Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel II
vrijdag 23 december 2016 om 22:17
Hallo allemaal,
Op 26 nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar deel 2. De originele post was:
Sinds enige tijd lees ik mee op het forum en ik heb nu zelf een account aangemaakt, omdat ik graag van me af wil schrijven en hoop dat er nog goede tips gegeven worden waar ik zelf niet aan denk nu.
Het delen van mijn verhaal laat ik voor nu achterwege, een lange OP zal niemand lezen. Waar het om gaat is dat ik in mijn leven traumatische gebeurtenissen meegemaakt heb; ik ben als kind misbruikt, mishandeld en verwaarloosd (binnen ons gezin de laatste 2, het eerste door een ander persoon).
Afgelopen maand heb ik wederom wat vervelends meegemaakt, ik heb inmiddels een stabiele relatie, ben nu bijna 30 jaar en was in verwachting van ons eerste kindje, uitgelopen op een miskraam.
Op zich ben ik het verdriet van de miskraam redelijk aan het verwerken. Maar door deze gebeurtenis ben ik erg getriggerd, op meerdere gebieden. Daardoor beland ik weer in herbelevingen en nachtmerries en die maken mij vreselijk angstig. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan en valkuilen liggen op de loer. Ik wil dit graag op een goede manier aanpakken, maar hoe?! De eetbuien, het overgeven, snijden, dissociëren, etc. wil ik niet meer, daar ben ik al twee jaren van af. Maar de drang is zo groot, wat zou het opluchten.
Hulp krijg ik van een psycholoog en ik start binnenkort weer met EMDR, waar ik heel angstig voor ben, maar vast zal helpen. Tot die tijd zijn er ontelbaar veel momenten waarop ik in paniek ben, en niet wil terugvallen in het vroegere gedrag. Maar wat is het alternatief??
Bedankt voor het lezen, als het niet duidelijk is, spijt me dat, ik denk het zo goed geschreven te hebben.
Link naar het vorige topic:
Paniek door de herbelevingen
Op 26 nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar deel 2. De originele post was:
Sinds enige tijd lees ik mee op het forum en ik heb nu zelf een account aangemaakt, omdat ik graag van me af wil schrijven en hoop dat er nog goede tips gegeven worden waar ik zelf niet aan denk nu.
Het delen van mijn verhaal laat ik voor nu achterwege, een lange OP zal niemand lezen. Waar het om gaat is dat ik in mijn leven traumatische gebeurtenissen meegemaakt heb; ik ben als kind misbruikt, mishandeld en verwaarloosd (binnen ons gezin de laatste 2, het eerste door een ander persoon).
Afgelopen maand heb ik wederom wat vervelends meegemaakt, ik heb inmiddels een stabiele relatie, ben nu bijna 30 jaar en was in verwachting van ons eerste kindje, uitgelopen op een miskraam.
Op zich ben ik het verdriet van de miskraam redelijk aan het verwerken. Maar door deze gebeurtenis ben ik erg getriggerd, op meerdere gebieden. Daardoor beland ik weer in herbelevingen en nachtmerries en die maken mij vreselijk angstig. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan en valkuilen liggen op de loer. Ik wil dit graag op een goede manier aanpakken, maar hoe?! De eetbuien, het overgeven, snijden, dissociëren, etc. wil ik niet meer, daar ben ik al twee jaren van af. Maar de drang is zo groot, wat zou het opluchten.
Hulp krijg ik van een psycholoog en ik start binnenkort weer met EMDR, waar ik heel angstig voor ben, maar vast zal helpen. Tot die tijd zijn er ontelbaar veel momenten waarop ik in paniek ben, en niet wil terugvallen in het vroegere gedrag. Maar wat is het alternatief??
Bedankt voor het lezen, als het niet duidelijk is, spijt me dat, ik denk het zo goed geschreven te hebben.
Link naar het vorige topic:
Paniek door de herbelevingen
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
dinsdag 10 januari 2017 om 23:16
quote:Tobbert schreef op 10 januari 2017 @ 22:52:
Ze heeft geen overbrugging geregeld voor die belachelijk lange wachtlijst. Dat vind ik niet zo goed van haar, voorzichtig uitgedrukt. Maar ja, dat helpt jou niet verder Het is ook heel verwarrend eigenlijk. Ze vond mijn reactie te heftig om er zelf mee verder te gaan en vond dat ik beter naar iemand kon gaan die meer gespecialiseerd was (terwijl ik dacht dat een emdr-therapeut toch best gespecialiseerd zou zijn). Maar tegelijk vind ze duidelijk dat ik prima alles nog een (behoorlijk) aantal maanden zelf aankan. Dat zij denkt dat ik dat kan geeft mij nog veel meer het gevoel dat ik zeur en me aanstel. Het heeft mijn neiging me te verstoppen heel erg aangewakkerd, maar het lukt me niet goed. Het is zichtbaar en dat mag niet, want zo erg is het allemaal niet en het geeft me heel erg het gevoel dat ik mezelf totaal belachelijk maak door erover door te gaan. Door hier mee te schrijven, door de huisarts in te schakelen of er met mijn vriendin over te praten. Dat mag eigenlijk allemaal niet, en tegelijk zeggen jullie en mijn vriendin dat het wel mag en zelfs moet. Ik zie de uitgang van het doolhof totaal niet.
