Relaties
alle pijlers
Moeder vertelt me ‘alles’
woensdag 29 juli 2020 om 17:00
Beste forummers,
Korte situatieschets: ik kom uit een huishouden met veel huiselijk geweld. Mijn vader is gediagnosticeerd met een narcistische stoornis. Hij sloeg mijn moeder regelmatig en ze is zelfs meerdere keren in het ziekenhuis beland. Hij is inmiddels niet meer in ons leven.
Mijn moeder is, tot overmaat van ramp in een rolstoel beland door medische redenen. Ze is vijftiger, dus echt nog jong. Ik woon op mezelf, maar ik ga een paar keer per week naar haar toe om te helpen. Dit doe ik met alle liefde, maar:
Al vanaf ik klein ben, vertelt ze me alles. Ze is extravert en ik merk dat ze alles nog steeds aan het verwerken is (begrijpelijk, geldt voor mij en mijn jongere broertje en zusje ook wel). Nu vertelt ze echter dingen die ik eigenlijk helemaal niet wil horen. Voorbeelden:
- je vader hield nooit van je, alleen van zichzelf. Hij wist niks van je, deed niks voor je, etc. Ik weet dat dit waar is en misschien naïef van me, maar ik wil die laatste ‘leuke herinneringen’ aan hem koesteren. Ze zijn schaars, maar ik wil ze niet kwijt en dit telkens zeggen maakt me toch wel ongelukkig.
- ze vertelt over hun seksleven en hoe slecht hij haar bevredigde. Dit laatst zelfs met mijn vriend erbij. Ik vind het zeer ongemakkelijk en ik weet niet hoe ik dan moet reageren.
- als ik een keer iets positiefs probeer te zeggen, word ik afgebrand. Ik snap het vanuit haar positie, maar dit is voor mij een manier om ermee om te gaan.
Ligt dit aan mij? Ik vind het echt rot waar ze doorheen gegaan is en nu ook weer. Het breekt mijn hart. Maar tegelijkertijd gaat dit mijn grenzen constant over.
Mag ik hier iets over zeggen of...?
Korte situatieschets: ik kom uit een huishouden met veel huiselijk geweld. Mijn vader is gediagnosticeerd met een narcistische stoornis. Hij sloeg mijn moeder regelmatig en ze is zelfs meerdere keren in het ziekenhuis beland. Hij is inmiddels niet meer in ons leven.
Mijn moeder is, tot overmaat van ramp in een rolstoel beland door medische redenen. Ze is vijftiger, dus echt nog jong. Ik woon op mezelf, maar ik ga een paar keer per week naar haar toe om te helpen. Dit doe ik met alle liefde, maar:
Al vanaf ik klein ben, vertelt ze me alles. Ze is extravert en ik merk dat ze alles nog steeds aan het verwerken is (begrijpelijk, geldt voor mij en mijn jongere broertje en zusje ook wel). Nu vertelt ze echter dingen die ik eigenlijk helemaal niet wil horen. Voorbeelden:
- je vader hield nooit van je, alleen van zichzelf. Hij wist niks van je, deed niks voor je, etc. Ik weet dat dit waar is en misschien naïef van me, maar ik wil die laatste ‘leuke herinneringen’ aan hem koesteren. Ze zijn schaars, maar ik wil ze niet kwijt en dit telkens zeggen maakt me toch wel ongelukkig.
- ze vertelt over hun seksleven en hoe slecht hij haar bevredigde. Dit laatst zelfs met mijn vriend erbij. Ik vind het zeer ongemakkelijk en ik weet niet hoe ik dan moet reageren.
- als ik een keer iets positiefs probeer te zeggen, word ik afgebrand. Ik snap het vanuit haar positie, maar dit is voor mij een manier om ermee om te gaan.
Ligt dit aan mij? Ik vind het echt rot waar ze doorheen gegaan is en nu ook weer. Het breekt mijn hart. Maar tegelijkertijd gaat dit mijn grenzen constant over.
