Werk & Studie
alle pijlers
Die steeds terugkerende behoefte om te stoppen met werken
dinsdag 24 maart 2009 om 21:56
Gek word ik van mezelf. Eens in de zoveel tijd krijg ik zo'n enorme drang om te stoppen met werken. Nu zit ik ook weer in zo'n fase, de vorige was een paar maanden terug toen ik na mijn zwangerschapsverlof weer gestart was met werken. Toen weet ik het nog aan de hormonen. Maar telkens als ik in zo'n fase zit kan ik aan niets anders denken, en dat werkt niet mee aan een gemotiveerde werkhouding.
Maar jee, stoppen met werken, dat doe je toch niet. Werken hoort er nu eenmaal bij in het leven. Je verdient je eigen geld, houdt je eigen broek op, bent niet afhankelijk van een man, geeft het goede voorbeeld aan je kinderen.
Je kunt niet altijd maar doen wat leuk is, en dus ook niet zomaar niet gaan werken.
En toch, de behoefte komt telkens weer terug.
En niet eens om echt nooit meer te werken, maar omdat ik het in mijn hoofd gehaald heb dat als ik niet meer werk, ik open sta voor nieuwe ideeen en dan vanzelf wel ontdek wat ik echt wil in het leven, qua werk.
Roepen jullie eens wat slims tegen me waar ik wat mee kan, of vraag me iets wat me aan het denken (richting een oplossing, denken doe ik wel genoeg op het moment ) zet?
Maar jee, stoppen met werken, dat doe je toch niet. Werken hoort er nu eenmaal bij in het leven. Je verdient je eigen geld, houdt je eigen broek op, bent niet afhankelijk van een man, geeft het goede voorbeeld aan je kinderen.
Je kunt niet altijd maar doen wat leuk is, en dus ook niet zomaar niet gaan werken.
En toch, de behoefte komt telkens weer terug.
En niet eens om echt nooit meer te werken, maar omdat ik het in mijn hoofd gehaald heb dat als ik niet meer werk, ik open sta voor nieuwe ideeen en dan vanzelf wel ontdek wat ik echt wil in het leven, qua werk.
Roepen jullie eens wat slims tegen me waar ik wat mee kan, of vraag me iets wat me aan het denken (richting een oplossing, denken doe ik wel genoeg op het moment ) zet?
woensdag 25 maart 2009 om 20:19
Het is zo'n platte vraag, Morrie, maar wat zou je doen als je, laten we zeggen, een paar miljoen zou winnen? Zou je blijven werken? Zou je minder gaan werken in hetzelfde werk? Zou je een eigen bedrijf op gaan starten?
Dit soort "wens"vragen, hoe simpel ook, zorgt er vaak voor dat je tot de kern van je probleem komt en meer zicht krijgt op waar je onvrede vandaan komt.
Dit soort "wens"vragen, hoe simpel ook, zorgt er vaak voor dat je tot de kern van je probleem komt en meer zicht krijgt op waar je onvrede vandaan komt.
woensdag 25 maart 2009 om 20:26
125 euro per sessie is inderdaad veel geld, Morrie!
Ik zou zelf, denk ik, beginnen met het opnemen van verlof, maar ik geloof dan ook sterk in de zin en het nut van sabbaticals (en dat hoeft absoluut geen jaar te zijn!), al is het alleen maar omdat het doorbreken van je vaste dagelijkse stramien, op zich al veel ruimte voor nieuwe inzichten kan opleveren.
(Zwangerschapsverlof is wat dat betreft niet echt vergelijkbaar, vind ik. Dat is weliswaar ook een serieuze onderbreking van je bestaande dagelijkse patroon, maar die ruimte wordt meteen in genomen door het ritme en de eisen die de zorg voor zo'n nieuwe baby met zich meebrengen.)
Ik zou zelf, denk ik, beginnen met het opnemen van verlof, maar ik geloof dan ook sterk in de zin en het nut van sabbaticals (en dat hoeft absoluut geen jaar te zijn!), al is het alleen maar omdat het doorbreken van je vaste dagelijkse stramien, op zich al veel ruimte voor nieuwe inzichten kan opleveren.
