Relaties
alle pijlers
Stieftopic
woensdag 30 augustus 2023 om 10:11
Een meeschrijftopic voor iedere stiefouder, bonusfiguur of hoe we ons ook willen noemen. Voor iedereen die door een relatie betrokken is bij een gezin met kinderen van een ander. Daarom relatiepijler en niet de kinderenpijler.
Zelf heb ik sinds ruim 8 maanden een LAT-langeafstandsrelatie met een man (49) met 3 kinderen. 2 jongens van 11 en een meisje van 8. Hij heeft co-ouderschap. Zelf (39) heb ik geen kinderen. Ook geen kinderwens (meer). Al vrij snel na het kennismaken en wat meer optrekken met zijn kinderen (zie mijn vorige topic) liep ik al tegen vanalles aan. Hoewel het contact goed loopt, de kinderen mij zeker leuk lijken te vinden en enthousiast reageren als ik er ben blijft het ingewikkeld. Mezelf als “bezoeker” in een gezin, me verwonderen over sommige dingen, en ja ook al enige frustratie opgelopen. Aandacht moeten delen. Kids die niet van jou zijn maar die (terecht!) wel op 1 staan voor je partner. Hoe gaat dit in de toekomst verder? Moet je dat wel willen? Welke rol is voor je weggelegd? En hoe neem je zelf de ruimte in die je nodig hebt? Omdat dit voor mij allemaal nieuw en onbekend terrein is merkte ik hoe fijn het was om hier ervaringen en meningen van anderen te lezen. Een stukje support. Maar ook een kritische spiegel.
Toevoeging: iedereen die op wat voor manier ook met “stiefsituaties” te maken heeft, voel je welkom om mee te schrijven.
Zelf heb ik sinds ruim 8 maanden een LAT-langeafstandsrelatie met een man (49) met 3 kinderen. 2 jongens van 11 en een meisje van 8. Hij heeft co-ouderschap. Zelf (39) heb ik geen kinderen. Ook geen kinderwens (meer). Al vrij snel na het kennismaken en wat meer optrekken met zijn kinderen (zie mijn vorige topic) liep ik al tegen vanalles aan. Hoewel het contact goed loopt, de kinderen mij zeker leuk lijken te vinden en enthousiast reageren als ik er ben blijft het ingewikkeld. Mezelf als “bezoeker” in een gezin, me verwonderen over sommige dingen, en ja ook al enige frustratie opgelopen. Aandacht moeten delen. Kids die niet van jou zijn maar die (terecht!) wel op 1 staan voor je partner. Hoe gaat dit in de toekomst verder? Moet je dat wel willen? Welke rol is voor je weggelegd? En hoe neem je zelf de ruimte in die je nodig hebt? Omdat dit voor mij allemaal nieuw en onbekend terrein is merkte ik hoe fijn het was om hier ervaringen en meningen van anderen te lezen. Een stukje support. Maar ook een kritische spiegel.
Toevoeging: iedereen die op wat voor manier ook met “stiefsituaties” te maken heeft, voel je welkom om mee te schrijven.
anoniem_66da9c8962792 wijzigde dit bericht op 30-08-2023 11:17
Reden: Toevoeging gedaan
Reden: Toevoeging gedaan
4.75% gewijzigd
zaterdag 29 maart 2025 om 20:06
Heel lullig maar op een gegeven moment ligt het dan bij de kinderen om die keuze te maken als ze volwassen zijn. Bij een collega wilden de schoonouders na de scheiding niet meer in dezelfde ruimte zijn. Toen kleinkind werd geboren hebben ouders gezegd: We gaan niks dubbel vieren, je komt of je komt niet maar wij plannen daar niet op. Daar gaat dat nu goed.
zondag 30 maart 2025 om 07:31
Maar hier wil de ex de vader wel zien, maar niet de nieuwe partner van vader. Dat is bij ons ook zo, ik wil de kinderen van mijn partner dan niet de keuze moeten laten maken tussen mij en hun moeder én kies er zelf voor om thuis te blijven. Behalve als het iets in de publieke ruimte is zoals een wedstrijd of optreden en kind mij en mijn kinderen expliciet uitnodigt. Mijn partner heeft het daar moeilijker mee dan mij.
