Steeds meer behoefte aan een eigen hond.

Goeiemorgen,

Het is een beetje een vage titel maar ik vroeg me vooral af of er mensen zijn hier die ervaring hebben met senior katten die van redelijk afstandelijk naar knuffelig gegaan zijn.
Mijn lieve kater ( geen idee hoe oud hij is, de dierenarts denkt rond de 13-15 ) is redelijk zelfstandig, veel buiten en komt alleen een knuffel halen als het hem uit komt. Op schoot ligt hij eigenlijk nooit.
We slapen samen op bed, hij in zijn mandje op de dekens en hij komt me af en toe wakker maken door over mijn hoofd te gaan liggen als een tulband en lekker te kroelen door mijn haar. Dat zijn echt super fijne momenten samen en dan smelt ik echt even.
Het probleem is alleen dat die momenten best zeldzaam zijn. Hij is erg aan me gehecht hoor maar buiten zijn is veel leuker. In de zomer zie ik hem de hele dag niet. Nu in de winter is hij wel meer binnen ivm de kou en elk jaar wil hij minder naar buiten in de winter ( soms ook in de zomer trouwens ) dus ik hoop dat hij uiteindelijk tevreden zal zijn met een leven als binnenkat/dakterras kat.
Hem nu al binnen gaan houden is voor mij geen optie, hij is erg gehecht aan zijn tijd buiten. Als hij daar zelf voor kiest is het prima of als het niet meer kan met zijn gezondheid maar zolang het kan wil ik hem dat gunnen. Hij vindt het heerlijk buiten.

Het "probleem" als je het zo kan noemen, is een beetje dat ik steeds meer behoefte krijg aan een hond. Die behoefte is momenteel zo sterk dat ik er gek van word en er de hele dag aan denk.
Ik heb twee leen hondjes die me enorm veel liefde geven en de oudste is hier vaak op vrijdag een dagje in huis is.
Daar knap ik dan zo enorm van op dat het contrast met mijn kat zo groot is dat ik het lastig vind om met zijn afstandelijkheid om te gaan.
Ik wil gewoon zo graag die onvoorwaardelijke liefde van hem, dat hij lekker op mijn schoot komt kroelen en knuffelen.
Als hij dat zou doen zou ik veel minder behoefte hebben aan een hond denk ik. Ik weet dat het niet eerlijk is om te vergelijken, een kat is een kat en een hond is een hond. En ik hou zielsveel van mijn kat en heb alles voor hem over. Hij is mijn liefste maatje.

Ik heb last van chronische depressies ( en andere shit ) en heb gemerkt dat een hond op mijn gemoedstoestand enorm veel helpt.
Mijn kat is helaas geen honden fan, hij tolereert mijn leen hond omdat hond bang voor hem is en hem met rust laat maar buiten mept hij naar alles wat bij hem in de buurt komt. Een drukke pup zou ik hem absoluut geen plezier mee doen.

Ik zou zelf graag een volwassen hond adopteren uit het asiel of die van iemand over nemen en soms denk ik dat het best zou kunnen met mijn kat maar ik wil hem ook niet tekort doen en ongelukkig maken. Hij kan hopelijk nog wel tien jaar mee maar de gedachte om nog zo lang te moeten wachten tot ik een hond kan nemen vind ik soms wel lastig.

Ik hoop gewoon dat hij nog knuffeliger gaat worden als hij echt ouder wordt.
Hebben mensen daar ervaring mee? Met senior katten die ineens toch schootkatten werden of heel aanhankelijk?
Een vriendin van me heeft en kat en die heeft de halve avond op mijn schoot gelegen toen ik daar was, dat vond ik echt zo gezellig.

Ik had gewoon nooit verwacht dat ik ooit een hondenmens zou worden, vroeger was ik erg bang voor honden. Nu heb ik het honden virus te pakken en weet ik niet hoe ik er van af kom. Natuurlijk kan ik er nog meer leen en oppas honden bij nemen maar dat is toch niet hetzelfde als een eigen hond.
Gisteravond zou mijn hond komen maar dat ging helaas niet door en ik heb hem toen echt gemist, het was zo ongezellig in mijn uppie op de bank.

