Thuis
alle pijlers
Kattenbelsels (verhalen over je kattige huisgenoten)
dinsdag 7 juli 2009 om 13:37
Negen hebben we er in huis. Katten. En allemaal anders he, qua karakter, dat maakt katten ook zo geweldig. Dat je al die verschillende katsoonlijkheden in huis hebt en mag meedoen in hun leven. Want wist je dat katten mensen houden en niet andersom? Ik woon bij de katten en mág ze voeden en hun kattenbak verschonen, bofferd die ik ben.
Als ik niet meer beval dan zetten ze me zonder pardon op Marktplaats. 'Goed tehuis gezocht voor vrouwtjesmens, 40, mollig, vriendelijk in de omgang, humor (hou het wel simpel) kinderen geen bezwaar.' Zoiets.
Hebben jullie ook van die unieke poezenmeiden en kattenjongens?
Beschrijf ze eens, katkaraktergewijs?
Als ik niet meer beval dan zetten ze me zonder pardon op Marktplaats. 'Goed tehuis gezocht voor vrouwtjesmens, 40, mollig, vriendelijk in de omgang, humor (hou het wel simpel) kinderen geen bezwaar.' Zoiets.
Hebben jullie ook van die unieke poezenmeiden en kattenjongens?
Beschrijf ze eens, katkaraktergewijs?
dinsdag 7 juli 2009 om 17:14
Oh, wat leuk allemaal om te lezen!
Hier wonen 2 katers. Of nou ja, zij huren de flat en wij mogen er bij. De heren zijn 2 Burmezen: Fido van 9 jaar en Puk van 5 maanden. Eerst hadden we Fido en Joepie maar Joep is afgelopen 1 april helaas gestorven aan een nare, slopende hartziekte. Het werd in januari ontdekt en nog geen 3 maanden later was het einde verhaal, hij is maar 3 jaar geworden. Burmezen zijn enorme gezelligheidsbeestjes en Fido miste Joepie ontzettend. Vandaar dat we heel snel besloten om Puk erbij te nemen.
Fido is een grote zwarte olifant van zo'n 7 kilo. Ik kreeg hem als klein zwart dropje en is sindsdien qua omvang en gewicht vervijfvoudigd. Hij is een enorme kletskous en zegt (helaas) geen miauw maar bwêêêh en bwôôôh en mwâââ. En dat met het volume van een misthoorn. Een grote, vriendelijke knuffelkont die iedereen aardig vindt, zelfs de loodgieter of de verwarmingsmonteur. Hij doet nog net niet zelf de deur open. Ook onze verzekeringsmeneer vindt hij erg lief. Hij bijt ook graag zachtjes in je neus waardoor de verzekeringsmeneer ooit met een tissue op de bank zat omdat Fido per ongeluk ietsje harder beet. Buiten is Fi een ramp: dominant (Burmees-eigen) en razend nieuwsgierig. Hij is in het verleden al 2 x bij mensen naar binnen gesniekt waardoor ik dus ook mijn WA-verzekering heb moeten inschakelen. De eerste keer was hij in een slaapkamer bij een huis bij mij in de buurt terecht gekomen en toen de heer des huizes eens ging kijken wat dat gerommel op de slaapkamer toch was, schrokken Fi en hij zo van elkaar dat Fi de tere vitrage invloog en vervolgens met vitrage én gordijnroe weer naar beneden kwam. Gelukkig kwam mijn bovenbuurmeisje op straat langs, hoorde van de consternatie en heeft Fido enigszins kunnen kalmeren en naar buiten kunnen krijgen. De tweede keer was bij mijn overburen: op een mooie zomeravond is Fido daar naar binnen gelopen en toen de zoon des huizes de volgende ochtend vroeg de woonkamer inkwam om zijn krantenwijk te lopen, hoorde hij gerommel. Hij pakte de vlaggenstok (proest) want hij dacht dat er een inbreker was. Buurjongen ging op jacht en trof Fido die, tijdens zijn vlucht, en passant wat vaasjes en prullaria in de vensterbank ommaaide. Toen hij vervolgens, na een enorme vechtpartij met een andere kater, bijna het hoekje omging door een onderhuidse ontsteking, heb ik besloten om hem maar niet meer buiten te laten en dus een vriendje voor hem erbij te nemen. Dat werd Joepie dus.
Fido is ook een enorme handige fiepert: hij krijgt kasten en laden open, ookal hebben ze een ronde knop. Ook een houten kastje met een draaiknop is geen probleem. En hij houdt erg van eten: 's ochtends, als hij vind dat zijn bakje gevuld moet worden, bompt hij me 'subtiel' richting keuken. En hij is sterk: kippengaas dat we op het balkon spanden om hem óp het balkon te houden, werd gewoon in tweeën gerukt.
Maar het is mijn heerlijke zwarte vent die ik voor geen goud wil missen. We hebben al heel veel meegemaakt samen en daardoor is 'ie voor mijn heel bijzonder.
Hier wonen 2 katers. Of nou ja, zij huren de flat en wij mogen er bij. De heren zijn 2 Burmezen: Fido van 9 jaar en Puk van 5 maanden. Eerst hadden we Fido en Joepie maar Joep is afgelopen 1 april helaas gestorven aan een nare, slopende hartziekte. Het werd in januari ontdekt en nog geen 3 maanden later was het einde verhaal, hij is maar 3 jaar geworden. Burmezen zijn enorme gezelligheidsbeestjes en Fido miste Joepie ontzettend. Vandaar dat we heel snel besloten om Puk erbij te nemen.
Fido is een grote zwarte olifant van zo'n 7 kilo. Ik kreeg hem als klein zwart dropje en is sindsdien qua omvang en gewicht vervijfvoudigd. Hij is een enorme kletskous en zegt (helaas) geen miauw maar bwêêêh en bwôôôh en mwâââ. En dat met het volume van een misthoorn. Een grote, vriendelijke knuffelkont die iedereen aardig vindt, zelfs de loodgieter of de verwarmingsmonteur. Hij doet nog net niet zelf de deur open. Ook onze verzekeringsmeneer vindt hij erg lief. Hij bijt ook graag zachtjes in je neus waardoor de verzekeringsmeneer ooit met een tissue op de bank zat omdat Fido per ongeluk ietsje harder beet. Buiten is Fi een ramp: dominant (Burmees-eigen) en razend nieuwsgierig. Hij is in het verleden al 2 x bij mensen naar binnen gesniekt waardoor ik dus ook mijn WA-verzekering heb moeten inschakelen. De eerste keer was hij in een slaapkamer bij een huis bij mij in de buurt terecht gekomen en toen de heer des huizes eens ging kijken wat dat gerommel op de slaapkamer toch was, schrokken Fi en hij zo van elkaar dat Fi de tere vitrage invloog en vervolgens met vitrage én gordijnroe weer naar beneden kwam. Gelukkig kwam mijn bovenbuurmeisje op straat langs, hoorde van de consternatie en heeft Fido enigszins kunnen kalmeren en naar buiten kunnen krijgen. De tweede keer was bij mijn overburen: op een mooie zomeravond is Fido daar naar binnen gelopen en toen de zoon des huizes de volgende ochtend vroeg de woonkamer inkwam om zijn krantenwijk te lopen, hoorde hij gerommel. Hij pakte de vlaggenstok (proest) want hij dacht dat er een inbreker was. Buurjongen ging op jacht en trof Fido die, tijdens zijn vlucht, en passant wat vaasjes en prullaria in de vensterbank ommaaide. Toen hij vervolgens, na een enorme vechtpartij met een andere kater, bijna het hoekje omging door een onderhuidse ontsteking, heb ik besloten om hem maar niet meer buiten te laten en dus een vriendje voor hem erbij te nemen. Dat werd Joepie dus.