Ze heeft geen overbrugging geregeld voor die belachelijk lange wachtlijst. Dat vind ik niet zo goed van haar, voorzichtig uitgedrukt. Maar ja, dat helpt jou niet verder Het is ook heel verwarrend eigenlijk. Ze vond mijn reactie te heftig om er zelf mee verder te gaan en vond dat ik beter naar iemand kon gaan die meer gespecialiseerd was (terwijl ik dacht dat een emdr-therapeut toch best gespecialiseerd zou zijn). Maar tegelijk vind ze duidelijk dat ik prima alles nog een (behoorlijk) aantal maanden zelf aankan. Dat zij denkt dat ik dat kan geeft mij nog veel meer het gevoel dat ik zeur en me aanstel. Het heeft mijn neiging me te verstoppen heel erg aangewakkerd, maar het lukt me niet goed. Het is zichtbaar en dat mag niet, want zo erg is het allemaal niet en het geeft me heel erg het gevoel dat ik mezelf totaal belachelijk maak door erover door te gaan. Door hier mee te schrijven, door de huisarts in te schakelen of er met mijn vriendin over te praten. Dat mag eigenlijk allemaal niet, en tegelijk zeggen jullie en mijn vriendin dat het wel mag en zelfs moet. Ik zie de uitgang van het doolhof totaal niet.
dinsdag 10 januari 2017 om 23:28
Kan je niet teruggaan naar haar? Aangeven dat je snapt dat een doorverwijzing modig is maar dat je nu hulpt nodig hebt om je staande te houden? Ook omdat je zorg voor kinderen en man hebt (die nog niet op volle kracht draait)?
En anders is de huisarts een goede optie. Ik vind niet dat je zeurt. Ik heb enorm bewondering voor je en wat je allemaal doet voor je kinderen en man maar op een gegeven moment kun je niet meer in je eentje de steunpilaar zijn waar iedereen op rust. Ik vind je niet belachelijk, een van de dingen waar getraumatiseerde mensen moeite mee hebben is grenzen aangeven. Volgens mij geef jij nu een grens aan en banjert zij erover heen omdat het haar niet goed uitkomt.
En anders is de huisarts een goede optie. Ik vind niet dat je zeurt. Ik heb enorm bewondering voor je en wat je allemaal doet voor je kinderen en man maar op een gegeven moment kun je niet meer in je eentje de steunpilaar zijn waar iedereen op rust. Ik vind je niet belachelijk, een van de dingen waar getraumatiseerde mensen moeite mee hebben is grenzen aangeven. Volgens mij geef jij nu een grens aan en banjert zij erover heen omdat het haar niet goed uitkomt.
dinsdag 10 januari 2017 om 23:45
Ja onze huisarts is heel fijn gelukkig, maar zij heeft me doorverwezen naar de instelling met de kortste wachttijd die ze kon vinden en dat blijkt dus nu alsnog maanden te gaan duren. Ik ga morgen wel met de praktijkondersteuner overleggen wat nu, want ik vind het echt te lang. Maar ja iedereen die op die wachtlijst komt zal het te lang vinden, dus ja echt recht om er iets van te vinden heb ik ook niet. Niet meer dan al die andere mensen die hulp willen.
woensdag 11 januari 2017 om 07:20
Sun, als er niemand is die invloed heeft op de wachtlijst, kun je met de praktijkondersteuner kijken naar wat jou in de tussentijd kan helpen, om de weken (maanden?) te overbruggen. Denk hierin heel simpel, heel klein. Bijv. misschien helpt een regelmatig bezoekje aan de praktijkondersteuner je in ieder geval om de dag of week door te komen. Vraag de praktijkondersteuner om met je mee te denken hierin!
Je therapeut heeft aangegeven dat ze zichzelf niet de beste therapeut vindt voor jou. Ik begrijp dat je dit ziet als een afwijzing, maar dat hoeft niet zo te zijn. Sterker nog, ik vind het echt goed dat ze niet met je verder gaat, als ze zichzelf hier niet bekwaam toe acht. Want dat is wat er aan de hand is. Niet dat jij zeurt, of dat jij te moeilijk doet. Een therapeut die zich onzeker voelt in wat ze moet doen, is niet in staat om jou goed vooruit te helpen. Liever dat ze het dan ook niet doet, dan dat ze het wel doet en het niet goed doet. Het was fijner geweest als ze dit had ingeschat voordat ze jou in behandeling nam. En ik vind het voor jou ook echt rot.
Het is echt slecht dat ze geen overbrugging heeft geregeld voor je, dat had ze wel moeten doen.
Toen dit mij gebeurde, heeft mijn therapeut er voor gezorgd dat ik heel snel bij een andere therapeut terecht kon, waarin zij veel vertrouwen had. Dat was fijn. Overigens voelde ik wel een enorme afwijzing en herken ik jouw gevoelens wel, ik had ze ook. Uiteindelijk heeft het me wel veel positiefs gebracht, met de nieuwe therapeut is mijn proces verder gegaan en hoewel ik er #$@* nog steeds niet ben, heb ik stappen kunnen zetten. Dat wens ik jou ook toe. Volhouden (en daar ben je goed in, want dat doe je al jaren)!
Je therapeut heeft aangegeven dat ze zichzelf niet de beste therapeut vindt voor jou. Ik begrijp dat je dit ziet als een afwijzing, maar dat hoeft niet zo te zijn. Sterker nog, ik vind het echt goed dat ze niet met je verder gaat, als ze zichzelf hier niet bekwaam toe acht. Want dat is wat er aan de hand is. Niet dat jij zeurt, of dat jij te moeilijk doet. Een therapeut die zich onzeker voelt in wat ze moet doen, is niet in staat om jou goed vooruit te helpen. Liever dat ze het dan ook niet doet, dan dat ze het wel doet en het niet goed doet. Het was fijner geweest als ze dit had ingeschat voordat ze jou in behandeling nam. En ik vind het voor jou ook echt rot.
Het is echt slecht dat ze geen overbrugging heeft geregeld voor je, dat had ze wel moeten doen.
Toen dit mij gebeurde, heeft mijn therapeut er voor gezorgd dat ik heel snel bij een andere therapeut terecht kon, waarin zij veel vertrouwen had. Dat was fijn. Overigens voelde ik wel een enorme afwijzing en herken ik jouw gevoelens wel, ik had ze ook. Uiteindelijk heeft het me wel veel positiefs gebracht, met de nieuwe therapeut is mijn proces verder gegaan en hoewel ik er #$@* nog steeds niet ben, heb ik stappen kunnen zetten. Dat wens ik jou ook toe. Volhouden (en daar ben je goed in, want dat doe je al jaren)!
woensdag 11 januari 2017 om 07:33
Ik vind dat Sofie hier een goed punt aankaart. Het is beter te wachten op een adequaat iemand dan aanmodderen met iemand die niet goed genoeg voor je is. Kun je het zo zien? Zij denkt dat haar capaciteiten niet voldoende zijn om jou te helpen. Zij wijst je niet af!
