Slapende lust, liefde en seks, oorzaken/gevolgen.

De insteek van dit topic is een serieuze variant van het minnaartopic: filosoferen over oorzaken en gevolgen van desinteresse en sleur in de seks binnen je relatie. Accepteren, aan werken en/of een sv, welke oplossing ook. En waarom. En met respect voor ieders keuzes, oplossingen en overwegingen!



Dit topic is dus bedoeld voor mensen die hiermee te maken hebben,over twijfelen, zelf een minnaar/minnares hebben of op het punt staan vreemd te gaan. Of hun partner is vreemdgegaan of een (seks)relatie is begonnen met een ander. Of diegenen die hierin geinteresseerd zijn.



Niet bedoeld voor discussies en oordelen of het moreel verantwoord is om vreemd te gaan en niet voor andere veroordelende reacties. Daar zijn andere topics over.



Mogelijke gevolgen zijn dat je vroeg of laat op zoek gaat of bent gerold in gelijkgestemde seks buiten je relatie, wat kan uitgroeien tot meer gevoelens, worstelingen met verliefdheid/liefde/seks. En veel frustratie, verdriet, jezelf of elkaar tekort doen.



Ik heb gemerkt dat er genoeg mensen zijn die worstelen met dit soort vraagstukken en waarom ze dit gebeurd is, waarom ze hebben gekozen voor bijv vreemdgaan en daar niet makkelijk met familie en vrienden over kunnen praten.



Sommigen hebben behoefte hun ervaringen te delen, herkenning te vinden en te zien hoe anderen hiermee omgaan.



Waarschuwing vooraf: het zullen diepgaander en dus langere reacties zijn dan luchtige oneliners! Het is dus echt alleen bedoeld voor wie dat interessant vindt.

In het algemeen gesteld: (en dat is mijn filosofie, dus kan allemaal overgeslagen worden, is voor wie het wil lezen):



Er leven oude en nieuwe normen en waarden in deze maatschappij. Ook als jij "stilstaat" (zo ben ik nu eenmaal, dit is en blijft mijn opvatting), dan verandert de wereld om je heen wel. Dat is altijd al gebeurd, de wereld staat nooit stil, maar beweegt en verandert. En zo ook de (algemene) opvattingen.



Er zijn altijd vernieuwers geweest. Daardoor veranderde slavernij in vrijheid en gelijkheid, zijn andere achtergestelde groepen (waaronder vrouwen) gelijkwaardiger en geemancipeerder geworden, is homofilie redelijk geaccepteerd (behalve door behoudende culturen en groepen), is seks niet langer voorbehouden om kinderen te krijgen maar ook voor genot, worden we iha steeds vrijer en hebben steeds meer keuzes en minder beperkingen.



We mogen dus keuzes maken en zelfs ook foute keuzes. Maar wel de consequenties daarvan nemen, ook als je die niet overzien kon (toen) of hebt.



Daarmee ook de verantwoordelijkheden gekregen om keuzes te moeten maken. Aan de ene kant dus ruimere mogelijkheden en kan je groeien in ruimdenkendheid. Aan de andere kant alle beperkingen van evt consequenties in kaart kunnen brengen of iig erbij nemen/accepteren. ("je kan niet alles hebben").



Aan de ene kant: "alles is mogelijk, als je maar hard genoeg wil, gemotiveerd bent, moeite voor doet, aanpakt, hard genoeg aan werkt, enz". Of erbij neemt (bijv consequenties voor jou of een ander).



Moeilijker wordt het als jouw keuze(s) consequenties voor anderen meebrengen: je gezin verlaten betekent dat beiden een eigen economische eenheid worden: waar je het samen goed had (materieel) kom je allebei op een flatje terecht, of iig met minder moeten doen,en beinvloedt tevens het leven (en de veilige haven) van je kinderen. Allerlei zekerheden vallen dan weg, je moet beiden eigen verantwoordelijkheid nemen, en de gemeenschappelijke verantwoordelijkheden delen, zoals de kinderen, inkomen, waar je kan/wil/volgens regels moet.