(Zwangerschapsverlof is wat dat betreft niet echt vergelijkbaar, vind ik. Dat is weliswaar ook een serieuze onderbreking van je bestaande dagelijkse patroon, maar die ruimte wordt meteen in genomen door het ritme en de eisen die de zorg voor zo'n nieuwe baby met zich meebrengen.)
woensdag 25 maart 2009 om 20:31
quote:kaaskopje_ schreef op 25 maart 2009 @ 20:19:
Het is zo'n platte vraag, Morrie, maar wat zou je doen als je, laten we zeggen, een paar miljoen zou winnen? Zou je blijven werken? Zou je minder gaan werken in hetzelfde werk? Zou je een eigen bedrijf op gaan starten?
Dit soort "wens"vragen, hoe simpel ook, zorgt er vaak voor dat je tot de kern van je probleem komt en meer zicht krijgt op waar je onvrede vandaan komt.
Kaaskopje, als ik vanavond een paar miljoen zou winnen zou ik morgen mijn baan opzeggen. Waar ik tot een paar jaar terug altijd geroepen heb dat ik gewoon dit werk zou blijven doen als ik een prijs zou winnen, zeg ik dat nu dus niet meer. Dat wat ik nu doe qua werk me niet meer gelukkig maakt, is duidelijk dus....
Als ik er aan denk dat ik die paar miljoen heb en niet meer hoef te werken, dan maakt mijn hart een sprongetje, het lijkt me heerlijk. Maar dan vallen natuurlijk een heleboel tegenwerpingen om te stoppen met werken weg, doordat je een exorbitant hoog bedrag op je rekening hebt bijgeschreven gekregen.
Mijn probleem is echt dat ik niet weet wat ik dan wel leuk zou vinden qua werk. Ik heb al heel wat ideeen gehad de afgelopen jaren, die het dan toch weer niet werden. Ik ben echt onzeker op dat vlak en heb naar mijn idee geen heldere gedachten meer over dit onderwerp omdat ik al te lang loop te modderen.
Het is zo'n platte vraag, Morrie, maar wat zou je doen als je, laten we zeggen, een paar miljoen zou winnen? Zou je blijven werken? Zou je minder gaan werken in hetzelfde werk? Zou je een eigen bedrijf op gaan starten?
Dit soort "wens"vragen, hoe simpel ook, zorgt er vaak voor dat je tot de kern van je probleem komt en meer zicht krijgt op waar je onvrede vandaan komt.
Kaaskopje, als ik vanavond een paar miljoen zou winnen zou ik morgen mijn baan opzeggen. Waar ik tot een paar jaar terug altijd geroepen heb dat ik gewoon dit werk zou blijven doen als ik een prijs zou winnen, zeg ik dat nu dus niet meer. Dat wat ik nu doe qua werk me niet meer gelukkig maakt, is duidelijk dus....
Als ik er aan denk dat ik die paar miljoen heb en niet meer hoef te werken, dan maakt mijn hart een sprongetje, het lijkt me heerlijk. Maar dan vallen natuurlijk een heleboel tegenwerpingen om te stoppen met werken weg, doordat je een exorbitant hoog bedrag op je rekening hebt bijgeschreven gekregen.
Mijn probleem is echt dat ik niet weet wat ik dan wel leuk zou vinden qua werk. Ik heb al heel wat ideeen gehad de afgelopen jaren, die het dan toch weer niet werden. Ik ben echt onzeker op dat vlak en heb naar mijn idee geen heldere gedachten meer over dit onderwerp omdat ik al te lang loop te modderen.
woensdag 25 maart 2009 om 20:38
quote:koeka schreef op 25 maart 2009 @ 20:26:
125 euro per sessie is inderdaad veel geld, Morrie!
Ik zou zelf, denk ik, beginnen met het opnemen van verlof, maar ik geloof dan ook sterk in de zin en het nut van sabbaticals (en dat hoeft absoluut geen jaar te zijn!), al is het alleen maar omdat het doorbreken van je vaste dagelijkse stramien, op zich al veel ruimte voor nieuwe inzichten kan opleveren.
(Zwangerschapsverlof is wat dat betreft niet echt vergelijkbaar, vind ik. Dat is weliswaar ook een serieuze onderbreking van je bestaande dagelijkse patroon, maar die ruimte wordt meteen in genomen door het ritme en de eisen die de zorg voor zo'n nieuwe baby met zich meebrengen.)
