Werk & Studie
alle pijlers
Die steeds terugkerende behoefte om te stoppen met werken
dinsdag 24 maart 2009 om 21:56
Gek word ik van mezelf. Eens in de zoveel tijd krijg ik zo'n enorme drang om te stoppen met werken. Nu zit ik ook weer in zo'n fase, de vorige was een paar maanden terug toen ik na mijn zwangerschapsverlof weer gestart was met werken. Toen weet ik het nog aan de hormonen. Maar telkens als ik in zo'n fase zit kan ik aan niets anders denken, en dat werkt niet mee aan een gemotiveerde werkhouding.
Maar jee, stoppen met werken, dat doe je toch niet. Werken hoort er nu eenmaal bij in het leven. Je verdient je eigen geld, houdt je eigen broek op, bent niet afhankelijk van een man, geeft het goede voorbeeld aan je kinderen.
Je kunt niet altijd maar doen wat leuk is, en dus ook niet zomaar niet gaan werken.
En toch, de behoefte komt telkens weer terug.
En niet eens om echt nooit meer te werken, maar omdat ik het in mijn hoofd gehaald heb dat als ik niet meer werk, ik open sta voor nieuwe ideeen en dan vanzelf wel ontdek wat ik echt wil in het leven, qua werk.
Roepen jullie eens wat slims tegen me waar ik wat mee kan, of vraag me iets wat me aan het denken (richting een oplossing, denken doe ik wel genoeg op het moment ) zet?
Maar jee, stoppen met werken, dat doe je toch niet. Werken hoort er nu eenmaal bij in het leven. Je verdient je eigen geld, houdt je eigen broek op, bent niet afhankelijk van een man, geeft het goede voorbeeld aan je kinderen.
Je kunt niet altijd maar doen wat leuk is, en dus ook niet zomaar niet gaan werken.
En toch, de behoefte komt telkens weer terug.
En niet eens om echt nooit meer te werken, maar omdat ik het in mijn hoofd gehaald heb dat als ik niet meer werk, ik open sta voor nieuwe ideeen en dan vanzelf wel ontdek wat ik echt wil in het leven, qua werk.
Roepen jullie eens wat slims tegen me waar ik wat mee kan, of vraag me iets wat me aan het denken (richting een oplossing, denken doe ik wel genoeg op het moment ) zet?
woensdag 25 maart 2009 om 19:36
quote:lindy schreef op 25 maart 2009 @ 19:15:
Ja, dat is bizar. Ik zie het zo voor me dat degenen die de hele dag de tijd hadden om te posten, vervolgens naar de kookpot rennen en daarna tegen hun partner zeggen, zo, hard gewerkt vandaag! terwijl dat voornamelijk viva-forummen was. En de gedurende de dag onstaat er dan zo'n forummodus met een dominante mening, maar die wordt wel neergezet door mensen die daar de godganse dag de tijd voor hebben. Die ándere vrouwen, die waren gewoon aan het werk,
Ik vind er niets bizars aan.
Maar ik vond ook helemaal niet dat de mensen die vinden dat een vrouw moet kunnen stoppen met werken wanneer ze wil in de meerderheid waren. In mijn ogen waren die in de minderheid. Ik vind de dominante mening hier dat je als vrouw gewoon blijft werken.
Maar ik heb geen stemmen geteld dus wellicht klopt het niet.
Ja, dat is bizar. Ik zie het zo voor me dat degenen die de hele dag de tijd hadden om te posten, vervolgens naar de kookpot rennen en daarna tegen hun partner zeggen, zo, hard gewerkt vandaag! terwijl dat voornamelijk viva-forummen was. En de gedurende de dag onstaat er dan zo'n forummodus met een dominante mening, maar die wordt wel neergezet door mensen die daar de godganse dag de tijd voor hebben. Die ándere vrouwen, die waren gewoon aan het werk,
Ik vind er niets bizars aan.
Maar ik vond ook helemaal niet dat de mensen die vinden dat een vrouw moet kunnen stoppen met werken wanneer ze wil in de meerderheid waren. In mijn ogen waren die in de minderheid. Ik vind de dominante mening hier dat je als vrouw gewoon blijft werken.
Maar ik heb geen stemmen geteld dus wellicht klopt het niet.
woensdag 25 maart 2009 om 19:42
Lindy
Heel frappant inderdaad.
