Carrière en kinderen; onmogelijke combi?

quote: krokusje reageerde



Mijn man en ik hebben zijn van mening dat je je kind de meerderheid van de weekdagen zelf "moet" opvoeden.



Jullie gaan de kinderen dus niet naar school sturen?



Vind het altijd zo'n onzinnig argument, vanaf 4 jaar is je kind 5 dagen per week op school en dan begint eigenlijk ook het echte opvoeden pas. Toch vraagt niemand dan of de schooljuf je kind soms beter kent dan jijzelf en ziet niemand dat als je kind door een ander laten opvoeden. Ook zegt vrijwel iedere vrouw die stopt met werken dat ze weer gaat beginnen als haar kind(eren) op school zitten.

Ook dan willen we 2 dagen per week na en tussen schooltijd thuis zijn. Plus de weekenden zit je dan nog op de meerderheid van de week. Ben het dus niet met je eens.

Verbazingwekkend hoe sommige mensen ideeen uit het jaar 0 blijken te hebben.



Ben zelf grotendeels opgevoed door mijn vader, hij was muzikant dus werkte hij in het weekend. Mijn moeder werkte als onderwijzeres en had/heeft een eigen zaak. Hun ploegendienst was perfect geregeld.



Ik werk 36 uur in 4 dagen. Mijn vriend werkt parttime in zijn toko aan huis en is de huisvader. Ook bij ons gaat het goed zo. Tot mijn 5e (broertje was 3) was mijn moeder thuis, en ik ging weer aan het werk toen mijn dochter 4 was, dat was in beide situaties het meest ideale. Voor ons is het de normaalste zaak van de wereld dat zorgtaken en het zorgen voor inkomen voor het gezin gedeeld moet worden door beide partners.



Tja, en zoals eerder gezegd is het fenomeen huisvrouw historisch gezien niet zo heel erg oud. Uit mijn familie ken ik het iig niet, ik stam af van arme Surinaamse rijstboeren en generaties later ondernemers die keihard gewerkt en hun kinderen goed opgevoed hebben. En echt niet dat er tijd was voor allerhande gemuts en discussies.

quote: fashionvictim reageerde





quote: krokusje reageerde

Ook dan willen we 2 dagen per week na en tussen schooltijd thuis zijn. Plus de weekenden zit je dan nog op de meerderheid van de week. Ben het dus niet met je eens.

Kinderen maken best vaak eet- en speelafspraken, dus zelfs die 2 dagen dat je thuis bent, is je kind misschien wel de hort op.

Kinderen maken best vaak eet- en speelafspraken, dus zelfs die 2 dagen dat je thuis bent, is je kind misschien wel de hort op.

Wat dan juist op die dagen kan, omdat het kind dan niet naar de NSO hoeft en je het op kunt halen. En een vriendje of vriendinnetje kan dan ook bij jezelf thuis komen spelen.

als mannen een deel van het huishouden op zich nemen vind ik het nog steeds echte mannen hoor. zou wel de kriebels krijgen als het echter een huisman is die verder niks om handen heeft dan het huishouden en de kinderen. Maar dat is mijn mening. verdraai hem nou niet weer. Iedereen mag er zijn ideeen op nahouden. En natuurlijk speelt je eigen opvoeding die je gehad hebt ook een rol.

als mannen een deel van het huishouden op zich nemen vind ik het nog steeds echte mannen hoor. zou wel de kriebels krijgen als het echter een huisman is die verder niks om handen heeft dan het huishouden en de kinderen. Maar dat is mijn mening. verdraai hem nou niet weer. Iedereen mag er zijn ideeen op nahouden. En natuurlijk speelt je eigen opvoeding die je gehad hebt ook een rol.

Wie de schoen past trekke hem aan, Moonlight. Ik geef mijn mening in het algemeen weer.

quote: devima reageerde





Kinderen maken best vaak eet- en speelafspraken, dus zelfs die 2 dagen dat je thuis bent, is je kind misschien wel de hort op.



Wat dan juist op die dagen kan, omdat het kind dan niet naar de NSO hoeft en je het op kunt halen. En een vriendje of vriendinnetje kan dan ook bij jezelf thuis komen spelen.