En inderdaad, zoek naar een tussenoplossing voor de tussentijd. Een huisarts kan hier ook iets in betekenen.
En inderdaad, zoek naar een tussenoplossing voor de tussentijd. Een huisarts kan hier ook iets in betekenen.
woensdag 11 januari 2017 om 07:37
quote:Sunemom schreef op 10 januari 2017 @ 23:45: Ik ga morgen wel met de praktijkondersteuner overleggen wat nu, want ik vind het echt te lang. Maar ja iedereen die op die wachtlijst komt zal het te lang vinden, dus ja echt recht om er iets van te vinden heb ik ook niet. Niet meer dan al die andere mensen die hulp willen.
Natuurlijk heb je het recht daar iets van te vinden! Ik moest een wachttijd van iets van 12 weken overbruggen (toen ik het topic startte stond ik al op de wachtlijst), ook omdat m'n huidige therapeut de behandeling met mij niet kan doen. Niet omdat ik 'lastig' oid ben, maar omdat ze me gespecialiseerde hulp gunt. Maar in die 3 maanden heeft ze wel voor een overbrugging gezorgd, namelijk met gesprekken, mail- en app contact, diverse alternatieven voor het onhandige gedrag te bieden om uit te proberen, medicatie, etc.
Daar voel ik me enorm bezwaard over, maar heeft me wel geholpen door deze weken heen (en jullie berichten uiteraard). Daar heb jij ook recht op, dat gunt iedereen jou hier
Daarnaast heb ik vriend en een vriendin in vertrouwen moeten nemen, heb ik regelmatig contact met sensoor, probeer ik hier te blijven schrijven en ontvang hartverwarmende reacties van jullie. Ik heb altijd geleerd en begrepen dat je er alleen voor moet staan, het zelf moet zien te redden. Nu blijkt meer en meer dat die overtuiging niet lijkt te kloppen (ik heb moeite dat te geloven nog steeds maar kan de afgelopen weken niet ontkennen) en dat ik het niet alleen hoef te doen. Net als jij dat niet zou moeten doen.
En ik denk ook nog steeds, elke dag, ik moet stoppen met delen, stoppen met medicatie, stoppen met schrijven, stoppen met praten, etc etc. Om duizenden redenen die ik heb.
En ik vergelijk ook met jouw situatie en denk: houd op met zeuren Knuffel want een ander (zoals jij Sun) heeft het veel zwaarder. En ik moet m'n masker beter op zetten en meer m'n best doen om het te verbergen. Anderen mogen geen zorgen om mij hebben, het moet meevallen.
Maar ik kom er een beetje achter dat dat onhandige overtuigingen zijn en misschien ook overtuigingen die niet helemaal kloppen. Daarnaast brengen ze me niks, behalve een groot gevoel van eenzaamheid, falen en zelfhaat.
Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld als in november (en de weken erna en nu) maar dat was wel de enige manier om goede hulp te krijgen. Ik kon echt niet meer en alles in mij gaf op. Niet omdat ik slecht, aanstellerig of wat dan ook ben. Maar omdat ik veel en veel te lang alleen heb moeten dragen en zorgen voor mijzelf.
Ik gun het jou zo dat je dat ook door hebt, én ernaar luistert. Jij hebt ook hulp nodig, jij hoeft het ook niet alleen te doen, geef maar aan hoe het echt is. Pas toen ik wat meer eerlijk daarover werd, kwam er juiste hulp. En dat kon ik eerst niet eens zelf, dat eerlijk zijn. Want ook al dacht ik dat ik me ontzettend kwetsbaar en open opstelde, ik had wel m'n vriend nodig die mee ging naar de huisarts en in mijn ogen een enorm dramatisch verhaal ophing. Maar achteraf bleek zijn verhaal realistisch en bleek ik alsnog te bagataliseren en het klein te houden, want 'het valt wel mee, ik red me nog, een ander heeft het zwaarder.'
Misschien wil je vriendin een keer mee, als je zoiets aan zou durven. Maar misschien lukt het je zelf ook wel om aan te geven dat je er door heen zit en dat elke dag, elk uur, een gevecht is. Want dat is hoe het is en dat vechten hoef je niet alleen te doen
Veel succes vandaag bij de praktijkondersteuner
Natuurlijk heb je het recht daar iets van te vinden! Ik moest een wachttijd van iets van 12 weken overbruggen (toen ik het topic startte stond ik al op de wachtlijst), ook omdat m'n huidige therapeut de behandeling met mij niet kan doen. Niet omdat ik 'lastig' oid ben, maar omdat ze me gespecialiseerde hulp gunt. Maar in die 3 maanden heeft ze wel voor een overbrugging gezorgd, namelijk met gesprekken, mail- en app contact, diverse alternatieven voor het onhandige gedrag te bieden om uit te proberen, medicatie, etc.
Daar voel ik me enorm bezwaard over, maar heeft me wel geholpen door deze weken heen (en jullie berichten uiteraard). Daar heb jij ook recht op, dat gunt iedereen jou hier
Daarnaast heb ik vriend en een vriendin in vertrouwen moeten nemen, heb ik regelmatig contact met sensoor, probeer ik hier te blijven schrijven en ontvang hartverwarmende reacties van jullie. Ik heb altijd geleerd en begrepen dat je er alleen voor moet staan, het zelf moet zien te redden. Nu blijkt meer en meer dat die overtuiging niet lijkt te kloppen (ik heb moeite dat te geloven nog steeds maar kan de afgelopen weken niet ontkennen) en dat ik het niet alleen hoef te doen. Net als jij dat niet zou moeten doen.
