vriend niet sexueel ingesteld

Thanx, Doddie. Beetje lang, wederom.. ;-s

Ben een tijdje weggeweest. Helaas is er niet echt veel aan het verbeteren. Mooi stukje Suzy!



Dotje:



Ik had dus een sv die echt heel dichtbij stond. Aan de ene kant is dat echt handig en kun je op die manier veel verbloemen (je kent elkaar per slot van rekening zo goed en het is dan niet vreemd om veel samen te doen) maar aan de andere kant waren we bezig veel meer mensen te "bedriegen". Niet iedereen nam daar genoegen mee en dat gaat doorwerken in wat je samen hebt. Ook is het toch erg lastig en gewoon niet leuk om "normaal" te doen in gezelschap. En aangezien er altijd wel "gezelschap" is bij uitgaan werd het ronduit frustrerend. Het werd een soort publiek geheim hoewel niemand ooit iets geweten heeft. Dat heeft alles behoorlijk kapot gemaakt en het moest wel stoppen. We hebben beiden in goed overleg gekozen voor onze partners (hoewel ik denk dat haar partner er minder moeite mee had) en vriendschappen maar ik ben er nog kapot van. Ik wilde het gewoon echt nog een keer proberen, helaas zijn dezelfde problemen nog steeds daar. Haar relatie is wat dat betreft veel "opener". Er speelde ook meer dan alleen een "sex" relatie. Ik weet niet goed hoe het nu is voor haar. Half half kan niet dus ik spreek haar zelden. Ik heb daarna echt heel erg mijn best gedaan maar ben op hetzelfde punt beland als een aantal jaren geleden.



Ondertussen zijn mijn ogen wel geopend en weet ik in ieder geval beter wat ik wel wil uit een (sexuele) relatie. Ik weet ook dat wat ik had en heb niet echt "normaal" is. Ik moet nu weer gaan vechten helaas.



Sorry, niet heel coherent geloof ik maar goed. Fijn weekeinde iedereen!

Mooi gezegd Suzy, is wel weer een hart onder de riem he.



Nou D-day was snel voorbij, Lijkt wel sex Hahahhaha.

Langer dan 15 min is er niet gepraat. Hij wil wel, maar durft niet. durft er niet over te pratem , durft geen initiatief te nemen. Ik heb voorgesteld om samen therapie te doen, maar daar wil hij absoluut niets van weten, met een vreemde praten is net als de himalaya beklimmen. Hij gaf aan dat ie zich er wel rot over voelt dat hij zich zoooo geneerd om over sex te praten; zelfs met mij, zijn vrouw.

Hij neemt geen initiatief omdat hij dat zo gemaakt vindt voelen. Als ik dat wel doe, vindt hij dat wel makkelijk, maar tegelijk baalt ie dan dat hij dat dan zelf niet gedaan heeft.



Ik heb m vertelt dat ik geen grootste gebaren wil (nou ja, soms eigenlijk wel, maar je moet klein beginnen he) een kleine, maar duidelijke hint zou ik al heel wat vinden. sexy sms-je zodat je kan uitkijken naar de avond of zo.

Hij gaat het proberen en zich ervoor inzetten. Ik wacht het af. Afgelopen weekend helaas niets van gekomen, maar dat lag meer aan mij. tja er zijn dagen dat ik echt niet wil ;o)



Hopelijk durft ie nog want als er teveel tijd over heen gaat, dan vind hij dat de drempel alleen maar hoger wordt en vergaat m alle zin om nog initiatief te nemen.



Volgens mij zitten we behoorlijk in de vicieuze cirkel. Is dit het nu? Ik heb nog niet het idee dat het geholpen heeft. je moet er wel samen voor gaan en hij wil niet echt. Wat moet ik nu? doorgaan met liegen? mijn leven lekker blijven leven en af en toe SV? Heb ik alles gedaan wat in mijn vermogen ligt?



Dotje, hopelijk heb jij meer succes gehad.



Petertje, ik begrijp je verhaal ook wel goed. SV en ik zitten in een vriendengroep. Dat "normaal" doen is best lastig. zeker voor hem, voor mezelf vind ik het wel meevallen. Het is zeker een punt waar vooral hij mee moet uitkijken.

ConnorWalsh,



"Hij neemt geen initiatief omdat hij dat zo gemaakt vindt voelen"



Zou je daar genoegen mee nemen? Als hij tegen zijn eigen gevoel in initiatief zou nemen? Voor mij voelde het als een soort liefdadigheid en dat was eigenlijk net zo erg. Of is het zo dat hij alleen moeite heeft met het initiatief of zichzelf in eerste instantie sexueel opstellen en daarna is het gewoon normaal? Ik kan me zo voorstellen dat je begeert wilt worden om het begeert worden, als vrouw en sexueel wezen, niet om je een plezier te doen.



Maar zoals je ook zegt, klein beginnen. Ik hoop dat het gaat helpen. Ik denk dat vooral blijven praten goed is. Als je eenmaal zwijgt wordt het steeds moeilijker om er over te beginnen en gaat het als een donkere wolk boven elk gesprek hangen. Hoe meer je er over praat, hoe makkelijker het ook voor hem zal worden om er over te praten.



"mijn leven lekker blijven leven en af en toe een sv" klinkt wel erg makkelijk. Ik zou willen dat het zo makkelijk was.....