Mag ik hier iets over zeggen of...?
woensdag 29 juli 2020 om 17:07
woensdag 29 juli 2020 om 17:10
Lekker passief agressief.Westerpaviljoen schreef: ↑29-07-2020 17:05Of spiegel en vertel hoe je vriend jouw de laatste keer de hoeken van de kamer liet zien
woensdag 29 juli 2020 om 17:11
Ik heb het een keer geprobeerd af te kappen, maar het toen werd ze erg boos en emotioneel. Zelfs als ik heel subtiel ben en volledig vanuit mezelf spreek (ik vind het niet prettig om...)
Ze is een ontzettend goedaardig mens en heeft al meerdere keren aangegeven dat ze graag met mij praat en dat dat ook moet kunnen, omdat ik inmiddels volwassen ben (begin 20). Toch voelt het nog net zo rot als toen ik 8 was. En helemaal met mijn vriend erbij vind ik het eigenlijk een beetje gênant.
woensdag 29 juli 2020 om 17:16
Emotionele chantageFluffypuff schreef: ↑29-07-2020 17:13Zou heel fijn zijn als dat zou kunnen, maar dit maakt haar heel erg overstuur en verdrietig. Alsof ik haar ook nog laat zitten.
woensdag 29 juli 2020 om 17:16
Heeft je moeder ook vriendinnen of een psycholoog/hulpverlener waarmee ze kan praten? Ik kan me voorstellen dat je het niet fijn vindt om haar te laten zitten, misschien kun je haar helpen om in contact te komen met iemand anders? Dan doe je het samen, ben je er toch voor haar, maar kunnen jullie een ander soort, gezondere band opbouwen.
Ik vind overigens wel dat je je grenzen mag (moet) aangeven hierin. Het maakt niet uit hoe oud je bent, dit is niet oké.
Ik vind overigens wel dat je je grenzen mag (moet) aangeven hierin. Het maakt niet uit hoe oud je bent, dit is niet oké.
woensdag 29 juli 2020 om 17:19
Maar zég dat dan steeds! Ze moet dit echt gaan snappen want dit soort informatie hoor je niet voortdurend bij je kind te ventileren!Fluffypuff schreef: ↑29-07-2020 17:11Ik heb het een keer geprobeerd af te kappen, maar het toen werd ze erg boos en emotioneel. Zelfs als ik heel subtiel ben en volledig vanuit mezelf spreek (ik vind het niet prettig om...)
Ze is een ontzettend goedaardig mens en heeft al meerdere keren aangegeven dat ze graag met mij praat en dat dat ook moet kunnen, omdat ik inmiddels volwassen ben (begin 20). Toch voelt het nog net zo rot als toen ik 8 was. En helemaal met mijn vriend erbij vind ik het eigenlijk een beetje gênant.
Mam, ik wil dit soort dingen niet horen. Zou je dit soort dingen met iemand anders willen bespreken als je ze persé kwijt wilt? Ik ben dan wel net volwassen, ik blijf jouw kind en ook het kind van mijn vader. Dit soort dingen wil ik gewoon écht niet weten!!
En als ze er zielig over doet; jammer dan! Keer op keer herhalen. En als ze niet stopt een keertje weg gaan. Maak je punt aan haar duidelijk!
Misschien samen iemand zoeken met wie ze kan praten? Hulpverlener of zo?
moizer wijzigde dit bericht op 29-07-2020 17:21
0.04% gewijzigd
woensdag 29 juli 2020 om 17:20
en zei dit hoef ik echt niet te horen mam. Of too much information . Gewoon zeggen dat je van haar houdt maar dat dat dit bij een ander hoort te liggen.
woensdag 29 juli 2020 om 17:21
Fluffypuff schreef: ↑29-07-2020 17:11Ik heb het een keer geprobeerd af te kappen, maar het toen werd ze erg boos en emotioneel. Zelfs als ik heel subtiel ben en volledig vanuit mezelf spreek (ik vind het niet prettig om...)
Ze is een ontzettend goedaardig mens en heeft al meerdere keren aangegeven dat ze graag met mij praat en dat dat ook moet kunnen, omdat ik inmiddels volwassen ben (begin 20). Toch voelt het nog net zo rot als toen ik 8 was. En helemaal met mijn vriend erbij vind ik het eigenlijk een beetje gênant.
Ik vind het niet bepaald goedaardig overkomen, eerlijk gezegd.
