Hoe leven op orde stellen?

Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.

Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.

Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?

Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.

Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.

Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?

Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!

Klaagpost want gaat even helemaal niet goed hier.

Ik ben net thuis van een ochtend werk, staan er verhuiswagens bij de buren. Ik kan hieruit niet anders concluderen dan dat de buren gaan verhuizen. Niet de buren waar ik soms geluiden van hoor die ik storend vind (en waar mijn tuin een doorkijk heeft door de schutting), maar de andere buren. Dus lichte paniek. Eerst de gedachte dat hun tuin groter is dan die van mij en dus het cirkeltje of ik dat huis kan kopen, maar a dat gaat helemaal niet want dan moet ik overbieden en B de tuin blijkt even groot. Maar nu, er komen dus nieuwe buren. Geen idee wie en of ik daar wel contact mee kan krijgen. De andere buren lijken totaal niet open te staan voor contact.
Wat als de buren gaan verhuizen door mij? Doordat ze van mij overlast ervaarden en me niks verteld hebben. Een gedachte die wellicht nergens op slaat, maar hij dwarrelt wel rond.
Ik vind het lastig!

Tel daar de (extra) spanningen van werk en ex bij op en dan is het feest weer compleet.

Ik heb een fijn gesprek gehad met de bedrijfsarts, maar ze zei ergens dat ik mezelf vooral in de weg zat (doelend op mijn gedachten en vermijdende houding) en ik kan nu alleen maar denken dat het dus allemaal mijn schuld is. Ik zit mezelf in de weg dus ik ben het schuld.

Moe ben ik, zo ontzettend moe van alles en elke keer weer wat nieuws. Geen rust, geen hoop. Het houdt niet op….

Flinke aanvaring met kind gehad. Als ze boos wordt dan komt alles naar boven waaronder dat ze liever haar ouders bij elkaar had gehad en nog een aantal dingen die ik ivm herkenning niet ga delen. Ik vind het hartverscheurend om te zien hoe kind worstelt in zo’n bui en heb weer aangekaart om hulp in te schakelen. In eerste instantie een positieve reactie, die veranderde toen ik vertelde dat vader ook toestemming moet geven. Ik weet niet wat ik hiermee moet. Ik kan kind niet dwingen. Vader ziet de noodzaak totaal niet. Huisarts kan niks zonder toestemming van vader. Waar te beginnen of is het een kwestie van wachten totdat kind sterk genoeg is om zelf hulp aan te vragen?

De vorige aanvaring is alweer even geleden, het gebeurd niet wekelijks, maar ik merk op zo’n moment wel dat kind overloopt van emoties en ik kan dan niet sturen. Kind is in de boze bui niet aanspreekbaar.

Door uitspraken dat kind naar vader wilt ben ik op zo’n moment ook niet echt rustig / aanspreekbaar.

Het is weer rustig in huis, maar het heeft bij beide flink wat tranen en emoties gekost. Ik blijf me zorgen maken over kind, maar ik kan niks behalve open staan voor mijn kind zonder oordeel te geven en dat laatste blijft lastig.

De voorzichtige conclusie die je over vader trekt vindt ik dus bijvoorbeeld erg lastig. Enerzijds krijg ik ook dat idee, dat kind zich niet kan uiten bij vader en daar vooral doet alsof er niks aan de hand is. Zich groot houdt. Anderzijds kan ik niet garanderen dat kind dat bij mij niet doet en dat kind eerlijk is bij mij. Wie weet zegt kind bij mij bepaalde dingen omdat kind denkt dat ik dat op die manier wil horen.
Die twijfel maakt het lastig en is voor mij altijd de reden geweest om kind externe hulp aan te bieden. Een plek waar geen vooroordelen zijn en waar de mening van ouders er niet toe doet. Helaas brengt de poh niet veel goeds met zich mee, kind beaamde tegenover mij daar eigenlijk niks aan te hebben, mede door de frequentie van de afspraken. Er is geen binding met de poh.
Een eerdere therapeute wilde kind wel heen, totdat ik aangaf dat vader daar ook mee moest instemmen. Waar doe je dan nog goed aan? Ik heb echt geen idee!

Ik hoop dat kind ooit zelf gaat aangeven hulp te willen, maar voor hetzelfde geld escaleert het een keer bij mij en vertrekt kind. Ik zie de bui al hangen dat kind dan (vermijding en makkelijkste weg kiezend) besluit om volledig bij vader te gaan wonen.