Fido is ook een enorme handige fiepert: hij krijgt kasten en laden open, ookal hebben ze een ronde knop. Ook een houten kastje met een draaiknop is geen probleem. En hij houdt erg van eten: 's ochtends, als hij vind dat zijn bakje gevuld moet worden, bompt hij me 'subtiel' richting keuken. En hij is sterk: kippengaas dat we op het balkon spanden om hem óp het balkon te houden, werd gewoon in tweeën gerukt.
Maar het is mijn heerlijke zwarte vent die ik voor geen goud wil missen. We hebben al heel veel meegemaakt samen en daardoor is 'ie voor mijn heel bijzonder.
Ik ben mijn eigen bananenschil
dinsdag 7 juli 2009 om 17:18
Wij hebben Joris. Joris is inmiddels drie jaar. De eerste half jaar heeft hij geen beste start gehad. Poes was 1 week buiten en werd direct aangereden. Zware operatie en een staartamputatie tot gevolg. Later nog een behoorlijk haaruitval op zijn rug. Nu is het wel een beetje teruggekomen, maar dan in een andere kleur. Hij was in zijn geheel grijsgestreept en nu zit daar een wit vlak met haarloze stukken. Al met al niet de mooiste poes, maar de hele buurt is dol op hem. Hij buurt bij iedereen en inmiddels heeft hij ook een tweetal vriendjes. De buurman en de buurvrouw. Ze halen elkaar steevast iedere dag op om te spelen en proberen ook elkaars voerbakje leeg te eten, want bij de buren is het natuurlijk altijd veel lekkerder.
Hij ligt het liefst bij de buren op de glijbaan in het zonnetje en vindt het ook heerlijk om te ravotten. 's avonds gaat hij meestal naar buiten, want dat wil hij het liefst. Ik heb hem het liefst de hele dag om mij heen, maar dat wil meneer niet. Als hij eens een avondje niet de hort op is, dan komt hij altijd bij me in bed liggen. Heerlijk met zijn pootjes in mijn gezicht.
Hij ligt het liefst bij de buren op de glijbaan in het zonnetje en vindt het ook heerlijk om te ravotten. 's avonds gaat hij meestal naar buiten, want dat wil hij het liefst. Ik heb hem het liefst de hele dag om mij heen, maar dat wil meneer niet. Als hij eens een avondje niet de hort op is, dan komt hij altijd bij me in bed liggen. Heerlijk met zijn pootjes in mijn gezicht.
dinsdag 7 juli 2009 om 17:20
quote:Olijfje_ schreef op 07 juli 2009 @ 17:14:
Oh, wat leuk allemaal om te lezen!
Hier wonen 2 katers. Of nou ja, zij huren de flat en wij mogen er bij. De heren zijn 2 Burmezen: Fido van 9 jaar en Puk van 5 maanden. Eerst hadden we Fido en Joepie maar Joep is afgelopen 1 april helaas gestorven aan een nare, slopende hartziekte. Het werd in januari ontdekt en nog geen 3 maanden later was het einde verhaal, hij is maar 3 jaar geworden. Burmezen zijn enorme gezelligheidsbeestjes en Fido miste Joepie ontzettend. Vandaar dat we heel snel besloten om Puk erbij te nemen.
Fido is een grote zwarte olifant van zo'n 7 kilo. Ik kreeg hem als klein zwart dropje en is sindsdien qua omvang en gewicht vervijfvoudigd. Hij is een enorme kletskous en zegt (helaas) geen miauw maar bwêêêh en bwôôôh en mwâââ. En dat met het volume van een misthoorn. Een grote, vriendelijke knuffelkont die iedereen aardig vindt, zelfs de loodgieter of de verwarmingsmonteur. Hij doet nog net niet zelf de deur open. Ook onze verzekeringsmeneer vindt hij erg lief. Hij bijt ook graag zachtjes in je neus waardoor de verzekeringsmeneer ooit met een tissue op de bank zat omdat Fido per ongeluk ietsje harder beet. Buiten is Fi een ramp: dominant (Burmees-eigen) en razend nieuwsgierig. Hij is in het verleden al 2 x bij mensen naar binnen gesniekt waardoor ik dus ook mijn WA-verzekering heb moeten inschakelen. De eerste keer was hij in een slaapkamer bij een huis bij mij in de buurt terecht gekomen en toen de heer des huizes eens ging kijken wat dat gerommel op de slaapkamer toch was, schrokken Fi en hij zo van elkaar dat Fi de tere vitrage invloog en vervolgens met vitrage én gordijnroe weer naar beneden kwam. Gelukkig kwam mijn bovenbuurmeisje op straat langs, hoorde van de consternatie en heeft Fido enigszins kunnen kalmeren en naar buiten kunnen krijgen. De tweede keer was bij mijn overburen: op een mooie zomeravond is Fido daar naar binnen gelopen en toen de zoon des huizes de volgende ochtend vroeg de woonkamer inkwam om zijn krantenwijk te lopen, hoorde hij gerommel. Hij pakte de vlaggenstok (proest) want hij dacht dat er een inbreker was. Buurjongen ging op jacht en trof Fido die, tijdens zijn vlucht, en passant wat vaasjes en prullaria in de vensterbank ommaaide. Toen hij vervolgens, na een enorme vechtpartij met een andere kater, bijna het hoekje omging door een onderhuidse ontsteking, heb ik besloten om hem maar niet meer buiten te laten en dus een vriendje voor hem erbij te nemen. Dat werd Joepie dus.
Fido is ook een enorme handige fiepert: hij krijgt kasten en laden open, ookal hebben ze een ronde knop. Ook een houten kastje met een draaiknop is geen probleem. En hij houdt erg van eten: 's ochtends, als hij vind dat zijn bakje gevuld moet worden, bompt hij me 'subtiel' richting keuken. En hij is sterk: kippengaas dat we op het balkon spanden om hem óp het balkon te houden, werd gewoon in tweeën gerukt.
Maar het is mijn heerlijke zwarte vent die ik voor geen goud wil missen. We hebben al heel veel meegemaakt samen en daardoor is 'ie voor mijn heel bijzonder.
Oh, wat leuk allemaal om te lezen!
Hier wonen 2 katers. Of nou ja, zij huren de flat en wij mogen er bij. De heren zijn 2 Burmezen: Fido van 9 jaar en Puk van 5 maanden. Eerst hadden we Fido en Joepie maar Joep is afgelopen 1 april helaas gestorven aan een nare, slopende hartziekte. Het werd in januari ontdekt en nog geen 3 maanden later was het einde verhaal, hij is maar 3 jaar geworden. Burmezen zijn enorme gezelligheidsbeestjes en Fido miste Joepie ontzettend. Vandaar dat we heel snel besloten om Puk erbij te nemen.
