Relaties
alle pijlers
Vriend luie en geen leuke vader vinden
donderdag 4 juni 2020 om 20:46
Goedenavond,
Ik ben niet nieuw hier maar wil graag anoniem mijn verhaal doen en advies krijgen. Alvast mijn excuses voor het lange verhaal!
De situatie is als volgt: ik ben nu bijna 5 jaar gescheiden en heb 2 kinderen. Mijn ex en ik hebben een co-ouderschap en ieder de helft van de week de kinderen. Dit gaat goed en ik heb ook goed contact met mijn ex. Ik heb sinds 2,5 jaar een relatie met een man die ook gescheiden is en ook 2 kinderen heeft. Hij is nu 3,5 jaar gescheiden. Alle 4 de kinderen zijn (eind) basisschool leeftijd. Onderling, als ze elkaar zien, kunnen ze het goed met elkaar vinden.
Toen hij ging scheiden heeft hij het eerste jaar een studio gehuurd omdat hij niets anders snel kon krijgen. Omdat de ruimte beperkt was had hij ipv om de week de hele week (dat waren de afspraken over het co-ouderschap dat hij heeft met zijn ex) alleen om het weekeind zijn kinderen bij hem. Ik leerde hem kennen toen hij daar nog woonde en kon me voorstellen dat dit niet ideaal was met kinderen de hele week.
Inmiddels heeft hij al bijna 2 jaar een normaal appartement, maar nog steeds zijn kinderen om het weekeind. Ik dacht eerst nog dat het allemaal wel goed zal komen met het co-ouderschap die hij met zijn ex getroffen had en zelf ook graag de helft van de tijd zijn kinderen wilde hebben. Dit vertelde hij mij voorheen regelmatig. Maar niets is minder waar. Hij vind het wel best zo. Eerst gaf hij zijn behuizing de schuld, dat is dus al bijna 2 jaar geen excuus meer. Toen deed zogenaamd zijn werk moeilijk, maar dat bleek ook niet helemaal waar te zijn. Hij heeft uiteindelijk toegeven dat zijn werkgever met hem wilde regelen dat hij de ene week onder schooltijd kon werken en de andere week dan in het weekeind extra, om zo zijn uren in te halen. Prima zou ik denken, maar mijn vriend denkt daar anders over: zo heeft hij geen weekeind voor zichzelf zonder kinderen.
Nu draagt hij aan dat zijn ex niet de kinderbijslag wil delen als ze 50/50 de kinderen hebben. Echter heeft mijn vriend een heel goed salaris, betaald hij geen allemitatie vanwege co-ouderschap (dat alleen op papier bestaat dus) en werkt zijn ex voor minimumloon en krijgt ook toeslagen en dergelijke om haar lage inkomen aan te vullen. Ik vind het dus niet zo heel vreemd dat zij de helft van de kinderbijslag niet wenst af te staan, dit staat ook niet opgenomen in hun plan/convenant. Ik vind dus dat mijn vriend zeurt, om iets dat niet zo relevant is.
Waar het eigenlijk op neer komt is dat hij de regeling wel prima vind zo, dat geeft hij ook wel toe, lekker veel vrije tijd, en wacht tot zijn ex er werk van maakt. Ik ken zijn ex nu een klein beetje en weet dat ze dit niet gaat doen, ze zorgt liever zelf voor de kinderen dan ze bij hem te brengen als hij er toch geen zin in heeft.
Mijn conclusie na dit verhaal is dat ik mijn vriend een luie en dus ook geen leuke vader vind. Ik knap hier enorm op af. Ik vind het schandalig dat hij nooit het co-ouderschap is nagekomen omdat hij er niet zo’n zin in heeft. We wonen nog niet samen maar waren dit in de toekomst wel van plan. Ik twijfel hier nu enorm over de afgelopen maanden. Niet omdat wij het niet goed hebben samen, hij heeft juist wel alles voor mij over, maar omdat ik vind dat kinderen op de eerste plek komen en dat is bij hem duidelijk niet het geval. Ik krijg hier dus een gevoel bij, dat als wij eenmaal samenwonen hij ook verwacht dat hij bij mij op de eerste plek komt, maar dit voor mij nooit zo zal zijn, mijn kinderen zullen altijd voorgaan. Ik ben best wel teleurgesteld geraakt door dit gemakzuchtige gedrag van hem en er valt ook slecht over te praten. Hij vind dat het prima gaat zo. Ik zie het als zijn verantwoordelijkheid niet nemen tov zijn kinderen en ik kan hier merk ik niet goed mee omgaan. Dit speelt vooral het afgelopen half jaar. Als het alleen hemzelf was geweest, is hij de perfecte vriend. Maar dit veranderd toch mijn gevoelens tegenover hem merk ik.
Is het raar dat ik zo denk? Dat ik hierop afknap? Wat moet ik doen?
Ik ben niet nieuw hier maar wil graag anoniem mijn verhaal doen en advies krijgen. Alvast mijn excuses voor het lange verhaal!
De situatie is als volgt: ik ben nu bijna 5 jaar gescheiden en heb 2 kinderen. Mijn ex en ik hebben een co-ouderschap en ieder de helft van de week de kinderen. Dit gaat goed en ik heb ook goed contact met mijn ex. Ik heb sinds 2,5 jaar een relatie met een man die ook gescheiden is en ook 2 kinderen heeft. Hij is nu 3,5 jaar gescheiden. Alle 4 de kinderen zijn (eind) basisschool leeftijd. Onderling, als ze elkaar zien, kunnen ze het goed met elkaar vinden.