Mee eens, aan de andere kant kunnen ze op de NSO weer afspraken maken. Wij willen juist ons kind laten overblijven en op NSO doen als haar beste vriendinnetjes ook gaan.

Wat spannend, China en dan je man's oma ontmoeten! Ben ook benieuwd of je trip naar dat land je kijk op de dingen verandert.

Ik vind het super dat je vantevoren al zo goed nadenkt over hoe en wat rond kinderen, maar zoals ik eerder al postte, probeer jezelf niet vast te pinnen op je plannen. Er kan altijd een kink in de kabel komen, iets kan anders uitpakken dan je gedacht had.



Over ideaalbeeld moeder thuis: mijn ouders hadden een zaak, een grote winkel en wij woonden daar de eerste tien jaren boven. Ze waren dus meestal in de buurt en als wij thuis waren, was mijn moeder in principe niet in de winkel maar boven, thuis. Ik vond dat niet altijd leuk, ik ben niet zo van de thee en de koekjes, als kind dan. Ik ging het liefst mijn eigen gang zonder iemand in de directe buurt die iets over mij te vertellen had. (Haha, daar heb ik nu nog steeds last van trouwens!)

Maar ik heb makkelijk praten natuurlijk, als het anders was geweest had ik het misschien juist gemist, dat weet ik niet.

Ook hieruit wil ik maar weer concluderen: jij kunt iets vinden en iets willen, als je kinderen anders in elkaar zitten heb je daar ook rekening mee te houden tot op zekere hoogte. En wat als je kind bijvoorbeeld ziek is, of een handicap heeft, ook dan wordt alles anders.

xx lisa.

Misschien zien sommige mensen hun thuissituatie precies als negatief voorbeeld. Ik moet er tenminste niet aan denken om alle dagen thuis te zijn voor het huishouden en de kinderen met een man die geen poot uitsteekt...

zoals bij mij thuis vroeger, dus.



En denk maar niet dat mijn moeder zoveel quality time met ons doorbracht hoor. t is niet de hoeveelheid tijd, maar de interesse die je in je kinderen toont.



Huishouden is bij ons dus gewoon verdeeld (hoezo "helpen stofzuigen? Wil hij geen schone vloer dan?) en het werk ook - allebei fulltime :) en ook toe de kinderen nog jonger waren. Het geluk dat wij dan hadden was dat we allebei op verschillende tijden werkten en de kinderen dus maar 1 dag naar de oppas hoefden. 



Mijn man verdiende altijd dik het meest, tot de reorganisatie van zijn bedrijf hem een andere functie met minder salaris bezorgde. En ik toevallig net een betere functie kreeg. Dus nu ben ik de kostwinner. Man maakt ook kortere dagen nu, dus doet hij meer in huis dan ik (enne, wel een echte man hoor mjam).



Wat ik bedoel te zeggen: je kunt het allemaal wel mooi plannen en vantevoren dichttimmeren, maar je weet nooit hoe het loopt. In ieder geval vind ik dat iedereen moet doen waar hij gelukkig mee is, en niet naar een ander hoeft te luisteren - of een ander zijn mening opdringen.

Mag ik een ander perspectief aan de discussie toevoegen? Ik vind namelijk dat je in eerste instantie verantwoordelijk bent en blijft voor jezelf. Dat houdt voor mij ook in dat je financieel gezien voor jezelf zorgt, ook als je een relatie hebt. Tuurlijk, je kunt met je partner afspreken dat hij de kostwinner is en dat jij een kleine parttime baan zult combineren met de opvoeding van de kinderen. Maar daarmee ga je voorbij aan het feit dat nogal wat relaties stranden en dat vrouwen gemiddeld na een scheiding financieel stukken slechter af zijn. Bovendien valt het helemaal niet mee om als herintreder een fatsoenlijke baan te vinden. De gevolgen van stoppen met werken draag je een leven lang mee omdat je bijvoorbeeld onvoldoende pensioen hebt opgebouwd. Ik zou er daarom voor willen pleiten dat vrouwen niet alleen met een roze bril naar dit soort dillema's kijken maar dat ze ook de zakelijke aspecten in het oog houden. Sterkte met het maken van een keuze.

