Relaties
alle pijlers
Weinig/geen vrienden kletstopic
dinsdag 5 januari 2021 om 10:58
Ik zie het onderwerp hier zo vaak voorbij komen dat ik dacht dat anderen misschien ook wel behoefte hebben om hun ei kwijt te kunnen. Niet perse zozeer over het hebben van weinig vrienden (mag uiteraard wel) of als doel om vriendinnen te zoeken, maar gewoon om het bespreken van dagelijkse dingetjes of even spuien van wat dan ook.
Mij situatie: ik ben nu 35 en ik merk dat ik uit 'eerdere levensfases' geen echte vrienden heb overgehouden. Op de basisschool/middelbare had ik geen hechte vriendschappen en ik ben sinds mijn studietijd bovendien vaak verhuisd. Tijdens mijn studie altijd wel goede vriendschappen gehad maar die zijn bijna allemaal verwaterd. Volgens mij heeft dit verschillende oorzaken, zoals afstand, uit elkaar groeien qua interesses of minder prioriteit van een kant. Ik besef me wel goed dat bij al mijn verwaterde vriendschappen ik de gemeenschappelijke factor ben, dus mijn gedrag/karakter er zeker mee te maken heeft. Ik ben bijvoorbeeld geen groepspersoon en ik haal dus ook geen voldoening uit afspreken in groepen, terwijl dat in sommige vriendschappen wel de norm is.
Ik voel me niet echt eenzaam, ik heb een relatie en prima band met familie, maar het voelt toch soms kwetsbaar en alleen. Ik heb wel wat mensen die ik af en toe app en 1/2 keer per jaar zie, maar daar blijft het bij.
In topics over dit onderwerp zie ik vaak tips voorbij komen om nieuwe mensen te ontmoeten, maar daar zit het hem niet in. Normaal gesproken ontmoet ik genoeg mensen via sport, werk, zwangerschapsgym, maar alles blijft hangen op niveau kennissen.
Anyway, daar hoeft het wat mij betreft dus niet over te gaan maar ik zie wel als er mensen aan willen sluiten.
Mij situatie: ik ben nu 35 en ik merk dat ik uit 'eerdere levensfases' geen echte vrienden heb overgehouden. Op de basisschool/middelbare had ik geen hechte vriendschappen en ik ben sinds mijn studietijd bovendien vaak verhuisd. Tijdens mijn studie altijd wel goede vriendschappen gehad maar die zijn bijna allemaal verwaterd. Volgens mij heeft dit verschillende oorzaken, zoals afstand, uit elkaar groeien qua interesses of minder prioriteit van een kant. Ik besef me wel goed dat bij al mijn verwaterde vriendschappen ik de gemeenschappelijke factor ben, dus mijn gedrag/karakter er zeker mee te maken heeft. Ik ben bijvoorbeeld geen groepspersoon en ik haal dus ook geen voldoening uit afspreken in groepen, terwijl dat in sommige vriendschappen wel de norm is.
Ik voel me niet echt eenzaam, ik heb een relatie en prima band met familie, maar het voelt toch soms kwetsbaar en alleen. Ik heb wel wat mensen die ik af en toe app en 1/2 keer per jaar zie, maar daar blijft het bij.
In topics over dit onderwerp zie ik vaak tips voorbij komen om nieuwe mensen te ontmoeten, maar daar zit het hem niet in. Normaal gesproken ontmoet ik genoeg mensen via sport, werk, zwangerschapsgym, maar alles blijft hangen op niveau kennissen.
Anyway, daar hoeft het wat mij betreft dus niet over te gaan maar ik zie wel als er mensen aan willen sluiten.
zondag 10 januari 2021 om 20:48
Maar zijn kant weet dat vast toch wel van jou? Of kwamen zij nooit op een verjaardag ofzo?PiNuts14 schreef: ↑10-01-2021 20:43Het is heel fijn om te merken dat ik niet alleen ben! Maar dan nog, inderdaad die groepjes met vrijgezellenfeestjes... Ik schaam me er wel echt voor dat ik geen goede contacten of vrienden heb terwijl vriend makkelijk aan 30-40 man familie en vrienden komt. En dan houdt hij zich nog in. Maak me dus nu al zorgen om de ‘en waar is de familie/zijn de vrienden van PiNuts?’ bedenkingen...
