Carrière en kinderen; onmogelijke combi?

Hoi!



Ik denk dat je met 4 dagen werken ook prima carriere kunt maken. Veel bedrijven vinden 4 dagen werken zelf prima, terwijl ze met 3 vaak minder blij zouden zijn.



Als jij en je partner er voor zouden kiezen om elk een andere vrije dag te nemen, dan zou je kindje maar 3 dagen naar de opvang hoeven...

De algemene mening is een beetje de volgende:

Als je helemaal thuisblijft dan ben je niet feministisch en ga je terug in de tijd.

Als je 4 of zelfs 5 dagen werkt, ben je geen goede moeder.

Dus het beste is dat je 3 dagen werkt zodat je niet in zo'n klein wereldje leeft en je bent een goede moeder.

Heb jij wat met de algemene mening te maken?

Ik word altijd een beetje moe van mensen die vinden dat je geen goede moeder bent als je 4 of 5 dagen in de week werkt.

Je kunt er natuurlijk ook voor zorgen dat je een goed voorbeeld wordt voor al die carrierevrouwen/moeders.



Ik heb zelf ook geen kinderen omdat ik er a. niet mee bezig ben en b. omdat meneer ze niet wil de komende tig jaar. Ik weet wel dat ik 5 dagen in de week wil blijven werken. In mijn sector valt weinig carriere op te bouwen, maar wie weet.

Ik krijg het keer op keer te horen. Nu kan je echt nog geen kinderen krijgen hoor, want je staat net aan het begin van je carrière ! Die ik dus zou moeten opgeven vanaf het moment dat ik zwanger ben!

Ik vind het belachelijk, maar wat weet ik ervan. Ik heb nog geen kinderen en ben jong. Dus weet ik niks??

Iemand advies?





Ik vind dat kinderen krijgen een kwestie is tussen jou en je man. Wat maakt jou het uit wat anderen ervan vinden? Ik denk dat je prima vier dagen kunt werken en een carriere kunt hebben als je gemotiveerd bent. Waarom ben je daar zo onzeker over?

Ik denk dat het best kan hoor, maar dat het afhangt van je eigen instelling. Ik heb een aantal collega's met kinderen. Bij een paar merk je daar niks van, behalve als ze er op een leuke manier over vertellen natuurlijk. Bij een paar anderen word ik er gek van. Maar dat komt met name omdat die hun kinderen niet los kunnen laten als ze op het werk zijn. Ze willen altijd direct beschikbaar zijn, dus gaat regelmatig de telefoon tijdens vergaderingen en besprekingen, en moet ik wachten terwijl besproken wordt of zoonlief nou wel of niet op de spelcomputer mag/een koekje mag/etc. Als een kind een proefwerk moet maken oid, moeten ze ook eerder naar huis, want, ja, dan moet ie meteen zijn verhaal kwijt kunnen. Als je zo'n moeder wilt zijn, is het wel lastig te combineren met een goede baan. Als je echter in staat bent om je kinderen een beetje meer los te laten, is dat anders. Als jij het prima vind dat ze hun verhaal twee uur later aan je vertellen, je alleen kunnen bellen als er echt iets is (ongeval, ziek etc), je ze aan hun vader en soms een oppas over durft te laten (wat automatisch betekent dat dingen nou eenmaal anders gaan dan jij exact in je hoofd had), dan denk ik dat het geen probleem hoeft te zijn. Er stond laatst een mooi verhaal in Viva over dat flexibel zijn zo veel kan schelen in dit soort situaties, misschien kun je dat nog ergens vinden.

En wat anderen er van vinden, tja, je doet het toch nooit goed. Als je niet werkt ben je ouderwets, als je 1/2/3 dagen werkt doe je je werk niet goed, als je 4/5 dagen werkt ben je geen goede moeder, en als je geen kinderen neemt ben je egoistisch. Ik zou gewoon lekker doen wat voor jou en je man goed voelt!

Chicaatje, laat me je een ding verklappen: op het moment dat je zwanger bent, heeft ineens iedereen een mening over je. Je mag dit niet eten, dat niet doen. De een vindt je buik wel erg klein, een ander vraagt of je er misschien een drieling in verstopt hebt.