Fijne avond!

Petertje,



Klopt wat je zegt, als het als liefdadigheid voelt hoeft het van mij ook niet. Maar gelukkig gaat het echt om het eerste stapje en daarna voelt het wel echt, niet gemaakt of zo.

Het lijkt of er wel iets progressie in zit, er is meer aanraking en er wordt meer gekust, misschien dit weekend echt een stapje verder? Anders ga ik er toch maar weer zelf voor. Ik wacht het wel af, want ik wil niet iets ondermijnen als hij toch een poging wil doen om inintiatief te nemen.'



goed weekend all

Zit een beetje in een zelfde situatie, al vraag ik me soms af wat ik nog doe hier, in deze relatie.

Momenteel hebben we al 3 maanden geen sex gehad....vriend heeft er op het moment geen behoefte aan zoals hij dat zelf zegt. Verder ontbreekt bijna alle intimiteit en dat maakt me zo moedeloos. Ik heb nog hoop omdat dit iets van de laatste maanden is, kan me niet voorstellen dat dit opeens verandert en nooit meer goed komt. we hebben allemaal wel eens geen zin, maar zo'n lange tijd...hij zegt dat hij zich ook wel schuldig voelt, maar dat hij het niet tegen zijn zin in kan doen.

Probeer het onderwerp maar even niet meer aan te snijden, want dat wordt er niet beter op. Maar wat nou wel een goeie manier is, weet ik ook niet.

Was het voor de rest ook maar gewoon een eikel, dan was het allemaal niet zo moeilijk geweest.

Carice en anderen: ik zou werkelijk willen adviseren: neem er geen genoegen mee dat hij geen therapie of zo wil en het dus lekker zo laat.. dat is (voor hem) de makkelijkste weg, dan hoeft ie er ook niks aan te doen.



Je kan gewoon stellen dat je dan iemand anders zoekt daarvoor, hoeveel je ook van hem houdt.. omdat het een doodnormaal iets is. En dat je respecteert dat hij het anders ziet of wil zien, maar jij niet. Dat het er gewoon bij hoort.



Kortom: ik denk dat het soms op scherp gesteld moet worden om iemand echt in beweging te zetten er iets aan te doen. Ook ik veranderde pas "in crisis".. soms is dat nodig om iemand wakker te schudden.. Ik vind dus niet dat je het erbij moet laten zitten..



Ik durfde ook niet, maar had juist niet iemand nodig die dat "respecteerde" of "accepteerde".. daardoor kon ik daarin blijven hangen namelijk.. Vanuit zichzelf zal er niks veranderen, neem dat maar van me aan. Dit soort dingen gaat niet vanzelf over..

Hoi Suzy65 en alle anderen,



Na het lezen van alle reacties voel ik me aan de enne kant opgelucht en verdrietig. Ik bevind mezelf in een zelfde situatie. Mijn vriend, met wie ik al 3 jaar samen ben, wilt ook niets weten van enige vorm van intimiteit.



Achterliggende reden hiervoor is een nare ervaring uit zijn verleden. En hoezeer ik daar ook begrip voor heb ik heb het gevoel alsof hij door aan te geven waar het volgens hem aan ligt hij alles heeft gedaan aan de situatie. Hij vind therapie maar onzin en denkt dat het gevoel vanzelf wel weer komt als alles goed gaat tussen ons.



Ironisch genoeg gaat het best goed tussen ons maar is de vorm van intimiteit de reden waarom ik me uiteindelijk elke keer weer ongelukkig voel in de relatie. En er met hem over praten bestempeld hij als zeuren. Op dit moment weet ik zelf niet meer wat ik wil. Ik hou van hem maar zo werkt het niet langer.



Ik kan er met niemand over praten en voel me heel erg geïsoleerd. Ik hoop dat jullie wat vooruitgang boeken. Tips zijn altijd welkom

Hoi Zora,



Hier kun je wellicht wat dingen kwijt. Ik merk zelf dat het soms lastig is om veel te vertellen maar ergens heb ik er ook wel veel aan om gelijksoortige verhalen te lezen.



Ga nu zelf maar in therapie, om er mee om te gaan..... Vraag me af wat dat op gaat leveren.



Intimiteit is toch wel de basis van een relatie, en dan hoeft dat ook geen sex te zijn. Als dat weggevallen is (mijn ervaring hoor, ik ben geen expert) dan kalft langzaam alles af. In mijn geval houd je dan een paar bindende factoren over (huis, kinderen, vrienden). Dat is gewoon niet genoeg. Je kunt het lang volhouden maar ergens gaat het je opbreken. Het gekke is dat ik nu ook wel kan inzien dat de volgorde niet uitmaakt en dat het een wisselwerking is. Ik was niet tevreden over ons sexleven, dan verdwijnt van mijn kant de intimiteit. Dat is vervolgens funest voor wat er uberhaupt nog over was van dat sexleven. Na therapie leer ik dat intimiteit de sleutel is en daar werk ik aan, blijkt dat het toch genuanceerder ligt. Mijn vrouw heeft geen moeite met intimiteit maar wel met sex, of beter gezegd sexualiteit. En dan is de circel weer rond. Want daar heb ik weer problemen mee. Pfffttt, sorry hoor, het is ook niet makkelijk. Daarbij speelt natuurlijk ook dat dat dingen zijn uit haar verleden waar ze jaren keihard aan gewerkt heeft. Wie ben ik dan om te zeggen dat het gewoon niet genoeg is?



