Ontdekt moeder borderline

Na jarenlang moeilijke relatie te hebben gehad met mijn moeder, kom ik er nu achter dat haar gedrag nogal veel overkomt met de kernmerken van borderline.

Onze relatie is altijd heel fragiel en onstabiel geweest, zij is jaloers, wil dat ik altijd 100 procent voor haar klaarsta. Altijd negatief over mij en de wereld en ik loop altijd op mijn tenen zodat zij niet barst.. Ze kan ineens 360 graden omgedraaid zijn. Geeft mij de schuld (als ik aangeef dat ze dit doet, zegt ze dat het niet waar is). Moeilijke en onstabiele relaties met mannen. Maakt onverantwoordelijke keuzes in het leven waar ik niet over eens ben, en zo kan ik wel doorgaan.

Altijd als ik bij haar ben zuigt ze mij helemaal leeg en kom ik altijd verward en verdrietig thuis. Ik begreep het nooit tot gisteren. Ik heb mijn contact met haar al flink verminderd sinds ik me erg gekwetst ben geraakt door haar keuzes die direct invloed hebben op mij.

Ik zou graag met lotgenoten hier de ervaringen willen delen; hoe ga je om met zo’n moeder? Wat zijn de tips en tricks?

Ik heb mijn eigen grenzen al veel strakker getrokken en zij komt mijn huis (veilige haven) niet in. Maar sommige momenten moet het wel maar daarna ben ik altijd weer helemaal in de war en onveilig door haar gedrag. Ik voel me machteloos en mijn hart breekt om haar zo te zien.. ik wou dat ze anders was, anders keek naar de wereld en meer begrip heeft voor mijn leven. Alles draait om haar. Ik heb het gevoel dat ze mij nooit echt gekend heeft, wie ik nou eigenlijk ben want ze heeft geen interesse in mijn leven. Het doet me veel pijn..

Herkent iemand de bovenstaande? Hoe gaan jullie hiermee om?

Ps: ik heb een heel liefdevolle stabiele partner met wie ik nu een leven aan het opbouwen ben, daar ben ik heel gelukkig mee. Maar door mijn moeder heb ik het gevoel dat ik niet mag genieten of mijn eigen weg mag gaan. Ik probeer me dus erg los te maken van haar.. zonder dat ik schuldgevoelens hierover krijg. Vandaar mijn topic, ik lees graag jullie ervaringen en tips/tricks om het leven met zo’n moeder aangenamer te maken.

Dankjewel voor het lezen lieve mensen

Blauwetrui schreef: ↑

25-02-2022 21:44

Ik heb ook heel lang geprobeerd om mijn moeder te veranderen. Toen ik nog thuis woonde, maar ook toen ik op mezelf ging. Ik ging vaak met haar mee winkelen, of naar het tuincentrum.

Totdat ik me besefte, ik voel me meer je hulpverlener dan je dochter. Ik wil en kan je problemen die je hebt met instanties/familie/andere mensen niet oplossen.

Zij zag dat juist andersom: want je bent mijn dochter dus je MOET me helpen.

En toen ik dat dus echt besefte heb ik het contact verbroken.

Ja dat is ook een must van mijn moeder! Ze verwacht het ook allemaal van mij omdat ze zoveel en van alles voor me heeft gedaan. Ik ben het helemaal met je eens.. ik zit nu ook op diezelfde punt dat ik het niet meer wil.. niet meer luisteren, helpen, adviseren of voor haar klaar staan want zij komt daarmee toch niet vooruit.. na zoveel jaren geprobeerd te hebben.

Zo herkenbaar. Dappere keuze van jou om te verbreken

Urbanmom schreef: ↑

25-02-2022 21:40

Dit onderstaande boek kan ik alle dames met een problematische relatie met hun moeder van harte aanbevelen.

“Leven met een narcistische ouder” van Nina W. Brown

De meeste ouders doen er alles aan om te zorgen dat hun kind zich optimaal ontwikkelt. Het kind staat centraal. Maar ouders met narcistische trekken of een narcistische-persoonlijkheidsstoornis zijn juist gericht op zichzelf en hun eigen behoeften. Zij verlangen continu aandacht en bevestiging van hun kinderen, die vervolgens hun uiterste best doen om hun ouders te behagen en vooral niet te kwetsen. Dit zorgt voor ongezonde patronen die doorwerken tot op volwassen leeftijd.

Deze zelfhulpklassieker helpt volwassen kinderen van narcistische ouders om de negatieve patronen die ontstaan zijn in hun jeugd te doorbreken. Dit praktische boek biedt strategieën, tests, oefeningen en tips voor het omgaan met conflicten, het aangaan van gezonde relaties en het opbouwen van een zinvolle relatie met je ouder. Je zult met meer vertrouwen en empathie voor anderen en met meer zelfwaardering in het leven staan.