zondag 30 maart 2025 om 09:14
Op een bepaalde manier leest het eerlijk gezegd alsof er toch wat lading zit op het contact met de ex. En dat zeg ik, omdat je ook schrijft moeite te hebben met bijvoorbeeld het direct 's avonds contact hebben over een voetbalwedstrijd. Dus je vindt al iets van het contact dat zij met z'n tweeen hebben en nu is het ook nog zo dat zij je niet wil zien. Zijn dat, die losse contacten, ook momenten dat je je diep van binnen wat buitengesloten voelt? En vind je dat je vriend daar wel genoeg oog voor heeft? Want het lijkt een beetje alsof daar vooral de pijn zit.
zondag 30 maart 2025 om 11:18
Waarom heeft jouw partner het daar dan moeilijk mee? En zitten jullie bij zo’n optreden allemaal bij elkaar of niet?onderdepalmboom schreef: ↑30-03-2025 07:31Maar hier wil de ex de vader wel zien, maar niet de nieuwe partner van vader. Dat is bij ons ook zo, ik wil de kinderen van mijn partner dan niet de keuze moeten laten maken tussen mij en hun moeder én kies er zelf voor om thuis te blijven. Behalve als het iets in de publieke ruimte is zoals een wedstrijd of optreden en kind mij en mijn kinderen expliciet uitnodigt. Mijn partner heeft het daar moeilijker mee dan mij.
zondag 30 maart 2025 om 11:29
Het is echt meteen na zo’n wedstrijd, binnen 5 minuten. Niet pas ‘s avonds. Als er even gewacht wordt, zou het kind het zelf kunnen vertellen. Ik heb hierdoor het idee dat er continu een lijntje open staat. Dat geeft een bepaalde aanwezigheid van de ex en dat combineert niet zo lekker met haar eis dat ik volledig afwezig moet zijn. Klopt, ik vind dat m’n vriend er onvoldoende oog voor heeft. Hij snapt mijn irritatie niet want het gaat over de kinderen en hij is toch bij mij.meisje85 schreef: ↑30-03-2025 09:14Op een bepaalde manier leest het eerlijk gezegd alsof er toch wat lading zit op het contact met de ex. En dat zeg ik, omdat je ook schrijft moeite te hebben met bijvoorbeeld het direct 's avonds contact hebben over een voetbalwedstrijd. Dus je vindt al iets van het contact dat zij met z'n tweeen hebben en nu is het ook nog zo dat zij je niet wil zien. Zijn dat, die losse contacten, ook momenten dat je je diep van binnen wat buitengesloten voelt? En vind je dat je vriend daar wel genoeg oog voor heeft? Want het lijkt een beetje alsof daar vooral de pijn zit.
thuis987 wijzigde dit bericht op 07-04-2025 19:52
9.36% gewijzigd
zondag 30 maart 2025 om 13:50
Partner zou mij graag meenemen naar bv een feestje dat zijn kind geeft, terwijl ik niet wil dat kind daarvoor aan zijn moeder zou moeten zeggen dat zij dan maar zelf de keuze moet maken om wel of niet te komen omdat ik kom. Hij denkt dat ze wel zou komen als ze voor de keuze wordt gesteld, maar ik zet kind liever niet in die situatie.
Bij een optreden sta ik dan wel bij mijn partner, maar hij dus niet bij zijn ex.
zaterdag 5 april 2025 om 08:44
Vandaag is de dag dat m'n vriend mij gaat voorstellen aan zn kinderen (5 en 9 jaar). Heel spannend, maar ook heel leuk!
We zijn nu rond de 5 maanden samen en zn oudste begint nu ook naar mij te vragen, dus dit is het goede moment denken we!
We gaan even een paar uurtjes wat leuks doen (speeltuin en samen eten) en bouwen het rustig op!
Nog tips? Ik neem sowieso voor beide wat lekkers uit de snoepwinkel mee
We zijn nu rond de 5 maanden samen en zn oudste begint nu ook naar mij te vragen, dus dit is het goede moment denken we!
We gaan even een paar uurtjes wat leuks doen (speeltuin en samen eten) en bouwen het rustig op!
Nog tips? Ik neem sowieso voor beide wat lekkers uit de snoepwinkel mee
zaterdag 5 april 2025 om 09:28
Gewoon jezelf zijn Geinteresseerd, lief, alles wat je bent tegenover een kind, en overdrijf het niet.