En dat alles pas, als alles geprobeerd is om het niet zo ver te laten komen (daar ben ik het mee eens, trouwens). Je bent dat samen aangegaan en moet iig proberen terug op 1 lijn te komen, elkaar terug te vinden en alsnog die weg misschien samen te kunnen gaan).



Of je moet kiezen is de vraag. Alleen maar omdat er keuzes zijn, wil dat niet zeggen dat tegenstrijdige belangen en overwegingen, die niet met elkaar vergelijkbaar zijn, tot een keuze moeten leiden.



Een minna(ar)/es om je seksuele kant ruimte te geven (die er thuis niet is, ook niet na gesprekken of proberen), te ervaren en te ontwikkelen, is doorgaans niet degene met wie je ook liefde en een heel leven wil of kan delen. Die dingen zijn niet vergelijkbaar met elkaar. Eigenlijk soms hartverscheurend zelfs, dat je zulke keuzes moet maken! Niet alleen voor jezelf, maar ook voor anderen.



En in sommige gevallen is het denk ik beter om uit elkaar te gaan en elkaar (in liefde) los te laten, zodat beiden kunnen leven naar eigen normen, behoeftes, als er meer dingen niet aansluiten, die belangrijk zijn. Of je belemmeren om te groeien. Zoals levenswijzen, (veranderde) opvattingen over liefde, leven, wonen, opvoeden, omgang, werken, dagelijks leven enz.



Als je totaal een andere kant uit ontwikkelt (of helemaal niet ontwikkelt) en je kan elkaar niet meer vinden, is loslaten beter. 1 zin in een boekje wat ik aan het lezen ben, sprong eruit:



De liefde voor anderen mag nooit ten koste gaan van de liefde voor jezelf, die belemmeren of in de weg staan.



(mooie zin, maar concreet is dat voor ieder voor zich om dit te toetsen. Is het zo essentieel voor de liefde voor jezelf, dan kan je niet anders dan dat in stand houden. Dat houdt soms keuzes in die anderen pijn zullen doen. Maar niet te verwarren met "uit de comfortzone halen". Je hoeft niet alles te doen of na te laten om je geliefde maar te behoeden om niet uit de comfortzone te halen". Comfortzone staat niet gelijk aan geluk!



Comfortzone is in mijn ogen: tevredenheid, alles loopt min of meer lekker, fijn huis en gezin, weinig conflicten of narigheden, een prettig leven en daar niks aan willen veranderen, lekker zo laten. Geen uitdaging en vermijden van vervelende dingen of de mogelijkheid van vervelende dingen. En dat noem je dan geluk hebben: we hebben elkaar en we hebben het goed zo.



Als dat betekent dat het "genoegen nemen is" (ook al is het nog zo veel en mag je idd van geluk spreken en tevreden mogen zijn met alles wat je dan wel hebt), als het 1 of beide partners tegenhoudt in groei of ontwikkeling (van welke eigenschap of behoefte ook), dat lijkt mij niet de bedoeling.

Als het betekent: "zo ver zijn we samen gekomen en zo is het wel best, achterover leunen en hopen dat het zo blijft".



Dit werkt al niet meer zodra dat bij 1 vd 2 gaat wringen. Onderhuids zaagt dat aan fundamenten. Als je in je groei wordt belemmerd, of essentiele dingen mist (hechting, zorgzaamheid of seks), dan laat zich dat op den duur niet tegenhouden.



Dan is het accepteren (en die eigen behoefte onderdrukken/op een laag pitje) of proberen je partner mee te laten groeien (stimuleren en niet dmv kritiek en verwijten), of je doet je eigen ding (stiekem of niet) buiten die relatie om, als je partner daar niet in meegaat of het belang niet van inziet (dat kan, zoals Doddie al zei, op allerlei gebied, maar is iha niet geaccepteerd in seksuele behoefte).