Ergens denk ik dat je gewoon keihard voor jezelf moet kiezen. Vooral als je wat jonger bent. Wil ik zo verder en wat heb je er voor over als ik vind dat ik niet zo verder wil. Klinkt misschien hard maar je zult toch moeten kiezen of je dat wilt missen de komende ** jaar. Of dat je, net als heeeeel veel mensen ben ik nu toch wel achter, precies die sexualiteit al dan niet stiekem ergens anders gaat zoeken.



Sorry, als ik begin te schrijven gaat het toch altijd weer veel over mezelf.....



Enne, hoe kan iemand nu zeuren als het over sex gaat



Sterkte, en een fijne avond...

Zora85: en toch bewijs je hem er ook geen dienst mee door het te accepteren. Ik heb ook een nare (traumatische) ervaring gehad op dit gebied en dat hoeft niet je hele leven te vergallen.. (wat mensen nogal eens geneigd zijn te denken)..



Mensen denken iha vaak: "zo ben ik nu eenmaal (geworden)..", maar dat is gewoon niet zo. Het is eelt op je ziel, een pleister op je pijn en vooral niet naartoe willen (therapie of zo, gezeur vinden, het wel best vinden zo)..



Ik denk dat het juist uit mijn mond geloofwaardiger klinkt: je kan daar overheen komen, maar mensen gebruiken het ook als "levenslang excuus" om er niks aan te hoeven doen..



Zo leeft hij zelf ook maar "half" en dat is zo enorm zonde! En jij dan zeker leren dat te onderdrukken omwille van de liefde? Ik vind nogmaals, dat het best op scherp gesteld mag, alleen al om hem wakker te maken. We zijn veel te voorzichtig en laten iemand (te snel) in zijn/haar waarde, maar soms is iemand (hij en jij) daar niet bij gebaat..



Misschien toch maar eens zeggen: "ik vind het rot voor je dat jij dit prima vindt zo..gezien je ervaringen, denk dat je jezelf tekort doet op deze manier.. en ik houd heel veel van je, maar dit is niet wat IK onder een liefdesrelatie versta en seks hoort daar gewoon bij. Ik garandeer niet dat ik het hiermee red. Vroeg of laat ga ik het teveel missen, want ik heb die nare ervaringen niet.. Ik zeg dat nu heel eerlijk, want ik heb ook mijn (normale) behoeften.."



Nou ja, iets in die strekking dan.. dan ben je eerlijk geweest en geef je hem een kans om er iets aan te doen..



Maar veel succes en sterkte ondertussen!

quote:Suzy65 schreef op 13 maart 2010 @ 02:32:

Carice en anderen: ik zou werkelijk willen adviseren: neem er geen genoegen mee dat hij geen therapie of zo wil en het dus lekker zo laat.. dat is (voor hem) de makkelijkste weg, dan hoeft ie er ook niks aan te doen.



........heb zelf ook eens in een relatie gezeten waarin mijn libido/behoefte aan intimiteit zo ongeveer nul was, maar de ''makkelijkste weg'' vond ik dat toch echt niet, sterker, werd er wanhopig en depri van, het continue schuldgevoel tov je partner, je suf piekeren waar het bij jezelf toch aan mankeert, de steeds groter wordende druk, het continue gevoel van falen, de schaamte, de op gegeven moment angst je partner hierdoor te verliezen, en niet te vergeten het simpelweg eigenlijk net zo'n seksueel onbevredigd gevoel hebben, etc....



Je kan gewoon stellen dat je dan iemand anders zoekt daarvoor, hoeveel je ook van hem houdt.. omdat het een doodnormaal iets is. En dat je respecteert dat hij het anders ziet of wil zien, maar jij niet. Dat het er gewoon bij hoort.



Kortom: ik denk dat het soms op scherp gesteld moet worden om iemand echt in beweging te zetten er iets aan te doen. .



Ik zou hier wel aan toe willen voegen dat het iemand een handje helpen uit zijn 'comfort-zone' te trekken alleen denk ik werkt als er echt daadwerkelijk geen andere dingen spelen. Mbt mijn nul-libido/intimiteit-relatie van paar jaar geleden, kan ik nl (achteraf) zeggen dat ik hoe hard het ook klinkt simpelweg niet genoeg van mijn toenmalige vriend hield (om mijn leven mee te delen) en wat mijn geest/lijf mij eigenlijk dus al die tijd heeft ingegeven, maar ik toen nog niet herkende, we hadden het ook helemaal niet slecht ofzo, maar ik heb pas later het verschil ervaren tussen iemand leuk en aardig vinden en iemand écht leuk te vinden, hoe hij is als persoon, hoe hij denkt, in het leven staat, met anderen omgaat etc etc, en ik heb pas later ervaren wat dat verschil uitmaakt mbt mijn libido/behoefte aan intimiteit, en dat is een wereld van verschil!



