Paniek door de herbelevingen - deel II

Sun, wat goed dat je zo duidelijk was naar de poh'er! Echt heel knap



Ik wilde nog iets schrijven aan je, maar ik weet het niet meer. Misschien bedenk ik het nog wel.



Nu weer aan het werk.

quote:Sunemom schreef op 11 januari 2017 @ 09:35:

De praktijkondersteuner gesproken en die gaat kijken of ie ergens iets kan regelen. Hij vond de wachttijd ook te lang.



Ik geloof dat hij ook nogal schrok van de vraag wat ik moet doen of zeggen om wel hulp te krijgen. Dat er voor mijn man wel vanalles geregeld kon worden omdat hij dreigde met zichzelf iets aandoen, dat als dat de enige manier is om serieus genomen te worden hij het maar moet zeggen. Dat iedereen het vast heel goed bedoeld door te zeggen dat ik het zo goed doe en het heus wel volhoud, maar dat het zo niet voelt en dat nog 5-8 maanden op deze manier zonder hulp doorkomen geen optie is. Dat ik sinds de laatste emdr dagelijks paniekaanvallen heb en de meest basic dingen triggeren waardoor ik ze (bijna) niet meer durf en dat ik dat niet nog maanden ga volhouden. Dat ik me nu extreem onzichtbaar voel en het idee heb dat ze meeknikken als ik aangeef dat het niet gaat, maar dat er niet echt iets mee gedaan wordt. En ik voel me nu zo vreselijk. Alles in me schreeuwt dat ik dit niet had mogen doen. Ben er ook heel verdrietig van nu.Sun, ik snap dat je je nu heel akelig voelt en dat vind ik erg voor je, maar ik hoop ook dat je ooit inziet dat dit heel erg dapper van je was! Het vereist heel veel moed om hulp te zoeken, je zo kwetsbaar en open op te stellen. Verstoppen en maar doorgaan, zo goed en kwaad als het gaat, is zo veel makkelijker. Tot het echt niet meer gaat. Ik vind dit een heel dappere stap en hoop dat je nu snel iemand vindt die jou goed kan helpen.

quote:Snowfall schreef op 11 januari 2017 @ 10:45:

Je motto dus eigenlijk.

Ik vind het echt heel eng. Ik weet niet of ik eruit zou komen.

Mijn motto inderdaad



Dat enge en je twijfel snap ik ook wel. Misschien kun je een keer, zoals Tobbert zegt, samen met iemand naar je huidige situatie kijken en wat daarin nodig is om jou een veiliger en zekerder gevoel te geven. Je komt op mij in elk geval zeker over als iemand die het zou redden, maar ik weet maar al te goed dat dat gevoel van anderen er weinig toe doet als je het zelf niet kunt voelen

Sorry hoor, voor alle off-topic. Ik zal er hierna ook over ophouden.



Wel een goede tip om het er eens met een deskundige over te hebben, alleen heb ik dat al meermaals gedaan en levert het weinig anders op dan dingen die niet mogelijk zijn voor mij. Of dat ik dus veel meer moet gaan verdienen, wat inhoudt meer werken, wat inhoudt sneller te veel stress, wat inhoudt dat ik met mijn huidige niveau aan veerkracht dat niet ga redden. Dus ja. Gevalletje van jammer noemen ze dat toch. Maar loslaten lukt niet.

Snowfall wat mij betreft is dit niet offtopic hoor. Je angst ligt misschien op een ander vlak, maar de onzekerheid en angst die dat veroorzaakt is toch verre van offtopic.



Misschien is een echte deskundige niet handig in de zin dat dat vaak mensen zijn die ook een product te verkopen hebben bijvoorbeeld. Is er niet iemand die je vertrouwd en waarvan je het idee hebt dat die het zelf erg goed op orde heeft waar je mee kan sparren?

Deze deskundige had niks te verkopen.

quote:Snowfall schreef op 11 januari 2017 @ 11:07:

Sorry hoor, voor alle off-topic. Ik zal er hierna ook over ophouden.



Wel een goede tip om het er eens met een deskundige over te hebben, alleen heb ik dat al meermaals gedaan en levert het weinig anders op dan dingen die niet mogelijk zijn voor mij. Of dat ik dus veel meer moet gaan verdienen, wat inhoudt meer werken, wat inhoudt sneller te veel stress, wat inhoudt dat ik met mijn huidige niveau aan veerkracht dat niet ga redden. Dus ja. Gevalletje van jammer noemen ze dat toch. Maar loslaten lukt niet.

Stom dat ze niet beter met je meedenken met jouw situatie, dat is teleurstellend en sluit gewoon niet echt aan bij de vraag die je stelde.



