Werk & Studie
alle pijlers
1 jr naar het buitenland met kinders, alleen als...
donderdag 5 juni 2008 om 11:04
Mijn man heeft een aanbieding gekregen om een jaar in het buitenland te gaan werken.
Dit betekent voor hem betere mogelijkheden tav persoonlijke ontwikkeling, carriere en een (veel) beter salaris.
Dit betekent voor mij dat ik mijn baan op moet zeggen. Ik heb geen topbaan en twijfel al een tijdje of ik niet zal gaan solliciteren, dus dat is geen hindernis.
Wel hebben we 2 kinderen die hier natuurlijk gewend zijn, vriendjes hebben etc. Voor hen, vooral voor de oudste, zal het denk ik best moeilijk zijn.
Ik vind het een moeilijke beslissing, gaan of niet gaan. Om het wat meer op een rij te krijgen hoop ik dat jullie antwoord willen geven op de volgende 2 vragen
Wat zou jij doen? en Wanneer is het voor jou "an offer you can't refuse" ?
Dit betekent voor hem betere mogelijkheden tav persoonlijke ontwikkeling, carriere en een (veel) beter salaris.
Dit betekent voor mij dat ik mijn baan op moet zeggen. Ik heb geen topbaan en twijfel al een tijdje of ik niet zal gaan solliciteren, dus dat is geen hindernis.
Wel hebben we 2 kinderen die hier natuurlijk gewend zijn, vriendjes hebben etc. Voor hen, vooral voor de oudste, zal het denk ik best moeilijk zijn.
Ik vind het een moeilijke beslissing, gaan of niet gaan. Om het wat meer op een rij te krijgen hoop ik dat jullie antwoord willen geven op de volgende 2 vragen
Wat zou jij doen? en Wanneer is het voor jou "an offer you can't refuse" ?
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
donderdag 5 juni 2008 om 11:11
Had je niet eerder een topic geopend over dat je man graag weg wilde en jij absoluut niet (want hij krijgt altijd wat hij wil)?
Grappig om nu te horen dat je er nog eens rustig over hebt nagedacht en het nu toch overweegt!
Als jij al niet blij bent met je baan en iets anders wilde, zou dat voor mij zeker een stimulans zijn om wel te gaan. Het was toch naar de Antillen? Mij lijkt het fantastisch om daar een jaar heen te gaan! Als mijn eerste gedachte klopt (en jij dat andere topic hebt geopend) zijn je kinderen nog in de lagere school-leeftijd, toch? Dat lijkt mij juist een hele goede leeftijd om met ze weg te gaan.
Grappig om nu te horen dat je er nog eens rustig over hebt nagedacht en het nu toch overweegt!
Als jij al niet blij bent met je baan en iets anders wilde, zou dat voor mij zeker een stimulans zijn om wel te gaan. Het was toch naar de Antillen? Mij lijkt het fantastisch om daar een jaar heen te gaan! Als mijn eerste gedachte klopt (en jij dat andere topic hebt geopend) zijn je kinderen nog in de lagere school-leeftijd, toch? Dat lijkt mij juist een hele goede leeftijd om met ze weg te gaan.
donderdag 5 juni 2008 om 11:17
donderdag 5 juni 2008 om 11:18
Hoi Lolapoeza,
Ik ben toen ik klein was een aantal keer met mijn ouders verhuisd naar het buitenland. In totaal 3 keer tussen mijn 9de en 16de jaar. Ik vond het vreselijk en heb er veel last van gehad.
Uit mijn vertrouwde leven gehaald te worden waar ik me thuisvoelde en een sociaal leven had, naar een land waar ik de taal niet sprak, school moeilijk kon volgen, daardoor moeite had met vrienden maken.
Ik heb mezelf beloofd daarom nooit hetzelfde met mijn kinderen te doen.
Ik ben toen ik klein was een aantal keer met mijn ouders verhuisd naar het buitenland. In totaal 3 keer tussen mijn 9de en 16de jaar. Ik vond het vreselijk en heb er veel last van gehad.
