Viva’s hondenveldje

Tover-Feetje schreef: ↑

07-02-2020 17:09

Nakomertje had net een aardappelschil te pakken en ze wist zeker dat die nog leefde.
Ze is heel het huis door gestuiterd in een poging de levensgevaarlijke aardappelschil te doden
De andere 2 honden bekeken het schouwspel en keken mij vervolgens echt aan van "die heeft ze niet allemaal op een rijtje"

Th∅rdis schreef: ↑

07-02-2020 19:28

Ehm.

Ehm.

Ik las hier bijna overheen.


Ik vind dat nog best knap mikken. En dat moet je niet bij een Chihuahua doen, dan heb je een vingerpoppetje.


*gaat dit beeld proberen te verwijderen uit het hoofd*

Een vingerpoppetje... Dankjewel hoor!

Overigens lig ik nu heerlijk op bed te loungen met een zielsgelukkige hond. Ik kijk tv, en hij ligt op zijn zij naast me terwijl ik over zijn buikje aai. En af en toe draait hij even op zijn rug met zijn koppie naar mij toe, kijkt me gelukzalig aan, en snurkt daarna weer intens tevreden verder.

Klinkt heerlijk nummer zoveel!

Vervelend dat veel toch ‘gevechtssitutaties’ hebben meegemaakt. Lijkt me best eng! Onze hond vecht niet, maar staat wel z’n mannetje wanneer hij het nodig vindt. Bij grote honden vertrouw ik hem volledig, maar bij kleine honden houd ik hem wel goed in de gaten. Op de een of andere manier heeft hij soms een raar soort venijn richting kleine hondjes, of hij loopt er juist met een grote boog omheen. Onze vorige border had precies hetzelfde. Ik vind het best raar! Hebben jullie honden ook een soort merkbare afkeer van of juist voorkeur voor een ander ras?

Ik houd zelf ook niet zo van kleine keffertjes, misschien ligt het daaraan.

Laatst kwamen we een roedel van 7 (!!!) Border Collies tegen. Dan wordt er heerlijk gespeeld, en af en toe even duidelijk gemaakt wie waar staat, gelijk zo met de Benner Senner en de Witte Herder in de buurt. Maar als we kleine hondjes tegenkomen gaat hond een beetje argwanend sluipen en vind ik hem niet zo leuk.

Een tijd terug liep ik in het bos, hond los, er kwam ons een chihuahua tegemoet, ook los. Dus geen nood hond aan te lijnen. Hond stond niet echt onder appèl want het leek een relaxte situatie te zijn. Wij knopen een gesprekje met de eigenaar aan en opeens sjeest die chihuahua ervandoor, border erachteraan . Nou durf ik bijna altijd te beweren dat onze hond de meest betrouwbare en gehoorzame hond is, maar luisteren deed ie toen gewoon niet! Tja het blijft een beest. Ik vond het niet leuk. Toen ik hem eindelijk terug had even heel boos geworden. De rest van de wandeling heeft hij me heel schuldbewust gevolgd. Dat dan weer wel.

Bladora, de mijne kan helemaal niet met hondjes. Hij reageert heel bijzonder op soortgenoten. Gaat janken en gek doen. Het is geen agressie, maar meer sociaal onaangepast gedrag. En zelfs heel relaxte trainingshonden raken daar van onder de indruk. Helaas...

Oh, en mijn vorige hond stond heel onverschillig tegenover alle soortgenoten. Groot of klein maakte hem niks uit.

We hadden een paar spontane meelopers, allemaal teefjes, die hij altijd heel stoer negeerde. Maar zodra een andere hond het op één van “zijn teefjes” of op mij had voorzien, dan kwam hij wel meteen in actie. Hij was dus toch iets minder onverschillig dan hij deed voorkomen.

-Bladora- schreef: ↑

07-02-2020 20:14

Klinkt heerlijk nummer zoveel!

