Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 4

.

Nee kindje heeft het jammer genoeg ook niet overleefd.

Ik tel ook mijn zegeningen. Maar ergens ook een stemmetje waarom jij niet want je kan ze nog niet eens een veilige jeugd geven. Onrealistisch gedachten de klok verzetten en langer licht is bij mij altijd een trigger na het verleden

.

Zo herkenbaar, die gedachten, Avo.
Hier ook.

Bedankt voor de felicitaties, ik ben vandaag jarig (zondag)!

Vroeger vond ik jarig zijn helemaal geweldig. Ik keek er altijd zo naar uit en voelde me ook echt speciaal op die dag. Ik heb dat nu helemaal niet meer. Het voelt echt als een normale dag eigenlijk. Maar ik heb een leuke dag gehad (na de stress van het schoonmaken en een klein ruzietje met man).

.

Wat mooi Avo, dat je zo het heft in eigen handen hebt genomen om je leven wat meer kleur te geven.

Wij doen hetzelfde op kinderverjaardagen, hoewel ik meestal zorg voor salades, verse soep en stokbrood (en vrienden soms de pizza-oven aanslingeren oid). Maar het idee is hetzelfde!

Andere feestdagen vierde ik vroeger wel. De laatste jaren al lang niet allemaal meer en nu kan ik niets meer... maar hopelijk komt daar door revalidatie weer verandering in.

Mijn eigen verjaardag sla ik daarentegen systematisch over.

Friet, ik snap je gedachtengang. Heb hem zo vaak ook gehad. Ik denk alleen dat jouw kinderen heel erg blij zijn dat jij er nog bent. En jouw man ook. En ik ook.

.

Mijn verjaardag...

Altijd samen met broers want vlak bij elkaar jarig en alledrie in de zomervakantie. Dus meestal net ervoor.

Mijn moeder pakte uit qua cadeaus. Ik kreeg altijd veel. Maar wel kleine cadeaus. Ik denk dat ze echt haar best deed om bij mij aan te sluiten. Ze heeft dit altijd vol gehouden, "want ik hield xoveel van cadeautjes krijgen". Toen ik 4 was ja. Toen ik 16 was wilde ik liever een cadeau wat iets duurder was... ik kreeg wel altijd praktische cadeaus trouwens. Een agenda, kaftpapier, rekenmachine, sokken, dat soort dingen.

Verder heb ik er niet zo veel herinneringen aan. Niet perse goed, ook niet perse slecht. De dag draaide vooral om mijn moeder.

Mijn kinderfeestje moest altijd samen met mijn zus. Ik kon niet zo goed met mijn zus, maar dat was makkelijker want maar één keer "die zooi".

.

.

Die laatste alinea is wel mijn jeugd in een notendop ja

(En de laatste alinea geldt ook voor jou denk ik )

Ik denk dat er bij mij heel veel georganiseerd en gedaan werd voor mij, maar niet dat wat ik heel graag wilde. Maar waar zoveel tijd, geld of moeite in zat dat ik me enorm verwend en bevoorrecht wist.

En wat ik moeilijk vond omdat ik wist dat ik het niet verdiende.
Het misschien gevolgen zou hebben. Het zo totaal averechts stond op mijn beleving en de boodschap dat ik nou niet echt de moeite waard was om te vieren en te verwennen.
Zo verwarrend en schuldig en fijn en raar.
Die grote tegenstrijdigheid, de twee werelden die waren, zo verschillend, maar met allerbei dezelfde uitkomst: dat ik zo ontzettend bofte met alles wat mijn ouders voor je deden en overhadden. Maar wat ik soms niet kon voelen, schuld schuld schuld.

Eigenlijk inderdaad de samenvatting van mijn leven misschien wel.
Want nog steeds speelt niet de moeite waard en dankbaar moeten zijn en schuldig zijn als ik dat niet zo kan voelen een grote hoofdrol...

Ik ben voor de 2e keer "wanneer je lichaam nee zegt" van Gabor Maté aan het lezen.

Ben nu bij hoofdstuk 12, over Alzheimer en Ronald Reagan. Daar staat de zin:

" als het uitschakelen van emoties vroeg genoeg in het leven begint, tijdens de cruciale fasen van de hersenontwikkeling, kan het vermogen om de werkelijkheid te zien blijvend worden aangetast".

Die zin raakt me. Soms voelt het wel zo.

Raar eigenlijk, dat hoe je je verjaardagen vroeger hebt ervaren zo'n mooie samenvatting is van hoe je je jeugd hebt ervaren. Zou dat voor iedereen gelden?