Tijdens de escalatie paar dagen geleden ben ik even weggeweest en achteraf ben ik vooral aan het denken hoe snel mijn doemgedachten totaal buiten proportie kwamen. Van per direct ontslag nemen, koop van de woning annuleren tot willen verdwijnen. Niet zo zeer dood willen, maar ook niet willen leven. Kan me niet herinneren hoe ik het precies dacht (frustraties dat ik de hele gedachtegang alweer vergeten ben, op die manier kan ik het nooit uitleggen aan een therapeut wat er precies gebeurd op zo'n moment).

Tot nu toe weinig gedaan vandaag. Kind naar school gebracht, daarna uitgebreid gedoucht en een poging tot wat schimmels weghalen bij de douchewanden. Inmiddels is het al middag en komt kind bijna weer thuis.

Ik weet (beredeneer) dat het goed is dat ik weinig gedaan heb vandaag, want uitrusten van een paar drukke dagen en opladen voor een aantal lastige gesprekken en beslissingen die eraan zitten te komen, maar poeh ik voel het niet. Geen rust maar juist onrust, onrust die toeneemt omdat de dag op de helft is en ik bijna niks gedaan heb terwijl er zoveel gedaan moet worden.

Sorry, ik ben er nog. Lamgeslagen, maar ik ben er nog.

Zo herkenbaar Verbinder! Al die technologische snufjes zijn ook niks voor mij. Laat me gewoon rijden en niet tien knopjes moeten induwen.

Ik heb nog niemand verteld dat ik de woning ga kopen, ja de makelaar en financieel adviseur, maar niemand dichtbij. Zo stom. Alsof het dan pas echt wordt en ik het niet echt wil hebben. Omdat het dan fout kan gaan omdat het echt is? Omdat ik geen verbinding wil? Omdat ik gewoon een vreselijk mens ben die niemand dichtbij wil laten, niemand kan vertrouwen?

Ik vraag me steeds meer af wat er toch mis met me is. Waarom ik ben en doe zoals ik ben en doe. Waarom ik niet "normaal" kan zijn.

Het nieuws dat zanger Freek (van Susan en Freek) longkanker heeft in vergevorderd stadium en er geen genezing mogelijk is, het doet me wat, maar ook weer niet. Wenste dat ik dat was geweest, zij hebben nog een heel leven voor zich, voor mij hoeft het niet en dan is er tenminste een goede reden om dood te gaan. Een verklaarbare reden.

Ik zit er weer diep in denk ik. Dus ik blijf maar spartelen en mezelf bezig houden om niet om te vallen. Dooooorrrrr.

Met terugwerkende kracht reageren op al jullie meedenkende reacties. (Sorry dat ik vooral veel gedropt heb hier zonder in te gaan op de reacties!)

@framboise-t

Je moet de gekkigheid van gekke mensen (en topics ) ook een beetje bij hunzelf laten. De meeste mensen kunnen zelf bedenken dat even een keertje aanbellen veel en veel minder moeite is dan verhuizen.

Mee eens en ik kan dat ook wel beredeneren na een tijdje, maar eerste (of tweede) gedachte is vaak wel dat ik bang ben dat ik ergens schuld heb. Zit diepgeworteld want heb ik bij heel veel situaties. Ik kan het al hebben als iemand niet reageert op een reactie/opmerking. Of dat nou hier op het forum of op whatsapp of in een gesprek is, ik voel me heel snel niet gezien, niet belangrijk genoeg om op te reageren, de schuld hebbende van wat er speelt. Beetje "alles ligt aan mij" terwijl dat ook niet klopt, want de wereld draait zeker niet om mij, wat ik dan ook denk en dan boos wordt omdat ik mezelf te belangrijk wil maken.

@verbinder

Even je woorden te lezen lijkt het dat kind zich sterk wil gedragen naar vader toe. En vader wil niet dat er iets is. Die wil niet dat er iets zou kunnen spelen bij kind.
Dus die leeft een no- nonsense leven en doe maar gewoon.

Kind kan zich bij jou wel uiten. Ze doet het weinig maar bij jou is de ruimte om zich te uiten.
Ik zou denken dat kind uiteindelijk zelf tot besluit zal komen om hulp te willen.

Het kan dat kind bij vader sterk wilt overkomen, dat vader geen ruimte heeft voor als er iets speelt. Ik weet het niet, misschien beeld ik het me in zodat ik kan zeggen dat kind het beter bij mij heeft? Misschien is dat ook wel wat kind probeert te bewerkstelligen? Dat het lijkt alsof zij me op die manier kan troosten en me gerust wil stellen dat kind me nodig heeft?
Stomme kronkels, ik merk dat ik het bij kind heel lastig vind om te bepalen wat kind echt bedoelt en wat daarvan waar is. Ik zoek overal wat achter, automatisch.

