Relaties
alle pijlers
Weinig/geen vrienden kletstopic
dinsdag 5 januari 2021 om 10:58
Ik zie het onderwerp hier zo vaak voorbij komen dat ik dacht dat anderen misschien ook wel behoefte hebben om hun ei kwijt te kunnen. Niet perse zozeer over het hebben van weinig vrienden (mag uiteraard wel) of als doel om vriendinnen te zoeken, maar gewoon om het bespreken van dagelijkse dingetjes of even spuien van wat dan ook.
Mij situatie: ik ben nu 35 en ik merk dat ik uit 'eerdere levensfases' geen echte vrienden heb overgehouden. Op de basisschool/middelbare had ik geen hechte vriendschappen en ik ben sinds mijn studietijd bovendien vaak verhuisd. Tijdens mijn studie altijd wel goede vriendschappen gehad maar die zijn bijna allemaal verwaterd. Volgens mij heeft dit verschillende oorzaken, zoals afstand, uit elkaar groeien qua interesses of minder prioriteit van een kant. Ik besef me wel goed dat bij al mijn verwaterde vriendschappen ik de gemeenschappelijke factor ben, dus mijn gedrag/karakter er zeker mee te maken heeft. Ik ben bijvoorbeeld geen groepspersoon en ik haal dus ook geen voldoening uit afspreken in groepen, terwijl dat in sommige vriendschappen wel de norm is.
Ik voel me niet echt eenzaam, ik heb een relatie en prima band met familie, maar het voelt toch soms kwetsbaar en alleen. Ik heb wel wat mensen die ik af en toe app en 1/2 keer per jaar zie, maar daar blijft het bij.
In topics over dit onderwerp zie ik vaak tips voorbij komen om nieuwe mensen te ontmoeten, maar daar zit het hem niet in. Normaal gesproken ontmoet ik genoeg mensen via sport, werk, zwangerschapsgym, maar alles blijft hangen op niveau kennissen.
Anyway, daar hoeft het wat mij betreft dus niet over te gaan maar ik zie wel als er mensen aan willen sluiten.
Mij situatie: ik ben nu 35 en ik merk dat ik uit 'eerdere levensfases' geen echte vrienden heb overgehouden. Op de basisschool/middelbare had ik geen hechte vriendschappen en ik ben sinds mijn studietijd bovendien vaak verhuisd. Tijdens mijn studie altijd wel goede vriendschappen gehad maar die zijn bijna allemaal verwaterd. Volgens mij heeft dit verschillende oorzaken, zoals afstand, uit elkaar groeien qua interesses of minder prioriteit van een kant. Ik besef me wel goed dat bij al mijn verwaterde vriendschappen ik de gemeenschappelijke factor ben, dus mijn gedrag/karakter er zeker mee te maken heeft. Ik ben bijvoorbeeld geen groepspersoon en ik haal dus ook geen voldoening uit afspreken in groepen, terwijl dat in sommige vriendschappen wel de norm is.
Ik voel me niet echt eenzaam, ik heb een relatie en prima band met familie, maar het voelt toch soms kwetsbaar en alleen. Ik heb wel wat mensen die ik af en toe app en 1/2 keer per jaar zie, maar daar blijft het bij.
In topics over dit onderwerp zie ik vaak tips voorbij komen om nieuwe mensen te ontmoeten, maar daar zit het hem niet in. Normaal gesproken ontmoet ik genoeg mensen via sport, werk, zwangerschapsgym, maar alles blijft hangen op niveau kennissen.
Anyway, daar hoeft het wat mij betreft dus niet over te gaan maar ik zie wel als er mensen aan willen sluiten.
dinsdag 12 januari 2021 om 18:06
Is mij ook wel overkomen. Deze persoon ging zo over mijn grenzen dat ik na een ruzie de vriendschap heb beëindigd. Niet (geheel) haar schuld, ik ben ook conflict vermijdend en geef niet graag mijn grenzen aan. Als het moeilijk wordt met mensen dan stoot ik ze liever af dan dat ik een oplossing met ze zoek. Ruim vier jaar geen contact gehad, toch maar weer contact opgenomen met haar een paar maanden terug en haar een paar keer gezien. Ik weet niet of het ooit weer een vriendschap wordt, maar het voelde wel goed om de banden in ieder geval weer aan te halen.
En ik heb wel geleerd van de situatie. Laatst ging een vriendin ook over m’n grenzen, toen heb ik gezegd ‘ik geef om je, maar ben boos om wat je hebt gedaan, je moet me voorlopig even met rust laten’. En haar toen 2 maanden niet gesproken omdat ik zo link was, mja, toch beter dan de vriendschap te beëindigen. Maar grenzen aangeven blijft wel een dingetje.
dinsdag 12 januari 2021 om 18:24
Ik vind dit wel stoer van je hoor, dat je met de eerste persoon opnieuw contact hebt opgenomen na ruim vier jaar. En dat je bij die andere vriendin gezegd hebt dat je boos was en tijd nam om af te koelen. Is dat inmiddels uitgepraat?amby schreef: ↑12-01-2021 18:06Is mij ook wel overkomen. Deze persoon ging zo over mijn grenzen dat ik na een ruzie de vriendschap heb beëindigd. Niet (geheel) haar schuld, ik ben ook conflict vermijdend en geef niet graag mijn grenzen aan. Als het moeilijk wordt met mensen dan stoot ik ze liever af dan dat ik een oplossing met ze zoek. Ruim vier jaar geen contact gehad, toch maar weer contact opgenomen met haar een paar maanden terug en haar een paar keer gezien. Ik weet niet of het ooit weer een vriendschap wordt, maar het voelde wel goed om de banden in ieder geval weer aan te halen.
