Niet meer aangetrokken tot vriend na ongeval

quote:pinguutje1212 schreef op 23 februari 2015 @ 15:22:

Nav dit topic ben ik opnieuw gaan praten met mijn vriend. Het was een eerlijk en liefdevol gesprek. Ik heb gevraagd hoe hij nu zijn lichaam ziet. Hij zei dat hij zichzelf vooral gehandicapt voelt in bed. Ik heb mijn excuses aangeboden voor wat ik gevraagd heb. Hij zei dat hij het mij niet schuldig nam omdat hij het wel kon begrijpen. Hij zei dat wanneer hij zichzelf ziet door mijn ogen dat er niets aantrekkelijks meer over blijft. Hij was erg emotioneel en klapte tijdens het gesprek een aantal keer dicht. Het was echt moeilijk om hem zo te zien. Ik heb hem gewezen op wat ik wel aantrekkelijk vind, zoals zijn brede schouders. Ik heb hem nogmaals mijn excuses aangeboden en gezegd dat ik niet meer wil dat hij zich verstopt of schaamt voor zijn lichaam. Ik ben wel bang dat hij mij niet gelooft. Hij ziet en voelt natuurlijk ook wel dat ik moeite heb om intiem te zijn met hem...Goed dat je je excuses hebt aangeboden en dat je hebt gezegd dat hij zich niet meer hoeft te verstoppen. Het feit dat hij zich van jou moest bedekken was de reden dat ik een beetje hard heb gereageerd. Ik hoop dat jullie eruit komen

Het dekentje en het T-shirt te erg voor woorden. Ik moet er niet aan denken als ze dit tegen mij zouden zeggen. Hoe horkerig kun je zijn.

Excuses aanbieden sowieso maar hij weet nu wat je ervan vindt ik kan me niet voorstellen dat dat gaat veranderen.

Bij een borstamputatie wordt er in het traject van de genezing verteld dat 20% van de relaties de borstkanker niet overleeft!!

onder andere door de verminking, en ik vraag me oprecht af of dat nu in het geval van TO ook niet zou KUNNEN gelden..



IK vraag me oprecht af TO zie je iets in professionele hulp voor jullie twee?? zeker gezien zijn penis ook veranderd is. Ga samen dat traject in, vraag aan zijn behandelaars wie of wat jullie zou kunnen helpen hiermee.

Ik lees een onhandige OP maar verderop wel een lieve vrouw... die d'r vriend niet kwijt wil.

Heel veel sterkte voor jullie beide.

Wat goed dat jullie gepraat hebben pinguutje! Door te praten ga je elkaar steeds beter begrijpen en verwerk je ook dingen. Jullie zitten nog maar in het begin van het verwerkingsproces eigenlijk, dit kost allemaal gewoon heel veel tijd. Denk niet te snel dat het niet meer goed kan komen. Geef elkaar de tijd om alles te verwerkenen een nieuwe manier te vinden om hier mee om te gaan.



Ga nu ook niet vechten tegen je gevoelens. Je mag best moeite hebben met het nieuwe lichaam van je vriend. Neem de tijd om het opnieuw te leren kennen en laat hem steeds weten wat je wel mooi en aantrekkelijk vindt aan hem. Bedenk ook leuke dingen om samen te doen buiten de seks om. Daardoor ga je je beter voelen en wordt de seks ook makkelijker.

Heel goed dat jullie gepraat hebben. Natuurlijk was dat heftig maar ik denk wel heel nodig om jullie bij elkaar te houden. Door je kwetsbaar op te stellen en je gevoelens beiden te uiten en er samen over te praten. Hoe moeilijk het ook is kan jullie alleen maar dichter bij elkaar brengen. Jullie zullen samen aan jullie toekomst moeten werken die op Veel vlakken totaal is veranderd. Zo kunnen jullie dit emotionele deel van jullie relatie samen wellicht een plek geven.

Het is natuurlijk makkelijk oordelen als je zoiets nog nooit hebt meegemaakt, maar ik kan me niet voorstellen dat het zo'n grote invloed op zijn aantrekkelijkheid zou moeten zijn.

Jij ondermijnt nu zijn zelfvertrouwen, wat toch al een deuk heeft opgelopen, dan moet je ook niet klagen dat hij minder zelfvertrouwen heeft nu. Als mijn partner me niet meer aan zo willen raken, zou dat ook invloed hebben op mij!