Ik weet niet wat voor werk je doet, maar je werkt voor jezelf toch? Hoe liggen je prijzen? Ik heb in een baan ooit veel kleine zelfstandigen ingehuurd voor klussen, en ik zag regelmatig dat die eigenlijk te weinig geld vroegen of durfden te vragen. Als dat voor jou ook geldt, is de gemakkelijkste manier om meer inkomsten te genereren door (nieuwe) klanten een hoger tarief te vragen. Eventueel kun je voor bestaande klanten je huidige tarief blijven hanteren. Heel moeilijk, maar mensen zijn vaak bereid een eerlijk tarief te betalen voor een professional die goed werk levert (en ik twijfel er niet aan dat je dat bent en doet).



Ik vind je trouwens ook niet off-topic.

Ben nog aan het bijlezen, maar wil toch even tussendoor reageren voor ik het kwijt ben.



Knuf, volgens mij heb jij echt een geweldige therapeut.



Snow, ik snap denk ik wel wat je bedoelt met je zorgen over financiën, verzekeringen. Het gevoel dat je te kort schiet, dat je al meer had moeten bereiken op dit punt in je leven.



Het is ook een kwestie van controle, denk ik. Ik heb de neiging om me werkelijk overal voor te verzekeren zodat ik me ingedekt heb voor alles wat maar zou kunnen gebeuren. In werkelijkheid betaal ik waarschijnlijk veel te veel voor allerlei dubbele verzekeringen dus als er eens iets zou gebeuren wordt het nog een heel gedoe wie er uit moet betalen.



Voor mij heeft dat met veiligheid te maken, het zal me niet nog een keer gebeuren dat mijn leven nog een keer totaal onverwacht volledig overhoop wordt gehaald. Dat is al te vaak gebeurd, zonder dat ik er iets aan kon doen.



Maar betekent dat dat ik het beter voor elkaar heb? Nee hoor, ik heb alleen iets meer gemoedsrust kunnen 'kopen' omdat ik al wat ouder ben. Ik heb echter nog steeds regelmatig het gevoel dat ik tekort schiet, dat ik meer had moeten sparen, mijn studie af had moeten ronden, mijn huis zou veel netter moeten, ik had veel beter voor mijzelf en mijn gezondheid moeten zorgen..... wellicht hebben de vrienden die het in jouw ogen beter voor elkaar ook dit soort twijfels.



Wat mij wel eens helpt is het op een rijtje zetten. Wat wil ik (of had ik voor mijn gevoel al) bereiken? Wat heeft de meeste prioriteit? Hoe kan ik dat realiseren? Dat geeft me al een beetje het gevoel de controle weer terug te krijgen.

Oh, en ik vind de tip om het met een deskundige of bekende op een rijtje te zetten een hele goede (weet niet meer wie dat zei), jammer dat degene die jij gesproken hebt je niet echt verder kon helpen.



Ik denk dat je kleine stappen moet nemen, misschien zijn veel dingen nu niet mogelijk, maar kun je wel kijken naar wat wel mogelijk is. Een iets hoger tarief hanteren, zoals Tabbert voorstelt. Besparen op sommige kosten. Niet hele dagen, maar misschien af en toe een uurtje meer werken als dat lukt.



Kleine beetjes leveren op de lange termijn ook een heleboel op en geven je misschien meer het gevoel dat je het onder controle hebt.

Mijn hoofd zit inmiddels nogal vol. Ik ga even wat anders doen.

Wederom sorry.

Snowfall

Snowfall, sorry, ik wilde het je niet moeilijker maken!

quote:Knuffelbeertjes schreef op 10 januari 2017 @ 19:07:

Therapie was heftig hoor...

Eerlijk zijn is nogal vermoeiend. En doodeng. En misselijkmakend.

Poeh...

Wel goed misschien uiteindelijk.

Het wordt niet zo'n mooi verhaal als anders,

hoeft ook niet, want ben geen professionele schrijver oid

Mijn hoofd stroomt over en ordenen is dan wel lastig.

Maar vind het fijn om de dingen die ik nu nog weet te kunnen schrijven.

En ik heb begrepen dat dat hier altijd mag...

(voel nogal een drempel momenteel om hier over mezelf wéér te schrijven maar ok)



Het ging over de drang om mezelf pijn te doen.

Ik legde uit wat er gebeurt nu ik dat niet meer doe.

De beelden, herinneringen, nare gedachten, alles door elkaar.

Dus, zei ik, pijn doen is beter, onderdrukken is beter.

Nou, zei zij, ik denk dat onderdrukken sowieso niet handig is, want wat onderdruk je dan?

Alle emoties en gedachten en herinneringen.