En ik heb wel geleerd van de situatie. Laatst ging een vriendin ook over m’n grenzen, toen heb ik gezegd ‘ik geef om je, maar ben boos om wat je hebt gedaan, je moet me voorlopig even met rust laten’. En haar toen 2 maanden niet gesproken omdat ik zo link was, mja, toch beter dan de vriendschap te beëindigen. Maar grenzen aangeven blijft wel een dingetje.
dinsdag 12 januari 2021 om 21:12
Thanks
ik vond het best wel spannend, en heb in afwachting van een reactie (die best lang op zich liet wachten) telkens tegen mezelf gezegd dat ik niks mocht verwachten en elke uitkomst ok was. Met die tweede vriendin heb ik het niet uitgepraat, ik heb het maar over laten waaien. Los van m’n eigen onkunde om dingen uit te spreken, komt haar grensoverschrijdende gedrag ook nog eens voort uit psychische problematiek. Ik vind het extra moeilijk om haar daarop aan te spreken.
dinsdag 12 januari 2021 om 21:25
Ja, klopt wel met wat er gezegd werd over het “uitmaken” dat het dan meteen heel definitief is. Als het verwaterd is kan je het altijd weer oppakken.
Ligt dan ook meestal aan mijzelf dat ik er dan mee blijf zitten en altijd bij mijzelf zoek en niet gewoon kan denken van kan gebeuren.
Ik had zelf 2 verwaterde vriendschappen waarbij ineens na jaren weer contact is ontstaan.
Verwaterde vriendschap kan dus inderdaad wel weer “opbloeien “ als beiden dat willen. Alleen moet dan wel iemand die eerste stap weer willen nemen en beiden er dan voor open staan.
Maar bij een andere vriendin is het helaas anders verlopen. Soort van verwaterd maar vraag mij nog steeds af of er meer aan de hand was. Vanwege eventuele herkenbaarheid wil ik niet in detail treden maar heb echt actief geprobeerd het niet te laten verwateren. Maar als het dan alleen maar van een kant komt houdt het ook een keer op. Maar ik vrees dat als we elkaar nu tegen zouden komen dat we elkaar dan negeren. Dat zou mij echt pijn doen want was mijn beste vriendin en heeft ondanks alles toch plekje in mijn hart. Mis haar ook nog altijd. Soms zou ik contact op willen nemen maar heb besloten dat niet te doen want heb zelf het gevoel dat het niet goed uitpakt en zou alleen maar pijn doen dan.
En is inderdaad ook normaal als dat gebeurd maar kan wel pijn doen als een van de twee nog wel contact zou willen hebben.
De vriendinnen die ik heb zie ik ook niet vaak. Deels vanwege afstand ook. Soms mis ik het wel om eens een wijntje te doen of filmpje te kijken ofzo met een vriendin. Maar heb ook een lieve vriend waarmee dat kan dus ben niet eenzaam.
Maar soms besef ik mij ineens dat ik buiten mijn vriend om weinig mensen om mij heen heb en ben ik wel eens bang voor de toekomst. als onze (kleine) familie vanwege leeftijd weg gaat vallen. We hebben ook geen kinderen dus dan wordt het kringetje nog kleiner. Maar vind het ook niet nodig om dan maar uit die angst contacten op te bouwen ofzo. Moet voor mij wel gewoon oprecht zijn.
Ligt dan ook meestal aan mijzelf dat ik er dan mee blijf zitten en altijd bij mijzelf zoek en niet gewoon kan denken van kan gebeuren.
Ik had zelf 2 verwaterde vriendschappen waarbij ineens na jaren weer contact is ontstaan.
Verwaterde vriendschap kan dus inderdaad wel weer “opbloeien “ als beiden dat willen. Alleen moet dan wel iemand die eerste stap weer willen nemen en beiden er dan voor open staan.
Maar bij een andere vriendin is het helaas anders verlopen. Soort van verwaterd maar vraag mij nog steeds af of er meer aan de hand was. Vanwege eventuele herkenbaarheid wil ik niet in detail treden maar heb echt actief geprobeerd het niet te laten verwateren. Maar als het dan alleen maar van een kant komt houdt het ook een keer op. Maar ik vrees dat als we elkaar nu tegen zouden komen dat we elkaar dan negeren. Dat zou mij echt pijn doen want was mijn beste vriendin en heeft ondanks alles toch plekje in mijn hart. Mis haar ook nog altijd. Soms zou ik contact op willen nemen maar heb besloten dat niet te doen want heb zelf het gevoel dat het niet goed uitpakt en zou alleen maar pijn doen dan.
En is inderdaad ook normaal als dat gebeurd maar kan wel pijn doen als een van de twee nog wel contact zou willen hebben.
De vriendinnen die ik heb zie ik ook niet vaak. Deels vanwege afstand ook. Soms mis ik het wel om eens een wijntje te doen of filmpje te kijken ofzo met een vriendin. Maar heb ook een lieve vriend waarmee dat kan dus ben niet eenzaam.
Maar soms besef ik mij ineens dat ik buiten mijn vriend om weinig mensen om mij heen heb en ben ik wel eens bang voor de toekomst. als onze (kleine) familie vanwege leeftijd weg gaat vallen. We hebben ook geen kinderen dus dan wordt het kringetje nog kleiner. Maar vind het ook niet nodig om dan maar uit die angst contacten op te bouwen ofzo. Moet voor mij wel gewoon oprecht zijn.
dinsdag 12 januari 2021 om 21:33
Herkenbaar Vicodin. Hier zijn ook wat vriendschappen verwaterd. En 1 vriendschap heb ik abrupt beëindigd. Je kan bij mij heel ver gaan maar wat diegene mij heeft geflikt... Dat kan diegene nooit meer goed maken. En ik mis diegene ook niet. Soms kom ik diegene wel tegen en begroeten we elkaar, maar that's it.
dinsdag 12 januari 2021 om 21:58
Vervelend dat die persoon zo over jouw grenzen is gegaan.amby schreef: ↑12-01-2021 18:06Is mij ook wel overkomen. Deze persoon ging zo over mijn grenzen dat ik na een ruzie de vriendschap heb beëindigd. Niet (geheel) haar schuld, ik ben ook conflict vermijdend en geef niet graag mijn grenzen aan. Als het moeilijk wordt met mensen dan stoot ik ze liever af dan dat ik een oplossing met ze zoek. Ruim vier jaar geen contact gehad, toch maar weer contact opgenomen met haar een paar maanden terug en haar een paar keer gezien. Ik weet niet of het ooit weer een vriendschap wordt, maar het voelde wel goed om de banden in ieder geval weer aan te halen.