Zit zijn aantrekkingskracht alleen in die buik en dat been? Of zit die in zijn ogen, zijn stem, zijn mond en vooral in wie hij is? Het is alleen maar de verpakking die wat beschadigd is nu, niet de inhoud, niet de man op wie je verliefd geworden bent.

Je hebt hem gezegd dat hij zich niet hoeft te verstoppen, maar in feite was dat wel de boodschap die je gaf toen je aankwam met het dekentje/shirt verhaal. Dat zijn voor hem mixed signals, lijkt me. Daarnaast.... hoe ga je dat dan de volgende keer doen als het op seks aankomt? Want dan kun je, na je woorden nu, niet weer aankomen met het verzoek om zich te bedekken. Dat hoefde immers niet, heb je nu gezegd. Je geeft aan dat je moeite hebt om intiem met hem te zijn. Maar toch, als je met hem samen wilt blijven, zul je hier iets op moeten bedenken. Anders gaat je relatie het niet redden. En die oplossing moet je (denk ik) niet van hem verlangen, maar zoeken bij jezelf. Ben wel benieuwd hoe jij dit zelf ziet na jullie gesprek.

ik krijg een heel dubbel gevoel bij dit topic, aan de ene kant vind ik je opmerking heel oppervlakkig. Aan de andere kant denk ik dat het ook voor jou een verandering is. Ik vind het jammer voor je partner dat er een shirt en dekentje overheen moet, dat zal nogal een aanslag zijn op zijn zelfvertrouwen. Helemaal als het 2 jaar na dato nog is.

Heb jij er al met een professional over gesproken? Wat dit met je heeft gedaan. Misschien moet je het zelf nog verwerken wat er gebeurd is.

quote:kladderadatsch schreef op 23 februari 2015 @ 16:29:

[...]



Hoi Pinuguu, ik lees je topic nu pas.



Ook mijn man is ernstig verminkt geraakt en hij is zich daardoor ook erg onzeker gaan voelen. Dit gebeurde als gevolg van een ziekte toen wij al jaren een relatie hadden, en ik moet zeggen, het trok een zware wissel op ons allebei. Ook vanwege zijn veranderde uiterlijk en de manier waarop hij zich voelde, maar vooral omdat de hele relatie was gekanteld. Het was niet meer gelijkwaardig. Hij was veranderd van sterke man in een onzeker iemand die moeite had zijn nieuwe lichaam te accepteren. Al met al vergde het van ons beiden heel veel geduld en liefde om al die problemen te overwinnen.



Als ik terugkijk op die periode, denk ik dat het belangrijkste was dat ik de man achter de verminking kon blijven zien. Ik snapte dat hij nog steeds dezelfde persoon was, maar dat zijn eigen verdriet om zijn veranderde lichaam en de onzekerheid daarover, hem zo overweldigden dat hij daar helemaal door overspoeld raakte. Seks was ook een drama. Ik voelde dat hij ook niet meer dezelfde kracht had als voorheen. Lieve, vriendelijke seks is best ok, maar af en toe wilde ik ook eens gewoon lekker hard genomen worden om het even grof te zeggen, maar dat ging gewoon niet. En eerlijk? Ik ben in die tijd verschrikkelijk verliefd geweest op een ander. Of misschien was het geen verliefdheid, maar gewoon geilheid. Hoe dan ook, ik heb daar niets mee gedaan, dat was het me niet waard. Ik heb het ook nooit verteld. Wat zou hij daarmee moeten? Ik wist dat ik er niets mee wilde, maar daardoor realiseerde ik me wel hoe kwetsbaar ik was. En ik begreep ook dat, hoewel de seks ruk was (pun intended), onze relatie niet enkel om seks en lichamelijke aantrekkingskracht draaide, maar dat we nog heel veel andere dingen hadden om voor te knokken. Wij hebben en hadden het geluk dat we vanaf het begin van onze relatie al een hele sterke geestelijke band hadden, we zitten intellectueel op een lijn en we voelen elkaar zonder woorden aan. Als we dat niet hadden gehad, dan had onze relatie het niet overleefd denk ik.



Vanaf de zijlijn is het altijd zo makkelijk oordelen. Maar zulke dingen zijn vaak zo ingrijpend in een mensenleven, dat het alles verandert. Natuurlijk raakt dat de partner en de relatie, het zou vreemd zijn als dat niet zo was.