Maar je zal iets moeten ondernemen, als het om de liefde voor jezelf gaat (eigen persoonlijke groei, of van je ziel, van je tekortkomingen, overwinnen en leren, ervaren). Ervoor opkomen. Met inachtneming van je geliefde en kinderen, iig zoveel mogelijk. En geduld. Zelf heb je er misschien jaren over gedaan, jouw proces naar ruimer denken of verandering (in behefte/kijk op het leven).



Je kan niet verwachten dat je partner tegelijk in dezelfde processen zit en even snel bijdraait/leert, waar jij lang mee bezig bent. Je kan hooguit wakker maken, laten wennen, meegeven waar je nu bent/denkt. Je partner zit in eigen processen en daar moet je respect voor hebben, als jij respect voor de jouwe verwacht. Tijd geven. Kans geven.



De ellende is dat mensen hier vaak eerst heel lang zelf mee rondlopen, niet bespreken, doen alsof ze nog dezelfde zijn en nog eens zijn met hoe het samen gegroeid is, dezelfde opvattingen hebben, tevreden zijn (maar ondertussen niet zijn, veranderd zijn, nieuwe behoeften ontstaan, verandering of variatie willen). En dus de partner geen reden had om diezelfde processen in te gaan.



En dat berust op de enkele wijdverbreide aanname dat mensen niet veranderen en niet willen veranderen, zeker je partner niet, die tevreden oogt (maar dat ook van jou denkt ondertussen). Misschien wel tegelijkertijd met dezelfde dingen rondlopen, maar niet weten, omdat ze het niet durven bespreken.



En zo wachten tot de grens bereikt is (van ergernis, van tekortkomen, van belemmeringen) en de partner alleen nog als blok aan het been gezien wordt. Degene die je belemmert en beperkt. Dat is niet eerlijk. Ook al is je partner nog de mening toegedaan dat je van elkaar houdt en je allebei niet verandert, het is wel zo, mensen staan niet stil.



Gewoontes, overtuigingen en patronen kunnen heel hardnekkig zijn!! En gevoeld worden als "eigen" keuzes en opvattingen. Zelfs als aanleg en dat het zo hoort. Maar aanleg noch opvoeding liggen vast. Beide zijn te beinvloeden en te veranderen. Dat stuit op weerstand, moeite voor moeten doen, en soms zelfs is een crisis nodig of blijft men hardnekkig volhouden dat "je nu eenmaal zo bent en denkt en elkaar moet accepteren zoals je (nu) bent". Dat kan betekenen dat mensen denken dat het zo goed is, genoeg geleerd en ontwikkeld, en men ze moet nemen zoals ze zijn, en anders een ander zoeken, die daar beter bij past.



Sommigen zullen dus die kans/noodzaak niet oppikken en in haat of verdriet verder leven, gevoed door de afwijzing van de persoon die ze op dat moment zijn. Die onvoorwaardelijke liefde verwachtten van je partner, onder alle omstandigheden en veranderingen ("het gaat om de binnenkant, om de ziel die ik ben en zoals ik ben, met al mijn fouten en tekortkomingen").



Jezelf accepteren zoals je bent en de ander zoals ie is, dat laat iemand btw ook blijven wie hij/zij is, ontneemt ook een reden om te willen veranderen of verbeteren. (ik ben nu eenmaal dik, lui, ambitieus, een roker, drinker, dol op eten, onzeker, veranderlijk, (niet) avontuurlijk, (niet) moederlijk, (on)betrouwbaar, ik houd nu eenmaal wel/niet van seks, vakantie, vastigheid, vrijheid, vroeg of laat opstaan, uitgaan, helpen, sporten, enz enz enz.



Dus in die zin bedoelde ik dat je soms je partner zelfs een dienst kan bewijzen door niet (langer) toe te staan of aan te zien hoe iemand zichzelf beperkt of genoegen neemt met zichzelf zwaar tekort doen in essentiele dingen. Als je ziet dat iemand zichzelf dat niet gunt (maar iha wel "normaal" en geaccepteerd is), zoals genieten van gezonde en goede dingen (zoals seks en intimiteit ook zijn).