Toen hij ging scheiden heeft hij het eerste jaar een studio gehuurd omdat hij niets anders snel kon krijgen. Omdat de ruimte beperkt was had hij ipv om de week de hele week (dat waren de afspraken over het co-ouderschap dat hij heeft met zijn ex) alleen om het weekeind zijn kinderen bij hem. Ik leerde hem kennen toen hij daar nog woonde en kon me voorstellen dat dit niet ideaal was met kinderen de hele week.
Inmiddels heeft hij al bijna 2 jaar een normaal appartement, maar nog steeds zijn kinderen om het weekeind. Ik dacht eerst nog dat het allemaal wel goed zal komen met het co-ouderschap die hij met zijn ex getroffen had en zelf ook graag de helft van de tijd zijn kinderen wilde hebben. Dit vertelde hij mij voorheen regelmatig. Maar niets is minder waar. Hij vind het wel best zo. Eerst gaf hij zijn behuizing de schuld, dat is dus al bijna 2 jaar geen excuus meer. Toen deed zogenaamd zijn werk moeilijk, maar dat bleek ook niet helemaal waar te zijn. Hij heeft uiteindelijk toegeven dat zijn werkgever met hem wilde regelen dat hij de ene week onder schooltijd kon werken en de andere week dan in het weekeind extra, om zo zijn uren in te halen. Prima zou ik denken, maar mijn vriend denkt daar anders over: zo heeft hij geen weekeind voor zichzelf zonder kinderen.
Nu draagt hij aan dat zijn ex niet de kinderbijslag wil delen als ze 50/50 de kinderen hebben. Echter heeft mijn vriend een heel goed salaris, betaald hij geen allemitatie vanwege co-ouderschap (dat alleen op papier bestaat dus) en werkt zijn ex voor minimumloon en krijgt ook toeslagen en dergelijke om haar lage inkomen aan te vullen. Ik vind het dus niet zo heel vreemd dat zij de helft van de kinderbijslag niet wenst af te staan, dit staat ook niet opgenomen in hun plan/convenant. Ik vind dus dat mijn vriend zeurt, om iets dat niet zo relevant is.
Waar het eigenlijk op neer komt is dat hij de regeling wel prima vind zo, dat geeft hij ook wel toe, lekker veel vrije tijd, en wacht tot zijn ex er werk van maakt. Ik ken zijn ex nu een klein beetje en weet dat ze dit niet gaat doen, ze zorgt liever zelf voor de kinderen dan ze bij hem te brengen als hij er toch geen zin in heeft.
Mijn conclusie na dit verhaal is dat ik mijn vriend een luie en dus ook geen leuke vader vind. Ik knap hier enorm op af. Ik vind het schandalig dat hij nooit het co-ouderschap is nagekomen omdat hij er niet zo’n zin in heeft. We wonen nog niet samen maar waren dit in de toekomst wel van plan. Ik twijfel hier nu enorm over de afgelopen maanden. Niet omdat wij het niet goed hebben samen, hij heeft juist wel alles voor mij over, maar omdat ik vind dat kinderen op de eerste plek komen en dat is bij hem duidelijk niet het geval. Ik krijg hier dus een gevoel bij, dat als wij eenmaal samenwonen hij ook verwacht dat hij bij mij op de eerste plek komt, maar dit voor mij nooit zo zal zijn, mijn kinderen zullen altijd voorgaan. Ik ben best wel teleurgesteld geraakt door dit gemakzuchtige gedrag van hem en er valt ook slecht over te praten. Hij vind dat het prima gaat zo. Ik zie het als zijn verantwoordelijkheid niet nemen tov zijn kinderen en ik kan hier merk ik niet goed mee omgaan. Dit speelt vooral het afgelopen half jaar. Als het alleen hemzelf was geweest, is hij de perfecte vriend. Maar dit veranderd toch mijn gevoelens tegenover hem merk ik.
Is het raar dat ik zo denk? Dat ik hierop afknap? Wat moet ik doen?
donderdag 11 juni 2020 om 12:15
Ik knap ook af op zijn kwaliteiten als vader, dat heb ik ook duidelijk gemaakt. Maar ik kan het toch nog los van elkaar zien, omdat hij naar mij toe wel een goede partner is. Zou alles voor me over hebben, geen kwaad woord over te zeggen. Daar heb ik het nu moeilijk mee als het gaat om een beslissing maken.Timetraveler schreef: ↑11-06-2020 12:07Ik weet niet, ik denk dat het (partner en ouder zijn) misschien wel meer met elkaar verbonden is. Ik zou dit geloof ik zien als een karaktertrek; wat heb je aan iemand wanneer het even niet alleen om hem draait, wanneer hij de belangen van een ander een keer eerst moet laten gaan, etc. Ik zou persoonlijk op een dergelijk karakter (of in ieder geval het aflaten als vader; moeders dus als hoofdverantwoordelijken voor zorg zien) afknappen.
