Niet kunnen hardlopen

En als je alleen loopt en niemand hebt om een gesprek mee te voeren helpt meezingen met de muziek om rustiger te lopen, heb ik gemerkt (als er niemand anders in de buurt is in mijn geval dan...)

MadameJean schreef: ↑

03-12-2019 16:17

ja, ik gaf aan dat ik inderdaad (inwendig, konden kleuters dat maar) frustratie ervaar. En dat herken ik niet van mezelf; ik ben in de rest van mijn leven allerminst een kwaaie kleuter die niet van aanpakken houdt en ben een enorme aanhouder. Vandaar dat ik vroeg of mensen het herkenden. Het gevoel van frustratie, niet het feit dat ik een shitty hardloper ben.

Maar je bent geen shitty hardloper, je bent een ongetrainde hardloper.

en heb je dit niet met turnen aan de ringen/ kunstschaatsen en paardendressuur?

Misschien een idee om je aan te melden bij een loopgroep, vaak is er een beginnersgroep. Rustig opbouwen, loopscholing en motivatie van een groep werkt meestal erg goed.

Hardlopen is niet alleen een kwestie van een goede conditie hebben. Daar maak je dus al een denkfout en dan is het logisch dat het je frustreert. Hardlopen moet je opbouwen met schema's. En als je het nog nooit hebt gedaan begin je dus op 0. Het is enorm belastend voor je gewrichten dus denken dat je zo 5 km wegloopt zit er niet in.

Ik ren lang en heel veel, maar ik kan een les bodycombat (of iets in die trant) amper volhouden. Mijn vriendin is een kei in HiT trainingen en andere explosieve kortdurende sporten, maar kan geen km hardlopen.

Je hebt al veel ervaringsvoorbeelden gehad, maar wie weet heb je ook nog wat aan de mijne. Tot mijn 40e snapte ik überhaupt niet wat mensen leuk vonden aan hardlopen. Ik probeerde al jaren om met start to run aan de 5km te komen, maar haakte altijd ergens halverwege weer af (geloof dat ik serieus 12x gestart ben... O.o )

En toen ineens, lukte het wel. Het kostte me een jaar om op de 5 km te komen, een half jaar om door te gaan naar de 7heuvelenloop en nog een half jaar om een halve marathon net in 2,5u uit te lopen (dan loop je overigens dus niet zo heel hard).

Toen kreeg ik door een klein ongelukje een vrij ernstige blessure en kon ik een half jaar niet hardlopen. Het eerste begin was toen: 30 seconden joggen, 1 minuut wandelen. Dat is nu ruim een jaar geleden en een week of 8 geleden liep ik ineens voor het eerst in mijn leven 5k binnen een half uur! Inmiddels blijk ik dat tempo ook 8k lang vol te kunnen houden dus nog even en ik hoop 10k binnen een uur te lopen.

Maar. dat heeft me dus in verschillende opzichten jaren gekost. En er zijn nog steeds dagen dat ik denk dat ik niet vooruit kom. Want dat is in mijn ogen wel echt inherent aan hardlopen: het gaat een tijdje (heel) goed en dan gaat het, soms om onaanwijsbare redenen, ineens weer veel slechter.

MadameJean schreef: ↑

03-12-2019 16:17

ja, ik gaf aan dat ik inderdaad (inwendig, konden kleuters dat maar) frustratie ervaar. En dat herken ik niet van mezelf; ik ben in de rest van mijn leven allerminst een kwaaie kleuter die niet van aanpakken houdt en ben een enorme aanhouder. Vandaar dat ik vroeg of mensen het herkenden. Het gevoel van frustratie, niet het feit dat ik een shitty hardloper ben.

Ik loop al zeker 15 jaar (recreatief) hard en heb, naast heleboel andere dingen, best veel (levens)lessen uit dat rennen gehaald.
Bij hardlopen loop je namelijk gegarandeerd tegen jezelf aan. Al je karaktereigenschappen zullen zich onvermijdelijk openbaren tijdens het rennen: je krachten, zwaktes, angsten, woede, frustraties, ambities enz. Om die mentale component kun je eenvoudigweg niet heen!

