Situatie Midden-Oosten VIII

Iemand deelde op Facebook onderstaand artikel uit Trouw (21-7). Ik vind het leerzaam, inspirerend en indrukwekkend. Ik heb zoveel respect voor deze mensen - Joden en Palestijnen - die elkaar blijven opzoeken en versterken, dwars door alle ellende heen.

" Interview. Israël in oorlog
Dit is de traumatherapeut die het gezicht werd van Israëls dienstweigeraars
Traumatherapeut Tuly Flint weigerde om als reservist te dienen in het Israëlische leger, en groeide uit tot het gezicht van een bredere beweging. ‘In tijden waarin zwijgen voelt als meedoen, is nee zeggen het meest patriottische wat ik kan doen.’

Dit artikel is geschreven door Hadas Itzkovitch en Anya van Lit Gepubliceerd op 21 juli 2025, 06:30

“Er was nooit één moment, één breekpunt, waardoor ik besloot te weigeren. Zo ging het niet. Het was geen klapdeur die dichtsloeg. Het was een langzaam ontwaken. Een afpellen van illusies. Steeds opnieuw wakker worden. Tot ik niet langer kon slapen.

Ik diende decennialang in de IDF, het Israëlische leger. Ik geloofde echt dat ik iets verdedigde wat dat waard was. Zelfs toen de twijfels kwamen, al tijdens de Eerste Intifada rond 1987, toen ik brieven aan mijn vrouw schreef over nachtelijke invallen en de sloop van Palestijnse huizen. Ik geloofde dat het systeem van binnenuit hervormd kon worden, dat de democratie nog werkte en dat een militair zijn moreel kompas kon behouden.

Dr. Tuly Flint diende meer dan dertig jaar als soldaat, luitenant-kolonel en geestelijk gezondheidsfunctionaris in het Israëlische leger. Tegenwoordig is hij vooral bekend vanwege zijn weigering te dienen in het leger tijdens de huidige Gaza-oorlog. Als vooraanstaand traumatherapeut werkt hij inmiddels over de conflictlijnen heen, samen met geestelijke gezondheidsprofessionals aan beide kanten van het conflict. Zijn besluit om tijdens de huidige Gaza-oorlog dienst te weigeren als reservist, kostte hem zijn militaire functie. Voor Flint staat dit verlies symbool voor een diepgaande persoonlijke transformatie: van militair naar therapeut, van zwijgen naar getuigen.

Flints positie weerspiegelt een bredere scheuring binnen de Israëlische samenleving. Volgens de Israëlische krant Haaretz meldden meer dan 100.000 reservisten zich niet voor dienst tijdens de huidige Gaza-oorlog, de grootste golf van dienstweigering sinds de Libanonoorlog van 1982.

Dat geloof droeg me door jarenlange dienst: in Gaza, op de Westelijke Jordaanoever, in Libanon, langs checkpoints. Maar ik deed ook dingen waar ik nu spijt van heb. Midden in de nacht huizen binnenvallen, zonder aanklacht, enkel om ‘een signaal’ af te geven. Familieleden arresteren als drukmiddel. Dit was vernederend voor ouders en hield kinderen uit hun slaap.

Het duurde jaren voor ik deze dingen bij hun naam kon noemen: schendingen. Wonden. Soms zelfs misdaden.

In 2014 brak er iets. Tijdens ‘Operatie Protective Edge’ werkte ik als therapeut in veldhospitalen. Ik probeerde jonge militairen te helpen die ingestort waren door wat ze hadden meegemaakt – en gedaan. Een jongen van 19 kwam naar me toe nadat zijn eenheid een huis van een familie had verwoest. Hij zei: ‘Ik hoor nog steeds de kinderen huilen. Mijn lichaam is hier, maar mijn hoofd is daar gebleven.’

Ik behandelde hem. Maar ik kon niet behandelen wat wij als geheel deden. Ik zag de ruïnes van Gaza met eigen ogen. Gebombardeerde gebouwen. Overvolle ziekenhuizen. Hele families die werden begraven. Vrienden die waren kwijtgeraakt. In diezelfde tijd begon ik ook Palestijnen te behandelen. Pas toen begreep ik hoe diep de trauma’s van de bezetting werkelijk gaan.

Nooit meer een wapen
Ik legde een gelofte af aan de IDF: Ik zou nooit meer een wapen dragen. Nooit meer een uniform aantrekken. Maar ik zou blijven dienen, als therapeut.

Ik richtte me volledig op trauma. Ontwikkelde behandelmethodes voor duizenden paratroepers. Behandelde burgers en militairen, Israëliërs en Palestijnen. Ik sloot me aan bij Combatants for Peace, een beweging van voormalige strijders, van beide kanten, die geweld afzweren en samen werken aan het beëindigen van de bezetting. Ik werkte samen met Palestijnse therapeuten. Samen bouwden we bruggen, fragiel, maar ze kwamen er wel.