Ik weet dat er veel nieuwe vriendinnen/stiefmoeders zijn die niet zo zitten te wachten op kinderen van een nieuwe vriend. Die het prima vinden als ze er maar 4 dagen per maand zijn en blij zijn om ze weer uit te zwaaien naar hun moeder. Ik ben daar anders in en dat had hij denk ik niet verwacht, dat ik er zo’n punt van zou maken. Hij ziet het als een voordeel, meer tijd samen zonder kinderen. Ik vind dat de balans zoek raakt.
En als dit inderdaad een karaktertrek is moet ik me afvragen hoe hij mij behandeld als hij ineens op mij uitgekeken is, ik noem maar wat. Of als wij toch gaan samenwonen en hij vind mijn kinderen teveel. En dat weeg ik dus ook mee in mijn beslissing. Als ik er toch mee door wil gaan is mijn overweging wel om voorlopig te blijven latten.
donderdag 11 juni 2020 om 12:59
Hij is wel enorm op jou gefocust. Niet negatief naar jou toe, maar het lijkt alsof het hem er enkel om gaat hoe hij jou tevreden stelt, in plaats van dat hij werkelijk zo zit te wachten op meer dagen met zijn eigen kinderen.
Ik heb het topic vluchtig doorgelezen, dus sorry als ik iets zeg wat ik net over het hoofd gezien heb. Maar heb jij een duidelijk beeld van wat zijn ideale situatie zou zijn? Wil hij werkelijk zijn kinderen vaker zien en zit er een stukje onhandigheid en zelf invullen (is dat nog wel handig nu ze gewend zijn aan deze situatie, willen zij dat wel, wil zijn ex dat?) of zijn dit excuses omdat hij gewoon veel liever met jou samen tijd spendeert dan met zijn eigen kinderen. Zo klinkt het namelijk wel, hij ziet namelijk erg veel beren op de weg en lijkt zich nogal zorgen te maken over zijn vrije tijd, in plaats van gelukkig te worden van het vooruitzicht dat hij zijn kinderen vaker ziet.
Misschien daar nog eens een gesprekje over zien te voeren. Wat wil hij? Hoe ziet hij de toekomst voor zich? Mist hij zijn kinderen als ze bij hun moeder zijn? Wat zou hij willen dat er verandert, of is het allemaal wel prima zo? Gewoon laten praten zonder direct te oordelen, in de hoop zo dicht mogelijk bij zijn overwegingen te komen. Je kunt daar dan achteraf zelf wel je conclusies uit trekken.
Ik heb het topic vluchtig doorgelezen, dus sorry als ik iets zeg wat ik net over het hoofd gezien heb. Maar heb jij een duidelijk beeld van wat zijn ideale situatie zou zijn? Wil hij werkelijk zijn kinderen vaker zien en zit er een stukje onhandigheid en zelf invullen (is dat nog wel handig nu ze gewend zijn aan deze situatie, willen zij dat wel, wil zijn ex dat?) of zijn dit excuses omdat hij gewoon veel liever met jou samen tijd spendeert dan met zijn eigen kinderen. Zo klinkt het namelijk wel, hij ziet namelijk erg veel beren op de weg en lijkt zich nogal zorgen te maken over zijn vrije tijd, in plaats van gelukkig te worden van het vooruitzicht dat hij zijn kinderen vaker ziet.
Misschien daar nog eens een gesprekje over zien te voeren. Wat wil hij? Hoe ziet hij de toekomst voor zich? Mist hij zijn kinderen als ze bij hun moeder zijn? Wat zou hij willen dat er verandert, of is het allemaal wel prima zo? Gewoon laten praten zonder direct te oordelen, in de hoop zo dicht mogelijk bij zijn overwegingen te komen. Je kunt daar dan achteraf zelf wel je conclusies uit trekken.
donderdag 11 juni 2020 om 13:45
Ik heb Idd het idee dat hij zich meer focust op mij en onze relatie dan de relatie met zijn kinderen. Dat hij me naar de mond geeft gepraat over mijn ideeën over goede verdeling van de zorg, maar hij hier zelf niet echt op zit te wachten. En dat hij niet verwacht had dat ik hier een probleem van zou maken, ik zou hem hierdoor immers vaker alleen zien. Dat is in mijn ogen ook zijn doel, elkaar vaak zien, zonder kinderen. Nee, ik denk niet dat hij ze mist, dat heeft hij nog nooit benoemd. En ook niet perse blij word van ze vaker zien. Ook al heeft hij dit wel vaak beweerd de afgelopen jaren. Dat was denk ik alleen omdat ik er zo over dacht. Maar in actie, om dat te realiseren, is hij nooit gekomen. Nee, hij wil denk ik niets veranderen, hij denkt dat iedereen gelukkig is zo, dus waarom al die moeite doen. Hij snapt denk ik oprecht niet dat ik dit een probleem vind, dat ik liever minder tijd samen doorbreng en meer tijd met de kinderen. Hij ziet het als een voordeel om zijn kinderen zo weinig te hebben. Ik niet. Ik weet dat er heel veel van dit soort vaders zijn, iedereen moet dat zelf vormgeven zoals ze willen, maar ik vind het het ergste dat hij hier heel lang niet eerlijk over is geweest. Ik voel me nu voor het blok gezet.
Toen hij bijvoorbeeld paar dagen geleden vroeg: maar we houden toch van elkaar? Dan komt toch alles goed?