Mijn ervaring is dat geen loopronde hetzelfde is en je nooit weet wat je onderweg 'tegenkomt': vermoeidheid, pijn, ongemak, weerstand, onvermogen... maar ook: boven jezelf uitstijgen, runners high, door een weerstand heen lopen, op wolkjes rennen, je grens verleggen of er keihard tegenaan lopen.

Al doende/rennend leer je om te gaan met al die verschillende omstandigheden als: wanneer moet je stoppen en wanneer doorlopen? Waar ligt je grens en hoe ga je daarmee om? Hoe ga je om met weerstand, hoe rem je jezelf af, hoe stel je haalbare doelen, wat is wijs om blessures te voorkomen?

Hardlopen leert je lessen in doseren, nederigheid, doorzetten, falen, afzien, aanpassen, geduld en véél herhalen, oefenen en bijsturen.
En net als bij elke school/studie kun je niet verwachten dat je op hogeschoolniveau begint. Ook hier start je op de 'kleuterschool'.

Gedraag je dus als een kleuter. Leer, groei en verwonder je. Eis niet van jezelf dat je op volwassen niveau moet presteren. Begin met kleuterloopjes: korte intervallen op láág tempo (zo traag als je kunt) en bouw dat langzaam op. Denk niet in kilometers, maar verwerf meters. En kijk hoe je mentaal omgaat met die opbouw: wat doet frustratie, ongeduld en hardheid met je? Waarom moet dat? Hoe kan het anders? Wat is je doel en waarom?

Vanuit mijn ervaring kan ik je meegeven dat hardlopen je veel kan geven en dat verrijkt je leven. Niet dat je daarmee gelijk elk hardlooprondje als psychologische levensles moet gaan beschouwen, want daarvoor is rennen gewoon ook veel te leuk en te lekker. Maar hopelijk ga je dàt ook nog eens ervaren!

*Sikkepit* schreef: ↑

05-12-2019 02:43

Ik loop al zeker 15 jaar (recreatief) hard en heb, naast heleboel andere dingen, best veel (levens)lessen uit dat rennen gehaald.
Bij hardlopen loop je namelijk gegarandeerd tegen jezelf aan. Al je karaktereigenschappen zullen zich onvermijdelijk openbaren tijdens het rennen: je krachten, zwaktes, angsten, woede, frustraties, ambities enz. Om die mentale component kun je eenvoudigweg niet heen!

Mijn ervaring is dat geen loopronde hetzelfde is en je nooit weet wat je onderweg 'tegenkomt': vermoeidheid, pijn, ongemak, weerstand, onvermogen... maar ook: boven jezelf uitstijgen, runners high, door een weerstand heen lopen, op wolkjes rennen, je grens verleggen of er keihard tegenaan lopen.

Al doende/rennend leer je om te gaan met al die verschillende omstandigheden als: wanneer moet je stoppen en wanneer doorlopen? Waar ligt je grens en hoe ga je daarmee om? Hoe ga je om met weerstand, hoe rem je jezelf af, hoe stel je haalbare doelen, wat is wijs om blessures te voorkomen?

Hardlopen leert je lessen in doseren, nederigheid, doorzetten, falen, afzien, aanpassen, geduld en véél herhalen, oefenen en bijsturen.
En net als bij elke school/studie kun je niet verwachten dat je op hogeschoolniveau begint. Ook hier start je op de 'kleuterschool'.

Gedraag je dus als een kleuter. Leer, groei en verwonder je. Eis niet van jezelf dat je op volwassen niveau moet presteren. Begin met kleuterloopjes: korte intervallen op láág tempo (zo traag als je kunt) en bouw dat langzaam op. Denk niet in kilometers, maar verwerf meters. En kijk hoe je mentaal omgaat met die opbouw: wat doet frustratie, ongeduld en hardheid met je? Waarom moet dat? Hoe kan het anders? Wat is je doel en waarom?

