Slapende lust, liefde en seks, oorzaken/gevolgen.

De insteek van dit topic is een serieuze variant van het minnaartopic: filosoferen over oorzaken en gevolgen van desinteresse en sleur in de seks binnen je relatie. Accepteren, aan werken en/of een sv, welke oplossing ook. En waarom. En met respect voor ieders keuzes, oplossingen en overwegingen!



Dit topic is dus bedoeld voor mensen die hiermee te maken hebben,over twijfelen, zelf een minnaar/minnares hebben of op het punt staan vreemd te gaan. Of hun partner is vreemdgegaan of een (seks)relatie is begonnen met een ander. Of diegenen die hierin geinteresseerd zijn.



Niet bedoeld voor discussies en oordelen of het moreel verantwoord is om vreemd te gaan en niet voor andere veroordelende reacties. Daar zijn andere topics over.



Mogelijke gevolgen zijn dat je vroeg of laat op zoek gaat of bent gerold in gelijkgestemde seks buiten je relatie, wat kan uitgroeien tot meer gevoelens, worstelingen met verliefdheid/liefde/seks. En veel frustratie, verdriet, jezelf of elkaar tekort doen.



Ik heb gemerkt dat er genoeg mensen zijn die worstelen met dit soort vraagstukken en waarom ze dit gebeurd is, waarom ze hebben gekozen voor bijv vreemdgaan en daar niet makkelijk met familie en vrienden over kunnen praten.



Sommigen hebben behoefte hun ervaringen te delen, herkenning te vinden en te zien hoe anderen hiermee omgaan.



Waarschuwing vooraf: het zullen diepgaander en dus langere reacties zijn dan luchtige oneliners! Het is dus echt alleen bedoeld voor wie dat interessant vindt.

FcBirdy: met zoveel onmogelijkheden is het misschien een idee dat jij dat boek van Char voor jezelf koopt en gaat lezen (waar ze bij is). Dat is geen licht erotisch boek, maar een andere kijk op relaties, liefde en seks.



En dan vraag je daarna of zij het wil lezen, om jou dat plezier te doen, omdat je het belangrijk vindt bijvoorbeeld..



Het komt nu op mij over dat zij alles bepaalt en beslist, wat jij ook probeert. De macht van degene die nee zegt en zich afsluit. Vind je dat okee? Ik hoor vooral wat zij wel en niet wil, dat zij nu eenmaal conservatief is. En bovendien wat achterdochtig reageert als jij iets met goede bedoelingen probeert.



Misschien kan je dan toch maar beter eens een heel eerlijk gesprek aangaan, zonder verwijten, over hoe jij het leven ziet en wat jij ervan verwacht, ook van liefde en ook van hoe jij die liefde zou willen uitdrukken en van haar zou willen ontvangen. Het gaat niet alleen maar om hoe zij wil leven of het leven ziet, toch?



Als ze open staat voor een vrouwvriendelijke pornofilm, waarom zou ze dan niet openstaan voor een boek, wat speciaal geschreven is om vrouwen (in de jaren '70) open te laten spreken over hun seksuele verlangens en fantasieen? Dat was in een tijd, dat nog aangenomen werd dat vrouwen die niet hadden. Destijds choquerend, maar wel in het belang van vrouwen. Die waren zo blij te lezen dat anderen dat ook hadden!



Het is ook nog voorzien van commentaar van de schrijfster en is dus geen softerotisch boek. Het gaat hierom, dat ze kan lezen dat ook andere nette en conservatieve vrouwen daaronder seksuele wezens zijn (en mogen zijn).



Maar verder proef ik je patstelling en vraag me af hoe lang je dit al accepteert en of je je daar bij neer gaat leggen. Als je op een gelegenheid wacht om die band te geven of in de videorecorder te stoppen, waar wacht je dan precies op? Een teken? Een bepaald sfeertje? Misschien kan jij zelf dat sfeertje maken, ipv af te wachten of het vanzelf ontstaat of van haar kant een signaal komt. Ik denk niet dat zij dat initiatief gaat nemen.



Dat sfeertje ontstaat denk ik makkelijker als er geen druk op ligt en als je iets van "samen" doet/voelt. Samen ff de afwas doen, interesse tonen, ff meehelpen, iets liefs doen, zodat zij eerder kan gaan ontspannen. Dus juist door ff geen seksuele bijbedoelingen te hebben (maar misschien doe je dat al volop, hoor, lieve dingen zonder verwachting/hoop op seks).