Ik dacht: Nee hork, want ik ben van je gaan houden op basis wat je mij voorschotelde, maar geen waarheid werd. En nu moet ik het toch maar gaan accepteren want ik houd van je. Dat is niet eerlijk. (Ik was op dat moment zo kwaad dat ik dit helaas niet heb uitgesproken)
Zo worden er andersom ook wel eens vrouwen voor het blok gezet die niet zo van kinderen houden, ze zelf ook niet willen en een vriend krijgen met kinderen in een soortgelijke bezoekregeling. Overeen gekomen dat dit wel te doen is voor haar, die paar dagen per maand, ze gaan samenwonen. En ineens besluit de vader dat de kinderen (voor de helft) bij hun in komen wonen, het zijn toch zijn kinderen en zij heeft dat maar te accepteren. Ze moet zelfs deels de zorg op zich gaan nemen en oppassen als zij thuis is en hij niet. Ik heb dat helaas eens gezien in mijn omgeving. Ik dacht toen eerst: tja het zijn kinderen en die gaan hoe dan ook voor. Maar toen ze echter vertelde aan mij hoe ze zich voor het blok gezet voelde door haar vriend, snapte ik het wat beter. En begrijp ik nu dat die situatie niet zo heel ver afligt van de mijne, maar dan andersom. En dat de gevoelens ook vergelijkbaar zijn. Uiteindelijk is hun relatie hierop stuk gelopen.
We hebben nu bijna 2 dagen geen contact gehad, omdat hij zo vreselijk zat te pushen op de app. Maar ik mis hem ondanks alles toch wel. Dat vind ik tegenstrijdige gevoelens waar ik niet zo goed mee om weet te gaan. Hoofd zegt: maak het gewoon uit.
Gevoel zegt: ga samen verder en maak er het beste van.
Toen hij bijvoorbeeld paar dagen geleden vroeg: maar we houden toch van elkaar? Dan komt toch alles goed?
Ik dacht: Nee hork, want ik ben van je gaan houden op basis wat je mij voorschotelde, maar geen waarheid werd. En nu moet ik het toch maar gaan accepteren want ik houd van je. Dat is niet eerlijk. (Ik was op dat moment zo kwaad dat ik dit helaas niet heb uitgesproken)
Zo worden er andersom ook wel eens vrouwen voor het blok gezet die niet zo van kinderen houden, ze zelf ook niet willen en een vriend krijgen met kinderen in een soortgelijke bezoekregeling. Overeen gekomen dat dit wel te doen is voor haar, die paar dagen per maand, ze gaan samenwonen. En ineens besluit de vader dat de kinderen (voor de helft) bij hun in komen wonen, het zijn toch zijn kinderen en zij heeft dat maar te accepteren. Ze moet zelfs deels de zorg op zich gaan nemen en oppassen als zij thuis is en hij niet. Ik heb dat helaas eens gezien in mijn omgeving. Ik dacht toen eerst: tja het zijn kinderen en die gaan hoe dan ook voor. Maar toen ze echter vertelde aan mij hoe ze zich voor het blok gezet voelde door haar vriend, snapte ik het wat beter. En begrijp ik nu dat die situatie niet zo heel ver afligt van de mijne, maar dan andersom. En dat de gevoelens ook vergelijkbaar zijn. Uiteindelijk is hun relatie hierop stuk gelopen.
We hebben nu bijna 2 dagen geen contact gehad, omdat hij zo vreselijk zat te pushen op de app. Maar ik mis hem ondanks alles toch wel. Dat vind ik tegenstrijdige gevoelens waar ik niet zo goed mee om weet te gaan. Hoofd zegt: maak het gewoon uit.
Gevoel zegt: ga samen verder en maak er het beste van.
donderdag 11 juni 2020 om 14:06
Ik lees in je eerste alinea vaak 'ik denk'. Logisch, want alles wijst die kant op, maar het geeft ook aan dat het niet helemaal zeker is. Ik denk dus dat een gesprek over wat zijn plannen zijn niet verkeerd is. Je kunt hem dan misschien ook meteen vertellen dat hij die voorgeschotelde verwachtingen gewoonweg niet heeft waargemaakt (om welke redenen dan ook) en dat je gewoon wil weten wat je nu wél kan verwachten. Dat het weinig zinvol is als hij je dan weer naar de mond gaat praten, aangezien je anders op een ander punt in je relatie weer in precies dezelfde situatie terecht komt.
Het stomme is dat de situatie tussen jullie (lijkt mij) niet volledig opgelost is als hij maar gewoon doet waar jij blij van wordt. Wat je zegt; hij moet het zelf ook willen. Dus misschien moet je hem het gewoon zelf laten uitzoeken. Hij weet wat jij van zijn houding vindt en hij heeft zelf een mening over zijn vaderschap. Als hij vindt of denkt het rechtvaardig naar zijn kinderen en ex toe is om een betere vader te zijn en dat zelf ook wil, dan is hij nu wakker geschud en zal hij daar neem ik aan toch eens werk van gaan maken. Als hij het blijft omzeilen door allerlei excuses en smoesjes of gewoonweg bij het punt blijft dat hij het wel prima vindt zo, dan is het aan jou of je met hem samen wil blijven gezien je eigen principes.
Mensen kun je nu eenmaal moeilijk veranderen. En in dit geval moet je dat ook niet willen. Die relatie met zijn kinderen gaat er alles behalve beter door worden als ook maar een klein beetje duidelijk wordt dat hij dit zelf gewoon niet wil, maar het doet onder het mom van zoals het hoort en om mijn partner te pleasen.
