Minnaar deel 5

Crea, dat zijn ook weer uitdagingen, wie weet hoe het uitpakt. Eerlijk naar jezelf is niet altijd duidelijk, he? Volg vooral je eigen tempo en processen.. de antwoorden komen vanzelf, als je dat wil. Kan me voorstellen dat het je hier ff teveel wordt, hahaha! Misschien is het wel zo goed om ff niet te denken, maar te beleven. Even niet te diep, als er al genoeg om je heen gebeurt en moet. Gelijk heb je.

Volg het forum al een tijdje en wil graag mijn ervaringen met jullie delen, spiegelen whatever. Ik heb sinds een maandje ofzo een minnaar/nr2/sv hoe hij ook heet. In elk geval een onwijs lekker ding, helemaal zelf opgeduikeld en versierd.

Het is een heel lang verhaal, dat ik ongetwijfeld in stukjes en beetjes hier zal vertellen, maar voor nu de volgende: Mijn nieuwe vlam is ongeloofelijk leuk: hij heeft een goddelijk lichaam, is gevoelig en attent. Slim, grappig en geil. Het enige dat niet leuk aan hem is, is dat hij zijn vrouw zo besodemietert... dat klopt niet, het past niet in het plaatje. natuurlijk is dit niet bespreekbaar, immers ik heb er toch baat bij dat hij vreemdgaat. dat hij het zo aanpakt, is zijn zaak. Wat is jullie mening/ervaring?

Eh ja, dat kan ik me wel voorstellen dat je dat zo voelt. Dat is ook het enige wat naar je gevoel ontbreekt; dat ie niet te vertrouwen is dus..



Ik denk dat het altijd een heel dubbel gevoel oplevert.. je leeft je toch in. Stel dat ie de jouwe helemaal was, dan wil je niet weten dat ie ook leuk met anderen tekeer gaat.. Dat maakt het dan net ff minder aantrekkelijk, ook al ben jij diegene (nu). Je weet dus al dat hij dat doet, ook al heeft ie misschien een (fijne) relatie.



Dat is niet wat je in een ideale partner zou bevallen. Dus logisch dat dat wel iets afdoet aan zijn ideale status voor jou. Dat is toch een minder aantrekkelijk aspect. Ook al zou je zonder dat aspect nu niks met hem hebben. Heel dubbel is dat, lijkt me. Je weet dan dat ie niet ergens 100% voor gaat.



En dus ook zelfs in fantasie kan je dit niet tegenover jezelf volhouden, als je dat al zou willen. Ik denk dat je altijd voor jezelf het beste scenario zou willen, als je mocht kiezen. Een lekkere, maar toch betrouwbare vent, die genoeg heeft aan jou. Als je vanaf het begin al weet dat ie niet te vertrouwen is, nl met jou, dan is dat moeilijker om te kunnen geloven, dat het met jou wel zo zou zijn..In feite word je al gewaarschuwd vooraf en dat is eigenlijk niet leuk.Ergens wil je, denk ik, dat het anders is met jou. (dat kan trouwens ook zo zijn, dat weet je niet, hoe die relatie in elkaar zit)..



Misschien is het ook niet leuk om te ontdekken dat je zo'n leuke man nooit voor je alleen zal hebben.. ook niet als ie 100% yours zou zijn..

jee goeie reactie zeg! moet hem wel drie keer lezen, wat een verwarrende vraag heb ik gesteld maar inderdaad, zijn onbetrouwbaarheid zorgt ervoor dat hij nèt niet de perfecte man is. en da's maar goed ook, want anders zou ik als een blok voor hem vallen. en dat is niet de bedoeling: ik ben - gelukkig - getrouwd, en hij ook. en dat willen we allebei zo houden.

je antwoord is voor mij ook een bevestiging dat ik het (ietsje) beter heb aangepakt, heb in mijn relatie nl verteld dat ik van plan ben om buiten de deur niet alleen honger te gaan krijgen, maar ook daadwerkelijk buiten de deur wil gaan eten. dat leverde natuurlijk een flinke crisis op, is ook nog niet over, maar het onderwerp ligt er in elk geval. ik ben niet zo stiekem en onbetrouwbaar als hij...

Goed zo, Glimmy, eerlijkheid duurt het langst. Eerlijk en duidelijk komt uiteindelijk altijd ten goede aan je relatie (thuis).. of je komt samen tot de conclusie dat het niet meer gaat werken. Maar dan wel in alle openheid. En crisis kan ook groei betekenen, als je allebei oppakt wat dat blootlegt. In crisis leer je elkaar kennen en ook of je (samen) bestand bent tegen tegenvallers. In elk geval betekent crisis hoe dan ook een opening. En nieuwe mogelijkheden, ontwikkelen, al dan niet samen. Crisis geeft mogelijkheden tot verandering. Maar dan ook echt naar elkaar kijken en niet eenzijdig naar je eigen gemis en behoeften. Ook naar de ander en wat die aangeeft misschien nodig te hebben of tekort te komen.



Wens je veel succes!!! Het blijven moeilijke kwesties!

Absoluut. ik had voor mijn gevoel geen keus: bedrog binnen mijn relatie was geen optie. Dan maar crisis. overigens is het wel steeds mijn bedoeling geweest om de positieve energie, die vrijkomt door de wederopstanding van mijn libido, mee naar huis te nemen, zodat iedereen ervan profiteert: ik, man en kind. Immers een vrolijke moeder/echtgenote is mooi meegenomen, dacht ik zo.



Maar ik heb geen flauw idee waar deze weg naartoe leidt, we zijn hem samen ingegaan en we zien wel waar we uitkomen. gelukkig heeft het bij mijn man ook eea in beweging gebracht, want hij is ook aan het nadenken waarom hij geen behoefte heeft aan intimiteit. en ik zal er voor hem zijn om hem daarbij te steunen en te ontvangen.



Op het gevaar af in de verkeerde topic beland te zijn: ze zeggen wel for better and for worse, en nu snap ik wat daarmee bedoeld wordt.

@ engel: hoe is het gegaan, je gesprek? of heb ik verkeerd gelezen en is het nog niet geweest? Ben benieuwd!