Ze houdt totaal geen rekening met het feit, dat haar uitspraken bijzonder pijnlijk voor jou zijn.
Egocentrisch, manipulatief gedrag van je moeder met haar boos en emotioneel worden, bah.
Een volgende keer, als ze weer zo begint, gewoon weglopen.
Het gedrag van jouw vader is GEEN gespreksonderwerp wat jou betreft klaar!
Wees maar lekker resoluut en duidelijk, ze heeft het nodig.
anoniem_642da7e682a3f wijzigde dit bericht op 29-07-2020 17:24
0.10% gewijzigd
woensdag 29 juli 2020 om 17:26
Dan geef je haat het nummer van een psycholoog. Die is ervoor, niet jouw taak. Ik zou het echt kort afkappen, het stopt anders echt niet.Fluffypuff schreef: ↑29-07-2020 17:13Zou heel fijn zijn als dat zou kunnen, maar dit maakt haar heel erg overstuur en verdrietig. Alsof ik haar ook nog laat zitten.
woensdag 29 juli 2020 om 17:26
Je hoeft niet subtieler te worden om haar emoties te vermijden. Blijf je grens aangeven, ongeacht of dit bij haar van alles oproept.Fluffypuff schreef: ↑29-07-2020 17:11Ik heb het een keer geprobeerd af te kappen, maar het toen werd ze erg boos en emotioneel. Zelfs als ik heel subtiel ben en volledig vanuit mezelf spreek (ik vind het niet prettig om...)
Zij moet gaan ervaren dat jouw grens niet verschuift.
woensdag 29 juli 2020 om 17:29
Grenzen stellen. Je bent haar dochter niet haar therapeut. Fijn dat ze goed met jou kan praten, maar ze manipuleert jou daarmee ook.
Je bent haar dochter, je wil moeder/dochter dingen doen. En NIET betrokken raken tussen de relatie van je moeder met je vader.
Haar problemen zijn erg complex, daar heeft ze echt professionele hulp bij nodig. Iemand die daar voor doorgeleerd heeft en die neutraal. Jij als dochter bent automatisch een partij in dit alles.
Wil niet zeggen dat je moeder niet af en toe met jou mag en kan praten. Alleen niet structureel en er zijn grenzen. En jouw grenzen en belang zijn net zo belangrijk als die van je moeder.
Je bent haar dochter, je wil moeder/dochter dingen doen. En NIET betrokken raken tussen de relatie van je moeder met je vader.
Haar problemen zijn erg complex, daar heeft ze echt professionele hulp bij nodig. Iemand die daar voor doorgeleerd heeft en die neutraal. Jij als dochter bent automatisch een partij in dit alles.
Wil niet zeggen dat je moeder niet af en toe met jou mag en kan praten. Alleen niet structureel en er zijn grenzen. En jouw grenzen en belang zijn net zo belangrijk als die van je moeder.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
woensdag 29 juli 2020 om 17:30
Fluffypuff schreef: ↑29-07-2020 17:11Ik heb het een keer geprobeerd af te kappen, maar het toen werd ze erg boos en emotioneel. Zelfs als ik heel subtiel ben en volledig vanuit mezelf spreek (ik vind het niet prettig om...)
Ze is een ontzettend goedaardig mens en heeft al meerdere keren aangegeven dat ze graag met mij praat en dat dat ook moet kunnen, omdat ik inmiddels volwassen ben (begin 20). Toch voelt het nog net zo rot als toen ik 8 was. En helemaal met mijn vriend erbij vind ik het eigenlijk een beetje gênant.
Ik vind dat niet goedaardig klinken maar meer dat zij jou wil opleggen dat je moet doen wat zij wil want zij vindt wel dat je dat kan. Waar is jouw mening in dit verhaal? Jij wil het niet horen, jij bent volwassen en mag ook een mening hebben.
Jij hebt je eigen issues waar je mee moet dealen, je moeder moet ook dealen met haar issues. En natuurlijk kan je er voor je familie zijn, maar er zit verschil in er voor elkaar zijn of de een gebruikt de ander als hulpverlener. Zeker als ze dan boos en verdrietig wordt als jij jij een keer een andere mening hebt, voor mij klinkt het alsof de balans mist.