Afijn, die periode van herstel van onze relatie heeft lang geduurd; een jaar of vier. Toen slaagden we er beiden langzaam in om een nieuwe balans te vinden. Hij hervond ook weer zijn zelfvertrouwen waardoor de relatie weer gelijkwaardig werd. En dat was eigenlijk het allerbelangrijkste waardoor we het overleefd hebben. Objectief gezien is hij nog steeds verminkt. Ik zie het alleen niet meer, het valt weg tegen zijn herwonnen zelfvertrouwen en zijn door deze ervaring verrijkte persoonlijkheid. En dat maakt hem dan wel weer onweerstaanbaar. Voor mij althans



Ik wens jullie veel sterkte. Ik lees dat jullie een goed gesprek hebben gehad. Dat is fijn. Ik denk dat dat de sleutel is. Je hoeft niet altijd brutally honest te zijn (in de zin van: iemand kwetsen, wel denk ik dat je altijd moet proberen om eerlijk te zijn met respect voor de gevoelens van de ander, begrijp je), maar je moet wel je ei bij elkaar kwijt kunnen. Je moet kunnen zeggen waar je mee zit, daar draait het tenslotte om in een relatie. Wij probeerden elkaar te ontzien door er niet over te praten, maar dat werkt niet. Het mag geen taboe worden, dat drijft een wig in je relatie en dan kom je er ooit uit. Jullie moeten hier samen doorheen. Dat heeft tijd nodig en daar moet in geïnvesteerd worden. Niet alleen door jou, ook door hem.



Ik hoop dat jullie liefde en jullie respect voor elkaar groot genoeg is. Hele mooie waardevolle post waar TO wat mee kan.

quote:pinguutje1212 schreef op 23 februari 2015 @ 19:41:

Kladderadatch:



Bedankt voor je uitgebreide reactie! Ik herken erg veel in wat je schrijft. Het voelt goed om niet alleen te zijn met mijn gevoelens.

Mag ik vragen wat je man precies gedaan heeft om zijn zelfvertrouwen te herwinnen? Of was dit gewoon een kwestie van tijd? Kon jij hem daarbij helpen?

Heb je hem ooit eerlijk kunnen vertellen over je twijfels? (hoef je niet op te antwoorden hoor als het te persoonlijk is, ben sowieso al heel dankbaar voor je reactie).

Pinguutje, als ik heb kunnen bijdragen om je gevoel van eenzaamheid een beetje weg te nemen dan ben ik blij dat ik gereageerd heb.



Ik heb me ook heel alleen gevoeld. Je niet meer aangetrokken voelen tot je man vanwege een verminking is een taboe, dat merk je wel aan de reacties aan het begin van dit topic. Ik heb het ervaren als een intens innerlijk conflict, want je wilt je niet zo voelen en tegelijkertijd word je constant met dat gevoel geconfronteerd. Gelukkig had ik een hele goede vriendin die ik in vertrouwen durfde te nemen, omdat ik wist dat ze me niet zou veroordelen op de manier waarop jij hier in dit topic veroordeeld bent. Ik hoop dat jij ook zo iemand hebt, en zo niet, dan mag je me altijd pb'en. Gewoon op het tekstballonnetje klikken onder mijn ava, heb het speciaal hiervoor aangezet Zonder verplichting.



Voor mijn man was het een kwestie van tijd om om te leren gaan met zijn nieuwe lichaam en de manier waarop het werkte en reageerde. Toen hij eenmaal leerde hoe hij weer op zijn lichaam kon (durfde!) vertrouwen, kwam ook zijn zelfvertrouwen weer stukje bij beetje terug. Ik denk niet dat ik daar veel invloed op gehad heb, of had kunnen hebben. Het was echt iets waar hij zelf mee moest dealen. Misschien heb ik bijgedragen tot dat proces door er gewoon te zijn, met een knuffel, een goed gesprek, een luisterend oor. En door hem serieus te nemen in zijn gevecht met zichzelf, zonder daarbij mijn eigen behoeften uit het oog te verliezen.



Ik heb hem nooit verteld over mijn verliefdheid. Omdat ik voornemens was om te werken aan onze relatie, of in ieder geval te kijken of en hoe hij en ik weer tot elkaar zouden kunnen komen. Mijn twijfels zouden daar niet bij geholpen hebben, het zou afleiden van een ander proces waar we middenin zaten en ik wilde echt voor hem gaan. Ook omdat ik soms een glimp zag van die sterke, wijze man waar ik verliefd op was geworden, dus ik wist dat die nog ergens onder al die ellende zat. Heb hem ook nooit verteld over de mannen (sommigen zijn vrienden) die misbruik probeerden te maken van de situatie, die blijkbaar op je voorhoofd lezen hoe kwetsbaar je bent. Dat zit nog steeds heel ver weggestopt, dat is te erg: hoe aasgierderig mensen kunnen zijn.