En ik denk ook nog steeds, elke dag, ik moet stoppen met delen, stoppen met medicatie, stoppen met schrijven, stoppen met praten, etc etc. Om duizenden redenen die ik heb.
En ik vergelijk ook met jouw situatie en denk: houd op met zeuren Knuffel want een ander (zoals jij Sun) heeft het veel zwaarder. En ik moet m'n masker beter op zetten en meer m'n best doen om het te verbergen. Anderen mogen geen zorgen om mij hebben, het moet meevallen.
Maar ik kom er een beetje achter dat dat onhandige overtuigingen zijn en misschien ook overtuigingen die niet helemaal kloppen. Daarnaast brengen ze me niks, behalve een groot gevoel van eenzaamheid, falen en zelfhaat.
Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld als in november (en de weken erna en nu) maar dat was wel de enige manier om goede hulp te krijgen. Ik kon echt niet meer en alles in mij gaf op. Niet omdat ik slecht, aanstellerig of wat dan ook ben. Maar omdat ik veel en veel te lang alleen heb moeten dragen en zorgen voor mijzelf.
Ik gun het jou zo dat je dat ook door hebt, én ernaar luistert. Jij hebt ook hulp nodig, jij hoeft het ook niet alleen te doen, geef maar aan hoe het echt is. Pas toen ik wat meer eerlijk daarover werd, kwam er juiste hulp. En dat kon ik eerst niet eens zelf, dat eerlijk zijn. Want ook al dacht ik dat ik me ontzettend kwetsbaar en open opstelde, ik had wel m'n vriend nodig die mee ging naar de huisarts en in mijn ogen een enorm dramatisch verhaal ophing. Maar achteraf bleek zijn verhaal realistisch en bleek ik alsnog te bagataliseren en het klein te houden, want 'het valt wel mee, ik red me nog, een ander heeft het zwaarder.'
Misschien wil je vriendin een keer mee, als je zoiets aan zou durven. Maar misschien lukt het je zelf ook wel om aan te geven dat je er door heen zit en dat elke dag, elk uur, een gevecht is. Want dat is hoe het is en dat vechten hoef je niet alleen te doen
Veel succes vandaag bij de praktijkondersteuner
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
woensdag 11 januari 2017 om 08:03
Ik weet niet wat de therapeute echt vind of denkt. Tegen mij begon ze het hele verhaal over te weinig tijd om dit goed te kunnen doen en dat ik recht had op iemands die dit beter kon begeleiden, dat ze de beste zorg voor mij wilde regelen, enz. Vervolgens geeft ze aan de huisarts door dat ze me doorverwezen wil hebben. En bij de intake hoorde ik dat ze had overgedragen dat ze mijn reacties te heftig vond, dat dat niet bij haar praktijk past. Dat ik de behandeling niet aankon en er niet mee door wilde. Terwijl ik alleen maar open ben geweest over hoezeer het me raakte en dat ik graag tussen de emdr door de mogelijkheid wilde om ook te bespreken wat er gebeurde ipv alleen steeds meteen een nieuwe emdr-sessie in.
Misschien ben ik niet realistisch geweest, had ik me niet moeten aanstellen en gewoon telkens door moeten gaan met de volgende sessie, maar ze vroeg zelf of ik haar wilde vertellen wat er gebeurde. Hoe de invloed van de sessies was, wat ik dacht/voelde. En toen ik dat na de tweede sessie (die gewoon heftig was, dat vind ik nog steeds) deed besloot ze te stoppen en me door te sturen, omdat het teveel was.
Ik vind het lastig want ik voel me ontzettend afgewezen. Het voelt voor mij dat ik iets enorm verkeerd gedaan of gezegd heb. Dat ik had moeten zwijgen over wat er gebeurde, hoe het voelde, dan had ze me misschien niet te moeilijk gevonden. Waar ze het eerst bij zichzelf legde heeft ze het naar de huisarts en bij de doorverwijzing bij mij gelegd,dat ik het niet aankan, niet wilde en daardoor voel ik me nog schuldiger. Ik ben het zelf in de hand gehad en totaal verpest.
En ik ben ik gewoon heel bang dat als ik de huisarts of de praktijkondersteuner precies vertel hoe het in de praktijk gaat dat ze ook vinden dat dat te moeilijk is. Niet passend voor hun zorg en dat ik dan helemaal nergens meer terecht kan.
Misschien ben ik niet realistisch geweest, had ik me niet moeten aanstellen en gewoon telkens door moeten gaan met de volgende sessie, maar ze vroeg zelf of ik haar wilde vertellen wat er gebeurde. Hoe de invloed van de sessies was, wat ik dacht/voelde. En toen ik dat na de tweede sessie (die gewoon heftig was, dat vind ik nog steeds) deed besloot ze te stoppen en me door te sturen, omdat het teveel was.
Ik vind het lastig want ik voel me ontzettend afgewezen. Het voelt voor mij dat ik iets enorm verkeerd gedaan of gezegd heb. Dat ik had moeten zwijgen over wat er gebeurde, hoe het voelde, dan had ze me misschien niet te moeilijk gevonden. Waar ze het eerst bij zichzelf legde heeft ze het naar de huisarts en bij de doorverwijzing bij mij gelegd,dat ik het niet aankan, niet wilde en daardoor voel ik me nog schuldiger. Ik ben het zelf in de hand gehad en totaal verpest.
En ik ben ik gewoon heel bang dat als ik de huisarts of de praktijkondersteuner precies vertel hoe het in de praktijk gaat dat ze ook vinden dat dat te moeilijk is. Niet passend voor hun zorg en dat ik dan helemaal nergens meer terecht kan.
woensdag 11 januari 2017 om 08:24
Ja ik snap je gevoelens heel erg, want ik snap hoe enorme berg het geweest moet zijn om je zo open te stellen na zo'n heftige emdr sessie. Dat is een van de moeilijkste en engste dingen om te doen; vertellen wat het met je deed. Even los van de reactie van de therapeut: het is enorm dapper van je geweest dat je dat gedaan hebt! Dat je die stap durfde te zetten, echt waar.