Als het meer komt door belemmeringen en angsten dan door aanleg en wat normaliter van zichzelf of mensen iha of partners verwacht mag worden. Als het voortkomt uit schaamte, ervaringen of angst voor verandering. Eigenlijk dus gemakzucht, om er niks aan te hoeven doen, omdat diegene het wel best vindt zo, en zichzelf daarin tekort doet. Als dat dingen zijn die bijdragen tot geluk, welzijn, of aan de gezamenlijke relatie, of die ondermijnen, dan mag je ingrijpen, vind ik.



Dat kan door kritiek leveren en eisen en verwachten, gebaseerd op eigen frustraties en tekortkomen. Of stimuleren, laten zien dat het beter en ruimer kan, liefdevol kan, met geduld proberen diegene ook tot inzicht te krijgen.



Het is jammer dat we vooral leren om de manier van kritiek en verwijten als "stimulans" en aanzet tot verandering te nemen. Dat veroorzaakt vooral weerstand. Omdat je zegt: je voldoet voor mij niet (langer), je moet veranderen om mij gelukkig te maken, of raakt me kwijt. Wijzen op "fouten" of tekortkomingen of "zeuren/eisen" dat je tekort komt, is geen aantrekkelijke manier om iets te (moeten) leren. Dan denkt de ander: ik ben er wel gelukkig en tevreden mee, je bent een ego, denkt alleen aan jezelf en gaan jouw behoeften voor de mijne?!".



Grote kans dat het 1 gevecht wordt om het gelijk krijgen. De ene opvatting tegenover de ander. Ekaar overtuigen dat de eigen manier/denkwijze de juiste is. Het nodigt iig doorgaans niet uit om te veranderen en nader tot elkaar te komen.



En zeker niet als je wacht en afwacht tot het onhoudbaar is geworden, de verandering/verwachting/behoefte in je hoofd is uitgegroeid tot iets onoverkomelijks, tot noodzaak of wanhoop. Doordat het onbereikbaar leek of werd, maar vaak op aannames gebaseerd (zo denkt hij/zij er nu eenmaal over).



Nou en? Zo dacht je zelf ook en jij bent (kennelijk) ook veranderd. Iedereen kan veranderen, als de wil of noodzaak er is. Niet voor een ander, maar zelf dat wil of besluit. Het werkt dan ook niet om te stoppen met roken voor een ander. Of anderen blijvende gewenste veranderingen. Enige wat je kan doen is bewust maken en zorgen/hopen/bijdragen dat die ander zelf tot inzicht komt. Onder de aandacht brengen, openminded, niet dwingend, iemand zijn eigen tij (om te wennen, aan te passen, te kiezen) te geven.



Dan nog zijn er partners die nergens voor openstaan, die star blijven, die niet meegaan en ook niet willen gaan. Die vinden dat het goed is zoals het is en dat koste wat het kost zo willen houden. Ergens moet je de grens trekken tussen liefde voor jezelf, als de liefde voor anderen voor jou schadelijk is/wordt.

Zo, ff klaar, pfft. Kan hier uren over doorgaan, moet mezelf stoppen.



@Francesco 13.03: : die liefde is er misschien wel, maar voel je niet (meer). Daar hoeft geen ruzie aan te pas te komen. Misschien heb je gelijk en is het zo verminderd of verdwenen. Misschien ook niet, is het bedekt met (jarenlange) onderhuidse ergernis, frustratie, sleur.



Ik voelde het ook niet meer voor ex en hij niet voor mij. Denk je. Hoe voelt liefde eigenlijk? Vlinders? Geilheid? Genegenheid? Verheugd als je binnenkomt en elkaar ziet? Die dingen verdwijnen na verliefdheid, elkaar elke dag zien en thuiskomen wordt gewoon, vanzelfsprekend, morgen zie je diegene ook.. Wat bijzonder aan iemand was, wordt normaal. (en minder gewaardeerd dan toen het nog springlevend was en je blij was dat je haar ontmoet had).