Wuiles, moonlight jouw theorie gaat niet op voor Moonlight. zij heeft een goede relatie en een echte man. echte mannen scheiden niet.

Wuiles, dat punt had ik ook al aangehaald en zelfs nog geillustreerd met het voorbeeld van een kennis die inderdaad na een aantal jaren thuisblijf-moederschap alleen kwam te staan. Met erbij de vraag wat daar dan van wordt gevonden



Het wordt alleen niet gelezen. We moeten vragen stellen, maar ze worden niet beantwoord. Of nee, ik houd het er maar op dat er geen antwoord op te geven is en de reacties en vragen daarom maar worden genegeerd.

Het kan natuurlijk ook op heel veel verschillende manieren. Het hangt er vanaf wat je zelf wilt, hoe je kinderen reageren als ze er eenmaal zijn én hoeveel geld en ruimte je hebt.

Als ik geld te over zou hebben, zou ik een nanny voor hele dagen hebben. En dan niet per se omdat ik dan de hele dag weg zou kunnen zijn, maar vooral ook omdat het zoveel prettiger is met een 'extra paar handen' erbij en een andere volwassene erbij. (Mijn schoonmoeder logeert regelmatig bij ons en dat scheelt dan enorm)

Voor de speelcontacten met anderen zou ik de kinderen naar de peuterspeelzaal laten gaan.



Zoals veel Chinezen het doen, staat denk ik vrij ver af van hoe de meeste van oorsprong Nederlanders denken over kinderopvang. Die au pair al voor hele dagen én nachten, dat zal wellicht ook een Chinese zijn want een westerse au pair zal op haar strepen staan en niet meer dan 30 uur per week voor het gezin werken, zoals het wettelijk geregeld is.

En Chinezen hebben zo enorm die werk-cultuur, dat zit er helemaal ingebakken natuurlijk.



Ik vind het wel interessant hoe het momenteel in China toegaat, omdat de meeste mensen maar één kind hebben. Gaan die kinderen ook naar opvang of is er meestal opvang thuis? Worden ze schandelijk verwend of juist niet? Misschien kun jij daar antwoord op geven als je terug bent!

xx lisa.

Chia caatje,



Er zijn natuurlijk ouders die door hun kinderen geleefd worden. Uitzonderingen daargelaten hebben ze dat meestal te danken aan de keuzes zie ze zelf maken. Bij ons thuis bepalen wij hoe de vakanties, weekenden en avonden worden doorgebracht en wat er bijvoorbeeld wordt gegeten. De drie kinderen van mijn vriend, mijn stiefkinderen dus, passen zich daaraan aan. Ze gaan alledrie naar de basisschool en zijn niet anders gewend (en wij gaan dus niet drie weken aan een zwembad hangen in de vakantie). Daarnaast hebben wij één vaste avond in de week oppas en gaan we twee keer per jaar een week samen weg. Die momenten samen zijn voor ons heel waardevol. Je hoeft jezelf of elkaar dus niet uit het oog te verliezen als je (pleeg, adoptie-, stief-)kinderen hebt.

Nou zoals je ziet, mensen die er bepaalde denkbeelden op nahouden zijn niet erg van plan er anders tegenaan te kijken, al geef je nog zulke goede argumenten en voorbeelden. Vind je het dan niet ontzettende verspilde energie om er toch dingen aan uit te gaan leggen?



Gewoon doen wat jij (en je vriend) wil dus. En als mensen opmerkinge gaan maken, niet jezelf verdedigen of erop in gaan. Gewoon zeggen bv 'Dit is zoals ik het wil. Dit werkt goed voor ons. Wij zijn hier allemaal erg gelukkig mee. Enz enz' Punt. Kunnen ze niks mee



Het is al gezegd, zodra je zwanger bent begint het pas en als het kind er is helemaal haha, maar dat weet je dus nu alvast! Veel plezier op je reis, trouwens er zijn echt wel mensen die verre reizen maken met kinderen maar ja je moet er maar net zin in hebben. Wij gaan bv in een (meestal wel redelijk luxe) huisje met vrienden en ook een paar keer met familie gedaan (ipv rond te trekken of te kamperen enz). Heel gezellig, van alle gemakken voorzien want dat willen wij gewoon en hebben we meteen oppas haha :-D Maar als jullie het anders willen waarom niet??