‘Wat ik nu zie in Gaza is voor mij niet te dragen. Het is gruwelijk. Onvoorstelbaar.’
Een van de belangrijkste samenwerkingen is met Salam Al Armani, een traumatherapeut in Gaza. We begonnen in 2019. We werkten via versleutelde kanalen, vaak midden in bombardementen of onder avondklok. We trainden hulpverleners, schreven samen onderzoek, en ontwikkelden een methode die we noemden: de terugkeer van compassie. We leerden mensen pijn niet te vermijden, maar ermee om te gaan. Genezing komt niet uit ideologie. Ze komt uit gedeelde menselijkheid.

In een van onze gezamenlijke online groepen sprak een collega uit Hebron, wiens praktijk beschadigd was door de IDF. Ze zei: ‘Soms voel ik me de wond én het verband tegelijk’. Die woorden ben ik nooit vergeten.

Legerattributen van Tuly Flint. Links: elke militair in de Golani-brigade krijgt een standaard militaire ID-portemonnee, vaak gepersonaliseerd met het insigne van de eenheid. Midden: na een trainingsperiode van acht maanden voltooien militairen van de Golani-brigade hun afsluitende baretmars. Aan het einde van de ceremonie ontvangen ze hun bruine baret. Rechts: militaire id-kaart, die in de ID-portemonnee wordt gedragen.
Bron Foto Hadas Itzkovitch en Anya van Lit

En toen kwam 7 oktober 2023.

De aanvallen waren verwoestend. Ik keerde terug naar het leger. Niet om te vechten, maar om therapie te bieden. Om te helpen bij evacuaties. Om rouw en verdriet ruimte te geven. Maar toen de oorlog zich naar Gaza verplaatste, toen de vernietiging onverdraaglijk werd, toen de regering zelfs de hoop op het redden van gijzelaars opgaf, toen was mijn grens bereikt.

Een oorlog zonder strategie
Met 120 andere reservisten initieerde ik de eerste groep refuseniks (dienstweigeraars). We schreven een open brief met de strekking: wij weigeren te vechten, te dienen, in een oorlog zonder strategie, zonder een greintje menselijkheid.

Het leger vroeg me mijn naam van de brief te halen. Ik weigerde en werd ontslagen. Wat ik nu zie in Gaza is voor mij niet te dragen. Het is gruwelijk. Onvoorstelbaar. De schaal van het lijden, de vernietiging, het verlies van families, het opgeven van gijzelaars. Ik heb daar vrienden, collega’s. Elke ochtend kijk ik op mijn telefoon: heeft hij of zij de nacht overleefd? Geen enkele oorlog kan dit rechtvaardigen.

Sommige mensen noemden me een verrader, anderen vroegen waarom ik het zo nodig openbaar moest maken. Maar ik weigerde niet omdat het me niks meer kon schelen. Ik wil dat onze kinderen opgroeien in een land dat democratie niet is vergeten. Nee zeggen is voor mij geen opgeven, maar iets beschermen. In tijden waarin zwijgen voelt als meedoen, is nee zeggen het meest patriottische wat ik kan doen.

Door te weigeren verloor ik collega’s en vrienden. Sommige instellingen waar ik lesgaf, zeiden: je bent een geweldige leraar, maar door je politieke keuzes mag je hier niet meer lesgeven. Wat ik won? Integriteit. Duidelijkheid. De kracht om in de spiegel te kijken en tegen mezelf te zeggen: ik zie wie je werkelijk bent.

Trauma stopt niet bij landsgrenzen
Toen ik eind jaren negentig begon als traumatherapeut, werkte ik met Israëlische soldaten. Al snel werd duidelijk: trauma stopt niet bij landsgrenzen. De klachten – hyperwaakzaamheid, vervreemding, wanhoop – zien er overal hetzelfde uit. Wat wél verschilt, is het morele gewicht dat mensen met zich meedragen.

Zolang iemand gelooft te vechten voor een rechtvaardige zaak, is er vaak geen sprake van innerlijke strijd. Maar dat verandert zodra die overtuiging instort. Moreel trauma gaat niet over wat jou is aangedaan, maar over wat jij hebt gedaan, toegestaan of zwijgend hebt aanschouwd. In dit conflict komt dat voor aan beide kanten.

Uiteindelijk is oorlog zelf een morele verwonding, tenzij het echt om overleven gaat en er geen andere optie is. Maar meestal zijn die er wél. Gruweldaden vinden plaats wanneer we de ander niet meer als mens zien. Wie gelooft dat alleen zijn kant de waarheid spreekt, raakt het moreel kompas kwijt. En loopt het risico zelf een monster te worden.

‘Militairen voelen zich zinloos, verraden, schamen zich dat ze burgers hebben geschaad’
Tegenwoordig behandel ik mensen uit alle hoeken van de samenleving: Israëlische militairen, Palestijnen die familie, land of ledematen zijn kwijtgeraakt, rechtse kolonisten, mensen die een aanval van Hamas hebben overleefd, ultraorthodoxe Joden, seculiere Israëliërs, mensen die het lijden van anderen ontkennen, en mensen die erdoor gevormd zijn. Ik ga niet in discussie over politiek. Ik zit bij ze. Ik luister. Ik behandel.