Ik wil je in elk geval sterkte wensen met de moeilijke situatie.
Het stomme is dat de situatie tussen jullie (lijkt mij) niet volledig opgelost is als hij maar gewoon doet waar jij blij van wordt. Wat je zegt; hij moet het zelf ook willen. Dus misschien moet je hem het gewoon zelf laten uitzoeken. Hij weet wat jij van zijn houding vindt en hij heeft zelf een mening over zijn vaderschap. Als hij vindt of denkt het rechtvaardig naar zijn kinderen en ex toe is om een betere vader te zijn en dat zelf ook wil, dan is hij nu wakker geschud en zal hij daar neem ik aan toch eens werk van gaan maken. Als hij het blijft omzeilen door allerlei excuses en smoesjes of gewoonweg bij het punt blijft dat hij het wel prima vindt zo, dan is het aan jou of je met hem samen wil blijven gezien je eigen principes.
Mensen kun je nu eenmaal moeilijk veranderen. En in dit geval moet je dat ook niet willen. Die relatie met zijn kinderen gaat er alles behalve beter door worden als ook maar een klein beetje duidelijk wordt dat hij dit zelf gewoon niet wil, maar het doet onder het mom van zoals het hoort en om mijn partner te pleasen.
Ik wil je in elk geval sterkte wensen met de moeilijke situatie.
donderdag 11 juni 2020 om 14:22
Zijn plannen zijn letterlijk als ik het vraag: samenwonen, samen huis kopen. En hoe dan met de kinderen? Nou die van mij de helft van de tijd dus, hoe en wat niet over nagedacht. Dat er daarnaast vast wel genoeg tijd overblijft voor ons samen, was zijn reactie. De zijne om het weekeind, want dat gaat toch goed zo? Ja hij weet wat hij gezegd en beloofd heeft, maar het is allemaal niet zo makkelijk als ik net doe voorkomen en iedereen is gelukkig met de situatie, aldus vriend, kinderen en ex klagen niet openlijk dus er is geen probleem. En als we gaan samenwonen met ieder een ander soort co-ouderschap dan blijft er zo weinig tijd voor ons samen over, zegt hij. Gaat dus nergens om onmacht, zoals ik eerst nog wel eens heb gedacht.
donderdag 11 juni 2020 om 14:26
Zijn karakter, zijn normen en waarden zijn dus anders dan je altijd dacht en hoopte. Dat je dit hoopte is logisch, want zo sta je er zelf in, en dat je het dacht is ook begrijpelijk, want dit was wat hij je in het begin voorspiegelde en jij graag wilde geloven (roze bril enzo). Hij is nu dus vreselijk door de mand gevallen. Ik denk dat er niks anders op zit dan het uitmaken, want dit gevoel komt bij jou niet meer goed. 
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
donderdag 11 juni 2020 om 14:46
Ik sluit me aan bij Bulbul. Blijkbaar vindt hij het helemaal geen probleem hoe het gaat en ziet hij niet in waarom dat dan anders zou moeten. In principe is dat ook zijn goed recht, het is niet echt fair tegenover zijn ex, maar die moet ook voor zichzelf opkomen als ze het echt graag anders zou zien. En zo te horen heeft zij eieren voor d'r geld gekozen.
Maar dit strookt alles behalve hoe hij zich voorgedaan heeft naar jou toe en hoe hij dus blijkbaar helemaal niet de persoon is die hij beweerde te zijn. Zoals je eerder zelf al aangaf; dat was toch zeker wel een selectiepunt waarop jij besloot wel of niet met een man in zee te gaan. Dus denk ik dat het te belangrijk voor je is om je er zomaar overheen te zetten. En dan zou ik ook denken dat een relatie weinig zin heeft. Die relatie is dus min of meer mede gestoeld op een beeld wat hij van zichzelf heeft neergezet, terwijl dat beeld totaal niet klopt met de werkelijkheid.
Ik zou voor jezelf kiezen, de ergenis zal toch blijven en hij zal je daarin dan waarschijnlijk ook niet gaan begrijpen.
Maar dit strookt alles behalve hoe hij zich voorgedaan heeft naar jou toe en hoe hij dus blijkbaar helemaal niet de persoon is die hij beweerde te zijn. Zoals je eerder zelf al aangaf; dat was toch zeker wel een selectiepunt waarop jij besloot wel of niet met een man in zee te gaan. Dus denk ik dat het te belangrijk voor je is om je er zomaar overheen te zetten. En dan zou ik ook denken dat een relatie weinig zin heeft. Die relatie is dus min of meer mede gestoeld op een beeld wat hij van zichzelf heeft neergezet, terwijl dat beeld totaal niet klopt met de werkelijkheid.
Ik zou voor jezelf kiezen, de ergenis zal toch blijven en hij zal je daarin dan waarschijnlijk ook niet gaan begrijpen.
donderdag 11 juni 2020 om 15:21
Weet je..... ik heb dus die omgekeerde situatie. Voor ik hem kende wilde ik geen kinderen, toen we een tijdje een relatie hadden wilde ik met hem wél kinderen, hij niet meer. Na zoveel jaren wilden we toch wel kinderen, maar is het niet meer gelukt.