zondag 10 januari 2021 om 20:50
Ik denk ook dat het aan de definities van vrienden en kennissen ligt, die voor elk mens anders zijn denk ik. Maar dat sociale media gedoe is wel een duidelijk voorbeeld van ‘kijk mijn leven eens leuk en druk zijn’. Zelfs nu nog, ondanks covid.Blauwetrui schreef: ↑10-01-2021 20:46Dit denk ik inderdaad ook. Ik zie/zag weleens foto's op social media voorbijkomen van mensen die altijd de hort op zijn met hun vrienden. Dan denk ik altijd: Maar zijn het echt vrienden? Of meer kennissen?
Net zoals ik bij een kennissen zie, die kinderen hebben. Ze hebben goede contacten met de moeders van de vriendjes van hun kinderen (volgen jullie hem nog?) en noemen ze dan ook gelijk een vriendin.
Zouden ze ook bevriend met hun zijn geweest als er geen kinderen waren geweest?
zondag 10 januari 2021 om 20:58
Jezelf schamen is natuurlijk niet nodig!PiNuts14 schreef: ↑10-01-2021 20:43Het is heel fijn om te merken dat ik niet alleen ben! Maar dan nog, inderdaad die groepjes met vrijgezellenfeestjes... Ik schaam me er wel echt voor dat ik geen goede contacten of vrienden heb terwijl vriend makkelijk aan 30-40 man familie en vrienden komt. En dan houdt hij zich nog in. Maak me dus nu al zorgen om de ‘en waar is de familie/zijn de vrienden van PiNuts?’ bedenkingen...
Alsof jij er iets aan kunt doen dat je geen vrienden hebt. En vergeet niet dat jullie huwelijksdag om jullie draait en vooral niet om de mensen die uitgenodigd zijn.
Wat zou je kunnen helpen denk je?
Vrijwilligerswerk? Een oproepje?
Ik herken mezelf wel in je hoor in het feit dat je niemand hebt. Ik had 2 hele goede vrienden maar raakte ze kwijt omdat er niet meer geantwoord werd op mijn berichtjes. Het maakt je vreselijk verdrietig en je vraagt je dagelijks af waarom dit zo heeft moeten zijn. Ik heb nu dus ook niemand meer.
Ik ben getrouwd, maar ook dat lost mijn eenzame gevoel helaas niet op. Je partner is toch anders dan die 'beste vriend of vriendin'.
zondag 10 januari 2021 om 21:01
Verschrikkelijk dat social media gedoe.
Reden genoeg om er nooit aan te beginnen voor mij. Kan best confronterend zijn.
zondag 10 januari 2021 om 21:18
Ja, dit speelt ook wel behoorlijk mee denk ik.
zondag 10 januari 2021 om 21:29
Ik denk niet dat ze dat weten, of toch niet expliciet. Ik vier(de) mijn verjaardag eigenlijk nooit behalve misschien met vriend en ouder(s). Denk dat mijn laatste verjaardagsfeestje was toen ik een jaar of 10-11 was, met één vriendinnetje dat mocht blijven slapen.minnimouse schreef: ↑10-01-2021 20:48Maar zijn kant weet dat vast toch wel van jou? Of kwamen zij nooit op een verjaardag ofzo?
Nee een partner is inderdaad niet een beste vriend*in. Moet je (bedoel ik in het algemeen) misschien ook niet willen verwachten van een partner. Maar balen is het wel, dat er niemand anders is. Als het dan ooit uitgaat... moet er niet aan denken. Dat maakt je (weer algemeen bedoeld) potentieel wel emotioneel kwetsbaar, nu ik er zo bij stilsta.Polderbewoner schreef: ↑10-01-2021 20:58Jezelf schamen is natuurlijk niet nodig!
Alsof jij er iets aan kunt doen dat je geen vrienden hebt. En vergeet niet dat jullie huwelijksdag om jullie draait en vooral niet om de mensen die uitgenodigd zijn.
Wat zou je kunnen helpen denk je?
Vrijwilligerswerk? Een oproepje?