En zodra je het kind eruit hebt gepoept, verdrievoudigt zich dat fenomeen nog eens een keer. Mensen hebben altijd wel een mening over je, speciaal over je rol als moeder. Mijn eerste advies is dus om die algemene mening die jij noemt, te laten voor wat 'ie is. Het is jouw leven, straks jouw kind en jij zult met je partner zelf moeten beslissen hoe jullie een en ander in het vat gaan gieten. En dan laat je de mensen gewoon zwetsen: als jullie en jullie kind gelukkig en tevreden zijn met jullie oplossingen, dan doen ze maar lekker.



Waarmee ik bij iets anders kom: zo vaak - en ook in jouw posting weer - zie ik dat dit soort issues alleen bij de moeder wordt neergelegd. Waarom toch? Je hebt toch ook een partner die een deel van de zorg op zich zal kunnen (en naar mijn mening zou moeten) nemen? Waarom maak alleen jij je dan druk om je carriere? Het is toch ook zijn kind straks, hij zal dat toch ook moeten zien te combineren met zijn werk en ambities?



Je zegt dat je 4 dagen zou willen werken. En je partner ook. Naar mijn idee heb je dan een ideaal model te pakken voor een combinatie werken-kind. Het gros van de Nederlandse kinderen gaat een dag of 3 naar de kinderopvang, precies wat in jullie geval ook zou gebeuren. Ik zie daar echt het probleem niet van.



Dan je leeftijd. Dat is een lastige, want aan de topics te zien die jij her en der opent, lijkt het alsof je al best last van rammelende eierstokken hebt. Terwijl mijn ervaring inderdaad wel is dat het handig is om eerst een aantal jaren werkervaring op te doen voordat je aan kinderen begint. Ikzelf heb een aantal jaren lange dagen gedraaid (en carriere gemaakt) in de consultancy. Totdat ik de lange dagen en de commercie zat werd en een superinteressante baan bij een grote overheidsinstelling kon krijgen. Parttime welteverstaan: voor 32 uur in de week. En dat kon ik omdat ik al een hoeveelheid bagage en ervaring meenam waardoor die baan voor mij prima in 4 dagen uit te oefenen is.



Op mijn allereerste werkdag aldaar bleek ik zwanger te zijn. Geen ideale timing, verre van dat zelfs, maar het bleek geen enkel probleem te zijn. Sterker nog: men vond het prima als ik na terugkeer van mijn bevallingsverlof een jaar lang elke week een dag ouderschapsverlof opnam en dus 3 dagen zou gaan werken.

En ook dat bleek prima haalbaar. Het idee dat je met 3 dagen werken alleen maar flutbaantjes kunt uitoefenen hoeft helemaal niet te kloppen. Eea natuurlijk wel afhankelijk van je eigen instelling en capaciteiten, de branche waarin je werkt en je werkgever.



Kortom: volgens mij is het allemaal niet zo onmogelijk als jij denkt, al helemaal niet als jullie dus beiden 4 dagen per week zouden blijven werken. En dus is het aan jullie om uit te vinden of je nu al aan kinderen wilt beginnen of dat je die stap nog even wilt uitstellen en "rustig" een carriere wilt opbouwen. Want, eerlijk is eerlijk, het is met een kind erbij natuurlijk wel meer georganiseer en het is drukker. Je moet je kind ophalen, wegbrengen, zit soms tollend achter je bureau als je een korte of slapeloze nacht hebt gehad en wordt soms door de creche gebeld dat je kind ziek is en opgehaald moet worden. Dat is in mijn geval nooit een probleem geweest, maar ik kan me wel voorstellen dat het extra druk geeft als je jezelf ergens nog moet zien te bewijzen.

Ik zou je graag een boek willen aanraden, het heet topmoeders, van Jolanda Horsten en Salem Samhoud.Het gaat over carriere en het hebben van kinderen.