Fido is een grote zwarte olifant van zo'n 7 kilo. Ik kreeg hem als klein zwart dropje en is sindsdien qua omvang en gewicht vervijfvoudigd. Hij is een enorme kletskous en zegt (helaas) geen miauw maar bwêêêh en bwôôôh en mwâââ. En dat met het volume van een misthoorn. Een grote, vriendelijke knuffelkont die iedereen aardig vindt, zelfs de loodgieter of de verwarmingsmonteur. Hij doet nog net niet zelf de deur open. Ook onze verzekeringsmeneer vindt hij erg lief. Hij bijt ook graag zachtjes in je neus waardoor de verzekeringsmeneer ooit met een tissue op de bank zat omdat Fido per ongeluk ietsje harder beet. Buiten is Fi een ramp: dominant (Burmees-eigen) en razend nieuwsgierig. Hij is in het verleden al 2 x bij mensen naar binnen gesniekt waardoor ik dus ook mijn WA-verzekering heb moeten inschakelen. De eerste keer was hij in een slaapkamer bij een huis bij mij in de buurt terecht gekomen en toen de heer des huizes eens ging kijken wat dat gerommel op de slaapkamer toch was, schrokken Fi en hij zo van elkaar dat Fi de tere vitrage invloog en vervolgens met vitrage én gordijnroe weer naar beneden kwam. Gelukkig kwam mijn bovenbuurmeisje op straat langs, hoorde van de consternatie en heeft Fido enigszins kunnen kalmeren en naar buiten kunnen krijgen. De tweede keer was bij mijn overburen: op een mooie zomeravond is Fido daar naar binnen gelopen en toen de zoon des huizes de volgende ochtend vroeg de woonkamer inkwam om zijn krantenwijk te lopen, hoorde hij gerommel. Hij pakte de vlaggenstok (proest) want hij dacht dat er een inbreker was. Buurjongen ging op jacht en trof Fido die, tijdens zijn vlucht, en passant wat vaasjes en prullaria in de vensterbank ommaaide. Toen hij vervolgens, na een enorme vechtpartij met een andere kater, bijna het hoekje omging door een onderhuidse ontsteking, heb ik besloten om hem maar niet meer buiten te laten en dus een vriendje voor hem erbij te nemen. Dat werd Joepie dus.
Fido is ook een enorme handige fiepert: hij krijgt kasten en laden open, ookal hebben ze een ronde knop. Ook een houten kastje met een draaiknop is geen probleem. En hij houdt erg van eten: 's ochtends, als hij vind dat zijn bakje gevuld moet worden, bompt hij me 'subtiel' richting keuken. En hij is sterk: kippengaas dat we op het balkon spanden om hem óp het balkon te houden, werd gewoon in tweeën gerukt.
Maar het is mijn heerlijke zwarte vent die ik voor geen goud wil missen. We hebben al heel veel meegemaakt samen en daardoor is 'ie voor mijn heel bijzonder.
dinsdag 7 juli 2009 om 17:39
Fido is trouwens ook een enórme kletskous. We kunnen hele gesprekken met hem voeren. En andere mensen dus ook. Vroeger zat 'ie altijd op het balkon met het eerder genoemde bovenbuurmeisje te kwekken en zij lag dan altijd helemaal in een deuk. In ons vorige huis woonden we op de eerste etage en het (met bloed, zweet en tranen Fido-proof gemaakte) balkon lag precies boven de parkeerplaats. Slachtoffers zát dus Iedere persoon die maar 'hallo poes' zei of zelfs maar naar hem keek, kreeg een heel gesprek naar zich toe getoeterd. En hier is de buurvrouw af en toe het slachtoffer.
Ik ben mijn eigen bananenschil
dinsdag 7 juli 2009 om 21:40
quote:eleonora schreef op 07 juli 2009 @ 16:20:
[...]
Mensen die geen katten hebben begrijpen dat soort uitspraken nooit maar zo is het toch precies?Inderdaad, in mijn vriendenkring heeft niemand katten en ze vinden mij dan ook maar een gek wijf als ik weer eens over ze door zit te zeuren!
[...]
Mensen die geen katten hebben begrijpen dat soort uitspraken nooit maar zo is het toch precies?Inderdaad, in mijn vriendenkring heeft niemand katten en ze vinden mij dan ook maar een gek wijf als ik weer eens over ze door zit te zeuren!
My heart says chocolate and wine. But my jeans say, for the love of god woman, eat a salad!
dinsdag 7 juli 2009 om 21:57
Bij mij thuis twee poezen. Mijn meiden noem ik ze altijd. Katcha en Rosa. Twee zusjes.
Katcha is de prinses. Komt op schoot liggen en begint dan te kwijlen. Mauwen kan ze niet, maar piepen (als een muis) als de beste. Ik noem haar dan ook vaak Kleine kat of Kleine muis. Of Boeffie. Ze kan soms heel stilletjes naar de keuken lopen, en als ik haar dan ineens zie wegschieten, zie ik dat ze weer iets heeft gejat. Een stukje papier, een avocadoschil, een plakje kaas, of - zoals laatst - een hele dure plak biologisch spek. En dan gaat ze onder het bed zitten grommen.
Katcha kent het woord 'doei'. Als ik aan de telefoon ben, wil ophangen, en doei zeg, komt ze direct naar me toerennen om kopjes te geven.
Rosa is een lieve theemuts. Vaak op zichzelf, maar kan ineens heel aanhankelijk zijn en in katzwijm op mijn schoot liggen. Raakt helemaal opgewonden als er vliegjes in huis zitten. Kijkt me dan vragend aan of ze er achteraan mag en gaat tegelijk klagelijk miauwen als ze er niet bij kan. Rosa herkent het flesje Catmilk van Whiskas. Als ik het op zaterdag uit mijn tas haal (weekendtraktatie) raakt ze direct in extase en begint ze enthousiast kopjes te geven en mijn hand te likken. Zo leuk.
Rosey is op zichzelf, maar de laatste dagen speelt ze gewillig voor zakdoek en zit ze standaard in de troostmodus. Bijnaam is nu dus Lieffie.
Katcha is de prinses. Komt op schoot liggen en begint dan te kwijlen. Mauwen kan ze niet, maar piepen (als een muis) als de beste. Ik noem haar dan ook vaak Kleine kat of Kleine muis. Of Boeffie. Ze kan soms heel stilletjes naar de keuken lopen, en als ik haar dan ineens zie wegschieten, zie ik dat ze weer iets heeft gejat. Een stukje papier, een avocadoschil, een plakje kaas, of - zoals laatst - een hele dure plak biologisch spek. En dan gaat ze onder het bed zitten grommen.
Katcha kent het woord 'doei'. Als ik aan de telefoon ben, wil ophangen, en doei zeg, komt ze direct naar me toerennen om kopjes te geven.
Rosa is een lieve theemuts. Vaak op zichzelf, maar kan ineens heel aanhankelijk zijn en in katzwijm op mijn schoot liggen. Raakt helemaal opgewonden als er vliegjes in huis zitten. Kijkt me dan vragend aan of ze er achteraan mag en gaat tegelijk klagelijk miauwen als ze er niet bij kan. Rosa herkent het flesje Catmilk van Whiskas. Als ik het op zaterdag uit mijn tas haal (weekendtraktatie) raakt ze direct in extase en begint ze enthousiast kopjes te geven en mijn hand te likken. Zo leuk.