@ Marjo: let's shake hands and hug together! Ook hier is het zo dat door omstandigheden (sc, maar ook familiezaken) de problemen groter lijken te zijn geworden. Of zijn ze alleen maar zichtbaarder geworden? Bij jou is de extra complicatie het leven van je kinderen, dat is bij mij niet het geval. Forceer jezelf niet (hoor mij!) tot het maken of nemen van een beslissing: probeer te blijven voelen (ik schrijf hier advies voor jou, laat ik het proberen zelf ook ter harte te nemen) en niet steeds te blijven denken in cirkelredenaties. Herken het zo! Je vindt vanalles, hebt een mening, en zelfs die lijkt op los zand te bestaan ineens. Wat vind ik nou echt? Wat voel ik nou echt? Maar met het stellen van die vragen blijf je ook 'denken' ipv 'voelen'. Wat Suzy ook zegt: blijf bij je eigen proces. (begin jij ook? ga ik het ook proberen )



@ Suzy: geweldige posts! Kon het zelf niet beter omschrijven. Heerlijk, echt een welkome aanvulling op het forum.



@ Stew: je weet hoe ik over je denk he? Jij = mij over een paar jaartjes, toch? Laten we het hopen



Dikke kus voor ieder die het nodig heeft, gebruiken kan of hebben wil!

Goedemorgen allemaal. Wat is er weer veel geschreven (ja deze opmerking is mosterd) maar wat zijn er ook veel rake opmerkingen geschreven. Deze engel (verwarrend al die engels rond kerst) heeft soms jullie input absoluut nodig om de warboel in haar hoofd weer te ordenen.

Zoals lange meelezers weten, sinds 2,5 jaar hier sv/minnaar en waar het oorspronkelijk begon als lust is het toch wel net ietsjes meer geworden.

Een eerdere opmerking hier dat sv niet de perfecte man blijkt te zijn -want hij gaat vreemd terwijl nr1 bij hem heel duidelijk op 1 staat- (en bij mij idem, dus ook geen perfecte vrouw) geeft denk ik aan dat ondanks dat je elkaar meer dan mag, in de basis ontbreekt er wel wat.

Moet ik me dan schuldig voelen dat ik intens kan genieten van het contact?

Hier geen intentie thuis de boel open te gooien, allereerst omdat man hier behoorlijk conservatief is, en ten tweede zou het ook niet een deel van de spanning die toch met een deel gepaard gaat afhalen?

Overigens, de geilheid tussen sv/minnaar en mij blijft groot, maar het is na lange tijd zoeken tussen balans tussen s en v.

Vraag me dan ook wel eens af of een langere band met een sv niet net zo gaat lopen als een relatie met nr1. Wanneer komt het besef dat je die spanning, die adrenalinerush of hoe je het wilt noemen toch weer gaat opzoeken, sv is bijzonder voor me, maar merk dat er toch een bepaalde stabiliteit ontstaat.

Wanneer trek je een stekker eruit? Kun je het eindeloos laten doorlopen? Van binnen zou ik jaren en jaren door willen met sv maar is dat realistisch?

Overpeinzingen richting kerst misschien, maar lees graag verder met jullie mee.

(gaat na al die tijd overigens nog steeds goed, dus geen kinkels in kabels,, geniet nog altijd, maar in het achterhoofd brandt wel een klein lampje, die ik hardnekkig negeer).



iedereen hier .. fijne dagen!

@Stew, heb je toegevoegd. kan je adres hier evt weg

quote:stewardess schreef op 16 december 2009 @ 17:19:

[...]





Ik ga straks de stad in om naar de kerk te gaan, mobiel neem ik natuurlijk mee. Ik houd je op de hoogte en veel plezier vanavond.



Thanks, lief van je! Na een gezellige avond staat mijn mobiel weer aan.

Was je nog op tijd voor de biecht?

Engel68, bedoel je dat je vooral de spanning zocht en zoekt in je sv? Dat het minder fijn is nu het stabieler wordt?



Ja, ik denk dat het "stiekeme" ofwel wat "niet hoort" een onderdeel van het spannende is aan een minnaar hebben. Het zal daar ongetwijfeld mee te maken hebben. Ik vermoed dat veel mensen die "alles" lijken te hebben (nr 1, evt werk en/of gezin, huis & hypotheek) ook zo'n beetje alle verwachtingen van het leven hebben ingevuld en dat brave leventje een gevoel kan geven van: is dit het nou? En dan de rest van je leven braaf in de pas lopen, georganiseerd zijn, enz?



Mensen zonder relatie snappen dit misschien niet: dan lijk je alles te hebben en toch "ondankbaar", maar het leven moet ook wat afwisseling kennen om boeiend en "levendig" te blijven. Hoe moeilijk is het niet om jaar in jaar uit gemotiveerd hetzelfde werk te doen bijv? Uiteindelijk is het op zich natuurlijk geweldig dat je met je partner in een comfortzone belandt, waarin je je veilig voelt bij elkaar. Maar ik denk dat als alles zo ongeveer hetzelfde blijft er ook weinig spanning en uitdaging is. Het gekke is dat we er allemaal naar streven en bij "geluk" hieraan denken: vrij zijn van zorgen en problemen, man (en evt kids), goed inkomen, kunnen leven zoals je wil, qua huis enz. En als je het dan hebt, heeft dat ook een element van saaiheid. Het wordt ook vanzelfsprekend, je voelt je weinig bijzonder en vindt je partner ook minder bijzonder, naarmate je meer vertrouwd met elkaar raakt.



Waarom zoeken we spanning in het leven? Ik heb zelf jaren in de comfortzone geleefd, lekker veilig en makkelijk, geen bergen en geen dalen.Heel stabiel, zoals jij het noemt. Fijne vrienden, kids gingen als vanzelf lekker, hooguit wat familie-issues, maar elke week zag er ongeveer hetzelfde uit. En ex had altijd al veel behoefte aan "leuke dingen doen" (tegenover zijn vele en harde werken & ambitie?). 2 keer in de week uit eten en andere luxe wen je ook aan. Er was weinig beweging in, weinig dromen, weinig verlangens, weinig nieuws en input, weinig variatie.



Ik kan bijna het moment aanwijzen waarop ik echt genoeg kreeg van hoe het "altijd was geweest", mijn omslagpunt. En dat was toen zijn ambitie zo ver ging, dat onze rollen extremere vormen aannamen. Waar het onderhand juist tijd werd dat ik wat meer aan bod kwam (qua ambities en spannender leven) en hij eens wat minder. Ik zette mijzelf volledig aan de kant, terwijl ik juist toen uit de verf had moeten komen, de kinderen wat ouder, zou ik wat meer ruimte moeten krijgen. Het omgekeerde gebeurde en hij zette zichzelf volledig voorop. En ik vond hem niet meer zo'n leuk mens worden.



Tja, Engel68, vroeg of laat is ook een minnaar steeds meer vertrouwd en spannend. Ik denk dat dit bij elke nieuwe relatie ook gebeurt. Ook verliefdheid duurt gemiddeld een jaar of 2. En ik denk zonder verliefdheid gewoon elke verandering (baan, verhuizing) na een jaar of 2 minder spannend wordt. Dat zal wel een soort natuurwet zijn.



