Seks
alle pijlers
wie heeft er ervaring met een minnaar?
zondag 3 augustus 2008 om 21:09
Oh help, ik zit in de punarie....
Ik heb geloof ik een minnaar, ben helemaal verward, er komt niets meer uit mijn handen en wil alleen nog maar dagdromen.
Pff...ik weet niet waar ik moet beginnen met vertellen....
Via mail sinds jaren weer contact met exvriendje. Gedate, sms-en etc. Het contact werd steeds speelser. Vorige week 2e date en we zijn in bed beland. Een paar dagen later nog een keer. En het erge is dat ik onzeker ben, belt/mailt hij nog wel een keer etc etc. Terwijl ik me eigenlijk moet rot schamen.......
Ik woon samen, heb drie kids maar denk alleen nog maar aan hem. Wie heeft dit ook meegemaakt?
Ik heb geloof ik een minnaar, ben helemaal verward, er komt niets meer uit mijn handen en wil alleen nog maar dagdromen.
Pff...ik weet niet waar ik moet beginnen met vertellen....
Via mail sinds jaren weer contact met exvriendje. Gedate, sms-en etc. Het contact werd steeds speelser. Vorige week 2e date en we zijn in bed beland. Een paar dagen later nog een keer. En het erge is dat ik onzeker ben, belt/mailt hij nog wel een keer etc etc. Terwijl ik me eigenlijk moet rot schamen.......
Ik woon samen, heb drie kids maar denk alleen nog maar aan hem. Wie heeft dit ook meegemaakt?
maandag 11 augustus 2008 om 14:13
Bovenstaande kan ik het geheel mee eens zijn.
Maar ook wil ik gezegd hebben dat ik de mensen die het niet kunnen opbrengen om zo eerlijk te zijn, ook kan begrijpen.
De wereld is niet zwart/wit er zijn een hele hoop grijstinten ook nog. Wel is het zo, dat als je het risico neemt, ga dan niet de vermoorde onschuld uithangen als het uitkomt. Wees dan zo sportief om je verlies te nemen en alles te vertellen.
maandag 11 augustus 2008 om 14:14
Ik heb nooit problemen gehad met mijn huwelijk tot ik mijn sv tegenkwam. Mijn sv heeft erg op me gejaagd voor ik overstag ging en toegaf aan de gevoelens van lust die ik had. Het was vleiend.
Pas toen ik al lang en breed een "relatie" had met mijn sv, vond ik dat er dingen anders moesten in mijn huwelijk. Daar ben ik toen heel open in geweest naar mijn man toe. Ik heb duidelijk gezegd wat me dwarszat, wat ik graag veranderd wilde zien, en daar hebben we aan gewerkt, en we doen dat nog steeds. Mijn man en ik groeien erg naar elkaar toe op het moment, maar ik zal eerder zeggen dat dit ondanks mijn sv is, dan dankzij.
Desondanks heb ik nog steeds mijn sv, en daar vertel ik mijn man niets over. Waarom niet? Omdat ik oprecht van mijn man hou, en me een leven zonder hem niet voor kan en wil stellen. Hij gaat bij me weg als hij erachter komt, daar ben ik na zoveel jaar van overtuigd. En ja, wat GND zegt, daar kan ik me in vinden, ook ik wil mijn man niet kwetsen door hem dat te vertellen.
Ik weet niet zo goed waarom ik mijn sv nog steeds heb. Het lukt me nog steeds niet me van hem los te maken. Ik ben 36, misschien is het een beetje een midlife crisis, maar het gevoel van zo begeerd te worden heb ik nu heel erg nodig. De spanning ervan. Het pubergevoel van een vriendje hebben, ik weet het niet exact te benoemen.
Ik ga ervan uit dat op een gegeven moment dat hele gedoe met die sv ophoudt en dan ga ik gewoon verder met mijn man, alsof er nooit iets gebeurd is. Misschien heb ik het uiteindelijk niet meer zo nodig, misschien raakt sv op me uitgekeken.
Ik zal hoe dan ook gelukkig blijven met mijn man.
Zolang hij er maar nooit achterkomt...
Pas toen ik al lang en breed een "relatie" had met mijn sv, vond ik dat er dingen anders moesten in mijn huwelijk. Daar ben ik toen heel open in geweest naar mijn man toe. Ik heb duidelijk gezegd wat me dwarszat, wat ik graag veranderd wilde zien, en daar hebben we aan gewerkt, en we doen dat nog steeds. Mijn man en ik groeien erg naar elkaar toe op het moment, maar ik zal eerder zeggen dat dit ondanks mijn sv is, dan dankzij.
