Steeds meer behoefte aan een eigen hond.

Goeiemorgen,

Het is een beetje een vage titel maar ik vroeg me vooral af of er mensen zijn hier die ervaring hebben met senior katten die van redelijk afstandelijk naar knuffelig gegaan zijn.
Mijn lieve kater ( geen idee hoe oud hij is, de dierenarts denkt rond de 13-15 ) is redelijk zelfstandig, veel buiten en komt alleen een knuffel halen als het hem uit komt. Op schoot ligt hij eigenlijk nooit.
We slapen samen op bed, hij in zijn mandje op de dekens en hij komt me af en toe wakker maken door over mijn hoofd te gaan liggen als een tulband en lekker te kroelen door mijn haar. Dat zijn echt super fijne momenten samen en dan smelt ik echt even.
Het probleem is alleen dat die momenten best zeldzaam zijn. Hij is erg aan me gehecht hoor maar buiten zijn is veel leuker. In de zomer zie ik hem de hele dag niet. Nu in de winter is hij wel meer binnen ivm de kou en elk jaar wil hij minder naar buiten in de winter ( soms ook in de zomer trouwens ) dus ik hoop dat hij uiteindelijk tevreden zal zijn met een leven als binnenkat/dakterras kat.
Hem nu al binnen gaan houden is voor mij geen optie, hij is erg gehecht aan zijn tijd buiten. Als hij daar zelf voor kiest is het prima of als het niet meer kan met zijn gezondheid maar zolang het kan wil ik hem dat gunnen. Hij vindt het heerlijk buiten.

Het "probleem" als je het zo kan noemen, is een beetje dat ik steeds meer behoefte krijg aan een hond. Die behoefte is momenteel zo sterk dat ik er gek van word en er de hele dag aan denk.
Ik heb twee leen hondjes die me enorm veel liefde geven en de oudste is hier vaak op vrijdag een dagje in huis is.
Daar knap ik dan zo enorm van op dat het contrast met mijn kat zo groot is dat ik het lastig vind om met zijn afstandelijkheid om te gaan.
Ik wil gewoon zo graag die onvoorwaardelijke liefde van hem, dat hij lekker op mijn schoot komt kroelen en knuffelen.
Als hij dat zou doen zou ik veel minder behoefte hebben aan een hond denk ik. Ik weet dat het niet eerlijk is om te vergelijken, een kat is een kat en een hond is een hond. En ik hou zielsveel van mijn kat en heb alles voor hem over. Hij is mijn liefste maatje.

Ik heb last van chronische depressies ( en andere shit ) en heb gemerkt dat een hond op mijn gemoedstoestand enorm veel helpt.
Mijn kat is helaas geen honden fan, hij tolereert mijn leen hond omdat hond bang voor hem is en hem met rust laat maar buiten mept hij naar alles wat bij hem in de buurt komt. Een drukke pup zou ik hem absoluut geen plezier mee doen.

Ik zou zelf graag een volwassen hond adopteren uit het asiel of die van iemand over nemen en soms denk ik dat het best zou kunnen met mijn kat maar ik wil hem ook niet tekort doen en ongelukkig maken. Hij kan hopelijk nog wel tien jaar mee maar de gedachte om nog zo lang te moeten wachten tot ik een hond kan nemen vind ik soms wel lastig.

Ik hoop gewoon dat hij nog knuffeliger gaat worden als hij echt ouder wordt.
Hebben mensen daar ervaring mee? Met senior katten die ineens toch schootkatten werden of heel aanhankelijk?
Een vriendin van me heeft en kat en die heeft de halve avond op mijn schoot gelegen toen ik daar was, dat vond ik echt zo gezellig.

Ik had gewoon nooit verwacht dat ik ooit een hondenmens zou worden, vroeger was ik erg bang voor honden. Nu heb ik het honden virus te pakken en weet ik niet hoe ik er van af kom. Natuurlijk kan ik er nog meer leen en oppas honden bij nemen maar dat is toch niet hetzelfde als een eigen hond.
Gisteravond zou mijn hond komen maar dat ging helaas niet door en ik heb hem toen echt gemist, het was zo ongezellig in mijn uppie op de bank.