Kortom, ik ben het met je eens dat het goed zou zijn om het een en ander op scherp te stellen, dwz. dat beide partners écht naar zichzelf gaan durven kijken om te kunnen bepalen of het nu werkelijk alleen met seks/intimiteit te maken heeft of dat er welicht andere dingen spelen (waarvan het gefrustreerde seksleven een gevolg is). Heeft het echt alleen met seks/intimiteit te maken, zou ik zeker geen genoegen nemen met een geen-zin-partner die geen hulp wil zoeken en inderdaad pogen hem/haar uit ''comfort-zone'' te trekken, in plaats van zijn/haar geen-zin maar te accepteren.

CharlotteC: je hebt hier zeker een punt. Toch ligt het niet altijd aan de relatie, maar kan een belemmering in jezelf zijn.. Het is zaak hoe dan ook uit te zoeken (allebei) waar het aan ligt.



Ja, ik ken die frustratie en verdriet en onzekerheid ook allemaal.. en langzamerhand kom ik erachter dat liefde op zich soms ook niet genoeg is. Het is ook de wisselwerking tussen elkaar. Als dat voor je gevoel ontbreekt, of zoals je dat nodig hebt, kan dat ook enorm opbreken..



Ik kon er ook de vinger niet op leggen destijds. Nu weet ik dat het ook een gebrek aan aandacht was, te weinig close in andere opzichten, vanzelfsprekendheid..maar hoeft soms niet een gebrek aan liefde te zijn, al staat het voelen van die liefde dan wel onder druk (vage ergernissen op ander gebied, patronen waar je samen in groeit, enz).



Waar het ook aan ligt, het is altijd beter om uit die comfortzone te (moeten) komen.. om er wel achter te komen wat het nu is.. Dat kan van alles omgooien en zelfs betekenen dat je uit elkaar gaat.. maar is toch een enorme meerwaarde, vind ik, dat te weten uiteindelijk..

Hi all,



Hier is een lichte verbetering na "het gesprek". Er is meer toenadering en dat stemt bij mij ook weer tot meer toenadering en intimiteit. Ben wel blij dat ik toch nog eens een keer wat geprobeerd heb. Ga er nu aan werken dat het blijvend gaat worden. Want dat is natuurlijk wel mijn uiteindelijke doel.



Kan ook heel goed zijn dat het over een maandje alweer is doodgebloed, maar vooralsnog ben ik positief.



Hou jullie op de hoogte,



Dotje, hoe is het met jou? Robbedoes? Petertje? man 32?

Hoi, hier weer eens een berichtje van mij.

Er is een hoop gebeurd.

Mijn man weet ondertussen dat het wat mij betreft echt niet goed gaat tussen ons en dat we een haar verwijderd zijn van een breuk, wat tot gevolg heeft dat hij zijn uiterste best doet om dit niet te laten gebeuren. Fijn om te zien dat hij zo zijn best doet, maar ik weet zelf nog niet of ik het nog zie zitten. Ik houd van hem, maar echt meer als broer of goede vriendin.

Als gezin hebben we het fijn, maar hoe het nu zit als (liefdes)partners? Ik ben er nog niet uit en breek echt mijn hersens.



Ondertussen heb ik een avontuur beleefd met een sv. Dat was heel bijzonder en fijn. Het neuken op zich was natuurlijk lekker na zo'n lange tijd (lees half jaar geen seks gehad met man), maar wat vooral iets met me heeft gedaan is het gevoel van intimiteit. Ik ben er achter dat ik dat het meest mis in mijn relatie.



Nu de schone taak om al mijn gedachten en gevoelens weer op een rijtje te zetten en te bedenken wat wil ik nou! Het is niet makkelijk, maar het antwoord komt wel een keer dat weet ik zeker. De vraag is wanneer!



Fijn dat het goed gaat Connorwalsh, hoop echt voor jou dat dat blijft!!!



Ben ook benieuwd naar mijn oude viva-forum vriendjes, net als Connorwalsh. Hoe is het met jullie mannen?

x

Dotje,

Wouw! jij dus ook spannend avontuur met sv. Leuk voor je.

Moeilijke beslissing voor je.



Ik weet dat ik altijd voor mijn gezin kies. (Ik wil je niets opdringen hoor). Ben wel blij dat het nu op korte termijn beter gaat, maar nog even afwachten of het ook zo blijft. Ik heb SV in de tussentijd 1 x gezien, maar was ongesteld dus kon alleen maar geven. Hij is ook wel een stuk beter in bed, maar ik zou toch geen vaste relatie met hem willen. Ik hoop dat ik heel langzaam mijn man ook meer de richting in kan duwen in wat ik lekker vindt en niet alleen in wat hij lekker vindt. Lust is er nog niet echt tussen ons, misschien dat dat ook niet meer komt na 12 jaar samen?



Anyway, voorlopig eet ik heel sneaky van 2 walletjes. niet te vaak, maar vaak genoeg om leuk door het leven te gaan.