Vervelend dat veel toch ‘gevechtssitutaties’ hebben meegemaakt. Lijkt me best eng! Onze hond vecht niet, maar staat wel z’n mannetje wanneer hij het nodig vindt. Bij grote honden vertrouw ik hem volledig, maar bij kleine honden houd ik hem wel goed in de gaten. Op de een of andere manier heeft hij soms een raar soort venijn richting kleine hondjes, of hij loopt er juist met een grote boog omheen. Onze vorige border had precies hetzelfde. Ik vind het best raar! Hebben jullie honden ook een soort merkbare afkeer van of juist voorkeur voor een ander ras?

…

Mijn hond heeft niet echt voor- of afkeuren voor bepaalde rassen m.u.v. Ierse Wolfshonden (Nu heeft er nog nooit zo’n exemplaar ook maar lelijk tegen hem gedaan maar hij ligt plat op de grond en kruipt onder auto’s als hij de kans zou krijgen). De Kangal vindt hij een beetje eng maar tegelijkertijd ook waanzinnig interessant.

Als hij een hond niet mag dan heeft dat meestal een reden (ze hebben zijn piepballetje eerder gevonden, ze gaan slijmen bij zoon om geaaid te worden en worden ook geaaid door zoon, heel veel van zijn afkeuren hebben te maken met zoon. Die is ‘van hem’ en daar moeten andere honden bij wegblijven en een eigen tiny human zoeken). Hij is verstandig genoeg om niet in te gaan op gegrom van honden die hem zo zijn kop van de romp afknagen (dan loopt hij gewoon zonder ze aan te kijken door, wijkt niet maar reageert ook niet). Na een minuut kijkt hij dan achterom, vervolgens naar mij alsof hij wil zeggen: “Zooooo zag je die aso?”). Gelijkwaardige tegenstanders krijgen bij gegrom een ‘Waf!’ en dan loopt hij verder met staart en oren in de lucht. Hij laat zich gewillig aflebberen door iedere hond voor maximaal vijf minuten, dan heeft hij er genoeg van en wil hij door. Op honden die willen spelen reageert hij soms door met ze mee te spelen, soms negeert hij ze en soms gaat hij er letterlijk bij of tegenaan liggen/zitten. Blaffende honden negeert hij.

Het is een kleine hond (laag op de poten) maar wel een brede hond (oké, hij is dik). Het is veel terriër. Hij zoekt het gevecht niet op maar als eentje hem aanvalt dan zal hij strijden tot zijn dood (als je niet in zou grijpen). Maar in bijna vijftien jaar tijd heeft hij zich twee keer geweerd. Echt heel zeldzaam dat honden hem als een bedreiging zien of naar hem uithalen. Wellicht omdat de bijbehorende baasjes ook niet nerveus worden van honds voorkomen (en bij voorbaat hun hond al ‘waarschuwen’ door ze kort te houden, aan te lijnen o.i.d. wat de spanning kan verhogen). Meeste mensen vinden hem grappig omdat hij zo breed loopt als een patser met zijn korte pootjes.

Wat dat betreft is het een stuk rustiger lopen op de gewone rondjes dan met een grote hond. Die trekken toch meer negatieve aandacht van mens en dier in mijn ervaring.

Onze hond is heel afwachtend in het contact met andere honden. Zijn voorkeur gaat wel uit naar de meer rustige honden. Er lopen hier veel labradoodles, die nogal springerig zijn en met hun voorpoten maaien. Enerzijds vindt hij hun wel leuk, maar als ze te druk worden, is hij weg. Er zijn een paar honden die hij niet kan uitstaan, maar dat zijn allemaal verschillende rassen. Er zit 1 labrador bij, die al van verre begint te blaffen als hij ons ziet. Ja, dan blaft de onze natuurlijk even hard terug. Verder is er een amerikaanse akita die het niet op onze hond heeft en de onze dus ook niet op hem en een soort pitbullachtige hond met een mank loopje. Het baasje van die hond gaat letterlijk een straatje om als ze ons ziet aankomen. Over het algemeen is onze hond een echte alle mans vriend, die heel graag met andere honden omgaat. En onze fluffy haarbal heeft een enorme aantrekkingskracht op alle kinderen in de buurt, dus hij komt geen aandacht te kort. Als er geen hondjes zijn, dan zijn er altijd wel kinderen.