Na 2014 probeerde ik alles om mijn eigen PTSS te behandelen: EMDR, somatische therapie, speciale trauma-oefeningen. Het hielp wel, maar het raakte de kern niet. Ik besloot deel te nemen aan een 12-stappen groep, een therapie die eigenlijk voor verslaving bedoeld is. Daar leerde ik over machteloosheid accepteren en radicale aanvaarding. Het kantelpunt kwam toen ik zag dat trauma veel lijkt op verslaving – beide kapen je zenuwstelsel, beide draaien om vermijden en herhalen, beide zorgen dat je van jezelf vervreemdt. Trauma houdt je vast in een vicieuze cirkel van pijn. Daarom werkte het 12-stappen plan zo goed: ik kreeg steun van een supportgroep, leerde verantwoordelijkheid te nemen en los te laten. Niet het wegpoetsen van pijn, maar erdoorheen gaan en veranderen.

Een litteken wordt een verhaal
Herstellen van trauma betekent niet je herinneringen wissen. Het betekent dat je er niet meer door wordt beheerst. Een flashback wordt een herinnering. Een litteken wordt een verhaal. Een wond wordt een plek om contact te maken.

Deze oorlog heeft zoveel oude wonden weer open gemaakt. Militairen keren terug uit Gaza en worden achtervolgd door wat ze meemaakten. Ze praten over dingen die ze hebben gedaan of niet wilden doen, dingen die ze niet konden stoppen. Het trauma dat ik nu zie is complexer dan ooit. Het gaat niet alleen om stress of verlies, het is existentiëler. Militairen voelen zich zinloos, verraden, schamen zich dat ze burgers hebben geschaad en keren terug naar een samenleving die niet wil luisteren. Dit is geen trauma van shock, maar van moreel verval.

We zien zelfmoorden, nachtmerries, woede en stilte. Alleen al het afgelopen jaar behandelde ik meer dan zestig soldaten die iets hebben ervaren wat ik ‘traumatische loskoppeling’ noem. Het gevoel dat ze niet alleen van zichzelf zijn vervreemd, maar ze vinden ook geen moreel kompas in de samenleving waarnaar ze terugkeren, die ook de weg kwijt is.

De samenwerking met Palestijnse collega’s heeft mij veranderd. Niet omdat ik ineens empathischer werd, maar omdat ik leerde hoe pijn aan beide kanten gelijk is, terwijl macht dat niet is. Als ik werk met Palestijnen die zijn gemarteld, dierbaren hebben verloren of uit hun huis zijn gezet, zijn het niet alleen cliënten. Ze zijn ook mijn leraren. Hun waardigheid laat mij zien wat overleven betekent. Hun vergeving heelt delen van mij die ik voor onmogelijk hield.

Mijn dochter vroeg: ‘Protesteer je tegen mij?’
Ik herinner me dat ik als militair op de Westelijke Jordaanoever grotten verzegelde waar Palestijnse herders leefden. Het werd verboden terrein. Jaren later ging ik terug om die grotten weer te openen en samen onder dezelfde hemel te zitten. Toen begon mijn hart te helen.

Mijn dochter diende als reservist in deze oorlog. Ze vroeg me: ‘Als je tegen de oorlog protesteert, protesteer je dan tegen mij?’ Ik zei: ‘Nee. Ik protesteer tegen wat deze oorlog ons allemaal aandoet. Ik ben niet tegen jou, ik ben voor jouw toekomst.’

Ondanks alles geloof ik nog steeds in een toekomst hier – voor Israëliërs en Palestijnen. Omdat ik het heb gezien, in kamers waar we samen huilen, in klinieken waar we fluisteren over taalgrenzen heen, in traumagroepen waar iemand zegt wat eigenlijk niet uitgesproken kan worden en toch wordt geaccepteerd.

De verandering gebeurt langzaam, ondergronds. Onder therapeuten, onder jongeren die weigeren te haten, onder mensen die niet langer vragen ‘aan welke kant sta je?’ maar ‘welke pijn draag je?’.

Ik weiger mee te doen aan haat. Ik laat niemand los. Ik loop niet weg. Ik open mijn ogen. Want helen begint met kijken. De waarheid, ook al breekt die je, is de enige basis waarop we iets kunnen opbouwen.”

merano schreef: ↑

28-07-2025 10:08

Het gaat hier maar steeds over discriminatie, alsof dat een uitgemaakte zaak is.

Maar volgens mij moet je juridisch gezien onderscheid maken tussen discriminatie van natuurlijke personen (door de overheid, bedrijven of andere natuurlijk personen) en de zakelijke relatie tussen twee bedrijven of instellingen.

Recht op gelijke behandeling van natuurlijke personen: daar is de wetgeving gebaseerd op art.1 van de Grondwet op gericht.
Je mag als overheid, burger of particulier bedrijf natuurlijke personen niet ongelijk behandelen vanwege specifiek omschreven persoonskenmerken als die niet relevant zijn in het gegeven geval.

Maar de opdrachtgever is hier geen natuurlijk persoon. Het is een organisatie.

En je mag als privaat bedrijf om iedere reden weigeren een contract aan te gaan met een ander bedrijf of organisatie. En als de opdracht al aanvaard was, maar je komt hem niet na, dan zijn daarop de normale rechtsregels m.b.t. de uitvoering van werk en het contractenrecht van toepassing.