Maar dan is het des te moeilijker dat iemand afwijzend (want zo voelt het) reageert. Het bevestigt je angst namelijk. Alleen is dat niet wat er gebeurd is. Het is namelijk niet zo dat zij je afgewezen heeft. Zij heeft op basis van jouw dappere actie, namelijk eerlijk vertellen welke invloed de sessie had, beseft dat ze jou niet kan bieden wat je nodig hebt. Omdat zij dat niet kan. Dat heeft alles met haar te maken en niks met jou. De ene therapeut is gespecialiseerder dan de andere, en dan verschilt dat ook nog per categorie soms. Mijn therapeut kan me veel helpen, maar ook qua trauma behandeling staat zij met lege handen. Ik had dat ook als een enorme afwijzing kunnen ervaren, maar dankzij haar goede begeleiding daarin, is dat niet gebeurd. Jij bent door je therapeut daarin minder betrokken geweest en zij heeft jou niet goed genoeg het gevoel kunnen geven dat het niet aan jou ligt. Dat ligt bij haar, dat is onhandig geweest van haar. Ik hoop dat je dat een beetje meer kunt gaan zien?
Je zegt: Misschien ben ik niet realistisch geweest, gaf ik me niet moeten aanstellen en gewoon telkens door moeten gaan met de volgende sessie, maar ze vroeg zelf of ik haat wilde vertellen wat er gebeurde.
Je bent ontzettend realistisch geweest juist! Dit alles heeft niks met aanstellen te maken. Bij emdr ga je herinneringen oproepen die zo heftig zijn dat ze je achtervolgen. Dat is heftig, daar kun je niks aanstellerigs van maken. Dat dat heel veel met je doet is begrijpelijk. Dat je dat vervolgens durft aan te geven is super knap.
Dat is hoe het is, echt waar. Ik heb ook wel emdr gehad waarbij ik elke week weer een nieuwe sessie had. Na een paar keer ben ik gaan liegen en na nog een paar keer kon het gelukkig stoppen. Ik was verder van huis dan daarvoor maar ik kon dat toen nog niet aangeven. Dat het jou gelukt is het wél aan te geven is heel erg dapper, daar heb ik echt bewondering voor, want dat is dood eng. Hoe je therapeut daarop gereageerd heeft, vind ik heel jammer en naar voor jou. Ik begrijp haar redenen, maar die had ze veel en veel beter met jou moeten bespreken. Zodat jij nooit dit gevoel, wat je nu hebt, had kunnen krijgen. Plus dat ze iets had moeten regelen voor de overbruggingsperiode, want nu moet je dat zelf doen.
Maar ik gun het je wel dat je dat doet, dat je aangeeft bij de poh of huisarts dat het niet goed gaat. Daar kun jij niks aan doen, het is rete zwaar
Maar dan is het des te moeilijker dat iemand afwijzend (want zo voelt het) reageert. Het bevestigt je angst namelijk. Alleen is dat niet wat er gebeurd is. Het is namelijk niet zo dat zij je afgewezen heeft. Zij heeft op basis van jouw dappere actie, namelijk eerlijk vertellen welke invloed de sessie had, beseft dat ze jou niet kan bieden wat je nodig hebt. Omdat zij dat niet kan. Dat heeft alles met haar te maken en niks met jou. De ene therapeut is gespecialiseerder dan de andere, en dan verschilt dat ook nog per categorie soms. Mijn therapeut kan me veel helpen, maar ook qua trauma behandeling staat zij met lege handen. Ik had dat ook als een enorme afwijzing kunnen ervaren, maar dankzij haar goede begeleiding daarin, is dat niet gebeurd. Jij bent door je therapeut daarin minder betrokken geweest en zij heeft jou niet goed genoeg het gevoel kunnen geven dat het niet aan jou ligt. Dat ligt bij haar, dat is onhandig geweest van haar. Ik hoop dat je dat een beetje meer kunt gaan zien?
Je zegt: Misschien ben ik niet realistisch geweest, gaf ik me niet moeten aanstellen en gewoon telkens door moeten gaan met de volgende sessie, maar ze vroeg zelf of ik haat wilde vertellen wat er gebeurde.
Je bent ontzettend realistisch geweest juist! Dit alles heeft niks met aanstellen te maken. Bij emdr ga je herinneringen oproepen die zo heftig zijn dat ze je achtervolgen. Dat is heftig, daar kun je niks aanstellerigs van maken. Dat dat heel veel met je doet is begrijpelijk. Dat je dat vervolgens durft aan te geven is super knap.
Dat is hoe het is, echt waar. Ik heb ook wel emdr gehad waarbij ik elke week weer een nieuwe sessie had. Na een paar keer ben ik gaan liegen en na nog een paar keer kon het gelukkig stoppen. Ik was verder van huis dan daarvoor maar ik kon dat toen nog niet aangeven. Dat het jou gelukt is het wél aan te geven is heel erg dapper, daar heb ik echt bewondering voor, want dat is dood eng. Hoe je therapeut daarop gereageerd heeft, vind ik heel jammer en naar voor jou. Ik begrijp haar redenen, maar die had ze veel en veel beter met jou moeten bespreken. Zodat jij nooit dit gevoel, wat je nu hebt, had kunnen krijgen. Plus dat ze iets had moeten regelen voor de overbruggingsperiode, want nu moet je dat zelf doen.
Maar ik gun het je wel dat je dat doet, dat je aangeeft bij de poh of huisarts dat het niet goed gaat. Daar kun jij niks aan doen, het is rete zwaar
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
woensdag 11 januari 2017 om 08:41
En natuurlijk ben ik voor mijn gevoel hypocriet aan het lullen want ik heb dezelfde gevoelens, angsten en overtuigingen als jij.
Ik heb alleen enorm geluk gehad met een therapeut die dat door heeft gehad, en daarom de doorverwijzing zeer zorgvuldig heeft aangepakt. Maar nog steeds heb ik enorme angsten, twijfels en wantrouwen. En keer ik het, net als jij, zo dat het allemaal aan mij ligt.
