Seks
alle pijlers
Niet meer aangetrokken tot vriend na ongeval
zaterdag 21 februari 2015 om 20:32
Ik vind mezelf best egoïstisch als ik het opschrijf, maar dit is wel hoe ik me voel.
Ik ben een vrouw van bijna dertig en heb een relatie van 11 jaar met mijn vriend. We zijn elkaars eerste relatie. Ik ben echt supergelukkig bij hem, hij is mijn beste maatje en mijn grote liefde. Ik wil met hem oud worden en al onze toekomstplannen uitvoeren.
Ik wil hier zo graag samen uitraken...
Bijna twee jaar geleden raakte mijn vriend verbrand tijdens het koken. Hij heeft hiervoor een lange tijd in het ziekenhuis gelegen en kreeg meerdere operaties. Hij heeft een jaar van heel wat pijn en ellende achter de rug. Nu komt echter mijn probleem, ik kan niet wennen aan zijn 'nieuwe' lichaam. Hij heeft grote littekens op zijn buik en benen. Zijn linker been raakte zo beschadigd dat hij mankt. Sindsdien is ons seksleven een ramp. Hoe erg ik het ook vind om toe te geven, hij windt mij echt niet meer op. Ik word niet graag geconfronteerd met zijn littekens en vind het heel eng om zijn littekens aan te raken. Ik heb hem dan ook gevraagd om een T-shirt aan te houden en een dekentje te leggen op zijn benen in bed. Helaas gaat dat ten koste van de spontaniteit. Hierdoor mis ik zijn dominantere kantje die mij vroeger zo opwond. Ik weet dat de seks mij niet meer bevredigt en daardoor ga ik het zoveel mogelijk uit de weg. Natuurlijk is dit vreselijk voor mijn vriend, maar zijn lichaam is niet datgene waar ik verliefd op geworden ben...
Ik vind het vreselijk dat ik mij zo voel. Ik vind het zo oppervlakkig van mij... Is er iemand die zich hierin herkend? Hoe gingen jullie hier mee om? Weet er iemand tips om hieruit te raken?
Ik ben een vrouw van bijna dertig en heb een relatie van 11 jaar met mijn vriend. We zijn elkaars eerste relatie. Ik ben echt supergelukkig bij hem, hij is mijn beste maatje en mijn grote liefde. Ik wil met hem oud worden en al onze toekomstplannen uitvoeren.
Ik wil hier zo graag samen uitraken...
Bijna twee jaar geleden raakte mijn vriend verbrand tijdens het koken. Hij heeft hiervoor een lange tijd in het ziekenhuis gelegen en kreeg meerdere operaties. Hij heeft een jaar van heel wat pijn en ellende achter de rug. Nu komt echter mijn probleem, ik kan niet wennen aan zijn 'nieuwe' lichaam. Hij heeft grote littekens op zijn buik en benen. Zijn linker been raakte zo beschadigd dat hij mankt. Sindsdien is ons seksleven een ramp. Hoe erg ik het ook vind om toe te geven, hij windt mij echt niet meer op. Ik word niet graag geconfronteerd met zijn littekens en vind het heel eng om zijn littekens aan te raken. Ik heb hem dan ook gevraagd om een T-shirt aan te houden en een dekentje te leggen op zijn benen in bed. Helaas gaat dat ten koste van de spontaniteit. Hierdoor mis ik zijn dominantere kantje die mij vroeger zo opwond. Ik weet dat de seks mij niet meer bevredigt en daardoor ga ik het zoveel mogelijk uit de weg. Natuurlijk is dit vreselijk voor mijn vriend, maar zijn lichaam is niet datgene waar ik verliefd op geworden ben...
Ik vind het vreselijk dat ik mij zo voel. Ik vind het zo oppervlakkig van mij... Is er iemand die zich hierin herkend? Hoe gingen jullie hier mee om? Weet er iemand tips om hieruit te raken?
zaterdag 28 februari 2015 om 23:30
quote:goudenmaantje schreef op 28 februari 2015 @ 23:10:
Wel grappig dat aan het begin iedereen het eens was met de "grafreacties" en die reacties nu de grond in worden getrapt.. het feit blijft dat TO een hork is geweest tegen der vriend/man..