Ik zie niet welke natuurlijk persoon zich hier op discriminatie kan beroepen.

Maar goed, we laten ons weer eens het bos insturen met 8 pagina's discussie over een bericht dat door geen enkele onafhankelijke journalist is gecheckt of bevestigd. En wat dus eigenlijk geen nieuws is.

Uit jurisprudentie zowel hier in Nederland als EHRM blijkt dat ook rechtspersonen een beroep kunnen doen op bescherming onder meer artikel 1 van de grondwet.

En verder, microgeneuzel? Als een van de hier besproken incidenten 5 jaar geleden had plaats gevonden, was er dan iemand die dat microgeneuzel had genoemd omdat er 600:000 doden waren gevallen in Tigray?
Waar komt die drang vandaan om steeds voor anderen te willen bepalen waar over gesproken mag worden?
-van alle kanten overigens-

@Canis mooi artikel. Het zou zo mooi zijn als dit soort stemmen de meerderheid werden en af zouden dwingen dat er weer over duurzame vrede onderhandeld zou worden. Maar zelfs dan moet de tegenpartij óók bereid zijn.

Deze column in Trouw vandaag: www.trouw.nl/opinie/ik-kan-niet-meer-do ... bd7323e71/

Met een abo. zie ik niet of het artikel achter een betaalmuur zit, dus alleen enkele alinea's en niet het geheel.

Geschreven door Ronit van Tijn Palache, 27 juli 2025
Als je opgroeit als Nederlandse Jood is er een aantal zekerheden: je hebt ooit – al dan niet direct – te maken gehad met antisemitisme, je familie heeft iets vreselijks meegemaakt tijdens de bezettingsjaren (daar hoort onderduiken ook bij) en je bent opgevoed met het idee dat Israël je veilige thuishaven is, ‘mocht het ooit weer misgaan’. Voor mij was dat niet anders. Als kind gingen we iedere zomer naar Israël. Voor mij werd Israël het land van zoete herinneringen (--)

Ik kan niet langer mee in het verhaal Dát Israël bestaat niet meer, al betwijfel ik nu of het ooit bestond. Een goede vriend die lang correspondent was in het gebied vroeg mij, toen ik hem vertelde verdriet te voelen bij zijn kritische toon, wat ik eigenlijk erger vond: dat dit allemaal gebeurde of dat híj het vertelde. Het was een onaangename vraag waar ik het antwoord helaas op kende en waar ik nog vaak aan heb moeten terugdenken.

Een deel van de mensen die mij omringen lijkt nog niet toe te zijn aan die conclusie. Of wil daar niet aan. Ze doen een appèl op mijn solidariteit, loyaliteit en sympathie voor het land en ondanks alles voel ik die. Toch kan ik niet langer mee in het verhaal van alléén toenemend antisemitisme, de gijzelaars, Hamas dat voedsel tegenhoudt en gekleurde media. Uitsluitend daarop inzoomen is een teken van niet werkelijk willen zien dat al dat andere óók gebeurt en het daarom van lieverlee ontkennen of bagatelliseren. Het is een bruut afscheid (--)

Ik moet afscheid nemen. Niet van waar ik vandaan kom, noch van mijn geschiedenis. Zelfs niet van mijn liefde voor een land dat mij ooit veiligheid beloofde. Maar wel van een blik die ooit de belofte in zich droeg mij te beschermen, maar nu anderen te veel kwaad berokkent en mij te lang heeft verblind.

Paradise schreef: ↑

28-07-2025 01:46

Of burgers verantwoordelijk mogen worden gehouden hangt bij mij af van een hoop variabelen:

- Is het individu of een groep?
- Hoe groot is die groep?
- Wat kwam die groep doen?
- Wat is er gedaan (geweld, protest, het uiting van een mening)?
- Wat is de schade voor die groep?
- Wat is het delict?

in dit geval:

- Het gaat om een flinke groep. 1600 mensen. Dat is mogelijk representatief. Als het om een steekproef gaat.
- De groep kwam op vakantie. Geen noodzakelijke reis.
- Er was protest. Meer niet. Er is geen geweld gebruikt.
- De schade voor die groep is dat ze elders vakantie moeten voeren.
- Het delict is mogelijk genocide.

Als er sprake is van genocide vind ik economische sancties jegens de gehele bevolking gerechtvaardigd. De bevolking geniet doorgaans allerlei voordelen door bij een staat te horen. Economische, culturele, beschermende. Dat is vaak ook collectief. Een bevolking collectief aanspreken bij zeer forse mensenrechtenschendingen vind ik niet meer dan logisch. De lusten, maar ook de lasten. Zeker als het een democratie betreft.

Ik keur daarbij geweld nadrukkelijk af. Maar sancties die ook gevoeld worden door 'de goeden'? Dat is dan maar zo. Het is misschien een uiterst redmiddel, maar wel onvermijdelijk wat mij betreft.

Ik vind dat het doel in dit geval de middelen heiligt.

Dat geld ook als visa voor Russen worden geweigerd.