Het voelt gewoon, gewend, niks bijzonders. Hooguit als je elkaar niet ziet, dat je elkaar mist, dat is wel voelbaar. Of zelfs dat niet meer (weekje los van elkaar en juist heerlijk vinden). Wat je hebt waardeer je gewoon minder. Dat gezapige en veilige, vanzelfsprekende kan je missen als het echt weg is.



Daarnaast lonkt alles met hoofdletters, wat je mist in een relatie. Dat is het belangrijkste waar je zometeen naar op zoek gaat. En dan mis je weer andere dingen (vroeg of laat). En in het verdriet is liefde ook heeeeeel voelbaar (weet ik nu, haha). Ik mis ex niet, want het goed hebben we behouden. De connectie die er is/was kan blijven, ook al woon je niet bij elkaar of zie je elkaar niet vaak. Je kan van iemand houden, ook al is het niet (meer) op dagelijkse basis.



De fout die mensen vaak maken als ze uit elkaar gaan, is dat ze meteen niks meer met elkaar te maken willen hebben. Behalve als ouders. Of behalve het spaarzame contact/overleg wat "moet". Je hoeft eea niet weg te gooien of de hele persoon in je verdere leven te negeren. Helaas denken sommigen daar anders over en je weet nooit hoe jouw partner reageert op zo'n enorme tegenslag.



Dan krijg je een andere kant te zien, die te maken heeft met hechting en onthechting. Met de kernen van die persoon bij afwijzing en verlies. Dat is moeilijk in te schatten, dat zijn overlevingsstrategieen: vermijden (negeren), praten of gezond verwerken (omzetten in positiefs, gezonde eigenwaarde, mee dealen of leren dealen en overeind blijven).

@Francesco 13.12 u: ik kan bijna het moment aanwijzen dat dit omsloeg, die liefde wel en niet nog voelde voor ex. En dat was ongeveer na 15 jaar en bepaalde veranderingen.



Later zag ik dat (groten)deels dat kwam omdat ik vond dat ik weinig invloed had op mijn dagelijks leven en eigen ontwikkeling, gaf hem "de schuld" dat hij mij tegenhield (waar ik mezelf tegenhield en niet opkwam voor andere verdeling/leefwijze).



Hij was te bepalend, en dat stond ik zelf toe. Niet over mij, maar doordat hij bijv vaak weg was, had dat invloed op mij, want dan moest ik er zijn voor de kinderen. En zo houd je eea zelf in stand, en neem je dat de ander toch kwalijk. Hij dacht dat ik dat allemaal prima vond en zelf zo wilde, nam het gewoon aan, bij gebrek aan gezeur en klachten. En zo kan je allerlei misverstanden over elkaar krijgen, denken dat je elkaar kent.



En zo kan je elkaar in een eenmaal gekozen en gegroeide rol houden of versterken, ook al zijn ondertussen beiden daar (onderhuids, bewust of onbewust) niet meer tevreden mee. en omdat je er zo aan gewend raakt (patronen), begin je er niet over als je denkt dat de ander daar gelukkig of tevreden mee is. Toch weet je nooit wat de ander denkt en verandert!!



Stomste is eigenlijk wel het (algemeen aanvaarde) opvatting/verwijt: "je bent niet meer degene met wie ik getrouwd ben"..!!



Dat veronderstelt dat je diegene door en door kent en daarop verliefd werd en altijd zo zou blijven. Gelukkig is dat niet zo!! En dat is dan een verwijt: je had moeten blijven zoals toen ik je leerde kennen, daar viel ik op! En niet degene die je nu bent (geworden). Mensen veranderen. Gelukkig maar, ze leren, groeien, ontwikkelen. En dat loopt helaas niet altijd gelijk of in dezelfde richting.



Ze moeten elkaar op dehoogte stellen van veranderingen in zichzelf, in veranderde behoeften (of dat nu in stad of dorp wonen is of andere dingen). In contact blijven met elkaar en je veranderende persoonlijkheid/hormonen/behoeften/levensfasen/twijfels.