Ja, ik denk ook wel dat het zinvol kan zijn, al denk ik nu ook wel dat het zinvol kan zijn eerst een coach te consulteren en dan pas eventueel dat verlof op te nemen. (Al is dat echt iets wat ik niet zou durven vragen aan mijn werkgever. Die wordt echt niet blij. Tegen de tijd dat dit gaat spelen open ik dan wel weer een topic met het verzoek om tips hoe dit te vragen en met het verzoek om schoppen onder mijn kont ).
Ik vind het ook lastig om te bepalen hoe lang zo'n verlof dan moet duren.
125 euro per sessie is inderdaad veel geld, Morrie!
Ik zou zelf, denk ik, beginnen met het opnemen van verlof, maar ik geloof dan ook sterk in de zin en het nut van sabbaticals (en dat hoeft absoluut geen jaar te zijn!), al is het alleen maar omdat het doorbreken van je vaste dagelijkse stramien, op zich al veel ruimte voor nieuwe inzichten kan opleveren.
(Zwangerschapsverlof is wat dat betreft niet echt vergelijkbaar, vind ik. Dat is weliswaar ook een serieuze onderbreking van je bestaande dagelijkse patroon, maar die ruimte wordt meteen in genomen door het ritme en de eisen die de zorg voor zo'n nieuwe baby met zich meebrengen.)
Ja, ik denk ook wel dat het zinvol kan zijn, al denk ik nu ook wel dat het zinvol kan zijn eerst een coach te consulteren en dan pas eventueel dat verlof op te nemen. (Al is dat echt iets wat ik niet zou durven vragen aan mijn werkgever. Die wordt echt niet blij. Tegen de tijd dat dit gaat spelen open ik dan wel weer een topic met het verzoek om tips hoe dit te vragen en met het verzoek om schoppen onder mijn kont ).
Ik vind het ook lastig om te bepalen hoe lang zo'n verlof dan moet duren.
woensdag 25 maart 2009 om 20:49
Toch zit daar de crux, Morrie, of je gelukkig wordt van wat je doet en alles wat daarmee samenhangt. Ik begrijp trouwens je weerstand tegen de gedachte om te kiezen voor een baan op veel lager niveau heel goed. Dat geldt voor mij ook. Als ik diep in mijn hart kijk, zijn er andere banen, die mij, qua activiteit, misschien gelukkiger zouden maken. Maar ik merk dat ik een dergelijke carriereswitch om andere redenen toch als een stap achteruit zou ervaren, en daarom voelt dat voor mij op dit moment toch niet als een reële optie. Hoe oppervlakkig het ook lijkt, een goed salaris en "maatschappelijk aanzien" zijn uiteindelijk natuurlijk gewoon belangrijke motivatoren (voor de meeste mensen, althans), maar ik denk niet dat ze op de lange termijn echte ontevredenheid in je baan kunnen compenseren.
woensdag 25 maart 2009 om 20:55
woensdag 25 maart 2009 om 21:10
quote:koeka schreef op 25 maart 2009 @ 20:55:
Mijn reactie was nog op je vorige post, maar dat was waarschijnlijk al duidelijk.
Ik ben een beetje verbaasd dat je verwacht dat een verlofaanvraag op zoveel weerstand zal stuiten. Is het bij jullie dan zó ongebruikelijk om ouderschapsverlof op te nemen?
Ik ken niemand hier die ouderschapsverlof opgenomen heeft. Terwijl er toch genoeg mensen met kleine kinderen werken. Maar binnen dit bedrijf werken bijvoorbeeld ook alle mannen (op 1 na) met kinderen fulltime en werken alle vrouwen met kinderen maximaal 3 dagen maar vaak 20 uur. Behalve ik.
Het is niet zo'n groot bedrijf, dat maakt het regelen van vervanging lastig. Tijdens mijn zwangerschapsverlof nam mijn manager en de directeur mijn werk over bijvoorbeeld. Er was niet een soortgelijke project manager die (een deel van) mijn projecten kon overnemen.
Mijn reactie was nog op je vorige post, maar dat was waarschijnlijk al duidelijk.