Oh ja en ieder 4 dagen werken lijkt ons allebei ook ideaal. Vaak kun je daar nog prima carriere mee maken ook nog. En we willen gewoon dingen goed verdeeld hebben. Wij hebben een zoontje en ik zit al een paar jaar thuis, dit is alleen door ziekte. Nou, ik mag dus wel zeggen dat het huishouden enzo echt niet het werk is. En een kind slaapt nog veel. Ja, als je alles spik en span wil hebben elk uur van de dag en je hebt er drie rondrennen en een stel op school of zo is het wel druk... Maar ik zie er het nut niet van in om er de hele tijd boven op te zitten. Een au pair 24/7 is een ander uiterste maar je hoeft echt niet alles op te offeren. Dit is ook niet gezond voor zowel jezelf niet als voor je kinderen.



Vriend wil ook helemaal geen vrouw die de hele dag thuis zit (het is dus ook nu best moeilijk soms voor beiden maar ik snap het wel, als hij de hele dag thuis zou zijn... Andersom geldt het net zo dus) en wil niet de lul zijn met fulltime werken en ik een beetje thuis aanklooien. Gelukkig werkt hij wel al 4 dagen. En ook al verdient hij meer, evenveel werken is toch ons streven. Geld is voor hem niet belangrijker dan zijn tijd met zijn kind (of met mij!). Trouwens juist omdat ik minder verdien wil ik graag weer aan het werk want ik heb aardig wat in te halen!



En ja inderdaad het was maar een paar generaties dat vrouwen echt thuis zaten en bv mijn oma had alsnog dienstmeisjes hoor, die ging echt niet zelf sloven maar mijn andere oma had een eigen zaak (en ook mensen in de zaak én in huis in dienst) en verder terug werkte iedereen hoor man vrouw of kind (!), het is echt super luxe als je thuis kunt zitten, dus geen must.

Oh ja met parttime werken zijn wij Nederlanders ook kampioen, in het buitenland is het doodnormaal om beide fulltime te werken... Het komt gewoon omdat dit zo'n welvarend land is dat je dit soort discussies krijgt. Ergens anders word iedereen gewoon aan het werk gezet, al is het wel vaker in/aan huis (ik denk dan aan arme landen in Afrika enz... Die vrouwen hebben het pas zwaar).



Haha vroeger waren de mannen gewoon vaker thuis/meer in de buurt (winkel onder huis, ambacht aan huis, op het platteland weet ik niet hoe het ging maar ja als kinderen al snel mee moeten werken zijn ze wel meer bij elkaar in de buurt) dus daaaarom luisterden de kinderen beter... Of zou het zijn omdat ze toen nog gewoon een slag voor het hoofd kregen. Tja...

moonlight22 schreef op 05 augustus 2007 @ 12:23:

[...]





tja ik zou het gruwelijk vinden als ik thuiskom van mijn werk en mijn man loopt daar te strijken, stofzuigen etc. Sorry, maar geef mij maar een echte man die de kostwinner is en laat mij maar zorgen voor de gezelligheid en sfeer in huis. :P naast mijn part time baantje natuurlijk.



tuurlijk zou ik willen dat mijn man meehelpt in huis, maar een huisman?



nee ik krijg echt jeuk als ik denk aan zon huisman.

Als ik thuiskom uit mijn werk, staat mijn man te koken en na het eten ruimt hij de afwasmachine in en gaat stofzuigen. Hij heeft net als ik, een full-time baan. Ik ben meer dan 8 jaar lang thuisgebleven voor de 3 kinderen. Elke dag kinderen naar school brengen, weer ophalen voor de lunch, weer wegbrengen voor de middag en daarna weer ophalen om 15.15 uur. Tussendoor boodschappen doen, politie-agentje spelen, omdat de kinderen constant ruzie maken, wassen, strijken en alles moet spic en span zijn, want je bent immers de hele dag thuis om te soppen en te boenen. Toen de jongste twee-en-een-half was, had ik het wel gehad en wilde ik iets voor mezelf. Mijn eigen moeder was een ouderwetse thuisblijfmoeder, maar ik heb haar nooit als voorbeeld gezien, want ze trouwde met mijn vader toen ze 18 was, omdat ze zwanger was van mij. In die tijd kon je dan gewoon niet blijven werken als vrouw en ik heb het gevoel dat ze mij altijd heeft gezien als de oorzaak van haar 'lege' leven. Inmiddels is ze alweer meer dan 20 jaar geleden gescheiden van mijn vader, de man die ze hartgrondig haat. Beetje gecomliceerd dit. Mijn moeder deed ook nooit iets met ons (mijn twee broers en ik) dus ze had er net zo goed niet kunnen zijn als we uit school kwamen. Zelf ben ik evenmin iemand die gezellig spelletjes met de kinderen gaat zitten doen of gaat zitten knutselen. Ze komen thuis uit school, pleuren hun spullen op de grond en pakken iets uit de koelkast. Vervolgens rennen ze naar de computer of naar buiten om met vriendjes te spelen. Daar zit je dan met je kopje thee