Haha, en dit is nog maar 't begin van alle "wijze raad". Wordt straks (als je zwanger bent) nog wel gevolgd door "tips" over al dan niet alcohol, al dan niet kazen (van rauw tot driedubbeldoorbakken), al dan niet hoge hakken dragen tijdens de zwangerschap, of je nou wel of geen kruidnootjes mag eten met Sinterklaas, over babyvoeding (vooral borstvoeding, altijd goed voor een fijne discussie!), over voedingsschema's, over laten huilen dan wel direct oppakken, over houten speelgoed versus plastic knalkleuren zooi enz.enz.enz.

Mijn carriere gaat prima (in vier dagen). Die van mijn man ook (in vier dagen). En onze kinderen doen het ook uitstekend (zowel thuis als die drie dagen op de creche). Kan dus prima samen ;)

TO, we zijn 5 dagen verder sinds je openingsbericht. Waar ben je?

Ik sluit me aan bij Athena. Beide partners 4 dagen is het ideale model.

Om verschillende redenen hebben mijn partner en ik het wat anders geregeld (hij 5, ik 3), en toch heb ik een interessante en goedbetaalde baan. Maar dat kon denk ik alleen omdat ik al wat jaren bagage had (zowel opleiding als werkervaring). En omdat ik me flexibel opstel. Sommige weken werk ik dus meer dan 3 dagen (in avonden en weekends voornamelijk) en nu het in de zomer wat rustiger is werk ik soms zelfs maar twee dagen.



Als je nog onderaan de carriereladder staat en naar boven wilt, is het denk ik niet handig om drie dagen te gaan werken. In vier dagen kun je bij de meeste werkgevers wel carriere maken denk ik. Vanaf een zeker niveau maakt het niet zoveel meer uit, drie of vier dagen. Over een tijdje ga ik misschien ook wel weer meer werken, ik geloof niet dat mijn carriere daardoor ineens harder zal gaan.

Ik vind: je kunt het nog zo mooi uitdokteren allemaal, maar je hebt ook te kijken naar hoe het is op het moment dat het speelt.

Mijn kinderen vinden het kinderdagverblijf bijvoorbeeld best leuk, maar niet een hele lange dag. Dat beïnvloedt wel hoe lang en hoe vaak ik kan werken. Het is makkelijk gezegd dat ze er maar aan moeten wennen, voor buitenstaanders, maar als het om je eigen kinderen gaat en je wilt rekening houden met hun welbevinden... dan zul je het soms toch anders moeten doen dan je zo zorgvuldig gepland had.

Als mijn kinderen zingend hele dagen naar het dagverblijf zouden gaan, zou mijn werkweek er heel anders uitzien.



In heel veel andere landen is het de normaalste zaak van de wereld dat kinderen vier of vijf dagen naar een dagverblijf gaan, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Ik vraag me weleens af of dat nu echt voor ál die kinderen wel zo goed is.

Ik bedoel hier niet te pleiten tegen dagverblijven of veel opvang op een andere manier, wat ik wil zeggen is dus dat het niet altijd zo gaat zoals je bedacht had en dat je daar, denk ik, flexibel in moet kunnen zijn. Het leven is maar tot op zekere hoogte maakbaar.



Zo heb ik ook lang gedacht dat ik de handen meer vrij zou hebben als de kinderen naar school zouden gaan. Nu gaat mijn oudste na de vakantie voor het eerst naar school, die nota bene 10 meter van ons huis is. Maar ik zal me veel meer aan uur en tijd moeten gaan houden dan nu het geval is. Ik dacht ook altijd makkelijk over opvang tussen de middag; ze kunnen toch overblijven?

Maar een net vierjarige die al zoveel nieuwe indrukken opdoet, dan ook nog tussen de middag op school laten of bij buitenschoolse opvang (deze laatste is dan ook nog op een andere locatie)? Mijn gevoel protesteert daar enorm tegen en ik ga het voorlopig ook zeker niet doen.

Dus eigenlijk... minder handen vrij.



Nu scheelt het bij ons dat mijn man in wisseldiensten werkt en twee van de drie weken de ochtenden of de middagen thuis is. Hij kan niet parttime werken, heeft wel 2,5 jaar ouderschapsverlof gehad één dag per week.