Desondanks heb ik nog steeds mijn sv, en daar vertel ik mijn man niets over. Waarom niet? Omdat ik oprecht van mijn man hou, en me een leven zonder hem niet voor kan en wil stellen. Hij gaat bij me weg als hij erachter komt, daar ben ik na zoveel jaar van overtuigd. En ja, wat GND zegt, daar kan ik me in vinden, ook ik wil mijn man niet kwetsen door hem dat te vertellen.
Ik weet niet zo goed waarom ik mijn sv nog steeds heb. Het lukt me nog steeds niet me van hem los te maken. Ik ben 36, misschien is het een beetje een midlife crisis, maar het gevoel van zo begeerd te worden heb ik nu heel erg nodig. De spanning ervan. Het pubergevoel van een vriendje hebben, ik weet het niet exact te benoemen.
Ik ga ervan uit dat op een gegeven moment dat hele gedoe met die sv ophoudt en dan ga ik gewoon verder met mijn man, alsof er nooit iets gebeurd is. Misschien heb ik het uiteindelijk niet meer zo nodig, misschien raakt sv op me uitgekeken.
Ik zal hoe dan ook gelukkig blijven met mijn man.
Zolang hij er maar nooit achterkomt...
maandag 11 augustus 2008 om 14:16
GND en Engel:
Je bent juist een EGO als je met opties komt waar je alleen zelf achterstaat en zeker als je partner er niet achterstaat. Dan kies je voor jezelf en is de partner geen EGO.
Ieder zijn goed recht om een keuze te maken.
Eigenlijk kies je niet, je denkt alleen aan jezelf.
"je kiest voor je partner en voor je sv"
Je bent juist een EGO als je met opties komt waar je alleen zelf achterstaat en zeker als je partner er niet achterstaat. Dan kies je voor jezelf en is de partner geen EGO.
Ieder zijn goed recht om een keuze te maken.
Eigenlijk kies je niet, je denkt alleen aan jezelf.
"je kiest voor je partner en voor je sv"
maandag 11 augustus 2008 om 14:17
Ik snap goed dat een keuze maken niet makkelijk is. En het vertellen al helemaal niet, want je trekt een beerput aan ellende open, en daar heeft niemand zin in.
Tot zoverre het begrip, ik zou alleen willen dat ik jou (en anderen) kon behoeden voor een fatale afloop, want ik heb meegemaakt hoe zoiets werkt en nog heel lang gaat doorwerken. Als mijn vriend niet eerlijk geweest zou zijn, dan had ik hem die kans niet meer gegeven. Ik zou daar dan niet mee kunnen leven. Het vreemdgaan op zich is te vergeven, niet te vergeten, maar het is mogelijk om eruit te komen. Zolang die basis maar niet wordt ondermijnd. In feite zal hij straks (indien het uitkomt) je nooit meer op je woord geloven. Als je zegt dat je van hem houdt, als je lief bent vraagt hij zich af of je het meent, als je eens te lang weg blijft, het heeft op alles invloed, voor lange tijd. Dat is voor jou vermoeiend, voor hem totdat je dat niet meer volhoudt. Dus ook al gaat je relatie er nu niet aan, de kans is nu aanwezig dat hij er alsnog ooit aan gaat. Als je dat per definitie wilt voorkomen, dan weet je wat je te doen staat
.Maakt het je niet uit, en wil je dat risico nemen, dan moet je dat doen.
Tot zoverre het begrip, ik zou alleen willen dat ik jou (en anderen) kon behoeden voor een fatale afloop, want ik heb meegemaakt hoe zoiets werkt en nog heel lang gaat doorwerken. Als mijn vriend niet eerlijk geweest zou zijn, dan had ik hem die kans niet meer gegeven. Ik zou daar dan niet mee kunnen leven. Het vreemdgaan op zich is te vergeven, niet te vergeten, maar het is mogelijk om eruit te komen. Zolang die basis maar niet wordt ondermijnd. In feite zal hij straks (indien het uitkomt) je nooit meer op je woord geloven. Als je zegt dat je van hem houdt, als je lief bent vraagt hij zich af of je het meent, als je eens te lang weg blijft, het heeft op alles invloed, voor lange tijd. Dat is voor jou vermoeiend, voor hem totdat je dat niet meer volhoudt. Dus ook al gaat je relatie er nu niet aan, de kans is nu aanwezig dat hij er alsnog ooit aan gaat. Als je dat per definitie wilt voorkomen, dan weet je wat je te doen staat
.Maakt het je niet uit, en wil je dat risico nemen, dan moet je dat doen.
maandag 11 augustus 2008 om 14:17
Ja, daar zeg je nog zowat... ik dacht er ook zo'n 15 jaar geleden heel anders over, mijn seksbeleving was ook anders toen en een mens verandert in de jaren... en je partner verandert natuurlijk niet altijd op dezelfde manier mee.