Ik herken mezelf wel in je hoor in het feit dat je niemand hebt. Ik had 2 hele goede vrienden maar raakte ze kwijt omdat er niet meer geantwoord werd op mijn berichtjes. Het maakt je vreselijk verdrietig en je vraagt je dagelijks af waarom dit zo heeft moeten zijn. Ik heb nu dus ook niemand meer.
Ik ben getrouwd, maar ook dat lost mijn eenzame gevoel helaas niet op. Je partner is toch anders dan die 'beste vriend of vriendin'.
Vrijwilligerswerk doe ik, bij een nieuwkomersgezin. Ik kwam er pre-covid wekelijks en het was er altijd gezellig. Maar door de cultuur- en taalbarrière is dat toch anders en blijft het oppervlakkiger dan ik zou willen. Ik ben ook nog webvrijwilliger bij een asiel, maar daar is ook weinig echt sociale interactie mee en die mensen beschouw ik ook eerder als kennissen.
Qua huwelijksdag zie ik het ook anders dan vriend overigens. Hij zou liefst een receptie, diner en groot feest hebben. Ik zou liefst gewoon langs de ambtenaar en pastoor gaan en ergens met de dichte familie gaan lunchen en that’s it. Dus dat wordt nog iets...
zondag 10 januari 2021 om 22:36
Wat herkenbaar!
Ik heb een goede vriendin die in de buurt woont. We zien elkaar niet bijzonder veel maar weten inmiddels beiden dat onze vriendschap daar prima tegen bestand is. Verder heb ik veel kennissen, leuke collega’s en ook een redelijke band met familie. Ik ben niet echt eenzaam maar toch ben ik weleens jaloers als ik bij anderen zo’n hecht groepje zie wat elkaar al kent vanaf studie of zelfs de middelbare school...
Ik heb een goede vriendin die in de buurt woont. We zien elkaar niet bijzonder veel maar weten inmiddels beiden dat onze vriendschap daar prima tegen bestand is. Verder heb ik veel kennissen, leuke collega’s en ook een redelijke band met familie. Ik ben niet echt eenzaam maar toch ben ik weleens jaloers als ik bij anderen zo’n hecht groepje zie wat elkaar al kent vanaf studie of zelfs de middelbare school...
maandag 11 januari 2021 om 01:00
Ik lees dat over bruiloften en weinig mensen om uit te nodigen. Ik kan mij goed voorstellen dat je je daar rot over voelt. En vooral omdat van vriends kant er veel meer zullen zijn. Wel vind ik dat je jezelf hier niet minder om moet voelen.
Ik denk er heel soms wel eens over na dat er bij mijn uitvaart zeer weinig mensen zullen zijn. Daar denk ik bv over na als ik dan zie/hoor/lees dat er bij die en die uitvaart mensen tot buiten stonden of dat de hele kerk/zaal vol zat. Vind ik ook best een confronterende gedachte. Maar goed, daar merk ik dan zelf niks van. Dus laat ik die gedachte maar snel varen.
Ik lees hier op het forum/dit topic dat meer mensen het moeilijk vinden om vriendschappen te sluiten. En dat ze dan vaak het advies krijgen om bv. aan te sluiten bij clubjes (hobby,sport etc.) of bij NMLK. Maar is het niet zo dat dit vaak te hoog gegrepen is door onze onzekerheid, introvert zijn. Dat is bij mij wel het geval. Ik vind zoiets hartstikke eng (om vele redenen). Dus doe het maar niet. En dan voel ik mij weer met tijd en wijle heel eenzaam. Dan denk ik weer na over het aansluiten bij zo'n clubje, en durf ik weer niet...voel ik me weer eenzaam en zo blijf ik in dat vicieuze cirkeltje hangen. Tuurlijk heb ik dit niet aan een stuk door. Kan ook vaak gewoon tevreden zijn, maar soms overvalt het mij gewoon.
Ik denk er heel soms wel eens over na dat er bij mijn uitvaart zeer weinig mensen zullen zijn. Daar denk ik bv over na als ik dan zie/hoor/lees dat er bij die en die uitvaart mensen tot buiten stonden of dat de hele kerk/zaal vol zat. Vind ik ook best een confronterende gedachte. Maar goed, daar merk ik dan zelf niks van. Dus laat ik die gedachte maar snel varen.