'Daar kun je wel mee om leren gaan' zei ze.

Ja, uiteraard, zei ik, door: en toen noemde ik een aantal destructieve dingen op.

'Dat werkt, zei ik, om ermee om te gaan, dus dat is de manier, er is geen andere manier.

Want al die andere manieren van jou werken niet.'

Óf, zei zij toen, we hebben de andere manier om er mee om te gaan nog niet gevonden.

Ja, zei ik, jij weet alles natuurlijk wel weer heel positief te draaien he

'Nee, zei ze, ik denk echt dat er andere manieren zijn om het te doorstaan.

Het is alleen nog even zoeken.

En het zijn zulke heftige beelden, daar heb je gewoon traumabehandeling voor nodig.'



Nou, leuk bruggetje, zei ik, want dat gaat 'm niet worden met de nieuwe therapeut.

Waarom niet?

Omdat zij slecht over mij gaat denken als ik eerlijk dingen ga vertellen.

En dan gaat ze de therapie heel zwaar maken.

Oh ja, zei m'n therapeut, dan gaat ze met de zweep erover

Je keihard aanpakken.

Ja, zei ik, dat denk ik wel.

'Nou, zei m'n therapeut, ik zal je wat vertellen over je nieuwe therapeut.

Die is echt nog veel geduldiger dan ik.

Toen noemde ze een voorbeeld met een cliënt, erg algemeen, maar om haar punt duidelijk te maken.

Daarna zei ze: maar we moeten wel voorkomen dat jij gaat 'duiken' (zo noemt zij dat ipv liegen, is vast een handiger woord ervoor) bij je nieuwe therapeut. Want dan gaan we niks bereiken. Op de een of andere manier moet je dat kunnen aangeven.



Maar, als je dat goed vindt, zei ze toen, ga ik dat ook benoemen tijdens de intake. Kunnen we het daar even over hebben? Wat mag ik wel/niet zeggen?'

Ik zei: ik heb geen idee hoe zo'n intake gaat eigenlijk...

'Je zegt nooit iets wat je niet kwijt wilt' zei ze toen.

En, zei ze, ik wil het zo veilig mogelijk voor jou maken, want veiligheid is het kernwoord bij jou.

Tsja, zei ik, het is nou niet bepaald een veilige situatie over 2 weken he: twee therapeuten, mijn vriend en ikzelf.

Nee, zei ze, dat snap ik, dat dat onveilig voelt. Maar je wilt me er wel graag bij hebben, dus maken we het zo veilig mogelijk. Dit is wat ik wil zeggen:

en toen benoemde ze kort waarom ik in therapie was en een paar punten waar ik het wel mee eens was.

'En, zei ze, je mag sowieso ondertussen bij mij blijven.

Maar weet wel dat wanneer jij bij mij komt met iets wat je nieuwe therapeut gezegd heeft en wat niet lekker viel of waardoor je wantrouwend bent, dat ik er met je over kan praten, maar ik je altijd zal aangeven dat je het bij háár moet aangeven. Ik zal nooit los van jou met haar over jou spreken. Dan zou ik namelijk jouw vertrouwen kwijt kunnen raken. Dat risico gaan we nooit nemen.'

Ja, oke, begrijp ik ook wel weer... Maar wel fijn dat ik nog even bij haar mag blijven ondertussen om te kijken hoe het gaat..



En natuurlijk kregen we een discussie over hoe slecht ik ben.

Dat vindt zij namelijk niet, gelukkig mag ik het uitleggen.

Maar, zei ze wel toen ze even geen weerwoord had , jij hebt wel altijd gelijk en weet het zo te vertellen dat jouw beeld klopt. Ik zei: ik wil wel graag ongelijk hebben hoor, maar dit geloof ik. Ja, zei ze, omdat een ander jou dat wijsgemaakt heeft, niet omdat het de waarheid is.

Ik zei: een moeder kent haar kind het beste.

Jouw moeder was ziek in haar hoofd.

Nou en, alsnog was ik haar kind. Als jij een kind krijgt, houd je daar toch van, ook al ben je ziek?

Ja, zei ze, ik twijfel er niet aan of je moeder van je houdt. Dat doet ze vast op haar manier. Maar alsnog heeft ze enorme fouten gemaakt. Want vertel eens, hoe legde ze dat verhaal over die poule aan jou uit?

Nou, zei ik, dan bespraken we vooraf wat ze zou zeggen in therapie en legde ze uit hoe jullie werken en zo. 'Dat is echt de omgekeerde wereld' zei m'n therapeut toen. 'Ten eerste al omdat je dat soort dingen niet met een kind bespreekt. En ten tweede omdat het waanideeën zijn. Welke diagnose had jouw moeder?'