"Je zei dat je een stadsmens was", "vroeger gaf je niet om materiele dingen"...tja, misschien kom je daar wel op terug, na jaren stad of wil je opbouwen en meer, meer, meer. Enz.



Een diepgaand gesprek kan pijnlijk zijn, maar ook toe leiden dat de neuzen weer dezelfde kant op staan. Of de ander die ruimte geven, als het niet (langer) overeenkomt op essentiele dingen. er zijn stellen die daardoorheen komen en hechter dan ooit (zie Doddy, Lisannez, Rooss en vele anderen hier). Of het einde inluiden. Ik denk dat op eerlijke basis je wel iemand verdriet kan doen (als het niet nader komt, maar verder verwijdert), maar je integer opstellen, tegenover jezelf en je partner/gezin, toch de beste optie is.



Die afweging kan je alleen zelf en samen maken. En wanneer het tijd is daarvoor. Succes met je keuzes en overwegingen!

Sorry voor die lange antwoorden/stukken. Dit is mijn grote stokpaardje, maar dat hadden jullie al door?!



@Francesco: wil je me niet meer zo triggeren, haha? (in mijn enorme behoefte aan kennis- en ervaringsdeling bedoel ik)?



Ik wou jaren geleden (toen het nog niet bestond en internet opkwam) zo'n site voor vrouwen oprichten, zoals dit forum, omdat ik al dacht dat daar behoefte aan zou zijn, aan info, tips, herkenning, kennis en ervaringen delen.. Vooruitziende blik, nog spijt van, wist ik nog niet wat ik nu weet, is voor mij ook 1 grote zoektocht geweest van jaren, om me hierin te verdiepen (meer dan 25 jaar).



Van (toen) Dr Phil en Oprah tot allerlei boeken, tijdschriften, heb ales veslonden wat ik te pakken kon krijgen. En de ervaringen om me heen, van anderen en hun levens. En opgeslagen in mijn hoofd. En nu mijn grote passie, studie, en tzt wil ik daar professioneel iets mee doen (relatie/sekscoach).

(raakt mijn grote interesse, studie, passie, persoonlijke en professionele doelen). Ik sta hier met meerdere benen in, dus. Een van mijn grote doelen is mensen en hun beweegredenen doorgronden en begrijpen). Mijn grote hobby dus ook). Ik wil mijn ruimdenkendheid en inzichten voortdurend uitbreiden, en die niet voor mijzelf houden ook, maar ter overweging geven aan ieder die met deze vraagstukken worstelt..



Even jullie lezen nu..

@Lamaatje 12.40: welkom. Let maar niet op mij en die lange stukken gewoon overslaan. Ik vind bijdragen zoals van jou juist weer heel waardevol!



Ja, dat herken ik wel, dat die chemie ontbrak en vooral maatjes op allerlei vlak, met mijn ex net zo. En die maatjes zijn we nog steeds, al vermijdt hij eea soms, omdat hij denkt dat het zo hoort of niet mag van zijn vriendin. Maar dat terzijde.



Ik heb blijkbaar een speciale golflengte waar het seks aangaat. Ik voel dat bij vrijwel niemand. Paar jaar geleden eigenlijk voor het eerst, puur lichamelijke aantrekking, en dan bedoel ik niet knap oid, maar qua chemie zo overeenkomend (en voor mij overdonderend). Dat was geen verliefdheid, trouwens, wel een leuke vent, maar geen "relatiemateriaal", puur seksueel op dezelfde golflengte zitten. Heel bijzonder en intens.



Dus ik snap wat je bedoelt. Ik denk ook niet dat ik dat had kunnen krijgen met ex, dat was er niet echt. Seks was goed en liefdevol en eigenlijk vond ik dat wel prima. Later (toen mijn eigen behoeften meer terugkwamen) in die relatie is het meer om lust gaan draaien, omdat ik daar meer voor open ging staan. ons seksleven verbeterde dus in eerste instantie, van seks uit liefde naar seks uit lust. (dat is mijn beleving, hij voelde altijd al lust).