Maar als je thuis bent (voor de kinderen) heb je iig wel zeeen van tijd om ervoor te zorgen dat het huis op orde is. Dat is echt niet zwaarder dan dag in dag uit te moeten werken, vaak met een reistijd erbij. Ik vind het niet meer dan normaal dat degene die de hele dag thuis is, ervoor zorgt dat alles daar op orde is zodat degene die de centen heeft verdiend, even kan uitpuffen.
Dat kan dus de man of de vrouw zijn, dat maakt niet uit.
Ik begrijp ook niks van de gedachte dat een vrouw de keuze wil hebben om parttime te werken na de komst van kinderen. De vanzelfsprekend waarmee dat mi gepaard gaat begrijp ik niet. Krijg de indruk dat veel vrouwen het best lekker vinden om te kunnen stoppen met werken. En dat zal ook voor een tijd best lekker zijn, zolang er maar inkomen genoeg binnen komt. Dat dat inkomen onverwachts weg kan vallen vanwege scheiding is realiteit en dat moet je mi incalculeren.
Heel frappant inderdaad.
Maar als je thuis bent (voor de kinderen) heb je iig wel zeeen van tijd om ervoor te zorgen dat het huis op orde is. Dat is echt niet zwaarder dan dag in dag uit te moeten werken, vaak met een reistijd erbij. Ik vind het niet meer dan normaal dat degene die de hele dag thuis is, ervoor zorgt dat alles daar op orde is zodat degene die de centen heeft verdiend, even kan uitpuffen.
Dat kan dus de man of de vrouw zijn, dat maakt niet uit.
Ik begrijp ook niks van de gedachte dat een vrouw de keuze wil hebben om parttime te werken na de komst van kinderen. De vanzelfsprekend waarmee dat mi gepaard gaat begrijp ik niet. Krijg de indruk dat veel vrouwen het best lekker vinden om te kunnen stoppen met werken. En dat zal ook voor een tijd best lekker zijn, zolang er maar inkomen genoeg binnen komt. Dat dat inkomen onverwachts weg kan vallen vanwege scheiding is realiteit en dat moet je mi incalculeren.
woensdag 25 maart 2009 om 19:46
Ben vandaag overigens op coachesjacht gegaan on the internet. Jemig man, 125 euro per sessie, ik vind het nogal wat. Maar ja, kan ik wel alvast wennen qua bestedingspatroon voor als ik een minder goed betaalde baan aanneem ooit .
Ik blijf het wel een apart fenomeen vinden. Hoe weet je nou of een coach goed is?
In ieder geval komt morgen mijn parachuteboek. Ik kan niet wachten, jammer dat ik aan het werk ben morgen en 's avonds moet sporten. Ik zou het haast gaan afzeggen (het sporten dus, niet het boek).
Ik blijf het wel een apart fenomeen vinden. Hoe weet je nou of een coach goed is?
In ieder geval komt morgen mijn parachuteboek. Ik kan niet wachten, jammer dat ik aan het werk ben morgen en 's avonds moet sporten. Ik zou het haast gaan afzeggen (het sporten dus, niet het boek).
anoniem_30416 wijzigde dit bericht op 25-03-2009 19:48
Reden: verduidelijking
Reden: verduidelijking
% gewijzigd
woensdag 25 maart 2009 om 19:47
Ik sluit me verder geheel aan bij Eowynn en Rider, ik begrijp ook niets van de vaak heersende jaren '50 mentaliteit.
Ergste wat mij kan overkomen is om afhankelijk te moeten zijn van een ander, of dat nou van een partner is of van een instantie. En als dat betekent dat ik hamburgers moet staan bakken om niet in de uitkering terecht te komen, dan doe ik dat (heb jarenlang bij zo'n keten gewerkt, weet waar ik over praat).
En ik heb ook meegemaakt dat ik er alleen voor kwam te staan met kind, uit eigen keuze. Ik kon per direct weg, en dat gaf enorme vrijheid. Ook toen andere partner besloot dat dat jongere mokkeltje leuker was dan ik, was dat geen probleem.
En dat allemaal dankzij mijn eigen inkomen. Voor mij betekent dat vrijheid. En dat voelt heel lekker. En dat heeft trouwens in mijn geval niks te maken met worst-case scenarios maar alles met een nuchtere en realistische kijk op het leven.