Nee, hoor niet iedereen.
En verder maak ik me ook niet zo druk om de reacties van mensen die het anders zien dan ik. Het zal wel en ieder moet doen wat hem/haar goed dunkt. Ik vind er misschien wel wat van maar een discussie daarover moet in mijn ogen een topic niet verstoren.
Afijn....
@TO welke stappen ga nu ondernemen? Heb je een soort van plan voor jezelf? Niet dat ik dat plan hoef te weten, zo bedoel ik het niet. Maar een soort van stappenplan kan wel helpen om uit deze impasse met elkaar te gaan komen.
Wel grappig dat aan het begin iedereen het eens was met de "grafreacties" en die reacties nu de grond in worden getrapt.. het feit blijft dat TO een hork is geweest tegen der vriend/man..
Nee, hoor niet iedereen.
En verder maak ik me ook niet zo druk om de reacties van mensen die het anders zien dan ik. Het zal wel en ieder moet doen wat hem/haar goed dunkt. Ik vind er misschien wel wat van maar een discussie daarover moet in mijn ogen een topic niet verstoren.
Afijn....
@TO welke stappen ga nu ondernemen? Heb je een soort van plan voor jezelf? Niet dat ik dat plan hoef te weten, zo bedoel ik het niet. Maar een soort van stappenplan kan wel helpen om uit deze impasse met elkaar te gaan komen.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
zondag 1 maart 2015 om 00:23
zondag 1 maart 2015 om 10:38
quote:goudenmaantje schreef op 28 februari 2015 @ 23:10:
Wel grappig dat aan het begin iedereen het eens was met de "grafreacties" en die reacties nu de grond in worden getrapt.. het feit blijft dat TO een hork is geweest tegen der vriend/man.. ik ben het vanaf het begin af aan niet eens geweest met die grafreacties. Ik heb gelijk gezegd dat ik haar snap, maar dat ik haar manier van handelen niet ok vond. Heb haar nergens afgefikt
Wel grappig dat aan het begin iedereen het eens was met de "grafreacties" en die reacties nu de grond in worden getrapt.. het feit blijft dat TO een hork is geweest tegen der vriend/man.. ik ben het vanaf het begin af aan niet eens geweest met die grafreacties. Ik heb gelijk gezegd dat ik haar snap, maar dat ik haar manier van handelen niet ok vond. Heb haar nergens afgefikt
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zondag 1 maart 2015 om 10:42
quote:goudenmaantje schreef op 28 februari 2015 @ 23:10:
Wel grappig dat aan het begin iedereen het eens was met de "grafreacties" en die reacties nu de grond in worden getrapt.. het feit blijft dat TO een hork is geweest tegen der vriend/man..Nee hoor, de meesten blijven gewoon bij hun mening, hoe hard of begripvol deze ook was. Waar lees jij anders? En zo niet, dan maken mensen zelfs excuses voor hun reactie, heb ik zelfs gezien.
Wel grappig dat aan het begin iedereen het eens was met de "grafreacties" en die reacties nu de grond in worden getrapt.. het feit blijft dat TO een hork is geweest tegen der vriend/man..Nee hoor, de meesten blijven gewoon bij hun mening, hoe hard of begripvol deze ook was. Waar lees jij anders? En zo niet, dan maken mensen zelfs excuses voor hun reactie, heb ik zelfs gezien.
zondag 1 maart 2015 om 12:05
Sommige reacties zijn inderdaad onnodig hard en tonen een totaal gebrek aan inlevingsvermogen.
Nee, die opmerking was niet handig. Maar ik vind Pinguutje hartstikke dapper dat ze haar gevoelens bespreekbaar durft te maken.
Het lijkt me hartstikke moeilijk om in haar schoenen te staan, er is geen handleiding waar in staat hoe je met dit soort dingen om moet gaan. Dus ja, dan ga je er wel eens minder handig mee om.