Het baasje van mijn leen hond werkt bij het KGF en ze stelde voor om op de lijst te gaan voor afgekeurde hulphonden. Die zijn dan volwassen, goed opgevoed en kunnen meestal met katten. Ik zit daar serieus over na te denken maar ik wil mijn kat niet ongelukkig maken.
Ik zit echt in een spagaat merk ik. Kan iemand me even een schop onder mijn kont geven?
Me terug op aarde brengen.

Wees aub niet te hard voor me, ik voel me al schuldig genoeg naar mijn kat dat ik zoveel nadenk over een hond.

Ja dat is dus de vinger op de zere plek Anderlicht. Mijn hoofd zit me altijd in de weg en ik maak het mezelf altijd enorm moeilijk, met alles eigenlijk. Ik ben heel vermijdend, er is ook een vermijdende persoonlijkheidsstoornis vastgesteld bij me toen ik jong was. Door onveilige hechting vermoedelijk, na mijn vader's overlijden.
Ik ben obsessief en neurotisch en loop liever weg dan dat ik met dingen deal. Vooral omdat ik al zo moe ben en al zoveel gevochten heb in mijn leven. Voor mijn gevoel heb ik daar geen kracht meer voor, om weer een strijd te voeren.
En dat is de sabotage want de grap is dat als ik iets echt wil ik echt alles kan. Dan ben ik zo doortastend. Als het echt belangrijk is voor me, kan ik het.

Ik wil mijn kat houden. En ik wil dat hij happy is. En ik ook. En ik moet het eens leren loslaten dat hij iets tekort komt. Hij is oud, hij gaat misschien nog een jaar of 4 mee als ik geluk heb en hij komt niks tekort. Rationeel gezien weet ik dat echt wel.
Ik martel mezelf gewoon graag blijkbaar.
Het voelt soms net alsof ik gewoon niet gelukkig wil zijn of zo.
Dat ik altijd maar weer wacht tot er weer wat fout gaat.

Dank je voor je lieve, uitgebreide reacties Anderlicht. Ik heb die zinnetjes op geschreven. Ga ze zeker onthouden en terug lezen. En je hebt ook gewoon helemaal gelijk, mijn kat komt niks tekort en is gelukkig.
Dat merk ik nog steeds aan hem. Staart nog steeds omhoog, ik krijg nog veel knuffels ( meer dan voorheen ) en hij knippert nog steeds met zijn ogen naar me. Dus hij houdt nog van me. Het is ook best bizar dat katten los rond mogen lopen maar honden niet. Ik vind ook dat een kat geen overlast hoort te geven, dus dit is voor mij de fijnste oplossing.
Kat kan lekker zijn frisse neus halen en zijn oude dag rustig door brengen binnen en op het dak. Hij kan niet meer aangevallen worden door andere katten ( soms had hij wondjes ) en hij hoeft niet meer bang te zijn voor de loslopende honden.
Hij ging sowieso al elke zomer minder naar buiten en meer slapen binnen. Hij wordt gewoon echt een dagje ouder.

Ik was bij mijn vriendin gisteren en die had me aangeraden om hem toch te corrigeren met een ferme "nee" ipv het negeren als hij mauwt of bij de deur krabt. Ook katten kan je prima corrigeren, ze snappen een hoop.
Negeren werkte duidelijk niet. En ik moet zeggen dat het helpt. Het krabben neemt af en het mauwen ook al.
Want hij snapt het echt wel hoor, hij is slim zat. Ik heb hem gewoon jarenlang altijd zijn zin gegeven, gaf hij een mauw om vier uur in de nacht, prima dan ga ik je wel naar buiten doen, wil je nog een uurtje naar buiten om twaalf uur s'avonds als ik ergens geweest ben, prima ga maar.
Hij heeft altijd met alles zijn zin gehad. En nu ben ik dus de baas. En dat is wennen. Maar mijn kat accepteert dingen echt snel vind ik. Het is een kat en ik heb 7 jaar van mijn leven op pauze gezet om hem maar zo gelukkig mogelijk te maken.
Als ik het zo lees klinkt het belachelijk.