Onze honden hebben beiden eigenlijk geen gedoe met andere honden. Tot gisteravond dan.
De bull is wel lomp en onstuimig in zijn spel, maar houdt zich netjes aan de grenzen die een andere hond aangeeft.
Ik hoop dan ook dat dit incident geen negatief effect gaat hebben qua eventueel toekomstig gedrag naar andere honden.

De andere is een happy-go-lucky terriërXbordercollie die eigenlijk nooit problemen heeft met iemand. Behalve met de bulldog als die weer eens op zijn staart gaat liggen en daardoor per ongeluk wat haren uittrekt.

Ben me momenteel enorm aan het verdiepen in honden; boeken lezen over opvoeding en inlezen op de fokkers ed. En ben aan het overwegen om een golden retriever in huis te halen.

Ben momenteel begin twintig, heb eigen bedrijf (dus kan mee naar kantoor) en woon op mezelf. In mijn omgeving zitten veel mensen van 'doe het niet, zoveel verantwoordelijkheden en zorgen'. Maar wil het al wel een behoorlijke tijd en heb juist het gevoel dat het mij heel veel plezier geeft om voor een hond te zorgen en hem/haar te zien ontwikkelen. Ok, uiteraard wil het niet romantiseren en weet dat er ook een he-le-boel vervelende scenario's zijn, maar desondanks lijkt het me wel heel leuk.

Maar vroeg me af hoe jullie dit ervaren? Zijn hier mensen met spijt? Dingen die jullie ENORM hebben onderschat? Heeft het je meer zorgen of plezier gegeven? Het laatste wat ik wil is spijt. Al helemaal als mensen in mijn omgeving me ervoor hebben gewaarschuwd en ik achteraf te eigenwijs bleek. Vind dat zielig voor de hond want die verdiend goede zorg imo.

Mijn leven is behoorlijk stabiel (financieel, werk en gezondheid) en kijkend naar mezelf denk ik dat het er in past. Heb helaas geen ervaring met honden in het verleden dus dat wordt echt nieuw.

Eh. De tijd die er in een drukke jonge hond gaat zitten, naast werk, huishouden en gezin. Dat heeft mij wel echt even genekt.

Wij hebben altijd 'afdankertjes', dus ik had nog nooit een hond jonger dan 2-3 jaar gehad. En toen had mijn neef dus pups en wilde mijn man wel zo'n pup.
Dear lord. Ik ben zo blij dat hij inmiddels ruim anderhalf is en hij een beetje minder hyper begint te worden in huis.
(Nu was de timing hier ook vrij beroerd, we hadden net een baby en toen kwam de pup erbij... plus dat we nogal klein wonen.)
Ik heb vaak geroepen "hadden we het maar nooit gedaan!". Maar hij is er nog. In de zomer wordt ie 2 en hij is inmiddels een relaxed bakbeest binnenshuis.

Maar voor mij geen pup meer. Ik werk liever aan een hond die al 'af' is, om die dingen bij- en af te leren, dan helemaal weer bij het begin te moeten beginnen.
Dat is heel persoonlijk natuurlijk, maar ik ben echt niet pup-proof.

@paperflies : het is heerlijk om een hond te hebben. Het verrijkt je leven, je gezondheid en je kennissenkring.

Je moet je leven wel aanpassen aan de hond, wat vaker op je horloge kijken, want de hond moet uit of eten....
Ook met vakanties moet je rekening houden met de hond, waar laat je hem of gaat hij mee?