Uit mijn vertrouwde leven gehaald te worden waar ik me thuisvoelde en een sociaal leven had, naar een land waar ik de taal niet sprak, school moeilijk kon volgen, daardoor moeite had met vrienden maken.
Ik heb mezelf beloofd daarom nooit hetzelfde met mijn kinderen te doen.
donderdag 5 juni 2008 om 11:31
Zo zie je maar, ieder kind is anders natuurlijk.
Ik weet wel dat ik toen enthousiast aan het avontuur begon, maar dat het zo tegenviel, dat ik er heel erg ongelukkig van werd en later ook last van bleef hebben.
Je kent je eigen kind het beste en weet vast of dit een juiste stap voor ze is.
Mijn kind zou ik het niet aandoen. Hij is net zo gevoelig als zijn moeder, jammergenoeg.
Ik weet wel dat ik toen enthousiast aan het avontuur begon, maar dat het zo tegenviel, dat ik er heel erg ongelukkig van werd en later ook last van bleef hebben.
Je kent je eigen kind het beste en weet vast of dit een juiste stap voor ze is.
Mijn kind zou ik het niet aandoen. Hij is net zo gevoelig als zijn moeder, jammergenoeg.
donderdag 5 juni 2008 om 11:32
Ik heb in mijn omgeving eigenlijk geen referentie. Wij kennen niemand die een internationale carriere heeft, of kind is van ouders die dat doen / gedaan hebben.
Het aanbod is voor amerika, in een grote stad, dus niet de rimboe ofzo.
Ik vraag me ook af of ik dan voor een internationale school of een buurt school moet kiezen.
En wat ga ik dan doen? Brownies bakken met de andere stay at home moms?
Het aanbod is voor amerika, in een grote stad, dus niet de rimboe ofzo.
Ik vraag me ook af of ik dan voor een internationale school of een buurt school moet kiezen.
En wat ga ik dan doen? Brownies bakken met de andere stay at home moms?
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
donderdag 5 juni 2008 om 11:36
ha, toevallig, wij gaan eind dit jaar voor ongeveer 2 jaar naar Singapore voor mijn man's werk. ik werk nu niet, dus dat is geen beletsel, en dochterlief is dan net 1.
Mijn grootouders zijn ook 4 aar in azie geweest toen mijnnvader tussen de 7 en de 11 was. Die hebben echt de tijd van hun leven gehad, en de kinderen ook!
ik denk dat als kinderen klein zijn (onder de 10 zeg maar) dat ze dan vrij makkelijk wennen op een nieuwe plek. Zo tussen je 10de en je 16de "wortel" je op een plaats. In die periode zou ik zelf dan ook niet gaan verhuizen met een kind.
Mijn grootouders zijn ook 4 aar in azie geweest toen mijnnvader tussen de 7 en de 11 was. Die hebben echt de tijd van hun leven gehad, en de kinderen ook!
ik denk dat als kinderen klein zijn (onder de 10 zeg maar) dat ze dan vrij makkelijk wennen op een nieuwe plek. Zo tussen je 10de en je 16de "wortel" je op een plaats. In die periode zou ik zelf dan ook niet gaan verhuizen met een kind.
donderdag 5 juni 2008 om 11:41
Het lukte me niet, zelfs toen ik 9 was, om er een sociaal leven op te bouwen. De mentaliteit, het hele leven was er anders. De kinderen daar begrepen mij niet en ik hen niet en dat was niet alleen door de taal.
Ook vond ik school erg moeilijk. Ik had al wel alledrie de keren taalles in Nederland gevolgd, maar alle lessen zomaar volgen ging haast niet. Ik was gewend goed te zijn op school en vond het moeilijk te verteren dat ik het slecht deed daar.
De eerste keer dat wij verhuisden met het gezin was overigens ook naar Amerika, New York om precies te zijn. Was een enorme stap. Wat misschien wel een verschil maakte, is dat we steeds voor 3 jaar weggingen i.p.v. 1 jaar zoals bij jullie.