Okee, je relatie met nr 1 is gebaseerd op meer dan alleen spanning, verlangens en dromen. Ik denk dat het altijd na een aantal jaar gezapiger wordt. Dat zit gewoon vast aan hoe vertrouwder, hoe normaler, hoe minder spannend het wordt.



De vraag is waarom mensen hier vroeger geen problemen mee hadden en wij in deze tijd wel. Tevredenheid lijkt een vies woord, misschien leven we in een te snelle tijd, waarin stilstand meer achteruitgang is dan vroeger. Vroeger verwachtte men niet van alles in het leven, denk ik. Men zocht elkaar ook niet vanwege seksuele aantrekking, liefde, hechting (gezin) stond voorop in het streven. Seks was niet zozeer uit lust (en dat verwachtte je dan ook niet), maar om kinderen te maken (en de man zijn ontspanning, lozen van behoefte).



Wie zijn de stellen die bij elkaar blijven en het wel prima zo vinden, met elkaar, die wat bezadigder liefde? Vinden deze mensen hun baan genoeg uitdaging? Genoeg voldoening in hobby's en sociaal leven, samen op pad (met gezin)? Zijn het mensen die niet zo van uitdagingen houden en al blij zijn als alles lekker loopt? Of hebben ze al genoeg aan hun hoofd, gewoon geen tijd voor verlangens en dromen? Of speelt dat geen rol, this is it en we maken er een leuke tijd van? Tevreden met eens per week naar de kroeg, sport, seks?



MIsschien streven veel mensen naar harmonie en balans, stabiel leven.Het woord stabiel triggerde me, zo omschrijf ik mijn leven voor de scheiding. Ondanks alle verdriet, mede om de kinderen, en alles in goede banen leiden, was het ook een enorme eyeopener op allerlei gebieden!! Een grote "WAKE UP CALL".



Ik streef nu niet eens meer naar een nieuwe Ware Liefde, na zo'n 20 jaar stabiel leventje, Engel68. En dan weer voor de tv belanden, etentjes, wijntje, een voortkabbelend leven? Ergens geloof ik namelijk niet dat dat is wat ik (nog) wil. Er zijn legio mensen die weer een volle relatie aangaan, samenwonen en alles. Kunnen ze weer 10 of 20 jaar vooruit, en dan gebeurt weer hetzelfde idd. Denk ik, althans.



Ik ben er niet uit of dat goed is. Voor sommigen misschien het hoogst haalbare streven: fijn leven zonder al te veel ophef (problemen en spanningen, ook leuke spanning/uitdagingen). Balans, ontspannen voelen, thuis zijn bij elkaar, jezelf 100% kunnen zijn.Met jogginkje op de bank, niet meer al die moeite hoeven doen voor elkaar, je kunnen concentreren op andere dingen.



Maar of dat goed is? Dan ga je ook achteroverleunen, jezelf niet meer uitdagen, je vindt jezelf goed genoeg zo, en je partner ook. Haal je dan nog het beste uit jezelf, je dromen, je verlangens? Ik geloof dat we die uitdagingen nodig hebben om te "toppen".. Op welk gebied dan ook. Als en werk en gezin en partner enz lekker loopt, kan dat best een tijdje relaxed zijn. Maar ook saai worden, sleur moet je niet onderschatten.



Dat hoeft niet altijd aan je relatie te liggen. Kan ook zijn dat er op ander gebied te weinig uitdaging is of je niet doet wat eigenlijk bij je past of een droom is. Vage onvrede wordt misschien ook te snel op de relatie gegooid. Soms knaagt er meer iets van binnen, dat je niet van je leven maakt wat eruit te halen is, uit jezelf.



Maar ik ben er ook van overtuigd, dat het hele leven een stuk aangenamer spannender wordt door seksuele verlangens en dromen aandacht te blijven geven. En dat doe je vaak niet meer na een tijdje, met nieuwe of bestaande lover. Misschien omdat verliefdheid uitwerkt (je kan ook niet alsmaar op je toppen leven) en die lust daarmee ook. En wie houdt dat aktief levend(ig) en hoe dan? Dat is voor mij de vraag. Met om het even wie, hoe houd je dat gevarieerd en spannend, de lust erin?



Zijn het de koppels die toch al nooit een flitsend seksleven kenden, en niet zo belangrijk vinden, de "successtellen" van nu? Die het op andere manieren invullen, hun leuke leventje en dus niet verwachten/wensen dat ze een flitsende lust voelen en nodig hebben?

Goeiemorgen op deze witte morgen allemaal!!



O zo fout , maar morgen toch weer een afspraak....Gisteren een heel gesprek via msn en ja , dit is dan echt onze laatste afspraak. Maar goed dat zeiden we 5 afspraken terug ook al. . Hij wilde stoppen met ons omdat hij het weer wil opbouwen met zijn ex , maar in die tijd hebben wij alweer een paar keer ge****.

Hij wil de komende maand geen contact , op het werk prima , maar elkaar niet opzoeken.

Meneer zegt dat hij dat in mijn belang doet ivm mijn huwelijk , maar volgens mij kan meneer mij ook niet los laten.



Maar goed , mijn huwelijk gaat wel weer de goede kant op , bijna elke dag gaat in harmonie en ook weer liefde , maar zo geil als ik van sv word ..... Geniet er maar gewoon van en laat het sms 'en en msn 'en maar even voor wat het is.



Maar het ideaalbeeld wat ik van sv had is al een stuk minder. Hij heeft zijn exvrouw bedrogen met zijn vriendin en nu bedriegt hij zijn vriendin met mij.

En jij bedriegt jouw man met je sv, wat is het verschil?

Geen natuurlijk , maar ik vind sv al heel lang heel erg leuk en zag ons al samen op de bank zitten , op dat moment liep mijn huwelijk erg slecht.

Heb hem altijd geidealiseerd , maar doe dat nu niet meer. Ben wel van mijn roze wolk af. Hij is ook maar een mens en hoef hem niet als de perfecte man te zien.

De ideale man of vrouw bestaat niet he



Zou je wel met hem verder willen als hij dat zou willen?

@Suzy.. moet zeggen dat ik een aantal dingen herken in je verhaal maar toch ook weer heel anders tegen dingen aankijk.