Helder. Jouw visie. Ik kijk er anders naar.

Ladyday21 schreef: ↑

28-07-2025 11:42

@Canis mooi artikel. Het zou zo mooi zijn als dit soort stemmen de meerderheid werden en af zouden dwingen dat er weer over duurzame vrede onderhandeld zou worden. Maar zelfs dan moet de tegenpartij óók bereid zijn.

Wat een verbindend stuk is het. Je zou willen dat de leiders van alle betrokken partijen hier naar luisterden en de kansen zagen.

Frizz schreef: ↑

28-07-2025 12:15

Wat een verbindend stuk is het. Je zou willen dat de leiders van alle betrokken partijen hier naar luisterden en de kansen zagen.

Het lukt alleen als de leiders worden vervangen. Ik weet niet of het misschien af en toe ook enigszins oppertuun is, maar als je sommige oud-premiers hoort spreken dan hoopte je dat een van hen nog aan de leiding stond. Aan de andere kant is het tijdens die regeringen ook nooit tot een oplossing gekomen.
Er moet misschien gewoon een radicaal andere koers gevaren worden. Daarom vond ik het ‘emiraten-plan’ van de sheikhs in Hebron wel interessant. En als Israeli en Palestijnen in Hebron samen zouden kunnen leven, dan is er hoop. De situatie daar is echt heel triest, zoals men ook in de docu van Louis Theroux heeft kunnen zien, voor zover je het niet al lang wist hoe het er daar aan toe gaat.

Paradise schreef: ↑

28-07-2025 07:04

Ik vind het weigeren van een Israelisch trio niet kunnen. Ook niet omdat het om eten gaat. En omdat ze maar met 3 zijn.

Maar ik snap dat een protest tegen een schip ook als effect kan hebben dat mensen tot dit soort acties overgaan.

Dat is mijn zorg, en ook letterlijk onderbuikgevoel, dat ik bij die situatie rondom de cruise kreeg.

Uiteraard keur ik de leuzen die sommigen vanaf het schip scandeerden af. Maar dat mensen op vakantie gaan...?

Misschien vinden jullie het een onbenullig vergelijk, maar ik was afgelopen week ook op vakantie en heb daardoor minder gelezen en gereageerd. Ergens in mijn achterhoofd komt dan ook de vraag op of dat wel "kan". Dat gevoel wordt mede gevoed door de aanklachten en verwijten van wegkijken, goedpraten, etc. (niet alleen hier). Er was op de laatste dag een concertje van een workshopgroep dat ik bijwoonde. Een van de solisten vond het nodig om voor ze inzette "Free Palestine" te roepen. Ik vraag me dan af wat het nut is. Is dat inderdaad een verwijt of oproep aan dat kleine gezelschap mensen op vakantie? Mag ik niet op vakantie? En, by the way: zij was daar zelf ook op vakantie en niet aanwezig bij de sit-ins en andere protesten die georganiseerd werden. Had ze het dan eigenlijk tegen zichzelf? Allemaal gedachten die ik had.

En ook: in hoeverre is een Joodse Israëli die in het buitenland op vakantie gaat dan wezenlijk anders? Het is geen regering die "uitwijkt" (...) tenslotte. Het zijn burgers. Ja, ze hadden kunnen verwachten dat ze niet met open armen ontvangen zouden worden, dat hebben ze misschien ook ingecalculeerd. Maar dat maakt toch niet dat op vakantie gaan een misdaad is? Als dat schip vol Israëlische vlaggen en anti-Palestijnse spandoeken had gehangen, was het m.i. nog wat anders geweest; vrijheid van meningsuiting, maar dan kun je een tegengeluid verwachten. Die beelden zijn mij echter niet bekend. En dan vind ik de omvang van het aantal Israëli's niet relevant. Waar zou je überhaupt de grens moeten leggen? Ook dat geeft me een onaangenaam gevoel. Uiteraard kun je - terecht - stellen dat het weinig voorstelt als je het vergelijkt met oorlogsmisdaden tegen opgesloten en opgejaagde mensen. Maar dan nog vind ik het zorgelijk en niet iets waarmee "we" - in de breedste zin des woords - geholpen zijn. En, ja, ik maak me door dat soort ontwikkelingen zorgen over waar het naartoe gaat en de consequenties voor minderheidsgroepen hier in NL.

GriebusDus schreef: ↑

28-07-2025 07:43

Ik vind dat het allemaal niet zou moeten gebeuren, maar ik vind het eerlijk gezegd ook microgeneuzel in een tijd waarin minstens 100.000 mensen zijn gestorven en er voor honderdduizenden anderen de hongerdood dreigt. Er wordt voor onze ogen een genocide uitgevoerd, maar sommige forummers staren zich liever blind op gedoe in de marge.

Ja, het is lullig als je op je dure luxecruise niet mag aanmeren bij een Grieks eiland. Het is goddomme wel net even van een iets andere orde dan je zoon vasthouden die nergens terecht kan voor medische hulp en nu in je armen sterft van de honger.

Zwart.
Wit.

Maar ga lekker door met je verwijten. Top, gewoon.

