijks leven nooit zo'n probleem maar nu... Baal er van. Hij heeft nu zelfs zijn telefoon helemaal uit. Bleh. Ik baal eigenlijk nog het meest van mezelf. Zou liever willen dat ik het van me af kon laten glijden en meer zoiets kon hebben van "go with the flow". Zal er ook mee te maken hebben dat ik door het wegvallen van mn nogal drukke sociale leven zoveel tijd heb om na te denken en er mee bezig te zijn. Moet mezelf eigenlijk een trap onder mijn kont geven.
Maar heb moeite met het grillige gedrag van hem qua contact. In principe appen we dagelijks wel een paar keer maar het is nu aardig stil van zijn kant en ik heb geen idee waarom. Nu is het ook wel een beetje een moeilijke mam en ben ik nogal gesteld op aandacht. Dus ja.....geen ideale combinatie nu. In het dagelijks leven nooit zo'n probleem maar nu... Baal er van. Hij heeft nu zelfs zijn telefoon helemaal uit. Bleh. Ik baal eigenlijk nog het meest van mezelf. Zou liever willen dat ik het van me af kon laten glijden en meer zoiets kon hebben van "go with the flow". Zal er ook mee te maken hebben dat ik door het wegvallen van mn nogal drukke sociale leven zoveel tijd heb om na te denken en er mee bezig te zijn. Moet mezelf eigenlijk een trap onder mijn kont geven.
zondag 12 april 2020 om 04:22
Daar ben ik weer een keer. In een enorme rollercoaster gezeten de afgelopen weken. Ik wist op een gegeven moment van voor niet meer dat ik van achter nog leefde .
Corona houdt onze familie behoorlijk in de greep. Zowel mijn moeder als mijn schoonvader hebben in het ziekenhuis gelegen (Gelukkig beiden herstellende). Bij mij veel angst aangezien zoon en ik zwaar astmatisch zijn, dus extra voorzichtig.
We hebben ons dus echt thuis opgesloten en is er voor mij nu echt geen ontsnappen meer aan de negatieve sfeer. W doet wel zijn best, maar het lijkt er niet veel beter op te worden.
Ik had min of meer de knoop doorgehakt, maar toen gingen alle maatregelen in. Nu vind ik dat ik het niet kan maken voor de kinderen. Dus op mijn tanden bijten en volhouden.
Hoewel ik M enorm mis, wil ik nu geen enkel risico lopen door met hem af te spreken. We bellen vrijwel dagelijks en als het lukt dan even videobellen. Dat zijn de dagelijkse lichtpuntjes.
Ik ga mijn best doen om even bij te lezen.
Corona houdt onze familie behoorlijk in de greep. Zowel mijn moeder als mijn schoonvader hebben in het ziekenhuis gelegen (Gelukkig beiden herstellende). Bij mij veel angst aangezien zoon en ik zwaar astmatisch zijn, dus extra voorzichtig.
We hebben ons dus echt thuis opgesloten en is er voor mij nu echt geen ontsnappen meer aan de negatieve sfeer. W doet wel zijn best, maar het lijkt er niet veel beter op te worden.
Ik had min of meer de knoop doorgehakt, maar toen gingen alle maatregelen in. Nu vind ik dat ik het niet kan maken voor de kinderen. Dus op mijn tanden bijten en volhouden.
Hoewel ik M enorm mis, wil ik nu geen enkel risico lopen door met hem af te spreken. We bellen vrijwel dagelijks en als het lukt dan even videobellen. Dat zijn de dagelijkse lichtpuntjes.
Ik ga mijn best doen om even bij te lezen.
zondag 12 april 2020 om 09:37
Wat heftig, Chiwe! Gelukkig zijn je moeder en schoonvader weer aan de beterende hand. Heel verstandig dat jullie thuisblijven, maar wel superzwaar in deze situatie lijkt me. Ik kan me nog goed herinneren hoe ik me in de laatste weken bij mijn ex in huis voelde voordat ik eindelijk naar mijn eigen flat kon verhuizen, en ik denk er wel eens overna hoe het had kunnen escaleren als dat niet mogelijk was geweest. Ik hoop dat je een beetje zen kunt blijven. Wel veel tijd om nog eens bij jezelf te rade te gaan en eerlijk tegen jezelf, elkaar en over je relatie te zijn.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
zondag 12 april 2020 om 21:35
Ah chiwe wat heftig. Wat fijn dat je een update komt geven, moest vaak aan je denken. Rot dat je nu niet de knoop door kunt hakken. Wel heerlijk dat je je lief elke afgeven spreekt. Stel me voor dat dat een warm gevoel is. Gaan je gesprekken wel door (die had je toch dacht ik?)
Sterkte, ook met de zorg voor jullie gezondheid.
Sterkte, ook met de zorg voor jullie gezondheid.
zondag 12 april 2020 om 23:07
Wiekjes, Chiwe en Bulbul. Het doet me goed te zien dat jullie hier nog zijn. Ondanks de gekke tijd.
Hoewel partner van geprobeerd heeft om deze tijd te gebruiken om mij op afstand te zetten, is het contact met hem niet verwaterd. Integendeel! Fijne gesprekken, gezamenlijke activiteiten (met inachtneming van) lijken zelfs vaker en makkelijker te organiseren. En voor het grootste deel met medeweten van! Ik merk dat het me rust geeft te merken dat hij ook in deze tijden laat zien dat ik belangrijk ben voor hem.
En ook de intieme momenten blijven we delen. Misschien niet verstandig, maar op de een of andere manier is dat geen topic. Het bevestigt voor mij dat onze levens zo verweven zijn dat het niet uitmaakt dat we officieel niets van elkaar zijn. Al is dat naar de buitenwereld steeds lastiger te verbergen.
Hopelijk kan iedereen (voor zover dat mogelijk is) het positieve te halen uit deze situatie. En of dat nou betekent dat je toch voor je huwelijk kiest of er voor gaat met je minnaar; be happy - het leven is echt te kort.
Hoewel partner van geprobeerd heeft om deze tijd te gebruiken om mij op afstand te zetten, is het contact met hem niet verwaterd. Integendeel! Fijne gesprekken, gezamenlijke activiteiten (met inachtneming van) lijken zelfs vaker en makkelijker te organiseren. En voor het grootste deel met medeweten van! Ik merk dat het me rust geeft te merken dat hij ook in deze tijden laat zien dat ik belangrijk ben voor hem.
