Slapende lust, liefde en seks, oorzaken/gevolgen.

De insteek van dit topic is een serieuze variant van het minnaartopic: filosoferen over oorzaken en gevolgen van desinteresse en sleur in de seks binnen je relatie. Accepteren, aan werken en/of een sv, welke oplossing ook. En waarom. En met respect voor ieders keuzes, oplossingen en overwegingen!



Dit topic is dus bedoeld voor mensen die hiermee te maken hebben,over twijfelen, zelf een minnaar/minnares hebben of op het punt staan vreemd te gaan. Of hun partner is vreemdgegaan of een (seks)relatie is begonnen met een ander. Of diegenen die hierin geinteresseerd zijn.



Niet bedoeld voor discussies en oordelen of het moreel verantwoord is om vreemd te gaan en niet voor andere veroordelende reacties. Daar zijn andere topics over.



Mogelijke gevolgen zijn dat je vroeg of laat op zoek gaat of bent gerold in gelijkgestemde seks buiten je relatie, wat kan uitgroeien tot meer gevoelens, worstelingen met verliefdheid/liefde/seks. En veel frustratie, verdriet, jezelf of elkaar tekort doen.



Ik heb gemerkt dat er genoeg mensen zijn die worstelen met dit soort vraagstukken en waarom ze dit gebeurd is, waarom ze hebben gekozen voor bijv vreemdgaan en daar niet makkelijk met familie en vrienden over kunnen praten.



Sommigen hebben behoefte hun ervaringen te delen, herkenning te vinden en te zien hoe anderen hiermee omgaan.



Waarschuwing vooraf: het zullen diepgaander en dus langere reacties zijn dan luchtige oneliners! Het is dus echt alleen bedoeld voor wie dat interessant vindt.

Allemaal heel hartelijk welkom! Dank, Froukje, ja, ik zou er zo een dagtaak mee willen en kunnen vullen, maar ik moet ook de schoorsteen rokend zien te houden hier!

Ik kan helaas nu dus ff niet bijlezen en antwoorden, hopelijk vanavond weer.



@Francesco, Geminate, Garden ea:

Misschien hanteren we (iha) wel foutieve uitgangspunten in liefde en geluk en levensdoelen.

De consensus is : houden van= je geliefde accepteren en van houden zoals hij/zij is (onvoorwaardelijkheid). En geluk als jezelf en geliefden zoveel mogelijk juist pijn besparen. En het doel is gelukkig worden en de ander zoveel mogelijk gelukkig maken (iig niet ongelukkig). Het is volgens mij namelijk niet zo.



Misschien is het levensdoel wel iets heel anders: als mensheid en als jezelf zijnde je zoveel mogelijk ontwikkelen. Leren overkomen van tegenslagen en beperkingen, die je belemmeren om als persoonlijkheid te "groeien". En zeker die belemmeren in liefde en de geneugten daarvan te (kunnen) voelen. In dat geval is Ware Liefde misschien wel juist je partner gunnen wat hij/zij zichzelf niet gunt.



En niet (!) accepteren van beperkingen, die jij in liefde misschien wel ziet, maar diegene zelf (nog) niet. (dat is iets anders dan jouw mening opdringen over wat goed zou zijn voor diegene, trouwens).



Misschien is het wel de bedoeling dat je die partner hebt om te helpen en stimuleren om over eea heen te groeien, die helemaal niet goed zijn voor die geliefde.. om geen genoegen te nemen met dat diegene zichzelf afsluit van werkelijk openstaan voor liefde, (hechting, zorgzaamheid, of seks).En daardoor ook niet kan ontvangen wat hem/haar is toebedeeld of gegund is aan liefde, warmte, hechting, zorgzaamheid en seks..



Als dat niet lukt op de meest liefdevolle en geduldige manier (geen verwijten dus) je als partner juist de MOED moet zien te vinden om pijn te (moeten) toebrengen. Om erop te wijzen. Om iemand de ogen te openen en niet toe te staan dat iemand er niks aan doet of hoeft te doen (uit de comfortzone halen, om te kunnen groeien).Liefst zolang de liefde er nog is in de relatie.