Vanuit mijn ervaring kan ik je meegeven dat hardlopen je veel kan geven en dat verrijkt je leven. Niet dat je daarmee gelijk elk hardlooprondje als psychologische levensles moet gaan beschouwen, want daarvoor is rennen gewoon ook veel te leuk en te lekker. Maar hopelijk ga je dàt ook nog eens ervaren!

Mooi geschreven! Dit kun je ook op andere sporten (en yoga) toepassen. Sporttraining is mentale training.

In de yogales zeggen mensen vaak: “maar ik ben niet zo lenig als jij!”. En dan bedoelen ze mijn fysiek, terwijl het er bij yoga vooral om gaat om hoe goed je je spieren kunt aansturen tot loslaten.

Het gaat niet om het resultaat, niet om hoe diep je in een houding komt ten opzichte van een ander -omdat elk lichaam beperkingen heeft (je gewrichtsbouw bepaalt je eindstand). Het gaat om je eigen maximum en het is interessant dat dit per dag, zelfs op dezelfde dag, kan verschillen.

‘Korte’ of ‘stijve’ spieren zijn simpelweg spieren die alleen maar geoefend zijn in aanspannen. Het mooie is dat spieren én je hersenen zich kunnen aanpassen. Blijven (be)oefenen.

*Sikkepit* schreef: ↑

05-12-2019 02:43

Ik loop al zeker 15 jaar (recreatief) hard en heb, naast heleboel andere dingen, best veel (levens)lessen uit dat rennen gehaald.
Bij hardlopen loop je namelijk gegarandeerd tegen jezelf aan. Al je karaktereigenschappen zullen zich onvermijdelijk openbaren tijdens het rennen: je krachten, zwaktes, angsten, woede, frustraties, ambities enz. Om die mentale component kun je eenvoudigweg niet heen!

Mijn ervaring is dat geen loopronde hetzelfde is en je nooit weet wat je onderweg 'tegenkomt': vermoeidheid, pijn, ongemak, weerstand, onvermogen... maar ook: boven jezelf uitstijgen, runners high, door een weerstand heen lopen, op wolkjes rennen, je grens verleggen of er keihard tegenaan lopen.

Al doende/rennend leer je om te gaan met al die verschillende omstandigheden als: wanneer moet je stoppen en wanneer doorlopen? Waar ligt je grens en hoe ga je daarmee om? Hoe ga je om met weerstand, hoe rem je jezelf af, hoe stel je haalbare doelen, wat is wijs om blessures te voorkomen?

Hardlopen leert je lessen in doseren, nederigheid, doorzetten, falen, afzien, aanpassen, geduld en véél herhalen, oefenen en bijsturen.
En net als bij elke school/studie kun je niet verwachten dat je op hogeschoolniveau begint. Ook hier start je op de 'kleuterschool'.

Gedraag je dus als een kleuter. Leer, groei en verwonder je. Eis niet van jezelf dat je op volwassen niveau moet presteren. Begin met kleuterloopjes: korte intervallen op láág tempo (zo traag als je kunt) en bouw dat langzaam op. Denk niet in kilometers, maar verwerf meters. En kijk hoe je mentaal omgaat met die opbouw: wat doet frustratie, ongeduld en hardheid met je? Waarom moet dat? Hoe kan het anders? Wat is je doel en waarom?

Vanuit mijn ervaring kan ik je meegeven dat hardlopen je veel kan geven en dat verrijkt je leven. Niet dat je daarmee gelijk elk hardlooprondje als psychologische levensles moet gaan beschouwen, want daarvoor is rennen gewoon ook veel te leuk en te lekker. Maar hopelijk ga je dàt ook nog eens ervaren!