En ik heb wel geleerd van de situatie. Laatst ging een vriendin ook over m’n grenzen, toen heb ik gezegd ‘ik geef om je, maar ben boos om wat je hebt gedaan, je moet me voorlopig even met rust laten’. En haar toen 2 maanden niet gesproken omdat ik zo link was, mja, toch beter dan de vriendschap te beëindigen. Maar grenzen aangeven blijft wel een dingetje.
Dat is mij ook verschillende keren overkomen.
Sommige mensen kunnen ook behoorlijk grenzeloos zijn.
Zelf kan ik ook vermijdend zijn, ook uit angst om overlopen te worden.
Heb hierin erg veel last van angst en onzekerheid.
dinsdag 12 januari 2021 om 22:01
Bij mij zijn er ook wel vriendschappen verwaterd.vicodin schreef: ↑12-01-2021 21:25Ja, klopt wel met wat er gezegd werd over het “uitmaken” dat het dan meteen heel definitief is. Als het verwaterd is kan je het altijd weer oppakken.
Ligt dan ook meestal aan mijzelf dat ik er dan mee blijf zitten en altijd bij mijzelf zoek en niet gewoon kan denken van kan gebeuren.
Ik had zelf 2 verwaterde vriendschappen waarbij ineens na jaren weer contact is ontstaan.
Verwaterde vriendschap kan dus inderdaad wel weer “opbloeien “ als beiden dat willen. Alleen moet dan wel iemand die eerste stap weer willen nemen en beiden er dan voor open staan.
Maar bij een andere vriendin is het helaas anders verlopen. Soort van verwaterd maar vraag mij nog steeds af of er meer aan de hand was. Vanwege eventuele herkenbaarheid wil ik niet in detail treden maar heb echt actief geprobeerd het niet te laten verwateren. Maar als het dan alleen maar van een kant komt houdt het ook een keer op. Maar ik vrees dat als we elkaar nu tegen zouden komen dat we elkaar dan negeren. Dat zou mij echt pijn doen want was mijn beste vriendin en heeft ondanks alles toch plekje in mijn hart. Mis haar ook nog altijd. Soms zou ik contact op willen nemen maar heb besloten dat niet te doen want heb zelf het gevoel dat het niet goed uitpakt en zou alleen maar pijn doen dan.
En is inderdaad ook normaal als dat gebeurd maar kan wel pijn doen als een van de twee nog wel contact zou willen hebben.
De vriendinnen die ik heb zie ik ook niet vaak. Deels vanwege afstand ook. Soms mis ik het wel om eens een wijntje te doen of filmpje te kijken ofzo met een vriendin. Maar heb ook een lieve vriend waarmee dat kan dus ben niet eenzaam.
Maar soms besef ik mij ineens dat ik buiten mijn vriend om weinig mensen om mij heen heb en ben ik wel eens bang voor de toekomst. als onze (kleine) familie vanwege leeftijd weg gaat vallen. We hebben ook geen kinderen dus dan wordt het kringetje nog kleiner. Maar vind het ook niet nodig om dan maar uit die angst contacten op te bouwen ofzo. Moet voor mij wel gewoon oprecht zijn.
Vind ik ook niet zo erg.
Dat hoort bij het leven en dat neem ik maar op de koop toe.
Vind het veel meer vervelend om gebrouilleerd te kunnen raken.
En dat het lijkt alsof je lijnrecht tegenover elkaar komt te staan.
dinsdag 12 januari 2021 om 22:04
Zeer begrijpelijk.Blauwetrui schreef: ↑12-01-2021 21:33Herkenbaar Vicodin. Hier zijn ook wat vriendschappen verwaterd. En 1 vriendschap heb ik abrupt beëindigd. Je kan bij mij heel ver gaan maar wat diegene mij heeft geflikt... Dat kan diegene nooit meer goed maken. En ik mis diegene ook niet. Soms kom ik diegene wel tegen en begroeten we elkaar, maar that's it.
Dat heb ik ook met iemand gehad.
In ons geval is het echter zo dat we elkaar straal voorbij lopen.
Ergens wel triest, maar het is gewoon verder helemaal over.
dinsdag 12 januari 2021 om 22:23
Ja conflicten en als iemand je grenzen overschrijdt, meestal zonder dat ze het doorhebben, dat kan behoorlijk vervelend zijn.
Ik ben daarom heel gereserveerd geworden in het benoemen van contacten als vriendschap. Want in dat geval ben ik echt loyaal en zal het me kwetsen en dwarszitten als iemand zich op enig moment onredelijk of grensoverschrijdend zou gedragen.
Het is soms een schijnbaar artificiële grens want ik kan bijvoorbeeld heel veel met mensen optrekken en nog steeds ontkennen dat er sprake van een vriendschap is. Omdat het gewoon nog steeds in essentie een gelegenheidscontact is, ook al is het uitgebreid en heeft het diepgang.
Een vriendschap heeft zich op een bepaalde manier bewezen en is van daaruit gegroeid, en blijft bestaan ondanks praktische factoren. Zo kan ik echte vrienden hebben die ik amper of nooit zie en niet-vrienden die ik veel vaker meemaak in het dagelijks leven.