Hallo allen,



Hier weer eens een berichtje van mij. Leuk om jullie posts te lezen en Dotje wat heerlijk voor je dat je een sv gevonden hebt!!! geniet ervan! Connor ook fijn dat jij nog aan je trekken komt Van mijn kant lang geleden dat ik wat heb geschreven, komt vooral omdat ik al ruim 3 maanden een nieuwe baan heb die energie en tijd vreet en thuis natuurlijk nog een vrouw en kind heb die aandacht verdienen. Daarnaast had ik ineens even geen zin meer om te klagen, ik was mijn verhaal kwijt maar werd er ook nog eens gefrustreerder van. Ik heb de afgelopen 1,5 maand een paar keer sex gehad met mijn vrouw, waarvan 1 keer een geile avond met een porno filmpje.... Dat was ouderwets lekker! Tot een goed gesprek is het niet gekomen (door het bekende ontwijk gedrag van mijn vrouw). Wel ben ik een stuk directer in mijn sexverlangen naar haar toe en zeg dat ik er van baal dat ze zich zo gedraagt. Ik verwacht niets terug van haar want dat geeft alleen maar meer frustratie. Ik heb haar wel gezegd dat als ik niet meer te eten krijg ik wel eens vreemd kan gaan en dat ze dan niet moet gaan zeuren, ze wil immers niet over ons sexleven praten en er iets aan doen. Ze weet dus hoe ik er over denk en verder geef ik ander vrouwelijk schoon meer aandacht en/of zeg ik wat ik van ze vind. Daardoor voelt ze dat ik mijn pijlen weleens op een andere vrouw kan gaan richten en ik merk dat ze daardoor meer haar best doet. Ook ben ik in contact gekomen met een oude bekende die ook te weinig eten krijgt. Wie weet komt daar een keer een vurige sexdate uit want zolang er structureel niets verandert ga ik niet meer wachten want ik heb nog steeds honger



Tot snel,



Rob

Zo, inmiddels is het voor mij ook al anderhalve maand geleden dat ik heb gereageerd. Daarom ook maar een update, er is een hoop gebeurd.

We zijn min of meer gestopt met de therapie. Mn vrouw gaf bij mij een paar keer aan dat ze toch niet het idee had dat ze ooit echt zin zal krijgen in sex of behoefte zal hebben aan andere intimiteiten (een aai, knuffel, kus). Volgens de sexuologe is dat juist waar we aan werken, om te ervaren hoe lekker het kan zijn. Tijdens de oefeningen kon ik aan niets anders denken dan die woorden, maar ik had er gewoon echt moeite mee. Op een gegeven moment gaf ik aan dat ik liever de hond aaide dan haar, de hond laat tenminste nog merken dat hij het waardeert. Ik weet dat het een botte opmerking is, maar het zat me echt hoog.

Na wat gesprekken zijn we er eigenlijk over uit dat het over is, de gevoelens voor elkaar zijn er niet meer, we hebben geen ruzie, en kunnen prima door een deur, maar als we zonder elkaar verder moeten, zullen we elkaar niet missen. De beslissing om te scheiden hebben we nog niet genomen, dat is toch wel weer een grote stap. Gelukkig zitten we wel op een lijn en is het niet zo dat zij vind dat alles wel goed gaat zo. Het stomme is wel dat na het laatste gesprek wat we over onze relatie hadden, we nog wel sex hebben gehad, na een half jaar!? Ik heb verder geen vragen gesteld en van het moment genoten, maar het was op haar initatief. Ik zat ondertussen meer op haar reacties te letten, maar het was evengoed lekker.

Ook heb ik het in de tussentijd nog met een ander gedaan, tijdens een weekje wintersport zonder vrouw en kinderen had ik een meisje leren kennen waar ik later nog wat mee afsprak. De sex was wel lekker, maar het gaf me weinig voldoening, de relatie zit toch nog in mn hoofd. Mn vrouw zei ook weer dat ze het prima zou vinden als ik er een sv bij heb, maar ik heb daar zelf wat moeite mee. Ook vind ik het moeilijk om haar te vertellen dat ik even naar haar toe ga ofzo. Ik spreek dat meisje ook bijna niet meer, alleen een enkele oppervlakkige sms. Voor mn ego was het wel goed, zij is 21, ik 32. Zo'n sv zie ik niet als oplossing, ik bouw liever echt iets op met een leuke vrouw.

Wat we nu moeten weten we niet zo goed, doen we een proefscheiding? Gaan we definitief uit elkaar? Eigenlijk hebben we het al uitgepraat, maar de beslissing nemen is nog moeilijk. Eigenlijk heb ik liever dat ze een leuke vent tegenkomt waar ze verder mee wil en die goed voor haar kan zorgen, dan hoef ik me daar niet druk om te maken, ik red me verder wel. Ik wil ook niet dat ze ergens in een achterbuurt in een flatje terecht komt met twee kinderen.

Vreemd om te zien hoe al die emoties werken en het gemis van intimiteit zoveel stuk kan maken, ik kan zo niet veel langer doorgaan.

Ik laat het hier weer even bij. Het topic blijf ik wel volgen.

Succes verder allemaal.

CW: fijn dat het zo uitpakt en stijgende lijn te zien is.. wat jou stimuleert er aandacht in te stoppen!



Dotje: tja, goed dat die gesprekken er nu zijn, meer openheid, maar dat gevoel voor elkaar is niet opeens weer terug. In die tussenliggende periode dat je uit elkaar groeide ontstaan vaak allerlei zelf ingevulde aannames/overtuigingen over elkaar (en ergernissen) en dat kan hardnekkig zijn over hoe jullie over elkaar denken, ook als eea duidelijk is geworden.