Je moet ook niet wanhopig, maar zelfverzekerd overkomen en als je teveel ruimte geeft, werkt het soms averechts. Iemand als ikzelf moet iig niet teveel ontsnappingsmogelijkheden krijgen uit respect. Het waren nl mijn opvattingen helemaal niet, ik durfde alleen niet en vermeed het ook liever.Als je gaat wachten tot zij vanzelf verandert of zelf wil, kan je lang wachten.



Bedenk eerder eens wat jij leuk vindt. Als jij wel leuke smsjes wil sturen, leg dat dan uit ipv je te verdedigen. Ik vermoed dat je het best iets harder mag aanpakken en opkomen voor wat JIJ wil, zonder bij voorbaat te zeggen wat zij niet wil. Je zal dit hoe dan ook moeten proberen te doorbreken (zie de andere reacties hier). Proberen haar ruimer te laten denken, maar ook haar vragen en bedenken wat je voor haar kan doen (op ander vlak misschien wel ergens mee ontlasten).



Wens je veel succes!

@HvJ 15.35: dat is een hele mooie weer (ben niet anders gewend van jou, haha). Enne welkom hier!



Ik heb idd gemerkt dat als je waardering zoekt bijv, en je begint met dat uit te spreken naar diverse voor jou belangrijke mensen, je dat terugkrijgt! Dus idd: jezelf afvragen of je dat zelf geeft aan anderen en daarmee beginnen. En dat geldt idd voor meer dingen in relaties. Het omdraaien bedoel ik: geef ik dat zelf eigenlijk wel aan diegene?

@Angel: lief van je. Hoezo heb jij geen inbreng? Jij hebt toch ook die behoefte en toch een goede relatie thuis?! Dus kan jij hier ook over meepraten, hoor.



@Rooss: er kunnen zoveel redenen zijn voor een laag libido. Maar als het eenmaal zo ver is, dan is er ook weinig tot geen behoefte aan porno en/of zelfbevrediging. Het houdt je dan niet zo bezig, je komt niet op het idee, het is diep weggestopt, in winterslaap dan.



Jawel Rooss, ook ik ben het met je eens dat je dat libido weer kan opkrikken door er (bewust) weer mee bezig te gaan. Maar dan bedoel ik niet gewoon maar gaan seksen zonder enige zin of mood en dan achteraf denken: "het viel eigenlijk wel mee, waarom is het eigenlijk zo lang geleden en waarom doen we dit niet vaker?!"



Dat werkt denk ik alleen bij geweldige steamy seks. Bij mij is geweldige steamy seks niet aan de orde als ik om bovenstaande reden gewoon maar begin. Ik raak niet opgewonden van elkaar strelen en gewoon maar beginnen. Dan ben ik niet geil en wil ik helemaal niet seksen. Dan staat mijn hoofd er nog niet naar, zeg maar. En mijn lichaam ook niet.



Dus ik bedoel ook opkrikken door ermee bezig te zijn, maar dan door weer te fantaseren, daar echt de tijd voor te nemen, lekkere gedachten toelaten, verhaaltjes verzinnen of van anderen lezen, kortom opgeilen en elkaar opgeilen.



Zonder wisselwerking met een ander heb ik nog steeds niet veel zin, maar samen met iemand kan ik megageil worden. (mits inspeelt op mijn manier van seks, zoals ik dat lekker vind, te horen dat dat gaat gebeuren, dat alleen al. Ik heb er dus een zekere verwachting bij nodig.



Alleen bij herinnering aan (vorige) heerlijke sekspartijen dan koppel ik dat aan die persoon en is er minder opgeilen voor nodig, dat ben ik dan al als ik aan die persoon denk, haha



Maar absoluut: alles wat je dan aan aktie neemt wat over en met seks te maken heeft, helpt het terug te krijgen (mits het niet teleurstellend is, want dan krijg je een andersom Pavlov-effect).



Soort 2 circels: de ene een vicieuze Pavlov (elke keer teleurstellend of afwijzend of niet jouw ding) of juist opwaartse circel: het ene lekkere staat garant voor de volgende opwinding..geile associatie met die partner roept geilheid op, al bij het zien van een smsje/mailtje

Dus bij laag libido ook weinig zelf spelen, Rooss. Die behoefte is er dan niet, of iig stukken minder.. soms alleen ff snel afreageren, zonder fantasie of tijd of zin daarin te steken.