Huidige SV en ik hadden beide niet het idee dat dit meer zou zijn dan een eenmalige uitspatting. En ja, daarin zat uitdaging en vooral veel spanning. Wonderbaarlijk genoeg bleef diezelfde uitdaging ons iedere keer weer naar elkaar trekken. Allebei stapten we erin met het idee; no strings attached. Wat begon als een ONS werd heel plots meer. Ook persoonlijke dingen worden gedeeld, wat sec genomen best aan de orde kan komen met een SV, maar de mate waarin je dingen deelt daarin zit voor mij een groot verschil.



Ben het volstrekt eens dat je moet blijven investeren in het opbouwen van spanning. En dat is met nr1 maar ook met nr2. Als je elkaar beter kent wil dat niet zeggen dat je elkaar gewoon moet accepteren en de sleur moet laten toeslaan. Integendeel, wordt zelfs harder je best doen. Wensen moeten bespreekbaar blijven, dromen moeten gekoesterd en gedeeld worden.



En hoe goed mijn relatie met nr1 ook is, nr 2 heeft me wel net een stukje meer dynamiek gegeven. Denk dat iedere man of vrouw zal toegeven dat het idee dat je begeerlijk voor een ander bent gewoon goed is voor je zelfvertrouwen.



Maar misschien heb je wel een punt dat na een jaar of 2/3 er een zekere balans is, de eerste kriebels wegebben. Maar dan? Thuis huisje boompje beestje, en daarnaast nog een man in mijn leven. Die officieel niet bestaat, die geen enkele rol in mijn priveleven speelt. En met dat ik deze laatste zin typ denk ik.. dat is niet waar. Deze persoon speelt een grote rol in MIJN priveleven. Verstoppertje spelen voor mezelf dus. Daar zit mijn knelpunt op het moment. Hoe lang is dit nog voor mezelf te accepteren. Het is een groot geheim dat je meedraagt. Een tweede leven dat je leeft, maar wat ik niet WIL opgeven.



En ondertussen betekent dat iedere dag thuis ik gezellig met man en dochter aan tafel zit, het ideaalplaatje voor de buitenwereld wordt opgehouden door mij (want o o wat zijn jullie een modelgezin) maar zodra ik de kamer uitloop check ik mijn telefoon voor nieuwe berichten.



Zal aan de tijd van het jaar liggen maar merk dat ik nu voor het eerst in jaren .. hoe heb ik het zover kunnen laten komen. En hoe ga ik verder.



(worden engeltjes niet geacht rond te dartelen deze tijd van het jaar ipv diepzinnig proberen te doen?)

@Engel , jouw verhaal is helemaal mijn verhaal. Het blijft moeilijk...



@Marjo , ik denk dat sv als persoon mbt karakter etc veel beter in mijn leven zou passen dan nr 1 en dan puur omdat sv meer bij mij past . Nr 1 houdt ontiegelijk veel van mij dat weet ik , en kan hem en onze kids niet verlaten. Daarvoor houd ik teveel van ze.

Maar eerlijk , als ik mijn leven zou kunnen leiden zoals ik wenste , was ik bij sv.

En dat maakt het best moeilijk hoor , ik wil nr 1 niet kwetsen , voel me goed bij nr 1 , helaas nog veel beter bij sv.

Hij is beslist niet ideaal maar we zitten qua levensvisie etc totaal op 1 lijn. Maar hij heeft altijd gezegd dat ik nooit mijn nr1 mag verlaten voor hem , heb het idee dat hij bang is om niet aan mijn verwachtingen te voldoen en dat ik hem later zou verwijten dat hij mijn huwelijk om zeep heeft geholpen , door voor hem te kiezen.



Ik geloof zelf heel sterk in het lot en als het lot in petto heeft dat ik bij nr 1 blijf zal dat gebeuren en als het lot voor mij beslist dat ik en sv samen moeten zijn zal dat ook wel gebeuren. Voor nu leid ik mijn dubbelleven met alle fijne maar soms ook klotegevoelens .....

@ Suzy: nog even: je mails zijn niet intimiderend, ik heb het idee dat je je gevoelens redelijk kunt verwoorden, niet alleen voor jezelf maar ook duidelijk naar anderen toe.

In wat ik van je lees zijn tal van herkenningspunten. Je vorige post idem. Ik denk dat iedereen zich die dingen wel eens afvraagt, en dat niemand er echt een antwoord op kan geven. De ‘succes stellen van nu’ net zomin als de stellen die ‘alles lijken te hebben’.



Ik kan er voor mezelf ook geen antwoord op geven, al kom ik een heel eind. Als ik kijk naar de generatie van mijn ouders dan is het voor hen allemaal een stuk overzichtelijker. Het leven is minder ‘snel’, minder adrenaline, vertrouwder, in grotere mate voorspelbaar en betrouwbaar. Tenminste als ik het vergelijk met het mijne. Ik zou niet willen ruilen, alleen ben ik er wel eens jaloers op. Soms dompel ik me even onder in hun wereld, door er een weekend naar toe te gaan, mobiel en digitaal onbereikbaar te zijn en met mijn zoontje het water op, de velden in etc. Eenmaal thuis check ik mijn mobiel en mail en maak ik de volgende afspraken al weer.

Ik denk dat een belangrijk punt is wat je gewend bent, wat je basis is en hoe stabiel je zelf bent. Met stabiel bedoel ik eigenlijk beïnvloedbaar, het toegeven aan je eigen verlangens.

Mijn basis is absoluut goed, maar door mijn vorige baan (vanwege eventuele herkenning kan ik het niet te specifiek beschrijven) was ik erg veel in het buitenland, wereldwijd. Ik had op jonge leeftijd veel verantwoordelijkheid en ik werd er heel erg zelfstandig door. Ik raakte gewend mijn eigen plan te trekken, moest zelfstandig beslissingen nemen en vermaakte mijzelf, wereldwijd. Never a dull moment.

Later hoofdzakelijk nog in NL, leuke relatie, helemaal goed. Ik was ook blij met een relatie, was daar ook wel aan toe. In een relatie doe je natuurlijk veel dingen samen, houd je rekening met elkaar. Het werd allemaal wat rustiger, ik kon weer wat meer aandacht aan mijn sociale leven geven, win-win dus. Maar na een tijdje kwam weer de hang naar dat zelfstandige, het weer weg willen. Hoewel de relatie over is blijf ik voorlopig hier, ook vanwege mijn zoontje. En ik weet dat wanneer ik eenmaal (weer) weg zou zijn de hang naar dat stabiele ook weer komt. Het is een continue afwisseling van het een naar het ander.