En ook de intieme momenten blijven we delen. Misschien niet verstandig, maar op de een of andere manier is dat geen topic. Het bevestigt voor mij dat onze levens zo verweven zijn dat het niet uitmaakt dat we officieel niets van elkaar zijn. Al is dat naar de buitenwereld steeds lastiger te verbergen.
Hopelijk kan iedereen (voor zover dat mogelijk is) het positieve te halen uit deze situatie. En of dat nou betekent dat je toch voor je huwelijk kiest of er voor gaat met je minnaar; be happy - het leven is echt te kort.
zondag 12 april 2020 om 23:11
Hallo allemaal,
Ik vermeed meelezen een tijdlang, omdat ik zoveel ballen in de lucht te houden had, maar ondertussen is het hier heel rustig geworden. Ik miste jullie allemaal wel en ben echt wel al door een aantal dalletjes gegaan ondertussen.
Omwille van onze dochter, is onze quarantaine heel erg streng, ik ben echt aan huis gekluisterd, dus ik heb al wel eens wat meer tijd en ben beginnen bijlezen. Maar voor ik begin mee te schrijven, wil ik wel eerst nog eens een update geven.
Met man gaat het ondertussen iets beter, hij functioneert weer naar behoren, het meeste lichamelijke leed is geleden. En de revalidatie is beëindigd. Psychisch is hij stabiel, praat nu om de twee dagen met zijn therapeut en dat doet hem zichtbaar goed. Naar mij is hij al iets meer open, maar hij stelt zich wel nog steeds heel zwak op, wat een echt gesprek zoals we ooit moeten gaan hebben nog steeds heel moeilijk maakt. Ik kan niet doorvragen, niet zeggen wat ik echt denk, dus we zijn er nog niet.
Ik ben heel ziek geweest deze winter, een gewone griep, maar bijna een maand aan een stuk, ik was zooooo moe. Mijn man liep dan ook helemaal verloren, wat niet hielp om sneller beter te worden.
Dat gezegd zijnde, nu gaat het met de kinderen heel erg goed, en met ons gezin ook. Zowel hij als ik zijn echt dankbaar dat we elke dag met hen mogen doorbrengen, en zelfs dat we dat samen kunnen verder doen, en dat bindt ons nu genoeg. Daar kunnen we ook al goed over praten, beter dan vroeger zelfs. We hebben nog veel werk aan de winkel, maar er is ook heel veel om hard voor te werken, dat zie ik heel goed in.
Wat mijn M betreft, we bellen sporadisch, elkaar zien zou nog te moeilijk zijn. Ik vind het heel fijn om te weten wat er omgaat in zijn leven, en hij in dat van mij. Er is nog altijd gemis, en soms is dat heel pijnlijk. Maar ik vind het wel heel mooi hoe dat zo dramaloos kan blijven, op een heel laag pitje weliswaar, maar daardoor heel liefdevol eigenlijk.
Ziezo, de update van een paar maanden in enkele alinea’s, maar ik kan verder gaan bijlezen
Ik vermeed meelezen een tijdlang, omdat ik zoveel ballen in de lucht te houden had, maar ondertussen is het hier heel rustig geworden. Ik miste jullie allemaal wel en ben echt wel al door een aantal dalletjes gegaan ondertussen.
Omwille van onze dochter, is onze quarantaine heel erg streng, ik ben echt aan huis gekluisterd, dus ik heb al wel eens wat meer tijd en ben beginnen bijlezen. Maar voor ik begin mee te schrijven, wil ik wel eerst nog eens een update geven.
Met man gaat het ondertussen iets beter, hij functioneert weer naar behoren, het meeste lichamelijke leed is geleden. En de revalidatie is beëindigd. Psychisch is hij stabiel, praat nu om de twee dagen met zijn therapeut en dat doet hem zichtbaar goed. Naar mij is hij al iets meer open, maar hij stelt zich wel nog steeds heel zwak op, wat een echt gesprek zoals we ooit moeten gaan hebben nog steeds heel moeilijk maakt. Ik kan niet doorvragen, niet zeggen wat ik echt denk, dus we zijn er nog niet.
Ik ben heel ziek geweest deze winter, een gewone griep, maar bijna een maand aan een stuk, ik was zooooo moe. Mijn man liep dan ook helemaal verloren, wat niet hielp om sneller beter te worden.
Dat gezegd zijnde, nu gaat het met de kinderen heel erg goed, en met ons gezin ook. Zowel hij als ik zijn echt dankbaar dat we elke dag met hen mogen doorbrengen, en zelfs dat we dat samen kunnen verder doen, en dat bindt ons nu genoeg. Daar kunnen we ook al goed over praten, beter dan vroeger zelfs. We hebben nog veel werk aan de winkel, maar er is ook heel veel om hard voor te werken, dat zie ik heel goed in.
Wat mijn M betreft, we bellen sporadisch, elkaar zien zou nog te moeilijk zijn. Ik vind het heel fijn om te weten wat er omgaat in zijn leven, en hij in dat van mij. Er is nog altijd gemis, en soms is dat heel pijnlijk. Maar ik vind het wel heel mooi hoe dat zo dramaloos kan blijven, op een heel laag pitje weliswaar, maar daardoor heel liefdevol eigenlijk.
Ziezo, de update van een paar maanden in enkele alinea’s, maar ik kan verder gaan bijlezen
maandag 13 april 2020 om 01:06
Bij voorbaat, mijn welgemeende excuses voor het bruuske inbreken in dit topic. Ik lees af en toe stiekem een rits pagina’s ‘bij’. Ik heb totaal geen behoefte aan een minnares of wat dan ook, echter vind ik hier meelezen wel reuze-interessant..!
Nogmaals, sorry voor het zomaar inbreken en inhaken op jouw verhaal maar ik wil toch mijn ongevraagde constatering plempen.
Allereerst fijn dat het beter gaat met je dierbaren, de angst is verschrikkelijk! Gelukkig heb je met het oog op de gezondheid van je zoon en jijzelf een goede stok achter de deur om de vrijwillige opsluiting uit te zitten.
Mijn punt echter..
Gebruik je de hele Corona-situatie en die opsluiting nu niet als excuus om het doorhakken van de knoop (wederom) uit te stellen?
Ik begrijp echt wel dat je alle drama die het doorhakken veroorzaakt nu niet kan gebruiken in crisistijd maar tenzij ik iets gemist heb ben je deze kruising al een aantal keren gepasseerd en telkens (semi) veilig rechtdoor gereden?
Chiwe schreef: ↑12-04-2020 04:22Daar ben ik weer een keer. In een enorme rollercoaster gezeten de afgelopen weken. Ik wist op een gegeven moment van voor niet meer dat ik van achter nog leefde .