Mijn man heeft zijn verjaardagen ervaren als liefdevol, warm en fijn, met de juiste aandacht. Is ook wel een mooie samenvatting voor hoe hij zijn jeugd heeft ervaren...

Ik ben aan het nadenken over dankbaarheid. Dat speelde wel een rol, maar ik heb het anders ervaren dan jij denk ik. Er was vooral een enorme angst om het "niet goed" te doen. En tegelijkertijd kon ik het nooit "goed genoeg" doen. Het is nooit benoemd als dankbaarheid, mar misschien was dat wel de juiste naam ervoor. Want als je niet genoeg had getoond hoe blij je was, je vergeten was een "dank je wel-tekening" te maken, niet genoeg knuffels gaf oid, dan kwam er een emotionele uitbarsting en emotionele chantage.

Dst vond ik misschien nog wel het naarste: de constante emotionele chantage...

Mijn verjaardag vroeger:

Ik heb eigenlijk alleen maar goede herinneringen aan mijn verjaardag vieren. Wij kregen vanaf een bepaalde leeftijd (5 ofzo) altijd de cadeautjes de avond van tevoren. Dan gingen mijn ouders en sibling zingen en mocht ik daarna alles uitpakken. Op de dag zelf hingen er slingers in de kamer en was mijn stoel aan de eettafel versierd. Op de basisschool trakteerde ik altijd hetzelfde en maakten we de traktatie de dag van tevoren samen. Dan naar school, waar ik dan nog eens in het zonnetje werd gezet. Ik was super verlegen en stond in de klas liever niet in het middelpunt van de belangstelling maar trakteren vond ik wel heel leuk en iemand uitkiezen om de klassen mee rond te gaan ook. Al hoefde dat niet perse van mij, omdat ik dus behoorlijk verlegen was en andere klassen binnenstappen eigenlijk best wel eng vond.

Wij mochten vroeger altijd een x-aantal klas- en of buurtgenootjes uitnodigen via een zelfgeschreven kaartje voor een feestje. Ik vond het altijd helemaal geweldig om de uitnodigingen uit te delen. Mijn vader nam dan vrij en we hadden een superleuk feest met eerst cadeautjes verstoppen en zoeken (warm, koud etc.), daarna taart eten en daarna allerlei spelletjes, variërend van "stoelendans met een krant" en flessenvoetbal in de tuin etc waar uiteindelijk een top 3 uitkwam die aan het eind van de middag een medaille kreeg en cadeautje kreeg. De rest kreeg ook altijd iets. Altijd frietjes of pannenkoeken eten op het eind. Bij siblings werden verjaardagen op dezelfde manier gevierd en het was altijd heel leuk en ik voelde me ook echt jarig. Ik keek er zelfs naar uit en was bijna verdrietig als de dag voorbij was.

Ik denk dat dit t/m de basisschool zo ging. Daarna heb ik mijn verjaardag niet meer met klasgenoten gevierd omdat ik totaal geen aansluiting had. Volgens mij zijn er nog één keer vriendinnen van de basisschool geweest die helaas naar een andere middelbare school waren gegaan. Thuis vierde ik het nog wel met cadeaus en soms kwam er ook familie op bezoek, mijn opa bijna altijd en soms een tante. De familie woonde allemaal op een kleine 2 uur rijden, dus die zagen we niet zo vaak.

Toen ik op kamers woonde, vierde ik het nog wel met mijn ouders/siblings in het weekend met cadeaus en taart. Ik heb ook eens mensen van de studie en hobby uitgenodigd 's avonds in het kader van 'zelf de slingers ophangen' omdat ik niet alleen wilde zitten op mijn verjaardag. Ik weet nog dat ik 's middags naar een of ander winkeltje ging waar ik anders nooit zomaar naar binnen zou gaan om lekkere hapjes te kopen. Uiteindelijk een gezellige avond gehad die ik helemaal zelf geïnitieerd had.

Bij ex werden verjaardagen ook altijd gevierd, dan kwam zijn hele familie en het was best traditioneel zeg maar. Rondje koffie/thee met gebak, rondje fris met hartige hapjes. Echt zo'n kringverjaardag. Ik had daar niet zoveel mee en vierde het vaak alsnog in een weekend bij mijn ouders of die kwamen naar ons samen met zijn ouders. De rest van zijn familie kwam niet, omdat ik dit al druk genoeg vond en niet aan alle verwachtingen van hoe zij vonden dat een verjaardag gevierd moest worden, tegemoet wilde komen.