Het is een kwestie van de balans zien te houden, en dat is meteen het moeilijke. En of dat nu op het seksuele vlak is, of op het gebied van ‘sleur voorkomen/vermijden’, je eigen ding moeten/willen doen. Ik weet nu maar al te goed dat je deze dingen in een relatie samen moet doen, samen moet bespreken, op alle vlakken. Ook je verlangens, hoe je dingen voelt en wat je wilt. Dat is denk ik in het kort ook wel waar het om gaat in de discussie van de afgelopen dagen. Op allerlei vlakken kun je op een afzonderlijk spoor terecht komen. Bij mij was het niet het seksuele, het hebben van een sv, wat de relatie de kop koste, maar het komt op hetzelfde neer. Maar ik ben nu wel van mening dat zodra je dingen voor elkaar achter houdt, belangrijke dingen niet meer deelt, je al op een ander spoor terecht komt. En daar hoort wat mij betreft het hebben van een sv ook bij.



Ik ben niet stabiel in de betekenis die ik er hierboven aan gegeven heb. Ik ben makkelijk beïnvloedbaar, geef vrij makkelijk toe aan mijn eigen verlangens, op allerlei gebied. Ik vind dit geen negatieve eigenschap, mede ook omdat ik me er ook bewust van ben. Ik doe dit omdat ik over lange tijd gewend ben om dit te doen. Maar soms zou ik wel eens willen dat ik net iets minder snel mijn eigen verlangen achterna ga. En ik bedoel dit dus breed, niet (alleen) op seksueel gebied.



Ik herken ook wel wat engel68 schrijft. Het is ook een hang naar spanning, naar het onbekende. Heerlijk dat dat bij mijn vorige baan werd meegeleverd, maar het heeft me ook deels gevormd. Ik ben al lang blij dat ik me daar bewust van ben, dat ik het regelmatig herken en even een pas op de plaats kan maken om te oordelen of het goed is wat ik doe, of dat ik het toch beter even kan laten voor wat het is.



Verder gaat alles goed met me

Een ding is zeker: de eerste jaren van mijn vrijheid vond ik het ook een bevrijding. En saai was het zeker niet! Elke week gebeurde er wel wat, om me heen. Elke dag vielen wel muntjes.



Ik kijk inmiddels heel anders tegen crisis aan. In je werk of relatie. Crisis opent ook de weg naar nieuwe mogelijkheden en uitdagingen, ontwikkeling en groei. Het is echt zo! Het bleek dat ik helemaal niet zo tevreden was met mijn leventje van vroeger. Dat ik wel degelijk ambities en passie had in me. Dat had ik anders misschien niet eens ontdekt?!



In verdriet (en daaraan overgeven) en pijn liggen ook de antwoorden. We denken bij het woord "geluk" aan leven zonder pijn. Dat vinden voor onze kinderen zo, voor onze partners, het grootste doel is het vermijden van problemen en pijn. En als er pijn is, moet die zo snel mogelijk over zijn, bedekt met een pleister, gauw doorgaan.We duiken daar liever niet in. Ik ben daar wel in gedoken. Ik wou mijn leven begrijpen, het waarom van alles, of er lessen in zaten voor mij, om te weten wat mijn levensdoelen zijn, mijn uitdagingen en tekortkomingen.



Ergens ben ik mijn ex dus dankbaar. We hadden eea misschien ook van elkaar kunnen en moeten leren IN onze relatie, niet daarna, maar hoe dan ook beginnen we die lessen in te zien (dwz ik). Ik meer ambitie, hij wat minder en meer zorg. Ik meer vrijheid, hij minder (zit aan alle kanten vast aan afspraken en verwachtingen, terwijl hij denkt dat ie de vrijheid heeft gekozen). We kennen elkaar nu pas echt door en door, met goede en slechte eigenschappen. Maar bovenal leer je jezelf enorm kennen!



Ik wil veel meer van het nu genieten, van het moment, niet meer alles op de toekomst gooien, mijn hele leven bezig zijn met "zekerheden" voor later: vaste relatie, pensioen en dan (pas) samen genieten. Ergens is het zo raar: we zoeken alsmaar zekerheid (zie de reclamespotjes die om je oren vliegen over verzekeringen), indekken voor alles wat kan gebeuren in je leven, ooit. En veel te weinig bezig in het moment, in het nu, in stilstaan en genieten van dat nu. Alsmaar gericht op volgende dag, week, jaar, later ergens.



Ik denk dat een minnaar je in het nu houdt. Toegeven aan wat je nu voelt, zonder "zekerheid" te zoeken, maar juist een element heeft van: we zien wel. Ook dat ontbreken van verwachtingen en eisen, behalve elkaar kunnen zien, nu, spoedig, en aan niks anders dan je verlangen en (dag)dromen, voelen wat je nu voelt, opwinding, passie, leuke spanning, juist dat is misschien wat we missen. Risico nemen, richten op het nu en de rest zien we later wel weer..



Dat geeft ook veel energie! En dit had je destijds met je nr 1 ook, goedkope vakanties, maar wel aandacht voor elkaar.Blij met die momenten samen, dat was het belangrijkste en niet of je een mooi huisje had geboekt. Niet de status, maar het samenzijn op zich, en het gevoel dat het leven nog open lag, daar was je niet zo mee bezig, redelijk onbezorgd over hypotheken enz. Ook dat maakt een minnaar anders: je deelt de lust en niet de lasten en dagelijkse zorgen met elkaar. Dat houdt je concentratie op elkaar en niet op andere dingen en verwachtingen (inkomen, ambities, huishouden en andere mogelijke ergernissen). Je kan je 100% op het fijne richten daardoor.



Dat is tegelijk het oneerlijke eraan en de valkuil van kiezen voor de nieuwe relatie. Dan krijg je dat vroeg of laat ook weer: de ergernissen, de tandpastadopjes, de rondslingerende spullen, of juist de verwachting dat je gaat koken voor hem, de boel opruimt, gewoon heel andere eisen die je aan elkaar stelt.

En misschien denkt iemand dat dat tenminste verder weg ligt, ergens in de toekomst, tov huidige nr1 waar dat al volledig aanwezig is. Dus iig de komende jaren leuker en spannender. En dat zal ook wel zo zijn.



Ik weet niet of jullie kinderen hebben, maar uit elkaar gaan levert ook een hoop extra inspanning op, gedoe, geregel, afspraken, kost handenvol geld, het is OOK inleveren op allerlei vlakken. Geeft heel veel onrust. Toch heb ik daar op zich geen moeite mee, de kinderen zijn hierdoor ook enorm "gegroeid" (dankzij voornl mijn toch optimistische en positieve begeleiding, ook van ex en kids hun emoties en gemis en veiligheidsgevoel). Het heeft heel veel energie gekost. Veel onrust, maar ook enorm veel opgeleverd, vind ik.