Misschien bewijs je iemand juist een enorme dienst door als "wake-up call" te fungeren. Als het uitgangspunt gezond is: ik gun mijzelf liefde, bevredigende seks, intimiteit delen en ik kan dat ook, en dat wens ik mijn partner ook toe. Ik kan niet langer mijn ogen sluiten hiervoor en aanzien hoe de kansen niet worden aangepakt om (liefst samen) te verdiepen en liefde enz in stand te houden.



Ik geloof niet dat de bedoeling is om ten alle tijde andermans pijn te vermijden, als dat niet anders kan. Het kan een laatste middel zijn en is lastig, maar als je bedenkt dat het soms nodig is om een verandering (ten goede in die persoon, dus niet voor jou!!) te bewerkstelligen, waardoor hij/zij wel open gaat staan, is het een gerechtvaardigd iets. Dat weet ik vrijwel zeker!



Zelfopoffering is geen verdienste, is niet goed, is niet de bedoeling voor jezelf en ook houd het je partner tegen in het leven te leren. Daar ben ik van overtuigd.



Ik ben mijn ex dan ook inmiddels dankbaar, dat dit gebeurd is. En ik ben er ook van overtuigd, dat als je "signalen" niet oppakt (zoals ik, kop in het zand deels), de signalen harder worden, tot het onvermijdelijk leidt tot uit elkaar gaan. De liefde zwaar aangetast.



Enige moeilijke eraan is, dat je moet zorgen dat het niet zo ver hoeft te komen, dat je pijn beperkt, en niet pas als alle geduld en afwachten al te lang heeft geduurd. Of je al ruim je eigen grenzen overschreden hebt voor je het aansnijdt. Niet eisend of verwijtend, maar je mag iemand wel degelijk wakker schudden. Zeker zolang je zelf nog openstaat om het samen op te lossen en de tijd te geven er iets mee te doen.



Dat het niet goed gaat zo, dat jullie samen niet de goede kant op gaan, dat je jezelf meer gunt in het leven en ook hem/haar meer dan wat er nu is.



Ik denk dat je dat moet zien als: juist verplicht zijn aan de ander om die te behoeden voor jarenlange vertraging, aftakeling van liefde en saamhorigheid/warme gevoelens en te beschermen tegen de (evt uiteindelijke enorme teleurstelling van) de liefde van jou als partner kwijtraken.



In dat licht ligt het helemaal anders. Dan ga je niet uit van egoisme en dat je zelf zoveel tekort komt. Doe het tijdig en respectvol, liefdevol voor de ander. Dan heb je het als je terugkijkt een eerlijke kans gegeven, er alles aan gedaan.



Iedereen die ik ooit heb gesproken over vreemdgaan en uit elkaar enz heeft pijn dat die liefde op is gehouden. Bijna iedereen had het liever anders gezien, maar was het te laat bijv. Met alle pijn (voor beiden) van dien.



En dat alles eigenlijk voortgekomen uit "niet willen kwetsen, elkaar geen pijn willen doen". Eisen en afwachten is dus geen optie. Als 1 vd 2 niet gelukkig is, niet kan uiten of ontwikkelen van liefde en dat gevoel danig afbrokkelt, gaat het niet werken.



Tot later, moet nu de deur uit!

Ik lees zsm bij, moet mijn enthousiasme echt inperken hier op forum, waarvoor hopelijk begrip..

@FcBirdie: denk dat je het goed aanpakt, met kleine stapjes. En dus geduld. Ergens jammer dat het zo moet, maar het is en blijft een kwetsbaar gebied.



@Suus: welkom! Kan het goed begrijpen, zeker omdat je zo vaak leest dat het met kleine kinderen er niet bepaald op vooruit gaat..Het is denk ik wel zaak dit ter sprake te brengen voordat er kinderen zijn.. Ik herken dat ook, van niet zomaar spontaan a la minute opgewonden raken. Maarreh: jij bent je ervan bewust, dat scheelt al zoveel.. Je moet dit bewust op peil houden, gaat niet vanzelf. (dan heb je een voorsprong op stellen die vinden dat dat vanzelf moet gaan).