Wat ook scheelt is dat ik wel ambitieus ben, maar geen carrière in het bedrijfsleven nastreef. Ik werk wel parttime in loondienst (slechts 12 uur), maar mijn ambities liggen meer in het persoonlijke, het creatieve en het op termijn freelance mijn geld verdienen.



Daar kun je ook eens naar kijken natuurlijk: MOET je persé in een bedrijf werken? Kun je je vak ook zelfstandig uitoefenen? En wanneer is je carrière geslaagd, als je veel verdient en veel werkt, of kan het ook op een andere manier?



Pff, ik geloof dat ik wat off topic ga.

Wat ik maar mee wil geven: natuurlijk moet je nadenken over hoe je de dingen wilt inrichten in je leven, maar weet dat het allemaal anders kan lopen dan gepland. En zorg dat je ook dán nog een bevredigend bestaan hebt.

xx lisa.

Als reactie op Lisa's posting:



Ik heb nog nooit een goed argument gehoord waarom zo'n 99% van de mannen niet part-time kan werken en 99% procent van de vrouwen dat makkelijk wel kan.



Over het overblijven en de naschoolse opvang: het nichtje van mijn vriend blijft ook niet over omdat ze het blijkbaar niet leuk vindt waardoor er aan alle kanten tussen-de-middag-oppassen worden ingehuurd .Ik werd gewoon gestuurd, ik geloof niet dat ik wat te willen had. Nu vond ik overblijven hartstikke leuk, dat scheelt. Ik snap dat je een kind niet tegen beter weten in ergens naar toe moet sturen, maar een beetje doorzetten kan ook gene kwaad. De kinderen in Frankrijk en Zweden weten niet beter, en verlangen daarom volgens mij ook niet naar bammetjes thuis bij mama.



Wat ik eigenlijk wil zeggen, tuurlijk moet je kijken naar de situatie op dat moment, maar waarom altijd het stereotype plaatje volgen, de moeder zorgt voornamelijk voor het kind en kan daardoor geen carriere maken. Er zijn echt veel meer alternatieven waardoor je als vrouw wel carriere kunt maken. Zoek ze op zou ik zo zeggen!

Chicaatje, dan moet je die vrouwen eens voorrekenen hoeveel meer tijd jij nog steeds met je kind doorbrengt afgezet tegen de tijd die het bij een oppas is als jullie beiden 4 dagen werken. En dan kun je ze ook vertellen dat kinderen in heel veel gevallen dingen voor het eerst gewoon thuis doen. En dat dat ook kan gebeuren als je kindje toevallig die dag bij papa thuis is, zodat jij het alsnog niet ziet.

Mijn kinderen gaan 2 dagen per week naar het kdv (ik neem momenteel 1 dag per week ouderschapsverlof op en heb een functie voor 32 uur) en ik heb alle eerste keren gewoon zelf thuis zien gebeuren. En soms zelfs dat niet eens helemaal, dan kwam ik met een wasmand onder mijn arm de kamer binnen en zag mijn baby ineens op zijn buik liggen. Voor de eerste keer omgerold, net in die ene halve minuut dat ik even in de garage of keuken was ;).



Ik vind dat echt onzinargumenten, wil je alles per se absoluut helemaal meemaken, dan moet je 24-7 boven je kind gaan hangen en dat is gewoon niet haalbaar. Al helemaal niet als je er meer hebt. En persoonlijk snap ik dat belang van die allereerste keer ook niet zo heel goed. Natuurlijk is het leuk om er getuige van te zijn als je kind iets voor het eerst doet, maar dat maakt een eventueel 2e of 3e keer die jij dan wel ziet als je de 1e keer gemist hebt echt niet minder bijzonder.



Het is m.i. ook een sterk staaltje van korte-termijn denken. Want je baan er maar helemaal aangeven (wat je zou moeten doen als je echt zeker wilt zijn dat je niets zult gaan missen) heeft nogal wat consequenties. Denk alleen maar aan bijvoorbeeld een pensioengat dat je krijgt.