Ik heb nog steeds niet veel vrijheid, maar wel in mijn hoofd. Ik neem nu veel meer (zonder schuldgevoelens) de tijd voor verlangen en dromen, onderzoeken van mijn doelen en uitdagingen. Soms moeilijk omgaan met die vrijheid, neem ik teveel tijd voor dromen ipv doen. Soms weet ik me er geen raad mee, moeite mezelf te motiveren. Maar wat toch overheerst is de vrijheid om veel te kunnen doen om het zelf in te vullen. Eerst was de vrijheid (alleen) voor hem, en voor mij in een verloren uurtje onder schooltijd of 's avonds laat. Altijd op het geluk van het gezin en ex gericht, niet op het mijne.



Het geeft zoveel ruimte voor mij, voor mijn gevoel. Soms teveel, ik wil niks meer moeten, en dat kan ook gewoon niet. Maar soms denk ik dat de combi van spannend buiten de deur en met nr1 de veiligheid en vastigheid, saamhorigheid en leven delen, niet eens zo verkeerd is.. Als je het kan, zonder ergernissen, zonder ze te vergelijken (immers je deelt andere dingen en omstandigheden met de een en ander).



Dan denk ik weleens: hadden wij dat maar gekund. Hadden we toen maar ingezien dat ik het niet raar vond dat hij die spanning (en vooral dat) bij een ander zocht en ik daar eigenlijk geen problemen mee had/heb op zich. Omdat ik dat ook niet bij hem kon vinden en ook die vrijheid had gekregen dat te mogen zoeken buiten hem. En houd je de rest in stand.Je gezin, je vriendenkring, geen gedoe met eigen huizen en heen en weer reizen voor de kids. Ik denk dat ik dat gekund had. Ex leeft alleen en ik ook, en we willen ook niet anders, niet met anderen samenwonen. Allebei zoeken we vooral seksrelaties, volgens mij. Het omgekeerde van die stabiliteit.



Ik vermoed toch echt dat men iha niet zomaar alleen passie zoekt in een nieuwe lover, maar die eigenschappen die je miste in de ander en daar lange tijd genoegen mee nam, vanwege het houden van en dat niet iedereen perfect bij je kan passen. Vroeg of laat zoek je die eigenschappen toch op. Als je op die manier, naast elkaar, alles kan vinden (2 partners samen vullen je wensen/behoeften in), lijkt dat best ideaal.



En misschien is het ook zo, dat je als je jong bent, eigenschappen zoekt in de ander, die je zelf niet zo goed ontwikkeld hebt. Waar je iemand om bewondert, die je aanvult daarin. En later meer gelijkgestemdheid zoekt. In je diepere dromen en verlangens. In hetzelfde denken over dingen, diepe gesprekken, in wat je belangrijk vindt in het leven.



Ik weet niet of het in je nr1 relatie nog lukt, als je diezelfde tijd en aandacht die je aan een minnaar besteedt, aan nr1 zou besteden.. Vaak vind je diegene toch vanzelfsprekend, waardeer je diens goede eigenschappen en dingen niet meer hardop, bewonder je dat niet meer, of zie je dat niet meer als bijzonder, maar als normaal. Kan je die spanning weer terugkrijgen door waarderen, complimenteren, meer aandacht, uit je patronen te stappen? Als je op tijd bent wel, denk ik. Het verzanden in patronen gaat soms ongemerkt, het zou fijn zijn als mensen het "omslagpunt" zouden herkennen, voordat een ander je daarmee confronteert (via lust/verliefdheid). Zodra het voortkabbelen een sleur dreigt te worden. Zodra je denkt "in een dipje te zitten en daar komen we ook wel weer doorheen". Dat is het moment dat je er vaak niet meer vanzelf doorheen komt, dat er iets moet veranderen, omgegooid moet!

Juist het denken dat het wel weer komt, is een teken aan de wand. Het komt niet vanzelf, niet zolang je vaste patronen en rollen niet verandert. En dan gaat het knagen.. Zeker als je eea wel aankaart en er gebeurt niks mee.



Achteraf herken ik dat omslagpunt zeker. Het moment waarop ik niet verheugd was dat ie thuiskwam, maar hem een "indringer" vond in zijn eigen gezin, waar hij zich buiten had geplaatst. Aandacht opeiste, waar ik zelf aandacht nodig had. Hij nog meer leuke dingen nodig had, terwijl hij al zoveel spannends had, naar mijn idee. En ik veel te weinig daarvan. En in plaats van me uit te spreken, bleef ik stil toekijken en me (onderhuids) ergeren. Dat helpt niet mee en ik bedacht ook niet hoe ik er zelf verandering in kon brengen. Op een positieve manier de boel weer eens opschudden, aandacht vragen voor mezelf. Dat stille verwijt en "passieve verzet" maakte het er niet beter op. Voor hem nog minder reden eerder thuis te komen.



Ik ben ervan overtuigd dat het niet op een verwijtende toon/blik/woorden gaat lukken. Dat is altijd een neerwaartse spiraal, het zwijgen ook. De ander voelt dat je zo over hem/haar denkt. En ergert zich terug. Allebei voel je de behoefte namelijk weer aan waardering voor je aandeel in de relatie en gezin, die je nooit uit. En wel wat niet okee is. Voor niemand een stimulans, volgens mij, vanuit wat er "mankeert" aan je. Verandering lukt alleen vanuit: "heb jij dat ook? Hoe gaan we het weer leuk maken? Wat heb jij nodig daarvoor en wat ik?".. Er komt een moment dat je (allebei, los van elkaar) kennelijk denkt: wat kom ik tekort, wat mis ik, wat heb ik nodig? Dan ben je al niet meer met "samen" bezig. Niet met de ander iig.



En het is gezond om te weten wat je nodig hebt, wat je fijner zou vinden, wat je werkelijk mist (soms is dat meer uitdaging van eigen talenten, of werk met meer passie). Of samen een nieuw project aangaan. Deels meer eigen leven/vrijheid, maar deels ook juist aandacht voor de (verloren) intimiteit, het oprecht weer elkaar zien staan, ipv vanzelfsprekende aanwezigheid en doorgaan in patronen (werk, eten, drinken, rekeningen betalen, tv kijken, slapen). Ik denk dat vaste patronen een van de grootste vijanden van spannend is. Het voorspelbare, voorspelbare reacties en dag-weekindeling. Ik ben nog steeds wars van "plannen" van alles. Bah, moet er niet aan denken, dat overgeorganiseerde leven, wat we schijnbaar moeten leven, wil je alles in "goede (maar oh zo saaie) banen" leiden. Je hele leven overal zo voorspelbaar, vreselijk. Dat haalt alle spontaniteit uit het leven, alle impulsiviteit, alle risico.. voorspelbaarheid haalt alle "jus" van het leven af, denk ik.