Dankjewel voor de tip!

dana299 schreef: ↑

25-02-2022 22:02

Op YouTube zijn ook veel filmpjes te vinden met allerlei tips. De één wat beter dan de ander maar je kan er nuttige informatie uithalen.

Jij ook bedankt voor de tip!

Dankjewel iedereen voor de verhalen, het helpt voor mij ook echt om te beseffen dat ik niet de enige ben die dit meemaakt. Ik heb me heel lang alleen gevoeld hierin, ik werd vroeger bijvoorbeeld gepest omdat de klasgenootjes mij niet begrepen. Wat heb ik toch een rot jeugd en puberteit gehad.

Eerder realiseerde ik me al dat mijn moeder een grote impact heeft gehad op mijn leven tot nu toe, ik ben daar al eerder een poos verdrietig over geweest. Maar op een of andere manier heb ik ermee leren omgaan en heb ik hiervan mijn kracht gemaakt want er zijn echt wel mooie dingen op mijn pad gekomen. Maar de rauwe pijn dat ik allemaal heb meegemaakt gaat niet meteen weg. Wel heb ik eerder een jaar lang bij psycholoog gelopen om mijn trauma's te verwerken wat mij heel veel heeft geholpen om mijn volwassen leven te kunnen leiden. Nu ben ik 27 jaar en net afgestudeerd. Het voelt alsof ik nu opnieuw volwassen moet worden en los moet maken van mijn moeder wat heel pijnlijk is... Ik heb de afgelopen dagen gehuild en veel over nagedacht.. ik voel me vooral erg afgewezen omdat zij zelf heeft aangegeven geen contact te willen (dit is nog niet definitief). Maar wat doet dat pijn!! dat zij zichzelf belangrijker vindt dan mij. Of is dit haar manier om te dreigen zodat ik weer bij haar terugkom? Ergens is dit ook geen verrassing, maar het doet mij wel pijn dat dit nu zo duidelijk is.

Ik hoop dat jullie het niet erg vinden dat ik mijn verhaal en gevoelens hier afschrijf en hier om herkenning en steun zoek. Ik vind het zo fijn dat er begrip is vanuit jullie! Ik voel me hierdoor minder alleen. Mocht jullie dezelfde ervaringen hebben of andere inzichten hebben, vind ik het wel fijn om die ook te lezen, misschien kan ik mijn situatie hierdoor beter 'zien' en de juiste keuzes te maken.

Bij het overwegen van de keuze om het contact te verbreken komen er veel gevoelens naar boven. Als ik me afvraag waarom ik dit zou doen, dan denk ik: wat ben ik zo egoïstisch (wat mijn moeder ook vaak heeft gezegd tegen mij) om haar stoornis of wat zij dan ook heeft niet te accepteren. Zij kan er toch niks aan doen dat zij zo is? Ik voel dan dat het niet terecht is om het contact te verbreken en dan maar alsof te doen dat alles goed is terwijl ik dan geen leuke dochter voor haar kan zijn zoals zij van mij verwacht. Ik kan namelijk niet meer gedragen zoals zij dat wenst.

Ik heb haar zo vaak geprobeerd te veranderen maar niets helpt. En niets kan mij een beter gevoel geven, dus als ik ervoor kies om contact te behouden door bijv. afspraken om elkaar kort te zien dan is het contact vooral erg oppervlakkig en moet ik zoals altijd elke keer haar shit over mij heen krijgen terwijl ik daar dus geen zin in heb? Het is toch raar dat ik zelfs dat aan het overwegen ben? Omdat zij mijn moeder is? Omdat zij mij op de wereld heeft gezet? Omdat dat de norm is? Dat je als kind altijd je moeder moet respecteren? Maar ik verdien die shit toch ook niet? Waarom moet ik dan elke keer die grote verantwoordelijkheidsgevoel voor haar dragen? En elke keer afwijzing of schuldgevoelens ervaren? Ik weet dat het niet zo hoort en eerlijk gezegd wil ik het ook niet meer.

Het is ook die overlevingsmechanisme die ik heb opgebouwd om mezelf te beschermen en de situatie zo te laten, maar ik heb de afgelopen jaren langzamerhand afstand tussen ons gecreëerd. Na een aantal keuzes die zij heeft gemaakt in de afgelopen jaar heeft mij doen realiseren dat ik niets daarmee te maken wil hebben omdat ik geen onderdeel van haar patronen wil zijn. Ik ben niet verantwoordelijk voor haar keuzes! Ik ben haar gedrag en gezeik echt zat, zij doet mij daar veel pijn mee omdat zij zichzelf steeds in de nesten werkt en daarmee afreageert op mij. Ik krijg daar veel stress van en zij draait alle verhalen zo om dat het allemaal wel terecht is.