Het baasje van mijn leen hond werkt bij het KGF en ze stelde voor om op de lijst te gaan voor afgekeurde hulphonden. Die zijn dan volwassen, goed opgevoed en kunnen meestal met katten. Ik zit daar serieus over na te denken maar ik wil mijn kat niet ongelukkig maken.
Ik zit echt in een spagaat merk ik. Kan iemand me even een schop onder mijn kont geven?
Me terug op aarde brengen.

Wees aub niet te hard voor me, ik voel me al schuldig genoeg naar mijn kat dat ik zoveel nadenk over een hond.

herkenbaarheid

Bedankt voor jullie input, willen jullie de berichten wissen svp? Het is inderdaad zoals Noa schetst.

Ik ga zo even langs bij de buuf, ze appte net weer. Ga het maar gewoon rustig bespreken ipv appen. Proberen er op een fijne manier uit te komen.

Bedankt voor het wissen. Ik ben niet langs geweest maar heb haar wel een net bericht gestuurd en haar geblokkeerd.
Daarna smste ze me nog, dat ze al een dossier had liggen over me bij de woningbouw.

Maar goed, ik heb wel besloten een nieuw huis voor mijn kat te gaan zoeken. Daar heb ik in de bijna 7 jaar dat ik hem heb wel vaker aan gedacht dus het is niet per se vanwege dit allemaal.
Ik ben al 7 jaar ongezond obsessief met hem bezig, voelde me schuldig als ik weg ging want dan kon hij niet naar buiten ( zie vorige topics ), bang dat hij aangereden zou worden buiten, en in de warme maanden zie ik hem eens per dag gemiddeld. Dan komt hij om te eten en dan is hij weer weg. Ik wil gewoon een dier wat bij mij wil zijn, wat lekker binnen is.

Ik gun hem gewoon een huis met een tuin waar hij altijd lekker kan doen wat hij wil en ik gun mezelf een dier wat mij kan geven wat ik nodig heb. Hij houdt van me maar het is niet meer genoeg. Dat is niet zijn schuld. We passen gewoon niet bij elkaar en deze woning is gewoon niet handig voor een buitenkat.
Het is echt een optelsom en ik kies zelden voor mezelf maar ik krijg er zoveel energie van als ik bij mijn vriendin ben met haar lekker knuffelkat die niet bij me weg te slaan is. Dat is gewoon wat ik nodig heb.
Dat ik me niet alleen voel terwijl ik wel een kat heb. Ik denk dat dit voor iedereen beter is, en natuurlijk vind ik het verschrikkelijk moeilijk en ik zit dit al jankend te typen maar ik sta er wel achter. Hoeveel pijn het ook doet. Ik ga hem zeker missen maar soms is het gewoon niet anders.

Wees aub niet te hard voor me, ik vind het al moeilijk genoeg.

Ja dat wil ik dus eigenlijk ook een hond. Dan is dat ook veel makkelijker, dan heb ik geen kat meer.
En ik voel me echt een enorme trut dat ik mijn kat in de steek laat voor mijn gevoel maar hij past zich zo snel aan, hij redt het wel zonder me en voor zijn eigen veiligheid is dit ook beter want buuf kan best wel eens gek gaan doen en hem iets aan doen. Zo gestoord is ze wel. Dan liever dat hij ergens anders woont en veilig is.
Hij past zich snel aan, dat weet ik zeker. Hij had een jaar bij zijn vorige baasjes gewoond, sprong hier uit de mand en was thuis.
Ik wil zeker dat hij goed terecht komt, denk dat ik hem op verhuisdieren ga zetten. Ik breng hem liever niet naar het asiel maar dat is een laatste optie. Wil eerst zelf zoeken. Maar man, wat vind ik het moeilijk zeg. Zit al de hele ochtend te janken.