Ik kan wel eens fel zijn tegen anderen en ze terechtwijzen als ze voor mijn gevoel lopen te zuigen of onredelijk zijn, het kan dan wel ff knetteren voordat het uitgepraat wordt. Die ruimte voel ik als het "toch geen echte vrienden" zijn, bij een echte vriendin voel ik die ruimte minder en word ik heel onzeker en verward als ze over mijn grenzen zou gaan.
Kortom ik neem vriendschap niet heel lichtzinnig... Dat is ook gewoon niet hoe ik ben, ik ben vrij serieus en principieel qua morele standaarden. Het helpt me dus wel om assertief te zijn.
Ik heb geen contact meer met familie en ook geen vaste relatie, denk daarom dat ik zo kritisch ben over vriendschappen, voor mij is het een soort familie.
Ik ben daarom heel gereserveerd geworden in het benoemen van contacten als vriendschap. Want in dat geval ben ik echt loyaal en zal het me kwetsen en dwarszitten als iemand zich op enig moment onredelijk of grensoverschrijdend zou gedragen.
Het is soms een schijnbaar artificiële grens want ik kan bijvoorbeeld heel veel met mensen optrekken en nog steeds ontkennen dat er sprake van een vriendschap is. Omdat het gewoon nog steeds in essentie een gelegenheidscontact is, ook al is het uitgebreid en heeft het diepgang.
Een vriendschap heeft zich op een bepaalde manier bewezen en is van daaruit gegroeid, en blijft bestaan ondanks praktische factoren. Zo kan ik echte vrienden hebben die ik amper of nooit zie en niet-vrienden die ik veel vaker meemaak in het dagelijks leven.
Ik kan wel eens fel zijn tegen anderen en ze terechtwijzen als ze voor mijn gevoel lopen te zuigen of onredelijk zijn, het kan dan wel ff knetteren voordat het uitgepraat wordt. Die ruimte voel ik als het "toch geen echte vrienden" zijn, bij een echte vriendin voel ik die ruimte minder en word ik heel onzeker en verward als ze over mijn grenzen zou gaan.
Kortom ik neem vriendschap niet heel lichtzinnig... Dat is ook gewoon niet hoe ik ben, ik ben vrij serieus en principieel qua morele standaarden. Het helpt me dus wel om assertief te zijn.
Ik heb geen contact meer met familie en ook geen vaste relatie, denk daarom dat ik zo kritisch ben over vriendschappen, voor mij is het een soort familie.
dinsdag 12 januari 2021 om 22:24
dinsdag 12 januari 2021 om 22:29
Blauwetrui schreef: ↑12-01-2021 22:24Ik kom diegene nog best vaak tegen, helaas. Maar ik wil me niet laten kennen, vandaar.
Dat kan ik me ook weer erg goed voorstellen.
Zelf vind ik dit soort situaties erg moeilijk.
Bij de mensen bij wie ik dit heb, voel ik een soort combinatie van onzekerheid, een soort van afkeer en ook angst om te reageren oid.
dinsdag 12 januari 2021 om 22:37
Als ik eerlijk gezegd nadenk, heb ik nooit iemand gehad met wie ik echt al mijn beslommeringen of geheimen deel of deelde en met wie ik bij wijze van spreken tot een gat in de nacht kon of kan praten en wie dag en nacht op mij kan rekenen en vice versa. Maar allicht ben ik, zoals anderen hier, te kritisch voor er nog maar een ‘vriendschap’ zou kunnen ontstaan.
dinsdag 12 januari 2021 om 22:55
PiNuts14 schreef: ↑12-01-2021 22:37Als ik eerlijk gezegd nadenk, heb ik nooit iemand gehad met wie ik echt al mijn beslommeringen of geheimen deel of deelde en met wie ik bij wijze van spreken tot een gat in de nacht kon of kan praten en wie dag en nacht op mij kan rekenen en vice versa. Maar allicht ben ik, zoals anderen hier, te kritisch voor er nog maar een ‘vriendschap’ zou kunnen ontstaan.
Zelf vind ik het niet echt verkeerd om kritisch te zijn in het aangaan van vriendschappen.
Dit was ik zelf in het verleden juist totaal niet en ik ging bij het minste of geringste deze al aan.
Vaak ging ik op een bepaald vaag gevoel af dat het gewoon goed moest 'voelen'.
Rationeel gezien bleken dergelijke contacten vaak juist helemaal niet te echt kloppen en als ik echt helder mijn licht hierop liet schijnen dan kwam ik juist tot de conclusie dat er geen echte goede klik bleek te zijn en dat we helemaal niet zo goed bij elkaar bleken te passen.
Wel een pijnlijke conclusie en ik ben hier vaak tegenaan gelopen.
Door mijn autisme (ASS) heb ik ook veel moeite om mensen daadwerkelijk echt goed in te kunnen schatten.
Nogmaals; ik lijk vaak op een bepaald gevoel af te gaan.
En ik moet eerlijk constateren dat dit vaak niet de beste manier is geweest.
Naast gevoel is ratio ook juist erg belangrijk; in het toelaten van mensen etc.
Daar heb ik nog best wel veel in te verbeteren.
Ben hierin vaak te naïef geweest.
dinsdag 12 januari 2021 om 23:43
Bij mij is 1 vriendschap geëindigd in ruzie. We gingen 2 jaar leuk met elkaar om, deden ook uitstapjes. We herkenden veel in elkaar. Dat ze vaak problemen had met anderen en snel overstuur was viel me wel op. Maar tegen mij bleef ze vriendelijk. Tot de dag van de ruzie, toen sloeg ze helemaal om. Dat had ik niet zien aankomen. Ze had me voor een paar keuzes gesteld waar ik niet in mee ging en dat had haar erg gekwetst. Ik deugde niet meer en ze maakte me zwart bij collega's. Omdat ze steeds maar boze mails bleef sturen heeft ze op mijn verzoek een gesprek met de baas gehad. Sindsdien geen last meer van haar gehad. We zijn nog steeds collega's. Soms maken we een oppervlakkig praatje als het zo uitkomt. Maar we zoeken elkaar niet op. De ruzie is dood gezwegen, nooit uitgepraat. Hoeft ook niet. Dit was me iets te heftig.
woensdag 13 januari 2021 om 08:59
Waarom zou het niet oprecht kunnen zijn? Dat klinkt een beetje als; ik wil wel afvallen, want het moet wel spontaan gaan anders is het niet echt.vicodin schreef: ↑12-01-2021 21:25[...]