De tijden dat zijn kinderen er waren was het heel erg leuk, als de kinderen bij hun moeder waren vond ik het fijn om tijd met hem te hebben.
Nu wonen de kinderen hier en vind ik dat erg lastig. Ik vind het fijn voor mijn man en vind het fijn dat ze zo graag hier zijn, maar ik ben hun moeder niet, maar wordt idd voor het blok gezet.
Echter ik wil samen blijven met mijn man en heb ik een weg gevonden ermee om te gaan door mijn gevoel om te buigen en de situatie te accepteren.
Dus mijn goedbedoeld advies is: je kunt hem niet veranderen, alleen jezelf.
Wil je niet op deze manier met hem samen blijven dan maak het uit. Doet pijn, maar als je walgt van zijn manier van vader zijn, moet je wegwezen en een andere partner zoeken.
De tijden dat zijn kinderen er waren was het heel erg leuk, als de kinderen bij hun moeder waren vond ik het fijn om tijd met hem te hebben.
Nu wonen de kinderen hier en vind ik dat erg lastig. Ik vind het fijn voor mijn man en vind het fijn dat ze zo graag hier zijn, maar ik ben hun moeder niet, maar wordt idd voor het blok gezet.
Echter ik wil samen blijven met mijn man en heb ik een weg gevonden ermee om te gaan door mijn gevoel om te buigen en de situatie te accepteren.
Dus mijn goedbedoeld advies is: je kunt hem niet veranderen, alleen jezelf.
Wil je niet op deze manier met hem samen blijven dan maak het uit. Doet pijn, maar als je walgt van zijn manier van vader zijn, moet je wegwezen en een andere partner zoeken.
donderdag 11 juni 2020 om 15:25
Hoezo voor het blok gezet? Je wist toch dat je vriend vader was? Dan moet je ervan uitgaan dat er altijd iets kan gebeuren waardoor hij ze fulltime bij zich heeft.J-BKS schreef: ↑11-06-2020 15:21Weet je..... ik heb dus die omgekeerde situatie. Voor ik hem kende wilde ik geen kinderen, toen we een tijdje een relatie hadden wilde ik met hem wél kinderen, hij niet meer. Na zoveel jaren wilden we toch wel kinderen, maar is het niet meer gelukt.
De tijden dat zijn kinderen er waren was het heel erg leuk, als de kinderen bij hun moeder waren vond ik het fijn om tijd met hem te hebben.
Nu wonen de kinderen hier en vind ik dat erg lastig. Ik vind het fijn voor mijn man en vind het fijn dat ze zo graag hier zijn, maar ik ben hun moeder niet, maar wordt idd voor het blok gezet.
Echter ik wil samen blijven met mijn man en heb ik een weg gevonden ermee om te gaan door mijn gevoel om te buigen en de situatie te accepteren.
Dus mijn goedbedoeld advies is: je kunt hem niet veranderen, alleen jezelf.
Wil je niet op deze manier met hem samen blijven dan maak het uit. Doet pijn, maar als je walgt van zijn manier van vader zijn, moet je wegwezen en een andere partner zoeken.
donderdag 11 juni 2020 om 15:47
Klopt en dat doe ik toch ook?
Maar voor het blok gezet dat ik er mee moet dealen. Ik heb het misschien fout beschreven, ben daar niet zo goed in.
Moeder is nog gewoon in het spel, kinderen waren liever hier.
donderdag 11 juni 2020 om 15:51
Je had er nooit bij stilgestaan of je voorbereidt dat die mogelijkheid er zou zijn?
donderdag 11 juni 2020 om 15:59
Er kunnen ook zaken voorvallen in het leven die verstrekkende consequenties hebben.moetditnou schreef: ↑11-06-2020 14:22Zijn plannen zijn letterlijk als ik het vraag: samenwonen, samen huis kopen. En hoe dan met de kinderen? Nou die van mij de helft van de tijd dus, hoe en wat niet over nagedacht. Dat er daarnaast vast wel genoeg tijd overblijft voor ons samen, was zijn reactie. De zijne om het weekeind, want dat gaat toch goed zo? Ja hij weet wat hij gezegd en beloofd heeft, maar het is allemaal niet zo makkelijk als ik net doe voorkomen en iedereen is gelukkig met de situatie, aldus vriend, kinderen en ex klagen niet openlijk dus er is geen probleem. En als we gaan samenwonen met ieder een ander soort co-ouderschap dan blijft er zo weinig tijd voor ons samen over, zegt hij. Gaat dus nergens om onmacht, zoals ik eerst nog wel eens heb gedacht.
Stel dat jouw ex ziek wordt of komt te overlijden? Stel dat jouw ex en zijn eventuele nieuwe partner een auto-ongeluk krijgen?
Dan is het niet onmogelijk dat jullie kinderen 24-7 bij je komen wonen.
Kun je dan ook bouwen op je vriend?
Latten lijkt je sowieso de aangewezen relatiemodus bij iemand die liever een relatie zonder aanwezige kinderen heeft.