Ik ben een beetje verbaasd dat je verwacht dat een verlofaanvraag op zoveel weerstand zal stuiten. Is het bij jullie dan zó ongebruikelijk om ouderschapsverlof op te nemen?
Ik ken niemand hier die ouderschapsverlof opgenomen heeft. Terwijl er toch genoeg mensen met kleine kinderen werken. Maar binnen dit bedrijf werken bijvoorbeeld ook alle mannen (op 1 na) met kinderen fulltime en werken alle vrouwen met kinderen maximaal 3 dagen maar vaak 20 uur. Behalve ik.
Het is niet zo'n groot bedrijf, dat maakt het regelen van vervanging lastig. Tijdens mijn zwangerschapsverlof nam mijn manager en de directeur mijn werk over bijvoorbeeld. Er was niet een soortgelijke project manager die (een deel van) mijn projecten kon overnemen.
woensdag 25 maart 2009 om 21:28
Toch, Morrie, moet je ook niet onderschatten wat het eerste jaar na de bevalling voor impact heeft op jezelf, niet alleen bij een eerste, maar ook bij een tweede kind.
Je schrijft dat je een paar maanden geleden weer gestart bent, na je zwangerschapsverlof. Dat is relatief kort natuurlijk.
Was er een tijdje terug niet een topic, bij Kinderen of hier, waarin iemand het advies gaf om het eerste jaar na de bevalling geen ingrijpende beslissingen aangaande werk te nemen? Je zou eens moeten zoeken in de spelonken van het forum, want er werden zinnige dingen geschreven.
Aan de slag met jezelf, evt. met behulp van een coach, kan natuurlijk nooit kwaad, maar misschien moet je jezelf ook nog een aantal maanden de tijd gunnen om weer "je eigen zelf" te worden en te ontzwangeren (staat daar niet een jaar voor), voor je ingrijpende beslissingen neemt.
Je schrijft dat je een paar maanden geleden weer gestart bent, na je zwangerschapsverlof. Dat is relatief kort natuurlijk.
Was er een tijdje terug niet een topic, bij Kinderen of hier, waarin iemand het advies gaf om het eerste jaar na de bevalling geen ingrijpende beslissingen aangaande werk te nemen? Je zou eens moeten zoeken in de spelonken van het forum, want er werden zinnige dingen geschreven.
Aan de slag met jezelf, evt. met behulp van een coach, kan natuurlijk nooit kwaad, maar misschien moet je jezelf ook nog een aantal maanden de tijd gunnen om weer "je eigen zelf" te worden en te ontzwangeren (staat daar niet een jaar voor), voor je ingrijpende beslissingen neemt.
woensdag 25 maart 2009 om 21:35
quote:Morrie schreef op 25 maart 2009 @ 21:10:
[...]
Ik ken niemand hier die ouderschapsverlof opgenomen heeft. Terwijl er toch genoeg mensen met kleine kinderen werken. Maar binnen dit bedrijf werken bijvoorbeeld ook alle mannen (op 1 na) met kinderen fulltime en werken alle vrouwen met kinderen maximaal 3 dagen maar vaak 20 uur. Behalve ik.
Het is niet zo'n groot bedrijf, dat maakt het regelen van vervanging lastig. Tijdens mijn zwangerschapsverlof nam mijn manager en de directeur mijn werk over bijvoorbeeld. Er was niet een soortgelijke project manager die (een deel van) mijn projecten kon overnemen.Is niet zo vreemd hoor. Als ik mijn baas zou zeggen dat ik ouderschapsverlof op zou willen nemen zou dat op zeer grote weerstand stuiten, daar ben ik zeker van. Ik werk in een mannenwereld en alhoewel ouderschapsverlof nu langzaam begint door te dringen beperkt zich dat in ons bedrijf toch voornamelijk tot een middag vrij (en dan liefst de vrijdagmiddag) of 1 keer per week een uurtje later beginnen om de kinderen naar school te brengen. Ik kan me altijd enorm verbazen over het gemak waarmee gezegd wordt: "dan neem je toch een paar maanden verlof", want in mijn ervaring is dit helemaal niet makkelijk.
[...]