Mooi! En eens. Ik loop zelf al ruim een jaar een bij een sportpsycholoog voor het hardlopen. En ik ben écht geen topsporter. Maar hardlopen is echt zoveel meer dan lopen. Ik loop over het algemeen fysiek gezien met gemak een marathon, maar mentaal gezien kan zelfs 10 km nog een hele opgave zijn.

En ja, ik vind het het leukste dat er bestaat

MadameJean schreef: ↑

02-12-2019 23:04

Het zit idd wel diep ja. Maar het lijkt me leuk om te kunnen rennen uit alle macht. Fietsen doe ik al, en zoek juist iets dat ook in eigen tijd kan en overal...

Ik heb er ook heel lang over gedaan voor ik redelijk kon hardlopen.
Ik dacht aan het begin ook vaak aan stoppen, ik dacht waarom lukt het iedereen wel en mij niet.
Maar later kwam ik er achter dat helemaal niet iedereen het meteen kan.
Heel veel oefenen en doorzetten. Je moet door de zure appel heen bijten daarna wordt het leuker.

Ik had hetzelfde: niet kunnen hardlopen (werd onwel, direct buiten adem en gaf het vervolgens snel op) en verder een prima conditie. Totdat ik met een colleg op een middag ineens 5km liep. Ik wilde met "start to run" beginnen maar dat werd afgelast. Het was zeker niet snel, een beetje sneller dan wandelen zeg maar ...
Toen heb ik een soort van klik gemaakt, ik wist ineens dat ik het wel kon. Na een tijdje liep ik 10km in een uur en ik vond het fantastisch. Nu loop vooral tijdens de zomer maar ben snel terug op tempo.

MadameJean schreef: ↑

02-12-2019 23:01

En is er iemand die de frustratie en woede herkent? Ik heb dat dus vooral met hardlopen. Niet met andere sport (en ook niet met werk ofzo).

ik herken het, niet van mezelf, wel van mijn vriendin. Zij heeft het opgebouwd met een beginnerstraining bij zo'n loopgroep. Daar zaten echt meerdere die niet meer dan 1 min kunnen rennen. Je leert dan ook alles over goede warming-up, ademhaling, looptechniek enz.
Prijs viel heel erg mee (sportschool is duurder) en ze heeft er echt veel aan gehad, nu een half jaar later loopt ze nog steeds 2x per week.

Ik kan ook niet hardlopen. Heel gauw zweten, keelpijn, last van mijn mild, hijgen. Nooit een goede conditie gehad. Ik weet nu dat het komt doordat ik minder longinhoud heb en dat is waarschijnlijk altijd zo geweest. Als kind en puber was ik ook sneller moe dan leeftijdsgenoten. Ik beweeg wel, vooral wandelen. En af en toe zwemmen. Dan gaat me veel beter af.

*Sikkepit* schreef: ↑

05-12-2019 02:43

Ik loop al zeker 15 jaar (recreatief) hard en heb, naast heleboel andere dingen, best veel (levens)lessen uit dat rennen gehaald.
Bij hardlopen loop je namelijk gegarandeerd tegen jezelf aan. Al je karaktereigenschappen zullen zich onvermijdelijk openbaren tijdens het rennen: je krachten, zwaktes, angsten, woede, frustraties, ambities enz. Om die mentale component kun je eenvoudigweg niet heen!

Mijn ervaring is dat geen loopronde hetzelfde is en je nooit weet wat je onderweg 'tegenkomt': vermoeidheid, pijn, ongemak, weerstand, onvermogen... maar ook: boven jezelf uitstijgen, runners high, door een weerstand heen lopen, op wolkjes rennen, je grens verleggen of er keihard tegenaan lopen.

Al doende/rennend leer je om te gaan met al die verschillende omstandigheden als: wanneer moet je stoppen en wanneer doorlopen? Waar ligt je grens en hoe ga je daarmee om? Hoe ga je om met weerstand, hoe rem je jezelf af, hoe stel je haalbare doelen, wat is wijs om blessures te voorkomen?