Maar ik begin heel langzaam in te zien dat mijn overtuigingen en gevoelens van angst gebaseerd zijn op mijn kindertijd. En ik begin ook in te zien dat die tijd enorm schadelijk was en gevolgen heeft voor nu. Dat dingen dus anders kunnen zijn dan ik nu ervaar, puur omdat het mij verkeerd is aangeleerd. Verkeerd meegekregen als basis en probeer dat maar eens te veranderen. Maar heel langzaam begin ik dingen te begrijpen en te plaatsen.
Dat is wat ik jou ook gun en waarom ik zo net op je berichtjes gereageerd heb.
Het zijn gevoelens en gedachten die je hebt, die enorm begrijpelijk zijn gezien je verleden, maar je nu ook enorm in de weg staan in het heden. Je verdient de juiste zorg Sun en je hebt het goed aangepakt, je doet het heel goed!
Ik heb alleen enorm geluk gehad met een therapeut die dat door heeft gehad, en daarom de doorverwijzing zeer zorgvuldig heeft aangepakt. Maar nog steeds heb ik enorme angsten, twijfels en wantrouwen. En keer ik het, net als jij, zo dat het allemaal aan mij ligt.
Maar ik begin heel langzaam in te zien dat mijn overtuigingen en gevoelens van angst gebaseerd zijn op mijn kindertijd. En ik begin ook in te zien dat die tijd enorm schadelijk was en gevolgen heeft voor nu. Dat dingen dus anders kunnen zijn dan ik nu ervaar, puur omdat het mij verkeerd is aangeleerd. Verkeerd meegekregen als basis en probeer dat maar eens te veranderen. Maar heel langzaam begin ik dingen te begrijpen en te plaatsen.
Dat is wat ik jou ook gun en waarom ik zo net op je berichtjes gereageerd heb.
Het zijn gevoelens en gedachten die je hebt, die enorm begrijpelijk zijn gezien je verleden, maar je nu ook enorm in de weg staan in het heden. Je verdient de juiste zorg Sun en je hebt het goed aangepakt, je doet het heel goed!
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
woensdag 11 januari 2017 om 09:35
De praktijkondersteuner gesproken en die gaat kijken of ie ergens iets kan regelen. Hij vond de wachttijd ook te lang.
Ik geloof dat hij ook nogal schrok van de vraag wat ik moet doen of zeggen om wel hulp te krijgen. Dat er voor mijn man wel vanalles geregeld kon worden omdat hij dreigde met zichzelf iets aandoen, dat als dat de enige manier is om serieus genomen te worden hij het maar moet zeggen. Dat iedereen het vast heel goed bedoeld door te zeggen dat ik het zo goed doe en het heus wel volhoud, maar dat het zo niet voelt en dat nog 5-8 maanden op deze manier zonder hulp doorkomen geen optie is. Dat ik sinds de laatste emdr dagelijks paniekaanvallen heb en de meest basic dingen triggeren waardoor ik ze (bijna) niet meer durf en dat ik dat niet nog maanden ga volhouden. Dat ik me nu extreem onzichtbaar voel en het idee heb dat ze meeknikken als ik aangeef dat het niet gaat, maar dat er niet echt iets mee gedaan wordt.
En ik voel me nu zo vreselijk. Alles in me schreeuwt dat ik dit niet had mogen doen. Ben er ook heel verdrietig van nu.
Ik geloof dat hij ook nogal schrok van de vraag wat ik moet doen of zeggen om wel hulp te krijgen. Dat er voor mijn man wel vanalles geregeld kon worden omdat hij dreigde met zichzelf iets aandoen, dat als dat de enige manier is om serieus genomen te worden hij het maar moet zeggen. Dat iedereen het vast heel goed bedoeld door te zeggen dat ik het zo goed doe en het heus wel volhoud, maar dat het zo niet voelt en dat nog 5-8 maanden op deze manier zonder hulp doorkomen geen optie is. Dat ik sinds de laatste emdr dagelijks paniekaanvallen heb en de meest basic dingen triggeren waardoor ik ze (bijna) niet meer durf en dat ik dat niet nog maanden ga volhouden. Dat ik me nu extreem onzichtbaar voel en het idee heb dat ze meeknikken als ik aangeef dat het niet gaat, maar dat er niet echt iets mee gedaan wordt.
En ik voel me nu zo vreselijk. Alles in me schreeuwt dat ik dit niet had mogen doen. Ben er ook heel verdrietig van nu.
woensdag 11 januari 2017 om 09:38
Wauw ! Wat heb je dat goed gedaan Sun, echt wauw, heel knap, heel dapper, top.
Logisch dat nu de ontlading komt. Er was veel moed voor nodig om dit aan te geven, maar het is je gelukt! Laat dat gevoel van nu er ook maar zijn, het moet er toch uit
Logisch dat nu de ontlading komt. Er was veel moed voor nodig om dit aan te geven, maar het is je gelukt! Laat dat gevoel van nu er ook maar zijn, het moet er toch uit
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
woensdag 11 januari 2017 om 09:41
Sorry hoor, eerst even over mezelf...
@Banningbrothers, @Pruttel, maak je je dan geen zorgen over geld? Als je weet dat je niet spaart voor pensioen en niets hebt als je ziek wordt? Dat zou je geen bal uitmaken? Dat vind ik tamelijk hedonistisch.
Socialer worden wil ik, moet ik, omdat ik maar een heel klein netwerk heb. In een jaar tijd zijn een stuk of wat vriendinnen verhuisd en het zou fijn zijn als ik wat mensen leer kennen, vrienden maak, die in de buurt wonen, zodat ik wat minder alleen ben. Hoezo is dat een te hoge lat?
@Hanke, een eeuw geleden hadden mensen misschien ook geen financieel plan, maar dan hadden ze vaak wel dat ze werden opgevangen door familie of eventueel vrienden, anders belandden ze op straat. Dus?