Ook vond ik school erg moeilijk. Ik had al wel alledrie de keren taalles in Nederland gevolgd, maar alle lessen zomaar volgen ging haast niet. Ik was gewend goed te zijn op school en vond het moeilijk te verteren dat ik het slecht deed daar.
De eerste keer dat wij verhuisden met het gezin was overigens ook naar Amerika, New York om precies te zijn. Was een enorme stap. Wat misschien wel een verschil maakte, is dat we steeds voor 3 jaar weggingen i.p.v. 1 jaar zoals bij jullie.
donderdag 5 juni 2008 om 11:43
donderdag 5 juni 2008 om 11:45
Ikzelf ben zelfstandig op 16 jarige leeftijd naar het buitenland gegaan, vond het helemaal geweldig! Heb echt 'het reisvirus' te pakken gekregen
Verder zijn mijn oom, tante en neefjes (toen 5, 8 en 10) een jaar naar Boston geweest. Zij hebben hiervan genoten, hebben het echt gebruikt als een manier om ook als gezin samen te groeien. Hebben veel gezien en gedaan daar. De kinderen gingen naar een lokale school en dat ging prima, kinderen kunnen zich juist uitstekend aanpassen en communiceren zonder woorden is mijn ervaring Maar hier geldt inderdaad dat het wel afhankelijk is van het kind, dit kun je zelf het beste beoordelen.
Verder zijn er genoeg mogelijkheden om jezelf daar ook verder te ontplooien, zeker in een grote stad. Je kunt denken aan vrijwilligerswerk, maar ook aan het volgen van een cursus/studie op bijvoorbeeld een community college. Als je bijvoorbeeld altijd al een cursus literatuur of fotografie hebt willen doen, dan zou dat een mooie gelegenheid zijn. Leer je ook gelijk meer mensen kennen. Sporten is er ook altijd een goede manier om aansluiting te vinden is mijn ervaring.
Persoonlijk zou ik zeker gaan, omdat ik het juist zou zien als een mooie ervaring die ik mijn kinderen niet zou willen ontzeggen. En daarbij, als het echt niet goed gaat, zou je altijd kunnen besluiten om eerder terug naar Nederland te gaan, het gaat immers maar om een jaar, dat is zo voorbij en met het hogere salaris e.d. heb je daar misschien wel wat ruimte voor.
Succes met de keuze!
Verder zijn mijn oom, tante en neefjes (toen 5, 8 en 10) een jaar naar Boston geweest. Zij hebben hiervan genoten, hebben het echt gebruikt als een manier om ook als gezin samen te groeien. Hebben veel gezien en gedaan daar. De kinderen gingen naar een lokale school en dat ging prima, kinderen kunnen zich juist uitstekend aanpassen en communiceren zonder woorden is mijn ervaring
Maar hier geldt inderdaad dat het wel afhankelijk is van het kind, dit kun je zelf het beste beoordelen.Verder zijn er genoeg mogelijkheden om jezelf daar ook verder te ontplooien, zeker in een grote stad. Je kunt denken aan vrijwilligerswerk, maar ook aan het volgen van een cursus/studie op bijvoorbeeld een community college. Als je bijvoorbeeld altijd al een cursus literatuur of fotografie hebt willen doen, dan zou dat een mooie gelegenheid zijn. Leer je ook gelijk meer mensen kennen. Sporten is er ook altijd een goede manier om aansluiting te vinden is mijn ervaring.
Persoonlijk zou ik zeker gaan, omdat ik het juist zou zien als een mooie ervaring die ik mijn kinderen niet zou willen ontzeggen. En daarbij, als het echt niet goed gaat, zou je altijd kunnen besluiten om eerder terug naar Nederland te gaan, het gaat immers maar om een jaar, dat is zo voorbij en met het hogere salaris e.d. heb je daar misschien wel wat ruimte voor.