Corona houdt onze familie behoorlijk in de greep. Zowel mijn moeder als mijn schoonvader hebben in het ziekenhuis gelegen (Gelukkig beiden herstellende). Bij mij veel angst aangezien zoon en ik zwaar astmatisch zijn, dus extra voorzichtig.
We hebben ons dus echt thuis opgesloten en is er voor mij nu echt geen ontsnappen meer aan de negatieve sfeer. W doet wel zijn best, maar het lijkt er niet veel beter op te worden.
Ik had min of meer de knoop doorgehakt, maar toen gingen alle maatregelen in. Nu vind ik dat ik het niet kan maken voor de kinderen. Dus op mijn tanden bijten en volhouden.
Hoewel ik M enorm mis, wil ik nu geen enkel risico lopen door met hem af te spreken. We bellen vrijwel dagelijks en als het lukt dan even videobellen. Dat zijn de dagelijkse lichtpuntjes.
Ik ga mijn best doen om even bij te lezen.
Nogmaals, sorry voor het zomaar inbreken en inhaken op jouw verhaal maar ik wil toch mijn ongevraagde constatering plempen.
Allereerst fijn dat het beter gaat met je dierbaren, de angst is verschrikkelijk! Gelukkig heb je met het oog op de gezondheid van je zoon en jijzelf een goede stok achter de deur om de vrijwillige opsluiting uit te zitten.
Mijn punt echter..
Gebruik je de hele Corona-situatie en die opsluiting nu niet als excuus om het doorhakken van de knoop (wederom) uit te stellen?
Ik begrijp echt wel dat je alle drama die het doorhakken veroorzaakt nu niet kan gebruiken in crisistijd maar tenzij ik iets gemist heb ben je deze kruising al een aantal keren gepasseerd en telkens (semi) veilig rechtdoor gereden?
maandag 13 april 2020 om 01:43
Wat fijn een update te lezen olivia.
Positieve stappen voorwaarts. Ook goed te lezen dat het met je kinderen en het met jullie als gezin ook goed gaat. Jullie hebben het erg zwaar gehad. (En met momenten vast nog steeds) maar goed de positiviteit te lezen!
Chiwi; wat fijn dat M zoveel moeite doet voor je en jullie elkaar veel spreken. Ook voor jou een moeilijke periode dus nog steeds. Wou je gaan scheiden voor het carona gebeuren begon?
Ik snap je wel, zit nu zelf ook niet te wachten op een scheiding en alle rompslomp eromheen nu ik naast alle andere rollen ook nog eens juffrouw ben geworden. Eind van de dag ben ik kapot. Om daarnaast nu alle ellende van een scheiding door te maken trek ik niet denk ik.
Is het verder wel rustig thuis?
Ex is weer op dreef, hoopt zeker op een geile samenwerking over een x aantal weken.
Positieve stappen voorwaarts. Ook goed te lezen dat het met je kinderen en het met jullie als gezin ook goed gaat. Jullie hebben het erg zwaar gehad. (En met momenten vast nog steeds) maar goed de positiviteit te lezen!
Chiwi; wat fijn dat M zoveel moeite doet voor je en jullie elkaar veel spreken. Ook voor jou een moeilijke periode dus nog steeds. Wou je gaan scheiden voor het carona gebeuren begon?
Ik snap je wel, zit nu zelf ook niet te wachten op een scheiding en alle rompslomp eromheen nu ik naast alle andere rollen ook nog eens juffrouw ben geworden. Eind van de dag ben ik kapot. Om daarnaast nu alle ellende van een scheiding door te maken trek ik niet denk ik.
Is het verder wel rustig thuis?
Ex is weer op dreef, hoopt zeker op een geile samenwerking over een x aantal weken.
maandag 13 april 2020 om 11:26
Millie-x schreef: ↑12-04-2020 23:07
Hoewel partner van geprobeerd heeft om deze tijd te gebruiken om mij op afstand te zetten, is het contact met hem niet verwaterd. Integendeel! Fijne gesprekken, gezamenlijke activiteiten (met inachtneming van) lijken zelfs vaker en makkelijker te organiseren. En voor het grootste deel met medeweten van! Ik merk dat het me rust geeft te merken dat hij ook in deze tijden laat zien dat ik belangrijk ben voor hem.
Wauw. Dat klinkt alsof het een wedstrijd is.
be happy - het leven is echt te kort.
Te kort? Voor wie? Ik vind het leven precies lang genoeg eigenlijk.
...
woensdag 15 april 2020 om 03:50
Hallo allemaal.
Door de drukte hier niet aan toe gekomen te reageren.
Ex minnaar heeft eindelijk de scheiding doorgezet en hun huis tekoop gezet.. vrouw is binnenkort weg.
Je zou zeggen wat fijn. Maar helaas blijven leugens en woorden die niets waard zijn. En dat laatste kan ik niet tegen.
We dachten dat het rustiger zou worden als hij thuis zou scheiden, maar nee.
Heb het idee dat hij het dubben speelt haar niet los wilt laten en mij niet. Val ik weg dan kruipt hij terug naar haar waar ze akkoord mee zal gaan.
Door de drukte hier niet aan toe gekomen te reageren.
Ex minnaar heeft eindelijk de scheiding doorgezet en hun huis tekoop gezet.. vrouw is binnenkort weg.
Je zou zeggen wat fijn. Maar helaas blijven leugens en woorden die niets waard zijn. En dat laatste kan ik niet tegen.
We dachten dat het rustiger zou worden als hij thuis zou scheiden, maar nee.
Heb het idee dat hij het dubben speelt haar niet los wilt laten en mij niet. Val ik weg dan kruipt hij terug naar haar waar ze akkoord mee zal gaan.
woensdag 15 april 2020 om 13:39
Ook benieuwd. Dacht dat, dat een gepasseerd station was? Wil je nu toch echt voor jezelf (en evt. hem) gaan? Dacht al dat het nu wel heel zwaar zou moeten zijn voor je gezien ik al weinig van je las. Sterkte overigens
zondag 26 april 2020 om 00:49
Wat is het stil hier ...
Ondanks Corona hebben we het fijn samen. Frequent contact, een helpende hand en ook fysiek vinden we de momentjes samen.
Wat me wel steekt is dat hij aangaf dat het thuis tegen de verwachtingen in ook best goed gaat. Ik vind het stom dat hij zich niet realiseert dat ik daar ook aan bijdraag. Echt hè, die driehoek ... maar hij ziet het niet. We gaan richting ons eerste 'jubileum'. Heeft iemand dat al eens gevierd en zo ja, hoe dan?