En toen ik de kinderen van mijn vriend ontmoette, hielden we ook in de gaten of zij er op zeker moment geen genoeg van hadden. Wij wilden ook wat gaan eten met ze, maar de jongste vond het op zeker moment duidelijk genoeg geweest met die mevrouw waarvan ze niet goed wist wat ze er mee moest. Dus toen gingen we niet, en dat was ook goed.
Geinteresseerd, lief, alles wat je bent tegenover een kind, en overdrijf het niet.En toen ik de kinderen van mijn vriend ontmoette, hielden we ook in de gaten of zij er op zeker moment geen genoeg van hadden. Wij wilden ook wat gaan eten met ze, maar de jongste vond het op zeker moment duidelijk genoeg geweest met die mevrouw waarvan ze niet goed wist wat ze er mee moest. Dus toen gingen we niet, en dat was ook goed.
zaterdag 5 april 2025 om 09:42
Ja, dat zou ook mijn tip zijn. Speeltuin en samen eten, is best al een wat langere activiteit dus ik zou zeker in de gaten houden of dat halverwege misschien toch anders moet. Beter wat te kort dan te lang. Bij mijn eerste ontmoeting met de middelste dachten wij er ook over om het bij het gezamenlijk ergens koffie drinken te laten, ik stond al op het punt om op te stappen, maar zij stelde toen ineens zelf voor om nog even met z'n drieën door de stad te lopen en daarna wilde ze nog ergens lunchen, dus die was het zelf erg aan het rekken. Veel plezier!
zaterdag 5 april 2025 om 12:55
Ik zou juist thuis een bakje koffie komen drinken en na max een uur weer vertrekken. Gewoon alleen maar even aanwezig zijn, verder niks. Dat samen met iemand die je niet kent iets ondernemen lijkt me voor een kind geen reet aan. Zo’n verplichting. Het lijkt me veel fijner om in je eigen huis te zijn, in je eigen domein en op die plek zelf in de hand te hebben hoeveel aandacht je die vreemde volwassene schenkt.
zaterdag 5 april 2025 om 13:00
Mijn eerste ontmoeting, ik moet echt graven wat we hebben gedaan. Wat ik wel weet is dat zoon zo enthousiast was, hij gaf me enkele dikke knuffels.
Later hield ik de boot daarin wat af, aangezien ik zijn enthousiasme niet zo goed wist te beantwoorden.
Had er totaal geen gevoel bij en het overviel me zo. Ineens zo'n jongen in je leven waar ik totaal niet wist wat ik er mee moest.
Nu vind ik dat jammer, hou veel van hem en ik haal de knuffels echt wel in. Maar zo onbevangen als bij die eerste keer is het niet meer geworden.
Geef jezelf de tijd en ruimte. Als er een klik is, is dat leuk. De rest moet echt groeien en dat duurt wel een tijd. Althans zo was dat voor mij.
Later hield ik de boot daarin wat af, aangezien ik zijn enthousiasme niet zo goed wist te beantwoorden.
Had er totaal geen gevoel bij en het overviel me zo. Ineens zo'n jongen in je leven waar ik totaal niet wist wat ik er mee moest.
Nu vind ik dat jammer, hou veel van hem en ik haal de knuffels echt wel in. Maar zo onbevangen als bij die eerste keer is het niet meer geworden.
Geef jezelf de tijd en ruimte. Als er een klik is, is dat leuk. De rest moet echt groeien en dat duurt wel een tijd. Althans zo was dat voor mij.
zaterdag 5 april 2025 om 13:03
Ik ben op een (kleine) viering gekomen van de verjaardag van mijn vriend. Het was voor mij een iets hogere drempel (want ook wat ander bezoek), maar voor de kinderen was het denk ik juist redelijk rustig omdat ze niet per se iets met mijn aanwezigheid hoefden. Maar het zal per situatie, gezin en individu verschillen wat het beste past.
Geef de liefde verdomme een keer een kans en niet de logica
zaterdag 5 april 2025 om 13:36
zaterdag 5 april 2025 om 13:46
Kitty30plus schreef: ↑05-04-2025 08:44Vandaag is de dag dat m'n vriend mij gaat voorstellen aan zn kinderen (5 en 9 jaar). Heel spannend, maar ook heel leuk!
We zijn nu rond de 5 maanden samen en zn oudste begint nu ook naar mij te vragen, dus dit is het goede moment denken we!
We gaan even een paar uurtjes wat leuks doen (speeltuin en samen eten) en bouwen het rustig op!