Elkaar weer nader komen, zonder de verliefdheid van weleer als "smeermiddel", is lastig, omdat het opeens "werken aan de relatie" wordt.. dus moeite doen is, zonder het gevoel erbij (dat kan dan wat "nep" aanvoelen)..

Wat overigens niet wil zeggen dat die gevoelens over zijn, maar wel bedekt met een laag ergernis, sleur, vanzelfsprekendheid, voorspelbaarheid en misschien (denken dat je) elkaar te goed kent. (weinig spanning dus)..



Succes!

Man32: elke beslissing die je samen neemt is een goede. "Het" is er niet meer en komt ook niet meer, als jullie het daar samen over eens zijn, is het idd beter elkaar in liefde vrij te laten.

En de kans voor beiden om iemand te vinden die beter past en meer kans op geluk geeft..



Ben ff benieuwd: waren jullie alleen bij een seksuologe geweest of (ook) relatietherapeut? Wat me tegenstaat bij seksuologen is die "oefeningen". Bah, zo wordt het idd een gevoel van "werken aan seks", het kan haast niet lustverlagender dan dat ;-(



Ooit ben ik ook eens naar een seksuologe geweest, die gaat je dan leren "oefenen" met aanrakingen ondergaan en cijfers geven voor gevoelige plekjes enzo, terwijl de belemmeringen vooral in mijn hoofd zaten en ik niks moest hebben van aanrakingen an sich. Mijn lijf was trouwens veel te gespannen daarvoor (als reactie op stress en trauma). Bovendien had ik niks met lieve seks en strelingen als "opwinder". Merendeels zit seks en/of geen zin in seks in geestelijke remmingen en vind ik die oefeningen symptoombestrijding. Zolang de oorzaak niet aangepakt wordt (oud zeer, opvoeding, diepe overtuigingen, enz) heeft lichamelijk oefenen geen enkele zin.



Jammer dat jullie niet tot de kern zijn gekomen, bij je vrouw. Aan de andere kant is het misschien wel een oorzaak dat jullie die intimiteit niet voelen/voelden voor elkaar. En dat al te lang geduurd heeft. Mijn ex bijv is een aantrekkelijke man, in allerlei opzichten. Maar gebrek aan tijd/aandacht/interesse voor mij en het gezin ging me zo tegenstaan, dat ik hem als persoon niet meer aantrekkelijk vond, eerder irritant als ie thuiskwam.. De verbondenheid was weg, ik ervaarde hem als een indringer in de gezinssfeer als hij thuiskwam (met een aura van onrust om zich heen).



Dat het "probleem" van geen zin in seks niet geheel bij mij lag, (zoals hij en ik daardoor deels ook, dachten) bleek pas later. Ik ben voor/na de scheiding mijzelf diep onder de loep gaan nemen. En ook mijn manieren ontdekt, waardoor ik zeer passioneel kan zijn (en waar een seksuologe denk ik vaak geen rekening mee houdt, bijv dat je juist neigt naar hardere seks of (soft) bdsm). In mijn geval is aandacht in de vorm van "opgeilen", dirty talk, een dominanter houding (uitsluitend in seksueel opzicht), eisend/ eea van mij verwachtend, een noodzakelijk voorafje (en ook tijdens seks) en niet stilliggen en geaaid/gestreeld te worden.. Blijkt dus dat ik iemand nodig heb, die dat (in wisselwerking) uitlokt/stimuleert/aanwakkert, omhoog haalt..



Het is wel jammer dat dit logischerwijs (na jaren zo voortsluimeren) jullie hele relatie ondermijnd heeft en alle gevoel voor elkaar kennelijk heeft weggehaald. Ik heb daar soms nog verdriet van, dat ik bepaalde dingen niet eerder wist of onderzocht heb (met een coach/counseler).. ook over jezelf kan je aannames hebben dus (beroemde blinde vlek).



Nu denk ik weleens: wij konden wel goed samenleven, ex en ik, hadden echt een leuk en stabiel gezin, vriendenkring, leven.. wie weet had het kunnen worden voortgezet met allebei een sv ernaast voor de passie. Dat stuk hadden we denk ik samen niet kunnen krijgen, vanwege verschillende voorkeuren op dat gebied. Hij leeft alleen en ik ook (met de kids), het kost handenvol geld en is wel een moeilijker en ingewikkelder leven zo, voor allemaal. Ik was ook niet jaloers op zijn sv toen, ik begreep dat wel, net als jouw vrouw. En het had mij ook de ruimte kunnen bieden om een sv ernaast te hebben.



Hangt er ook vanaf hoe diep de liefde gaat en of je je verder nog verbonden voelt, denk ik. Zowel ex en ik gaan (na alweer een jaar of wat) ons allebei kennelijk niet binden aan iemand, houden het allebei bij een sv, hoewel we vrij zijn.



Jij zegt: "we zullen elkaar niet missen".. dat geeft redelijk aan dat er weinig binding is overgebleven (behalve kinderen)?

Als dat werkelijk zo is, dan is het misschien beter om vrij te zijn en allebei echt opnieuw iemand te vinden voor verliefdheid en die diepgang en intimiteit wel biedt..