Over dat thuiswerken: dat is natuurlijk hartstikke mooi als die mogelijkheid er is, maar je moet er wel rekening mee houden dat er van thuiswerken over het algemeen niet veel terecht komt als je er ook nog een kind bij hebt thuis. Wel in het begin, als je een baby krijgt die veel slaapt en goed zelf kan spelen, maar naarmate ze ouder worden moet je er niet op rekenen dan nog uren achtereen door te kunnen werken.

Maar ook dat zul je tzt zelf moeten ondervinden en uitproberen.

Ik ben zelf erg blij dat ik een jaar of 7 heb kunnen werken zonder

kinderen en daardoor een aardige basis op heb kunnen bouwen. Ik zeg

niet dat carriere maken mét kinderen niet kan (alles kan), maar ik denk

wel dat het lastiger is. Je hebt namelijk met een privéleven te maken

dat ineens een veel grotere invloed op je leven heeft. Ik denk dan aan

dingen in de trant van:



- Overwerken is vaak lastiger omdat je meestal iets moet regelen of afspreken met je partner



- Reizen is lastiger (dat geldt trouwens ook voor mannen, mijn vriend

reist veel voor zijn werk en dat is echt heel erg lastig voor mij omdat

ik dagen vrij moet nemen en dingen moet regelen omdat ik de kinderen

niet kan ophalen binnen mijn reguliere werktijden).



- Zwangerschapsverlof: alhoewel iedereen anders beweert heb ik het

verlof toch wel als een duidelijke 'breuk' in mijn carriere ervaren

(een collega aaste op mijn takenpakket en zag zijn kans schoon tijdens

mijn afwezigheid).



Maar misschien nog wel belangrijkst: ik vond het een waardevolle

ervaring om een x aantal jaren vol voor mijn baan te gaan, inclusief

lange dagen, reizen en overwerken. Omdat mijn vriend dat ook deed

hebben we in die tijd behoorlijk kunnen sparen (geen tijd om geld uit

te geven ) en heel veel van de wereld gezien. Na een aantal jaren

wist ik dat ik deze manier van werken/leven niet meer wilde voor de

rest van mijn leven. Ik ben dus heel blij dat ik heb kunnen ervaren hoe

het leven als carrierevrouw wou zonder schuldgevoelens ed.





Natuurlijk volgt iedereen zijn eigen gevoel, maar voor mij was dit de beste methode.

Tja,



gewoon kinderen nemen en fulltime blijven werken. je kinderen half 7 afhalen van school. na anderhalf uur stop je ze in bed. Je bent bekaf, maar ja je eigenwaarde moet op peil worden gehouden en dat telt zwaarder dan wat dan ook. Een moeder die thuis blijft omdat ze haar kinderen tenminste wat wilt meegeven en ook leuke dingen met de kinderen wilt doen is een domme doos. Die groep vrouwen krijgen allang niet meer het respect wat ze verdienen.



En daarnaast moet je natuurlijk ook gewoon lekker uitgaan met vriendinnen en nog romantische avondjes inplannen met je vriend/man, want naast carriere, sociaal leven, hobby, moet je ook nog een goede echtgenote zijn.



ouderwets is slecht, modern is altijd beter is de opvatting. Een middenweg bestaat ook meestal niet. part time werkende vrouwen zijn half muts.



ik vind dat als je kinderen wilt dat je dan bepaalde dingen ( gedeeltelijk ) moet opgeven. wil je dat niet en wil je toch kinderen, dan leiden de kinderen er onder. Je hebt als taak ze op te voeden dus het argument dat die kinderen best gelukkig zijn is niet juist. ze kunnen best gelukkig zijn als ze bijv. lopen te blowen na schooltijd en weet ik veel wat, want ouders zijn er nooit. heerlijk voor zijn kind, maar niet goed opvoedkundig.



Je krijgt mij hier niet vanaf, want ik weet dat er heel veel over me heen zullen vallen.

leiden moet natuurlijk lijden zijn

Dan krijg je ook nog die argumenten van : Tja, als je werkt, dan zal de oppas de eerste stapjes, woordjes enzovoorts zien en jij niet. Waarom wil je dan kinderen. Doe dat dan niet!

