schaamte door ziekte

wellicht overbodig omdat jullie al heel veel geprobeerd hebben, maar misschien kun je nog bekkenbodemtraining overwegen, teneinde de sluitspier te versterken?

Dat kun jij niet.



Mijn ex ging ook zo krampachtig om met zijn aandoening (allergieën). Ging zo ver dat als hij sommige van die voedingsmiddelen rook, hij al bang was een aanval te krijgen. Als ik iets had gegeten waar 0,1% van zo'n voedingsmiddel in zat, wou hij mij niet meer aanraken voor ik mijn handen had gewassen, mijn tanden had gepoetst en m'n mond uitgebreid had gespoeld. Het ging hier niet om iets als pinda's, waarbij je meteen in een anafylactische shock kunt raken als je daar wat van binnenkrijgt. Maar hij was doodsbang dat dat wel zou gebeuren, want hypothetisch gezien was er een kleine kans dat het kon gebeuren... Hij was panisch ervoor, echt. Hij kon er niet over praten. Als ik er naar vroeg, klapte hij dicht. Als we afspraken dat hij ergens over na zou denken wat met zijn allergieën te maken had, maakte hij die afspraak eigenlijk alleen maar om er van af te zijn. Als ik er dan op terug kwam, was dat lastig en weer heel erg confronterend. Professionele hulp was uit den boze. Uiteindelijk ging hij wel naar een diëtiste, maar gaf daar een wat opgepoetste versie van zijn normale eetlijst (hij had even een week wat vaker gekookt en wat meer groente en fruit gegeten dan hij gewoonlijk deed) en hoorde eigenlijk alleen maar wat hij wilde horen...



Wat ik daarvan geleerd heb, is dat als iemand zo spastisch en panisch doet over een aandoening, hij of zij zelf die aandoening nog niet geaccepteerd heeft. En dat is iets wat hij moet doen. Dat kun jij niet doen. Hij moet zichzelf accepteren zoals hij is, met die ziekte/aandoening/hoejehetnoemenwil.



Het probleem gaat dus verder dan seks. Het gaat om zelfacceptatie. Jij merkt het vooral op seksgebied, maar het gaat echt veel dieper. Dat is ook waarom hij niet met een hulpverlener wil praten: hij moet dan toegeven dat er iets mis is.



Hij moet het grootste gevecht van zijn leven aangaan. En het enige wat jij kan en mag doen, is langs de zijlijn staan en hem aanmoedigen. Als hij het aandurft om dat gevecht aan te gaan, en als hij het jou toestaat om die taak te vervullen.

Nee duifje, je zult hem de stap moeten laten zetten.



De vraag is hoelang jij het kunt opbrengen jezelf weg te cijferen binnen jullie relatie.



Mijn ervaringen zijn niet relevant, dus ik bespaar je maar details, maar als hij niet naar de seksuoloog/relatietherapie wil vrees ik dat je met een onmogelijk 'draak' gaat vechten. Dan kan het beter zijn je tijd en energie in het oppakken van je leven zonder hem te steken...

De laatste keer dat ik hem zag, had hij zijn ziekte nog steeds niet aanvaard. De reden dat ik het uitgemaakt heb zat hem inderdaad in de manier waarop hij omging met zijn aandoening (er waren daarbij meer problemen dan alleen dat afwijzen, dat moet ik er wel even bij zeggen).



Jij moet bij jezelf te rade gaan: hoe lang hou jij dit vol? Kun jij het aan om hem zo te zien lijden? Kun jij het aan om steeds afgewezen te worden, dat jullie hele leven wordt bepaald door deze ene ziekte?



Mijn ervaring is dat, zolang iemand niet kan zien dat hij meer is dan die ene aandoening/ziekte, de omgeving dat ook niet kan. Omgekeerd werkt dat net zo: als de omgeving niet meer ziet dan de ziekte, kan de persoon zelf dat ook niet zien. Zolang een van de twee nog met die tunnelvisie rond loopt, komen jullie niet verder.



Mijn advies: laat het seksgebeuren los, en praat eens met hem over wat meer algemene psychische hulp. Misschien dat het voor hem makkelijker is als de focus van de seks af gaat, dat hij dan wel hulp kan accepteren. Aanvaarden van het feit dat hij ziek is, met alle dingen die daar bij horen. Kijk of er ook voordelen zitten aan deze ziekte (als ik een hint mag geven: pretparken hebben nog wel eens rolstoelpasjes voor mensen met een beperking. Vooral Disney is er erg goed in).



Als hij geen hulp wil, ga dan echt bij jezelf te rade of je dit wel wil, en of je het wel trekt. Bespreek eens met hem wat het met jou doet: ik vind het vreselijk om jou zo te zien lijden, ik vind het moeilijk om aan de zijlijn te staan.