Nog tips? Ik neem sowieso voor beide wat lekkers uit de snoepwinkel mee
Ik zou vooral eerst aan je onderstaande worsteling 'werken'. Goed met hem doorspreken waar je mee worstelt, wat jouw verwachtingen zijn, de zijne en wat dan reëel is. Wat mij betreft past het introduceren van de kinderen niet als je de basis nog niet helder hebt. Dat is dus mijn tip: werk eerst aan een goede basis tussen jullie twee.
Kitty30plus schreef: ↑18-03-2025 20:53Zucht.. de realiteit slaat soms in. Een relatie beginnen met een man met kinderen betekent dat er vanuit hem gewoon minder flexibiliteit is. Ik weet écht wel waar ik aan begonnen ben. Maar aankomend weekend ga ik iets belangrijks doen, waar ik hem graag als steun bij had willen hebben. Dit lukt niet, want hij heeft de kinderen. Dit snap ik echt wel.
Maar aangezien ik veel flexibeler ben kan ik er wel vaker voor hem zijn dan hij voor mij.
Ik worstel een beetje hiermee. Ook omdat ik zijn kinderen nog niet heb ontmoet, dit gaat over een aantal weken wel gebeuren.
Ik wilde dit even kwijt.
zaterdag 5 april 2025 om 17:37
zondag 6 april 2025 om 09:28
Wat is een interview-valkuil?
Edit: je bedoelt dat je dan een kind overlaadt met vragen?
Ik schreef bewust “Gewoon alleen maar even aanwezig zijn, verder niks.”
Met verder niks, bedoel ik echt verder niets.
zondag 6 april 2025 om 13:55
Zo herinner ik me de eerste keer. Het was voorjaar, mooi weer. Kind was aan het spelen in de tuin en vriend en ik gingen een kopje thee drinken in de tuin.
Voorgesteld, hallo gezegd. Het was niet emotioneel of beladen, kind heeft ook zeker niet omhelst want die is wat kat uit de boom kijkerig. Kind was toen denk ik ook nog te klein om echt te snappen wat een relatie is. Na het kopje thee ben ik weer vertrokken, de volgende keer hebben we samen gekookt en toen kwam het onderwerp op koken en bakken - vriend had in die keuken geen oven. Dus weer de keer erna zijn we met zijn drieën in mijn keuken een taart gaan bakken.
Het ging mega natuurlijk en rustig, ik had geen cadeaus bij me voor kind en we hebben behoorlijk het kind gevolgd in deze.
Volgens vriend’s ex hebben we het overigens helemaal verkeerd gedaan want zij had ergens gelezen dat dat zeker niet thuis moet want dat is de veilig plek van het kind. Beetje raar vonden wij, want vrienden en buren komen ook wel eens binnenlopen en ik ben echt geen enge heks stiefmoeder die de veilig plek aan komt tasten. Maar goed daaraan zie je maar weer dat meningen verschillen over wat de juiste aanpak is.
Band is nu erg sterk dus wellicht hebben we het goed gedaan of wellicht is het toevallig goed gegaan.
zondag 6 april 2025 om 21:49
Hier is het erg goed gegaan! De kleinste stormde op me af alsof ie me al kende en trok me mee naar boven omdat ie z'n kamer en autootjes wilde laten zien! De oudste keek wat meer de kat uit de boom en vond het oprecht een beetje spannend. Ik had wat meegenomen als cadeau uit de snoepwinkel en dat vonden ze natuurlijk erg leuk. We gingen naar de speeltuin en daar hebben we hier en daar even gespeeld. Bij thuiskomst liet de oudste die gek is op spelletjes mij het e.e.a op z'n Ipad zien. Aan tafel stelden ze vragen en hebben we gelachen. Daarna bracht mn vriend ze weg naar hun moeder en kreeg ik zelfs knuffels.
Ik hoorde achteraf dat ze in de auto zeiden dat ik mocht blijven
Dus het ging allemaal best goed en we zijn tevreden
Ik hoorde achteraf dat ze in de auto zeiden dat ik mocht blijven
Dus het ging allemaal best goed en we zijn tevreden
zondag 6 april 2025 om 21:53
Ammahoela schreef: ↑06-04-2025 13:55Zo herinner ik me de eerste keer. Het was voorjaar, mooi weer. Kind was aan het spelen in de tuin en vriend en ik gingen een kopje thee drinken in de tuin.