Wat vinden jullie nou van dat laatste? Ik denk dat ik eerlijk gezegd ook blij zal zijn met een eerste stapje ook al is dat niet het allereerste stapje. Toch? Ik heb er ook niet zoveel gevoel bij. Is dat slecht?

Zie. Ga ik weer. :P

Ik ben een moeder waarvan de oudste de eerste stapjes gezet heeft op het kdv. En wat ik er van vond: Zijn eerste stapjes die ik zag waren voor mij net zo bijzonder als zijn 'echte' eerste stapjes. En door mijn enthousiaste reactie werd heb voor hem ook bijzonder. Ook al doen ze iets voor het eerst, als jij, als ouder, het voor het eerst ziet blijft het een bijzonder moment.



Ik ambieer geen 'echte' cariière, in mijn ogen is dat hogerop komen in je werk. Ik wil gewoon leuk werk kunnen doen, wat voor mij wel een uitdaging heeft (of is dat een carrière?). Maar dat deed ik ook al voor dat ik kinderen kreeg. Ik ben op mijn 27ste nog begonnen aan een tweede beroepsopleiding op mbo (had al een hbo-opleiding) om het werk te kunnen doen wat ik leuk vind.



Momenteel heb ik een erg leuke en uitdagende baan voor 22 uur per week en geniet er iedere dag van als ik ga werken. Hogeropkomen in het bedrijf waar ik werk wil ik (momenteel) zeker niet, ik heb nu een uitvoerende functie die ik erg leuk vind. Maar als je me vraagt of ik 32 uur zou willen werken, zou ik daar geen nee tegen zeggen. Wel zou ik de voorwaarde er aan verbinden dat mijn man dan van 40 uur naar 32 uur gaan en we de zorg gelijk verdelen.

gewoon kinderen nemen en fulltime blijven werken. je kinderen half 7 afhalen van school. na anderhalf uur stop je ze in bed. Je bent bekaf, maar ja je eigenwaarde moet op peil worden gehouden en dat telt zwaarder dan wat dan ook. Een moeder die thuis blijft omdat ze haar kinderen tenminste wat wilt meegeven en ook leuke dingen met de kinderen wilt doen is een domme doos. Die groep vrouwen krijgen allang niet meer het respect wat ze verdienen.

Respect moet dan wel van 2 kanten komen moonlight. De situatie die jij nu schetst zit zelf nogal vol met aannames en vooroordelen over werkende ouders:

1. TO heeft het helemaal niet over fulltime werken, maar over een situatie waarin het kind 3 dagen naar de opvang zou gaan;

2. Kinderen die op een kdv zitten worden echt niet allemaal pas om half 7 opgehaald. Ter illustratie: ik breng mijn zoontjes om half 9 en haal ze voor 17:00 weer op;

3. Bekaf na een dag werken? Helemaal niet. Flauwekul;

4. Werken doe je niet alleen maar voor je eigenwaarde.  Mensen werken over het algemeen voor de financieen, om zichzelf  buitenshuis nog verder te kunnen ontwikkelen, om een potje voor de oude dag op te bouwen, omdat iedereen in Nederland geacht wordt zichzelf financieel te kunnen bedruipen, om iets met hun opleiding te doen, enz. enz.;

5. Moeders die werken en hun kind naar de opvang brengen, hebben over het algemeen nog meer dan voldoende tijd en gelegenheid om hun kinderen van alles bij te brengen. Dat een kdv dat op bepaalde dagen van ze overneemt zou je zelfs ook kunnen beschouwen als een aanvulling daarop. Bovendien breng ik mijn kinderen bij dat je gewoon werkt voor je centen, ook geen onbelangrijk punt;

6. De aanname dat mensen die werken thuisblijfouders domme dozen vinden is ook nergens op gestoeld;

7. Net zo min als het idee dat je niks leuks met je kinderen zou doen als je werkt.

8. Dat het op peil houden van je eigenwaarde ten koste zou gaan van alles ook al niet. TO opent niet voor niets een topic omdat ze nu juist een goede afweging wil maken. En daarmee dus ook rekening houdt met het feit dat je bij de combinatie werken-kinderen bepaalde keuzes moet maken.