Rosey is op zichzelf, maar de laatste dagen speelt ze gewillig voor zakdoek en zit ze standaard in de troostmodus. Bijnaam is nu dus Lieffie.
dinsdag 7 juli 2009 om 22:07
quote:tbl1966 schreef op 07 juli 2009 @ 16:39:
Inderdaad, ze kwam, ze zag en ze koos onsJa dat is zo. Toen wij 7 jaar geleden een katje uit gingen zoeken, waren we druk aan het kijken welke het mooiste was. Doen we die grijze schuwe met witte stippen? Die is wel prachtig! Of die witte, met één stip, die achter die plank kruipt? Die tijger is anders ook mooi, ziejewel daarbovenop die baal hooi. Oh pas op lief, je struikelt alweer bijna over die lapjespoes die maar rond onze benen draalt. We keken elkaar aan en concludeerden: we zijn gekozen.
Inderdaad, ze kwam, ze zag en ze koos onsJa dat is zo. Toen wij 7 jaar geleden een katje uit gingen zoeken, waren we druk aan het kijken welke het mooiste was. Doen we die grijze schuwe met witte stippen? Die is wel prachtig! Of die witte, met één stip, die achter die plank kruipt? Die tijger is anders ook mooi, ziejewel daarbovenop die baal hooi. Oh pas op lief, je struikelt alweer bijna over die lapjespoes die maar rond onze benen draalt. We keken elkaar aan en concludeerden: we zijn gekozen.
dinsdag 7 juli 2009 om 22:25
Ik heb 3 dames te bedienen thuis.
Maculata: schildpad zonder wit, 14, bijna 15 (over 10 dagen!) Ik ken haar al sinds haar geboorte. Heb haar gekregen voor mijn verjaardag. De eerste dag bij me heb ik de slaapkamerdeur dicht gedaan, geen katten op mijn bed. Nou, dat heeft 2 dagen geduurd. Niet te geloven wat een bak herrie er uit een poesje van 3 maanden kan komen! Ze kwam zelfs door de deur en oordoppen heen met haar geluid. Het is maar goed ook want wat is ze toch lief, onder de dekens kusjes geven en aan mijn kin sabbelen. Onder de dekens wil ze niet meer, maar elke avond zit ze op mn borst kopjes te geven en aan mn oorlelletje sabbelen.
Ze vindt zichzelf heel stoer, maar dat is ze toch eigenlijk niet. Eigenlijk is het een buitenkat. Ze wil nu ook naar buiten en dat mag niet van me, het is hier kloteweer. Morgen weer als het niet regent. Helaas is ze nu ziek, haar lever en nieren doen erg moeilijk. Haar hartje ook...
Medusa: klein zwart poesje van 16 jaar. Ik heb haar uit het asiel gehaald toen ze ongeveer één jaar oud was. Het was vrijdag de 13e, zwarte kat uitgekozen, die moet een goede naam krijgen
Wat heb ik toch met haar te doen gehad. Ik ben haar 4e eigenaar, ze is mishandeld en verwaarloosd geweest. De eerste twee dagen zat ze op zolder in een hoekje helemaal verstijfd van angst. Eten, drinken en kattenbak neergezet en met rust gelaten. Af en toe ff kijken en weer weg. Na 2 dagen komt ze bij me slapen.... wat een overwinning! Aaien kon ik haar niet, als de bel ging was ze weg. Als ik opstond was ze weg. Als ik bewoog was ze weg. Na 14 dagen had ik haar gekriebeld, ben op de bank gaan zitten en heb tegen haar gezegd: als je nu geaaid wil worden moet je komen. En echt waar, ze springt van de stoel en komt op me af!! Ik heb heel kattig gedaan en heb haar "gelikt" net als poezen doen (alleen dan zonder tong he ) Na een jaar zat ze me halverwege de trap op te wachten, dan moesten we eerst "vrijen op de trap". Ik heb haar al 15 jaar, elke dag zit ze bij me, ligt naast me op bed en oh wat ben ik blij dat ik haar baasje ben geworden. Wat een heerlijke lieve aanhankelijke kat is het geworden. Helaas ook ziek, overactieve schilklier en hartruis.
Morgana: schildpad met wit. Mijn lieve lieveling. Dikke poemel is het. Helemaal gezond! Ook al 15 jaar oud. Ze woonde naast een vriendin van vroeger.En ze werd verwaarloosd. Ik had een sleutel van dat huis. Ik heb een briefje geschreven voor de eigenaar en heb haar meegenomen op een vrijdagavond. Ik kon haar houden hoorde ik 's avonds. Nou, dacht ik, je kan op je kop gaan staan en duppies drieten (zoals ze in drenthe wel eens zeggen ) maar je krijgt haar écht niet meer terug. Morgana is een grote slaapkop. Staat helaas onder aan de maatschappelijke ladder volgens mijn andere dames. Ze wil altijd mee naar de wc en in de pot kijken als ik doorspoel. Drinken doet ze het liefste uit de douche. En elke avond ligt ze op mijn kussen tegen mijn hoofd aan. Kan het baasje haar lekker in slaap kriebelen.
Ik hou van katten, mijn meisjes zijn af en toe dikke donderstenen geweest en nu zijn het lieve oude besjes geworden. Ik hoop dat ik toch nog lang van ze mag genieten!
Maculata: schildpad zonder wit, 14, bijna 15 (over 10 dagen!) Ik ken haar al sinds haar geboorte. Heb haar gekregen voor mijn verjaardag. De eerste dag bij me heb ik de slaapkamerdeur dicht gedaan, geen katten op mijn bed. Nou, dat heeft 2 dagen geduurd. Niet te geloven wat een bak herrie er uit een poesje van 3 maanden kan komen! Ze kwam zelfs door de deur en oordoppen heen met haar geluid. Het is maar goed ook want wat is ze toch lief, onder de dekens kusjes geven en aan mijn kin sabbelen. Onder de dekens wil ze niet meer, maar elke avond zit ze op mn borst kopjes te geven en aan mn oorlelletje sabbelen.
Ze vindt zichzelf heel stoer, maar dat is ze toch eigenlijk niet. Eigenlijk is het een buitenkat. Ze wil nu ook naar buiten en dat mag niet van me, het is hier kloteweer. Morgen weer als het niet regent. Helaas is ze nu ziek, haar lever en nieren doen erg moeilijk. Haar hartje ook...