Gisteravond kwam ik laat thuis en was hij een tijdje alleen geweest en toen mauwde hij twee keer en daarna was het over eigenlijk. Hij ging zelfs na twee minuten al op zijn bak om te poepen ipv zeuren dat hij naar buiten wil om dat te doen. Dus ik vond het al heel wat.
Daarna gespeeld met hem ( beetje stimuleren met extra catnip anders lukt het niet ) en na een uurtje aandacht naar bed. Dat ging probleemloos.
Tot zes uur geslapen en na weer wat mauwen en corrigeren ligt hij nu weer rustig uit het raam te kijken.

Over het algemeen doet hij het gewoon hartstikke goed vind ik.
Hij accepteert het langzaam aan. En inderdaad het is voorjaar dus de hormonen gaan opspelen. De binnen/balkon kat van mijn vriendin liep ook al mauwend bij de deur.
Ik ben niet bang dat hij eenzaam word trouwens, ik ben veel thuis en hij heeft niet zoveel met andere katten dus een erbij ga ik niet doen. Na hem hoef ik geen kat meer in dit huis.

Leren omgaan met mijn gedachten die me blokkeren en beheersen moet ik inderdaad leren. Dat van me afzetten en me voorhouden dat mijn kat gelukkig is. Dat is het enige wat ik hoef te doen. Het is zo simpel.
Schuldgevoel is nergens voor nodig. Hij heeft hier een gouden mandje. Hij is gelukkig. Nu ik nog.
Maar ook dat komt goed.

Dank je! Ik ga zeker volhouden. Ik heb geen keus want ik wil hem niet kwijt. En hij gaat het echt wel accepteren.
Zat katten die inderdaad in een ren leven in de tuin en dat ook prima vinden. Hij heeft wat vrijheid moeten inleveren maar buiten is nog steeds een optie. Ik blijf er wel bij omdat ik bang ben dat hij van het dak lazert of springt. Ik moet nog even kijken hoe dat gaat.
Ik had dit eigenlijk in de winter moeten doen, dan was de overgang makkelijker geweest denk ik. Toen was het toch rotweer. Nu heeft hij lente kriebels.

niet meer relevant.

herkenbaarheid.

Anderlicht schreef: ↑

17-03-2024 09:13

Je laat je snel beïnvloeden door verschillende gedachtes/emoties en daarna rechtvaardig je deze keuze door jezelf te gaan overtuigen. Naar mijn idee schiet het hierdoor steeds alle kanten op in een soort paniekvoetbal.
Het lijkt me voor jezelf vooral erg onrustig en onveilig dat je hierdoor soms de grip verliest.
Ik hoop dat je lukt om contact te maken met je ware intrinsieke overtuigingen/waarden en normen zodat je koers kan houden. Dat bied houvast.
Misschien fijn om hier hulp bij te zoeken.

niet meer relevant en te herkenbaar

niet meer relevant.

Nou, maanden laten toch maar even een update omdat ik even van me af wil praten.
Er is best veel gebeurd en dingen zijn flink verandert en ik heb het niet verteld omdat ik niet afgemaakt wilde worden door het halve forum.

Maar het komt er op neer dat mijn kat nu een nieuw huis heeft. Al twee maanden. Hij woont nu bij een fijn gezin met grote kinderen en een mega tuin. Het was voor mezelf gewoon de beste beslissing want ik ging echt finaal onderdoor aan de constante stress door al het gedoe met de buurvrouw. Ik zat niet meer rustig in mijn eigen huis, was constant bang, etc.
Er zijn nog wat nare dingen gebeurd die ik liever niet bespreek ivm herkenning. Maar het ging gewoon niet meer, voor mezelf.
Er moest gewoon een oplossing komen en voor mij was dit de beste keuze. Het was een enorme opluchting dat hij nu een fijn thuis gevonden heeft en dat hij gelukkig is bij zijn nieuwe baasjes. Maar ook dat ik nu eindelijk eens van mijn huis en mijn rust kan genieten.
De relatie met de buurvrouw is nu weer beter en ik heb geen last meer van haar. En de kat is helemaal in zijn nopjes met zijn tuin waar hij altijd toegang tot heeft. Dus voor iedereen een prima oplossing, ik heb eigenlijk spijt dat ik het niet eerder gedaan heb.