Ik voel niet de minste neiging om mensen die per se thuis willen blijven bij hun kinderen over te halen om te gaan werken. Moeten ze vooral lekker zelf weten. Maar als ze respect willen hebben voor hun keuze, dan moeten ze dat respect andersom ook tonen.

En de manier waarop jij werkende ouders nu neerzet, getuigt daar niet bepaald van.

ik doel ook niet specifiek op de situatie van TO.



en dat thuisblijfmoeders geen waardering krijgen, krijg ik ook mee van wat ik om me heen hoor en zie. en daar heb ik het op gebaseerd.



dat tot half 7 gaat over de naschoolse opvang. dat is ook een opkomende trend waar vele gebruik van maken. ik ben gewoon van mening dat als je teveel wilt, en kinderen en carriere en sociaal leven en tijd voor jezelf en een goede partner zijn, het hoe dan ook tenkoste zal gaan van al het genoemde.



een part-time is ook niet genoeg voor iemand die echt carriere wilt maken.



ieder mag zijn eigen normen en waarden erop nahouden. de een vind dat vrouwen het beter afgaat om voor de kinderen te zorgen dan mannen. ze zijn empatischer en voelen sneller aan of er wat aan de hand is met een kind dan mannen. als een kind een nachtmerrie heeft gehad roept het instinctief eerder om zijn mama dan om zijn papa. en vrouwen zijn nou eenmaal degene die baren en zogen ( al heb je daar de fles voor degene die daar geen gebruik van willen maken ). ik geloof dat moeder gevoelens anders werken dan vader gevoelens. maar geloof wel dat een vader zijn kind dingen kan leren die zijn moeder niet kan, maar dus ook andersom. biologisch blijven man en vrouw verschillen.



thuisblijven en verder niks hebben dan je gezinnetje is weer het andere uiterste dan meer met jezelf bezig zijn dan met je gezin. ook de leeftijd van je kinderen speelt hierin een rol. het gaat erom of jij gelukkig bent maar ik weet wel dat vroeger het een "schande" was als de vrouw werkte en nu is het toch een schande als de vrouw thuisblijft. zonde van haar opleiding en kinderen opvoeden en huishouden is gewoon te min dan. dat vind ik niet juist. want alle kennis hoeft nooit voor niks te zijn.



als ik kinderen zou krijgen zou ik na het verlof part time werken en ben bereid daar een mindere functie voor aan te nemen. gek genoeg vinden (de meeste) mannen het vaak erg plezierig als de vrouw voorstelt om thuis te blijven of part time te gaan werken als de kinderen er zijn. en ik voel me er ook fijn bij om niet de hoofd kostwinner te zijn als er kinderen zijn. maar dit ieder voor zich.

en athena, je hebt zelf net zo goed aannames als ik. dat je zegt dat na een dag werken je niet kapot bet flauwekul is. Er zijn moeders die WEL bekaf zijn, omdat ze ook nog een gezin hebben. De man heeft ook niet alle tijd en ze willen samen ook genieten van vrije tijd. Het kan echt wel te veel worden voor sommige werkende moeders. uit onderzoek blijkt ook dat werkende moeders ( voltijd ) vatbaarder zijn voor burn-out.

en je hoeft ook niet in een klein wereldje te leven als je thuisblijf moeder bent. je kan best veel ondernemen terwijl de kinderen op school zijn. hangt dus helemaal van jezelf af. nieuwe mensen hoef je niet alleen op je werk te ontmoeten.

thuisblijven en verder niks hebben dan je gezinnetje is weer het andere uiterste dan meer met jezelf bezig zijn dan met je gezin. ook de leeftijd van je kinderen speelt hierin een rol. het gaat erom of jij gelukkig bent maar ik weet wel dat vroeger het een "schande" was als de vrouw werkte en nu is het toch een schande als de vrouw thuisblijft. Zonde van haar opleiding en kinderen opvoeden en huishouden is gewoon te min dan. dat vind ik niet juist. want alle kennis hoeft nooit voor niks te zijn.