'Geen enkele zei ik, want ze was bij niemand eerlijk. Maar dat ze waanideeën had, begin ik wel steeds meer te geloven. Bijvoorbeeld als we buiten liepen en ze zei dat mensen ons achtervolgden en dat we daarom nooit na een bepaald tijdstip daar langs moesten lopen. Of als we boodschappen gingen doen in een dorp veel verderop, omdat de mensen in ons eigen dorp ons in de gaten hielden en keken wat we kochten aan boodschappen. Omdat ze jaloers op ons waren.'



'Ja, sorry dat ik het zeg, zei mijn therapeut, maar dat is echt heel schadelijk geweest. En ik ben echt heel tevreden over hoe je het doet en hoe je je staande weet te houden. Maar we hebben nog een lange weg te gaan.'

Nou, lekker optimistisch zei ik Ja, sorry zei ze, maar je bent echt gehersenspoeld door je moeder, de dader, andere schadelijk mensen in je omgeving. Dat los je niet 1,2,3 op. Maar dat gaat ons uiteindelijk wel lukken.

(thuis moest ik wel een paar keer ontzettend hard slikken om dat woord, hersenspoelen, dat vind ik wel heel hard en heftig klinken..)



Ik heb haar ook uitgelegd dat, omdat ik zo slecht ben, ik moet compenseren op andere gebieden (werk, relatie, vriendschappen). Ze zei toen dat het leven niet zo zwart-wit werkt. En dat we snel ervoor moesten zorgen dat ik veel meer zelfvertrouwen ging krijgen. Ze zei: denk je dat ik perfect ben? Of andere mensen? Natuurlijk niet, we zijn allemaal gewoon mensen. Jij bent niet slechter dan een ander. Nou ja, dat vind ik dus wel....

Ze zei ook dat mijn vriend een goede steun voor me is, nou ja, voor dat uur dat ze hem meegemaakt had dan: 'Want hij is begripvol, maar ook heel duidelijk. Hij geeft duidelijk aan wat hij wel/niet kan en hoe hij je wel/niet kan helpen, maar altijd vanuit liefde. Dat is precies wat jij nodig hebt.' Ik zei dat ik me alleen maar irriteerde aan hem, dat ik dat erg vond. Ze vroeg hoe dat dan kon. Door de drukte in mijn hoofd zei ik. Ze zei: ja, jeetje, je bent ook een gigantische strijd aan het voeren. Het is niet gek dat je je dan zo voelt. Neem je de medicatie wel steeds of ben je al gestopt?

Ik zei: 'nee, het helpt wel. Maar mijn moeder zei altijd als je therapeuten eerlijk vertelt wat je denkt, dan geven ze je pillen en sluiten ze je op. Een deel heb je al bewezen van haar theorie Want met medicatie kun je niet meer helder denken en dat heldere denken moet juist wel om je te beschermen.'

Ja, zei ze, dat is een leuk verhaal, maar ik stop geen medicijnen in jou. Je mag zelf weten hoor, of je ze neemt of niet. Ik weet dat ze je helpen, maar kies zelf maar wat je doet. En daarna ging ze natuurlijk over op het volgende onderwerp



(ik verdenk haar nog steeds van tricky mind games en dit is er één van. Zeggen dat ik zelf mag weten of ik de medicatie neem in de hoop dat ik het daardoor sneller zal nemen. Maar wat wil ze er nou echt mee bereiken he.. want die medicatie maakt me echt minder helder. 'En, zeggen de gedachten, moet je zien wat ze allemaal kan bereiken bij jou. Je hebt je grootste angsten en deel van je pijnlijkste herinneringen al met haar gedeeld, ze mag je doorsturen voor de engste therapie die er bestaat, je luistert niet meer naar ons, etc. etc. Dus denk alsjeblieft goed na of je die pillen wel wilt blijven slikken.')Ik vind je therapeut een kanjer. En jou ook

Ik kom even ongelezen binnenvallen. Alleen de post over de therapie even teruggezocht omdat ik benieuwd was hoe het gegaan was.



Dag lieverds!

quote:Rhae schreef op 11 januari 2017 @ 12:48:

[...]



Ik vind je therapeut een kanjer. En jou ook Ja, en daar gaat het om!

Ik voel me heel zielig nu en vind dat heel irritant.

Als jij nou even mijn leven regelt

Humor en zelfspot is volgens mij mijn muur. Misschien ook niet.

Ik weet gewoon niet wat ik moet doen nu. Beetje wachten tot de dag weer om is. Net wat huishoudelijks gedaan, maar het blijft er toch uitzien als een varkensstal.