Ik lees hier op het forum/dit topic dat meer mensen het moeilijk vinden om vriendschappen te sluiten. En dat ze dan vaak het advies krijgen om bv. aan te sluiten bij clubjes (hobby,sport etc.) of bij NMLK. Maar is het niet zo dat dit vaak te hoog gegrepen is door onze onzekerheid, introvert zijn. Dat is bij mij wel het geval. Ik vind zoiets hartstikke eng (om vele redenen). Dus doe het maar niet. En dan voel ik mij weer met tijd en wijle heel eenzaam. Dan denk ik weer na over het aansluiten bij zo'n clubje, en durf ik weer niet...voel ik me weer eenzaam en zo blijf ik in dat vicieuze cirkeltje hangen. Tuurlijk heb ik dit niet aan een stuk door. Kan ook vaak gewoon tevreden zijn, maar soms overvalt het mij gewoon.
frutseltje1982 wijzigde dit bericht op 11-01-2021 01:04
9.04% gewijzigd
maandag 11 januari 2021 om 01:02
Je hebt zo erg gelijk. Al denk ik wel dat ik me beter ga voelen als ik alle SM van mijn telefoon afgooi, toch kijk ik met regelmaat. Want er staan ook leuke dingen op die ik dan weer niet wil missen.Polderbewoner schreef: ↑10-01-2021 21:01Verschrikkelijk dat social media gedoe.
Reden genoeg om er nooit aan te beginnen voor mij. Kan best confronterend zijn.
maandag 11 januari 2021 om 09:56
Het door mij vet gemaakte deel is precies waar ik ook tegenaan loop!Frutseltje1982 schreef: ↑11-01-2021 01:00Ik lees dat over bruiloften en weinig mensen om uit te nodigen. Ik kan mij goed voorstellen dat je je daar rot over voelt. En vooral omdat van vriends kant er veel meer zullen zijn. Wel vind ik dat je jezelf hier niet minder om moet voelen.
Ik denk er heel soms wel eens over na dat er bij mijn uitvaart zeer weinig mensen zullen zijn. Daar denk ik bv over na als ik dan zie/hoor/lees dat er bij die en die uitvaart mensen tot buiten stonden of dat de hele kerk/zaal vol zat. Vind ik ook best een confronterende gedachte. Maar goed, daar merk ik dan zelf niks van. Dus laat ik die gedachte maar snel varen.
Ik lees hier op het forum/dit topic dat meer mensen het moeilijk vinden om vriendschappen te sluiten. En dat ze dan vaak het advies krijgen om bv. aan te sluiten bij clubjes (hobby,sport etc.) of bij NMLK. Maar is het niet zo dat dit vaak te hoog gegrepen is door onze onzekerheid, introvert zijn. Dat is bij mij wel het geval. Ik vind zoiets hartstikke eng (om vele redenen). Dus doe het maar niet. En dan voel ik mij weer met tijd en wijle heel eenzaam. Dan denk ik weer na over het aansluiten bij zo'n clubje, en durf ik weer niet...voel ik me weer eenzaam en zo blijf ik in dat vicieuze cirkeltje hangen. Tuurlijk heb ik dit niet aan een stuk door. Kan ook vaak gewoon tevreden zijn, maar soms overvalt het mij gewoon.
Bij de uitvaart van mijn ouder was er ook weinig volk, een man of 10-15 denk ik (ouder, vriend en ik inbegrepen). En ja, bij mij zou er denk ik ook weinig volk zijn. Kleine familie, geen siblings, geen vrienden...
maandag 11 januari 2021 om 10:13
Ik zit zo even te rekenen wie ik echt zou uitnodigen als ik zou gaan trouwen. Natuurlijk allemaal hypothetisch en geen rekening houdende met eventuele moeilijke relaties. Ik denk 13, waarvan 3 vriendinnen en de rest directe familie zoals (stief)ouders en oude buren die soort van familie zijn. Ik zou bijvoorbeeld al mijn ooms en tantes niet uitnodigen, laat staan neven en nichten. Die spreek ik toch nooit.PiNuts14 schreef: ↑10-01-2021 20:43Het is heel fijn om te merken dat ik niet alleen ben! Maar dan nog, inderdaad die groepjes met vrijgezellenfeestjes... Ik schaam me er wel echt voor dat ik geen goede contacten of vrienden heb terwijl vriend makkelijk aan 30-40 man familie en vrienden komt. En dan houdt hij zich nog in. Maak me dus nu al zorgen om de ‘en waar is de familie/zijn de vrienden van PiNuts?’ bedenkingen...