@Zonnebloem: langere tijd geen seks kan ook betekenen dat je juist meer zin krijgt, omdat je het gaat missen. Kan me heel goed voorstellen dat de drempel groter wordt binnen een relatie en issue wordt hoe dat te doorbreken.. (net als een tijd niet op de werkvloer die drempel groter wordt).



Het gekke is dat die behoefte dan niet opkomt. (misschien omdat je weet dat je dat achter de hand hebt of dat er niks veranderd is?!).



Ik geloof persoonlijk niet in "bezig zijn met seks doet het libido toenemen. Ik geloof wel dat het je zin kan aanwakkeren, maar ik geloof meer in het bezig zijn met de zin in seks (erover denken/fantaseren/voorstellen/lezen, kortom: op die manier mee bezig zijn (en niet het maar te doen en dan komt de zin vanzelf wel.. bij mij werkt dat iig niet).

@attribuutje: je kan best nog enige intimiteit hebben zonder seks. Denk dat er genoeg stellen hierop "overleven".



@Isolde: Denk trouwens dat veel mensen echt wel in hun achterhoofd hebben zitten dat de kans erin zit dat je partner het elders zoekt.. En toch kan je dat soms niet doorbreken, ook al weet je dat het moet, om stand te houden.



Maar het blijft een moeiljk onderwerp binnen relaties kennelijk. Ook omdat je uiterst kwetsbaar bent. Omdat afwijzing in wat je seksueel durft te vragen of te bespreken, veel harder aankomt en ook risico's brengt qua relatie. En toch, uiteindelijk kan je niet zonder die openheid. Wat je (van hem) niet vraagt, krijg je ook niet!



@Isolde: tuurlijk is er meer in het leven dan seks. En toch blijft het de manier om liefde te uiten en iig zonder dat kan het lang overleven zolang beiden daar tevreden mee zijn en blijven. Het probleem is dat seks geacht wordt exclusief te zijn voor je partner. Dus je bent redelijk afhankelijk dan van je partner. Maar ik denk dat je echt wel bewust bent van de risico's, en toch dat tij niet te keren is, soms..

@DNM: denk dat je heel goed door hebt wat er speelt. Het idee dat alles beschikbaar is, werkt in de hand dat je denkt dat het voorhanden is. Al dan niet via internet.



Er is dus minder noodzaak om er samen iets aan te doen..omdat je denkt achter de hand te hebben dat het te vinden is. Maar dat kan nog flink tegenvallen.



20.35 uur: helemaal mee eens. Het gaat meer om (snelle) behoeftebevrediging dan om andere dingen. Ik kom er later op terug.

@Francesco: haha, ik waarschuwde al in mijn beginpost dat het weleens filosofisch kan zijn,



Niet iedereen gelooft dat er een levensdoel is, dat mag ieder voor zich weten. Ik kan voor mijzelf zeggen dat ik dat niet geloof, maar inmiddels weet.



En belangrijkste doel is volgens mij liefde. En zelfverwerkelijking. En laten mensen met dat laatste nu weinig mee bezig zijn (misschien in hun baan of zo). Je persoonlijkheid verbeteren, leren van je fouten. En daarvoor komen dingen op je pad (kansen, tegenslagen, hobbels die je wel of niet wil nemen). Jezelf overwinnen in angsten en belemmeringen (om naar je beste zelf te streven).



Ik geloof, nee weet, dat ieder bepaalde dingen te leren heeft. Dingen die alsmaar terugkomen bijv, als je er niks mee doet. (en soms steeds "harder"). Ik heb eerdere "signalen" genegeerd in mijn relatie bijv. Achteraf pas gezien, niks mee gedaan, of onvoldoende. En dan krijg je die "les" alsnog, maar dan wat heftiger (scheiding).



Uiteindelijk heb ik mezelf overwonnen in diverse opzichten. Van slachtofferrol naar eigen verantwoordelijkheid nemen voor eigen rol hierin, bijv., bepaalde angsten en uitdagingen aangegaan, die ik eerder wegdrukte. Ik stond dus ook stil en wou eea eerder niet zien. Er schortte wel degelijk eea aan mij, waaronder seksuele blokkades. Ben eea gaan aanpakken en heb veel geleerd (en heb nog veel te leren).