Hardlopen leert je lessen in doseren, nederigheid, doorzetten, falen, afzien, aanpassen, geduld en véél herhalen, oefenen en bijsturen.
En net als bij elke school/studie kun je niet verwachten dat je op hogeschoolniveau begint. Ook hier start je op de 'kleuterschool'.

Gedraag je dus als een kleuter. Leer, groei en verwonder je. Eis niet van jezelf dat je op volwassen niveau moet presteren. Begin met kleuterloopjes: korte intervallen op láág tempo (zo traag als je kunt) en bouw dat langzaam op. Denk niet in kilometers, maar verwerf meters. En kijk hoe je mentaal omgaat met die opbouw: wat doet frustratie, ongeduld en hardheid met je? Waarom moet dat? Hoe kan het anders? Wat is je doel en waarom?

Vanuit mijn ervaring kan ik je meegeven dat hardlopen je veel kan geven en dat verrijkt je leven. Niet dat je daarmee gelijk elk hardlooprondje als psychologische levensles moet gaan beschouwen, want daarvoor is rennen gewoon ook veel te leuk en te lekker. Maar hopelijk ga je dàt ook nog eens ervaren!

Mooi verwoord, en ik herken het wel, maar... níet met hardlopen! Want met hardlopen heb ik precies hetzelfde probleem als TO: het maakt me gefrustreerd, boos en het LUKT niet!

Aan mijn discipline of fitheid ligt het niet, want als ik me iets voorneem, ben ik bereid om alle hordes te nemen en trek ik gerust een jaar uit om mijn doel te behalen. Zo nam ik me vorig jaar op 31 december voor om binnen een jaar 10 strikte chin ups te kunnen, en inmiddels is me dat (bijna) gelukt - ik kan er 9. Daar heb ik bijna dagelijks voor getraind, ik ben begonnen als een kleuter, en het was (en is nog steeds) loodzwaar, maar ik heb er ongelooflijk veel plezier in en het is een enorme kick om iets te kunnen dat maar weinig mensen kunnen. Gewoon: voor de fun. En omdat het leuk is om de strijd aan te gaan met jezelf.

Maar dan dat verdomde hardlopen... mijn god, wat een ellende. Mijn broer en zus zijn fanatieke hardlopers, en tijdens gezamenlijke vakanties lopen zij vaak al vroeg langs het strand. Nou... ik wilde natuurlijk meedoen! Ik heb me dus opgegeven voor een cursus hardlopen bij mij in de buurt, en die cursus werd nota bene gegeven door een fysiotherapeut. Ik heb hem verteld dat ik bang was voor blessures, omdat mijn lichaam (volgens mij...) niet geschikt was voor hardlopen. Korte spieren en zo. Hij vond na een proefrondje dat ik prima liep - ik mocht dus meelopen met de groep. Binnen twee trainingen had ik een zware hamstringblessure te pakken! Vervolgens heb ik een halfjaar op de behandeltafel van de fysiotherapeut gelegen - hij sloeg met zijn hardloopcursus bij wijze van spreken twee vliegen in één klap - en daarna ben ik, fanatiek als ik ben, tóch weer gaan hardlopen. Dat heb ik ruim een jaar volgehouden, zo'n drie keer per week, en dat ging op zich best lekker. Ik ren niet heel hard, maar 5 tot 7 kilometer kan ik wel volbrengen.

En toch... inmiddels geef ik het ook gewoon toe aan mezelf... ik HAAT het. Het doet altijd een beetje pijn (aan mijn knie, of aan mijn heup, of ergens onderin mijn rug, of aan de zijkant van mijn voet, of weet ik veel waar precies, maar er is altijd wel een pijntje dat me afleidt van het zogenaamde plezier dat hardlopen zou moeten brengen), het is saai (héél saai!) en dan begint het halverwege ook nog te regenen of te hagelen, en... nou ja... ik kan gewoon echt véél leukere dingen bedenken om te doen in mijn vrije tijd

Tegenwoordig wandel ik. Heerlijk! Ik kan lekker om me heen kijken, mijn gedachten alle kanten uit laten waaieren, een beetje mijmeren en peinzen, en na een uur ben ik helemaal gelukkig (en best wel moe).