Maar ik heb hem wel regelmatig het vel over de oren getrokken omdat ik ervoor paste om constant in de rol van hulpverlener gedrukt te worden. Ik bleef hem wijzen op mijn behoeften en uitleggen dat ik ook verdriet had. Ik bleef hem herinneren aan zijn verantwoordelijkheid als mijn partner in onze relatie. Dat was voor mij de kern. Zorgen dat we als liefdespartners weer gelijkwaardig werden (niet alleen seksueel). Dat was best lastig, om die grens te bewaken. En om die ruimte op te eisen voor mezelf. Maar het was wel broodnodig. Ik kan ook niet goed uitleggen hoe je dat doet, maar als je je ervan bewust bent dat je het moet doen, omdat je ook trouw moet zijn aan jezelf, en daardoor aan hem, heb je de strijd al half gewonnen denk ik.

Maar ik realiseer me dat ik achteraf makkelijk praten heb, hoor. Ik wist ook niet hoe het zou lopen allemaal, voor hetzelfde geld hadden we het niet gered. Het een is niet perse beter dan het ander. Iedereen moet zijn eigen keuze maken.

quote:emmetje2 schreef op 24 februari 2015 @ 13:42:

[...]

Hele mooie waardevolle post waar TO wat mee kan.

Dat hoop ik echt.



Ik wil nog iets anders kwijt dat misschien belangrijk is: zijn seksuele kracht kwam door lichamelijk herstel na verloop van tijd weer terug. Niet helemaal, maar zo ongeveer 75 of 80 procent ofzo, als ik er een percentage aan moet hangen. De rest kan zo’n beetje gecompenseerd worden.



Voor mij is dat genoeg.



Maar dat hoeft niet voor iedereen zo te zijn. En daar zou niemand zich schuldig over moeten voelen.

quote:Salve schreef op 23 februari 2015 @ 22:51:

Het is alleen maar de verpakking die wat beschadigd is nu, niet de inhoud.Da's nou precies de kern van het probleem, de inhoud is wel beschadigd.



Wat goed dat jullie er nu over gepraat hebben! Mijn ervaring is dat praten het belangrijkste is, het oprecht uitspreken waar je mee zit. Dan kan de ander je daarmee helpen. Niet per se je grootste twijfels, maar wel dat je het nu lastig vindt om weer vertrouwen in intimiteit tussen jullie beiden te vinden. Ook al lukt dat misschien niet op zijn meest diplomatiek... Jullie zijn allebei maar gewoon mensen met emoties (en heftige ook nog).



Ik zou zeker nog steeds professionele hulpverlening overwegen. Jullie zitten allebei nog met veel stress over dit punt en er zijn mensen die jullie daar vanaf kunnen helpen. Dat hoeven jullie niet per se met z'n 2-tjes op te lossen. Voelt misschien eng of moeilijk, maar het kan het uiteindelijk makkelijker maken (weet ik uit ervaring).



Veel sterkte! Volgens mij delen jullie samen genoeg om er uit te komen.

quote:kladderadatsch schreef op 23 februari 2015 @ 16:29:

[...]



Hoi Pinuguu, ik lees je topic nu pas.



Ook mijn man is ernstig verminkt geraakt en hij is zich daardoor ook erg onzeker gaan voelen. Dit gebeurde als gevolg van een ziekte toen wij al jaren een relatie hadden, en ik moet zeggen, het trok een zware wissel op ons allebei. Ook vanwege zijn veranderde uiterlijk en de manier waarop hij zich voelde, maar vooral omdat de hele relatie was gekanteld. Het was niet meer gelijkwaardig. Hij was veranderd van sterke man in een onzeker iemand die moeite had zijn nieuwe lichaam te accepteren. Al met al vergde het van ons beiden heel veel geduld en liefde om al die problemen te overwinnen.