Succes met de keuze!
donderdag 5 juni 2008 om 11:50
Ik ben ook meegegaan met mn vriend en woon nu in Frankrijk. Heb dochtertje van bijna 3 en die doet het prima hier. Ik ben ook mijn werk opgegeven en ik had een eigenzaak ( was free lancer en dat liep heel goed)
Ik had goed nagedacht en wilde zelf niet meer zo'n carriere maken. Ik heb er nog steeds geen spijt van, hoewel ik mijn werk wel mis, maar ik kan altijd hier nog wat proberen op te zetten als ik echt wil ( is wel moeilijk hier maar goed, waar een wil is...)
Ik ben zelf nogal makkelijk qua contacten. Heb snel mensen om me heen, praat makkelijk enz. Mijn dochter ook, die gaat altijd wel even buurten bij andere kindjes. Ik zag de hele verhuizing ook als een leuk spannend avontuur. Heb wel met mn vriend afgesproken dat als ik na een jaar niet kon wennen, dat het bespreekbaar moest zijn om terug te gaan. Maar dat merk je vanzelf wel. Bedoel, als jij het niet naar je zin hebt en hij ziet je elke dag wegkwijnen dan zal hij toch ook wel zien dat het niet een goede beslissing is geweest.
Denk er goed over na of jij ook makkelijk bent. Je bent namelijk wel alleen. Ook met de taal, je vriend werkt en jij moet alles oplossen. Dat vind ik dus heel moeilijk omdat mijn frans nog niet zo best is :-)
Nou goed, heel verhaal al. Als je wilt mailen stuur je maar ff een berichtje maar dr zijn er meer met ervaring denk ik hier.
Sterkte! Het kan echt een hele leuk ervaring en verrijking zijn. Ook voor je kinderen, want die passen zich ( over het algemeen) goed aan. Zeker als jij ook lekker in je vel zit!
Ik had goed nagedacht en wilde zelf niet meer zo'n carriere maken. Ik heb er nog steeds geen spijt van, hoewel ik mijn werk wel mis, maar ik kan altijd hier nog wat proberen op te zetten als ik echt wil ( is wel moeilijk hier maar goed, waar een wil is...)
Ik ben zelf nogal makkelijk qua contacten. Heb snel mensen om me heen, praat makkelijk enz. Mijn dochter ook, die gaat altijd wel even buurten bij andere kindjes. Ik zag de hele verhuizing ook als een leuk spannend avontuur. Heb wel met mn vriend afgesproken dat als ik na een jaar niet kon wennen, dat het bespreekbaar moest zijn om terug te gaan. Maar dat merk je vanzelf wel. Bedoel, als jij het niet naar je zin hebt en hij ziet je elke dag wegkwijnen dan zal hij toch ook wel zien dat het niet een goede beslissing is geweest.
Denk er goed over na of jij ook makkelijk bent. Je bent namelijk wel alleen. Ook met de taal, je vriend werkt en jij moet alles oplossen. Dat vind ik dus heel moeilijk omdat mijn frans nog niet zo best is :-)
Nou goed, heel verhaal al. Als je wilt mailen stuur je maar ff een berichtje maar dr zijn er meer met ervaring denk ik hier.
Sterkte! Het kan echt een hele leuk ervaring en verrijking zijn. Ook voor je kinderen, want die passen zich ( over het algemeen) goed aan. Zeker als jij ook lekker in je vel zit!
donderdag 5 juni 2008 om 11:51
donderdag 5 juni 2008 om 11:57
Ha Lolapoeza, Hier geen eigen ervaring maar wel de ervaring van collega's van Meneerdekees die voor hun werk veel in het buitenland hebben gezeten (voor MdK en ik is het dus over een paar jaar ook een optie, vandaar) Hun ervaring is dat een internationale school het beste werkt voor de kinderen, zo hoeven ze niet elke keer een andere taal te leren en de andere kinderen zijn ook expats, doordat ze in het zelfde schuitje zitten maken ze makkelijker contact. Omdat het voor deze collega's vaker en langer voorkomt zitten de kinderen in NL ook gewoon op een internationale school.
donderdag 5 juni 2008 om 12:13
Ik zou gaan, nu kan je makkelijk weg, als jij straks een baan hebt waarin je het wel naar je zin hebt, zal je daar veel meer problemen mee hebben.