Kortom: hardlopen is gewoon niet voor iedereen weggelegd. Het moet je liggen, zowel fysiek als mentaal. Ik vind het eigenlijk een hele opluchting dat ik eindelijk van dat stomme hardloop-syndroom verlost ben. Ik heb het echt een serieuze kans gegeven, inclusief een langdurige blessure, maar ik kan tegenwoordig gewoon lachend tegen mijn broer en zus zeggen dat ik zéker niet mee ga hardlopen op het strand, omdat ik er geen zak aan vind. Ik zwaai wel naar ze, als ik relaxed langs de branding wandel

samarinde schreef: ↑

18-12-2019 01:09

Kortom: hardlopen is gewoon niet voor iedereen weggelegd. Het moet je liggen, zowel fysiek als mentaal. Ik vind het eigenlijk een hele opluchting dat ik eindelijk van dat stomme hardloop-syndroom verlost ben. Ik heb het echt een serieuze kans gegeven, inclusief een langdurige blessure, maar ik kan tegenwoordig gewoon lachend tegen mijn broer en zus zeggen dat ik zéker niet mee ga hardlopen op het strand, omdat ik er geen zak aan vind. Ik zwaai wel naar ze, als ik relaxed langs de branding wandel

Heeft dat hardlopen je toch nog maar mooi een levenslesje geleerd, namelijk dat je niet alles hoeft te willen in je leven en dat je dus ook iets naast je neer kunt leggen als je merkt dat het niet voor je weggelegd is.

hondenmens schreef: ↑

16-12-2019 22:39

Ik kan ook niet hardlopen. Heel gauw zweten, keelpijn, last van mijn mild, hijgen. Nooit een goede conditie gehad. Ik weet nu dat het komt doordat ik minder longinhoud heb en dat is waarschijnlijk altijd zo geweest. Als kind en puber was ik ook sneller moe dan leeftijdsgenoten. Ik beweeg wel, vooral wandelen. En af en toe zwemmen. Dan gaat me veel beter af.

Zweten, hijgen, steken in de buik, dat zijn zomaar zaken die er een beetje bijhoren. Alles behalve die keelpijn..wat bedoel je daar precies mee?
Het is hetzelfde as zeggend dat je niet kan schaatsen omdat je snel uitglijdt op het ijs.


Is 'minder longinhoud' een gediagnosticeerde medische conditie? Heeft de arts toen gezegd dat je niet kunt/mag sporten?

kadanz schreef: ↑

20-12-2019 13:22

Zweten, hijgen, steken in de buik, dat zijn zomaar zaken die er een beetje bijhoren. Alles behalve die keelpijn..wat bedoel je daar precies mee?
Het is hetzelfde as zeggend dat je niet kan schaatsen omdat je snel uitglijdt op het ijs.


Is 'minder longinhoud' een gediagnosticeerde medische conditie? Heeft de arts toen gezegd dat je niet kunt/mag sporten?

Die minder longinhoud is geconstateerd bij een longtest voor een langdurige verkoudheid. Ik mag wel sporten, maar zal nooit op hoog niveau kunnen sporten. Dat wil ik ook niet, maar het gaat erom dat ik minder uithoudingsvermogen heb dan anderen. Bovengenoemde klachten krijg ik gewoon heel snel. En daarom doe ik liever sporten waarbij ik die klachten niet of veel minder heb.