Ondanks Corona hebben we het fijn samen. Frequent contact, een helpende hand en ook fysiek vinden we de momentjes samen.
Wat me wel steekt is dat hij aangaf dat het thuis tegen de verwachtingen in ook best goed gaat. Ik vind het stom dat hij zich niet realiseert dat ik daar ook aan bijdraag. Echt hè, die driehoek ... maar hij ziet het niet. We gaan richting ons eerste 'jubileum'. Heeft iemand dat al eens gevierd en zo ja, hoe dan?
zondag 26 april 2020 om 09:29
Zoals je het beschrijft klinkt het wel een beetje als een concurrentiestrijd, Millie.
Zou je niet ook blij voor hem kunnen zijn dat zijn relatie weer beter loopt?
Jammer dat je in deze dagen geen hotel kunt boeken, dat zou ik doen bij een jubileum. Een chic hotel, lekker samen in bad, roomservice... Maar ja, dat gaat helaas niet.
Zou je niet ook blij voor hem kunnen zijn dat zijn relatie weer beter loopt?
Jammer dat je in deze dagen geen hotel kunt boeken, dat zou ik doen bij een jubileum. Een chic hotel, lekker samen in bad, roomservice... Maar ja, dat gaat helaas niet.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
zondag 26 april 2020 om 10:38
Ik doe m'n best om blij voor ze te zijn, maar is soms lastig. Ook omdat hij zich niet realiseert dat mijn aanwezigheid daar aan bijdraagt. Dat hij daardoor relaxter is enzo.
Vieren op een andere locatie is geen optie helaas. We hebben beide nu niet de bewegingsvrijheid om zomaar even ertussen uit te kunnen.
Hoe is het verder met iedereen?
Vieren op een andere locatie is geen optie helaas. We hebben beide nu niet de bewegingsvrijheid om zomaar even ertussen uit te kunnen.
Hoe is het verder met iedereen?
woensdag 29 april 2020 om 13:07
Hoi allemaal,
Ik heb dit topic al een tijdje gevolgd, maar vind het nu tijd om ook mijn ervaring maar eens met jullie te delen.
Ik zal mij eerst voorstellen. Ik ben 35 jaar. Heb 2 kinderen (jongen 8, meisje 6). Ik ben al 14 jaar samen met mijn Echtgenoot en we zijn nu bijna 10 jaar getrouwd. Eigenlijk gaat alles prima thuis. Mijn man is lief, rustig en een super papa voor de kids. In bed kom ik niets te kort, echt niet. Zelf ben ik erg rustig, verlegen type. Ik had ook nooit gedacht dat mij dit zou “overkomen”.
Ik werk bij een klein bedrijfje. We zitten ongeveer met 10 mensen in een kantoorgebouwtje. Zelf zit ik met een vrouwelijke collega op één kamer. Tegenover elkaar. Ik kan het super goed met haar vinden, ze is meer dan een collega voor me. Ze is echt een vriendin. Wij delen veel met elkaar. Strubbelingen met de kids, maar ook strubbelingen met onze mannen worden uitgebreid besproken met elkaar. We kunnen bij elkaar echt ons ei kwijt.
Simone (zo heet ze niet echt) had het afgelopen zomer, in de periode toen het zo onwijs warm was, erg moeilijk thuis. Er waren veel persoonlijke tegenslagen die de sfeer in huis niet ten goede kwam. Lang verhaal kort… Ze dacht aan scheiden, maar wilde niet ivm eventuele spijt en de kinderen. Dat zal voor velen herkenbaar zijn. Uren, dagen, weken hebben wij hier over gekletst (en nu nog steeds).
In Januari besloot onze baas dat wij op een andere manier moesten gaan werken via een computersysteem. Daar ik op kantoor degene ben die hier het meest mee werkt, moest ik samen met een nieuwe collega die speciaal voor dit systeem binnengehaald zou worden, gaan zoeken naar een betere manier van werken. Op de dag dat hij binnen kwam dacht ik meteen…. Waaaw. Wat een mooie blauwe ogen en wat een heerlijk lijf! Een type zoals David Beckam. Laat ik hem Blauwoogje noemen.
De eerste weken hebben we vooral als team samengezeten in vergaderruimten. Maar op een of andere manier ging mijn hart sneller kloppen als Blauwoogje erbij was. Na een tijdje moesten Blauwoogje en ik het nieuwe werkplan samen gaan uitwerken. Hij zat aan mijn bureau met zijn laptop en keek zo nu en dan mee op mijn scherm naar ons werkplan. Gedurende die tijd ging het steeds slechter met de relatie van Simone en haar man. Wij kletsten hier veel over op kantoor. Maar nu zat daar Blauwoogje bij. Deze mengde zich absoluut niet in het gesprek, maar kreeg wel alles mee natuurlijk. In het begin waren we terughoudend in onze gesprekken, want ja… er zit toch wel ineens een vreemde bij die niet alles hoeft te weten. Maar je merkte dat we steeds losser hierin werden. Na verloop van tijd maakte het niet meer uit of Blauwoogje er wel of niet bij zat. De gesprekken waren weer als vanouds.
Tijdens één van die gesprekken vertelde Simone dat haar seksleven bijna uitgestorven was. Hierop reageerde ik dat ik daar niets over te klagen heb maar dat ik wel vond dat het bij mij thuis best allemaal wat spannender mag. Ik zei toen nog dat ik graag weer eens de spanning wilde voelen en weer eens uit de band wilde springen. Ik bedoelde hiermee thuis met mijn eigen man, maar blijkbaar had Blauwoogje dit wel opgeslagen.
De woensdagen op kantoor vond ik altijd verschrikkelijk. Half het kantoor was leeg en ook Simone werkte standaard niet op de woensdag. Zelf werk ik alleen de woensdagochtend en heb ik iedere vrijdag vrij. Op woensdagen zat ik dus altijd alleen op kantoor. Maar nu was dat ineens anders. Blauwoogje was er nu op woensdagen ook. Dat maakte de woensdagen een stuk aangenamer. Niet dat ik dan meteen een beschuitje met hem wilde eten, zo dacht ik totaal niet, maar de aanspraak en gezelligheid op een normaal zo saaie dag kon ik heel erg waarderen. Zo leerde ik hem ook steeds beter kennen. Hij vertelde dat hij ook getrouwd was, 32 jaar en een dochtertje had van 4. Ze wilden graag een tweede, maar dat wilde nog niet zo lukken. Hij vertelde over hobby’s en andere “normale” dingen. Toch merkte ik dat na 2 a 3 van die woensdagen de gesprekken persoonlijker werden en ook, hoe moet ik dat zeggen, fysiek persoonlijk.