Als ik terugkijk op die periode, denk ik dat het belangrijkste was dat ik de man achter de verminking kon blijven zien. Ik snapte dat hij nog steeds dezelfde persoon was, maar dat zijn eigen verdriet om zijn veranderde lichaam en de onzekerheid daarover, hem zo overweldigden dat hij daar helemaal door overspoeld raakte. Seks was ook een drama. Ik voelde dat hij ook niet meer dezelfde kracht had als voorheen. Lieve, vriendelijke seks is best ok, maar af en toe wilde ik ook eens gewoon lekker hard genomen worden om het even grof te zeggen, maar dat ging gewoon niet. En eerlijk? Ik ben in die tijd verschrikkelijk verliefd geweest op een ander. Of misschien was het geen verliefdheid, maar gewoon geilheid. Hoe dan ook, ik heb daar niets mee gedaan, dat was het me niet waard. Ik heb het ook nooit verteld. Wat zou hij daarmee moeten? Ik wist dat ik er niets mee wilde, maar daardoor realiseerde ik me wel hoe kwetsbaar ik was. En ik begreep ook dat, hoewel de seks ruk was (pun intended), onze relatie niet enkel om seks en lichamelijke aantrekkingskracht draaide, maar dat we nog heel veel andere dingen hadden om voor te knokken. Wij hebben en hadden het geluk dat we vanaf het begin van onze relatie al een hele sterke geestelijke band hadden, we zitten intellectueel op een lijn en we voelen elkaar zonder woorden aan. Als we dat niet hadden gehad, dan had onze relatie het niet overleefd denk ik.



Vanaf de zijlijn is het altijd zo makkelijk oordelen. Maar zulke dingen zijn vaak zo ingrijpend in een mensenleven, dat het alles verandert. Natuurlijk raakt dat de partner en de relatie, het zou vreemd zijn als dat niet zo was.



Afijn, die periode van herstel van onze relatie heeft lang geduurd; een jaar of vier. Toen slaagden we er beiden langzaam in om een nieuwe balans te vinden. Hij hervond ook weer zijn zelfvertrouwen waardoor de relatie weer gelijkwaardig werd. En dat was eigenlijk het allerbelangrijkste waardoor we het overleefd hebben. Objectief gezien is hij nog steeds verminkt. Ik zie het alleen niet meer, het valt weg tegen zijn herwonnen zelfvertrouwen en zijn door deze ervaring verrijkte persoonlijkheid. En dat maakt hem dan wel weer onweerstaanbaar. Voor mij althans



Ik wens jullie veel sterkte. Ik lees dat jullie een goed gesprek hebben gehad. Dat is fijn. Ik denk dat dat de sleutel is. Je hoeft niet altijd brutally honest te zijn (in de zin van: iemand kwetsen, wel denk ik dat je altijd moet proberen om eerlijk te zijn met respect voor de gevoelens van de ander, begrijp je), maar je moet wel je ei bij elkaar kwijt kunnen. Je moet kunnen zeggen waar je mee zit, daar draait het tenslotte om in een relatie. Wij probeerden elkaar te ontzien door er niet over te praten, maar dat werkt niet. Het mag geen taboe worden, dat drijft een wig in je relatie en dan kom je er nooit uit. Jullie moeten hier samen doorheen. Dat heeft tijd nodig en daar moet in geïnvesteerd worden. Niet alleen door jou, ook door hem.



Ik hoop dat jullie liefde en jullie respect voor elkaar groot genoeg is. Ontroerend, serieus.

Ik begrijp dat er voor jou ook genoeg verandert is. Maar hem zo een opmerking maken is hard en onnodig. Hij moet juist weer zich gaan voelen zoals hij was maar dan met littekens. Als zijn vriendin dan zegt dat hij beter half aangekleed kan zijn, vind je het dan gek dat hij onzeker wordt? Ik vind het zelfs een tikkeltje vernederend wat je gedaan hebt.



Ik heb zelf een partner gehad die verbrand was. Borst, hals en een stukje van zijn wang. Ik leerde hem zo kennen en vond hem ontzettend mooi en aantrekkelijk en geil. Die brandwonden zag ik niet eens omdat ik zo verliefd op hem was. En dit liet ik hem ook merken. Hij zwom ook altijd met een shirt aan. Tot dat ik hem zei dat ik hem mooi vond zonder shirt. Doordat ik dat zei, kreeg hij weer meer zelfvertrouwen en veranderde hij weer een beetje. Hij zwemt nu zonder shirt. Het zijn die kleine dingen die je kunt doen voor hem. Doe dat dan ook. En heb geduld!