samarinde schreef: ↑

18-12-2019 01:09

Het doet altijd een beetje pijn (aan mijn knie, of aan mijn heup, of ergens onderin mijn rug, of aan de zijkant van mijn voet, of weet ik veel waar precies, maar er is altijd wel een pijntje dat me afleidt van het zogenaamde plezier dat hardlopen zou moeten brengen), het is saai (héél saai!) en dan begint het halverwege ook nog te regenen of te hagelen, en... nou ja... ik kan gewoon echt véél leukere dingen bedenken om te doen in mijn vrije tijd

Tegenwoordig wandel ik. Heerlijk! Ik kan lekker om me heen kijken, mijn gedachten alle kanten uit laten waaieren, een beetje mijmeren en peinzen, en na een uur ben ik helemaal gelukkig (en best wel moe).

Als 'langzaam' lopen jouw sport is, prima toch? Al vraag ik me af hoe het zit met de regen, hagel en de saaiheid, of heb je daar alleen last van als je hard loopt?

hondenmens schreef: ↑

20-12-2019 13:28

Die minder longinhoud is geconstateerd bij een longtest voor een langdurige verkoudheid. Ik mag wel sporten, maar zal nooit op hoog niveau kunnen sporten. Dat wil ik ook niet, maar het gaat erom dat ik minder uithoudingsvermogen heb dan anderen. Bovengenoemde klachten krijg ik gewoon heel snel. En daarom doe ik liever sporten waarbij ik die klachten niet of veel minder heb.

Zonder betweterig te willen klinken: juist door te sporten bouw je uithoudingsvermogen op waardoor je veel beter om zal kunnen gaan met een mindere longinhoud. Dan loop je maar 10 kilometer per uur in plaats van 12, je hoeft niet per sé op hoog niveau te lopen..

J hoeft niet te gaan hardlopen, maar ik vind het zonde om het af te strepen vanwege een iets mindere basisconditie.

kadanz schreef: ↑

20-12-2019 13:39

Zonder betweterig te willen klinken: juist door te sporten bouw je uithoudingsvermogen op waardoor je veel beter om zal kunnen gaan met een mindere longinhoud. Dan loop je maar 10 kilometer per uur in plaats van 12, je hoeft niet per sé op hoog niveau te lopen..

J hoeft niet te gaan hardlopen, maar ik vind het zonde om het af te strepen vanwege een iets mindere basisconditie.

Precies dit, ik heb zware astma en hardlopen is niet makkelijk voor me maar maakt me wel zoveel gezonder en mn longen ook stukken sterker.

Ik kan ook niet hardlopen.
Ik herken de symptomen: de eerste keer "Evy" kwam ik ook roggelend en kuchend thuis... als een verstokte roker, terwijl ik nog nooit een sigaret heb aangeraakt.
Maar na een 10 keer, is dat wel over... dan heb je meer adem en hou je het langer vol. Maar.... dan komt wellicht shin splints er voor terug

Mijn advies: wacht nog 10 jaar en je hebt de behoefte, om net zo hard te kunnen rennen als de rest, niet meer...

MadameJean schreef: ↑

02-12-2019 22:59

Thanks voor alle tips. Ik ben idd na 2 minuten Idd helemaal buiten adem. En dan ga ik wandelen maar mss (ook te hard). En op ademhaling let ik al helemaal niet. maar het kan dus, helemaal geen loopconditie hebben maar verder wel redelijk fysiek functioneren?

Hardlopen is ook niet een kwestie van puur alleen maar conditie is mijn ervaring. Toen ik ermee begon was ik net als jij. Nu ben ik door twee zwangerschappen weer op het nulpunt zo ongeveer, maar houd het toch langer vol dan die eerste keer dat ik ermee begon. Blijkbaar is het ook iets dat je een beetje moet oefenen ofzo, zal wel met de manier van lopen/ademen etc te maken hebben.

MadameJean schreef: ↑

23-12-2019 19:39

Kleine update: ik kan inmiddels wat verder rennen. Rustig aan, en ik raak nog steeds gefrustreerd maar minder aangezien ik minder te hard ga. Het helpt.

Good for you!