Ik kwam achter 2 dingen toen: uit liefde/verliefdheid zwakt in de loop der jaren af, wordt vanzelfsprekend, saaier, gewenning, weinig spannend. Zeker als je jonge kinderen hebt, weinig privacy, weinig variatie, ik hoefde dat toen zelf niet, denkt dat iedereen dat heeft en neemt daar genoegen mee (allebei).

Hij was de motor en initiatiefnemer, anders gebeurde er niks (wat mij betreft, ik had laag libido). Allebei met andere dingen bezig, en allebei nog tevreden, niet zo belangrijk en niet zo mee bezig.



Tot het moment dat ik lust begon te "herontdekken" en meer behoefte kreeg aan seks met chemie, zinderende seks, heftigere en intensievere, gevarieerdere seks. Ik wilde ook voor mij bevredigende seks. Zolang die behoefte er gewoon niet is, onderdrukt, niet wetende dat dat bestaat, of niet vragen voor jezelf, dan kan je daar makkelijk mee leven/missen.



Als je eenmaal die behoefte erkent, kom je tot het besef dat je het anders wil en meer wederzijds. En dan is het moeilijk (na jaren) met nieuwe/eerder onderdrukte verlangens aan te komen. Bovendien ligt er na jaren ook een stempel op voor jezelf, een oordeel over de seks tot dan toe. Met terugwerkende kracht opnieuw beoordeeld. Daar kon ik niet langer genoegen mee nemen. Dezelfde seks werd anders gevoeld en ervaren door mij: eenzaam in eigen verlangen, niet kunnen/durven vragen om wat ik nu wist dat voor mij belangrijk was. Mijn triggers tot geilheid.



Bizar als je eindelijk weet wat jouw sleutel tot lust is en vervolgens kan je er nog weinig mee. Tuurlijk heb ik het geprobeerd, voorzichtig met hints enzo geopperd, maar dat kwam niet aan. Gebeurde in zoverre iets mee, voorzover hij zich daar ook in kon vinden. Bij ons werd het kwalitatief dus beter, juist na jaren en in vertrouwdheid.



En toch werd het steeds moeilijker mezelf ertoe te zetten. Door het besef dat mijn echte triggers niet ingevuld zouden worden. Het zou hierbij blijven. Dus tot op zekere hoogte kan je enige chemie krijgen/ terugkrijgen, maar het stopt waar de ander zich moet aanpassen of niks mee heeft. Dat zou niet werken ook.



Op een gegeven moment moet je erkennen dat eea niet bij elkaar past op dat gebied.

Pas na scheiding heb ik ontdekt hoe het is als beiden op 1 lijn zitten op gebied van seks. Hoe passioneel ik eigenlijk ben, maar er niet uitkomt als dat niet getriggerd wordt en blijft. Het werkte zolang ik er in geloofde dat het ooit samen beleefd kon worden, zolang ik daarover kon fantaseren. Maar niet meer als je weet dat dat niet gaat gebeuren.



Ik heb dat wel heel erg gevonden trouwens. Dat dit zoveel invloed heeft en met alle liefde toch op kan breken. Ik heb moeten accepteren en erkennen dat het zo belangrijk dus wel is. Het is fijn te lezen dat jij een partner hebt gevonden met liefde en chemie in seks. Het gaat dan ook zoveel meer vanzelf en is een verademing, als die passie zo voelbaar is (en al zo lang!!). Als dat gewoon past! Je mag je gelukkig prijzen als je die combi vindt! En dat is wat iedereen zichzelf gunt ook.



En het "argument" en grootste overweging momenteel om te besluiten uit elkaar te gaan: ik gun mijn partner dat te vinden en mijzelf ook de kans om dat te vinden, ik ga niet meer voor minder en mijn man/vrouw zou dat ook moeten vinden. Nu krijgen we allebei tenminste (nog) de kans om die combi te vinden en echt gelukkig te zijn, ipv genoegen nemen met minder"



Het is ergens ook wrang. Die combi bestaat waarschijnlijk ook, liefde, lichamelijke en seksuele aantrekking, intimiteit, maatjes enz. Maar soms vind je die niet (of misschien na jaren).