Ik ken niemand hier die ouderschapsverlof opgenomen heeft. Terwijl er toch genoeg mensen met kleine kinderen werken. Maar binnen dit bedrijf werken bijvoorbeeld ook alle mannen (op 1 na) met kinderen fulltime en werken alle vrouwen met kinderen maximaal 3 dagen maar vaak 20 uur. Behalve ik.
Het is niet zo'n groot bedrijf, dat maakt het regelen van vervanging lastig. Tijdens mijn zwangerschapsverlof nam mijn manager en de directeur mijn werk over bijvoorbeeld. Er was niet een soortgelijke project manager die (een deel van) mijn projecten kon overnemen.Is niet zo vreemd hoor. Als ik mijn baas zou zeggen dat ik ouderschapsverlof op zou willen nemen zou dat op zeer grote weerstand stuiten, daar ben ik zeker van. Ik werk in een mannenwereld en alhoewel ouderschapsverlof nu langzaam begint door te dringen beperkt zich dat in ons bedrijf toch voornamelijk tot een middag vrij (en dan liefst de vrijdagmiddag) of 1 keer per week een uurtje later beginnen om de kinderen naar school te brengen. Ik kan me altijd enorm verbazen over het gemak waarmee gezegd wordt: "dan neem je toch een paar maanden verlof", want in mijn ervaring is dit helemaal niet makkelijk.
woensdag 25 maart 2009 om 21:43
Echt, Morrie? En ik stoorde me nog zo aan al die, op idiote stereotypen gebaseerde, vooronderstellingen hier op dit topic (de man als carriereminded kostwinner en de vrouw als ambitieloze parttimer, en meer van zulke achterhaalde clichés) en nu blijkt de situatie bij jouw werkgever precies dat beeld te bevestigen !
woensdag 25 maart 2009 om 21:45
Maar, om terug te komen op het onderwerp (man, wat kunnen jullie een hoop posten onder werktijd ). Morrie, hoe zit het met de voldoening die je uit je werk haalt? Dát is namelijk mijn eigen manco: ik haal weinig voldoening uit mijn werk. Geld is makkelijk, maar interesseert me niet (en ik ben er van overtuigd dat ik ook makkelijk met de helft minder inkomen goed zou kunnen leven), mijn werk is op zich niet oninteressant, maar de wereld verbeter ik er ook niet mee. En complimenten zijn in mijn bedrijf sowieso een niet veel voorkomend fenomeen, maar als ik er dan een krijg, dan denk ik dat mijn meerderen zich vergist hebben .
Jarenlang heb ik op hoog niveau gesport en jemig, als ik op mijn werk 10% van de voldoening, die ik vroeger uit het sporten en presteren haalde, zou bereiken, dan zou ik nooit meer klagen. Ook de voldoening die ik uit mijn bestuurswerk haal en vroeger uit mijn vrijwilligerswerk was vele mate groter dan datgene wat ik ook uit mijn werk zal halen.
Het is mij ondertussen dus wel duidelijk dat ik ooit in mijn leven een verkeerde keuze heb gemaakt en ik hik, bij perioden, enorm aan tegen de vraag of ik drastisch beslissingen moet gaan nemen en het roer om moet gaan gooien. Maar ja, goede baan, leuke collega's, werken op niveau enzovoorts.
Ik ken je dilemma's dus wel, maar ik denk niet dat ik je verder help met mijn posting .
Jarenlang heb ik op hoog niveau gesport en jemig, als ik op mijn werk 10% van de voldoening, die ik vroeger uit het sporten en presteren haalde, zou bereiken, dan zou ik nooit meer klagen. Ook de voldoening die ik uit mijn bestuurswerk haal en vroeger uit mijn vrijwilligerswerk was vele mate groter dan datgene wat ik ook uit mijn werk zal halen.
Het is mij ondertussen dus wel duidelijk dat ik ooit in mijn leven een verkeerde keuze heb gemaakt en ik hik, bij perioden, enorm aan tegen de vraag of ik drastisch beslissingen moet gaan nemen en het roer om moet gaan gooien. Maar ja, goede baan, leuke collega's, werken op niveau enzovoorts.