Medusa: klein zwart poesje van 16 jaar. Ik heb haar uit het asiel gehaald toen ze ongeveer één jaar oud was. Het was vrijdag de 13e, zwarte kat uitgekozen, die moet een goede naam krijgen
Wat heb ik toch met haar te doen gehad. Ik ben haar 4e eigenaar, ze is mishandeld en verwaarloosd geweest. De eerste twee dagen zat ze op zolder in een hoekje helemaal verstijfd van angst. Eten, drinken en kattenbak neergezet en met rust gelaten. Af en toe ff kijken en weer weg. Na 2 dagen komt ze bij me slapen.... wat een overwinning! Aaien kon ik haar niet, als de bel ging was ze weg. Als ik opstond was ze weg. Als ik bewoog was ze weg. Na 14 dagen had ik haar gekriebeld, ben op de bank gaan zitten en heb tegen haar gezegd: als je nu geaaid wil worden moet je komen. En echt waar, ze springt van de stoel en komt op me af!! Ik heb heel kattig gedaan en heb haar "gelikt" net als poezen doen (alleen dan zonder tong he ) Na een jaar zat ze me halverwege de trap op te wachten, dan moesten we eerst "vrijen op de trap". Ik heb haar al 15 jaar, elke dag zit ze bij me, ligt naast me op bed en oh wat ben ik blij dat ik haar baasje ben geworden. Wat een heerlijke lieve aanhankelijke kat is het geworden. Helaas ook ziek, overactieve schilklier en hartruis.
Morgana: schildpad met wit. Mijn lieve lieveling. Dikke poemel is het. Helemaal gezond! Ook al 15 jaar oud. Ze woonde naast een vriendin van vroeger.En ze werd verwaarloosd. Ik had een sleutel van dat huis. Ik heb een briefje geschreven voor de eigenaar en heb haar meegenomen op een vrijdagavond. Ik kon haar houden hoorde ik 's avonds. Nou, dacht ik, je kan op je kop gaan staan en duppies drieten (zoals ze in drenthe wel eens zeggen ) maar je krijgt haar écht niet meer terug. Morgana is een grote slaapkop. Staat helaas onder aan de maatschappelijke ladder volgens mijn andere dames. Ze wil altijd mee naar de wc en in de pot kijken als ik doorspoel. Drinken doet ze het liefste uit de douche. En elke avond ligt ze op mijn kussen tegen mijn hoofd aan. Kan het baasje haar lekker in slaap kriebelen.
Ik hou van katten, mijn meisjes zijn af en toe dikke donderstenen geweest en nu zijn het lieve oude besjes geworden. Ik hoop dat ik toch nog lang van ze mag genieten!
woensdag 8 juli 2009 om 11:03
Leuke verhalen
Wij hebber er 4 op dit moment.
Nummer 1 is Tijger een grijs getijgerde kortepootjeskat, een ongelooflijk eigenwijze mevrouw die doet waar zij zin in heeft. Lees je een boekje of een krant, dan is dat de plek waar ze wil zitten. Ga je een ander boekje lezen komt ze in beweging en gaat ze daar op zitten met d'r kont. Ze wil graag geaait worden maar alleen wanneer zij daar zin in heeft. Ze is bij mijn ouders gebleven want ik heb geen ruimte voor haar. Als ik op bezoek ga is ze ontzettend blij maar na een minuut of 5 weet ze weer dat ik haar heb achter gelaten en dan is mevrouw beledigd! Nou, daar kan ik 24 uur niet meer in de buurt komen zonder verwijten naar mijn hoofd te krijgen. Oh en ze rent weg met een brommend geluid en een beledigde kop. Maar na 24 uur gaat ze me weer missen en dan is het ineens weer goed. Oh en dan wil ze bij me slapen dus gaat ze languit op mijn bed liggen zodat ik op het randje van mijn bed op mijn zij de afgrond in zit te staren terwijl mevrouw heerlijk ligt te knorren....
Nummer 2 heeft ons geadopteerd terwijl wij dit nog niet wisten. Op de dag van mijn verjaardag jaren geleden hoorde mijn moeder een enorm luid gekrijs in de bosjes aan de andere kant van het park moederziel alleen. Daar zat ze, een klein pluizig bolletje van zo'n 5 weken doodsbenauwd op het achterste topje van een prikbosje. Dus mijn moeder heeft zich erin gewurmt en uiteindelijk gelukt en meegenomen naar huis. Eenmaal in de woonkamer hebben we d'r op het tapijt gezet, ze keek rond, ze zag, ze kwam en plofte neer. Niks geen verstoppertje onder de kast, nee dit beviel haar wel. Wij waren goed gekeurd om voor haar te zorgen. Mijn vader zag het niet zo zitten, twee katten in een rijtjeshuis. Dus toch maar briefjes opgehangen tijdens dag 2 die tijdens dag 3 er snel weer af zijn gehaald door hem." Ja het is toch wel sneu he? Ze is nu al zo gewend hier". Tuurlijk pap.....
Helaas, of eigenlijk gelukkig is nummer twee niet op tijd gesterriliseerd dus hadden we er 6. Na veel gezeur mochten mijn moeder en ik er 1 uitzoeken om te houden de rest moest weg want 6 katten, dat past niet in een rijtjeshuis. Tuurlijk pap.. Nou die 6 zijn bij ons gebleven voor de rest van hun leven. Helaas zijn er twee van overleden waaronder mijn kleine lieveling.
Van dat nestje leven er nog twee. Nummer drie en vier dus.
Nummer 3 was vanaf de geboorte al dwars. Het was meteen de grootste die eruit kwam en terwijl de andere kittens netjes aan het drinken waren bij hun moeder, kluiterde Joris alle kanten op. Zette je hem met zijn neus voor de tepel kroop ie naar de kont, op de rug, viel achterover, naar de kop. Ik riep nog, dat gaat een hele dwarse worden en ja hoor. Meneer wil alleen brintapap en kipfilet. En hij roept wanneer hij bediend wil worden door ons. Hij komt en gaat wanneer hij dat wil en als het opperhoofd zit hij vaak op het bovenste puntje van de kamer zodat hij zijn gezin kan overzien.
Nummer vier is een beetje een stumpertje. Zo hadden we hem ook beter kunnen noemen, maar spot is het geworden omdat hij een grote witte stip op zijn neus heeft. Hij heeft altijd wel wat, een open wond, een verlamt pootje, ziek, noem maar op. Gelukkig is hij altijd nog beter geworden en daar zijn wij ook heel blij mee. Het is een beetje een flierefluiter en komt alleen op ons gezin af. Anderen vind hij doodeng en dat vinden wij ook prima. Maar soms heeft hij niet zo door dat er een vreemde op de stoel van baasje zit en begint ie te knorren. Dan ziet hij dat baasje baasje niet is en dan is ie sneller als het licht. Je hoort het kattenluikje nog net klapperen. Maar het is een lieve schat als hij aan je gewend is.
Ik ben dol op die beestjes.
Wij hebber er 4 op dit moment.
Nummer 1 is Tijger een grijs getijgerde kortepootjeskat, een ongelooflijk eigenwijze mevrouw die doet waar zij zin in heeft. Lees je een boekje of een krant, dan is dat de plek waar ze wil zitten. Ga je een ander boekje lezen komt ze in beweging en gaat ze daar op zitten met d'r kont. Ze wil graag geaait worden maar alleen wanneer zij daar zin in heeft. Ze is bij mijn ouders gebleven want ik heb geen ruimte voor haar. Als ik op bezoek ga is ze ontzettend blij maar na een minuut of 5 weet ze weer dat ik haar heb achter gelaten en dan is mevrouw beledigd! Nou, daar kan ik 24 uur niet meer in de buurt komen zonder verwijten naar mijn hoofd te krijgen. Oh en ze rent weg met een brommend geluid en een beledigde kop. Maar na 24 uur gaat ze me weer missen en dan is het ineens weer goed. Oh en dan wil ze bij me slapen dus gaat ze languit op mijn bed liggen zodat ik op het randje van mijn bed op mijn zij de afgrond in zit te staren terwijl mevrouw heerlijk ligt te knorren....