De toekomst is niet meer wat het was
donderdag 11 juni 2020 om 16:03
donderdag 11 juni 2020 om 16:08
Ik snap dus wel wat je bedoeld, ook al is het totaal tegenovergesteld van mijn situatie, omdat ik iemand dichtbij in deze situatie heb gezien. Iedereen kan makkelijk roepen had je kunnen weten dat dit kon gebeuren. Maar dit is niet de manier waarop jij de relatie bent ingegaan. Dus ja, je word evengoed voor het blok gezet, vind ik. En wat je ermee doet is aan jou. (En bij mij geld dus hetzelfde) Jij bent nu meegebogen, ik moet er nog over nadenken of ik dat wel wil doen. En zo ja, hoeveel moet ik meebuigen en doet hij ook water bij de wijn, of moet ik me volledig aan hem gaan aanpassen. Hoe heb jij dat aangepakt? Hoe kwam je tot je beslissing?J-BKS schreef: ↑11-06-2020 15:21Weet je..... ik heb dus die omgekeerde situatie. Voor ik hem kende wilde ik geen kinderen, toen we een tijdje een relatie hadden wilde ik met hem wél kinderen, hij niet meer. Na zoveel jaren wilden we toch wel kinderen, maar is het niet meer gelukt.
De tijden dat zijn kinderen er waren was het heel erg leuk, als de kinderen bij hun moeder waren vond ik het fijn om tijd met hem te hebben.
Nu wonen de kinderen hier en vind ik dat erg lastig. Ik vind het fijn voor mijn man en vind het fijn dat ze zo graag hier zijn, maar ik ben hun moeder niet, maar wordt idd voor het blok gezet.
Echter ik wil samen blijven met mijn man en heb ik een weg gevonden ermee om te gaan door mijn gevoel om te buigen en de situatie te accepteren.
Dus mijn goedbedoeld advies is: je kunt hem niet veranderen, alleen jezelf.
Wil je niet op deze manier met hem samen blijven dan maak het uit. Doet pijn, maar als je walgt van zijn manier van vader zijn, moet je wegwezen en een andere partner zoeken.
donderdag 11 juni 2020 om 16:20
Afwegen......moetditnou schreef: ↑11-06-2020 16:08Ik snap dus wel wat je bedoeld, ook al is het totaal tegenovergesteld van mijn situatie, omdat ik iemand dichtbij in deze situatie heb gezien. Iedereen kan makkelijk roepen had je kunnen weten dat dit kon gebeuren. Maar dit is niet de manier waarop jij de relatie bent ingegaan. Dus ja, je word evengoed voor het blok gezet, vind ik. En wat je ermee doet is aan jou. (En bij mij geld dus hetzelfde) Jij bent nu meegebogen, ik moet er nog over nadenken of ik dat wel wil doen. En zo ja, hoeveel moet ik meebuigen en doet hij ook water bij de wijn, of moet ik me volledig aan hem gaan aanpassen. Hoe heb jij dat aangepakt? Hoe kwam je tot je beslissing?
Als ik naar mezelf keek als klein kind, ik was gek op mijn vader. Als ik kijk naar zijn kinderen, ze zijn gek op hun vader.
Als ik naar mijn man kijk, hij is gek op zijn kinderen en heeft ze het liefst 24/7 bij zich.
Als ik naar mijzelf kijk, ik ben gek op zijn kinderen, maar vind het lastig omdat ik niet hun moeder ben. Moeders heeft veel vrije tijd, ik zie hun kinderen vaker dan zijzelf. Daar heb ik moeite mee.. het zijn hun kinderen. Ik heb nooit een weekend alleen met mijn partner.
En ja.. ik wist dat mijn partner kinderen had, maar hij wist dat ik er geen had.
En voordat ik nu aangevallen word.. ik vind dat je kinderen op de eerste plaats horen te staan. Hierdoor ben ik dan ook omgebogen.
En ik vraag niet om zijn kids eruit te gooien.. maar wél om ev. 1 weekend in de zoveel tijd samen.
Maar, en misschien zeg ik wat stoms: organiseer een dagje met zn allen. Als hij ziet dat jij hier intens van geniet, heeft hij er zelf ook baat bij. Misschien kun je hem ‘leren’ om meer tijd met zn allen door te brengen.
Jij moet misschien wat water bij de wijn doen, maar hij ook.
En idd niet gedwongen, maar misschien wel om hen te laten zien hoe het ook kan.
donderdag 11 juni 2020 om 16:37
Ik heb dit echt wel geprobeerd, maar hij lijkt blij te zijn ze dan savonds weer naar hun moeder te brengen. En afgelopen Hemelvaart wilde hij ze niet extra ophalen omdat hij ze immers zaterdag al zou ophalen. Dus hij snapt het niet of doet alsofJ-BKS schreef: ↑11-06-2020 16:20Maar, en misschien zeg ik wat stoms: organiseer een dagje met zn allen. Als hij ziet dat jij hier intens van geniet, heeft hij er zelf ook baat bij. Misschien kun je hem ‘leren’ om meer tijd met zn allen door te brengen.
Jij moet misschien wat water bij de wijn doen, maar hij ook.