72Jelle schreef: ↑

28-07-2025 07:47

Nee, mensen gaan tot dit soort acties over omdat er elke dag (!!) honderden opgesloten mensen en kinderen worden afgeknald en uitgehongerd en politici over de hele wereld te laf zijn om actie tegen dit misdadige land te ondernemen.
En dat krijgen de burgers van dat land op hun bordje. Terecht of onterecht, daar kun je hele discussies over voeren.
Maar punt blijft dat Israël zelf en onze politici hier uiteindelijk verantwoordelijk voor gehouden moeten worden. Zij veroorzaken dit ook door hun ( niet) handelen.

Edit GriebusDus zegt het beter.

Dan moeten we onszelf ook aankijken als burgers van een land dat zich passief opstelt. Wij allemaal.

72Jelle schreef: ↑

28-07-2025 08:00

En het is juist ook de enorme gevoeligheid omdat het over joodse mensen gaat, hun angst, het verleden, waar de regering van Israël zo smerig misbruik van maakt.
Die manipulatie maakt me nog bozer.

Bedenk ook even hoe dat voor Joden die de daden van de regering even afschuwelijk vinden is. Ik hoef geen meelij, maar het helpt niet - doet pijn - als er hier herhaaldelijk geoordeeld wordt wanneer (Joodse) mensen zich willen uiten over de effecten op hen en vooral hoe ze er - ongevraagd - onderdeel van gemaakt worden. Nee, ik heb geen stervend kind in mijn armen. Maar ik heb wel gehuild om de documentaire waarin Natascha van Weezel met haar moeder sprak. Altijd links en activistisch en nu gebroken. Onder meer door het handelen van de Israëlische regering dat voor veel Joodse mensen ontzettend verscheurend voelt.

Hebben jullie gehoord van het initiatief Joden zeggen Nee? De initiators hebben vanuit dat verscheurde gevoel gezegd: "Tot hier en niet verder". Het wordt een actiegroep, waar ook ik op de achtergrond aan hoop bij te dragen. Daarnáást sta ik voor het recht van minderheidsgroepen -momenteel vanwege projectie veelal de Joden - om zich uit te spreken over wat zij meemaken. Dat niet kunnen accepteren en aanhoren - ik geloof best dat dat wat inspanning vergt - zegt voor mij ook alles over projectie.

72Jelle schreef: ↑

28-07-2025 08:56

Wake voor Gaza: ‘Als de Kamer niet terugkomt voor de genocide doen wij het’

Gaza Sinds vrijdagochtend houden actievoerders een wake voor het ministerie van Buitenlandse Zaken in Den Haag. Non-stop worden de namen van gedode Palestijnen voorgelezen. „De mensen in Gaza
kunnen niet wachten.”

Mooi initiatief.

Afgelopen week ook in Utrecht - en zoals ik begreep eerder ook in andere steden - als getuigenissen namens een stad, niet willen zwijgen. Waarbij ook de namen van de mensen die op 7 oktober zijn vermoord zijn gelezen. Mooi en verbindend. Al vrees ik dat onze regering er weinig van oppikt. Ik verwees in een eerdere post met "uitgeweken" naar een ander tijdperk, maar bedenk me dat het in zekere zin nu ook geldt. Al maakt locatie duidelijk niet uit voor het niet thuis geven. Desalniettemin goed dat burgers zich op verschillende manieren laten horen, hopelijk versterkt dat zich onderling verder.

Ladyday21 schreef: ↑

28-07-2025 11:42

@Canis mooi artikel. Het zou zo mooi zijn als dit soort stemmen de meerderheid werden en af zouden dwingen dat er weer over duurzame vrede onderhandeld zou worden. Maar zelfs dan moet de tegenpartij óók bereid zijn.

Zeker. Maar veel meer dan die stemmen delen, verder verspreiden, kan ik niet doen.

Ja, verschrikkelijk dat de Israëlische regering antisemitisme aangrijpt om te manipuleren. Het grootste gedeelte van de regering daar ís verschrikkelijk. Daar is zo een beetje iedereen hier het wel over eens.
Maar het zou schelen als er geen mensen vermoord werden door ze in de fik te steken. Dat er geen antisemitische aanvallen en bedreigingen zouden zijn. Zodat daar niet mee gemanipuleerd kan worden.. En die zijn er wel helaas. Wereldwijd. Veel.

In Canada bijvoorbeeld.

https://globalnews.ca/news/11168325/ant ... nvictions/

Mooi initiatief, Joden Zeggen Nee.
Ik schrik dan wel van hoe weinig de petitie tot nu toe hebben ondertekend.

Sharing* schreef: ↑

28-07-2025 12:05

Deze column in Trouw vandaag: www.trouw.nl/opinie/ik-kan-niet-meer-do ... bd7323e71/

Met een abo. zie ik niet of het artikel achter een betaalmuur zit, dus alleen enkele alinea's en niet het geheel.

[Knip]

Precies het perspectief dat ik - en ik denk enkele anderen - hier meermaals heb gepoogd naar voren te brengen, maar waarbij een deel van het verscheurde en pijnlijke gevoel volgens sommigen lijkt te worden beschouwd als irrelevant in het grotere geheel, aandacht afleiden, microgeneuzel, blindstaren en het bos in leiden.