Je zou kunnen beginnen met een volwassen jonge herplaatser, dan sla je het pupgedoe over.
Golden retrievers zijn hele grote honden en alle kosten van honden vermeerderen met de grootte van de hond, ik bedoel alles is duurder bij een grote hond dan bij een kleine hond.

Ik wens je succes met je plannen!

paperflies schreef: ↑

07-02-2020 23:37

Maar vroeg me af hoe jullie dit ervaren? Zijn hier mensen met spijt? Dingen die jullie ENORM hebben onderschat? Heeft het je meer zorgen of plezier gegeven?

Wat goed dat jij je er eerst zo in verdiept voordat je er eentje aanschaft!

Ik heb nooit spijt gekregen van het nemen van een hond. Het is echt super om zo’n beestje te hebben. Maar, ik heb inderdaad wel wat dingen flink onderschat.

Ten eerste de puppy tijd. Een pup heeft in eerste instantie echt 24/7 aandacht, verzorging en toezicht nodig. Ze kunnen in rust hun plas en poep maar een paar uurtjes ophouden, dus dat betekent laat naar bed, heel vroeg er weer uit, en tussendoor in de nacht ook nog 1 of 2x. Ik dacht dat dit alleen de eerste paar weekjes zou zijn, maar dat duurde een stuk langer. Ze slapen als ze heel klein zijn nog heel veel, maar heb niet de illusie dat jij dan rustig wat voor jezelf kunt doen, want ze slapen slechts hazenslaapjes. Oftewel, ze slapen maar kort en licht en bij elk geluidje worden ze weer wakker. En zodra ze wakker zijn, dan staan ze ook direct weer helemaal aan en moet er wat gebeuren (eten, drinken, plassen, poepen, spelen). En dan moet jij ook meteen weer aan staan, want als ze zichzelf moeten vermaken, dan maken ze in het gunstigste geval alleen iets vies of kapot, en in het ongunstigste geval kun je voor een spoedje naar de dierenarts.

En net als die puppytijd er zo’n beetje op zit, en je eindelijk denkt weer even bij te kunnen komen, begint de pubertijd. Dan vergeten ze opeens alles wat je hen eerder had geleerd, en begint het feest van voor af aan. Het enigen verschil is dat ze dan nog wat groter, sneller, sterker en slimmer zijn, waardoor ze nog beter rottigheid uit kunnen halen. Kon je in de puppytijd je mooie schoenen nog net op tijd uit zijn bek redden, in de pubertijd is de kans groot dat ze al verslonden zijn voordat jij door hebt dat de hond ze weer te pakken had.

En des te groter de hond, des te langer deze fases duren. Mijn hond wordt nu eindelijk wat rustiger en die is nu ruim 3 jaar. (En dit ras wordt zo’n 8-10 jaar, dus met een beetje geluk heb je 1/3e van zijn leven een kleine terrorist in huis gehad, en 2/3e die lieve rustige trouwe lobbes waar je voor ging).

Daarnaast is een hond een verplichting die ik erg serieus neem. En als ik jouw post zo lees, dan schat ik in dat jij dat ook zal doen. Je kunt geluk hebben en, na de pubertijd, een allemansvriend treffen die heel makkelijk is, rustig wat uurtjes alleen kan blijven, en prima uitbesteed kan worden aan anderen (zoals oppas, uitlaatservice, dierenpension, etc). Maar je kunt ook pech hebben.

Mijn huidige hond kan bijv niet goed met andere honden, dus een uitlaatservice of een pension zijn geen opties. Ook heeft hij door zijn verleden (het is een herplaatser) verlatingsangst en is hij erg aan mij gehecht. Voor een dagje kan ik best eens een oppas regelen als het een keer niet anders kan, maar veel langer weg (zoals op vakantie) gaat gewoon niet, want daar raakt mijn hond super gestresst van.