Nu met man is het anders. Meestal komen mijn ouders wel langs. Met mans familie is nog maar weinig contact. Man is niet gewend een verjaardag echt te vieren, dat is bij hem vroeger rond 4/5 jaar al gestopt. En zelfs toen al kwam de visite vooral voor zijn moeder ipv voor hem en was het niet echt gezellig en was er soms zelfs ruzie. Ik probeer er voor hem wel iets van te maken, doe mijn best om een leuk cadeau of uitje te verzinnen. Ik doe mijn best om er een speciale dag voor hem van te maken. Hang slingers op, zing voor hem etc. Voor mij doet hij eigenlijk niks. Ik had jaren niet eens een cadeau omdat 'hij niks wist' of 'niet aan verjaardagen deed.' Nu de laatste jaren een bon van het tuincentrum ofzo. Geen slinger, geen zingen. Ik vind het wel jammer, maar weet ook dat hij gewoon geen verjaardagstraditie heeft. Dus probeer ik er zelf maar iets van te maken. Ik nodig mijn ouders uit en dit jaar ook een tante. Ik regel een hightea of een etentje. Vorig jaar toen ik 40 was heb ik ook siblings en aanhang uitgenodigd en heb ik het wat groter aangepakt. Maar wel op mijn manier en niet 'hoe het hoort' want daar heb ik echt een hekel aan. Echt gedaan wat ik zelf leuk vind.

De laatste jaren voelt een verjaardag minder speciaal, maar misschien moet ik het zoals Avo zegt zélf speciaal maken. Vroeger deden mijn ouders dat en voelde ik me héél jarig. Als ik nu zelf niks doe, gaat niemand anders het voor mij doen, zelfs man niet. It's up to me. Mooi beschreven Avo!

Ik denk dat het wel kan kloppen, dat je herinneringen aan je verjaardag iets zeggen over je jeugd. Bij mij alleen maar goede herinneringen en zo was mijn jeugd ook. Bij man maar weinig positieve herinneringen en ook amper een verjaardag gevierd.

Wat mooi Diva, dat je je verjaardagen en je jeugd als warm en goed hebt ervaren!

Mijn moeder hing erg aan tradities. Aan "alles moet gevierd worden". En dat klinkt fijn en mooi en prachtig, maar het was enorm opgelegd. Ze verwachtte iets terug, maar je wist nooit precies wat.

Misschien dat daar mijn aversie wel een beetje vandaan komt om dingen te vieren. Ik hou niet van Pasen, niet van kerst, niet van "verboden feestdag". Het moest allemaal groots en meeslepend en elk jaar op dezelfde manier. Tot corona was het verplicht bij mijn moeder paasontbijt, verplicht 1e kerstdag, verplicht surprises en gedichten en veel te veel cadeaus.

En het is stom dat ik het zo ervaar misschien. Want het is ook lief. En zorgzaam. En saamhorigheid misschien. Ik denk dat het voor mijn moeder misschien wel haar manier was om verbinding te zoeken. Maar toch is het woordje "verplicht" het enige dat bij me opkomt.

En dus heb ik dingen wel gevierd met mijn kinderen, maar nooit zo uitbundig. Mijn dochter heeft dat dan weer gemist.

En ik geloof dat dit me ook wel inzicht geeft. Mijn moeder is zelf heel erg op zoek geweest naar erkenning. En dan vooral van haar kinderen. Maar dat dwangmatig zoeken naar erkenning van mij zorgde juist voor verwijdering, voor niet goed genoeg zijn omdat ik nooit de reactie gaf of kon geven die ze nodig had of wilde. En andersom kon ze mij de erkenning niet geven omdat ze zo worstelde met haar eigen bestaansrecht.

En dus ben ik nu mijn moeder geworden, vrees ik...

Vanochtend aanrijding gehad, op de fiets. Werd kort voor het zebrapad gesneden door twee elektrische fietsers (uiteraard beiden oordoppen op, van die grote over-ear troep) die prompt op de rem stonden, ik met een soort noodrem actie, het zebrapad opgeschoten omdat ik uit probeerde te wijken.

Overstekende voetganger die me (terecht) helemaal verrot schold, met middelvinger toe.

Ik woon in 1 van de grote steden en het besef daalde vandaag in: ik ben klaar hier.

Verdrink maar fijn samen in de filth pit van ziekelijke egotripperij, agressie en constante haast.

Nee Lucy, je begrijpt nu ergens het probleem van je moeder, en doet er alles aan om te voorkomen dat je dat doorgeeft aan jouw dochter.
Of is je moeder ook jaren in therapie geweest, en heeft ze als een leeuwin gevochten om hulp voor jou te krijgen toen je dat nodig had?