Ergste wat mij kan overkomen is om afhankelijk te moeten zijn van een ander, of dat nou van een partner is of van een instantie. En als dat betekent dat ik hamburgers moet staan bakken om niet in de uitkering terecht te komen, dan doe ik dat (heb jarenlang bij zo'n keten gewerkt, weet waar ik over praat).
En ik heb ook meegemaakt dat ik er alleen voor kwam te staan met kind, uit eigen keuze. Ik kon per direct weg, en dat gaf enorme vrijheid. Ook toen andere partner besloot dat dat jongere mokkeltje leuker was dan ik, was dat geen probleem.
En dat allemaal dankzij mijn eigen inkomen. Voor mij betekent dat vrijheid. En dat voelt heel lekker. En dat heeft trouwens in mijn geval niks te maken met worst-case scenarios maar alles met een nuchtere en realistische kijk op het leven.
woensdag 25 maart 2009 om 19:51
En Morrie, het begin is er!
Ik herken jouw dilemma wel, maar met als verschil dat ik niet of nooit heb overwogen om te stoppen met werken. Ik denk ook dat de oplossing eerder gelegen is in het zoeken naar werk wat beter/echt bij je past. In mijn vorige baan kwam ik fluitend en blakend van energie thuis, nu kost het me alleen energie. En dat is een heel slecht teken.
Goed van je dat je nu stappen onderneemt om er iets aan te veranderen, daarvoor is het nooit te laat.
Ik herken jouw dilemma wel, maar met als verschil dat ik niet of nooit heb overwogen om te stoppen met werken. Ik denk ook dat de oplossing eerder gelegen is in het zoeken naar werk wat beter/echt bij je past. In mijn vorige baan kwam ik fluitend en blakend van energie thuis, nu kost het me alleen energie. En dat is een heel slecht teken.
Goed van je dat je nu stappen onderneemt om er iets aan te veranderen, daarvoor is het nooit te laat.
woensdag 25 maart 2009 om 19:52
Weet je, dat vind ik het meest bizarre van dit alles, dat dit topic is gestart met een existentieel dilemma over indivuele keuzes tussen professionele verschillende ambities en dat die discussie voortdurend wordt verschoven naar de vraag of een vróuw niet dient te blijven werken. Vind dat te belachelijk voor woorden eigenlijk, en ook best shockerend om te merken dat de moderene viva forummert nog steeds heel erg denkt vanuit ingesleten maar al lang versleten manvrouwbeelden.
.
woensdag 25 maart 2009 om 20:03
Ik moet er ineens aan denken dat ik, nu 10 jaar geleden, op een dag mijn collega aankeek en zei: "ik ga mijn ontslag indienen".
Ik heb diezelfde week mijn ontslag ingediend en ben de maanden daarna gaan doen wat ik graag wilde: nog één keer voor langere tijd naar het buitenland. Op de een of andere manier drong het ineens tot me door dat ik, voor ik er zelf erg in had, aan een man, kinderen en hypotheek gebonden zou worden en dit de laatste kans was om dit stuk van mijn dromen te realiseren. Right time, right place.
Nu, 10 jaar verder, inderdaad man, kinderen en hypotheek rijker, moet ik onderkennen dat ik niet meer de keuzevrijheid heb die ik vroeger had; dat de speelruimte beperkter is dan vroeger, toen ik vooral met mezelf rekening te houden had. Zou dat stukje niet ook meespelen bij ons werkenden: af en toe de aandrang voelen om je vleugels te spreiden, om vervolgens tot het besef te komen dat ze een beetje, euh... gekortwiekt zijn?
Ik heb diezelfde week mijn ontslag ingediend en ben de maanden daarna gaan doen wat ik graag wilde: nog één keer voor langere tijd naar het buitenland. Op de een of andere manier drong het ineens tot me door dat ik, voor ik er zelf erg in had, aan een man, kinderen en hypotheek gebonden zou worden en dit de laatste kans was om dit stuk van mijn dromen te realiseren. Right time, right place.
Nu, 10 jaar verder, inderdaad man, kinderen en hypotheek rijker, moet ik onderkennen dat ik niet meer de keuzevrijheid heb die ik vroeger had; dat de speelruimte beperkter is dan vroeger, toen ik vooral met mezelf rekening te houden had. Zou dat stukje niet ook meespelen bij ons werkenden: af en toe de aandrang voelen om je vleugels te spreiden, om vervolgens tot het besef te komen dat ze een beetje, euh... gekortwiekt zijn?
woensdag 25 maart 2009 om 20:08
quote:kaaskopje_ schreef op 25 maart 2009 @ 20:03:
Ik moet er ineens aan denken dat ik, nu 10 jaar geleden, op een dag mijn collega aankeek en zei: "ik ga mijn ontslag indienen".