Voorgesteld, hallo gezegd. Het was niet emotioneel of beladen, kind heeft ook zeker niet omhelst want die is wat kat uit de boom kijkerig. Kind was toen denk ik ook nog te klein om echt te snappen wat een relatie is. Na het kopje thee ben ik weer vertrokken, de volgende keer hebben we samen gekookt en toen kwam het onderwerp op koken en bakken - vriend had in die keuken geen oven. Dus weer de keer erna zijn we met zijn drieën in mijn keuken een taart gaan bakken.
Het ging mega natuurlijk en rustig, ik had geen cadeaus bij me voor kind en we hebben behoorlijk het kind gevolgd in deze.
Volgens vriend’s ex hebben we het overigens helemaal verkeerd gedaan want zij had ergens gelezen dat dat zeker niet thuis moet want dat is de veilig plek van het kind. Beetje raar vonden wij, want vrienden en buren komen ook wel eens binnenlopen en ik ben echt geen enge heks stiefmoeder die de veilig plek aan komt tasten. Maar goed daaraan zie je maar weer dat meningen verschillen over wat de juiste aanpak is.
Band is nu erg sterk dus wellicht hebben we het goed gedaan of wellicht is het toevallig goed gegaan.
Pfff.. vind ik ook weer zo typisch. Vraag me oprecht af of het nou heel anders zou zijn, als het op neutraal terrein zou zijn. En je bent idd geen boze stiefheks
zondag 6 april 2025 om 22:33
Zo hebben wij het ook aangepakt. De kinderen waren 1 en 5. De oudste heeft mij als vriendin van het gezin leren kennen. Het tempo werd door hem bepaald. Ik kwam af en toe langs of we gingen wat doen. Na een maand of 3 vroeg hij of ik een keer mocht blijven logeren. Daarna ging het allemaal vanzelf. Pas later, toen ik een vast vertrouwd gezicht was, hebben we verteld dat ik verliefd was op zijn papa en papa op mij.Ammahoela schreef: ↑06-04-2025 13:55Zo herinner ik me de eerste keer. Het was voorjaar, mooi weer. Kind was aan het spelen in de tuin en vriend en ik gingen een kopje thee drinken in de tuin.
(..)
Het ging mega natuurlijk en rustig, ik had geen cadeaus bij me voor kind en we hebben behoorlijk het kind gevolgd in deze.
(..)
Band is nu erg sterk dus wellicht hebben we het goed gedaan of wellicht is het toevallig goed gegaan.
dinsdag 22 april 2025 om 19:09
Dag allemaal,
Ik ben nieuw op dit forum, maar wat is het fijn om ervaringen van anderen te lezen over stiefouderschap. In mijn omgeving heb ik maar weinig mensen met wie ik over het stiefouder zijn, kan praten. Ik kan gelukkig wel mijn hart luchten en mensen hebben wel begrip voor mijn situatie, maar het is toch anders als het voor een ander niet herkenbaar is. Ik had echt behoefte aan dit forum.
Om me even voor te stellen: ik ben 38 en ben nu anderhalf jaar samen met mijn vriend van 42. Sinds een half jaar wonen we ook samen. Hij heeft twee dochters van 6 en 8. Zelf heb ik geen kinderen. Ik heb zelf geen kinderwens, maar ik heb er geen probleem mee dat hij wel kinderen heeft. Sterker nog, ik vind het altijd leuk als de meiden er zijn.