Maar aan de andere kant, ik denk dat haar jeugd wel een grote invloed heeft gehad op de ontwikkeling van haar gedrag en dat haar leven zo is gelopen waardoor zij nu zo is geworden. Dat begrijp ik. Dit vind ik toch wel lastig. want ik verdien dit toch ook niet? Mijn familieleden zeggen dat ik alles gewoon ene oor in en de ander uit moet doen, maar zo werkt het niet bij mij. De negatieve energie met haar gedrag geeft mij heel veel onrust en stress waardoor ik veel pijn heb. Ik kan niet meer aanzien hoe zij haar leven leidt.

Ik ben zooo verdrietig dat dit mij moet overkomen en dat ik nu voor een pijnlijke keus kom te staan... Ergens heb ik het idee om het even af te wachten tot wanneer zij weer contact met mij opneemt als zij nog over wil praten. Of is dat nu mijn beurt? Ik weet niet wat ik nu moet doen. Want in het verleden deden we na een conflict alsof alles weer goed was en gingen we ermee door. Maar eigenlijk is er al veel kapot. Of het maar voor de rest verwateren?
Of echt meteen duidelijk een grens trekken met: ik kom de spullen ophalen en daarmee is het duidelijk voor ons beiden. Ik vind het een moeilijke keus.

Dankjewel Skadi voor het vragen hoe het gaat

Bruxelloise schreef: ↑

26-02-2022 08:05

Ik begrijp wat er hier geschreven wordt over voorzichtig zijn met labelen zonder kennis. Maar ik denk dat die label er op zich niet toe doet, hier komen gewoon mensen samen die een moeder hebben die hen niet zag en nog steeds niet ziet. Misschien had het eerder "energiezuigende moeders" of "egocentrische moeders" moeten noemen, maar het maakt niet uit; Decentdeer herkent kenmerken van borderline in haar moeder en dat is waar ze over wil praten, dat is wat ze wil verwerken.
Mijn moeder heeft deze, en meerdere, diagnoses trouwens, maar dat is teveel persoonlijke informatie om het wereldwijde web in te gooien. Het is een hoopje miserie dat niet in staat is haar kinderen werkelijk lief te hebben, dat is alvast zeker, en dat is het gemeenschappelijke verdriet hier. Laat ons rouwen alsjeblieft.

Dankjewel Bruxelloise! je hebt precies kunnen verwoorden wat de kern is van dit topic. Fijn dat je er bent!

Ttroeteltje schreef: ↑

26-02-2022 07:25

Hier het contact met beide ouders verbroken. Of er sprake is van borderline kan ik niet beoordelen en ik begin er ook niet aan dat label te plakken. Hoewel ik eerlijk gezegd wel degelijk een tijd heb gedacht dat er sprake is van een persoonlijkheidsstoornis. Maar dat zal ik nooit weten.

Vader heeft een verleden met alcoholisme, geweld, mishandeling. Praten doet hij niet, emoties uiten doet hij niet, moeilijke dingen worden verzwegen-onder het tafelkleed geveegd-met verbaal geweld bestreden.
Moeder heeft een verleden met verlaagd zelfbeeld. Ze heeft een zeer explosief karakter. Gaat enorm in de slachtofferrol zitten en tegelijkertijd ontketent ze oorlogen. Ze is zeer manipulatief.
Samen hebben ze een zeer destructieve relatie waarin ze mij meezogen, al toen ik heel klein was.

Ik heb er heel lang over gedaan en er heel hard voor moeten werken om me los te maken van de wurggreep die zij op mij en mijn leven uitoefenden. Ik durf ze ook geen enkele vinger meer te geven, want 1 vinger geven betekend dat ze de hele hand naar zich toe trekken.

Ik heb therapie gehad, heel lange en intensieve therapie. Ik werd heel erg ziek. Ik ging mijn eigen lichaam en gezondheid boycotten, omdat dat voor mijn gevoel/onbewust de enige manier was waarop ik nog enige regie had op mijn leven en mezelf. Zij gooiden al mijn leven lang al hun ellende op mijn bord en ik besloot letterlijk niet meer te eten van dat bord. Ik kon het niet meer. Ik ontwikkelde anorexia. Ik had jaren gestreden, was overeind gebleven en ineens was de koek op. Toen ik zelf moeder werd werd ik overruled met heel veel gevoel, pijn, emotie die ik allen niet (meer) kon plaatsen en verwerken. Alle pijn en verdriet van mijn eigen jeugd kwam ineens boven en dat was te veel. Ik wilde ontzettend graag een goede moeder zijn, mijn kind alles geven wat het nodig heeft, niet te kort schieten.