Ik weet niet meer goed hoe het gesprek die kant op is gegaan, maar ik weet wel nog dat ik mij enorm gevlijd voelde toen hij mij een complimentje maakte over mijn lichaam (had iets met sporten te maken denk ik). Ik reageerde erop door hem ook een complimentje te geven over zijn mooie blauwe ogen en heb toen (dom dom dom) ook gezegd dat hij een lekker kontje had. Dat floepte er zo uit. Hij glimlachte en zei alleen: “dank je wel”.
In de auto op weg naar huis dacht ik nog, oh hoe heb je nu zo’n domme opmerking kunnen maken. Wat moet die man wel niet van me denken. Ik zag er geen kwaad in met betrekking tot mijn man, ik was enkel aan het balen van mijn domme reactie tegen een collega. Ik schaamde me een hoedje. Dat weekend thuis betrapte ik mij erop dat ik toch wel af en toe dat lekker kontje en die mooie blauwe ogen voor me zag. Ik schrok er van dat ik er toch wel een beetje kriebeltjes van kreeg. Dat verafschuwde mij ook, want ja, dat kan toch niet.
Een week later was het carnaval. Hier in Brabant is dat natuurlijk een behoorlijk feest. Dat begint al op de vrijdag voor carnaval. Dan zijn er al veel feesten en is het kantoorgebouw eigenlijk al vrijwel leeg. Ik ben echter absoluut geen carnaval vierster. Ik heb daar nooit iets mee gehad. Mijn man was dat vroeger wel, maar tegenwoordig ook niet meer. Het werkplan naderde de deadline en er was nog onwijs veel te doen. Ik had daarom bij mijn baas aangegeven dat ik voor een keer op die vrijdag voor carnaval op kantoor zou zijn om nog door te werken. Die dag was het kantoor zo goed als leeg. De receptioniste zat er, een poetsvrouw liep er rond en iemand van de financiële administratie was er nog. De rest had iedereen al vrij voor carnaval.
Na een uurtje kwam plots Blauwoogje binnen. Ik schrok me dood aangezien ik net een concert aan het geven was met ondersteuning van Bon Jovi op de radio. We hebben die dag nog goed doorgewerkt aan het plan. Tegen 16:00 uur wilde ik langzaam gaan opruimen om naar huis te gaan. We moesten nog een paar dingetjes afhandelen, maar waren bijna klaar toen ik plots zijn hand op mijn been voelde. Hij bleef stoïcijns naar het scherm kijken en deed uitgebreid zijn zakelijk verhaal alsof er totaal niets aan de hand was. Mijn hartslag schoot omhoog naar 180 slagen per minuut. Achteraf weet ik niet waarom, maar uit een automatisme ging mijn hand ook naar zijn been. We zeiden hier niets over, maar bleven overleggen over de zakelijke dingen die we op het scherm zagen. Als iemand aan de andere kant van de tafel had gezeten had die niets gemerkt.
Ik ga hier natuurlijk geen pornografisch topic van maken. Ik zal het netjes proberen te verwoorden.
Zijn hand gleed beetje bij beetje naar boven tot in mijn kruis. De mijne bleef daar automatisch niet bij achter en ging ook naar zijn kruis. Na een tijdje voelen en strelen (nog altijd stoïcijns) maakte hij mijn knoop van mijn spijkerbroek los. Ik durfde dat niet bij hem en deed dat dus niet. Blijkbaar had hij dat wel verwacht, want na een paar minuutjes deed hij dat zelf. Hij opende dus zelf uitnodigend zijn riem en spijkerbroek. Vervolgens gleed zijn hand mijn totaal niet charmante hipster binnen. Op dat moment wist ik het even niet meer. Alle controle was weg. Mijn hoofd sloeg op hol en mijn hartslag ging tot ver boven de 200. Ook mijn hand ging op ontdekkingstocht en bevrijdde zijn uh… zeg maar zijn blauwoogje…. Binnen maximaal 5 keer op een neer bewegen kwam hij al klaar. Hij keek mij verlegen en verontschuldigend aan, maar zei verder niets.
Alsof het lot ermee speelde hoorden wij op dat moment de poetsvrouw de gang binnen lopen vanaf de lift. Geschrokken gingen onze broeken snel weer dicht alsof er nooit iets was gebeurd. De poetsvrouw kwam ons kantoor binnen lopen met de vraag of wij nog lang bleven want zij moest afsluiten en wilde naar huis. Wij zijn ook naar huis gegaan, zonder ook maar 1 woord met elkaar te wisselen over wat er zojuist gebeurd was.
Op weg naar huis sloeg de realiteit hard binnen. Een enorm schuldgevoel richting mijn man, waar ik zielsveel van houd en van zal blijven houden, sloeg als een enorme hamer op mijn hoofd. Ik stopte bij het eerste de beste tankstation langs de snelweg, rende naar binnen naar het toilet en ik heb daar wel zeker 10 minuten mijn handen gewassen, bang dat er nog wat van Blauwoogje op zat. Meneer Rutte zou in deze corona tijd trots op me zijn.
Thuis had mijn man gekookt en zaten hij en de kinderen al op me te wachten met het avondeten. Ik durfde mijn lieve man haast niet in de ogen te kijken. Ik voelde mij zo onwijs rot. De dagen erna ging het gelukkig steeds beter. Ik had een lang weekend (tm dinsdag vakantie) en kon het vrij goed van me afzetten. Dit was gebeurd, domme fout, een leuke, maar wel een éénmalige. Daar was ik zeker van. Die volgende woensdag in de vakantie zou ik eigenlijk weer alleen met hem zijn op kantoor, maar Simone was er die dag ook. Haar kinderen hadden vakantie en zij wilde even weg thuis met al haar problemen. Ik vond dat geweldig, want ik wilde absoluut niet met Blauwoogje alleen zijn op kantoor. Dat durfde ik even niet.
Echter, wat ik absoluut niet verwacht had… Ik verlangde stilaan toch weer terug naar die dag. Één ding wil ik absoluut duidelijk maken. Blauwoogje als liefde zie ik niet zitten. Blauwoogje is qua karakter absoluut niet mijn type. Daarbij ben ik 100% verliefd op mijn man en wil ik hem ook absoluut nooit kwijt. Mijn man is absoluut de liefde van mijn leven. Maar die lust, die spanning, dat gevoel van die dag… Het gaat ook niet meer uit mijn hoofd. Ik kom thuis absoluut niets te kort (nu ja, bij het voelen van die van Blauwoogje alleen in letterlijke zin), maar die dag met dat spannende heerlijke gevoel. Die geile hartslag in mijn keel. Dat heerlijke gevoel.