Als ik het leven leid dat bij me past, waarom pieker ik dan zoveel over dingen die vrienden van mij wél geregeld hebben en ik niet?
Armoede is wel wat anders dan een tafel opruimen, @Pruttel...
Ik heb het gevoel dat jullie me belachelijk maken en dat vind ik niet leuk. Er zijn echt dingen die ik per se moet regelen of het kan heel verkeerd gaan in de toekomst. En dan eindig ik misschien wel op straat ja. Maar dat maakt blijkbaar niet uit ofzo, want de tafel is opgeruimd en ik heb eerder in elk geval de dag geplukt?!
@Banningbrothers, @Pruttel, maak je je dan geen zorgen over geld? Als je weet dat je niet spaart voor pensioen en niets hebt als je ziek wordt? Dat zou je geen bal uitmaken? Dat vind ik tamelijk hedonistisch.
Socialer worden wil ik, moet ik, omdat ik maar een heel klein netwerk heb. In een jaar tijd zijn een stuk of wat vriendinnen verhuisd en het zou fijn zijn als ik wat mensen leer kennen, vrienden maak, die in de buurt wonen, zodat ik wat minder alleen ben. Hoezo is dat een te hoge lat?
@Hanke, een eeuw geleden hadden mensen misschien ook geen financieel plan, maar dan hadden ze vaak wel dat ze werden opgevangen door familie of eventueel vrienden, anders belandden ze op straat. Dus?
Als ik het leven leid dat bij me past, waarom pieker ik dan zoveel over dingen die vrienden van mij wél geregeld hebben en ik niet?
Armoede is wel wat anders dan een tafel opruimen, @Pruttel...
Ik heb het gevoel dat jullie me belachelijk maken en dat vind ik niet leuk. Er zijn echt dingen die ik per se moet regelen of het kan heel verkeerd gaan in de toekomst. En dan eindig ik misschien wel op straat ja. Maar dat maakt blijkbaar niet uit ofzo, want de tafel is opgeruimd en ik heb eerder in elk geval de dag geplukt?!
woensdag 11 januari 2017 om 09:45
quote:Sunemom schreef op 10 januari 2017 @ 22:49:
[...]
De therapeute vindt dat ze dat ook gedaan heeft, ze heeft de doorverwijzing geregeld. Zij heeft geen invloed op de wachtlijst zegt ze zelf. Voor mijn gevoel heeft ze me enorm aan de kant gezet, maar ik kan er niets tegen doen.Heb je je verzekeringsmaatschappij gevraagd of zij kunnen bemiddelen over de wachtlijst? Want dat is één van de taken die ze doen voor hun klanten.
[...]
De therapeute vindt dat ze dat ook gedaan heeft, ze heeft de doorverwijzing geregeld. Zij heeft geen invloed op de wachtlijst zegt ze zelf. Voor mijn gevoel heeft ze me enorm aan de kant gezet, maar ik kan er niets tegen doen.Heb je je verzekeringsmaatschappij gevraagd of zij kunnen bemiddelen over de wachtlijst? Want dat is één van de taken die ze doen voor hun klanten.
woensdag 11 januari 2017 om 10:05
quote:Snowfall schreef op 11 januari 2017 @ 09:41:
Sorry hoor, eerst even over mezelf...
Hoef je je toch helemaal niet voor te verontschuldigen!
Ik heb het gevoel dat jullie me belachelijk maken en dat vind ik niet leuk. Er zijn echt dingen die ik per se moet regelen of het kan heel verkeerd gaan in de toekomst. En dan eindig ik misschien wel op straat ja. Maar dat maakt blijkbaar niet uit ofzo, want de tafel is opgeruimd en ik heb eerder in elk geval de dag geplukt?!
Ik weet eigenlijk wel zeker dat niemand je belachelijk wil maken. Natuurlijk zijn er dingen die iedereen echt moet regelen, maar er zijn ook heel veel dingen waarvan het lijkt of het moet omdat iedereen het lijkt te doen die eigenlijk niet zo belangrijk zijn. Ik heb bijvoorbeeld geen spaarplan voor de kinderen, vinden heel veel mensen superonverantwoord, maar ik heb er goed over nagedacht (gepiekerd ook zeker wel) en sta achter die keuze. Voor mij geldt dat op financieel gebied voor veel dingen, als je de keuze bewust en doordacht maakt doe je het niet zo snel verkeerd. Behalve als je schulden maakt, dan moet je wel echt oppassen, maar zolang je een dak boven je hoofd hebt, eten op tafel en gas en licht kun je verder niet zoveel echt fout doen. Al ken ik wel het gevoel van angst dat je ooit op straat zou kunnen komen (been there, done that), waardoor ook ik vaak en veel naar zekerheid zoek in onze financiële situatie.
Wat het socialer worden betreft. Ik weet niet wat je al geprobeerd hebt natuurlijk, maar wat voor mij goed werkte was lid worden van een club waar mensen met dezelfde hobby bezig zijn. Dat leverde in elk geval basiscontacten op en sommigen daarvan worden wellicht uiteindelijk vriendschappen.
Sorry hoor, eerst even over mezelf...
Hoef je je toch helemaal niet voor te verontschuldigen!
Ik heb het gevoel dat jullie me belachelijk maken en dat vind ik niet leuk. Er zijn echt dingen die ik per se moet regelen of het kan heel verkeerd gaan in de toekomst. En dan eindig ik misschien wel op straat ja. Maar dat maakt blijkbaar niet uit ofzo, want de tafel is opgeruimd en ik heb eerder in elk geval de dag geplukt?!