Pinguutje, wat een horkerige reactie van die arts. Het is natuurlijk super lastig om het nogmaals bespreekbaar te maken als je vriend zo'n nare reactie heeft gehad. Ik hoop dat ie het toch nog eens doet. Wat iemand anders ook al suggereerde, gewoon melden dat je doorverwezen wil worden naar iemand die wel over seksualiteit kan praten. Want jullie hebben helemaal gelijk dat dat er ook bij hoort!
Nee, die opmerking was niet handig. Maar ik vind Pinguutje hartstikke dapper dat ze haar gevoelens bespreekbaar durft te maken.
Het lijkt me hartstikke moeilijk om in haar schoenen te staan, er is geen handleiding waar in staat hoe je met dit soort dingen om moet gaan. Dus ja, dan ga je er wel eens minder handig mee om.
Pinguutje, wat een horkerige reactie van die arts. Het is natuurlijk super lastig om het nogmaals bespreekbaar te maken als je vriend zo'n nare reactie heeft gehad. Ik hoop dat ie het toch nog eens doet. Wat iemand anders ook al suggereerde, gewoon melden dat je doorverwezen wil worden naar iemand die wel over seksualiteit kan praten. Want jullie hebben helemaal gelijk dat dat er ook bij hoort!
There is freedom waiting for you, on the breezes of the sky, and you ask: "What if I fall?" Oh but my darling, what if you fly? - Erin Hanson
zondag 1 maart 2015 om 12:26
@Enn: dank je voor je (vele) lieve reacties.
Of ik een concreet plan heb? Eigenlijk niet.
Er zijn wel al wat (kleine) positieve veranderingen gebeurd. Donderdag was ik best emotioneel omdat ik "ons" als minnaars zo ontzettend hard miste, ook doordat ik het volledige topic had herlezen. Hij merkte aan mij dat er iets niet volledig juist zat, en hij heeft mij mee uitgevraagd om te gaan eten. Wat hij eigenlijk al twee jaar niet meer gedaan had, het was telkens ik die de kar moest trekken. Ik heb tijdens onze date zo ontzettend hard met hem moeten lachen dat ik bijna in mijn broek heb geplast. Dat deed zo'n deugd! Ik miste "ons" zo als minnaars, dat ik uit het oog verloren heb dat ik ook mijn maatje heb gemist. We hebben ook plannen om volgende week naar de foor te gaan (waar we duizend jaar geleden onze eerste date hebben gehad.)
Ik heb hem ook gevraagd om naakt te slapen. Hij moet nog met een speciaal hemdje slapen tegen de littekens en daar droeg hij meestal een pyjama over. Maar ik heb hem gevraagd om naakt te slapen zodat ik zijn lichaam kon voelen. Hij was wat weigerachtig, maar heeft het toch gedaan. Hij zei ook dat hij had opgemerkt dat ik nooit meer de badkamer binnenkwam als hij aan het douchen was en hij zag dit als een afwijzing. Dit is nooit bewust mijn bedoeling geweest, maar komt vooral doordat we ons nu gewoon op andere uren douchen. Dus ben ik vanmorgen gezellig met hem gaan kletsen terwijl hij zich aan het klaarmaken was. Ik hoop dat als we terug maatjes kunnen zijn, de stap naar minnaars terug wat kleiner gaat worden.
Ik heb ook al kort besproken om professionele hulp te zoeken, maar dit ziet mijn vriend absoluut niet zitten. En om dit nu alleen te doen... Dit is iets dat ik achter de hand ga houden en ik ga er misschien op een rustig moment opnieuw over beginnen.
Of ik een concreet plan heb? Eigenlijk niet.
Er zijn wel al wat (kleine) positieve veranderingen gebeurd. Donderdag was ik best emotioneel omdat ik "ons" als minnaars zo ontzettend hard miste, ook doordat ik het volledige topic had herlezen. Hij merkte aan mij dat er iets niet volledig juist zat, en hij heeft mij mee uitgevraagd om te gaan eten. Wat hij eigenlijk al twee jaar niet meer gedaan had, het was telkens ik die de kar moest trekken. Ik heb tijdens onze date zo ontzettend hard met hem moeten lachen dat ik bijna in mijn broek heb geplast. Dat deed zo'n deugd! Ik miste "ons" zo als minnaars, dat ik uit het oog verloren heb dat ik ook mijn maatje heb gemist. We hebben ook plannen om volgende week naar de foor te gaan (waar we duizend jaar geleden onze eerste date hebben gehad.)