Ik heb nooit bewust een carriere gewild. Ik ben er toevallig ingerold en ik heb nu een leuke baan, waarmee ik een prima salaris verdien. We wonen daardoor in een leuk huis, we kunnen ons redelijk veel permitteren en de kinderen weten dat het ook anders kan als een van ons de hele dag voor hen thuis zou zijn. In de weekenden gaan we met alledrie mee naar hun wedstrijden, we nemen ze samen en ook apart van elkaar mee om iets leuks te doen, dus ze vinden het helemaal niet erg als papa en mama doordeweeks na school niet meteen op hun lip zitten. Ik moet wel zeggen dat ik pas sinds een jaar overdags werk en daarvoor eigenlijk altijd alleen 's avonds en tijdens schooltijden. Oppas had ik niet nodig, behalve voor de jongste, die daar heel soms heen ging vanaf het moment dat hij 4 was. Daarvoor ging hij twee dagen per week naar het kdv en de andere jongens zaten op school. Nu zijn ze na school hooguit anderhalf uur alleen thuis totdat manlief thuiskomt. De jongste is nu 9. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik zelf mijn kinderen nooit vanaf hun babytijd naar een creche had kunnen brengen, maar ik zal daar iemand anders nooit over veroordelen. Ik vond het nu eenmaal heerlijk om van die kleine hummetjes te genieten, ze zo lang mogelijk zelf te voeden en gewoon lekker thuis te zijn, zonder allerlei ingewikkelde dingen aan je hoofd. Mijn man en ik konden het ons permitteren in die tijd en ik genoot ervan zolang het duurde. Met drie peuters van onder de vier werd het genieten toch wel een stuk minder

Voor mijn man en mij is het hebben van kinderen én een carriere dus wel mogelijk, maar ik moet er wel bijzeggen dat altijd alles om de kinderen draait en heeft gedraaid. Ik kon en wilde niet full-time aan de bak toen ze nog zo klein waren, dus zocht ik een baantje voor 's avonds, zo een waarbij het woord carriere ineens heel belachelijk klinkt Manlief had (en heeft) een prima baan, maar minder werken kan/kon bij Defensie niet, dus eigenlijk draaide alles om de kinderen én hem. Van lieverlee ben ik steeds een paar stapjes verder gegaan, maar altijd weer werden mijn werktijden aangepast aan de kinderen. Ik heb dus heel lang overdags voor de kinderen gezorgd, tussendoor gewerkt als ze op school zaten en dan kon ik 's avonds 4 dagen per week tot soms heel laat nog eens aan de bak. Ik heb ook nog wat HBO opleidingen gedaan, ergens tussendoor Ik heb dus niet alleen geluk gehad, maar ik heb er ook keihard voor moeten werken. Naast het feit dat ik ruim 8 jaar heb staan te stofzuigen en niemand toen ooit zei dat ze dat zo goed van me vonden (wordt nu wel van mijn man gezegd ) heb ik drie knapen 9 maanden lang bij me gedragen (en de last was zwaar) en drie keer zijn ze met een keizersnede gehaald. Manlief heeft nog héél wat te stofzuigen om dat een beetje te compenseren :-D

moonlight22 schreef op 04 augustus 2007 @ 13:01:

Het is allemaal een kwestie van beleving. de een beleefd het zo en dan ander zo. het is wel zo dat wie jij bent mede bepaald hoe jij de dingen wilt beleven.