Soms luister je daar pas naar of kom je daar pas achter als het echt moet of te laat is (eoa crisis in je leven). Omdat je geneigd bent in je comfortzone te blijven en alles te willen houden zoals het is. Maar dan veranderen anderen wel of je omstandigheden. Hoe dan ook is het niet de bedoeling om in je persoonlijkheid stil te staan en te denken: "zo ben ik nu eenmaal".



(bepaalde alarmbellen zullen steeds harder gaan rinkelen, tot je er echt iets mee moet). En soms denk ik achteraf: als je dat niet ontwikkelt of verder kan ontwikkelen samen met deze partner, dan zal het zonder moeten of is het misschien iets wat je met een ander te leren hebt.



Het stomste kan ik nu nog vinden dat ik eea niet gezien of gedaan heb toen het nog wel samen veranderd kon worden. Ik ben ervan overtuigd (nu) dat ik weet wat ik te leren had (en heb) van mijn ex.



Ik bedoel dus dat je eea zelf een andere wending kan geven, door iets te doen met de dingen waarmee je rondloopt/tegenaanloopt. Zo niet, dan krijg je die rekening alsnog gepresenteerd (evt in andere vorm).



Ik ben wel blij dat ik me niet heb laten overhalen hem te pleasen om die relatie maar te kunnen behouden (in sommige van zijn "eisen" aan veranderingen, waarin hij ongelukkig zei te zijn, maar die niet goed voor me geweest zouden zijn). Ik ben veel dichter bij mijzelf gekomen dan ooit, en weet nu precies wanneer ik op het "juiste pad" zit of niet.



Achteraf ben ik blij met die "wake-up call", omdat het me zo enorm veel heeft opgeleverd aan inzichten. Anders sukkelde ik misschien nog zo door. Ik had zelf niet door dat ik daar niet gelukkig mee was. Elkaar een comfortzone bieden is best relaxed, maar volgens mij niet geluk of bedoeling.



Die dingen kan je ook leren binnen je relatie. Als het niet al te laat is iig. Daarvoor moet je je eigen rol en aandeel zien in je relatie. en niet alleen naar wat je partner jou tekort doet. Waar je je aan ergert bijv zegt soms dat je daar zelf wat meer van mag hebben of iets belangrijks voor je is (of juist ontkent/ tekort doet aan jezelf).



Soms ontwikkel je bepaalde eigenschappen teveel en laat je andere liggen. Ik heb veel laten liggen in die tijd. Dat haal ik nu in

@Garden 9.21: dat is zo, wat je daar zegt! Ik ben er inmiddels van overtuigd dat je het misschien wel krijgt, maar niet van hem. Of je krijgt het niet, als het niet de bedoeling is voor je, of niet kan, omdat de ander ook zijn dingen "vraagt" die tegenstrijdig zijn aan de jouwe.



(ik bedoel maar: als 16 miljoen Nederlanders vragen om de hoofdprijs in de loterij dan kan dat gewoon niet). Dus sommige dingen die je jezelf wenst zijn onmogelijk (of met diegene onmogelijk).



Ik ben trouwens ook bdsm-er, maar in een lichte variant. En dat kon ik ook niet meemaken met ex. En ik kon deels ook wel gewone seks, maar ik raak daar dus niet opgewonden van. De middenweg die lange tijd "werkte" was dat ik mezelf in de stemming bracht (fantaseren, lezen hierover, enz) en eenmaal in de mood dan nam ik het initiatief tot seks.



(op den duur werkt dat ook niet echt meer, met hem in de hoofdrol van mijn fantasieen, als je allang weet dat het niet en nooit gaat gebeuren).. Er was niet eens veel voor nodig geweest, vooral een andere manier van starten met seks.. (weet ik nu).



Ik denk dat het niet goed is om sterke aanleg/behoefte te moeten onderdrukken, vanwege exclusiviteit. (Dat ligt m.i. toch iets anders dan een vrijbrief omdat je partner bijv nooit anaal wil en jij wel, maar evengoed zonder dat bevredigende seks kan hebben).



Een heel sterk gevoel dat je er iets mee moet, laat zich op den duur niet onderdompelen en komt vroeg of laat toch boven. En zegt iets over je, wat belangrijk kan zijn en je niet kan ontwikkelen op die manier. Dat geloof ik.