Mijn man heeft ook een baan waarbij we naar het buitenland kunnen. Omdat we niet goed kunnen overzien hoe groot de impact op onze kinderen (3, 7, 9 en 11) zal zijn, hebben we altijd gezegd dat we voor een eerste uitzending in de buurt van een Europese luchthaven willen zitten. Kan je altijd binnen een dag weer terug zijn als het niet lukt, vooral omdat onze oudste nogal een gebruiksaanwijzing heeft en hier thuis een groepje hulpverleners om zich heen heeft. Helaas ziet het er de laatste tijd meer naar uit dat ze mijn man in India nodig hebben. Hijzelf is niet zo'n ondernemer, en denkt het voorlopig te kunnen redden met op en neer reizen. Mocht dat hem toch te zwaar worden en blijkt er voor de oudste in India goede begeleiding te krijgen, dan lijkt het me een hele uitdaging om mee te gaan. De kinderen denken daar trouwens anders over, die willen gewoon bij hun vriendjes blijven.
Mijn man heeft ook een baan waarbij we naar het buitenland kunnen. Omdat we niet goed kunnen overzien hoe groot de impact op onze kinderen (3, 7, 9 en 11) zal zijn, hebben we altijd gezegd dat we voor een eerste uitzending in de buurt van een Europese luchthaven willen zitten. Kan je altijd binnen een dag weer terug zijn als het niet lukt, vooral omdat onze oudste nogal een gebruiksaanwijzing heeft en hier thuis een groepje hulpverleners om zich heen heeft. Helaas ziet het er de laatste tijd meer naar uit dat ze mijn man in India nodig hebben. Hijzelf is niet zo'n ondernemer, en denkt het voorlopig te kunnen redden met op en neer reizen. Mocht dat hem toch te zwaar worden en blijkt er voor de oudste in India goede begeleiding te krijgen, dan lijkt het me een hele uitdaging om mee te gaan. De kinderen denken daar trouwens anders over, die willen gewoon bij hun vriendjes blijven.
donderdag 5 juni 2008 om 12:25
pomodori, het is inderdaad de sociale aansluiting waar ik me ten opzichte van mijn oudste wel wat zorgen over maak. Ik hoop dat het op een internationale school wat makkelijker gaat.
Ik moet er inderdaad rekening mee houden dat ik daar de meeste dingen zelf moet regelen. Mijn man werkt nu al veel, dat wordt daar niet minder natuurlijk.
Ik moet zeggen dat ik het lastig vind om 100% economisch afhankelijk te zijn. Ik heb nu een parttime baan, maar ik lever toch een bijdrage. Niet dat mijn man ooit moeilijk doet over dat soort zaken, maar om niks meer op mn eigen bankrekening te krijgen... Ik hoef mij voor hem waarschijnlijk helemaal niet te verantwoorden over wat ik uitgeef, maar ik zou dat zelf denk ik wel zo voelen.
Ik moet er inderdaad rekening mee houden dat ik daar de meeste dingen zelf moet regelen. Mijn man werkt nu al veel, dat wordt daar niet minder natuurlijk.
Ik moet zeggen dat ik het lastig vind om 100% economisch afhankelijk te zijn. Ik heb nu een parttime baan, maar ik lever toch een bijdrage. Niet dat mijn man ooit moeilijk doet over dat soort zaken, maar om niks meer op mn eigen bankrekening te krijgen... Ik hoef mij voor hem waarschijnlijk helemaal niet te verantwoorden over wat ik uitgeef, maar ik zou dat zelf denk ik wel zo voelen.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