En ja, seks is hier ook het grote punt, de rest verloopt toch aardig soepel.
maandag 11 augustus 2008 om 14:20
Eensch.
Ik heb zelf ook in de situatie gezeten dat een relatiebreuk tot de mogelijkheden behoorde.
Misschien zou voor velen de hakbijl al gevallen zijn, maar ik was 100% eerlijk en open geweest en dat maakte dat het goed is kunnen komen.
Was die eerlijkheid en openheid er niet geweest dan was mijn relatie ter zielen geweest.
Ik heb zelf ook in de situatie gezeten dat een relatiebreuk tot de mogelijkheden behoorde.
Misschien zou voor velen de hakbijl al gevallen zijn, maar ik was 100% eerlijk en open geweest en dat maakte dat het goed is kunnen komen.
Was die eerlijkheid en openheid er niet geweest dan was mijn relatie ter zielen geweest.
maandag 11 augustus 2008 om 14:21
Geheim, wat jij doet, zou voor mij de genadeslag betekenen. Dat je het hebt opgebiecht is heel goed, en je ziet dat het ook gewoon goed is gekomen. Maar door met je sv door te gaan, heb je dus alle credits verloren. Ik denk niet dat er iemand is die daarmee kan leven als het uitkomt.
Als ik erachter kom dat vriend nog contact/iets anders heeft met zijn scharrel, dan is het zonder 1 woord eraan vuil te maken, over. Geen discussie, hij kan vertrekken.
Terwijl ik hem wel een kans heb gegeven, omdat hij zo eerlijk was. Dat is dus grote schijn, geen echte eerlijkheid.
Dat is dus gewoon je eigen straatje schoonvegen, zodat je tegen jezelf kan zeggen hoe goed je bent, en vervolgens alsnog een mes in zijn rug steken. Dat heb je dus niet gedaan uit liefde, maar puur voor jezelf. In feite stelt je huwelijk dus niet zoveel voor. Komt hard over, maar daar handel je naar.
Als ik erachter kom dat vriend nog contact/iets anders heeft met zijn scharrel, dan is het zonder 1 woord eraan vuil te maken, over. Geen discussie, hij kan vertrekken.
Terwijl ik hem wel een kans heb gegeven, omdat hij zo eerlijk was. Dat is dus grote schijn, geen echte eerlijkheid.
Dat is dus gewoon je eigen straatje schoonvegen, zodat je tegen jezelf kan zeggen hoe goed je bent, en vervolgens alsnog een mes in zijn rug steken. Dat heb je dus niet gedaan uit liefde, maar puur voor jezelf. In feite stelt je huwelijk dus niet zoveel voor. Komt hard over, maar daar handel je naar.
maandag 11 augustus 2008 om 14:24
Dat is dus ook mijn ervaring. Maar als jij ermee door was gegaan (stiekem) dan had jij nu die relatie vast niet meer gehad..
sterker nog, dan is de enige mogelijkheid alsnog uit elkaar gaan, omdat de relatie dan is gebaseerd op schijnzekerheid. Fijn voor je partner, om dat te weten. Dat je huwelijk 1 grote leugen is, geef iemand dan tenminste de kans om met een ander gelukkig te worden, maar zelfs dat kan men blijkbaar niet opbrengen. Dus vna liefde is geen sprake.
maandag 11 augustus 2008 om 14:25
@RH: kan kloppen, maar niet iedereen is er al aan toe om zo helder en duidelijk al een keuze te maken. Jij hebt dat wel gedaan: chapeau, echt. Maar wat HvJ al zei: de wereld zit vol grijstinten. Laten we hier nu eens wat begrip voor elkaar opbrengen ipv elkaar zo scherp te veroordelen, misschien dat dat eerder helpt.
anoniem_31755 wijzigde dit bericht op 11-08-2008 14:27
Reden: Potverdikke, eigenlijk weer veel te laat zeg....
Reden: Potverdikke, eigenlijk weer veel te laat zeg....