Ik heb hem ook gevraagd om naakt te slapen. Hij moet nog met een speciaal hemdje slapen tegen de littekens en daar droeg hij meestal een pyjama over. Maar ik heb hem gevraagd om naakt te slapen zodat ik zijn lichaam kon voelen. Hij was wat weigerachtig, maar heeft het toch gedaan. Hij zei ook dat hij had opgemerkt dat ik nooit meer de badkamer binnenkwam als hij aan het douchen was en hij zag dit als een afwijzing. Dit is nooit bewust mijn bedoeling geweest, maar komt vooral doordat we ons nu gewoon op andere uren douchen. Dus ben ik vanmorgen gezellig met hem gaan kletsen terwijl hij zich aan het klaarmaken was. Ik hoop dat als we terug maatjes kunnen zijn, de stap naar minnaars terug wat kleiner gaat worden.
Ik heb ook al kort besproken om professionele hulp te zoeken, maar dit ziet mijn vriend absoluut niet zitten. En om dit nu alleen te doen... Dit is iets dat ik achter de hand ga houden en ik ga er misschien op een rustig moment opnieuw over beginnen.
zondag 1 maart 2015 om 12:34
Soms hè? Soms is de stap naar de hulpverlener vanuit één kant voor even voldoende. Voldoende om begrepen en erkend te worden en om tips te krijgen over hoe jij er anders mee kan omgaan/ernaar kijken. Dat kan al een enorme frisse wind door een impasse doen waaien al is het maar voor jezelf.
Het openen van dit topic is zoals ik lees echt het begin van jouw doorbraak in jullie impasse geweest. Het klinkt echt goed en fijn als ik lees hoe je beschrijft hoe jullie met elkaar omgaan en elkaar opvangen.
Het openen van dit topic is zoals ik lees echt het begin van jouw doorbraak in jullie impasse geweest. Het klinkt echt goed en fijn als ik lees hoe je beschrijft hoe jullie met elkaar omgaan en elkaar opvangen.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
zondag 1 maart 2015 om 12:35
wat een goede stappen Pinguutje en fijn dat jullie nu echt met elkaar kunnen praten.
Ik snap dat je vriend nogal afwijzend staat tegenover professionals, met de ervaringen die hij heeft opgedaan, maar ik zou wel voor jezelf hulp zoeken. Misschien als hij ziet dat het jou helpt, hij er ook wat welwillender tegenover staat.
Voor nu, goed dat je dit topic hebt geopend ook al zijn er veel negatieve reacties. Ook die kunnen je helpen om even op een andere manier ergens naar te kijken.
Ik snap dat je vriend nogal afwijzend staat tegenover professionals, met de ervaringen die hij heeft opgedaan, maar ik zou wel voor jezelf hulp zoeken. Misschien als hij ziet dat het jou helpt, hij er ook wat welwillender tegenover staat.
Voor nu, goed dat je dit topic hebt geopend ook al zijn er veel negatieve reacties. Ook die kunnen je helpen om even op een andere manier ergens naar te kijken.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zondag 1 maart 2015 om 13:05
quote:kattenenrozen schreef op 22 februari 2015 @ 12:53:
Sorry maar ik vind het ook erg. Zelfs al zou mijn man zijn benen missen,zou ik nog bij hem blijven. Ik hou van zijn uiterlijk maar karakter is belangrijker. Nu moet ik zeggen dat mijn man beide benen heeft en een aantrekkelijk uiterlijk dus ik heb misschien makkelijk praten. Zoals iemand al zei TS als zijn gezicht verminkt is kan ik het nog begrijpen. Nu niet.Wow ja... Zelfs dán??!