Haha, de feestdagen klinken wel hetzelfde als vroeger bij mij thuis. Over de top met versiering en eten, en overdadig.
Het was bij ons natuurlijk niet verplicht. Alleen als je tijd en zin hebt.
Geen haar op mijn hoofd die er echter over piekerde om te laten schieten. De teleurstelling, hoe ondankbaar. Ze hechten er superveel waarde aan, en een liefdevol kind wil deze dagen gezellig met haar ouders en familie doorbrengen.
Zeker als die er zoveel werk van maken en iedereen zo verwennen.
Overigens als tiener wel eens voorgesteld om een traditioneel vier moment over te slaan voor iets leuks in de omgeving(of later aan te schuiven geloof ik)
Dat was natuurlijk goed. Geen probleem als ik belangrijkere dingen te doen had. Ze zouden het ook prima redden zonder mij. Ik hoefde ook niet te haasten. Misschien wilde ik meteen het hele weekend wegblijven?
Ze wilden mijn leuke leventje absoluut niet in de weg staan, met familie verplichtingen.
Ik begreep al dat het een slecht idee was toen. Straf later. egoïstisch kind.
En nuttig met overnachting die viering. Want dan kon ik het hele weekend de bloemetjes buiten zetten zoals ik wilde.

Ik heb het zelfs nooit durven voorstellen, om er niet bij te zijn. Ben wel eens, als volwassene, met kerst naar het buitenland gegaan. Daar kreeg ik wel een soortgelijke reactie op.

Corona heeft er hier voor gezorgd dat het niet kon, en daarna heb ik de traditie niet meer opgepakt. Sowieso ben ik toch de slechte dochter nu, met geen contact.

Ik ben zo blij dat ik de teleurstelling of afwijzing ook echt niet voelbaar is voor mij naar dochter. Wil je met vrienden naar het paasvuur? Ik geef je groot gelijk. Wil je 2e kerstdag met vrienden stappen? Doe!

Maar goed, jouw ouders zijn dus ook van de emotionele chantage.

(Overigens zet mijn moeder momenteel mijn broers en schoonzus in. Om mij in te peperoni dat ik een slechte dochter ben en mijn moeder zoveel verdriet doe en hoeveel moeite kost het nou om de vrouw die je het leven heeft gegeven wat aandacht te schenken? Ze is zo eenzaam...

Mega irritant. Dat ze zich daarvoor laten lenen vooral.)

Diva, wat verdrietig dat je man helemaal niets doet aan je verjaagdag.
Ook zonder voorbeeld kan hij je toch graag gelukkig zien en iets liefs voor je willen doen?
Hij heeft al jaren bij jou af kunnen kijken.

Heb je wel eens met hem besproken wat je verjaardag voor jou betekent, en wat zijn gedrag met jou doet?

Ik weet voor manlief ook serieus niets zinnigs te bedenken.
En toch.
Als hij jarig is zorg ik voor een ontbijtje, een bloemetje of kaart, taart, een cadeautje, slingers.
Soms weet ik het niet en krijgt ie een blije onderbroek, tijdschrift, neem ik hem die avond mee uit eten. Soms boek ik een beleving. Soms bedenk ik op de gok toch een uitbreiding voor zijn hobby. En ik vraag altijd of hij iets wil.
Hij heeft niets nodig, het gaat erom dat ik mijn best gedaan heb, er moeite in gestoken heb.
Hij is mijn lief. Ik wil dat hij zich dan ook geliefd voelt.

Zo.. ik ben ergens zo verbaasd over het 'kind geslagen' topic.
Ik zou mijn kind ook nooit meer alleen laten met de genoemde oppas.
En zo duidelijk aan kind laten weten dat het slaan niet oke was, en ik ervoor zal zorgen dat het nooit meer gebeurd, etc.

En toch raken de reacties en verontwaardiging iets.
Dat ze het zo abnormaal vinden dat een kind een beuk krijgt omdat het oervervelend is.
Ik denk alleen maar 'maar dat kan echt hoor. Sommige kinderen lokken dat uit'.
En de reacties van moeders die direct gehandeld hebben....
Ik ben er van in de war.

Och Avo... dat snap ik.

En toch zou jij het ook voor jouw kind doen. En had ik jou gegund dat jij die bescherming ook had gekregen.

Ik ben vooral verbaasd dat er een topic over geopend wordt met de vraag wat te doen...

Dubbel gevoel avo, dat geen enkel kind zoiets verdient? En dat dat misschien wel iets positiefs zegt over jou en het kleine meisje maar tegelijk iets negatiefs over de mensen die straften?
Ik gunde jou destijds zo'n moeder die handelt en onvoorwaardelijk jouw kant kiest.