wie heeft er ervaring met een minnaar?

Als beide partijen er geen probleem mee hebben, dan is er natuurlijk geen sprake van vreemdgaan. De echte vraag is, of er aan de partner schade wordt toegebracht, dat is discutabel.

Je kunt misschien wel vinden dat je partner er geen schade van ondervind, maar dat is nog maar de vraag. Zolang de partner er geen weet van heeft, zou je kunnen stellen dat er nog geen schade is. Ik ben van mening, dat als je voor een partner kiest, je daardoor een soort van belofte doet (tenzij je daar specifieke afspraken over hebt gemaakt). Je wilt je leven met die persoon delen, en in de meeste gevallen betekent dit dat je exclusief bent voor elkaar. Als je vreemdgaat, verbreek je die belofte, ook al is het stiekem. Je houdt je partner voor de gek, het leven wat je samen hebt is dan gebaseerd op een leugen. De schade is dan misschien nog niet zichtbaar, maar zal des te groter zijn wanneer de partner erachter komt.

Je kunt erop gokken dat je partner er nooit achter komt, maar ik vraag me af, hoe je dan zelf in je relatie staat. Hoe goed je relatie in de praktijk ook is, er mist dan wel een heel belangrijk basiselement; vertrouwen en eerlijkheid, en vooral respect. Dit zijn hele belangrijke pijlers in een relatie, je partner gaat ervan uit dat deze pijlers aanwezig zijn en is oa daarom bij je. Als later blijkt dat die pijlers afwezig waren, zou ik me belazerd voelen. En hoe zou je het zelf vinden als je partner al gedurende langere tijd er een ander op na hield? Ik denk dat de gedachte eraan alleen al zorgt voor een enorm gevoel van verraad. Maar zelf doe je het wel, omdat het zo spannend/leuk is, en omdat stoppen zo moeilijk is. En dat begrijp ik heel goed, dat het moeilijk is om ermee te stoppen, en dat je zoiets niet makkelijk opbiecht. Maar in een goede relatie valt daarover te praten. Kan dat niet, dan zat het al niet goed..althans niet in de basis.

houvanjezelf schreef op 15 augustus 2008 @ 10:42:

Volgens mij hebben ze er niet van te lijden.

Dat lijden gebeurd pas als het bekent wordt.

Dát lijkt me dus écht een lijdensweg. Een relatie hebben met zo'n wat-niet-weet-wat-niet-deert-type.

houvanjezelf schreef op 15 augustus 2008 @ 10:42:

Volgens mij hebben ze er niet van te lijden.

Dat lijden gebeurd pas als het bekent wordt.

Ja, en hoe...

ik begrijp niet hoe je je daar rustig onder kunt voelen, dat je daar uberhaupt mee kan leven, de wetenschap dat jij degene bent die je partner zo kan maken of breken. Dat je dat uberhaupt wilt, die positie. Vraag me nog steeds af, hoe je dat dan als liefde kunt bestempelen?

Zoals gewoonlijk weer eens met Juul

Zeno2 schreef op 15 augustus 2008 @ 10:29:

Nog heel even on topic...

Nu alle argumenten pro en contra aan bod zijn gekomen, blijven we nog zitten met deze vraag: indien een vrouw behoefte heeft aan een of andere vorm van buitenechtelijke seks en zij bewezen heeft dit aan te kunnen zonder haar vaste relatie schade toe te brengen, cq. zonder dat haar partner en kinderen daarvan te lijden hebben, bestaat er dan een steekhoudende reden om haar dat te ontzeggen?



Hebben de aangevoerde bezwaren een echte grond, of zijn ze gebaseerd op tradities die vandaag geen reden van bestaan meer hebben?

Mocht het laatste kloppen, dan lijken die bezwaren makkelijk op te lossen door seksuele trouw over het algemeen niet langer voor te stellen als een vereiste voor een geslaagde relatie of huwelijk.

Nou Zeno, helaas ben je een man.

Stel je was mijn vrouw en je had weer eens hoofdpijn bij wijze van.

Dan kon ik nu lekker met een ander de koffer induiken want dat suggereer je (uitgezonderd als de bezwaren een echte grond hebben)

Daar draait het nu juist om: als er geen echte bezwaren tegen buitenechtelijke seks kunnen worden aangevoerd, als het bovendien erg moeilijk is om zich een leven lang te houden aan een seksuele exclusiviteitsbelofte waarvan het verbreken zoveel kommer en kwel veroorzaakt, waarom moet een huwelijk dan die belofte nog inhouden? Dan lijkt dit wel op een immorele belofte, omdat ze regelrecht tegen de menselijke natuur in gaat en het naleven ervan naar mijn mening ook geen beter huwelijk garandeert.



Julus zei "Als beide partijen er geen probleem mee hebben, dan is er natuurlijk geen sprake van vreemdgaan." Eigenlijk kunnen we dan alleen maar hopen dat de huidige evolutie niet meer wordt teruggedraaid zodat er van "vreemdgaan" binnenkort geen sprake meer is... dan zijn er geen verliezers meer, alleen winnaars.