Ik weet niet hoe oud hij is. Hij is wel helemaal gezond gelukkig en krijgt elk jaar zijn vaccinaties.
Doet alles op de bak, super makkelijk, lief, laat zich tillen, gaat zonder morren mee naar de dierenarts. Hij mankeert niets en het is een voorbeeldig beest. Springt zelfs nooit op tafels, aanrecht, hij is echt bijzonder.
Ik wil hem alleen niet plaatsten bij drukke kinderen. Ook met andere katten kan hij prima overweg.

Ik heb zat rustige gesprekken gehad met de buuf, dit is al 4 jaar aan de gang. Er valt geen land mee te bezeilen. Maar het is niet vanwege haar, ik wil mezelf ( en kat ) gewoon beter gunnen. En met dit huis is een buitenkat gewoon niet te doen.
Ik heb meer nodig dan ik kan krijgen van mijn kat. En hem binnen gaan houden vind ik echt zielig. Ik heb dit eigenlijk al een paar jaar uitgesteld, maar denk er al een tijd aan. Ook in mijn oude huis heb ik het wel eens gedacht.
Maar ja, ik had mezelf beloofd hem nooit weg te doen.

Uiteraard is het asiel mijn laatste optie.
Ik zit echt zo vast in mijn hoofd momenteel. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen, ik zit alleen maar te huilen, ben zo gespannen als een rietje. Hij staat op verhuisdieren maar eigenlijk wil ik hem er al weer af halen. Ik weet gewoon niet hoe ik dit op kan lossen met de buurvrouw, ze is niet voor rede vatbaar. Maar ik kan het eigenlijk niet over mijn hart verkrijgen om mijn kat weg te doen. Buurtbemiddeling bellen?
Leren schijt hebben aan haar is voor mij eigenlijk een onmogelijke taak. Kat toch maar binnen gaan houden en op het dakterras? Het valt te proberen. Toen ik hem net had heb ik hem ook binnen gehad en dat ging best, hij sliep alleen veel maar taalde niet naar buiten. Of gaan wandelen met hem buiten en hem dan weer binnen halen, zodat hij onder toezicht naar buiten gaat?

Ik zoek de oplossing zodat iedereen blij is, maar ik zie het niet meer. Ben ook ongesteld en emotioneel dus dat helpt niet.

Ja, ik vind het ook niet zo'n drama maar vind het natuurlijk fijner om hem meteen bij een fijn nieuw huisje te brengen.
En ook oudere katten worden er vrij snel geplaatst. Maar ik zit even zo vast dat ik niet weet wat ik nou moet doen of wat ik nou wil.

Nou niet per se, ik heb met mijn ex binnen katten gehad en had daar nooit stress van. Daar kreeg ik vooral veel energie van. Dit kost voornamelijk veel kracht. Constant me onveilig voelen in mijn eigen huis, bang zijn als hij buiten is dat ik weer de buurvrouw op de stoep krijg met klachten. Zo kan ik niet leven.
Ik heb in mijn vorige woning ook vaak schuldgevoel gehad omdat hij toen ook niet vrij naar buiten kon en dus ook uren binnen moest zitten. Als ik op vakantie ga zit ik nooit lekker omdat ik me rot voel dat hij niet naar buiten kan en alleen is. Ik ben er altijd mee bezig, al 7 jaar lang.
Obsessief. Als hij binnen was geweest dan was dat niet zo geweest want dan weet ik dat hij het fijn vindt binnen. Dat ik hem niet tekort doe.
Dit gevoel van dat hij niet alles krijgt wat hij nodig heeft speelt al vanaf het begin.

Ik gun hem gewoon een huis met een tuin waar hij heerlijk zonder gezeik naar buiten kan. Maar of ik dat ga vinden. En eigenlijk zit ik dus steeds op de wip of ik het nou wel of niet ga doen.

Niet meer relevant.