Maar soms besef ik mij ineens dat ik buiten mijn vriend om weinig mensen om mij heen heb en ben ik wel eens bang voor de toekomst. als onze (kleine) familie vanwege leeftijd weg gaat vallen. We hebben ook geen kinderen dus dan wordt het kringetje nog kleiner. Maar vind het ook niet nodig om dan maar uit die angst contacten op te bouwen ofzo. Moet voor mij wel gewoon oprecht zijn.
Juist omdat ik mij realiseerde dat mijn kringetje erg klein, ben ik actief bezig met het vinden van nieuwe contacten/vriendschappen. Ik wil absoluut niet alleen en eenzaam overblijven, dus ja, misschien handel ik wel uit angst, maar de vriendschappen die ik nu opbouw, zijn zeker oprecht en waardevol. Het is iets waar wij beiden nu plezier aan overhouden en misschien zijn we elkaar over 20 jaar wel kwijt als vriendin, maar misschien ook niet. Maar nu wel én als die ander er ook niet zo in zou staan, zouden we elkaar nooit gevonden hebben.
Ik ben graag actief in het nemen van beslissingen over mijn leven in plaats van dat ik ze onderga of aan gedachteloos aan mij voorbij laat gaan of verwacht dat iets spontaan gebeurt.
EDIT: Of bedoel je, ik heb eigenlijk geen zin in nieuwe contacten, dan zou ik die contacten alleen maar aanhouden voor ooit in de toekomst. En op dit moment er niets mee doen?
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 13 januari 2021 om 09:22
Zelf heb ik ook wel last gehad van energievretende en zelfs giftige vriendschappen.
Op den duur ontstond er steeds meer scheefgroei en negatieve energie in dit soort contacten.
Achteraf gezien heb ik het gevoel dat ik dergelijke situaties te lang heb laten oplopen en niet duidelijk en tijdig mijn grenzen hierin heb aangegeven.
Ik voelde me vaak gebruikt cq misbruikt en kreeg steeds meer het gevoel ook dat ik op eieren moest lopen.
Vond hierover ook nog wat nuttige links;
https://gezonderleven.com/herken-en-nee ... dschappen/
https://www.happinez.nl/liefde-relaties ... oe-je-dat/
Voor wie zijn energievretende en/of giftige vriendschappen zoal herkenbaar?
Op den duur ontstond er steeds meer scheefgroei en negatieve energie in dit soort contacten.
Achteraf gezien heb ik het gevoel dat ik dergelijke situaties te lang heb laten oplopen en niet duidelijk en tijdig mijn grenzen hierin heb aangegeven.
Ik voelde me vaak gebruikt cq misbruikt en kreeg steeds meer het gevoel ook dat ik op eieren moest lopen.
Vond hierover ook nog wat nuttige links;
https://gezonderleven.com/herken-en-nee ... dschappen/
https://www.happinez.nl/liefde-relaties ... oe-je-dat/
Voor wie zijn energievretende en/of giftige vriendschappen zoal herkenbaar?
woensdag 13 januari 2021 om 13:22
Heel herkenbaar.Ronin76 schreef: ↑12-01-2021 22:55Zelf vind ik het niet echt verkeerd om kritisch te zijn in het aangaan van vriendschappen.
Dit was ik zelf in het verleden juist totaal niet en ik ging bij het minste of geringste deze al aan.
Vaak ging ik op een bepaald vaag gevoel af dat het gewoon goed moest 'voelen'.
Rationeel gezien bleken dergelijke contacten vaak juist helemaal niet te echt kloppen en als ik echt helder mijn licht hierop liet schijnen dan kwam ik juist tot de conclusie dat er geen echte goede klik bleek te zijn en dat we helemaal niet zo goed bij elkaar bleken te passen.
Wel een pijnlijke conclusie en ik ben hier vaak tegenaan gelopen.
Door mijn autisme (ASS) heb ik ook veel moeite om mensen daadwerkelijk echt goed in te kunnen schatten.
Nogmaals; ik lijk vaak op een bepaald gevoel af te gaan.
En ik moet eerlijk constateren dat dit vaak niet de beste manier is geweest.
Naast gevoel is ratio ook juist erg belangrijk; in het toelaten van mensen etc.
Daar heb ik nog best wel veel in te verbeteren.
Ben hierin vaak te naïef geweest.
Wat ik soms wel denk, ons wordt van jongs af aan geleerd dat je samen moet kunnen spelen, ook op school etc. en dat daarin bepaalde gevoelens en gedrag niet wenselijk zijn. Voor een meisje is het al snel dat je "een kattekop" bent als je je laat gelden op het schoolplein, jaloezie wordt ook niet echt tactvol mee omgegaan vaak (weet niet hoe dat tegenwoordig is).
"Never judge a book by its cover" zit er sowieso wel strak in bij veel mensen, dat vertellen we elkaar ook, dat dat goed is. Bij mij persoonlijk is daardoor veel misgegaan, ik nam dit soort regels heel serieus. En ik nam letterlijke uitspraken van mensen over hoe ze zijn, ook serieuzer dan zelf hun werkelijke gedrag te observeren en te beoordelen. Oordelen is gewoon echt "not done," dat doe je niet, etc. (vond ik zelf).
Het resultaat: verwarring alom en red flags nooit serieus genomen. Mensen steeds ruimte en nieuwe kansen blijven geven. Totdat het klapt en ik me serieus kwaad en gekwetst voel.