wat ik nu ga zeggen zullen ook wel een aantal over vallen, maar dat er nu onder kinderen meer problemen zijn dan vroeger ( slechter luisteren is er een van ), komt in mijn ogen mede doordat beide ouders teveel met zichzelf bezig zijn. Een thuisblijf moeder kan dat natuurlijk ook, maar in de regel is het wel een werkende moeder die daarnaast ook nog eigen ding wil doen en daardoor het contact met kinderen minder hecht wordt en meer verzorgen dan opvoedend. Hier zal iedereen het zijne van denken maar dit is mijn verklaring ervoor. Dat vrouwen empatischer zijn is volgens mij al aangetoond en heb in mijn eigen leven niet anders dan voorbeelden gezien waarin de vrouw inderdaad meer oog heeft voor de gevoelens. Mijn moeder wist meteen als er iets met me was, voelde ze gewoon aan. Toen ik kind was en nu nog. Mijn vader zag echter minder snel en heb er ook met vriendinnen over gehad en bij hun is het net zo gegaan. Dat mensen nu geen instincten meer hebben en het enkel alleen aan de dierenwereld is voorbehouden geloof ik ook niet in. Veel leer je aan maar veel zit gewoon al in je ( genen ), waar je weinig aan kan doen. Ook daar zijn vele onderzoeken naar gedaan.



Mijn mening is dus inderdaad dat een voltijd carriere en moederschap niet samengaan. Maar ik kan alleen zelf wat mijn standpunt doen. Een ander keurt weer een thuisblijfmoeder af. Als je vindt dat je parttime ook carierre kunt maken kun je het best naast het moederschap doen is mijn mening. Maar voltijd vind ik persoonlijk over de grens gaan. Dat kinderen nu tot half 7 op school moeten blijven doordeweeks vind ik ook geen fijn idee. Maar wie ben ik. Ik was als kind blij dat de school uit was...

~zucht~

ik heb mijn verhaal al vaker gedaan, maar ik doe 't vrolijk nog een keertje (zit er wel aan te denken om het eens op te slaan, zodat ik niet steeds opnieuw hoef te tiepen)

Ik ben 40. Mijn moeder is gaan werken toen ik 4 was. Mijn vader is een tijdje werkloos geweest en nee, als kind vind je dat niet erg, maar erg normaal. Een kind accepteert de wereld zoals ie komt, want zoals de wereld komt, zal ie wel moeten zijn. Klaar.

Al vrij snel vond mijn vader ook weer fulltime werk en heeft m'n oma ons een tijdje opgevangen na schooltijd, omdat er in die tijd gewoon geen andere opvang was.

Weer later waren m'n zus en ik gewoon alleen thuis.



Heb ik hier wat van opgelopen? NEE

Ben ik van 't verkeerde pad geraakt? NEE

integendeel, juist de kinderen wiens moeders hele dagen thuis zaten, gingen de straat op. Ik had thuis alle vrijheid, hoefde niet zo nodig rond te hangen, weg van moeders kopje thee.

Verder had mijn moeder méér te maken met MIJN leven, dan bijvoorbeeld de thuisblijfbuurvrouw met háár kind, die met 16 jaar ineens lag te bevallen op haar slaapkamer, terwijl niemand nog wist dat ze zwanger was. Zomaar een voorbeeldje hoor. Wij konden met problemen gewoon naar m'n moeder óf m'n vader. Want niet zozeer kunnen mannen zich niet inleven, het wordt hun niet geleerd. Wanneer een vader regelmatig de kans krijgt alleen bij z'n kinderen te zijn en de dingen op zijn manier aan te pakken, krijgt ie eenzelfde inlevingsvermogen als z'n vrouw. Waarschijnlijk anders, maar als je 2 verschillende vrouwen zou observeren, zul je ook verschillen ontdekken. En... ik heb wel eens het idee dat moeders té empatisch willen zijn.



Dat kinderen tegenwoordig minder goed luisteren, heeft meer met opvoedingsideeën te maken, dan met werkende ouders.



Verder moet iedereen gewoon z'n eigen balans vinden in thuiswerken, thuisblijven enz.