% gewijzigd
Filosofisch gezien was de eerste mens ter wereld die online was... een koorddanser.
maandag 11 augustus 2008 om 14:30
Al die felle reacties snap ik.. en uiteraard zit er een kern van waarheid in (ja.. als ik overnieuw voor de keuze stond had ik waarschijnlijk een andere keuze gemaakt tav sv.. maar dat is een gepasseerd station..)
Het is simpelweg geen optie meer om nu dit aan te kaarten ("o ja.. ik heb al een jaar lang een s'v.. je wist dat ik hiervoor open stond.."), dat zou in mijn ogen vele malen kwetsender zijn voor mijn man.
Wat ik me wel afvraag is waarom de wens van de een (ik sta er niet achter) sterker zou moeten gelden dan die van de ander (ik sta er wel voor open). Je merkt hier op het forum al dat het praktisch onmogelijk is elkaar te begrijpen..
Ik ben me meer dan bewust van alle mogelijke consequenties en net als Geheim geldt voor mij... ik blijf gelukkig met mijn man .. zolang hij er maar niet achterkomt..
Het is simpelweg geen optie meer om nu dit aan te kaarten ("o ja.. ik heb al een jaar lang een s'v.. je wist dat ik hiervoor open stond.."), dat zou in mijn ogen vele malen kwetsender zijn voor mijn man.
Wat ik me wel afvraag is waarom de wens van de een (ik sta er niet achter) sterker zou moeten gelden dan die van de ander (ik sta er wel voor open). Je merkt hier op het forum al dat het praktisch onmogelijk is elkaar te begrijpen..
Ik ben me meer dan bewust van alle mogelijke consequenties en net als Geheim geldt voor mij... ik blijf gelukkig met mijn man .. zolang hij er maar niet achterkomt..
maandag 11 augustus 2008 om 14:34
@Engel68: dat snap ik ook niet; dat als de ene zegt iets niet te willen dat de ander zich daar maar bij neer moet leggen, of de koffers pakken. Niet zo makkelijk als je een heel leven samen hebt opgebouwd, of er kinderen in het spel zijn. En dat zie ik nergens terugkomen in al die scherpe veroordelingen. Je MOET kiezen, het is zwart of wit.
En ook ik ben eens bedonderd, jee wat deed dat zeer. Wekenlang de weg kwijt geweest. Dus ik snap die kant ook wel. Maar dat was toen, en nu is nu.
En ook ik ben eens bedonderd, jee wat deed dat zeer. Wekenlang de weg kwijt geweest. Dus ik snap die kant ook wel. Maar dat was toen, en nu is nu.
Filosofisch gezien was de eerste mens ter wereld die online was... een koorddanser.
maandag 11 augustus 2008 om 14:34
Ok..dan maar hopen dat je nog heel lang gelukkig blijft op deze manier. Lijkt me doodvermoeiend om die schijn op te moeten houden maar daar kies je zelf voor. Als dat voor jou de beste manier is, dan is dat zo. Ben je niet elke dag bang dat hij iets gaat vermoeden? Dan leef je dus elke dag in angst..of valt dat wel mee? Ik weet van mijn vriend dat elke dag dat hij het voor zich hield, er eentje teveel was. Hij was er letterlijk ziek van, sliep slecht, uit pure angst voor de situatie, de verwarring, de angst dat ik iets zou vermoeden.
maandag 11 augustus 2008 om 14:36
Natuurlijk heb ik daar wel moeite mee, ik heb daar ook een topic over geopend en daardoor ben ik juist tot andere inzichten gekomen. Ik heb ook geroepen het buiten de deur te zoeken en mijn gedrag richting mijn vrouw liet ook ernstig te wensen over op een bepaald moment. Dat enkel en alleen maar om aan mijn grieven tegemoet te komen. Er is nou eenmaal meer dan dat.
Op een gegeven moment moet je het gewoon accepteren zoals het is (hoe vervelend misschien dan ook), dan kies ik voor haar of anders moet ik gewoon mijn koffers pakken.
maandag 11 augustus 2008 om 14:41
Dat is dus helemaal niet zo. Jij hebt de keuze om toch wat met een ander te doen, maar dan zal je de consequenties moeten dragen.
Je partner heeft de keuze dat er niets met een ander gebeurd, maar ook hij/zij zal dan de consequentie smoeten dragen.
Gooi jij het open, dan kan hij/zij kiezen welke consequentie er genomen wordt.