En ik merk toch vaak bij vrijgezellenfeestjes dat er bijvoorbeeld een paar vriendinnen van de bruid bij zitten, dan krijg je schoonzusjes (zowel zussen van de bruidegom als partners van broers van beide kanten). Oké bij een enkeling zijn het idd alleen maar vriendinnen.
Ik zou trouwens bij zo'n feest afspreken dat er max 40-50 man mag komen of zo. En geen collega's, vrienden van de sportclub (waar je privé niet veel mee omgaat), buren ed.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 11 januari 2021 om 10:53
Ik wil zeker geen competitie ontketenen of stellen dat het bij mij erger zou zijn dan bij jou. Dat is immers deels subjectief. Ik wil het wel in perspectief plaatsen. Ik heb geen enkele vriend*in, ik heb alleen één ouder als directe familie (geen siblings) en oude buren ken ik amper. Schoonzussen reken ik niet tot mijn eigen kring, ik heb er ook geen echte band of klik mee ofzo. Een vrijgezellenfeest zou dus niemand voor me organiseren (houd ik ook niet van gelukkig) en ‘mijn’ genodigden zijn is dus alleen mijn vader.dianaf schreef: ↑11-01-2021 10:13Ik zit zo even te rekenen wie ik echt zou uitnodigen als ik zou gaan trouwen. Natuurlijk allemaal hypothetisch en geen rekening houdende met eventuele moeilijke relaties. Ik denk 13, waarvan 3 vriendinnen en de rest directe familie zoals (stief)ouders en oude buren die soort van familie zijn. Ik zou bijvoorbeeld al mijn ooms en tantes niet uitnodigen, laat staan neven en nichten. Die spreek ik toch nooit.
En ik merk toch vaak bij vrijgezellenfeestjes dat er bijvoorbeeld een paar vriendinnen van de bruid bij zitten, dan krijg je schoonzusjes (zowel zussen van de bruidegom als partners van broers van beide kanten). Oké bij een enkeling zijn het idd alleen maar vriendinnen.
Ik zou trouwens bij zo'n feest afspreken dat er max 40-50 man mag komen of zo. En geen collega's, vrienden van de sportclub (waar je privé niet veel mee omgaat), buren ed.
maandag 11 januari 2021 om 11:17
Ik weet dat dát niet jouw bedoeling is. Het is ook de mijne niet hoor! Ik zat mij ineens af te vragen hoe dat bij mij zou zijn... Ik vind het best een eyeopener dat mijn weinig, soms nog best veel is.PiNuts14 schreef: ↑11-01-2021 10:53Ik wil zeker geen competitie ontketenen of stellen dat het bij mij erger zou zijn dan bij jou. Dat is immers deels subjectief. Ik wil het wel in perspectief plaatsen. Ik heb geen enkele vriend*in, ik heb alleen één ouder als directe familie (geen siblings) en oude buren ken ik amper. Schoonzussen reken ik niet tot mijn eigen kring, ik heb er ook geen echte band of klik mee ofzo. Een vrijgezellenfeest zou dus niemand voor me organiseren (houd ik ook niet van gelukkig) en ‘mijn’ genodigden zijn is dus alleen mijn vader.
Toevallig heeft een vriendin van mij van de zomer haar vrijgezelle feest gehad (trouwen is pas in 2022
). Ik ben niet meegeweest omdat het een spa-weekend was (echt niet mijn ding) en nog moest ze strepen qua goede/beste vriendinnen. Soms lijkt mij die luxe zalig.Vroeger kon je bij de Donald Duck wel eens een bezoek aan Disneyland winnen voor 50 mensen. Ik wist dan al echt niet wie ik allemaal mee zou moeten nemen.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 11 januari 2021 om 11:32
AccioAvocado schreef: ↑10-01-2021 19:11Ik vind het ook moeilijk om zelf contact op te nemen met de mensen die ik al wel ken, puur omdat ik het gevoel heb dat ze niet op mij zitten te wachten, of omdat ik vind dat ik ze niks te melden/te bieden heb.