Nummer 2 heeft ons geadopteerd terwijl wij dit nog niet wisten. Op de dag van mijn verjaardag jaren geleden hoorde mijn moeder een enorm luid gekrijs in de bosjes aan de andere kant van het park moederziel alleen. Daar zat ze, een klein pluizig bolletje van zo'n 5 weken doodsbenauwd op het achterste topje van een prikbosje. Dus mijn moeder heeft zich erin gewurmt en uiteindelijk gelukt en meegenomen naar huis. Eenmaal in de woonkamer hebben we d'r op het tapijt gezet, ze keek rond, ze zag, ze kwam en plofte neer. Niks geen verstoppertje onder de kast, nee dit beviel haar wel. Wij waren goed gekeurd om voor haar te zorgen. Mijn vader zag het niet zo zitten, twee katten in een rijtjeshuis. Dus toch maar briefjes opgehangen tijdens dag 2 die tijdens dag 3 er snel weer af zijn gehaald door hem." Ja het is toch wel sneu he? Ze is nu al zo gewend hier". Tuurlijk pap.....
Helaas, of eigenlijk gelukkig is nummer twee niet op tijd gesterriliseerd dus hadden we er 6. Na veel gezeur mochten mijn moeder en ik er 1 uitzoeken om te houden de rest moest weg want 6 katten, dat past niet in een rijtjeshuis. Tuurlijk pap.. Nou die 6 zijn bij ons gebleven voor de rest van hun leven. Helaas zijn er twee van overleden waaronder mijn kleine lieveling.
Van dat nestje leven er nog twee. Nummer drie en vier dus.
Nummer 3 was vanaf de geboorte al dwars. Het was meteen de grootste die eruit kwam en terwijl de andere kittens netjes aan het drinken waren bij hun moeder, kluiterde Joris alle kanten op. Zette je hem met zijn neus voor de tepel kroop ie naar de kont, op de rug, viel achterover, naar de kop. Ik riep nog, dat gaat een hele dwarse worden en ja hoor. Meneer wil alleen brintapap en kipfilet. En hij roept wanneer hij bediend wil worden door ons. Hij komt en gaat wanneer hij dat wil en als het opperhoofd zit hij vaak op het bovenste puntje van de kamer zodat hij zijn gezin kan overzien.
Nummer vier is een beetje een stumpertje. Zo hadden we hem ook beter kunnen noemen, maar spot is het geworden omdat hij een grote witte stip op zijn neus heeft. Hij heeft altijd wel wat, een open wond, een verlamt pootje, ziek, noem maar op. Gelukkig is hij altijd nog beter geworden en daar zijn wij ook heel blij mee. Het is een beetje een flierefluiter en komt alleen op ons gezin af. Anderen vind hij doodeng en dat vinden wij ook prima. Maar soms heeft hij niet zo door dat er een vreemde op de stoel van baasje zit en begint ie te knorren. Dan ziet hij dat baasje baasje niet is en dan is ie sneller als het licht. Je hoort het kattenluikje nog net klapperen. Maar het is een lieve schat als hij aan je gewend is.
Ik ben dol op die beestjes.
woensdag 8 juli 2009 om 11:11
quote:Festen schreef op 08 juli 2009 @ 11:09:
mmm men zegt weleens ; honden hebben een baas en katten personeel. het is verdomme nog waar ook! Yep, en ik ben heel gehoorzaam Mevrouw miauwt om haar eten, Ratteke komt aangesneld. Madam miauwt om haar aaitjes, Ratteke aait, doe de deur open miauwtjes ken ik ook en doe dan de deur open. Was in mijn vorige huis leuk, bovenwoning en drie katten. Ik hoefde nooit te sporten, ik liep trap
mmm men zegt weleens ; honden hebben een baas en katten personeel. het is verdomme nog waar ook! Yep, en ik ben heel gehoorzaam Mevrouw miauwt om haar eten, Ratteke komt aangesneld. Madam miauwt om haar aaitjes, Ratteke aait, doe de deur open miauwtjes ken ik ook en doe dan de deur open. Was in mijn vorige huis leuk, bovenwoning en drie katten. Ik hoefde nooit te sporten, ik liep trap
woensdag 8 juli 2009 om 11:14
Dit personeelslid heeft twee werkgevers. Twee broers, waarvan er één in het asiel direct doorhad dat wij hem wel een goed en onbezorgd leven konden bieden. De andere had nog zo zijn twijfels. Maar na een goede klimpartij via mijn broekspijpen tot op mijn schouder konden vriend en ik ook zijn goedkeuring wegdragen. We waren aangenomen als kelner, kamermeisje en kok!
Vanaf het eerste moment in hun hotel leken ze tevreden. We werden nog wel uitgetest. Vooral wat we opdienden, de broertjes eten echt niet alles. Maar we zijn gevormd, al gaat het klaarmaken en opdienen van het diner hun lang niet altijd snel genoeg. Vooral broer 1 staat me te commanderen in de keuken en zit me achter de broek. Broer 2 is wat makkelijker als werkgever. Hij gaat op de bar liggen en bekijkt al mijn handelingen. Hij komt pas in actie als het eten wordt opgediend.
Zowel broer 1 en 2 vinden het maar niets dat wij als personeelsleden een ruimte in het huis hebben gekraakt, waar zij niet meer inmogen van ons. Ik weet het, erg opstandig, maar om hen goed van dienst te kunnen zijn heb ik mijn slaap nodig.
De broers zijn erg verschillend van karakter.
Broer 1 is een magere, lenige kater. Hij houdt veel van lichaamsbeweging en als hij niet ligt te slapen is hij dus aan het sporten. Tussen het sporten door komt hij af en toe een aai halen. In het begin maakte ik nog wel eens de fout om te amicaal met hem om te gaan. Dan gaf ik hem 's morgens als ik beneden kwam direct een aai over zijn bol. Tenminste dat probeerde ik. Dat wordt me niet in dank afgenomen.
Broer 2 is een dikke goedzak. Liever lui dan moe. Slaapt het grootste deel van de dag, het liefst op schoot of tegen je aan. Wil het liefst de hele dag geaaid en gekroeld worden. Daarom volgt hij je ook. Als hij wakker is, probeert broer 1 hem nog wel eens tot sporten te verleiden. Maar hij kijkt liever toe hoe een ander sport.
Deze week heeft broer 2 een ongeluk gehad, wat gelukkig goed is afgelopen. Hij was van het balkon op het raamkozijn geklommen, waar dus geen balkon meer onder zat. Ik hoorde hem met een plof op het balkon van onze onderburen vallen. De vorige keer dat hij in het raamkozijn ging zitten was zijn personeel wat oplettender en pikten hem weer op vanaf het raamkozijn. Maar nu zat het personeel op de bank tv te kijken. Tsja. Broer 2 is flink geschrokken en erg boos op ons. Hij heeft ons de rest van de avond niet meer aangekeken en hard gemiauwd. Gelukkig was de dag daarna zijn stemming weer wat beter.
