Viva zoekt
alle pijlers
Brak jij met je familie?
vrijdag 19 september 2014 om 11:39
Soms is het goed om - al dan niet tijdelijk - te breken met je familie. Heb jij met ze gebroken, een tijdje minder contact gehad of hik je er tegenaan? Dan zou ik je graag willen spreken voor een mooi artikel in VIVA. Anoniem is mogelijk. Mail naar jessica@viva.nl.
donderdag 9 oktober 2014 om 20:13
Ik heb het juist met het feit dat ik niks van mijn moeder hoor, en dat als ik thuis en het nooit gezellig is, ik probeer dus zo min mogelijk contact te hebben. Ik heb drie jaar geleden last gekregen van angsten, paniekaanvallen, en de enige die er voor me was, was mijn vriend.... mijn moeder accepteert hem ook al niet.. nou goed ik weet niet of dit interessant is?
Doe maar normaal, doe je al gek genoeg 
maandag 24 november 2014 om 10:31
Wegens persoonlijke omstandigheden recent verhuisd. En omdat ik toch ging verhuizen, koos ik een nieuwe stek zo ver mogelijk van mijn familie. Zodat ik niet meer eventjes gebeld kan worden om een boodschapje voor mijn moeder te doen, die vijf minuten lopen van een groot winkelcentrum woont en het vertikt om met haar rollator daarheen te wandelen, terwijl ik ruim een half uur moest rijden voor ik bij haar was. Een scootmobiel was ook geen optie. Ze is te ijdel.
Maar dat is niet het enige. Ze was een rotmoeder. We, vijf kinderen ook nog, zijn goed verzorgd, we kregen te eten en te drinken, schone kleren en woonden in een warm huis. Maar zij was totaal ongeschikt om kinderen op te voeden. Ze speelde ons tegen elkaar uit, zodat we niet tegen haar zouden samenspannen. We hebben allemaal een bloedhekel aan elkaar, we haten die vrouw die ons baarde, maar niemand durft haar definitief de rug toe te keren, al heeft iedereen het wel eens voor korte of langere tijd geprobeerd.
Nu woon ik ruim anderhalf uur rijden van haar vandaan. Ik heb haar geen adreswijziging gestuurd. Het geeft rust. Maar nog niet helemaal. Die verrekte navelstreng... ik voel me geregeld "schuldig". En ik besef dat ik pas echt van haar los zal zijn als ze dood is. Maar ja, ze is nu bijna 89 en wordt waarschijnlijk 105. Het blijft maar leven. Mijn allerdierbaarste verloor ik in een paar maanden aan een rotziekte. Zij is er nog. Ik kan haar niet meer zien.
Ersza
Maar dat is niet het enige. Ze was een rotmoeder. We, vijf kinderen ook nog, zijn goed verzorgd, we kregen te eten en te drinken, schone kleren en woonden in een warm huis. Maar zij was totaal ongeschikt om kinderen op te voeden. Ze speelde ons tegen elkaar uit, zodat we niet tegen haar zouden samenspannen. We hebben allemaal een bloedhekel aan elkaar, we haten die vrouw die ons baarde, maar niemand durft haar definitief de rug toe te keren, al heeft iedereen het wel eens voor korte of langere tijd geprobeerd.
Nu woon ik ruim anderhalf uur rijden van haar vandaan. Ik heb haar geen adreswijziging gestuurd. Het geeft rust. Maar nog niet helemaal. Die verrekte navelstreng... ik voel me geregeld "schuldig". En ik besef dat ik pas echt van haar los zal zijn als ze dood is. Maar ja, ze is nu bijna 89 en wordt waarschijnlijk 105. Het blijft maar leven. Mijn allerdierbaarste verloor ik in een paar maanden aan een rotziekte. Zij is er nog. Ik kan haar niet meer zien.
Ersza
Quod erit