Ik ben trouwens zo'n moeder, die na een dagje met de kinderen alleen thuis bekaf was. Na een dagje werken had ik nog alle energie om met ze te lezen en dergelijke.

Mijn kinderen zijn 8 en 9 en worden nog steeds voorgelezen, op dit moment door hun vader, omdat het een boek is dat hij erg leuk vindt (alleen op de wereld, ik heb deel 1 t/m 6 van Harry Potter al gedaan)

en mijn man is júist een vent, omdat hij wél de stofzuiger pakt.

heerlijk toch?



Ik snap vrouwen nooit die daarop afknappen, omdat het 'niet mannelijk' zou zijn (om vervolgens te klagen dat hij nooit helpt) Ik ben ook als vrouw niet op m'n best als ik was sta te vouwen of de vaatwasser inruim. Toch klaagt mijn man dan ook niet over mijn 'onvrouwelijke' kant.



Strijken wordt trouwens categorisch niet gedaan ...

Oh gunst, het gaat dus niet goedkomen met mijn kinderen?



Beide een fulltime carrière. Kinderen worden door één van de ouders naar school gebracht en uiterlijk om 17:00 uur van de NSO gehaald. Waarna gezamenlijk wordt gekookt en de dag doorgenomen.

Als de andere ouder thuiskomt aan tafel, daarna spelen, voetballen of stoeien, of 's zomers naar het zwembad - als het maar samen is. Dan lezen, douchen en tandenpoetsen, om 20.30 uur in bed.

Eén avond blijft ma op kantoor, één avond pa, zodat op woensdagmiddag en vrijdagmiddag geen opvang nodig is.

Totaal dus ongeveer 6 uur opvang per week - ja, ik denkt dat ik monsters creëer om mijn eigen dromen na te jagen.



Heb natuurlijk wel een echte man, die niet bang is dat zijn testosteron het raam uitvliegt als hij stofzuiger, strijkijzer of wc-borstel ter hand neemt.

Kids weten dat 'nee' ook echt 'nee' betekent en ook bij doorzeuren geen 'ja' zal worden - integendeel!



@TO: Kinderen en carrière zijn niet afhankelijk van de 'geldende norm', maar van wat jij en je man samen aankunnen. Een leuke baan kost niet alleen energie, maar levert dat ook op. Ongetwijfeld zullen er dingen anders gaan dan je nu gewend bent, vast en zeker zul je hier en daar dingen moeten loslaten.

Maar zolang je het gevoel hebt dat het goed is, kun je de hele wereld aan. De tijd zal leren of het in jouw geval goed voelt bij 3, 4 of 5 dagen - of misschien blijkt als je eenmaal moeder bent dat je fulltime thuis wilt zijn.

Crystal, mag ik -puur uit interesse- vragen hoe jullie dat doen: allebei full-time werken terwijl je de kinderen zelf naar school brengt en om 17.00 alweer ophaalt? Wonen en werken jullie allebei in één en dezelfde plaats ofzo?

Op de dagen dat mijn man en ik beiden werken (beiden 4x8uur) redden we het maar net met de opvang (7.30-18.00), terwijl we echt niet zo belachelijk ver van ons werk vandaan wonen (we hebben wel een lange reistijd ivm files en openbaar vervoer).

Ik moet zo'n 20 km rijden, mijn man ongeveer 10 km. Een van ons begint om 07:30 uur, de ander om 09:00 uur. 's middags (dus) stoppen om 16:00 uur of 17:30 uur - ongeveer. meestal wordt het iets later. Files kennen we gelukkig nauwelijks

Mja, we kunnen inmiddels constateren dat moonlight het fatsoen niet heeft om nog in te gaan op de vragen die aan haar gesteld zijn, ondanks haar eigen 'verzoek' daartoe (hier weggevallen met overgang naar nieuw forum).



Waarmee 1 nadeel dat ik vaak toch weer de kop op zie steken bij thuisblijfmoeders (al dan niet to-be) ook hier weer bevestigd werd: ze kunnen verdomd halstarrig in hun eigen vooroordelen blijven hangen en met het vingertje wijzen naar anderen die het allemaal zo slecht aanpakken met hun kinderen.



Ik geef mijn kinderen toch liever andere normen en waarden mee.