Hoe leven op orde stellen?

Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.

Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.

Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?

Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.

Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.

Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?

Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!

Boos en teleurgesteld in mezelf. Praten over koetjes en kalfjes en vervolgens uit de doeken doen hoe het met me gaat. Alsof die persoon daarop zat te wachten. Er werd wel naar gevraagd, maar ik wil toch niks vertellen aan diegene. Ik had mijn mond moeten houden.

Misschien toch weer een dagboek achtig iets gaan bijhouden zodat ik minder geneigd ben om te vertellen over mezelf.

Twijfels of ik het zal posten of niet. Ook zo vaak. Want waarom zou ik dat doen? Jullie kunnen er niks mee, kunnen mij niet helpen. Het heeft geen zin. Behalve angst op herkenning dan.
Hoe vaak ik wel niet denk dat ik iemand een berichtje ga sturen over iets dat me dwars zit en het dan toch niet doe. Niemand willen lastig vallen en niet willen dat iemand iets van me weet want dat is eng, confronterend en niet fijn.

@framboise-t
Wat fijn dat je daar achter kwam bij therapeut. Heeft hij je ook geholpen om het anders te gaan doen?

@Verbinder
Rake posts. Het verborgen ego, bakken energie die je nodig hebt om de rol te spelen die je wilt spelen. Ik vind het zo lastig om te bepalen wat van mij is en wat ik wil zijn. Oftewel wat ik speel en wat echt is. Ik heb geen idee.

Ik denk ook dat het onvermijdelijk is dat datgene waarvoor de angst is eruit gaat komen, maar de vraag is hoe het eruit gaat komen en of het me kapot of sterker maakt.

Een hond of een kat, allebei heerlijk om om je heen te hebben. Ik heb nog steeds het idee dat ik graag een hond zou willen, maar de verzorging kan ik niet aan momenteel. Tenminste ik zie er wel tegenop. Elke dag op tijd op voor een wandeling en uiteraard elke middag en avond ook en wat dan als een hond ziek is, de zorgen die erbij komen kijken. Ik weet niet of ik daar ooit klaar voor ga zijn.