Ik hoop dat kind ooit hulp gaat zoeken/accepteren als het echt nodig is. Ze verdwijnt nu liever in haar games.

@framboise-t

Ik denk dat het misschien helpt als je jezelf zou kunnen zien als betrouwbaar en de mogelijkheid overweegt dat je kind zich bij jou niet alleen maar groot houdt en niet alleen maar zegt wat jij wilt horen, en af en toe echt zichzelf is.

Dat voelt als een grote leugen. Ik ben niet speciaal, ik ben labiel, waarom zou kind zichzelf zijn bij mij?

Zou dat door trauma kunnen komen Twijfelaar? Dat je jezelf altijd ziet als de minst betrouwbare?

JAAAAH, absoluut, alhoewel ik niet kan vertellen welk trauma dat dan is, want ik weet het simpelweg niet.

Want ik denk dat er een hele hoop goede intenties en zuiverheid zit van jou naar je kind toe, dat schemert door al je schrijven heen.

Dit klinkt dus niet geloofwaardig. Hier trek ik liever in twijfel of je dit schrijft om mij te steunen en niet omdat het zo is. Kronkels....

@verbinder

Ik denk dat het voor kind al helpt dat je hulp voorstelt. Het maakt het namelijk open, lichter. En geeft aan dat je beaamt dat er dingen spelen bij dochter.
Vader doet dit niet.

Ik hoop dat het dochter helpt, ondanks dat zij het liever allemaal ontkent (lang leve het goede voorbeeld van moeder).
Laatste gesprek met vader lijkt hij wel open te staan voor problemen van kind, alsof ik soms met een ander persoon praat. Was ook een heel ander gesprek, meer open vanuit zijn kant. Ik blijf op mijn hoede, ik vertrouw hem niet. Sommige acties van hem helpen ook niet mee om het wel te gaan vertrouwen. Blijft een gespannen verhouding.

Aankoop van de woning heeft een deuk opgelopen, ik krijg minder hypotheek dan van te voren gedacht. Gaat om 10.000 euro dus een aanslag op mijn spaargeld. Ja ik ben nog steeds bevoorrecht dat ik kan kopen, maar dat ik minder dan 10.000 euro overhoudt na de aankoop voor onvoorziene zaken is wel akelig. Helaas kan ik niet meer terug. Ik zal nu moeten doorzetten. Financieel adviseur weet dat er nog een erfenis komt als het huis van ouders verkocht wordt dus ik verdenk hem er van dat hij me zo onder druk wil zetten om dat huis leeg te krijgen. (Ik denk slecht over mensen...)

@verbinder
Wat betreft niemand mededelen van plannen. Ik weet niet of dat is om mezelf staande te houden, het voelt wel als liegen soms. Ik doe dat al van jongs af aan, niks zeggen, alles voor mezelf houden. Voelt niet veilig denk ik? Terwijl ook gezegd wordt dat ik niet alleen ben en hulp kan vragen en gewoon kan praten over dingen. Dat doen mensen toch om steun te ontvangen?

@framboise-t

ik wou toch even zeggen dat ik je zo normaal vind overkomen. Ongelukkiger dan gemiddeld, zeker, maar wel normaal.

Hier heb ik even hard om gelachen. Sorry. Ik ben echt niet normaal. Nooit geweest en zal ik ook nooit worden. Dat hoeft niet erg te zijn natuurlijk. Het ongelukkig zijn wordt hopelijk ooit ooit ooit nog eens minder.

Slapeloosheid is verschrikkelijk lijkt me. Als ik een paar nachten niet goed slaap dan merk ik dat direct aan mijn hele zijn. Slapeloosheid zal nog heftiger zijn. Weet je waardoor het komt?

Frizz: Ik ga pogen wat achterstallige taken van het werk in te halen. Helaas lijkt dat niet te lukken. Nul concentratie. Dus waarschijnlijk wordt het net als gisteren een beetje staren naar mijn telefoon en vooral niks doen.

15 mei heb ik de laatste afspraak gehad ivm diagnostiek. Het voelt als lang geleden. Als ik komende week nog niks gehoord heb, moet ik dan gaan bellen?
Ik zit wat dat betreft in de negeerhouding, want ik weet niet of ik de "uitslag" wel wil horen. Of het erkenning van trauma gaat zijn of een labeltje. Ik weet dat het een niet perse samenhangt met het ander en dat beide kunnen zorgen voor de juiste richting van therapie. Misschien zit daar de angst ook wel, angst om het probleem echt onder ogen te komen en vooral ermee aan de slag te gaan. Ik zie dat niet zo zitten.
Geen bewijs achterlaten wat tegen me gebruikt kan worden