En ook geen idee heb wat voor mensen ik eigenlijk zoek in mijn leven, want iedereen die aardig doet en contact wil krijgt een zee van kansen en niet-oordelen van mij.
Het goede nieuws is, elke dag is een nieuwe kans waarop je dit zomaar helemaal 180 graden om kan gooien. Probeer het gewoon, wees maar flink kritisch en denk na over wat jij vindt van bepaald gedrag, ook al wordt het normaal gevonden door hele volksstammen, jij mag zelf kiezen wat je ergens van vindt en wat je wil. En je kan zelf het goede voorbeeld geven daarin. De mensen die dan net als jij in het leven staan, kunnen dan daarop aanhaken.
Ik vind het heel bevrijdend om zo te denken, vroeger op het speelplein was ik geen kattekop maar nu ben ik dat liever wel. Al valt het in de praktijk altijd reuze mee natuurlijk, dit innerlijke proces is voor anderen niet zo zichtbaar
ik denk dat ik er op deze manier juist meer kan zijn voor de mensen in mijn leven, en vrolijker en meer open ben, omdat ik niet steeds loop te klooien met energievretende contacten waardoor ik moe en afgestompt word. Niet dat jij dit nu direct moet toepassen ofzo he, maar misschien inspireert het iemand die dit ook herkent.
woensdag 13 januari 2021 om 14:46
Wat jammer dat jullie dat zo voelen. Echt super zonde. Want ik weet zó zeker dat het nergens voor nodig is. Zou jij een ander ook zo negatief beoordelen als je die niet kent? Nee toch? Dat doen al die anderen nl. ook niet. En stel he, dat er wel 1 of 2 mensen zijn die zo denken, wat zou dat uitmaken op de rest die compleet neutraal daarin staat.Frutseltje1982 schreef: ↑11-01-2021 13:09Echt zo herkenbaar. Ook wat betreft hobby's. Ik begin er liever niet aan. Kan ik ook niet afgaan. Wat doen we onszelf toch aan om die negatieve gedachten/gevoelens zo de baas over ons te zijn.
Ik zou iedereen zo graag wensen dat ze wat meer schijt hebben aan de rest vd wereld.
Ik was vorige week een profiel aan het aanmaken op een vriendenonline iets. Gewoon om te kijken of ik daar wat laagdrempeliger vrouwen uit mijn omgeving tegen zou kunnen komen. En ik vroeg mijn zoon uit nieuwsgierigheid welke 5 eigenschappen hij zou opnoemen over mij en als eerste zei hij: "je gaat je eigen weg, bent redelijk ongevoelig voor het oordeel van anderen".
Nu is dat niet altijd positief, want het maakt me ook eigenwijs, tot soms het irritante aan toe. Maar het klopt wel. Ik trek me niet zoveel aan van wat hoort of verwacht wordt en dat helpt heel erg in het niet bang zijn. Dat gun ik jullie ook zo. Niet zo bang zijn voor het oordeel of de mening van een ander. Niet zoveel beren op de weg zien. Gewoon hup, wat kan jou het schelen? Nou en, dan loop je die bezemkast in of verdwaal je en kom je in het verkeerde lokaal terecht. Dan kun je daar om gaan huilen, maar je kunt er ook om lachen en denken 'pfff, wat ben ik toch een chaoot haha".
woensdag 13 januari 2021 om 14:46
hoi Avage,
Erg sterk en treffend geschreven.
Herkenbaar ook van dat wenselijk gedrag moeten vertonen.
Bij mij is dit de laatste jaren omgeslagen naar pleasegedrag en haast een soort van behaagzieke houding.
Ook uit angst voor teleurstellingen, conflicten oid.
En natuurlijk om niet in een 'negatief daglicht te komen.
Erg sterk en treffend geschreven.
Herkenbaar ook van dat wenselijk gedrag moeten vertonen.
Bij mij is dit de laatste jaren omgeslagen naar pleasegedrag en haast een soort van behaagzieke houding.
Ook uit angst voor teleurstellingen, conflicten oid.
En natuurlijk om niet in een 'negatief daglicht te komen.
woensdag 13 januari 2021 om 14:55
Ik begrijp ook niet dat mensen dat niet doen bij een goede vriendschap. Kennissen snap ik als je uit het oog verdwijnt. Of na een duidelijk conflict kan ik ook begrijpen als er misschien geen contact meer wordt opgenomen. Maar als je goede vrienden bent (geweest) en je wil niet meer verder, dan neem je toch de moeite om dat uit te leggen zonder verwijten?
Ik heb op die manier 2 x een vriendschap uitgemaakt. Pijnlijk en verdrietig, maar dat vond ik wel mijn plicht naar de vriendin toe. En ik vond het ook best lastig om dat niet verwijtend te doen, want daar waren de laatste jaren wel flinke ergernissen of teleurstellingen gegroeid die ertoe geleid hebben dat ik geen vriendschap meer wilde. Maar ik heb wel echt geprobeerd het te houden bij het verschil en het uit elkaar gegroeid zijn.
woensdag 13 januari 2021 om 15:04
En je hebt een mooi verhaal te vertellen.diyer schreef: ↑13-01-2021 14:46Wat jammer dat jullie dat zo voelen. Echt super zonde. Want ik weet zó zeker dat het nergens voor nodig is. Zou jij een ander ook zo negatief beoordelen als je die niet kent? Nee toch? Dat doen al die anderen nl. ook niet. En stel he, dat er wel 1 of 2 mensen zijn die zo denken, wat zou dat uitmaken op de rest die compleet neutraal daarin staat.
Ik zou iedereen zo graag wensen dat ze wat meer schijt hebben aan de rest vd wereld.