Sorry maar ik vind het ook erg. Zelfs al zou mijn man zijn benen missen,zou ik nog bij hem blijven. Ik hou van zijn uiterlijk maar karakter is belangrijker. Nu moet ik zeggen dat mijn man beide benen heeft en een aantrekkelijk uiterlijk dus ik heb misschien makkelijk praten. Zoals iemand al zei TS als zijn gezicht verminkt is kan ik het nog begrijpen. Nu niet.Wow ja... Zelfs dán??!
zondag 1 maart 2015 om 13:17
quote:Enn schreef op 01 maart 2015 @ 12:37:
Ja Roos! Helemaal met jou eens! Ik typte het er net bij.
Nee hoor, het is regelrechte onzin, zie de reactie van Katha
Wat weten wij er nou van hè?
Pingu, knappe stappen, echt petje af. Naakt slapen lijkt me een hele goede om weer aan elkaar te wennen, voor hem is het ook weer wennen kan ik me voorstellen. De volgende stap zou kunnen zijn om zijn lijf weer te gaan herontdekken, totaal zonder enig uitzicht op seks, kijken wat hij wel en niet kan verdragen, wat hij wel en niet lekker vindt.
Ja Roos! Helemaal met jou eens! Ik typte het er net bij.
Nee hoor, het is regelrechte onzin, zie de reactie van Katha
Wat weten wij er nou van hè?
Pingu, knappe stappen, echt petje af. Naakt slapen lijkt me een hele goede om weer aan elkaar te wennen, voor hem is het ook weer wennen kan ik me voorstellen. De volgende stap zou kunnen zijn om zijn lijf weer te gaan herontdekken, totaal zonder enig uitzicht op seks, kijken wat hij wel en niet kan verdragen, wat hij wel en niet lekker vindt.
.
zondag 1 maart 2015 om 13:56
Ben blij dat ik het hele topic heb gelezen. Want ik vond de OP best confronterend...
Ik zat/zit in een andere positie. Maar ik heb mijn vorige relatie beëindigd omdat ik wist hoe mijn toenmalige vriend over mensen met een handicap dacht. Toen ik hem destijds leerde kennen was ik een gezonde vrouw met eigen bedrijf en volle agenda. Hij vond die zelfstandigheid mooi.
Na een paar jaar werd ik ziek en zag ik onze relatie veranderen. Toen we op een zonnige middag toch gezellig een terrasje pakten deed hij een uitspraak over een ander die onze toekomst zou laten veranderen. Er kwam een mooie meid van een jaar of 16 het terras op. Ze liep met krukken omdat ze één been vanaf haar lies miste. Ze was samen met een vriendin. Maar dat meisje dat haar been miste viel me het meest op. Niet om haar been, maar juist om haar krachtige uitstraling.
Mijn toenmalige vriend zag iets anders. "Jeetje... moet je dát zien.." fluisterde hij. "Zoooo zonde. Kind krijgt nooit een vriend. Moet je dat toch eens zien zeg.. Wie wil er nou zo'n grietje..." En daarna volgde nog iets schunnigs.
Ik schrok me kapot van zijn reactie. Het bleef de hele dag hangen.
Kort daarna bleek dat mijn ziekzijn niet de onschuldige ziekte was die de artsen hadden gedacht. Ik bleek ernstig ziek. En op dat moment heb ik een punt achter die relatie gezet. Want ik wist hoe onze relatie te lijden had gehad onder de diagnose van een tamelijk onschuldige ziekte.. Hoe zou het dan zijn nu het ernstiger, zelfs levensbedreigend was? En voor de rest was het een gevoel dat ik niet verder kon benoemen..
Om een lang verhaal kort te maken: 3 weken na het beëindigen van de relatie kreeg ik te horen van de artsen dat beide benen geamputeerd moesten worden.. Mijn ex en ik waren op dat moment nog on speaking terms. Maar na deze diagnose was het voor hem helemaal klaar. Het zou nooit meer wat tussen ons kunnen worden.
Dit heeft heel veel met mijn zelfvertrouwen gedaan.. Maar een klein jaar na mijn amputatie leerde ik mijn man kennen. Stikzenuwachtig ben ik geweest. Maar hij 'zag' het gewoon niet. Al kon ik dat niet geloven. Ik miste mijn mooie lange slanke benen..
Toch is het nooit een issue geweest.. Ons sexleven is goed. Heel goed. Al vind ik mijn lichaam niet mooi.