Wat ik hierbij heb onderschat is de verplichting die ik zelf voel naar mijn hond(en). Ook al kunnen ze best een paar uurtjes alleen, je weet dat ze dat echt niet leuk vinden, en dus beperk je dat tot een minimum. Ik ga overdag als man werkt alleen de deur uit als dat echt moet, bijv voor werk of dokter ofzo. Leuke dingen plan ik als mijn man thuis is, zodat de hond niet alleen is. En samen weg gaan doen we eigenlijk alleen voor sociale verplichtingen en dan gaan we ook maar kort (bijv verjaardagen in de familie ed), want de hond zit alleen thuis.

En tenslotte, nu gelukkig niet aan de orde, maar mijn vorige hond was niet zo gezond en ging vrij jong dood. De enorme zorgen en het vreselijke verdriet dat daar bij kwamen kijken, heb ik ook onderschat. Het is nu 3 jaar geleden en ik mis hem nog elke dag!

Ik ben wel blij dat ik de kosten voor medische behandeling niet onderschat heb, en de hond goed verzekerd had, want zelfs alleen de eigen bijdrage van 20% aan ziektekosten heeft ons destijds al duizenden euro’s gekost.

Zoals ik al schreef heb ik nooit spijt gehad. Maar ik zit dan ook in een levensfase waarin ik het niet erg vindt om veel thuis te zijn en altijd rekening met een hond te houden. Maar als je zelf veel rust nodig hebt of een actief sociaal leven belangrijk vindt, dan is het misschien nog niet het juiste moment.

[quote=-Bladora- post_id=30948496 time=1581102886 user_id=39775]
Klinkt heerlijk nummer zoveel!

Vervelend dat veel toch ‘gevechtssitutaties’ hebben meegemaakt. Lijkt me best eng! Onze hond vecht niet, maar staat wel z’n mannetje wanneer hij het nodig vindt. Bij grote honden vertrouw ik hem volledig, maar bij kleine honden houd ik hem wel goed in de gaten. Op de een of andere manier heeft hij soms een raar soort venijn richting kleine hondjes, of hij loopt er juist met een grote boog omheen. Onze vorige border had precies hetzelfde. Ik vind het best raar! Hebben jullie honden ook een soort merkbare afkeer van of juist voorkeur voor een ander ras?
/quote]
onze witte herder heeft duidelijk niets met bulldogs

Mijn 2 Sheltie teefjes hebben allebei voorkeur voor een eigen vriendje die hier in de buurt loopt.
De ene is een Sheltie-Bordercollie reu en erg actief waardoor mijn hond graag aanhaakt en speelt.
De andere is een Sheltie reu, eveneens tricolor zoals mijn eigen Sheltie. Ze valt gewoon op een reu van haar spiegelbeeld...

Ik denk toch dat veel honden trekken naar de eigen raskenmerken omdat dat qua non-verbale communicatie natuurlijk het meest voor de hand ligt.

Ik ben thuis, dus tijd zat, maar wat heb ik mij erin vergist hoeveel energie het vergt. Juist omdat je thuis bent denk ik, als je naar je werk gaat heb je nog andere afleiding.
Ik had mij ook helemaal ingelezen in het opvoeden, daar ben ik wel blij mee, maar het zelf ervaren is toch anders. Net zoiets als een kindje krijgen denk ik. We hebben ook nog eens niet de gemakkelijkste pup, ze is erg onzeker. Dat kun je van tevoren niet weten.