Wel heb ik me heel erg verkeken op de situatie met zijn ex en dat je dat er ook allemaal bij krijgt. Ik ben er heel naïef ingegaan, met het idee dat als ik maar vriendelijk en begripvol zou zijn en geduld zou hebben en 'mijn plek zou kennen', dat het dan uiteindelijk wel los zou lopen. Niets is minder waar en ik merk dat het me opbreekt. Op dit moment ziet mijn partner zijn meiden maar een paar uurtjes per week. Meer mag niet van haar. Na verschillende pogingen tot overleg, hebben we ons helaas genoodzaakt gezien om een procedure te beginnen bij de kinderrechter. En ondanks dat dit voor mijn partner nog veel heftiger moet zijn dan dat het voor mij is, ik merk dat ik het er ook heel zwaar mee heb. A
Ik ben eigenlijk heel onbevangen in de eerste ontmoeting met de meiden gegaan. Volgens mij hebben mijn partner en ik dat ook zorgvuldig aangepakt. We zijn begonnen met het laten vallen van mijn naam, toen eens samen aan de telefoon, toen eens zwaaien via Facetime, etc. Na bijna een jaar heb ik ze voor het eerst ontmoet; om vervolgens van de moeder te horen dat ik haar kinderen had getraumatiseerd tijdens de ontmoeting en dat ze nu niet meer wilden slapen en dat ze volledig van slag waren en dat ik maar eens bij mezelf te rade moest gaan en meer kwetsende uitspraken. Sindsdien durf ik niet meer en merk ik dat als we even een paar uurtjes met de meiden hebben, dat ik dan zo'n enorme spanning voel de hele tijd. Ik heb dan zo'n angst dat ik iets verkeerds doe wat door de ex zo bij de rechter tegen mij wordt gebruikt en waardoor ik misschien de rechtszaak van mijn partner moeilijker maak voor hem. En de spanning die ik voel, houd me tegen om gewoon mezelf te zijn bij de meiden en te genieten van de momenten samen en het opbouwen van een band met ze.
Is dat herkenbaar? Hoe gaan jullie daarmee om?
Met mijn partner kan ik hier trouwens heel goed mee over praten. En ik voel me gelukkig erg gesteund door hem.
Ik ben nieuw op dit forum, maar wat is het fijn om ervaringen van anderen te lezen over stiefouderschap. In mijn omgeving heb ik maar weinig mensen met wie ik over het stiefouder zijn, kan praten. Ik kan gelukkig wel mijn hart luchten en mensen hebben wel begrip voor mijn situatie, maar het is toch anders als het voor een ander niet herkenbaar is. Ik had echt behoefte aan dit forum.
Om me even voor te stellen: ik ben 38 en ben nu anderhalf jaar samen met mijn vriend van 42. Sinds een half jaar wonen we ook samen. Hij heeft twee dochters van 6 en 8. Zelf heb ik geen kinderen. Ik heb zelf geen kinderwens, maar ik heb er geen probleem mee dat hij wel kinderen heeft. Sterker nog, ik vind het altijd leuk als de meiden er zijn.
Wel heb ik me heel erg verkeken op de situatie met zijn ex en dat je dat er ook allemaal bij krijgt. Ik ben er heel naïef ingegaan, met het idee dat als ik maar vriendelijk en begripvol zou zijn en geduld zou hebben en 'mijn plek zou kennen', dat het dan uiteindelijk wel los zou lopen. Niets is minder waar en ik merk dat het me opbreekt. Op dit moment ziet mijn partner zijn meiden maar een paar uurtjes per week. Meer mag niet van haar. Na verschillende pogingen tot overleg, hebben we ons helaas genoodzaakt gezien om een procedure te beginnen bij de kinderrechter. En ondanks dat dit voor mijn partner nog veel heftiger moet zijn dan dat het voor mij is, ik merk dat ik het er ook heel zwaar mee heb. A
Ik ben eigenlijk heel onbevangen in de eerste ontmoeting met de meiden gegaan. Volgens mij hebben mijn partner en ik dat ook zorgvuldig aangepakt. We zijn begonnen met het laten vallen van mijn naam, toen eens samen aan de telefoon, toen eens zwaaien via Facetime, etc. Na bijna een jaar heb ik ze voor het eerst ontmoet; om vervolgens van de moeder te horen dat ik haar kinderen had getraumatiseerd tijdens de ontmoeting en dat ze nu niet meer wilden slapen en dat ze volledig van slag waren en dat ik maar eens bij mezelf te rade moest gaan en meer kwetsende uitspraken. Sindsdien durf ik niet meer en merk ik dat als we even een paar uurtjes met de meiden hebben, dat ik dan zo'n enorme spanning voel de hele tijd. Ik heb dan zo'n angst dat ik iets verkeerds doe wat door de ex zo bij de rechter tegen mij wordt gebruikt en waardoor ik misschien de rechtszaak van mijn partner moeilijker maak voor hem. En de spanning die ik voel, houd me tegen om gewoon mezelf te zijn bij de meiden en te genieten van de momenten samen en het opbouwen van een band met ze.
Is dat herkenbaar? Hoe gaan jullie daarmee om?
Met mijn partner kan ik hier trouwens heel goed mee over praten. En ik voel me gelukkig erg gesteund door hem.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