Het is soms misschien juist wel een grote en moedige stap, uit elkaar gaan, de liefde die je wel krijgt van elkaar stoppen en besluiten dat het niet genoeg is. Misschien is het helemaal niet de bedoeling dat je tevreden bent en daar genoegen mee neemt, en moet je altijd streven naar het beste of verbetering?



Soms zal dat lukken, en soms zal het frustrerend zijn. Ik kan de steamy en passievolle geile seks die ik voor ogen heb/nodig heb volop krijgen nu, met en zonder verdere intimiteit en zekere connectie (klik, interesse als persoon) met een ander. Maar met liefde en echte aantrekking op allerlei vlakken heb ik nog niet meegemaakt.



En ergens denk ik dat dat de bedoeling is: geen seks-om-de-seks, maar met een diepe verbondenheid/intimiteit en golflengte op allerlei vlakken. Veel mensen denken dat het met de liefde en intimiteit wel goed zit in hun relatie, alleen de seks die spanning mist. Ik denk dat jij gelijk hebt en het meer is dan (het soort) seks, of voorkeuren die niet overeenkomen.



Het is het niet samen bereiken van een zekere intensiteit van intimiteit en opwinding/verbinding, die je mist in je relatie. Dat oplossen met een minna(a)r/es lost dat vaak niet op. Dan wil je juist die liefde er niet bij, die is nl voor de nr 1 gereserveerd en zou bedreigend zijn. Dus seks met een beetje intimiteit en een beetje interesse, afgeschermd van liefde en meer gevoelens krijgen.



Ook dat blijft "genoegen nemen met". Ook al heb je dan thuis de liefde en met sv/minnaar/minnares passie en zekere intimiteit en chemie. Het blijft verdeeld over meerdere personen. Of dat de oplossing is? Of meer het dichtstbij komt, samen datgene vormt wat we (denk ik) allemaal zoeken?



Ik weet die antwoorden ook niet. De een kan dat succesvol combineren en zonder iemand pijn te doen volhouden en denken dat dat de oplossing is. De ander raakt toch meer betrokken en verliefd, gaat door elkaar heen lopen en kan er niet mee omgaan/komt uit/gaat de relatie thuis met andere ogen bekijken enz. Integriteit hangt van zoveel dingen af! Welke oplossing het "beste" is, hangt van situatie en omstandigheden af en van meer mensen met wie je je verbonden voelt en hun reacties.



Wat ik wel weet, is dat jij je gelukkig mag prijzen, dat in 1 persoon te hebben (voor zover ik uit jouw reactie kan opmaken, he?)

Koester het, dat je dit gevonden hebt!

@Francesco: hoop dat je dit nog leest en eea goed overweegt. Kan ineens snel gaan, maar doe niks impulsief. Snap dat dit veel tijd kost hier op dit topic, lezen en reageren, en ff niet reageert. Kost veel energie. Hoop dat eea meehelpt bij je keuzes en mogelijkheden. Veel succes en sterkte, het is al met al ook verdrietig en moeilijk! Zeker als je er vlak voor staat.



Zo, nu ga ik de deur uit. Genoeg veel te veel geschreven. Dank voor alle meedenkers en reacties! Wens iedereen een fijn weekend!

Ik moet dat afleren, Doddie, ik ben er niet trots op, jaag er evenzovelen mee weg, die hier hele mooie en goede bijdragen kunnen leveren.

Daarom ga ik de rest vd dag hier weg, uit zelfbescherming en mijzelf af moeten remmen.



Ik zou in meerdere opzichten een stok of "meester" achter de deur moeten hebben, maar moet toch zelfbeheersing leren ook, he? Kan me ergens totaal in verliezen, soms mis ik ten enenmale een rem, dus rigoureus afsluiten en de rest vd dag mijn aandacht richten op andere dingen en mensen in real.



*heb vrij weekend en de zon lokt, dus lekker naar buiten*