Spijt? NEE...we hebben al zoveel momenten dat we dubbel liggen van het lachen.
Als ik dat koppie zie dan smelt ik. Wil haar nooit meer kwijt, maar eerlijk is eerlijk, we hebben de eerste weken echt wel gezegd, 'waar zijn we aan begonnen'. Toch, iedere vooruitgang die we zien, dan groei ik van trots

[quote=Nummer*Zoveel post_id=30950146 time=1581151151 user_id=35707

Wat ik hierbij heb onderschat is de verplichting die ik zelf voel naar mijn hond(en). Ook al kunnen ze best een paar uurtjes alleen, je weet dat ze dat echt niet leuk vinden, en dus beperk je dat tot een minimum. Ik ga overdag als man werkt alleen de deur uit als dat echt moet, bijv voor werk of dokter ofzo. Leuke dingen plan ik als mijn man thuis is, zodat de hond niet alleen is. En samen weg gaan doen we eigenlijk alleen voor sociale verplichtingen en dan gaan we ook maar kort (bijv verjaardagen in de familie ed), want de hond zit alleen thuis.

[/quote]

Je verwoord exact hoe ik het ook ervaar. Ik plan alles als of mijn man thuis is, verjaardagen vind ik moeilijk, want dan is de hond alleen thuis. Anderen zullen het overdreven vinden, of zeggen, het is maar een hond(voor mij niet), maar ik voel mij dan echt een soort van schuldig

Paperflies, alles wat hierboven is gezegd, en meer. Je bent begin 20 en je woont alleen. Helemaal prima natuurlijk, maar kan me voorstellen dat je ook op vakantie, feestjes, festivals, e.d. wil. Heb je dan een netwerk waar jouw hond terecht kan?

Als ik jou was zou ik met een oudere hond beginnen, een stabiele, handzame hond, zodat je aan het leven met een hond kunt wennen. Een pup is echt heel veel werk en i.m.o. heb je dan of 24/7 tijd beschikbaar voor de pup, of huisgenoten met wie je de zorg kunt delen.

Kijk eens op verhuisdieren, daar staan heel veel leuke honden die een nieuw thuis zoeken. Voordeel daarvan is dat het karakter van de honden al bekend is en dat de meesten al zindelijk zijn.

https://verhuisdieren.nl/alle-dieren

Ik heb 10 jaar getwijfeld over een hond. En ik had ook alles gelezen, met baasjes gepraat én al kinderen opgevoed. Maar mijn god wat viel het tegen

Niks geen knuffelige pup mee naar huis maar een beestje dat in paniek probeerde van mijn schoot af te klimmen en al enorm scherpe nagels had. Knuffelen was er de eerste weken sowieso niet echt bij. Hij hapte, volgde me óveral, sliep weken niet alleen, sliep alleen als ik ook stilzat, en kon pas met 4/5 maanden even alleen blijven. Na 2 baby’s dacht ik dat ik wist waar ik aan begon, maar die baby’s blijven liggen waar je ze neerlegt en hebben geen tandjes....... Om 23:30 pas naar bed en om 3:00 eruit en dan om 6:00 weer en dat een paar weken lang.

Ook als ik moe, chagrijnig of ziek ben wil hij gewoon naar buiten en ik vind de constante opvoeding best heftig. En man en ik schieten heen en weer tussen ‘wat is ie toch geweldig we hebben de knapste hond van de hele wereld’ en ‘het is de hond van de duivel, hoe hebben we het beest ooit in huis kunnen halen’.

Alles wat ik in boekjes las klopte niet, ging anders, gebeurde niet, veel later of veel vroeger of werkte niet bij onze pup.

Maar toch ben ik nog steeds blij met hem. De kans dat ik ooit nog weer een pup neem is denk ik heel klein (maar dat dacht ik na mijn eerste baby ook ) want het is onvoorstelbaar veel intensiever dan ik had verwacht.
Maar het is ook heel leuk. En ik leer heel veel en hij vindt me de allerleukste op de hele wereld en ik ben net zo trots op hem als op mijn kinderen als hij iets nieuws heeft geleerd.

Ik snap alleen nu wel echt goed dat mensen dit onderschatten en dat er zoveel pups herplaatst worden. Hiervoor had ik daar wel een oordeel over en dat is wel over nu

Oh en netwerk als je alleen woont is wel handig. Een vaste oppas ofzo. En een ras dat makkelijk naar de oppas gaat. De mijne kan dat niet zomaar.