Niet iedereen doorloopt eenzelfde proces. Maar hulp en ondersteuning is echt heel fijn en ook noodzakelijk om jezelf weer terug te vinden.
In mijn geval heb ik de keuze voor beëindiging van het contact geheel zelf gemaakt. Tijdens mijn therapie werd wel gesproken over mijn jeugd en wat dit in mij, toen en op latere leeftijd, teweegbracht. Er is echter nooit ingehaakt op die keuze al dan geen contact meer te (willen) hebben. Ik ben gaandeweg het proces zelf tot de ontdekking gekomen dat ik het contact met hun niet meer aan kon. Dat het contact met hun mij letterlijk opvrat. En op enig moment heb ik mijn therapeut, al een tijdje nadat ik daadwerkelijk zo ver was, medegedeeld wat ik had besloten.
En zo moet het ook eigenlijk zijn. Een ander kan en mag niet voor jou bepalen hoe jij omgaat met een situatie en wat jij besluit mbt een dergelijke situatie.

De beste tip die ik je kan geven….doorloop dit proces niet alleen en blijf heel dicht bij jezelf. Jij zelf bent de beste raadgever in deze. Vaak zijn we verleerd stil te staan bij ons zelf en ons gevoel, de verbinding met ons zelf is kwijtgeraakt. Die terugvinden, dat is het mooiste cadeau dat je jezelf kunt geven.

Dankjewel Troeteltje voor je openheid over je eigen leven, wat zal het zwaar voor je geweest zijn. Fijn te lezen dat je de verbinding met jezelf hebt kunnen terugvinden Daarmee geeft het mij wel wat meer hoop en kracht om door mijn proces heen te gaan, zodat ik mezelf weer kan vinden. Dat lijkt me idd het mooiste cadeau dat ik mezelf kan geven. De ruimte voor mezelf om eindelijk te zijn wie ik wil zijn.

tinydancer schreef: ↑

26-02-2022 15:30

Een goed artikel over volwassenen die geen contact meer met hun ouders hebben.
Ook dat je zo’n uiteindelijk bijna niet te vermijden keuze toch weer blijft heroverwegen, toch proberen, weer teveel pijn moeten incasseren, toch weer afstand etc.

https://zinvollerleven.nl/als-volwassen ... je-ouders/

Dankjewel voor het delen. Het is idd een heel goed artikel, met veel duidelijkheid en treft precies wat ik heb meegemaakt en wat ik nu doormaak. ik hoop dat ik tot een goede keus kan komen.

bloosje schreef: ↑

27-02-2022 21:38

Je bent niet alleen vrouw.. wat fijn dat je uit alle verhalen hier herkenning haalt en ze ook als steun ervaart.

In elk verhaal zie je eigenlijk terug dat het een lang proces is om te komen waar zou je willen zijn. Het is super lastig om de juiste balans te vinden.. het gaat met vallen en opstaan. Ik herken me wel in Troetel haar verhaal, ook ik heb zelfstandig de keuze gemaakt om contact te verbreken. Ook ik therapie gehad en dat heeft me veel gebracht.. toen ik klaar was om te breken heb ik dat ook meteen gedaan.

Dit deed wonderwel weinig met me.. mijn angst dat ik daar heel veel last van zou krijgen was ongegrond. Sterker nog; het voelde meteen als een enorme opluchting.. en dat is zo tot op de dag van vandaag.

De jarenlange weerbarstigheid van m’n moeder was zwaarder dan het afscheid. De emotionele àppellen van m’n moeder schieten me zo nu en dan nog om de oren, maar raken doen ze me niet meer.

Dankjewel voor je mooie inbreng, wat fijn te lezen dat het een enorme opluchting is geweest voor jou

Het klopt ook wat je schrijft over vallen en opstaan, het uitzoeken naar de juiste balans en de juiste oplossing voor het beter te voelen of beter ermee te kunnen omgaan. Die proces is bij mij ook erg lang geweest en nu sta ik op een afslag. Een afslag is ook zo gedaan en dan kan ik hopelijk weer rijden op de manier/snelheid zoals ik het wil. Zonder haar shit mee te slepen op mijn aanhanger waardoor ik langzamer ga rijden... Ik hoop zo dat het voor mij ook een opluchting zal zijn.