Tja, die kleine opleving is bekend, hoor.. juist het gevoel dat je verwijderd bent van elkaar, geeft even dat gevoel terug van: "wat laat ik in hemelsnaam gaan??!" en terugdenken aan de begintijd, waarom je elkaar ooit gekozen hebt/ verliefd werd.. Juist als die vanzelfsprekendheid wegvalt en diegene (voorgoed) onbereikbaar wordt, kwijtraakt en dat uitspreekt, kan die aantrekking (even) terugkomen..



Wens jullie veel sterkte met verdere verloop en evt echt uit elkaar gaan. Zijn het ook jouw kinderen? Want onderschat niet hoe dat is, die te moeten missen in dagelijks leven, als vader..

Hai Suzie, bedankt voor je uitgebreide reactie.



Onze sexuologe was ook relatietherapeut, daar begon onze therapie ook, we moesten eerst meer dingen samen ondernemen om weer dichter bij elkaar te komen, elkaar meer complimenteren, elkaar gewoon dingen vragen en dan ook onherroepelijk uitvoeren, zonder concessies (simpele dingen zoals een boodschap ofzo) dat leek ook even te werken, het kostte ook geen moeite. Het duurde een paar weken voordat we de eerste lijfelijke stap maakten. Het waren inderdaad opdrachten waar mn vrouw moest wennen aan de aanrakingen. Tijdens haar pubertijd is de sexuele ontwikkeling ergens gestopt door bepaalde omstandigheden. We hoefden geen cijfers te geven, maar hadden wel de fijne en minder fijne plekjes. De eerste keren was mn vrouw ontzettend gespannen, ze moest echt over een drempel heen. Het gevoel bij haar ging eigenlijk van niet fijn naar wel ok, naar eigenlijk wel lekker. Zo konden we steeds een stapje verder. Wat mij later het meest frustreerde was dat ik daar zo geil met die oefeningen bezig was en het haar helemaal niets deed. Dat was echt killing.

We dachten dat we er op tijd bij waren, maar nu blijkt van niet, er was al teveel kapot gemaakt. Teveel frustraties en verschillen, we gingen teveel onze eigen weg. Voor de buitenwereld zijn we gewoon het ideale gezinnetje.



De kinderen zijn inderdaad ook mijn kinderen, ik zal ze zeker missen als ik ze niet meer dagelijks zie. het goede is wel dat we nu nog normaal met elkaar omgaan en elkaar ook alles gunnen. Het zal niet zo zijn dat ze de kinderen afpakt ofzo. We hebben al min of meer bedacht wat de omgangsregeling zal worden. Maar ideaal is het nooit natuurlijk.

Ik denk dat ik nog slecht kan beseffen hoe het zal zijn om ze niet elke dag te kunnen zien, als ik nu een paar dagen weg ben, is het wel even lekker rustig. Als het dag in dag uit zo is, wordt het vast erg naar, maarja, moeten we het daarom niet doen? Leven vol frustraties en met sv's zie ik ook niet zitten.

Ik heb zo'n beetje alle berichtjes gelezen en het is een feest van herkenning! Ik ben nu 3 jaar samen met mijn vriend en we hebben sinds 3 maanden helemaal geen seks meer, daarvoor ging het van 1x in de week naar 1x in de maand, naar 1x in de 2 maanden en nu zijn we hier dus beland.



Als ik hem vraag waarom hij geen zin meer heeft krijgen we ruzie en zegt hij dat het averechts werkt voor hem, dat hij daar nog minder zin van krijgt omdat het dan voelt als een "moeten" Ik word steeds gefrustreerder en heb het nu dus maar laten rusten, hoe moeilijk ik dat ook vind.



Alle intimiteit ontbreekt in onze relatie en ik denk er serieus over om een break te nemen. Vroeger hadden we soms wel 2x op een dag seks en had hij altijd meer zin dan ik, ik begrijp niet hoe het komt?



Maar nu ik alle verhalen van jullie zo lees krijgen jullie ook niet echt antwoorden op de vraag: Waarom? Ik zou het beter kunnen accepteren als ik een verklaring hiervoor had.



Ik voel me onaantrekkelijk en geen vrouw meer in zijn bijzijn, ik snak naar intimiteit! Maar ik ben ook op het punt aanbeland (wat mij zeer verontrust) dat niet eens meer zo verlang naar seks met hem, maar gewoon naar een man. Omdat het zo'n groot ding is geworden is het niet vanzelfsprekend meer,



Sorry voor het lange berichtje, maar schrijven werkt vaak wel therapeutisch Ik ga dit topic zeker volgen!!

Hai All,

Man 32 en robbedoes, fijn jullie verhalen te lezen, ook al zijn ze niet allemaal even positief.

Bij mij is het na de korte opleving weer ingekakt. Zou het deze keer tijdelijk zijn, of vervallen we weer in het oude patroon? Afwachten maar.

Robbedoes, goed dat je zo direct bent naar je vrouw, dan weet je in ieder geval voor jezelf dat je duidelijk bent geweest.

Waarschijnlijk ga je toch een keer buiten de deur eten, want als je eenmaal je zinnen daar op hebt gezet is de kans groot dat dat gaat gebeuren, kijk maar naar mij.



Ik heb er geen spijt van, het is wel zo dat ik er voor kies dat het voor 1 keer was, voor nu in ieder geval. Ik heb mijn sv 1 keer gezien en daarna direct besloten dat het niet een sv voor langere tijd zou zijn. Te ingewikkeld (praktisch gezien ook) en ik wil er toch nog voor gaan met mijn man.