Wat beschrijf je dat mooi Kladderadatsch!

Wat mooi, kladderatasch.

quote:pinguutje1212 schreef op 23 februari 2015 @ 19:41:

Kladderadatch:



Bedankt voor je uitgebreide reactie! Ik herken erg veel in wat je schrijft. Het voelt goed om niet alleen te zijn met mijn gevoelens.

Mag ik vragen wat je man precies gedaan heeft om zijn zelfvertrouwen te herwinnen? Of was dit gewoon een kwestie van tijd? Kon jij hem daarbij helpen?

Heb je hem ooit eerlijk kunnen vertellen over je twijfels? (hoef je niet op te antwoorden hoor als het te persoonlijk is, ben sowieso al heel dankbaar voor je reactie).



To,

Ik vind je heel dapper en goed dat je dit onder ogen durft te zien en aan bent gegaan en nog steeds aangaat.

Lieve TO, ook ik heb veel respect voor je eerlijkheid, en dat je uit durft te komen voor iets waar zo'n taboe op rust en wat zoveel ongezouten en harde reacties opwekt als op de eerste pagina's. Ik ben blij dat je gewoon door bent blijven lezen, en vooral ook de mooie en bruikbare woorden van Kladderadatsch hebt gezien.

Inhoudelijk heb ik niet veel toe te voegen, maar wil je wel laten weten dat ík niet twijfel aan jouw liefde voor je vriend, en je inzet voor jullie relatie. Ik hoop dat het jullie lukt om je weer gelijkwaardig aan elkaar te voelen en hier samen sterker uit te komen.

quote:TheHorseWithNoName schreef op 24 februari 2015 @ 18:46:

[...]



Ontroerend, serieus.Wat is het leven anders dan liefde en ervaring doorgeven?

quote:kladderadatsch schreef op 25 februari 2015 @ 01:05:

[...]



Wat is het leven anders dan liefde en ervaring doorgeven? ik zou willen dat ik dat nog kon denken

quote:pinguutje1212 schreef op 25 februari 2015 @ 20:00:

Ik heb vandaag het hele topic nog eens doorgelezen en ik voel mij eigenlijk best emotioneel.



Het erge is, als ik mij vroeger slecht voelde of twijfels had, was mijn vriend altijd degene tegen wie ik alles kon vertellen. Maar nu kan ik het niet kwijt aan de persoon waartegen ik het het liefste zou zeggen, omdat ik hem niet wil kwetsen. En dat voelt best eenzaam.

Hij zegt vaak dat hij zich gefaald voelt als man, maar ik vind mezelf ook niet langer vrouwelijk. Welke vrouw raakt nu immers niet opgewonden van haar man? Welke vrouw heeft moeite om het mankende been van haar partner aan te raken? Ik wil zo graag dit stukje terugvinden...

Blijkbaar is dat de kern voor hem. Heeft dat alleen betrekking op zijn seksuele rol of is er meer? Ik las in een van je eerdere posts dat hij weer de werknemer kan zijn die hij wil zijn, dat is in ieder geval prettig.



Maar het klinkt ook wel heel definitief, zeggen dat je gefaald hebt als man. Ik hoop niet dat dat betekent dat hij niet over die gedachte heen kan stappen om samen met jou te zoeken naar manieren waarop hij zich wel weer man zou kunnen voelen. Zou je dat bespreekbaar kunnen maken, denk je? Want dat mantra dat hij als man faalt, dat helpt jullie niet. En daar ligt de sleutel denk ik.



Daarom is het zo belangrijk dat jullie hierover in gesprek blijven. Natuurlijk is dat lastig, want je wilt hem niet kwetsen en het raakt hem direct in zijn grootste pijn. Maar ik denk dat je het aan jezelf, aan hem en aan de relatie toch verplicht bent. Zodra je hem gaat buitensluiten, kan hij ook zijn rol als partner niet vervullen. En juist dan neem je hem als man niet serieus, ben ik bang.



Wij hebben door het hele proces heel bewust tijd genomen om te praten, gewoon op min of meer vaste tijdstippen. Dat voelde onnatuurlijk in het begin, maar gaandeweg werd het makkelijker en ging het spontaner. Wij waren ook bang om elkaar te kwetsen en elkaars angst mbt de relatie aan te wakkeren, maar hoe meer we praatten met elkaar, hoe beter we wisten wat er in de ander omging en zo konden we oplossingen verzinnen.



Kun je daar iets mee?