De dagen die erna kwamen dacht ik er steeds meer aan. Op de eerstvolgende woensdag waren wij wel weer alleen op ons kantoor, maar was het in het gebouw erg druk. Mensen liepen in en uit en was er absoluut niets mogelijk geweest.
Toen het ietsje rustig was die dag vroeg Blauwoogje plots stilletjes aan mij of ik het fijn vond die keer. Ik knikte. Hij vroeg vervolgens of ik een volgende keer verder durfde en wilde gaan. Erg eigenlijk dat ik op dat moment zonder twijfel ja knikte. Hij glimlachte. Dat weekend heb ik hier wel duizenden keren aan gedacht. Ik was vastbesloten. Ik wilde meer, ik wilde zijn kontje voelen, ik wilde weer die grote Blauwoog in mijn hand voelen en zelfs wel in mij voelen… Ik was vastbesloten. Ik wilde meer. Pure lust, geen liefde, pure spannende lust.
... En toen kwam het Corona virus !!! …
We mochten niet meer naar kantoor komen en iedereen moest thuis werken. Ik heb vanaf dat moment Blauwoogje alleen nog zakelijk via mail gesproken. Hij doet netjes zijn werk en ik die van mij. We zien elkaar dus al een tijdje niet meer. Thuis gaat het nog steeds perfect. Mijn schat van een man werkt ook van thuis. Je hoort om je heen dat velen daardoor vaker ruzie krijgen met elkaar. Wij niet. Wij doen het nog steeds erg goed. Ook de kids doen het goed, gezien de situatie.
Toch heb ik enorme twijfel en mis ik die spanning en die seksuele lust met Blauwoogje. Ook al was het maar één dag, één keer en nog niet eens vergaand. Het smaakt toch naar meer. Niet uit liefde, niet omdat het thuis zo slecht gaat. Ik heb thuis alles goed op orde met de liefde van mijn leven… Maar toch verlang ik naar Blauwoogjes lijf!
Eigenlijk doet het mij erg goed om dit eens op te schrijven. Even mijn ei kwijt kunnen. Dank je wel meiden!
Bruinoogje!
Ik heb dit topic al een tijdje gevolgd, maar vind het nu tijd om ook mijn ervaring maar eens met jullie te delen.
Ik zal mij eerst voorstellen. Ik ben 35 jaar. Heb 2 kinderen (jongen 8, meisje 6). Ik ben al 14 jaar samen met mijn Echtgenoot en we zijn nu bijna 10 jaar getrouwd. Eigenlijk gaat alles prima thuis. Mijn man is lief, rustig en een super papa voor de kids. In bed kom ik niets te kort, echt niet. Zelf ben ik erg rustig, verlegen type. Ik had ook nooit gedacht dat mij dit zou “overkomen”.
Ik werk bij een klein bedrijfje. We zitten ongeveer met 10 mensen in een kantoorgebouwtje. Zelf zit ik met een vrouwelijke collega op één kamer. Tegenover elkaar. Ik kan het super goed met haar vinden, ze is meer dan een collega voor me. Ze is echt een vriendin. Wij delen veel met elkaar. Strubbelingen met de kids, maar ook strubbelingen met onze mannen worden uitgebreid besproken met elkaar. We kunnen bij elkaar echt ons ei kwijt.
Simone (zo heet ze niet echt) had het afgelopen zomer, in de periode toen het zo onwijs warm was, erg moeilijk thuis. Er waren veel persoonlijke tegenslagen die de sfeer in huis niet ten goede kwam. Lang verhaal kort… Ze dacht aan scheiden, maar wilde niet ivm eventuele spijt en de kinderen. Dat zal voor velen herkenbaar zijn. Uren, dagen, weken hebben wij hier over gekletst (en nu nog steeds).
In Januari besloot onze baas dat wij op een andere manier moesten gaan werken via een computersysteem. Daar ik op kantoor degene ben die hier het meest mee werkt, moest ik samen met een nieuwe collega die speciaal voor dit systeem binnengehaald zou worden, gaan zoeken naar een betere manier van werken. Op de dag dat hij binnen kwam dacht ik meteen…. Waaaw. Wat een mooie blauwe ogen en wat een heerlijk lijf! Een type zoals David Beckam. Laat ik hem Blauwoogje noemen.
De eerste weken hebben we vooral als team samengezeten in vergaderruimten. Maar op een of andere manier ging mijn hart sneller kloppen als Blauwoogje erbij was. Na een tijdje moesten Blauwoogje en ik het nieuwe werkplan samen gaan uitwerken. Hij zat aan mijn bureau met zijn laptop en keek zo nu en dan mee op mijn scherm naar ons werkplan. Gedurende die tijd ging het steeds slechter met de relatie van Simone en haar man. Wij kletsten hier veel over op kantoor. Maar nu zat daar Blauwoogje bij. Deze mengde zich absoluut niet in het gesprek, maar kreeg wel alles mee natuurlijk. In het begin waren we terughoudend in onze gesprekken, want ja… er zit toch wel ineens een vreemde bij die niet alles hoeft te weten. Maar je merkte dat we steeds losser hierin werden. Na verloop van tijd maakte het niet meer uit of Blauwoogje er wel of niet bij zat. De gesprekken waren weer als vanouds.
Tijdens één van die gesprekken vertelde Simone dat haar seksleven bijna uitgestorven was. Hierop reageerde ik dat ik daar niets over te klagen heb maar dat ik wel vond dat het bij mij thuis best allemaal wat spannender mag. Ik zei toen nog dat ik graag weer eens de spanning wilde voelen en weer eens uit de band wilde springen. Ik bedoelde hiermee thuis met mijn eigen man, maar blijkbaar had Blauwoogje dit wel opgeslagen.
De woensdagen op kantoor vond ik altijd verschrikkelijk. Half het kantoor was leeg en ook Simone werkte standaard niet op de woensdag. Zelf werk ik alleen de woensdagochtend en heb ik iedere vrijdag vrij. Op woensdagen zat ik dus altijd alleen op kantoor. Maar nu was dat ineens anders. Blauwoogje was er nu op woensdagen ook. Dat maakte de woensdagen een stuk aangenamer. Niet dat ik dan meteen een beschuitje met hem wilde eten, zo dacht ik totaal niet, maar de aanspraak en gezelligheid op een normaal zo saaie dag kon ik heel erg waarderen. Zo leerde ik hem ook steeds beter kennen. Hij vertelde dat hij ook getrouwd was, 32 jaar en een dochtertje had van 4. Ze wilden graag een tweede, maar dat wilde nog niet zo lukken. Hij vertelde over hobby’s en andere “normale” dingen. Toch merkte ik dat na 2 a 3 van die woensdagen de gesprekken persoonlijker werden en ook, hoe moet ik dat zeggen, fysiek persoonlijk.