Want het is niet alleen de werktijd maar ook etentjes, verjaardagen en boodschappen dat hij niet mee kan. Wij zijn thuis met 4 mensen boven de 12 die allemaal de hond kunnen verzorgen, dus dat maakt het goed te doen. Maar het is soms wel puzzelen en de jongste van 12 laat ik liever niet alleen met hem. Iig niet langer dan een kwartiertje/half uurtje. Die is hem gewoon niet de baas.

Ik snap je helemaal Thördis..... Maar ik heb geloof ik met pups, en met baby's, je vergeet gelukkig heel veel.... Van dat herplaatsen begrijp ik wel... maar was net op de honden school, en daar vertelde de leidster dat de andere labipup niet meer komt omdat de de bezitster het te veel vond naast een baby van een half jaar....Ik denk dan altijd van; dat weet je toch bijna van te voren dat het zwaar is?!

Gisteravond met 2 bewoners van de woongroep waar ik werk en pup gaan lopen... Kwamen we langs mijn droomhuis, daar wonen 3 mooie labradors, en die kwamen heel blij en vrolijk naar pup.... Ging pup te keer alsof ie vermoord werd.....

hen70 schreef: ↑

08-02-2020 10:38

Je verwoord exact hoe ik het ook ervaar. Ik plan alles als of mijn man thuis is, verjaardagen vind ik moeilijk, want dan is de hond alleen thuis. Anderen zullen het overdreven vinden, of zeggen, het is maar een hond(voor mij niet), maar ik voel mij dan echt een soort van schuldig

Ja, dat voel ik dus inderdaad ook precies zo. En het is niet alleen dat ik me schuldig voel, maar ik ben zelf ook gewoon het liefst bij mijn hond in de buurt. Dan heb ik bijvoorbeeld een werkafspraak gehad, en dan race ik daarna terug naar huis. En dan kom ik thuis en moet ik heel nodig naar de wc of heb ik honger, en dan zegt mijn man wel eens dat de hond echt niet dood gaat als ik op locatie nog even naar het toilet ga of onderweg eens een broodje haal ofzo, maar ik pieker er niet over.

Oh, en een hond heeft niet alleen een paar wandelingen per dag nodig, maar ook hersenwerk. https://www.doggo.nl/artikelen/recreati ... r-je-hond/

https://www.doggo.nl/artikelen/aanschaf ... -een-hond/

https://www.doggo.nl/artikelen/aanschaf ... -een-hond/

Th∅rdis schreef: ↑

08-02-2020 11:19

Ik snap alleen nu wel echt goed dat mensen dit onderschatten en dat er zoveel pups herplaatst worden. Hiervoor had ik daar wel een oordeel over en dat is wel over nu

Nou, dat oordeel heb ik toch nog steeds wel, hoor.

Dat men het onderschat snap ik best, en dat je regelmatig denkt “waar ben ik in godsnaam aan begonnen” en “hoe moet dit ooit nog goedkomen” ook.

Maar als je zo’n terrorist bolletje wol eenmaal in huis hebt, dan snap ik niet dat de leuke, lieve, vertederende, hilarische momenten en je verantwoordelijkheidsgevoel en liefde voor het beestje niet opwegen tegen de zware momenten.

Nummer*Zoveel schreef: ↑

08-02-2020 11:32

Ja, dat voel ik dus inderdaad ook precies zo. En het is niet alleen dat ik me schuldig voel, maar ik ben zelf ook gewoon het liefst bij mijn hond in de buurt. Dan heb ik bijvoorbeeld een werkafspraak gehad, en dan race ik daarna terug naar huis. En dan kom ik thuis en moet ik heel nodig naar de wc of heb ik honger, en dan zegt mijn man wel eens dat de hond echt niet dood gaat als ik op locatie nog even naar het toilet ga of onderweg eens een broodje haal ofzo, maar ik pieker er niet over.

Zo waar!