Als ik op de bank zit dan masseert mijn man vaak mijn stompen.. "omdat ze zo lekker aanvoelen.."
Mijn man is niet mijn mantelzorger, ik kan bijna alles zelf. Er zijn alleen wat huishoudelijke taken die wij misschien anders verdelen dan anderen. Hij heeft ook mijn ziekte niet meegemaakt. Dat maakt onze situatie heel anders. De dingen waar mijn man juist moeite mee heeft: foto's en video's zien van vroeger, voor mijn ziekte en amputatie. Dat vindt hij confronterend.
Pinguu, ik denk dat jullie in de afgelopen week al een aantal stappen gemaakt hebben die van belang zijn voor jullie toekomst. Heel goed dat jullie dates hebben met elkaar. Het doet je denken aan eerdere tijden uit jullie relatie. Je moet ook weer terug naar dat gevoel. Zie wat er allemaal nog mogelijk is! Zie dat je niet alleen 'verzorgende' bent. Je kan in een later stadium altijd nog professionele hulp zoeken als je vriend het nu niet wil. En je kan ook in je eentje hulp zoeken. Want jij hebt (ook) nog niet alles verwerkt. Heel veel succes!!
Ik zat/zit in een andere positie. Maar ik heb mijn vorige relatie beëindigd omdat ik wist hoe mijn toenmalige vriend over mensen met een handicap dacht. Toen ik hem destijds leerde kennen was ik een gezonde vrouw met eigen bedrijf en volle agenda. Hij vond die zelfstandigheid mooi.
Na een paar jaar werd ik ziek en zag ik onze relatie veranderen. Toen we op een zonnige middag toch gezellig een terrasje pakten deed hij een uitspraak over een ander die onze toekomst zou laten veranderen. Er kwam een mooie meid van een jaar of 16 het terras op. Ze liep met krukken omdat ze één been vanaf haar lies miste. Ze was samen met een vriendin. Maar dat meisje dat haar been miste viel me het meest op. Niet om haar been, maar juist om haar krachtige uitstraling.
Mijn toenmalige vriend zag iets anders. "Jeetje... moet je dát zien.." fluisterde hij. "Zoooo zonde. Kind krijgt nooit een vriend. Moet je dat toch eens zien zeg.. Wie wil er nou zo'n grietje..." En daarna volgde nog iets schunnigs.
Ik schrok me kapot van zijn reactie. Het bleef de hele dag hangen.
Kort daarna bleek dat mijn ziekzijn niet de onschuldige ziekte was die de artsen hadden gedacht. Ik bleek ernstig ziek. En op dat moment heb ik een punt achter die relatie gezet. Want ik wist hoe onze relatie te lijden had gehad onder de diagnose van een tamelijk onschuldige ziekte.. Hoe zou het dan zijn nu het ernstiger, zelfs levensbedreigend was? En voor de rest was het een gevoel dat ik niet verder kon benoemen..
Om een lang verhaal kort te maken: 3 weken na het beëindigen van de relatie kreeg ik te horen van de artsen dat beide benen geamputeerd moesten worden.. Mijn ex en ik waren op dat moment nog on speaking terms. Maar na deze diagnose was het voor hem helemaal klaar. Het zou nooit meer wat tussen ons kunnen worden.
Dit heeft heel veel met mijn zelfvertrouwen gedaan.. Maar een klein jaar na mijn amputatie leerde ik mijn man kennen. Stikzenuwachtig ben ik geweest. Maar hij 'zag' het gewoon niet. Al kon ik dat niet geloven. Ik miste mijn mooie lange slanke benen..
Toch is het nooit een issue geweest.. Ons sexleven is goed. Heel goed. Al vind ik mijn lichaam niet mooi.
Als ik op de bank zit dan masseert mijn man vaak mijn stompen.. "omdat ze zo lekker aanvoelen.."
Mijn man is niet mijn mantelzorger, ik kan bijna alles zelf. Er zijn alleen wat huishoudelijke taken die wij misschien anders verdelen dan anderen. Hij heeft ook mijn ziekte niet meegemaakt. Dat maakt onze situatie heel anders. De dingen waar mijn man juist moeite mee heeft: foto's en video's zien van vroeger, voor mijn ziekte en amputatie. Dat vindt hij confronterend.