Ik weet niet meer goed hoe het gesprek die kant op is gegaan, maar ik weet wel nog dat ik mij enorm gevlijd voelde toen hij mij een complimentje maakte over mijn lichaam (had iets met sporten te maken denk ik). Ik reageerde erop door hem ook een complimentje te geven over zijn mooie blauwe ogen en heb toen (dom dom dom) ook gezegd dat hij een lekker kontje had. Dat floepte er zo uit. Hij glimlachte en zei alleen: “dank je wel”.
In de auto op weg naar huis dacht ik nog, oh hoe heb je nu zo’n domme opmerking kunnen maken. Wat moet die man wel niet van me denken. Ik zag er geen kwaad in met betrekking tot mijn man, ik was enkel aan het balen van mijn domme reactie tegen een collega. Ik schaamde me een hoedje. Dat weekend thuis betrapte ik mij erop dat ik toch wel af en toe dat lekker kontje en die mooie blauwe ogen voor me zag. Ik schrok er van dat ik er toch wel een beetje kriebeltjes van kreeg. Dat verafschuwde mij ook, want ja, dat kan toch niet.
Een week later was het carnaval. Hier in Brabant is dat natuurlijk een behoorlijk feest. Dat begint al op de vrijdag voor carnaval. Dan zijn er al veel feesten en is het kantoorgebouw eigenlijk al vrijwel leeg. Ik ben echter absoluut geen carnaval vierster. Ik heb daar nooit iets mee gehad. Mijn man was dat vroeger wel, maar tegenwoordig ook niet meer. Het werkplan naderde de deadline en er was nog onwijs veel te doen. Ik had daarom bij mijn baas aangegeven dat ik voor een keer op die vrijdag voor carnaval op kantoor zou zijn om nog door te werken. Die dag was het kantoor zo goed als leeg. De receptioniste zat er, een poetsvrouw liep er rond en iemand van de financiële administratie was er nog. De rest had iedereen al vrij voor carnaval.
Na een uurtje kwam plots Blauwoogje binnen. Ik schrok me dood aangezien ik net een concert aan het geven was met ondersteuning van Bon Jovi op de radio. We hebben die dag nog goed doorgewerkt aan het plan. Tegen 16:00 uur wilde ik langzaam gaan opruimen om naar huis te gaan. We moesten nog een paar dingetjes afhandelen, maar waren bijna klaar toen ik plots zijn hand op mijn been voelde. Hij bleef stoïcijns naar het scherm kijken en deed uitgebreid zijn zakelijk verhaal alsof er totaal niets aan de hand was. Mijn hartslag schoot omhoog naar 180 slagen per minuut. Achteraf weet ik niet waarom, maar uit een automatisme ging mijn hand ook naar zijn been. We zeiden hier niets over, maar bleven overleggen over de zakelijke dingen die we op het scherm zagen. Als iemand aan de andere kant van de tafel had gezeten had die niets gemerkt.
Ik ga hier natuurlijk geen pornografisch topic van maken. Ik zal het netjes proberen te verwoorden.
Zijn hand gleed beetje bij beetje naar boven tot in mijn kruis. De mijne bleef daar automatisch niet bij achter en ging ook naar zijn kruis. Na een tijdje voelen en strelen (nog altijd stoïcijns) maakte hij mijn knoop van mijn spijkerbroek los. Ik durfde dat niet bij hem en deed dat dus niet. Blijkbaar had hij dat wel verwacht, want na een paar minuutjes deed hij dat zelf. Hij opende dus zelf uitnodigend zijn riem en spijkerbroek. Vervolgens gleed zijn hand mijn totaal niet charmante hipster binnen. Op dat moment wist ik het even niet meer. Alle controle was weg. Mijn hoofd sloeg op hol en mijn hartslag ging tot ver boven de 200. Ook mijn hand ging op ontdekkingstocht en bevrijdde zijn uh… zeg maar zijn blauwoogje…. Binnen maximaal 5 keer op een neer bewegen kwam hij al klaar. Hij keek mij verlegen en verontschuldigend aan, maar zei verder niets.
Alsof het lot ermee speelde hoorden wij op dat moment de poetsvrouw de gang binnen lopen vanaf de lift. Geschrokken gingen onze broeken snel weer dicht alsof er nooit iets was gebeurd. De poetsvrouw kwam ons kantoor binnen lopen met de vraag of wij nog lang bleven want zij moest afsluiten en wilde naar huis. Wij zijn ook naar huis gegaan, zonder ook maar 1 woord met elkaar te wisselen over wat er zojuist gebeurd was.
Op weg naar huis sloeg de realiteit hard binnen. Een enorm schuldgevoel richting mijn man, waar ik zielsveel van houd en van zal blijven houden, sloeg als een enorme hamer op mijn hoofd. Ik stopte bij het eerste de beste tankstation langs de snelweg, rende naar binnen naar het toilet en ik heb daar wel zeker 10 minuten mijn handen gewassen, bang dat er nog wat van Blauwoogje op zat. Meneer Rutte zou in deze corona tijd trots op me zijn.
Thuis had mijn man gekookt en zaten hij en de kinderen al op me te wachten met het avondeten. Ik durfde mijn lieve man haast niet in de ogen te kijken. Ik voelde mij zo onwijs rot. De dagen erna ging het gelukkig steeds beter. Ik had een lang weekend (tm dinsdag vakantie) en kon het vrij goed van me afzetten. Dit was gebeurd, domme fout, een leuke, maar wel een éénmalige. Daar was ik zeker van. Die volgende woensdag in de vakantie zou ik eigenlijk weer alleen met hem zijn op kantoor, maar Simone was er die dag ook. Haar kinderen hadden vakantie en zij wilde even weg thuis met al haar problemen. Ik vond dat geweldig, want ik wilde absoluut niet met Blauwoogje alleen zijn op kantoor. Dat durfde ik even niet.