Het ene weegt niet zwaarder dan het andere, alleen heeft jouw keuze om het wel te doen het gevolg dat de relatie beëindigd wordt.
Prima dat jij het geheim wilt houden, omdat je graag de relatie behoud, maar kom niet met de smoes dat de ene wens zwaarder weegt dan de ander.
maandag 11 augustus 2008 om 14:41
Oh..dan is de situatie dus nog veel ernstiger. Ik vind dit eigenlijk nog veel erger; je wekt de suggestie dat je graag wat wilt veranderen in de relatie, zodat het beter wordt. Hij blij, want hij denkt dat het wel goed zit, want jij staat open voor verbeteringen, en ondertussen heb jij een ander...
dan wordt hij dubbel genaaid, en jij ook...(sorry, kon het niet laten)
Klinkt als een fijne relatie.
dan wordt hij dubbel genaaid, en jij ook...(sorry, kon het niet laten)
Klinkt als een fijne relatie.
maandag 11 augustus 2008 om 14:45
Je kan het ook omdraaien:
De partner die kiest om het WEL te doen, dwingt de ander om zich er bij neer te leggen en zijn koffers te pakken. Het is gewoon een verhaal met 2 kanten, meerdere keuzes en meerdere opties.
Wat ik moeilijk vind bij het stiekum doen, is dat je de ander keuzes ontneemt door het achterhouden van informatie, zodat een beslissing niet op eerlijke en gelijkwaardige gronden genomen kan worden.
maandag 11 augustus 2008 om 14:46
Yep, je vind je eigen belangen veeel zwaarwegender dan jullie gezamenlijke belang. Ik vraag me ook af, hoe erg je het daadwerkelik zou vinden als je relatie eraan zou gaan. Blijkbaar niet erg genoeg. Het is heel simpel; als je ziek wordt van de gedachte dat je je partner kunt kwijtraken (kan natuurlijk altijd misgaan, maar in dit geval is de kans vele malen groter, door jouw toedoen), dan neem je geen risico's. Als je dus vreemdgaat, dan calculeer je dat risico in en kun je je blijkbaar niet genoeg voorstellen hoe erg het is als je je partner kwijt bent.
Wat heeeeel vaak gebeurt, is dat men in zo'n geval pas wakker wordt. Shit, het is over, dat was niet de bedoeling, help.
Dan komt de paniek, te laat. Als je je daar iets meer mee bezig zou houden ipv de spannende afspraakjes, dan wordt eea al iets minder spannend. En voor iedereen komt dat moment, als de minnar opeens niet meer zo leuk is/doet.
maandag 11 augustus 2008 om 14:49
Dat is jouw ervaring, omdat jij degene bent die alle feiten kent. Tuurlijk vind jij dit fijn, maar jouw man weet niet dat die fijne relatie in werkelijkheid gebaseerd is op een illusie, op een luchtbel, die zomaar ineens uit elkaar kan spatten. En dus lever jij je fijne relatie in, en hij blijft achter met zijn verdriet en ellende.:
[...]
Dank je, dat is het ook...
maandag 11 augustus 2008 om 14:50
:
Oh..dan is de situatie dus nog veel ernstiger. Ik vind dit eigenlijk nog veel erger; je wekt de suggestie dat je graag wat wilt veranderen in de relatie, zodat het beter wordt. Hij blij, want hij denkt dat het wel goed zit, want jij staat open voor verbeteringen, en ondertussen heb jij een ander...
dan wordt hij dubbel genaaid, en jij ook...(sorry, kon het niet laten)
Klinkt als een fijne relatie.
Toch nog even serieus. Waar komt het verwijt vandaan dat ik alleen maar de suggestie zou wekken dat ik dingen wilde veranderen?
Ik wilde oprecht dingen veranderen, verbeteren, zodat we beiden gelukkiger werden in ons huwelijk.
Ja, ik ga vreemd, maar het is niet zo dat ik mijn huwelijk niet serieus neem.
maandag 11 augustus 2008 om 14:57
Geheim, je wilde dingen verbeteren, dit is blijkbaar niet gelukt. In plaats van de relatie te verbreken ga je vreemd. Ter compensatie. Waarom heb je dit niet even aan je partner verteld zodat die ook zijn conclusies kan trekken (hetzij doorgaan, relatie verbreken, etc)?
Zou dat niet eerlijk zijn geweest, en zo ja, waarom ben je niet zo eerlijk?
Zou dat niet eerlijk zijn geweest, en zo ja, waarom ben je niet zo eerlijk?