En dat gebeurt nu nog als ik het te druk heb en daar niet de tijd voor neem nu en dan. Of geen (p)sv heb om in gedachten te nemen..

@Angel: ik weet dat je al langere tijd dezelfde minnaar hebt, maar ben je die minnaar gewoon bij toeval tegen het lijf gelopen, of bewust gezocht destijds? En kon je die spanning of dat soort spannende seks thuis niet (meer) vinden? En is je relatie met nr 1 erdoor veranderd, verbeterd, of even goed gebleven? Geheim of open? Kan je goed omgaan met deze 2 relaties?



(haha, dat zijn allemaal vragen waar jij best ook een inbreng kan hebben, hoor. Maar alleen als je dat wil delen natuurlijk. En anders haal ik het ook weer weg, als je wil).

Hee Doddie! Goedemorgen en welkom hier! Mooi geschreven, ik heb daar geloof ik niets aan toe te voegen.. behalve een heel verhaal hieronder, aan Francesco (kan beter een boek schrijven) over hoe ik dat verklaar/zie..



De rest moet dat maar ff overslaan, ben in een filosofische bui..

, waarvoor excuus!

@Francesco: Bij mij thuis is het standpunt: houden van is juist blijven houden van, ondanks wat je partner niet kan geven, of wat je tekort komt en de tekortkomingen van de ander (je partner). Het is een mooi streven, maar komt er eigenlijk op neer dat je je daar dan bij neer leert te leggen en naar de overeenkomsten blijft kijken.



Onderdrukken dus, dat stuk? Dat was vroeger zo. Niet zeuren, maar doorgaan. Accepteren van je lot. En nu doen mensen het weer, maar om andere redenen (positief blijven door negatieve dingen te onderdrukken). Fatalistisch eigenlijk: hij is nu eenmaal zo, ik ben nu eenmaal zo en daar moeten we het mee doen.

(verklaart ook misschien dat menigeeneen loopbaan had: tot het pensioen bij 1 werkgever bleef werken, trots en receptie dat je al 25 jaar bij dat bedrijf werkte).



Het leven overkwam je meer dan dat men in keuzes en consequenties dacht. Veel meer zoals het hoorde en dat werd veel sterker dan nu door kerk, cultuur en omgeving (sociale controle) bepaald. Er was ook minder invloed op je leven (iha: armere mensen konden niet studeren of opklimmen, vrouwen mochten niet werken of alleen uitgaan, geen internet, er werd niet over bepaalde zaken gepraat. Je had je plaats en opgave(n) in het leven en die stonden redelijk vast. Je moest er zelf verder iets van maken. Had je het goed, dan was je tevreden. (denk dat het in bepaalde culturen nog zo is).



Ik denk ook dat dat ook erg van het standpunt uitging van: als volwassene heb je niets meer te leren. Veel meer hierarchisch en veel meer gehoorzamen aan autoriteiten: aan ouders, leraren, ouderen, overheid, kerk en God. Persoonlijkheid was meer leren gehoorzamen aan de regels, die anderen hadden gemaakt. Je wachtte eigenlijk meer af wat je werd toebedeeld en toeval, en daar was je dan tevreden mee of moest je maar tevreden mee zijn.



(vreemdgaan gebeurde toen ook, maar stiekem, je kon gewoon niet scheiden. Betekent ook dat er massa's ontevreden mensen waren, die het niet goed hadden samen, elkaar de tent uit vochten, haatten enz). Je was veroordeeld tot elkaar, de keuze was beperkt (in je buurt/ zelfde zuil/kerk/ gearrangeerd) en op andere gronden (een passende partner, die goed voor je was, materieel en goede echtgeno(o)t/e. Je hoopte dat de ander je gelukkig maakte en dat was ook het doel. Je mocht jezelf gelukkig prijzen als je het goed had, je kinderen "het goed deden", een leven met zo min mogelijk pijn en obstakels had.



Denk dat we in een groeifase zitten, als mensheid en individueel. Nu is dat alles veranderd naar "een maakbare samenleving" en alles is maakbaar, naar "eigen verantwoordelijkheid". Eigen keuzes, allerlei mogelijkheden, helemaal wat je er zelf van maakt. Ondertussen toch regels, normen en waarden, die beperken in die keuzes.