Ik heb diezelfde week mijn ontslag ingediend en ben de maanden daarna gaan doen wat ik graag wilde: nog één keer voor langere tijd naar het buitenland. Op de een of andere manier drong het ineens tot me door dat ik, voor ik er zelf erg in had, aan een man, kinderen en hypotheek gebonden zou worden en dit de laatste kans was om dit stuk van mijn dromen te realiseren. Right time, right place.
Nu, 10 jaar verder, inderdaad man, kinderen en hypotheek rijker, moet ik onderkennen dat ik niet meer de keuzevrijheid heb die ik vroeger had; dat de speelruimte beperkter is dan vroeger, toen ik vooral met mezelf rekening te houden had. Zou dat stukje niet ook meespelen bij ons werkenden: af en toe de aandrang voelen om je vleugels te spreiden, om vervolgens tot het besef te komen dat ze een beetje, euh... gekortwiekt zijn?
Herkenbaar. Ik heb een jaar of 8 geleden ook zoiets gedaan. Baan opgezegd zonder dat ik een andere baan had. Wel 3 maanden opzegtermijn aangehouden zodat ik iets meer tijd had om ander werk te vinden. Wat toentertijd geen enkel probleem was, ik kon al snel aan de slag bij een toenmalige klant om 'de andere kant' van ons project te leiden.
Nu, met deze crisis EN met een man, twee kinderen en een hypotheek is het opzeggen van je baan zonder dat je wat anders hebt ineens een doodenge keuze.
Ik moet er ineens aan denken dat ik, nu 10 jaar geleden, op een dag mijn collega aankeek en zei: "ik ga mijn ontslag indienen".
Ik heb diezelfde week mijn ontslag ingediend en ben de maanden daarna gaan doen wat ik graag wilde: nog één keer voor langere tijd naar het buitenland. Op de een of andere manier drong het ineens tot me door dat ik, voor ik er zelf erg in had, aan een man, kinderen en hypotheek gebonden zou worden en dit de laatste kans was om dit stuk van mijn dromen te realiseren. Right time, right place.
Nu, 10 jaar verder, inderdaad man, kinderen en hypotheek rijker, moet ik onderkennen dat ik niet meer de keuzevrijheid heb die ik vroeger had; dat de speelruimte beperkter is dan vroeger, toen ik vooral met mezelf rekening te houden had. Zou dat stukje niet ook meespelen bij ons werkenden: af en toe de aandrang voelen om je vleugels te spreiden, om vervolgens tot het besef te komen dat ze een beetje, euh... gekortwiekt zijn?
Herkenbaar. Ik heb een jaar of 8 geleden ook zoiets gedaan. Baan opgezegd zonder dat ik een andere baan had. Wel 3 maanden opzegtermijn aangehouden zodat ik iets meer tijd had om ander werk te vinden. Wat toentertijd geen enkel probleem was, ik kon al snel aan de slag bij een toenmalige klant om 'de andere kant' van ons project te leiden.
Nu, met deze crisis EN met een man, twee kinderen en een hypotheek is het opzeggen van je baan zonder dat je wat anders hebt ineens een doodenge keuze.
woensdag 25 maart 2009 om 20:09
quote:lindy schreef op 25 maart 2009 @ 20:06:
Jawel, anders had ik niet kunnen constateren dat er overdag meer vrouwen vóór het stoppen met werken zijn dan s avonds.
Ik was van plan om ze te gaan tellen, maar het zijn teveel postings, en ik heb er ook gewoon geen zin in .
Als je echt had bijgelezen had je allang geweten dat Koeka gewoon een hardwerkende moeder is met vandaag een dagje vrij. Vandaar de constatering.
Jawel, anders had ik niet kunnen constateren dat er overdag meer vrouwen vóór het stoppen met werken zijn dan s avonds.
Ik was van plan om ze te gaan tellen, maar het zijn teveel postings, en ik heb er ook gewoon geen zin in .
Als je echt had bijgelezen had je allang geweten dat Koeka gewoon een hardwerkende moeder is met vandaag een dagje vrij. Vandaar de constatering.