En toch wordt dit voorgehouden als waar we naar moeten streven. Je hele leven ingedeeld, georganiseerd, gepland. Op zaterdag samen boodschappen doen voor de hele (werk) week. Hoeveel mensen houden nog tijd en energie over voor voelen, voor even niks doen en je gedachten laten gaan? Hoeveel mensen proberen (en lukt niet eens) 10 minuten per dag te "mediteren" om bij zichzelf te komen? 10 minuten per dag! Weer iets wat "moet" van jezelf.

Liever 10 minuten aan seks denken en bij dat gevoel komen..



Voor hoeveel mensen betekent een minnaar niks meer of minder dan jezelf toestaan stil te staan bij gevoel, lust, seks, in dat drukke, hectische en georganiseerde leven? Het gevoel dat je geleefd wordt onderbreken door de "escape" met een minnaar, even voelen dat je ook nog leeft en sprankelend bent? Jezelf toestaan te (dag) dromen en fantaseren? Even niet aan alle eisen en verwachtingen (van gezin en maatschappij) beantwoorden, maar daartegen te "rebelleren", ondeugend zijn, ipv dat brave leven, dat als ideaal geldt?



Tjee, weer zo'n lang verhaal geworden, zomaar mijn gedachten hierover op de vroege ochtend..Het voordeel voor mij van vrij zijn is dat ik daar in periodes ruim de tijd voor neem: dromen, bij mijn innerlijk stilstaan, de tijd nemen om te overdenken, ipv alleen maar hollen, werken, huishouden doen, braaf een net huis en georganiseerd leventje leiden, aan de buitenwereld laten zien hoe goed ik mijn leventje invul. Liever aandacht voor mijn diepere verlangens en passies. En hoewel ik me soms best schuldig voel daarover (er worden andere dingen en ambities van me verwacht, en een geregeld leven, opgeruimd huis, verantwoorde maaltijden) gun ik mezelf nu eea..eindelijk!!



Ja, dat blijft wennen, een zeker egoisme, IK ben er ook!! Dat kende ik niet en ik haal het nu in. Dan nog ben ik soms te serieus, mijn eigen eisen hoog (geweest) aan mijzelf. Maar kan het ook heel goed laten varen, langere tijd, en lekker concentreren op waar IK zin in heb, wat ik nodig heb. Nu nog een minnaar zoeken, hahaha! De tijd is rijp, ik raak anders weer in een sleur en eigen patroontjes, met mijzelf.



Dus geldt allemaal in en buiten een vaste relatie. De enige die patroontjes kan doorbreken ben je zelf. Soms een saaiere periode is ook nodig, energie opdoen voor eruit te breken. Het leven hoeft nu ook weer niet week in week uit spannend te zijn, soms moet je ook ff stilstaan en ff niks. Daarna wil je weer voelen dat je leeft. Denk dat het zo'n soort cyclus is, een natuurwet. Het leven ligt nog steeds open. Vastigheid verlaten is ook eng en een veilige basis kan prettig zijn. In je eentje moet je jezelf beide geven en dat valt niet altijd mee, vind ik, als single moeder. Een balans in "zekerheden" en vrijheid zoeken.Heb je de veilige relatie, zoek je (wat)vrijheid, iets voor jezelf, spanning en heb je vrijheid, zoek je (wat) zekerheid. En is het ook zoeken naar spanning, want in je eentje met vrijheid, dat is ook pas leuk als je er iets mee kan en doet..

@bkstr: ja mijn gesprek is gisteravond geweest,beetje onverwachts want dat lag voor vandaag in de planning.

minnaar is bij mij thuis geweest.

ik was toch te grieperig om op stap te gaan de kou in.

hoop duidelijk geworden(nu hopen dat dat zo blijf)en verklaring voor zijn gedrag en 10x excuses.

excuses geaccepteerd door mij,die bladzijde van vd week schrappen we en gaan met schone lei verder.

heerlijk wijntje op,tegen elkaar aan gezeten,kusjes gedeeld en voor de rest was het als vanouds

Jasmijn, ook logisch ergens. Ook al heb je zelf een sv, dan nog hoop en wil je geloven in exclusiviteit. Dat iemand de ware niet vond in zijn huwelijk en vriendin, maar hoop je dat jij het misschien wel wordt/bent. Daar is niks mis mee, maar het dubbele eraan is dat hij laat zien ergens niet vol voor te gaan, en jij oa het bewijs daarvan ziet en bent..



En dan blijkt dat ie het toch wil proberen met zijn ex, prima, tot bij hem weer de onrust het overneemt. Hij vindt het niet allemaal in zijn ex, maar vindt onbewust misschien dat ie dat wel zou horen te vinden en moet leren tevreden mee te zijn. Ik denk dat als je eenmaal vindt dat je eea mist in de relatie met iemand, je dat vroeg of laat toch weer gaat opzoeken. Daarom is het ook zo moeilijk los te komen van jou, denk ik.



Dit zijn toch vaak mensen die het fout vinden van zichzelf, maar toch vinden dat de ander iets mist, en wisselend zichzelf wel of geen toestemming te geven dat, wat ie mist, bij iemand anders te mogen invullen. Eenmaal die stap genomen, denk ik dat iemand niet verandert daarin. En zal bij de volgende weer andere dingen missen, of de kick van het nieuwe misschien. Een vriendin ernaast blijft ook niet "nieuw" en spannend. Als ie dat mist, dan zal er steeds een ander voor nodig zijn.



Maar het hoeft niet zo te zijn. Het kan zijn dat je basisdingen echt mist in je nr1 of in de relatie/ patronen met diegene. Maar wel enorm veel van diegene houdt. Of niet genoeg van diegene houdt, en uiteindelijk veel meer gemeen blijkt te hebben met iemand anders, met jou of iemand anders.Ooit.



Ik kan je vertellen dat mijn ex ook alleen spanning zocht, en gekregen heeft. En een hoop gedoe en getrek erachteraan (van haar, nu, aan-uit, verwijten, geclaim). En dat was niet de bedoeling natuurlijk. Eigenlijk had ie bij mij meer vrijheid dan nu hij zich "vrij heeft gemaakt". Hij zocht passie, hij kreeg het ook, maar ook passievolle ruzies en grenzen enz erbij. Zelfde medaille, iemand die weet wat ze wil en dat ook opeist. Zij wil binding en hij wil vrij zijn en leuke dingen/passie. En dat overheerst allang niet meer. Tja, dat kan je van tevoren allemaal bedenken, soms. Maar er zit ook altijd hoop bij, verlangen het allemaal in de nieuwe liefde te vinden.. Ook dan vroeg of laat de teleurstelling dat diegene ook niet miss of mr Perfect is, in andere opzichten dan weer..