Maar goed, soms helpt het als een "buitenstaander" het zegt.

Frizz schreef: ↑

28-07-2025 13:02

Mooi initiatief, Joden Zeggen Nee.
Ik schrik dan wel van hoe weinig de petitie tot nu toe hebben ondertekend.

1853 van ca. 35.000? Een betere respons dan 100.000 uit 18 miljoen (demonstratie Trek de rode lijn), dus ook maar net hoe je het bekijkt...

Net als in de rest van NL zullen er Joden zijn die zich niet op deze wijze uit willen spreken én waarschijnlijk ook Joden die linkser georiënteerd zijn en zich al aansloten bij andere initiatieven. Ik zie ook liever een zo breed mogelijk gedrageb initiatief, maar de Extinction Rebellion- en sit-inners die ik ken heb ik ook met geen woord gehoord over de rode lijn. Terwijl ze in de kern hetzelfde willen, denk ik.

canis-felis schreef: ↑

28-07-2025 12:30

Dat is mijn zorg, en ook letterlijk onderbuikgevoel, dat ik bij die situatie rondom de cruise kreeg.

Uiteraard keur ik de leuzen die sommigen vanaf het schip scandeerden af. Maar dat mensen op vakantie gaan...?

Misschien vinden jullie het een onbenullig vergelijk, maar ik was afgelopen week ook op vakantie en heb daardoor minder gelezen en gereageerd. Ergens in mijn achterhoofd komt dan ook de vraag op of dat wel "kan". Dat gevoel wordt mede gevoed door de aanklachten en verwijten van wegkijken, goedpraten, etc. (niet alleen hier). Er was op de laatste dag een concertje van een workshopgroep dat ik bijwoonde. Een van de solisten vond het nodig om voor ze inzette "Free Palestine" te roepen. Ik vraag me dan af wat het nut is. Is dat inderdaad een verwijt of oproep aan dat kleine gezelschap mensen op vakantie? Mag ik niet op vakantie? En, by the way: zij was daar zelf ook op vakantie en niet aanwezig bij de sit-ins en andere protesten die georganiseerd werden. Had ze het dan eigenlijk tegen zichzelf? Allemaal gedachten die ik had.

En ook: in hoeverre is een Joodse Israëli die in het buitenland op vakantie gaat dan wezenlijk anders? Het is geen regering die "uitwijkt" (...) tenslotte. Het zijn burgers. Ja, ze hadden kunnen verwachten dat ze niet met open armen ontvangen zouden worden, dat hebben ze misschien ook ingecalculeerd. Maar dat maakt toch niet dat op vakantie gaan een misdaad is? Als dat schip vol Israëlische vlaggen en anti-Palestijnse spandoeken had gehangen, was het m.i. nog wat anders geweest; vrijheid van meningsuiting, maar dan kun je een tegengeluid verwachten. Die beelden zijn mij echter niet bekend. En dan vind ik de omvang van het aantal Israëli's niet relevant. Waar zou je überhaupt de grens moeten leggen? Ook dat geeft me een onaangenaam gevoel. Uiteraard kun je - terecht - stellen dat het weinig voorstelt als je het vergelijkt met oorlogsmisdaden tegen opgesloten en opgejaagde mensen. Maar dan nog vind ik het zorgelijk en niet iets waarmee "we" - in de breedste zin des woords - geholpen zijn. En, ja, ik maak me door dat soort ontwikkelingen zorgen over waar het naartoe gaat en de consequenties voor minderheidsgroepen hier in NL.

Onbenullig? Het is toch te gek voor woorden dat jij je zou moeten afvragen of je wel op vakantie kan/mag? Is er iemand hier die niet op vakantie gaat uit solidariteit met Gaza?

canis-felis schreef: ↑

28-07-2025 12:35

Dan moeten we onszelf ook aankijken als burgers van een land dat zich passief opstelt. Wij allemaal.

Ja, daar schaam ik me ook kapot over. Dat de Tweede Kamer niet van reces terug wil komen om verdergaande maatregelen te bespreken. Het uiterst rechtse smaldeel is tegen, VVD en CDA hebben gewoon niet eens gereageerd.

canis-felis schreef: ↑

28-07-2025 12:30

Dat is mijn zorg, en ook letterlijk onderbuikgevoel, dat ik bij die situatie rondom de cruise kreeg.

Uiteraard keur ik de leuzen die sommigen vanaf het schip scandeerden af. Maar dat mensen op vakantie gaan...?

Misschien vinden jullie het een onbenullig vergelijk, maar ik was afgelopen week ook op vakantie en heb daardoor minder gelezen en gereageerd. Ergens in mijn achterhoofd komt dan ook de vraag op of dat wel "kan". Dat gevoel wordt mede gevoed door de aanklachten en verwijten van wegkijken, goedpraten, etc. (niet alleen hier). Er was op de laatste dag een concertje van een workshopgroep dat ik bijwoonde. Een van de solisten vond het nodig om voor ze inzette "Free Palestine" te roepen. Ik vraag me dan af wat het nut is. Is dat inderdaad een verwijt of oproep aan dat kleine gezelschap mensen op vakantie? Mag ik niet op vakantie? En, by the way: zij was daar zelf ook op vakantie en niet aanwezig bij de sit-ins en andere protesten die georganiseerd werden. Had ze het dan eigenlijk tegen zichzelf? Allemaal gedachten die ik had.