Pinguu, ik denk dat jullie in de afgelopen week al een aantal stappen gemaakt hebben die van belang zijn voor jullie toekomst. Heel goed dat jullie dates hebben met elkaar. Het doet je denken aan eerdere tijden uit jullie relatie. Je moet ook weer terug naar dat gevoel. Zie wat er allemaal nog mogelijk is! Zie dat je niet alleen 'verzorgende' bent. Je kan in een later stadium altijd nog professionele hulp zoeken als je vriend het nu niet wil. En je kan ook in je eentje hulp zoeken. Want jij hebt (ook) nog niet alles verwerkt. Heel veel succes!!
zondag 1 maart 2015 om 14:01
quote:rosanna08 schreef op 01 maart 2015 @ 13:14:
Kuuk hoe gaat het met je kleine meisje? En met jou? Ons kleine meisje doet het enorm goed! Ze wordt bijna 1 jaar. En ondanks dat het kort na de bevalling een periode echt slecht is gegaan met mijn gezondheid ben ik toch behoorlijk hersteld. Dankjewel!
Kuuk hoe gaat het met je kleine meisje? En met jou? Ons kleine meisje doet het enorm goed! Ze wordt bijna 1 jaar. En ondanks dat het kort na de bevalling een periode echt slecht is gegaan met mijn gezondheid ben ik toch behoorlijk hersteld. Dankjewel!
zondag 1 maart 2015 om 14:25
@ -kuuk-: dat vind ik echt erg om te lezen. Ik wilde met dit topic echt niet al jouw verdriet terug oprakelen. Het spijt mij echt oprecht als heel wat negatieve gevoelens opnieuw naar boven zijn gekomen.
Maar zo de lezen is jouw leven er weer heel wat op vooruit gegaan. Je partner lijkt oprecht een lieve man. Proficiat met jullie kindje!
Maar zo de lezen is jouw leven er weer heel wat op vooruit gegaan. Je partner lijkt oprecht een lieve man. Proficiat met jullie kindje!
zondag 1 maart 2015 om 15:06
quote:Rooss4.0 schreef op 01 maart 2015 @ 13:17:
[...]
Nee hoor, het is regelrechte onzin, zie de reactie van Katha
Wat weten wij er nou van hè?
Pingu, knappe stappen, echt petje af. Naakt slapen lijkt me een hele goede om weer aan elkaar te wennen, voor hem is het ook weer wennen kan ik me voorstellen. De volgende stap zou kunnen zijn om zijn lijf weer te gaan herontdekken, totaal zonder enig uitzicht op seks, kijken wat hij wel en niet kan verdragen, wat hij wel en niet lekker vindt.En vervolgens post je zelf een lieve reactie...
[...]
Nee hoor, het is regelrechte onzin, zie de reactie van Katha
Wat weten wij er nou van hè?
Pingu, knappe stappen, echt petje af. Naakt slapen lijkt me een hele goede om weer aan elkaar te wennen, voor hem is het ook weer wennen kan ik me voorstellen. De volgende stap zou kunnen zijn om zijn lijf weer te gaan herontdekken, totaal zonder enig uitzicht op seks, kijken wat hij wel en niet kan verdragen, wat hij wel en niet lekker vindt.En vervolgens post je zelf een lieve reactie...
zondag 1 maart 2015 om 15:17
quote:pinguutje1212 schreef op 01 maart 2015 @ 12:26:
@Enn: dank je voor je (vele) lieve reacties.
Of ik een concreet plan heb? Eigenlijk niet.
Er zijn wel al wat (kleine) positieve veranderingen gebeurd. Donderdag was ik best emotioneel omdat ik "ons" als minnaars zo ontzettend hard miste, ook doordat ik het volledige topic had herlezen. Hij merkte aan mij dat er iets niet volledig juist zat, en hij heeft mij mee uitgevraagd om te gaan eten. Wat hij eigenlijk al twee jaar niet meer gedaan had, het was telkens ik die de kar moest trekken. Ik heb tijdens onze date zo ontzettend hard met hem moeten lachen dat ik bijna in mijn broek heb geplast. Dat deed zo'n deugd! Ik miste "ons" zo als minnaars, dat ik uit het oog verloren heb dat ik ook mijn maatje heb gemist. We hebben ook plannen om volgende week naar de foor te gaan (waar we duizend jaar geleden onze eerste date hebben gehad.)