Aan de ene kant zeer verruimde mogelijkheden, meer of minder "schijt aan hoe het hoort", anderzijds nog de normen en waarden van vorige generaties. Dat klopt niet met elkaar. En dat levert die worstelingen op.



We krijgen nog steeds mee dat De Ware bestaat. En dat je dan voor altijd samen gelukkig bent. Hoe je dat doet, leer je niet, we leren vooral rationele dingen. Je leert niet hoe je het seksueel aantrekkelijk houdt, hoe je conflicten aanpakt, hoe je communiceert met elkaar. Dat moet vanzelf gaan, elk stel de eigen worstelingen. Hooguit voorbeeld wat je meekrijgt van ouders en anderen, hoe die met elkaar omgaan. En later in je omgeving, vriendenkring, en evt boeken en tijdschriften of een therapeut.



Anyway: er zijn op allerlei gebieden dus keuzes: een kind wel of niet (mogelijkheden tot IVF als het niet lukt, of voorkomen/weghalen als het ongewenst is), wel of geen baan/ voor jezelf beginnen, relatievormen, levenswijzen, enz enz.

En toch hanteren we (mentaal) nog allerlei beperkingen daaraan, zoals trouw en exclusiviteit in relaties. Of anders de keuze maken: of partner of minnaar/minnares. want nu we keuzes hebben, moet je die ook maken.



En we oordelen en veroordelen dus op basis van "eigen moraal" en geweten, die voor een groot deel is ingegeven door opvoeding en maatschappij waarin je leeft/leefde. En die veranderd is. En leven allerlei oude en nieuwe normen door elkaar. (niet elke ouder van een 35+er is hippie geweest of heeft de jaren '60-70-veranderingen omarmd).



Dus conservatievere en progressievere opvoedingen naast elkaar. En nog zijn er mensen met verschillende achtergronden in godsdienst, in vrij opgevoed of streng, in statusdenken, in overtuigingen. En die kunnen zo sterk zijn, dat je denkt dat dat idd je eigen opvattingen zijn. Hoe gekleurd die zijn door opvoeding, omgeving en ervaring, dat zien/weten we niet eens.



Ontevredenheid en verlangens liggen aan de basis tot verandering. Levensdoel, levensverwachting en levenswijze zijn denk ik redelijk bepaald door wat je meekrijgt. In afgelopen decennia is dat: een goede baan, dito huis & auto, Ware Liefde en liefst een gezin met intelligente kinderen die naar vwo gaan en "doorleren". Nogal materialistische opvattingen van welvaart.

En eenmaal dat bereikt en loopt dat redelijk, dan heb je dat punt bereikt en moet je dus gelukkig zijn.



Keuzes worden ook beperkt: werkgevers met de "loopbaangedachte": die nog steeds vinden dat je niet halverwege je carriere kan switchen naar iets totaal anders, omdat je ooit op je 18e besloot dat je iets wilde studeren. Of nog steeds de opvattingen dat je eenmaal op jonge leeftijd dacht dat je De Ware had gevonden, je daar ook levenslang bij blijft. Eenmaal gekozen, moet je daar achter blijven staan en iets van maken, dat geldt nog steeds.



Je wordt ook gedwongen tot keuzes (vanuit druk van omgeving, familie, maatschappij): als je hersenen hebt, moet je daar iets mee doen (op je intelligentieniveau en niet zozeer obv andere kwaliteiten waar je goed in bent of passie in/leuk vindt), ouders zullen bijv altijd afraden als je dan liever kunstenaar, muzikant of acteur wordt, liever iets met status en "zekerheid"). Een eenmaal gekozen partner om wat toen bij je paste, moet blijven passen.



Maar het leven is volgens mij veel meer een leer/groeiproces geworden. Je kan juist leren door "fouten" en "verkeerde keuzes", die meer inzicht brengen in je persoonlijkheid. Je kan allerlei talenten (en tekortkomingen!) alsnog ontwikkelen of leren en dat moet soms zelfs, want omstandigheden veranderen ook,ook als je zelf "stilstaat" en alles wil houden zoals het is.



De wereld om je heen verandert voortdurend, je moet meeveranderen. Opvattingen zijn veranderd, ook als jij vasthoudt aan jouwe (zie emancipatie of thuismoeder zijn). En je wordt afgerekend op jouw keuzen, die vaak vele jaren eerder zijn gemaakt. Een partner die "niet meer past" bij jouw groei en veranderingen (of behoefte aan veranderingen) is geen verkeerde keuze geweest. Het was, met wie je toen was, dacht, hoopte en je toen wist, misschien wel de juiste keuze.