Echter, wat ik absoluut niet verwacht had… Ik verlangde stilaan toch weer terug naar die dag. Één ding wil ik absoluut duidelijk maken. Blauwoogje als liefde zie ik niet zitten. Blauwoogje is qua karakter absoluut niet mijn type. Daarbij ben ik 100% verliefd op mijn man en wil ik hem ook absoluut nooit kwijt. Mijn man is absoluut de liefde van mijn leven. Maar die lust, die spanning, dat gevoel van die dag… Het gaat ook niet meer uit mijn hoofd. Ik kom thuis absoluut niets te kort (nu ja, bij het voelen van die van Blauwoogje alleen in letterlijke zin), maar die dag met dat spannende heerlijke gevoel. Die geile hartslag in mijn keel. Dat heerlijke gevoel.
De dagen die erna kwamen dacht ik er steeds meer aan. Op de eerstvolgende woensdag waren wij wel weer alleen op ons kantoor, maar was het in het gebouw erg druk. Mensen liepen in en uit en was er absoluut niets mogelijk geweest.
Toen het ietsje rustig was die dag vroeg Blauwoogje plots stilletjes aan mij of ik het fijn vond die keer. Ik knikte. Hij vroeg vervolgens of ik een volgende keer verder durfde en wilde gaan. Erg eigenlijk dat ik op dat moment zonder twijfel ja knikte. Hij glimlachte. Dat weekend heb ik hier wel duizenden keren aan gedacht. Ik was vastbesloten. Ik wilde meer, ik wilde zijn kontje voelen, ik wilde weer die grote Blauwoog in mijn hand voelen en zelfs wel in mij voelen… Ik was vastbesloten. Ik wilde meer. Pure lust, geen liefde, pure spannende lust.
... En toen kwam het Corona virus !!! …
We mochten niet meer naar kantoor komen en iedereen moest thuis werken. Ik heb vanaf dat moment Blauwoogje alleen nog zakelijk via mail gesproken. Hij doet netjes zijn werk en ik die van mij. We zien elkaar dus al een tijdje niet meer. Thuis gaat het nog steeds perfect. Mijn schat van een man werkt ook van thuis. Je hoort om je heen dat velen daardoor vaker ruzie krijgen met elkaar. Wij niet. Wij doen het nog steeds erg goed. Ook de kids doen het goed, gezien de situatie.
Toch heb ik enorme twijfel en mis ik die spanning en die seksuele lust met Blauwoogje. Ook al was het maar één dag, één keer en nog niet eens vergaand. Het smaakt toch naar meer. Niet uit liefde, niet omdat het thuis zo slecht gaat. Ik heb thuis alles goed op orde met de liefde van mijn leven… Maar toch verlang ik naar Blauwoogjes lijf!
Eigenlijk doet het mij erg goed om dit eens op te schrijven. Even mijn ei kwijt kunnen. Dank je wel meiden!
Bruinoogje!
woensdag 29 april 2020 om 19:34
Hey bruinoogje, ik heb je verhaal met veel interesse gelezen en dacht dat het een ander einde zou krijgen. In de variant van een grap of wijze les voor dames die zich niet kunnen bedwingen. Ergens stelt het mij gerust, jou verhaal maakt mij duidelijk dat het altijd kan gebeuren, hoe gelukkig je ook bent met je partner.
Jullie hebben zo'n enorme spanning opgebouwd en die moet ontladen. Toch zou mijn advies zijn om te stoppen. Ik herken de spanning als geen ander ( en jee! Wat voelt dat heerlijk) al was de opbouw met mijn minnaar geheel anders.
Mijn keuze om met hem het bed in te duiken was met voorbedachte rade maar ook met het idee van 'als we dat ervaren hebben, wordt de spanning vast minder en hanteerbaar '. De uitwerking was averechts; we wilden alleen maar meer en waren niet te stoppen.
Corona is al de tijdje. Hebben jullie geen contact gezocht via app of mail?
Als je oprecht gelukkig bent met je man.. stop voordat het te laat is!
Jullie hebben zo'n enorme spanning opgebouwd en die moet ontladen. Toch zou mijn advies zijn om te stoppen. Ik herken de spanning als geen ander ( en jee! Wat voelt dat heerlijk) al was de opbouw met mijn minnaar geheel anders.
Mijn keuze om met hem het bed in te duiken was met voorbedachte rade maar ook met het idee van 'als we dat ervaren hebben, wordt de spanning vast minder en hanteerbaar '. De uitwerking was averechts; we wilden alleen maar meer en waren niet te stoppen.
Corona is al de tijdje. Hebben jullie geen contact gezocht via app of mail?
Als je oprecht gelukkig bent met je man.. stop voordat het te laat is!
woensdag 29 april 2020 om 20:02
Misschien wil je mijn mening niet horen of doe je er niks mee, ik geef hem toch.
Doe alsjeblieft je ogen open en kap ermee. De spanning, de geilheid, de nieuwe ervaring, nieuwe gevoelens, het grote oog. Maar echt, er komt vaak alleen maar ellende van.
Gevoelens, emoties en nog maar te zwijgen over de gevolgen als jullie sexpartij (of zelfs minnaars relatie) uitkomt.
*ongeveer 1.5 jaar geleden stond (nouja lag) ik precies in dezelfde positie met de hand van ex in mn broek. Precies hoe jij het omschrijft. Maar als ik een glazen bol had was ik er nooit aan begonnen. Wat een emotionele rollercoaster. (En soms nog steeds)
Wees blij met je gezin en je goede relatie waarin je nog gelukkig bent en het goed hebt, dat is veel meer waard dan zijn blauwe oog. Geloof me.
Fantaseer er lekker op los, geniet van je eerdere ervaring maar tel je zegeningen.
**Mijn relatie loopt ontzettend slecht dus misschien reageer ik wat eenzijdig of negatief
Doe alsjeblieft je ogen open en kap ermee. De spanning, de geilheid, de nieuwe ervaring, nieuwe gevoelens, het grote oog. Maar echt, er komt vaak alleen maar ellende van.
Gevoelens, emoties en nog maar te zwijgen over de gevolgen als jullie sexpartij (of zelfs minnaars relatie) uitkomt.
*ongeveer 1.5 jaar geleden stond (nouja lag) ik precies in dezelfde positie met de hand van ex in mn broek. Precies hoe jij het omschrijft. Maar als ik een glazen bol had was ik er nooit aan begonnen. Wat een emotionele rollercoaster. (En soms nog steeds)
Wees blij met je gezin en je goede relatie waarin je nog gelukkig bent en het goed hebt, dat is veel meer waard dan zijn blauwe oog. Geloof me.
Fantaseer er lekker op los, geniet van je eerdere ervaring maar tel je zegeningen.
**Mijn relatie loopt ontzettend slecht dus misschien reageer ik wat eenzijdig of negatief