Ik was vorige week een profiel aan het aanmaken op een vriendenonline iets. Gewoon om te kijken of ik daar wat laagdrempeliger vrouwen uit mijn omgeving tegen zou kunnen komen. En ik vroeg mijn zoon uit nieuwsgierigheid welke 5 eigenschappen hij zou opnoemen over mij en als eerste zei hij: "je gaat je eigen weg, bent redelijk ongevoelig voor het oordeel van anderen".
Nu is dat niet altijd positief, want het maakt me ook eigenwijs, tot soms het irritante aan toe. Maar het klopt wel. Ik trek me niet zoveel aan van wat hoort of verwacht wordt en dat helpt heel erg in het niet bang zijn. Dat gun ik jullie ook zo. Niet zo bang zijn voor het oordeel of de mening van een ander. Niet zoveel beren op de weg zien. Gewoon hup, wat kan jou het schelen? Nou en, dan loop je die bezemkast in of verdwaal je en kom je in het verkeerde lokaal terecht. Dan kun je daar om gaan huilen, maar je kunt er ook om lachen en denken 'pfff, wat ben ik toch een chaoot haha".
Sowieso is dat laagdrempelig, maar het breekt vaak ook het ijs een beetje als je om jezelf kunt lachen.Ik ben ook wel redelijk ongevoelig voor de mening/het oordeel van een ander. Als in, ik voel mij niet verplicht om te conformeren, maar als het een nuttig advies/mening/idee is, dan wil ik graag luisteren/leren. Volgens mijn sibling heb ik een raar gevoel van hierarchie. Soms wel aanwezig, soms niet, soms op basis van functietitel, soms enkel op basis van hoe ik iemand vind qua werk en zo. Bij mijn laatste beoordeling kreeg ik te horen, dat ze best verbaasd waren dat ik zomaar een partner opbelde. Ja, halló, dat moest toch en het is ook maar een mens. En mocht diegene er niet van gediend zijn, dan hoor ik het wel.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 13 januari 2021 om 15:07
Mooi. Vind ik erg knap dat je dit zo hebt geuit.amby schreef: ↑12-01-2021 18:06
En ik heb wel geleerd van de situatie. Laatst ging een vriendin ook over m’n grenzen, toen heb ik gezegd ‘ik geef om je, maar ben boos om wat je hebt gedaan, je moet me voorlopig even met rust laten’. En haar toen 2 maanden niet gesproken omdat ik zo link was, mja, toch beter dan de vriendschap te beëindigen. Maar grenzen aangeven blijft wel een dingetje.
Ik ben er eigenlijk niet goed mee bekend dat ik ruzie maak met een vriendin. Kennelijk voel ik me dan toch niet veilig genoeg om dit te doen. Ik heb maar weinig vriendschappen en die ik heb, zijn langlopende, nog vanuit mijn studententijd. Ik ben zelf nooit een heel open persoon geweest, hoewel ik wel hele diepe gesprekken kan hebben. Maar me kwetsbaar opstellen (bijvoorbeeld huilen, bellen als ik me slecht voel, bellen als ik denk dat ik een ander lastig val) zal ik zelden doen. Dus het is gecreëerde diepgang als iemand snapt wat ik bedoel. Het hoopje mens dat ook fouten maakt, niet perfect is, een zeur kan zijn, ongelijk kan hebben, etc. zal ik maar heel moeilijk kunnen delen. Ik laat -ook binnen vriendschap- vaak alleen maar de buitenkant zien. Ik zal misschien met woorden zeggen dat ik het eventjes lastig heb. Maar ik zal nooit afspreken met een vriendin in mijn pyjama in een onopgeruimd huis, zodat ze letterlijk zou kunnen zien dat ik het idd een beetje moeilijk heb. Ik kan het dus wel een beetje vertellen dat ik betere momenten heb gehad, met een opmerking erachteraan dat "het heus allemaal wel weer goed zal komen". Maar ze zal de impact ervan nooit met eigen ogen zien.
woensdag 13 januari 2021 om 15:07
Ik heb eigenlijk nog nooit een goede vriendschap gehad, die ineens over was. De meesten hadden een natuurlijk verloop van vrienden naar bekenden naar kennisen. Door verhuizing, niet meer hetzelfde werk/studie ed, uit elkaar groeien. Dus dan is er ook geen noodzaak om zoiets te melden. Ik heb ook nooit vriendschappen gehad waar het extreem in knalde, we ruzie hadden, vaak over elkaars grenzen gingen of zo.diyer schreef: ↑13-01-2021 14:55Ik begrijp ook niet dat mensen dat niet doen bij een goede vriendschap. Kennissen snap ik als je uit het oog verdwijnt. Of na een duidelijk conflict kan ik ook begrijpen als er misschien geen contact meer wordt opgenomen. Maar als je goede vrienden bent (geweest) en je wil niet meer verder, dan neem je toch de moeite om dat uit te leggen zonder verwijten?
Ik heb op die manier 2 x een vriendschap uitgemaakt. Pijnlijk en verdrietig, maar dat vond ik wel mijn plicht naar de vriendin toe. En ik vond het ook best lastig om dat niet verwijtend te doen, want daar waren de laatste jaren wel flinke ergernissen of teleurstellingen gegroeid die ertoe geleid hebben dat ik geen vriendschap meer wilde. Maar ik heb wel echt geprobeerd het te houden bij het verschil en het uit elkaar gegroeid zijn.
Lijkt mij heel rot om mee te maken.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 13 januari 2021 om 15:14
Herkenbaar. Ook de assertiviteit als het gaat om contacten die gevoelsmatig niet heel diep gaan in combinatie met de kwetsbaarheid als iemand heel belangrijk voor je is.Avage schreef: ↑12-01-2021 22:23Ik kan wel eens fel zijn tegen anderen en ze terechtwijzen als ze voor mijn gevoel lopen te zuigen of onredelijk zijn, het kan dan wel ff knetteren voordat het uitgepraat wordt. Die ruimte voel ik als het "toch geen echte vrienden" zijn, bij een echte vriendin voel ik die ruimte minder en word ik heel onzeker en verward als ze over mijn grenzen zou gaan.