Nu de mogelijkheden zo verruimd zijn om je eigen keuzes te maken en wat je wel en niet ontwikkelt in je leven en persoonlijkheid, word je "belemmerd/beperkt" door verantwoordelijkheid voor anderen (partner, gezin). Kinderen hebben die keuze niet trouwens. Die moeten afwachten wat ze krijgen, aan liefde, aan veiligheid, zorgzaamheid, moeten naar school, moeten meeverhuizen, zich aanpassen.



Vanuit de kans geliefden pijn te doen, (en de reactie vanuit pijn en woede en afwijzing), durven we sommige keuzes niet te maken. Of dan op die manier dat je die geliefden zo min mogelijk pijn doet.



Ja, ik ben van mening dat je groei en ontwikkeling zo groot kan zijn, of in een andere richting gaat, dat je partner je daarin niet meer kan volgen of uitdagen. Het hoeft niet, als je die weg (alsnog) samen kan gaan. Hangt ervan af of je (na misschien jaren uit elkaar groeien en in je eentje die weg gaan) opnieuw dichter bij elkaar kan komen.



Dat er keuzes zijn, wil niet zeggen dat je die ook moet maken. De algemene opvatting nu (bij coaches, psychologen, maatschappij) is: als het niet meer past, dan moet je bij elkaar weg. Elkaar de kans op een Nieuwe Ware Liefde geven. Dan was het een vergissing en hoorde je dus niet bij elkaar, want je "maakt elkaar niet (langer) gelukkig".En dus veel opgeven: aan liefde (wat er nog over is), aan opgebouwde "zekerheden", aan wat je samen bereikt hebt, en last but not least, het warme en veilige van een gezin (en dat geldt voor alle gezinsleden, incl jijzelf).



Dan moet je het ook maar helemaal zelf doen! Je moet kiezen, met alle pijnlijke gevolgen van dien, anders "eet je van 2 walletjes". Je moet ergens 100% voor gaan en de dingen waar je ontevreden over bent erbij nemen, dat is de uitdaging.



Zowel in baan als partner geldt iha: je kan niet alles hebben, je moet er iets van maken, we vinden allemaal weleens iets vervelend, het hoort er nu eenmaal bij. Je moet kiezen en er zelf iets van maken.



Enerzijds eigen verantwoordelijkheid, anderzijds binnen de beperkingen van dat gezin, van de werkgever, de overheid en van anderen, die mede de "regels" bepalen van wat "mag" (en moet).



Steeds meer mensen krijgen daar moeite mee. Willen zelf dan ook mogen kiezen, meer invloed op die keuzes hebben en niet beperkt worden in die mogelijkheden, als die niet bevatten waar zij behoefte aan hebben of hoe zij het zouden willen.



Juist omdat die mogelijkheden wel bestaan, maar niet mogen. Je mag niet zomaar in een hutje of caravan op de hei wonen, ook niet op eigen grond. Je mag niet goedkoop huren (of het is er niet) als je inkomen te hoog is, je mag niet zomaar een pensioen bij elkaar sparen, met 2 mensen trouwen, je gezin in de steek laten, en er moet een hele hoop, verplicht.



Eenmaal gekozen, word je geconfronteerd met consequenties. En we zitten in een maatschappij waarin heel veel OF-OF-gedacht wordt. Of bij elkaar (en trouw) blijven of weggooien (wat je hebt/samen hebt opgebouwd), beide keuzes dan ook achter staan en wel 100% en iets van maken. Dan ben je "een vent/vrouw met ballen". (terwijl het misschien wel veel liefdevoller is om liefdevol en zorgzaam te blijven naar partner en kinderen, voorzover je ook mag denken aan liefde voor jezelf, een tussenweg, die ieders belangen zoveel mogelijk in stand houdt).



En dan kan jij wel willen kiezen voor die middenweg (openlijk of stiekem), dan wordt je partner wel geintimideerd om dan keuzes te moeten maken. "Wat? jij verdient een partner die 100% voor je gaat, je bent meer waard, niet pikken, weg bij die vent/vrouw". (met alle gevolgen van dien). Ben je of een rotzak die zijn gezin in de steek laat en zonodig zijn pik/seks achterna moet lopen, die "alles moet kunnen" wil nastreven, of die van 2 walletjes wil eten, iig een slappe zak m/v).