Sterker nog, pas in 1976 werd een wet aangenomen die gedwongen ontslag bij huwelijk of zwangerschap voor álle vrouwen verbood.

Maarre, voordat het kostwinnersgezin van de jaren '50 en '60 van de vorige eeuw de overheersende gezinsvorm in Noord Amerika en West Europa werd, hebben vrouwen (en kinderen) duizenden jaren met hun arbeid een bijdrage moeten leveren aan het levensonderhoud van het gezin. Een enkele kostwinner kwam in die tijd zelden voor en het ideaal bestond al wel langer, maar weinigen konder het zich in de praktijk permitteren



''Een moeder die thuis blijft omdat ze haar kinderen tenminste wat wilt meegeven"". Hebben  moeders al die duizenden jaren volgens jou hun kinderen dan niets meegegeven? 



'' Die groep vrouwen krijgen allang niet meer het respect wat ze verdienen''. Kregen ze dat eerder wel dan en van wie volgens jou?.



als ik kinderen zou krijgen zou ik na het verlof part time werken en ben bereid daar een mindere functie voor aan te nemen. gek genoeg vinden (Hoezo gek genoeg? de meeste) mannen het vaak erg plezierig als de vrouw voorstelt om thuis te blijven of part time te gaan werken als de kinderen er zijn. en ik voel me er ook fijn bij om niet de hoofd kostwinner te zijn als er kinderen zijn. maar dit ieder voor zich.

een part-time is ook niet genoeg voor iemand die echt carriere wilt maken.

Er hebben hier anders inmiddels al meerdere mensen gepost die hun werk prima parttime kunnen uitvoeren. Waaronder ikzelf. Ik ben juridisch adviseur bij een grote overheidsinstelling, en kan dat werk uitstekend met 3 of 4 dagen per week aan. Evenals trouwens mijn leidinggevende, die ook parttime werkt.

en athena, je hebt zelf net zo goed aannames als ik. dat je zegt dat na een dag werken je niet kapot bet flauwekul is. Nee lieverd, dat baseer ik op eigen ervaring. En die van collega's met kinderen. En die van werkende vriendinnen met kinderen. En die van werkende familieleden met kinderen. Je doet pas een aanname als je iets zegt over een situatie die je zelf niet hebt uitgeprobeerd (zoals in jouw geval de riedel over hoe laat een kind van de opvang wordt opgehaald, hoe weinig tijd je dan nog 's avonds over zou houden met ze, enz).

Er zijn moeders die WEL bekaf zijn, omdat ze ook nog een gezin hebben. Ja, die zullen er echt wel zijn. Er zijn omgekeerd ook zat moeders helemaal gevloerd na een dag thuis met de kinderen.

De man heeft ook niet alle tijd en ze willen samen ook genieten van vrije tijd. Hoezo hebben mannen niet altijd alle tijd? Ik pleit niet voor niets voor een model waarin partners de zorg voor hun kinderen (al dan niet gelijkelijk) verdelen. Ik haal mijn kinderen om 17:00 op van de creche. Rijd met ze naar huis, laat ze lekker even spelen en ga met ze aan tafel. Als mijn man thuiskomt, eet hij mee, waarna we samen de boel opruimen, met de kinderen nog even spelen, ze voorlezen of een avondwandelingetje maken als ze daar zin in hebben en brengen ze rond 19:30-19:45u naar bed. Waarna we alle tijd voor onszelf hebben. En dat schema ziet er precies zo uit (m.u.v. het naar huis rijden natuurlijk) op dagen dat ik thuis ben geweest bij ze. Dat maakt dus helemaal niks uit in tijd voor jezelf of vrije tijd voor jezelf + partner.

Het kan echt wel te veel worden voor sommige werkende moeders. uit onderzoek blijkt ook dat werkende moeders ( voltijd ) vatbaarder zijn voor burn-out.

Ik ken ook onderzoeken waaruit gebleken is dat werkende ouders gelukkiger zijn dan niet-werkende ouders en waaruit ook bleek dat hun kinderen even gelukkig zijn.