Ik ben er door mijn avontuur achtergekomen dat seks heel lekker en geil is en ook behoort te zijn, maar dat zoals ik eigenlijk al wist, het niet het belangrijkste is in het leven. Het hoort er natuurlijk wel bij en ik vind ook dat je seks met je partner moet hebben, maar ik blijf toch bij mijn eerste gevoel, genegenheid en lief zijn voor elkaar is het belangrijkste en dan komt de seks vanzelf.

Dit is allemaal makkelijker gezegd dan gedaan, want binnen onze relatie zit er heel veel niet goed en ik heb een man die niet goed weet hoe je daar iets aan kan doen, maar wat ik wel weet is dat hij onvoorwaardelijk voor mij gaat en dat is ook een fijn gevoel.



Ik heb voor nu gekozen voor mijn man en ik merk nu ik niet meer in die negatieve gedachten spiraal zit dat helpt om weer aan je relatie te werken. We hebben ook weer seks gehad en dat was fijn. Mijn man weet hoe hij mij tot een heerlijk hoogtepunt kan brengen en dat is natuurlijk ook heel belangrijk.



Zo geil en spannend als met mijn sv laatst, was het niet, maar ja, dat is een eerste keer en niet te vergelijken met seks hebben met je partner die je al 10 jaar kent.



Ik weet wel dat ik nog heel veel zal terug denken aan die nacht met mijn sv voor 1 keer en ik sluit niet uit dat dit me nog een keer zou kunnen overkomen, maar door het avontuur ben ik er achter dat weggaan bij mijn man voor nu geen optie is. Die nacht heeft me dus wel iets opgeleverd, het was geil en ik weet dat ik voor nu wil werken aan mijn relatie, het heeft me rust gegeven en ik hoop voor een hele lange tijd!!!



Man 32, ik heb het gelezen hoor, mijn nieuwsgierigheid was natuurlijk vrij groot Super hoor!!! Ben blij voor je!!! Op naar de volgende keer.



Jammer ConnorWalsh dat alles weer is ingekakt, ik hoop niet dat jullie in het oude patroon vervallen!!!

hoi Dotje,



Ik begrijp goed wat je bedoelt met spanning bij sv en dat die een stuk minder is bij je man. Had / Heb ik ook last van. Buiten dat heeft mijn man 2 moves in zijn repertoire, en die ken ik nu wel. Toch zit er een langzame steady in. Ben wel blij dat we iets meer sex hebben en mijn SV heb ik ook al lang niet meer gezien of gesproken.

Frequentie is nu ongeveer 1 x per 6 weken. nog niet vaak genoeg naar mijn zin, maar het is een stuk beter dan 1 x per half jaar.



En ook fijn voor je dat je nu goed weet wat je wel en niet wilt. Goed dat er nu rust is. Ik hoop niet dat je ooit spijt krijgt. Voorlopig heeft het je alleen voordeel opgeleverd. Houwe zo!

Snowcherry, herkenbare situatie.

Aan het begin van het topic ergens staat mijn verhaal al.

In de tussentijd is er niks veranderd, of niks, het is veranderd van kwaad tot erger. Ik kan me serieus de laatste keer sex/intimiteit niet meer herinneren en ik denk dat het wel eens meer dan een jaar geleden geweest kan zijn. Sinds ik het er de laatste keer met hem over heb gehad en hij beterschap beloofde, is het er nooit meer van gekomen. En ja, ik ben er ook schuldig aan, want ik heb er het het afgelopen jaar min of meer geaccepteerd door er geen actie aan te verbinden en zelf ook geen initiatief meer te nemen. Terwijl het ondertussen is blijven knagen en ik nu inmiddels op een punt ben gekomen dat ik het echt niet meer trek.



Ik merk dat kleine irritaties, die best op te lossen zouden zijn, nu opeens groot worden. Dingen waarin wij niet op lijn zitten, maar die niet dusdanig groot zijn om de relatie om te verbreken. Die dingen + het algehele gebrek aan intimiteit (en de onwil van hem om er wat aan te verbeteren of tenminste aan te geven waaraan het ligt) maken dat ik nu zover ben dat ik echt aan het bedenken ben of het wel zin heeft door te gaan met deze relatie.



Ik vind het zo moeilijk om er nu weer over te gaan beginnen. Na er een jaar niet over gesproken te hebben, maar het min of meer geaccepteerd te hebben. Hoe begin ik er over zonder meteen met verwijten te gaan strooien. Het zit mij inmiddels erg hoog, maar ik denk dat hij de situatie wel prima vindt zoals die is. Ik ben bang dat het als donderslag bij heldere hemel komt voor hem. En bij mij is het inmiddels niet alleen meer dat gebrek aan intimiteit, maar daar zijn inmiddels ook die kleinere dingen bijgekomen. Metaforisch beschouwd, ik zie het als een bal waarvan de kern het gebrek aan intimiteit etc. is en waar inmiddels ook kleinere irritaties zijn gaan kleven. Als ik die bal direct midden in z'n gezicht gooi, dan komt alles over als verwijt. Ik wil het gesprek liever wat geleidelijker aanpakken, maar hoe doe ik dat?