Heel herkenbaar! Bij een paar mensen in mijn omgeving gaat het nu wat makkelijker, maar ik moet elke keer weer een drempel over.
Wat ook niet helpt is dat ik er moeite mee heb mezelf open te stellen. Ik vind ook dat ik niet zo'n interessant leven heb (nu met corona al helemaal niet), waarom zou een ander daarin geïnteresseerd zijn? En het voelt al snel als opscheppen, zeuren of "kijk mij eens leuke dingen doen". Oftewel: vreselijk onzeker
maandag 11 januari 2021 om 11:58
Online kan iets verkeerd overkomen, vandaar mijn voorzichtigheid.dianaf schreef: ↑11-01-2021 11:17Ik weet dat dát niet jouw bedoeling is. Het is ook de mijne niet hoor! Ik zat mij ineens af te vragen hoe dat bij mij zou zijn... Ik vind het best een eyeopener dat mijn weinig, soms nog best veel is.
Toevallig heeft een vriendin van mij van de zomer haar vrijgezelle feest gehad (trouwen is pas in 2022
Vroeger kon je bij de Donald Duck wel eens een bezoek aan Disneyland winnen voor 50 mensen. Ik wist dan al echt niet wie ik allemaal mee zou moeten nemen.
En ja, die Donald Duck. Heel herkenbaar
Welkom, tomcat!
maandag 11 januari 2021 om 12:04
Haha, ik precies hetzelfde. Ik zat bij dat soort acties serieus te denken wie ik dan mee zou nemen en kon ook geen 50 mensen bedenken.
maandag 11 januari 2021 om 12:20
Het lijkt mij dus de hel! Een huwelijksfeest (of wat voor feest dan ook) waarbij ik in het middelpunt van de belangstelling sta. Mensen gaan voor je zingen (arrrggghhh nee) Zo ook op vakantie gaan met meer dan 1 iemand. Of een dagje uit. Dat is mijn persoonlijke afwijking hoor
Het bizarre is dat ik in mijn werk hier helemaal geen last van heb. Hoeveel mensen ik ook mee te maken heb.
maandag 11 januari 2021 om 12:23
Dat heb ik nu ook Frutseltje, Juist dat in je eentje die stap moeten zetten. Alleen naar een vreemde locatie, daarbinnen je weg vinden ( ik ben het type dat standaard de bezemkast inwandelt, of na toiletbezoek het lokaal niet meer terug vind) , allemaal vreemden ( die elkaar dan weer wel kennen en natuurlijk helemaal niet op mij zitten te wachten) , niet direct volledig mee kunnen doen ( het idee dat je afgaat in de ogen van de rest) is voor mij al genoeg reden om mezelf te overtuigen dat deze hobby/sport/cursus/ wat dan ook totaal niet bij me past, zodat ik er vooral maar niet heen hoef.Frutseltje1982 schreef: ↑11-01-2021 01:00
....
Ik lees hier op het forum/dit topic dat meer mensen het moeilijk vinden om vriendschappen te sluiten. En dat ze dan vaak het advies krijgen om bv. aan te sluiten bij clubjes (hobby,sport etc.) of bij NMLK. Maar is het niet zo dat dit vaak te hoog gegrepen is door onze onzekerheid, introvert zijn. Dat is bij mij wel het geval. Ik vind zoiets hartstikke eng (om vele redenen). Dus doe het maar niet. En dan voel ik mij weer met tijd en wijle heel eenzaam. Dan denk ik weer na over het aansluiten bij zo'n clubje, en durf ik weer niet...voel ik me weer eenzaam en zo blijf ik in dat vicieuze cirkeltje hangen. Tuurlijk heb ik dit niet aan een stuk door. Kan ook vaak gewoon tevreden zijn, maar soms overvalt het mij gewoon.