Je ziet, als personeel hebben wij nog een hoop te leren. Maar wat zijn we blij dat we voor hen mogen werken.
Vanaf het eerste moment in hun hotel leken ze tevreden. We werden nog wel uitgetest. Vooral wat we opdienden, de broertjes eten echt niet alles. Maar we zijn gevormd, al gaat het klaarmaken en opdienen van het diner hun lang niet altijd snel genoeg. Vooral broer 1 staat me te commanderen in de keuken en zit me achter de broek. Broer 2 is wat makkelijker als werkgever. Hij gaat op de bar liggen en bekijkt al mijn handelingen. Hij komt pas in actie als het eten wordt opgediend.
Zowel broer 1 en 2 vinden het maar niets dat wij als personeelsleden een ruimte in het huis hebben gekraakt, waar zij niet meer inmogen van ons. Ik weet het, erg opstandig, maar om hen goed van dienst te kunnen zijn heb ik mijn slaap nodig.
De broers zijn erg verschillend van karakter.
Broer 1 is een magere, lenige kater. Hij houdt veel van lichaamsbeweging en als hij niet ligt te slapen is hij dus aan het sporten. Tussen het sporten door komt hij af en toe een aai halen. In het begin maakte ik nog wel eens de fout om te amicaal met hem om te gaan. Dan gaf ik hem 's morgens als ik beneden kwam direct een aai over zijn bol. Tenminste dat probeerde ik. Dat wordt me niet in dank afgenomen.
Broer 2 is een dikke goedzak. Liever lui dan moe. Slaapt het grootste deel van de dag, het liefst op schoot of tegen je aan. Wil het liefst de hele dag geaaid en gekroeld worden. Daarom volgt hij je ook. Als hij wakker is, probeert broer 1 hem nog wel eens tot sporten te verleiden. Maar hij kijkt liever toe hoe een ander sport.
Deze week heeft broer 2 een ongeluk gehad, wat gelukkig goed is afgelopen. Hij was van het balkon op het raamkozijn geklommen, waar dus geen balkon meer onder zat. Ik hoorde hem met een plof op het balkon van onze onderburen vallen. De vorige keer dat hij in het raamkozijn ging zitten was zijn personeel wat oplettender en pikten hem weer op vanaf het raamkozijn. Maar nu zat het personeel op de bank tv te kijken. Tsja. Broer 2 is flink geschrokken en erg boos op ons. Hij heeft ons de rest van de avond niet meer aangekeken en hard gemiauwd. Gelukkig was de dag daarna zijn stemming weer wat beter.
Je ziet, als personeel hebben wij nog een hoop te leren. Maar wat zijn we blij dat we voor hen mogen werken.
woensdag 8 juli 2009 om 11:26
hahahhaa ratteke hier net zo hoor! ben ook heel gehoorzaam, moet ik wel anders gaan ze net zolang vervelen tot ze hun zin krijgen...
wij hebben 3 van die monsters in huis, wel 3 monsters waar ik zielsveel van hou
af en toe zou ik ze alledrie het nekkie om willen draaien, een paar voorbeelden; een nieuwe bank, schitterend was tie, maar voor 1 weekje, nu allemaal van die ''halen'' in...zij hebben uiteraard een krab plank maar de bank is ook oke...
1 kat presteert het om altijd klimmend de bank op te gaan...
zij denkt; wrom moeilijk doen als het makkelijk kan....
1 kat das mijn oogappeltje...daar kan ik letterlijk mee praten en schrijven, als ik zeg gaan we wandelen, wat ik ook doe met haar, staat ze al in de gang. ff een blokje om...
zij loopt dan, net als een hond, voor me te rennen, dan weer eens achter mij en moet ik haar weleens roepen als wij oversteken, nah
geloof het of niet maar 1 keer heb ik haar betrapt op een grasveldje en stond als een teefje te plassen
als ik zeg; hier komen, komt ze!
de laatste kat is een kitten, stront eigenwijs, ik zou geen katten meer erbij nemen, hoor het mezelf nog zeggen...
helaas, das dus een type ; ik sloop alles , soort van Bob de Bouwer
kortom ik hou van die katten, das wel duidelijk
wij hebben 3 van die monsters in huis, wel 3 monsters waar ik zielsveel van hou
af en toe zou ik ze alledrie het nekkie om willen draaien, een paar voorbeelden; een nieuwe bank, schitterend was tie, maar voor 1 weekje, nu allemaal van die ''halen'' in...zij hebben uiteraard een krab plank maar de bank is ook oke...
1 kat presteert het om altijd klimmend de bank op te gaan...
zij denkt; wrom moeilijk doen als het makkelijk kan....
1 kat das mijn oogappeltje...daar kan ik letterlijk mee praten en schrijven, als ik zeg gaan we wandelen, wat ik ook doe met haar, staat ze al in de gang. ff een blokje om...
zij loopt dan, net als een hond, voor me te rennen, dan weer eens achter mij en moet ik haar weleens roepen als wij oversteken, nah
geloof het of niet maar 1 keer heb ik haar betrapt op een grasveldje en stond als een teefje te plassen
als ik zeg; hier komen, komt ze!
de laatste kat is een kitten, stront eigenwijs, ik zou geen katten meer erbij nemen, hoor het mezelf nog zeggen...
helaas, das dus een type ; ik sloop alles , soort van Bob de Bouwer
kortom ik hou van die katten, das wel duidelijk
woensdag 8 juli 2009 om 11:28
quote:Ratteke schreef op 08 juli 2009 @ 11:11:
[...]
Yep, en ik ben heel gehoorzaam Mevrouw miauwt om haar eten, Ratteke komt aangesneld. Madam miauwt om haar aaitjes, Ratteke aait, doe de deur open miauwtjes ken ik ook en doe dan de deur open. Was in mijn vorige huis leuk, bovenwoning en drie katten. Ik hoefde nooit te sporten, ik liep trap Oei, laten mijn katten dit niet lezen. Dan gaan ze misschien alsnog op zoek naar nieuw personeel. Want ik ken de geluidjes die aangeven dat de deur open moet wel, maar ik ben soms eigenwijs en laat ze gewoon zitten...
[...]
Yep, en ik ben heel gehoorzaam Mevrouw miauwt om haar eten, Ratteke komt aangesneld. Madam miauwt om haar aaitjes, Ratteke aait, doe de deur open miauwtjes ken ik ook en doe dan de deur open. Was in mijn vorige huis leuk, bovenwoning en drie katten. Ik hoefde nooit te sporten, ik liep trap Oei, laten mijn katten dit niet lezen. Dan gaan ze misschien alsnog op zoek naar nieuw personeel. Want ik ken de geluidjes die aangeven dat de deur open moet wel, maar ik ben soms eigenwijs en laat ze gewoon zitten...
woensdag 8 juli 2009 om 11:33
quote:Festen schreef op 08 juli 2009 @ 11:26:
1 kat das mijn oogappeltje...daar kan ik letterlijk mee praten en schrijven, als ik zeg gaan we wandelen, wat ik ook doe met haar, staat ze al in de gang. ff een blokje om...
zij loopt dan, net als een hond, voor me te rennen, dan weer eens achter mij en moet ik haar weleens roepen als wij oversteken, nah
geloof het of niet maar 1 keer heb ik haar betrapt op een grasveldje en stond als een teefje te plassen
Mijn allereerst kat kwam met kerst in de stromende regen aanlopen. Moeders met dr weke hartje poezie binnengelaten. Nooit meer weggegaan. Zij ging ook vaak met mijn ouders mee een blokkie om. Zo leuk om te zien. Op den duur werd ze wat moe en moest mijn moeder haar dragen. Zij stond me ook vaak bij het paadje op te wachten tot ik uit school kwam. Dan zette ik haar in het mandje op mijn fiets. Dat beest vond ook alles goed, poppekleertjes aan doen en dan in de wieg leggen, mutsje op hmmmm beest is al meer dan 20 jaar dood maar af en toe denk ik nog aan haar met een grote glimlach.