Ik heb wel ontdekt dat ik gewoon een hele ongezonde relatie had met mijn kat.
Ik hing volledig aan hem, liet mijn hele humeur, mijn leven draaien om hem. Ging ik een avondje uit, dan voelde ik me schuldig omdat hij binnen zat, ging ik op vakantie, dan genoot ik nergens van want mijn kat was alleen. Ik was er altijd maar mee bezig, obsessief.
Het was niet normaal. Ik liet alles bepalen door mijn kat en vergat daardoor te leven.
Het heeft veel rust gegeven dat hij er niet meer is en natuurlijk mis ik hem soms echt wel maar niet zoveel als ik had verwacht eigenlijk. En ik geniet enorm van het feit dat ik mijn slaap weer terug heb gekregen, ik heb natuurlijk zeven jaar amper een oog dicht gedaan dankzij mijn kat. Nu slaap ik nog steeds niet uit maar mijn nachtrust is wel aardig hersteld en daardoor knap ik ook fysiek op ivm mijn long covid.

Ik heb veel verandert in mijn leven, heb een nieuwe baan, ga meer uit en probeer er sociaal gezien wat meer van te maken. Dat is eng maar wel leuk. Thuis komen in een leeg huis blijft soms wel lastig hoor maar de rust was echt hoognodig. Ik knuffel mijn leenhondjes maar wat vaker en overweeg nog steeds ooit een eigen hond te nemen maar dat zie ik allemaal wel. Voorlopig echt niet.
Dan gaat mijn hele leven namelijk om die hond draaien net als dat het dat deed met de kat.
Dan ga ik weer zo'n kluizenaar worden. Ik moet eerst leren hoe ik dat de volgende keer niet meer ga doen.
Bovendien werk ik daar nu teveel voor, een eigen hondje.

Misschien neem ik wel weer een aquarium of zo, ik mis het wel om ergens voor te zorgen. Ik ben wel iemand die dieren om zich heen wil en nodig heeft.

Ik hoop dat jullie niet te hard voor me zijn, velen zullen vinden dat ik de makkelijke uitweg gekozen heb wellicht maar eigenlijk vind ik het een overwinning op mezelf want ik heb voor mezelf gekozen. Het is namelijk typisch mij om te lang te blijven hangen in iets waar ik eigenlijk alleen maar stress van krijg uit schuldgevoel. Want ik kan mijn kat toch niet weg doen, dat doe je gewoon niet. Daarmee doe ik mezelf te kort. Mijn hele relatie met de kat werd bepaald door schuldgevoel. Het was niet goed voor me. Het gaf veel onrust in mijn hoofd.

Ik ben best trots op mezelf dat ik voor mezelf gekozen heb en ik ben super blij dat mijn kat zo goed terecht gekomen is en dat hij daar ook happy is. Hij had zich super snel weer aangepast zoals ik wist dat hij dat zou doen. Hij redt zich overal wel.
Hij heeft zeven jaar als een koning hier geleefd en gaat dat nu daar ook weer doen.

Geen kat meer voor mij in elk geval, daar is mijn huis gewoon niet geschikt voor.

xiongmao schreef: ↑

26-05-2024 08:39

Ik vind je bericht heel positief. Ik denk dat dit beter is voor jou en voor je kat.
Goed bezig!

Dank je wel dat je me niet af maakt.
Ik weet wel zeker dat het beter is voor mij en mijn kat is ook super gelukkig dus het is wat mij betreft allemaal op zijn pootjes terecht gekomen.
De mensen bij wie hij nu woont hebben ook veel ervaring met senior katten dus dat is helemaal top.
Hij is gewoon een echte straatkat en nu hij altijd naar buiten kan weet ik zeker dat hij helemaal in zijn nopjes is.
En ik heb echt de rust terug in mijn hoofd. Ik ben niet meer bang. Ik slaap weer. Ik heb voor mezelf gekozen, wat voor mij echt een flinke stap vooruit was.

En ik geniet nu voor het eerst van mijn huis, gek genoeg. Ik besef me na 4 jaar eindelijk wat een geweldige woning dit is. Hoe mooi het is, wat een geweldig uitzicht ik wel niet heb, hoe heerlijk rustig het is. Toen ik hier ging wonen zag ik alleen maar de nadelen ivm de kat, ik had de woning bijna niet genomen vanwege de kat. Nu pas besef ik me wat een geluk ik heb met dit huis.