Het zou voor mij weldegelijk schelen, als ik zoiets met iemand samen zou kunnen doen.
maandag 11 januari 2021 om 12:29
Verschil tussen werk en privé is hier ook aanwezig. En ja, (schoon)familiebijeenkomsten trek ik al slecht dus feesten waarbij ik in de belangstelling sta, no way. Vandaar dus mn optie trouwen en dan ergens iets eten zonder feest of receptie enzo. Krijg het al Spaans benauwd bij de gedachte om zo enorm in de spotlights te staan.Maat schreef: ↑11-01-2021 12:20Het lijkt mij dus de hel! Een huwelijksfeest (of wat voor feest dan ook) waarbij ik in het middelpunt van de belangstelling sta. Mensen gaan voor je zingen (arrrggghhh nee) Zo ook op vakantie gaan met meer dan 1 iemand. Of een dagje uit. Dat is mijn persoonlijke afwijking hoor
Het bizarre is dat ik in mijn werk hier helemaal geen last van heb. Hoeveel mensen ik ook mee te maken heb.
maandag 11 januari 2021 om 12:42
PiNuts14 schreef: ↑10-01-2021 20:22Vriend en ik denken er nu over om te trouwen (praktisch handig, oa met aanvraag van nationaliteit voor mij), en we hebben letterlijk alleen één iemand op de lijst die ik zou uitnodigen, en dat is mijn ouder. En dat maakt me ergens verdrietig en onzeker, want zoals gezegd heb ik een redelijk slecht zelfbeeld en vind ik mezelf vaak niet van toegevoegde waarde...
Welkom en ook dit punt is weer herkenbaar. Wij zijn al een tijd 'van plan' te trouwen maar ik kan me gewoon geen setting bedenken die ook echt leuk wordt voor ons. Naast dat trouwens voor ons allebei geen groot ding is, is dit denk ik ook wel een van de redenen dat het niet van de grond komt. Eerst dacht ik klein, met alleen naaste familie en iedereen 1(?) vriendenkoppel maar op dit moment valt bij mij echt iedereen hooguit in de categorie kennis qua contact. Alleen onze naaste familie lijkt me niet gezellig want die kunnen niet zo goed met elkaar
Dus voorlopig maar helemaal niet.
maandag 11 januari 2021 om 12:43
Ik zou met zn tweeën ergens heen gaan. Liefst ver weg (geen kans op goedbedoeld bezoek) en dan later iedereen informeren.PiNuts14 schreef: ↑11-01-2021 12:29Verschil tussen werk en privé is hier ook aanwezig. En ja, (schoon)familiebijeenkomsten trek ik al slecht dus feesten waarbij ik in de belangstelling sta, no way. Vandaar dus mn optie trouwen en dan ergens iets eten zonder feest of receptie enzo. Krijg het al Spaans benauwd bij de gedachte om zo enorm in de spotlights te staan.
Waarschijnlijk krijg je daar heel veel gedoe over van iedereen die zich miskend voelt. Ik was daar vroeger heel gevoelig voor. Daardoor kwam ik toch vaak in van die ongewilde situaties. Ik sluit me er steeds meer voor af. Dat betekent ook een spoort zelfgekozen isolement en dus weinig tot geen vrienden.
Weinig tot geen vrienden maar wel fijn voor mij of Wel vrienden en familie maar volkomen a-relaxed.
maandag 11 januari 2021 om 12:45
Frutseltje1982 schreef: ↑11-01-2021 01:00Ik lees hier op het forum/dit topic dat meer mensen het moeilijk vinden om vriendschappen te sluiten. En dat ze dan vaak het advies krijgen om bv. aan te sluiten bij clubjes (hobby,sport etc.) of bij NMLK. Maar is het niet zo dat dit vaak te hoog gegrepen is door onze onzekerheid, introvert zijn. Dat is bij mij wel het geval. Ik vind zoiets hartstikke eng (om vele redenen). Dus doe het maar niet. En dan voel ik mij weer met tijd en wijle heel eenzaam. Dan denk ik weer na over het aansluiten bij zo'n clubje, en durf ik weer niet...voel ik me weer eenzaam en zo blijf ik in dat vicieuze cirkeltje hangen. Tuurlijk heb ik dit niet aan een stuk door. Kan ook vaak gewoon tevreden zijn, maar soms overvalt het mij gewoon.