Die angst is vaak terecht. Dat je eigenlijk wat meer spanning en passie zocht in je leven, zoals jouw sv. Maar verder toch wel de veiligheid en liefde van een nr 1 erbij en dat gaat missen als je alleen voor passie bent gegaan.

Ik verklaar dat als volgt: (liefdes)relatie hangt op 3 pijlers: hechting, zorgzaamheid en seks. De eerste 2 zijn gereserveerd voor nr 1, het laatste niet meer. Maar de vraag is dus of ie bereid is de eerste 2 pijlers op te geven, zeker als die 2 samen toch veel liefde en een fijn leven betekenen. En ze eigenlijk hopen die seks ook te kunnen verbeteren of alsnog passie in terug te vinden.



Het hangt er dus wel vanaf hoe sterk die eerste 2 pijlers zijn met zijn ex.



Ergens geloof ik dat ex en ik dat deels nog met elkaar vinden, ook al wonen we niet meer bij elkaar. We vormen nog steeds samen ouders en zijn er voor elkaar als dat nodig is. Hij is mijn vangnet nog steeds en ik heb geen behoefte aan hechting en zorgzaamheid voor en van een ander, tenminste voor nu. Misschien omdat ik dat deels toch wel heb, met ex. En ziet zij (zijn vriendin) dat ook, hij is niet bereid dat vol met haar te delen. Zij wil het hele plaatje, samenwonen enz en dat zit er zeker weten niet in. Zoals ik geen zin heb te gaan koken en zorgen voor iemand, heb het al druk genoeg met zorgen voor mijzelf en wat ik gemist heb alsnog in te vullen.. Ik heb dus zelf ook niet veel meer te bieden dan passie en wat betrokkkenheid, aandacht, tijd, genieten, warmte. De rest mis ik namelijk niet. en volgens mij geldt dat ook voor hem. Misschien ook omdat zo lang bij beiden de nadruk en de binding lag in de eerste 2 pijlers, teveel daarop rustte..



Bij jou kan dat ook het geval zijn met je minnaar. Ik denk dat bij veel mensen de eerste pijlers best goed zijn en te sterk om echt dat weer met een ander all the way te willen aangaan.. Liefde en de relatieve rust ervan kan ook belangrijk zijn, zeker als je verder een uitdagend leven hebt, of juist problemen, gedoe, enz. Dan is een escape welkom, maar geen nieuw geclaim, denk ik zomaar..



Ik denk dus dat je dat goed ziet. En hoe raar ook: het zien van dat de lover in staat is tot escapades, en jij dat zelf ook doet, maakt toch dat je bij voorbaat al niet meer kan geloven in diens betrouwbaarheid of vol voor iemand/een relatie gaan.. dat is en blijft tegenstrijdig. Lijkt me ook geen fijne start, hoe begrijpelijk ook, zeker als je het zelf ook herkent en nodig hebt..

@ angel:



klinkt goed, en ik hoop ook voor je dat het zo blijft. Daar heb je het wel over gehad neem ik aan.



En grieperig = geen goedmaakseks, of 'lees' ik dat verkeerd?

Haddock: kan me helemaal vinden in wat je zegt. Denk dat het de afwisseling is, die het in evenwicht houdt: rust en stilstaan is nodig, afgewisseld met (jezelf) uitdagen, risico, verandering, groei.



Zelf zocht ik op geen enkele manier meer uitdaging en dan groei je ook niet. En ik denk dat het lot die uitdaging er vanzelf in gooit, als je zelf niet van je stoel komt.



Hoe vaak heb ik toen niet dromen gehad, die signalen gaven dat ik meer met mijn talenten moest doen? Dat ik me niet zo door anderen in beslag moest laten nemen? Zelfs intuitieve dromen, heel heldere en voorspellende. En niks mee gedaan. Dan komt het lot zelf wel, na wat waarschuwingen om eea zelf op te pakken. En dan moet je wel..



Ja, ik vind het ook moeilijk daar balans in te vinden. De ene periode moet ik als een speer werken aan mijn toekomst, werk, organiseren van mijn leven, financien enz. En in andere periodes laat ik dat totaal los en geef ik toe aan dromen, verlangen, behoeftes. Ik ben er niet goed in om dat allemaal zelf altijd in goede banen te leiden en heb een aversie in "moeten": er moet zoveel! Dus de ene keer heeft het een de overhand bij mij, de andere keer het andere. Dat alles combineren in een "geregeld leven" kan ik niet opbrengen en vind ik ook een vreselijk bestaan, dan houd ik geen tijd over voor dingen des levens die ik ook heeeeel belangrijk vind..

En wat ik me ook afvraag: vaders van vroeger stopten veel energie in hun baan en konden dat ook, omdat ze thuis lekker onderuit konden, eten klaarstond, lekker ontspannen met krantje, tv kijken, hobby, de kinderen aandacht geven. En ook niet zozeer op passie gericht, of voldoening in je werk, maar voor de meeste mannen gewoon voor geld in het laatje brengen. Ook thuis was het meer op zorgzaamheid gericht, naar elkaar, naar de kinderen, en zorg ontvangen na een werkdag, een goed gesprek, je frustraties bespreken (van je werk, file enz). Niet nog van alles hoeven en moeten na een drukke werkdag.Thuis was leuk (tenminste dat hoop je), fijn, rust, ontspannen.



Maken we het als vrouwen momenteel onszelf niet enorm moeilijk door energie en passie in je werk te willen en daarna niet lekker ontspannen en aandacht en zorg ontvangen, maar ook nog eens moeten geven en passievol geacht worden te zijn, waar je die levensenergie maar 1 keer kan "uitgeven"?



Als allebei werken, wil je allebei die zorg, ontspanning, rust en aandacht ontvangen. Dat is ook nodig, al denken wij van niet. Het breekt meer mensen op. Het moet ergens vanaf gaan. Is het dat zoveel mensen al die eisen gewoon te veel vinden? Te georganiseerd, te weinig vrijheid en te weinig ontvangen? Er ook nog aan je getrokken wordt thuis, zodat je diep van binnen vindt dat je niet genoeg geniet van het leven, maar geleefd wordt? Dat zelfs thuis gaat voelen als alleen maar "moeten" en verplichtingen? En daarom die escapes zo hard nodig zijn?