Kortom ik neem vriendschap niet heel lichtzinnig... Dat is ook gewoon niet hoe ik ben, ik ben vrij serieus en principieel qua morele standaarden. Het helpt me dus wel om assertief te zijn.
woensdag 13 januari 2021 om 15:50
Ik vind het ook niet per se nodig Dianaf, om het 'uit te maken' als het ook anders kan. Maar ik had toevallig die 2 vriendinnen die de subtielere hints niet oppikten, terwijl ik erg mijn best deed het te laten verwateren. Op een gegeven moment kreeg ik echt de vraag waarom ik maar zo weinig contact opnam en toen vond ik het wel zo fair om daarin eerlijk te vertellen dat ik er geen behoefte meer aan had ipv beloftes te maken om beter mijn best te doen, terwijl alles in me zei dat ik niet meer wilde.
Dit waren jeugdvriendinnen vanaf de middelbare school en toen ik over de dertig was, waren we zo anders, dat ik er ook niks leuks meer uithaalde. Het was voor mijn gevoel al jaren erg eenrichtingsverkeer van dames die weinig vermogen hadden zich in te leven in anderen en dat heb ik toch wel een beetje nodig. Ik hou er zelf niet van om met de vuist op tafel te moeten roepen en zeggen : "hallo, je mag ook wel eens oprechte belangstelling tonen in mij of mijn leven en niet alleen maar gemaakt omdat ik je daar op gewezen heb en dat je dan na 1 vraag meteen weer over je eigen drama begint". Of je mag ook wel wat subtieler zijn in kijken of iets werkelijk uitkomt ipv langskomen met je halve familie, terwijl ik druk bezig ben en je uitgebreid gaan nestelen op de bank en mijn opmerkingen dat ik er eigenlijk niet op gerekend had, wegwuiven onder het mom dat ik wel gewoon verder mocht gaan in de keuken en jij je wel met jouw familie op MIJN bank zou vermaken
Echt, als iemand zo'n plaat voor de kop heeft, waarbij ik denk 'waar is je decorum' of moet ik nu echt letterlijk zeggen dat je je boel moet pakken en weg moet gaan, dan is dat niet het type mens voor mij.
Ik weet dat de algemene mening van viva is dat je moet zeggen wat je nodig hebt en zélf duidelijk moet zijn. En hoewel ik dat idd óók heel belangrijk vind, vind ik het óók heel belangrijk dat een vriendin een beetje sensitief is. Dat ze zélf kan bedenken dat een kaartje of belletje als je relatie uit is, wel fijn is. Dat ze zélf kan bedenken om te vragen of iets uitkomt. Dat ze zélf kan bedenken dat ze polshoogte blijft nemen als het uit is met haar relatie en tijdelijk bij mij woont, om even te vragen hoe dat gaat en een aandeel neemt in het huishouden. Ik heb teveel te maken gehad met mensen die nemen zonder te bedenken of de gever dat wel zo fijn vindt. En dan voel ik me in een positie gemaouvreerd, waarbij ik zelf paal en perk moet stellen, waarvan ik vind dat die ander daar een stuk beter mee om had moeten gaan.
Dus als het om vriendschappen gaat, wil ik eigenlijk alleen nog maar contact met vrouwen die er een beetje hetzelfde instaan als ik. Geen botte boerinnen.
Dit waren jeugdvriendinnen vanaf de middelbare school en toen ik over de dertig was, waren we zo anders, dat ik er ook niks leuks meer uithaalde. Het was voor mijn gevoel al jaren erg eenrichtingsverkeer van dames die weinig vermogen hadden zich in te leven in anderen en dat heb ik toch wel een beetje nodig. Ik hou er zelf niet van om met de vuist op tafel te moeten roepen en zeggen : "hallo, je mag ook wel eens oprechte belangstelling tonen in mij of mijn leven en niet alleen maar gemaakt omdat ik je daar op gewezen heb en dat je dan na 1 vraag meteen weer over je eigen drama begint". Of je mag ook wel wat subtieler zijn in kijken of iets werkelijk uitkomt ipv langskomen met je halve familie, terwijl ik druk bezig ben en je uitgebreid gaan nestelen op de bank en mijn opmerkingen dat ik er eigenlijk niet op gerekend had, wegwuiven onder het mom dat ik wel gewoon verder mocht gaan in de keuken en jij je wel met jouw familie op MIJN bank zou vermaken
Echt, als iemand zo'n plaat voor de kop heeft, waarbij ik denk 'waar is je decorum' of moet ik nu echt letterlijk zeggen dat je je boel moet pakken en weg moet gaan, dan is dat niet het type mens voor mij.
Ik weet dat de algemene mening van viva is dat je moet zeggen wat je nodig hebt en zélf duidelijk moet zijn. En hoewel ik dat idd óók heel belangrijk vind, vind ik het óók heel belangrijk dat een vriendin een beetje sensitief is. Dat ze zélf kan bedenken dat een kaartje of belletje als je relatie uit is, wel fijn is. Dat ze zélf kan bedenken om te vragen of iets uitkomt. Dat ze zélf kan bedenken dat ze polshoogte blijft nemen als het uit is met haar relatie en tijdelijk bij mij woont, om even te vragen hoe dat gaat en een aandeel neemt in het huishouden. Ik heb teveel te maken gehad met mensen die nemen zonder te bedenken of de gever dat wel zo fijn vindt. En dan voel ik me in een positie gemaouvreerd, waarbij ik zelf paal en perk moet stellen, waarvan ik vind dat die ander daar een stuk beter mee om had moeten gaan.
Dus als het om vriendschappen gaat, wil ik eigenlijk alleen nog maar contact met vrouwen die er een beetje hetzelfde instaan als ik. Geen botte boerinnen.