Ik heb juist meer de andere kant, ik kan redelijk makkelijk met nieuwe dingen beginnen en na even de kat uit de boom kijken ook wel contacten maken. Maar contacten via sport (of als voorbeeld NMLK) evolueren gewoon niet meer tot vriendschapppen. Je ziet elkaar niet vaak genoeg of er is toch een drempel om dan initiatief te nemen om iets 1 op 1 te ondernemen. Het brengt wel gezelligheid, maar vriendschappen, nee...bij mij niet in ieder geval.
maandag 11 januari 2021 om 12:52
Die gedachte had ik ooit ook, over die uitvaart.Frutseltje1982 schreef: ↑11-01-2021 01:00Ik lees dat over bruiloften en weinig mensen om uit te nodigen. Ik kan mij goed voorstellen dat je je daar rot over voelt. En vooral omdat van vriends kant er veel meer zullen zijn. Wel vind ik dat je jezelf hier niet minder om moet voelen.
Ik denk er heel soms wel eens over na dat er bij mijn uitvaart zeer weinig mensen zullen zijn. Daar denk ik bv over na als ik dan zie/hoor/lees dat er bij die en die uitvaart mensen tot buiten stonden of dat de hele kerk/zaal vol zat. Vind ik ook best een confronterende gedachte. Maar goed, daar merk ik dan zelf niks van. Dus laat ik die gedachte maar snel varen.
Ik lees hier op het forum/dit topic dat meer mensen het moeilijk vinden om vriendschappen te sluiten. En dat ze dan vaak het advies krijgen om bv. aan te sluiten bij clubjes (hobby,sport etc.) of bij NMLK. Maar is het niet zo dat dit vaak te hoog gegrepen is door onze onzekerheid, introvert zijn. Dat is bij mij wel het geval. Ik vind zoiets hartstikke eng (om vele redenen). Dus doe het maar niet. En dan voel ik mij weer met tijd en wijle heel eenzaam. Dan denk ik weer na over het aansluiten bij zo'n clubje, en durf ik weer niet...voel ik me weer eenzaam en zo blijf ik in dat vicieuze cirkeltje hangen. Tuurlijk heb ik dit niet aan een stuk door. Kan ook vaak gewoon tevreden zijn, maar soms overvalt het mij gewoon.
Het was voor mij juist wel een eye-opener.
Ik ben ook introvert en ik was ook nogal een muurbloem (sociale angststoornis). Het heeft oorzaken, maar daardoor was ik onder de streep gewoon geen leuk persoon. Iemand die positiviteit in de levens van anderen brengt, spontaan is, gezellig is, dat was ik allemaal niet. Maar ik was wel eenzaam.
En ik zou eenzaam sterven. Precies die uitvaartgedachte, dat er dan een keer 2 man en een paardenkop aan me denkt als ik er niet meer ben, heeft me gestimuleerd om toch mijn grenzen te verleggen en enge dingen wel aan te gaan.
En het was wel doodeng. Ziek van de misselijkheid, paniekaanvallen, 7 dagen van tevoren al piekeren over allerlei mogelijke scenario's, vaak alsnog dingen afgezegd omdat ik het echt niet wilde ("wat doe ik mezelf aan, dit hoeft toch nergens voor, het is toch goed zo" enz). Ook nog een paar keer halverwege huiswaarts gekeerd. Maar toch blijven proberen. En dat helpt echt!
Ik heb nu nog wel eens dat ik 's avonds geen hap door mijn keel krijg als ik daarna voor de eerste keer naar een nieuwe hobby/clubje/meeting ga. Maar dat neem ik voor lief, deze spanning kan ook een leuke ervaring zijn waar je later op terug kijkt. Vaak is het toch 100% de moeite waard als je gegaan bent, het is even door de zure appel heen bijten maar de rampscenario's blijven eigenlijk altijd uit. En dan merk je ook dat iederéén het spannend vindt als hij/zij ergens nieuw is. Bijna iedereen is onzeker.
Dus als je ontevreden bent over je sociale leven maar onzekerheid is wat je tegenhoudt, het is niet makkelijk maar het is het echt waard om je grenzen een beetje te verleggen