Ik heb hem ook gevraagd om naakt te slapen. Hij moet nog met een speciaal hemdje slapen tegen de littekens en daar droeg hij meestal een pyjama over. Maar ik heb hem gevraagd om naakt te slapen zodat ik zijn lichaam kon voelen. Hij was wat weigerachtig, maar heeft het toch gedaan. Hij zei ook dat hij had opgemerkt dat ik nooit meer de badkamer binnenkwam als hij aan het douchen was en hij zag dit als een afwijzing. Dit is nooit bewust mijn bedoeling geweest, maar komt vooral doordat we ons nu gewoon op andere uren douchen. Dus ben ik vanmorgen gezellig met hem gaan kletsen terwijl hij zich aan het klaarmaken was. Ik hoop dat als we terug maatjes kunnen zijn, de stap naar minnaars terug wat kleiner gaat worden.
Ik heb ook al kort besproken om professionele hulp te zoeken, maar dit ziet mijn vriend absoluut niet zitten. En om dit nu alleen te doen... Dit is iets dat ik achter de hand ga houden en ik ga er misschien op een rustig moment opnieuw over beginnen.Wat fijne en heerlijk dat jullie een fijne avond hebben gehad. Jullie hebben beiden begrip voor elkaar en zijn bereidt om eraan te werken. Als jullie nog zo goed met elkaar kunnen lachen is dat nooit een slecht teken.
@Enn: dank je voor je (vele) lieve reacties.
Of ik een concreet plan heb? Eigenlijk niet.
Er zijn wel al wat (kleine) positieve veranderingen gebeurd. Donderdag was ik best emotioneel omdat ik "ons" als minnaars zo ontzettend hard miste, ook doordat ik het volledige topic had herlezen. Hij merkte aan mij dat er iets niet volledig juist zat, en hij heeft mij mee uitgevraagd om te gaan eten. Wat hij eigenlijk al twee jaar niet meer gedaan had, het was telkens ik die de kar moest trekken. Ik heb tijdens onze date zo ontzettend hard met hem moeten lachen dat ik bijna in mijn broek heb geplast. Dat deed zo'n deugd! Ik miste "ons" zo als minnaars, dat ik uit het oog verloren heb dat ik ook mijn maatje heb gemist. We hebben ook plannen om volgende week naar de foor te gaan (waar we duizend jaar geleden onze eerste date hebben gehad.)
Ik heb hem ook gevraagd om naakt te slapen. Hij moet nog met een speciaal hemdje slapen tegen de littekens en daar droeg hij meestal een pyjama over. Maar ik heb hem gevraagd om naakt te slapen zodat ik zijn lichaam kon voelen. Hij was wat weigerachtig, maar heeft het toch gedaan. Hij zei ook dat hij had opgemerkt dat ik nooit meer de badkamer binnenkwam als hij aan het douchen was en hij zag dit als een afwijzing. Dit is nooit bewust mijn bedoeling geweest, maar komt vooral doordat we ons nu gewoon op andere uren douchen. Dus ben ik vanmorgen gezellig met hem gaan kletsen terwijl hij zich aan het klaarmaken was. Ik hoop dat als we terug maatjes kunnen zijn, de stap naar minnaars terug wat kleiner gaat worden.
Ik heb ook al kort besproken om professionele hulp te zoeken, maar dit ziet mijn vriend absoluut niet zitten. En om dit nu alleen te doen... Dit is iets dat ik achter de hand ga houden en ik ga er misschien op een rustig moment opnieuw over beginnen.Wat fijne en heerlijk dat jullie een fijne avond hebben gehad. Jullie hebben beiden begrip voor elkaar en zijn bereidt om eraan te werken. Als jullie nog zo goed met elkaar kunnen lachen is dat nooit een slecht teken.