Ik weet eigenlijk wel zeker dat niemand je belachelijk wil maken. Natuurlijk zijn er dingen die iedereen echt moet regelen, maar er zijn ook heel veel dingen waarvan het lijkt of het moet omdat iedereen het lijkt te doen die eigenlijk niet zo belangrijk zijn. Ik heb bijvoorbeeld geen spaarplan voor de kinderen, vinden heel veel mensen superonverantwoord, maar ik heb er goed over nagedacht (gepiekerd ook zeker wel) en sta achter die keuze. Voor mij geldt dat op financieel gebied voor veel dingen, als je de keuze bewust en doordacht maakt doe je het niet zo snel verkeerd. Behalve als je schulden maakt, dan moet je wel echt oppassen, maar zolang je een dak boven je hoofd hebt, eten op tafel en gas en licht kun je verder niet zoveel echt fout doen. Al ken ik wel het gevoel van angst dat je ooit op straat zou kunnen komen (been there, done that), waardoor ook ik vaak en veel naar zekerheid zoek in onze financiële situatie.
Wat het socialer worden betreft. Ik weet niet wat je al geprobeerd hebt natuurlijk, maar wat voor mij goed werkte was lid worden van een club waar mensen met dezelfde hobby bezig zijn. Dat leverde in elk geval basiscontacten op en sommigen daarvan worden wellicht uiteindelijk vriendschappen.
woensdag 11 januari 2017 om 10:28
Hoe maak je een bewuste en doordachte keuze? Hoe weet je dat je een juiste keuze maakt, hoe kun je dat weten misschien wel juist omdat je de toekomst niet kunt voorspellen? Mensen verzekeren zich tegen van alles, dan is het toch dom dat niet te (kunnen) doen? Ik ben bang dat mijn huidige keuzes of juist het nalaten van het maken van keuzes zich in de toekomst tegen mij keert en dat ik dan veel spijt heb van mijn passiviteit nu. Of die passiviteit nou komt door angst of mild voor mezelf zijn of nog iets anders, maakt in de toekomst toch niet veel uit.
woensdag 11 januari 2017 om 10:43
Ik draai het tegenwoordig om Snowfall. Ik denk dat mensen veel teveel risico's die ze zelf kunnen dragen verzekeren. Daarbij heb ik me een beetje verdiept in het verzekeringsrecht en er is nog behoorlijk vaak de situatie dat datgene wat je denkt verzekerd te hebben toch net niet helemaal over de dekking valt. Juist bij inkomensvoorzieningen enz. Je kan de toekomst niet voorspellen en ik zal absoluut nog weleens spijt krijgen over dingen die ik (financieel) nu doe of laat. Maar ik geloof er wel in dat ik in alle omstandigheden mezelf staande weet te houden. In financiële zin dan. Ik heb allerlei inkomenssituaties gehad en ben er altijd uitgekomen. De periode dat ik op straat leefde was ik echt te jong om voor een woning in aanmerking te komen, dat was de enige keer dat het me niet gelukt is om een dak boven mijn hoofd te regelen, maar wel om te overleven. Daar geloof ik voor mezelf maar in dat ik altijd een manier zal vinden. Want ik kan nu vanalles regelen, verzekeren, indekken, bedenken, plannen, maar de wereld kan er volgende week totaal anders uitzien en dan heeft misschien wel niemand meer iets aan al die plannen en polissen en spaartegoeden.
woensdag 11 januari 2017 om 10:47
quote:Snowfall schreef op 11 januari 2017 @ 09:41:
Sorry hoor, eerst even over mezelf...
Ik heb het gevoel dat jullie me belachelijk maken en dat vind ik niet leuk. Er zijn echt dingen die ik per se moet regelen of het kan heel verkeerd gaan in de toekomst. En dan eindig ik misschien wel op straat ja. Maar dat maakt blijkbaar niet uit ofzo, want de tafel is opgeruimd en ik heb eerder in elk geval de dag geplukt?!
Ik mag niet voor anderen spreken, maar volgens mij wil niemand je belachelijk maken of je zorgen bagetalliseren. Je berichtje kwam alleen over als ontzettend hard voor jezelf, en ik schatte je geldzorgen verkeerd in, denk ik nu. Sorry als dat zo is.
[...]Heb je wel eens met iemand met verstand van zaken om de tafel gezeten? Die echt met je meedenkt over wat moet en wat op welke manier haalbaar is om die doelen te verwezenlijken? Zo nee, zou dat een optie zijn?
Over socialer willen worden, want volgens mij is dat eerder een wens dan een norm waar je aan wil voldoen. Vriendschappen ontwikkelen kost tijd als je geen kinderen hebt en niet meer op school zit. Maar via mijn sportclubje bouw ik wel voorzichtig wat goede contacten op. Hopelijk worden die mettertijd vriendschappen. Kun je je aansluiten bij (laagdrempelige, informele) clubjes?
Enne volgens mij kun je wel een knuffel gebruiken, dus
Sorry hoor, eerst even over mezelf...
Ik heb het gevoel dat jullie me belachelijk maken en dat vind ik niet leuk. Er zijn echt dingen die ik per se moet regelen of het kan heel verkeerd gaan in de toekomst. En dan eindig ik misschien wel op straat ja. Maar dat maakt blijkbaar niet uit ofzo, want de tafel is opgeruimd en ik heb eerder in elk geval de dag geplukt?!
Ik mag niet voor anderen spreken, maar volgens mij wil niemand je belachelijk maken of je zorgen bagetalliseren. Je berichtje kwam alleen over als ontzettend hard voor jezelf, en ik schatte je geldzorgen verkeerd in, denk ik nu. Sorry als dat zo is.
[...]Heb je wel eens met iemand met verstand van zaken om de tafel gezeten? Die echt met je meedenkt over wat moet en wat op welke manier haalbaar is om die doelen te verwezenlijken? Zo nee, zou dat een optie zijn?
Over socialer willen worden, want volgens mij is dat eerder een wens dan een norm waar je aan wil voldoen. Vriendschappen ontwikkelen kost tijd als je geen kinderen hebt en niet meer op school zit. Maar via mijn sportclubje bouw ik wel voorzichtig wat goede contacten op. Hopelijk worden die mettertijd vriendschappen. Kun je je aansluiten bij (laagdrempelige, informele) clubjes?
Enne volgens mij kun je wel een knuffel gebruiken, dus