En ook: in hoeverre is een Joodse Israëli die in het buitenland op vakantie gaat dan wezenlijk anders? Het is geen regering die "uitwijkt" (...) tenslotte. Het zijn burgers. Ja, ze hadden kunnen verwachten dat ze niet met open armen ontvangen zouden worden, dat hebben ze misschien ook ingecalculeerd. Maar dat maakt toch niet dat op vakantie gaan een misdaad is? Als dat schip vol Israëlische vlaggen en anti-Palestijnse spandoeken had gehangen, was het m.i. nog wat anders geweest; vrijheid van meningsuiting, maar dan kun je een tegengeluid verwachten. Die beelden zijn mij echter niet bekend. En dan vind ik de omvang van het aantal Israëli's niet relevant. Waar zou je überhaupt de grens moeten leggen? Ook dat geeft me een onaangenaam gevoel. Uiteraard kun je - terecht - stellen dat het weinig voorstelt als je het vergelijkt met oorlogsmisdaden tegen opgesloten en opgejaagde mensen. Maar dan nog vind ik het zorgelijk en niet iets waarmee "we" - in de breedste zin des woords - geholpen zijn. En, ja, ik maak me door dat soort ontwikkelingen zorgen over waar het naartoe gaat en de consequenties voor minderheidsgroepen hier in NL.

Het verschil tussen met met een Joodse achtergrond en Israeli vind ik wel van belang.

Ik weet niet of we er niet mee geholpen zijn. Israeli zijn in staat om thuis druk uit te oefenen.

En de grootte van een groep is inderdaad gevoelsmatig. Maar goed, ik ben erop tegen dat individuen of kleine groepjes worden geweerd uit een restaurant, zoals eerder in een voorbeeld werd aangehaald.
Maar ik kan me goed voorstellen dat een restaurant of een hotel een grote groep Israeli op dit moment weigert. Dat je weigert je hotel te verhuren waarbij het hele hotel wordt ingenomen door Israeli.

Maar nogmaals: het gevaar dat dit verschuift en andere vormen gaat aannemen is groot inderdaad.

Nog wat vragen: mag een Palestijnse restauranthouder Israelische vakantievierders (burgers) weigeren? Of hoe begrijpelijk is dat?

En toch maar een Godwin: was het acceptabel geweest voor Nederlanders om Duitse vakantievierders in 1942 te weigeren? Of die met de nek aan te kijken?

Op de laatste zaken heb ik zelf niet direct het antwoord. Maar ik begrijp dat soort sentiment in ieder geval wel.

Ladyday21 schreef: ↑

28-07-2025 14:30

Onbenullig? Het is toch te gek voor woorden dat jij je zou moeten afvragen of je wel op vakantie kan/mag? Is er iemand hier die niet op vakantie gaat uit solidariteit met Gaza?

Nee hoor, ik bedoelde juist dat het misschien een onbenullige gedachtekronkel is. Maar hij is er dus wel. En dus ook m.b.t. zo'n soliste die dan moet roepen.

Overigens tijdens mijn vakantie ook nog wel met het onderwerp en mijn beleving ervan bezig geweest, los van die kreet. Ik heb ook een mooi gesprek met iemand gehad. Zij is zelf niet Joods, maar heeft wel meerdere Joodse collega's en vrienden en voelt daarin in zekere zin ook de verscheurdheid die bijv ik ook voel. Sterkte me in de gedachte om het serieus te nemen en door te gaan er ook artistiek uiting aan te geven.

En ermee samenhangend: zou het acceptabel zijn om Israelische sportteams en sporters tijdelijk te weigeren op sportevenementen?

Of Israelische zangers op het Songfestival?

GriebusDus schreef: ↑

28-07-2025 14:35

Ja, daar schaam ik me ook kapot over. Dat de Tweede Kamer niet van reces terug wil komen om verdergaande maatregelen te bespreken. Het uiterst rechtse smaldeel is tegen, VVD en CDA hebben gewoon niet eens gereageerd.

Maar mensen hier die óók van gedachten wisselen over een hovenier - waarbij volgens mij geen onvertogen woord t.a.v. die persoon gevallen is - blijkbaar niet?

Tsja binnen Israël heb je wegen die verboden zijn voor Palestijnen. Dus qua weigeren eerder andersom schat ik in.

Paradise schreef: ↑

28-07-2025 14:55

En ermee samenhangend: zou het acceptabel zijn om Israelische sportteams en sporters tijdelijk te weigeren op sportevenementen?

Of Israelische zangers op het Songfestival?

Als iedereen Poetin zo afschuwelijk vindt en daarmee ook Nethanyahu, dan ja. Gelijke behandeling. Al is het verschrikkelijk voor het individu.