En idd niet gedwongen, maar misschien wel om hen te laten zien hoe het ook kan.
donderdag 11 juni 2020 om 16:40
Je wist dat hij vader was, vanaf het begin. Een vader heeft nu eenmaal de zorg over zijn kinderen. Hoe die zorg eruit ziet, dat kan een beetje verschillen per periode, maar je kan ervan uitgaan dat een vader altijd vader blijft. Kun je niet gewoon weer gaan latten?
donderdag 11 juni 2020 om 16:44
Dat is ook niet aan jou, jij hebt je eigen kinderen om je druk om te maken. Waarom zou jij dat ook nog eens op je nek nemen. Dan heeft hij het helemaal goed voor elkaar. Zijn ex aan de ene kant en jou aan de ander kant. En hij wast zijn handen in onschuld.moetditnou schreef: ↑11-06-2020 16:37Ik heb dit echt wel geprobeerd, maar hij lijkt blij te zijn ze dan savonds weer naar hun moeder te brengen. En afgelopen Hemelvaart wilde hij ze niet extra ophalen omdat hij ze immers zaterdag al zou ophalen. Dus hij snapt het niet of doet alsof
donderdag 11 juni 2020 om 16:45
Een goede partner. Goh. Iemand die je vanaf het begin en vervolgens jarenlang voorliegt... je heel bewust voor de gek houdt. Iemand die erop aanstuurt dat je je kinderen een dag extra naar vader brengt zodat jullie samen kunnen zijn, nádat jij hebt aangegeven dat je zijn kinderen er graag bij zou hebben om met z'n allen naar het strand te gaan. In welk universum is dat een goede partner? Ik vind het onbegrijpelijk.
Zodra ik het echter in het licht zet van iemand die de term 'hij draagt me op handen' gebruikt snap ik het weer. Ik denk echt dat jij een ongezonde behoefte hebt aan bevestiging/geborgenheid en dat dat jou zo gevoelig maakt voor deze man en zo onwillig maakt om er een punt achter te zetten nu je met je verstand echt wel weet dat dit niet de man is waar jij mee samen wil zijn. Dat je daarom zoveel dingen pikt, bedekt en in een apart hokje schuift: ''dat is een kant van hem die niets met mijn relatie met hem te maken heeft''. Ook zit te bedenken hoe je hem dan toch kunt veranderen (en dat je in de verdediging schiet als je daarop aangesproken wordt), of hoe je het wel zou kunnen accepteren. Allerlei tactieken om maar niet het gevoel van op handen gedragen te worden te hoeven missen straks.
Ik hoop dat je het op een rustig moment eens overdenkt, of hier een kern van waarheid in kan zitten. Of jij iets mist in jezelf wat je hem laat opvullen en waardoor je je zo aan hem vasthoudt.
Zodra ik het echter in het licht zet van iemand die de term 'hij draagt me op handen' gebruikt snap ik het weer. Ik denk echt dat jij een ongezonde behoefte hebt aan bevestiging/geborgenheid en dat dat jou zo gevoelig maakt voor deze man en zo onwillig maakt om er een punt achter te zetten nu je met je verstand echt wel weet dat dit niet de man is waar jij mee samen wil zijn. Dat je daarom zoveel dingen pikt, bedekt en in een apart hokje schuift: ''dat is een kant van hem die niets met mijn relatie met hem te maken heeft''. Ook zit te bedenken hoe je hem dan toch kunt veranderen (en dat je in de verdediging schiet als je daarop aangesproken wordt), of hoe je het wel zou kunnen accepteren. Allerlei tactieken om maar niet het gevoel van op handen gedragen te worden te hoeven missen straks.
Ik hoop dat je het op een rustig moment eens overdenkt, of hier een kern van waarheid in kan zitten. Of jij iets mist in jezelf wat je hem laat opvullen en waardoor je je zo aan hem vasthoudt.
donderdag 11 juni 2020 om 16:45
Je vriend is niet wie je dacht dat hij was. Sterker nog, hij is een persoon die je eigenlijk simpelweg niet oke vindt. Dit is heftig om achter te komen. Je focust je nu heel sterk om zijn vaderschap, maar dat is slechts een uiting (symptoom) van wie hij is. Ik denk dat wat een reageerder hier zei heel erg klopt: hij is egocentrisch/egoïstisch, als hij zijn eigen kinderen als zo ziet hoe belangrijk kan jij dan voor hem zijn? Ik denk dat jij hem geeft wat hij erg belangrijk vindt (op dit moment), zijn kinderen geven hem dat blijkbaar niet (voldoende) dus hij doet geen moeite. Dit zegt iets over hem en ik denk dat wat dat over hem zegt voor jou moeilijk te verwerken is, want het strookt totaal niet met wie jij bent. En dat focussen op zijn acties mbt zijn vaderschap zijn mi pogingen van jou (naast dat ik echt geloof dat het ook ingegeven is door jouw normen en waarden mbt ouderschap) om dit (voor nu) niet te willen (kunnen) zien. Je bent een betrokken (intrinsiek) ouder of je bent het niet en dat blijkt mi uit je uiterste best doen, wat de invulling daarvan ook is. En dat ' je uiterste best doen' blijkt niet uit zijn acties.
donderdag 11 juni 2020 om 17:48
Ohja?TanteOlivia schreef: ↑11-06-2020 16:40Je wist dat hij vader was, vanaf het begin. Een vader heeft nu eenmaal de zorg over zijn kinderen. Hoe die zorg eruit ziet, dat kan een beetje verschillen per periode, maar je kan ervan uitgaan dat een vader altijd vader blijft. Kun je niet gewoon weer gaan latten?
Die memo heeft mijn schoon'vader' blijkbaar gemist dan. Zal het hem doorgeven.
Those who can make you believe absurdities can make you commit atrocities.