En dat plassen!
1 kat das mijn oogappeltje...daar kan ik letterlijk mee praten en schrijven, als ik zeg gaan we wandelen, wat ik ook doe met haar, staat ze al in de gang. ff een blokje om...
zij loopt dan, net als een hond, voor me te rennen, dan weer eens achter mij en moet ik haar weleens roepen als wij oversteken, nah
geloof het of niet maar 1 keer heb ik haar betrapt op een grasveldje en stond als een teefje te plassen
Mijn allereerst kat kwam met kerst in de stromende regen aanlopen. Moeders met dr weke hartje poezie binnengelaten. Nooit meer weggegaan. Zij ging ook vaak met mijn ouders mee een blokkie om. Zo leuk om te zien. Op den duur werd ze wat moe en moest mijn moeder haar dragen. Zij stond me ook vaak bij het paadje op te wachten tot ik uit school kwam. Dan zette ik haar in het mandje op mijn fiets. Dat beest vond ook alles goed, poppekleertjes aan doen en dan in de wieg leggen, mutsje op hmmmm beest is al meer dan 20 jaar dood maar af en toe denk ik nog aan haar met een grote glimlach.
En dat plassen!
woensdag 8 juli 2009 om 11:34
@Ratteke, wat een leuk stukje!
In het foto-topic zag ik een foto van Morgana, lijkt inderdaad erg op mijn kat. Ze is 14 en wordt ook echt ouder merk ik, maar ook nog knuffeliger (is haast niet mogelijk). Ligt ook graag tegen mijn hoofd aan 's nachts, maar ook onder de dekens tegen mijn buik, of op de dekens op mijn schouder en met haar neus in mijn nek.
Ik hoop ook echt dat ik haar nog heeel lang bij me heb.
In het foto-topic zag ik een foto van Morgana, lijkt inderdaad erg op mijn kat. Ze is 14 en wordt ook echt ouder merk ik, maar ook nog knuffeliger (is haast niet mogelijk). Ligt ook graag tegen mijn hoofd aan 's nachts, maar ook onder de dekens tegen mijn buik, of op de dekens op mijn schouder en met haar neus in mijn nek.
Ik hoop ook echt dat ik haar nog heeel lang bij me heb.
woensdag 8 juli 2009 om 12:09
Ik heb sinds 5 weken 2 hele vieze katten uit het asiel gehaald. Maar ik wil ze nu al nooit meer kwijt:) Ze kwamen uit een ernstig vervuild huis. We denken dat het halfbroer en zus zijn want ze hebben wel hetzelfde vlekkenpatroon maar de een is langharig en de ander kortharig.
Captain Jack Sparrow van 5. Hij ziet eruit als een piraat, halflang harig, heel slordig en zijn ene oog is kleiner want hij heeft een ooglidcorrectie gehad. Hierdoor heeft hij altijd een evil look. Hij is wit met zwarte vlekken maar is eigenlijk nog een beetje geel door alle viezigheid. Ligt het liefst overdwars op zijn rug op je schoot te slapen. Hij staat altijd bij de deur om je te verwelkomen:)
Verder is het een echte vreetzak en ontzettend lui. Hij speelt wel maar als hij het balletje te ver weg heeft geslagen dan zie je hem denken: Laat maar....Hij verwelkomde ons in het asiel en ik was eigenlijk al verkocht, draaide steeds om onze benen heen en speelde met een stoffen muisje om te laten zien hoe leuk hij wel niet was.
Scarlett O'Hara is een miniscule dame waarvan het asiel zei dat ze 3 is maar volgens mij is ze jonger. Een echte dame die hoogst beledigd kan zijn en klagelijk kan miauwen. Was behoorlijk schichtig maar sinds ze op bed mag slapen en ik blijkbaar 's nachts niet zo angstaanjagend ben zijn we de dikste vriendinnen. We spelen graag (zij ook graag om 4 uur 's nachts) en knuffelen ook wat af. Al is het nog steeds haar voorkeur om boven op Captain Jack Sparrow te gaan liggen die dat allemaal knorrend toelaat. Het kan ook een echte kamikazepiloot zijn. Van de week besloot ze 's nachts met het touwtje van de luxaflex te spelen en bedacht dat het wel grappig zou zijn als ze met dat touwtje in haar bek van de vensterbank op het bed kon springen. Toen werd ze dus gelanceerd hahaha. En het is de beste vliegenvanger van de hele wereld.
Ik vind het zo ontzettend gezellig met die beesten in huis:)
Captain Jack Sparrow van 5. Hij ziet eruit als een piraat, halflang harig, heel slordig en zijn ene oog is kleiner want hij heeft een ooglidcorrectie gehad. Hierdoor heeft hij altijd een evil look. Hij is wit met zwarte vlekken maar is eigenlijk nog een beetje geel door alle viezigheid. Ligt het liefst overdwars op zijn rug op je schoot te slapen. Hij staat altijd bij de deur om je te verwelkomen:)
Verder is het een echte vreetzak en ontzettend lui. Hij speelt wel maar als hij het balletje te ver weg heeft geslagen dan zie je hem denken: Laat maar....Hij verwelkomde ons in het asiel en ik was eigenlijk al verkocht, draaide steeds om onze benen heen en speelde met een stoffen muisje om te laten zien hoe leuk hij wel niet was.
Scarlett O'Hara is een miniscule dame waarvan het asiel zei dat ze 3 is maar volgens mij is ze jonger. Een echte dame die hoogst beledigd kan zijn en klagelijk kan miauwen. Was behoorlijk schichtig maar sinds ze op bed mag slapen en ik blijkbaar 's nachts niet zo angstaanjagend ben zijn we de dikste vriendinnen. We spelen graag (zij ook graag om 4 uur 's nachts) en knuffelen ook wat af. Al is het nog steeds haar voorkeur om boven op Captain Jack Sparrow te gaan liggen die dat allemaal knorrend toelaat. Het kan ook een echte kamikazepiloot zijn. Van de week besloot ze 's nachts met het touwtje van de luxaflex te spelen en bedacht dat het wel grappig zou zijn als ze met dat touwtje in haar bek van de vensterbank op het bed kon springen. Toen werd ze dus gelanceerd hahaha. En het is de beste vliegenvanger van de hele wereld.
Ik vind het zo ontzettend gezellig met die beesten in huis:)