@DNM 20.28: ja, dat is ook zo, je bent enorm kwetsbaar als er liefde op het spel staat. Het is soms makkelijker intiem en open te durven zijn (in seks bijv) bij iemand waar je niet veel om geeft.



De kans op afwijzing, of dat je geliefde iets belachelijk vindt, wat voor jou een serieuze behoefte is, is killing. Ik ben ervan overtuigd dat seks heel erg verbonden is met je "echte, diepere zelf" (zo noem ik het maar). Net als meditatie is het een ingang naar kernen binnenin je. Dat maakt zo kwetsbaar.



Daarom geloof ik ook niet in het oppervlakkige in seks najagen (het soort seks zoals de vrouwen na 12 uur op tvreclames). Seks is iets moois (hoeft niet romantisch te zijn) en diepgaands (letterlijk en figuurlijk ). Ook "porneauseks" kan je heel diep raken, gaat om het je (kunnen) openstellen en overgave.



(maar ik denk wel dat je dus alert moet blijven met wie je dat doet. Er moet toch minstens een bepaalde connectie zijn, denk ik). en soms is dat echt niet mogelijk met je eigen partner (omdat die belemmeringen heeft en niks aan doet bijv, ook niet na gesprekken en blijft steken in waar hij/zij toe in staat is of wil).



Soms denk ik dus dat je dat mag beleven met een ander. Maar ik denk dat het dan om meer gaat dan pure seks om de seks. Iemand kan een deel van je "wakker maken", met wie je dat kan ervaren. Ik geloof dus niet dat het de bedoeling is om dat niet te mogen ervaren, omdat je partner dat tegenhoudt (of de algemene overtuiging van exclusiviteit in een relatie).



Ik denk wel dat je het altijd geprobeerd moet hebben of dat kan met je eigen partner. Soms kan het betekenen dat je uitontwikkeld bent samen. Dan kan je nog wel van elkaar houden, maar moet je verder (en diegene ook). Sommige lessen kan je niet van je partner leren en dat vinden we heel normaal dat je dat met anderen doet (vrienden, enz), behalve in seks. En dat veroorzaakt veel vertraging, denk ik soms.



En de fout die vervolgens (door teveel mensen) gemaakt wordt is uit elkaar gaan, zonder de liefde te koesteren die er nog wel is. Dat kan namelijk wel, ook als je je eigen weg gaat. Het hoeft geen haat en nijd te worden, maar dat is kennelijk voor sommigen teveel gevraagd. Ik denk dat er manieren zijn dat je die liefde in stand kan houden (wat ervan over is althans) en toch je eigen pad te volgen.

Eigenlijk erg, als je er goed over nadenkt, dat je zo bang kan zijn om je diepere verlangens/kernen aan je partner te laten zien. En je dus gedeeltelijk anders voordoet, en daarop is dan wel je relatie gebaseerd en hoe die ander je kent/ziet.



Ik durfde dat ook niet, maar later (toen er niks meer te verliezen was, we waren al uit elkaar) kon ik wel open zijn, naar ex, naar anderen. Omdat ik er toen wel voor koos om mijzelf te zijn. En daar niet meer vanaf te brengen ben, door niemand!



Op belangrijke levensissues ga ik me dus niet meer aanpassen omwille van de liefde.. en dat is uit liefde voor jezelf.



Bij tijd en wijle kan ik enorme spijt hebben dat ik dat niet eerder heb gedaan, open zijn, jezelf kennen en durven te zijn (in allerlei opzichten). Ik blijf denken dat het anders had kunnen lopen dan, ongeacht verschillende seksuele voorkeuren/aanleg/behoefte. Daar was dan wellicht een andere oplossiing uitgekomen. We zijn allebei ruimdenkender geworden. Dat heeft pijn gekost (misschien zit er toch iets in de uitdrukking: "wie niet horen wil moet maar voelen"..).



Ik geloof dus niet in onderdrukken/negeren/ afwachten. Het kan weleens (onverwachts) te laat zijn. Wat is de meerwaarde van je relatie, als je niet jezelf kan zijn in belangrijke opzichten? (aanpassen in kleine dingen vind ik iets anders).