Ik ken je dilemma's dus wel, maar ik denk niet dat ik je verder help met mijn posting .
woensdag 25 maart 2009 om 21:48
Ik snap heus wel dat dat in de meeste gevallen niet heel gemakkelijk kan (al is het maar omdat er ineens een deel van je inkomen wegvalt), maar ik denk dat de stappen die Morrie wellicht overweegt, ook niet zo makkelijk zullen zijn. Tijdelijk verlof nemen om één en ander eerst eens goed te overdenken is dan de minst ingrijpende eerste stap.
woensdag 25 maart 2009 om 21:57
Ja maar Koeka, een paar maanden verlof is toch ontzettend onhandig voor een werkgever. Die moet vervanging regelen, iemand inwerken enzovoorts. Bij mij was zwangerschapsverlof al zo'n gedoe (en daar kon baas écht niet onderuit). Carrieretechnisch lijkt het me ook niet handig, want hoe breng je dit in godsnaam naar de baas/bazin? Ik weet niet meer zo goed wat ik wil in mijn werk, dus ik wil me een paar maanden bezinnen? Het zal ongetwijfeld afhangen van de branche waar je in werkt, maar ik zou het in mijn bedrijf niet gauw doen denk ik.
woensdag 25 maart 2009 om 22:13
Kaaskopje, je hebt gelijk hoor, mbt geen drastische beslissingen in het eerste jaar. Maar het speelt bij mij al veel langer. Ik ben twee jaar terug bij deze werkgever begonnen. Bij de werkgever daarvoor heb ik 6 jaar gewerkt en bij die daarvoor ook 6 jaar. Ik ben dus in principe best loyaal en niet zo'n enorme switcher. Maar bij de een na laatste werkgever had ik het eigenlijk al een jaar niet meer naar mijn zin voordat ik weggging naar mijn huidige werkgever. En bij de huidige ben ik vanaf dag 1 niet echt lyrisch geweest. Ik denk dan ook niet dat mijn onvrede van nu te maken heeft met de zwangerschapshormonen. Wel kan ik me voorstellen dat bijvoorbeeld een beroepskeuzetest of een motivatietest beinvloed wordt door het feit dat ik 'pas' bevallen ben. Dat is wel iets om rekening mee te houden.
Koeka, het is echt waar wat ik schets. Ik ben er zelf ook verbaasd over. Toen ik zwanger was van de jongste verwachtte nog twee mannelijke collega's een kindje. Zij vroegen mij of ik nu minder ging werken want 4 dagen was toch wel veel en zwaar enzo. Ik gaf geen antwoord maar stelde een tegenvraag: of zij minder gingen werken, bij hun was het immers het eerste kind, bij mij het tweede dus ik hoefde mijn leven niet meer in te richten op kinderen. Waarop ze antwoordde dat ze gewoon 5 dagen bleven werken, hun vrouw ging 3 dagen werken....
Anky, ik haal nu geen voldoening uit mijn werk, meestal. Soms wel, maar op die dagen valt me dat dan ook echt op. Dan zeg ik thuis: ik heb eindelijk weer eens lekker gewerkt. Maar die dagen zijn op 1 hand te tellen.
Koeka, het is echt waar wat ik schets. Ik ben er zelf ook verbaasd over. Toen ik zwanger was van de jongste verwachtte nog twee mannelijke collega's een kindje. Zij vroegen mij of ik nu minder ging werken want 4 dagen was toch wel veel en zwaar enzo. Ik gaf geen antwoord maar stelde een tegenvraag: of zij minder gingen werken, bij hun was het immers het eerste kind, bij mij het tweede dus ik hoefde mijn leven niet meer in te richten op kinderen. Waarop ze antwoordde dat ze gewoon 5 dagen bleven werken, hun vrouw ging 3 dagen werken....
Anky, ik haal nu geen voldoening uit mijn werk, meestal. Soms wel, maar op die dagen valt me dat dan ook echt op. Dan zeg ik thuis: ik heb eindelijk weer eens lekker gewerkt. Maar die dagen zijn op 1 hand te tellen.
woensdag 25 maart 2009 om 22:13
Die stereotype vooronderstellingen zitten trouwens wel schrikbarend diep hoor, dat bleek vandaag maar weer. Op mijn post over de waarde die ik hecht aan de andere gezamenlijke belangen binnen een relatie, boven het individuele-broekriem-ideaal, ging iedereen er meteen maar vanuit dat ik daarmee vast wel zou preken voor eigen parochie en niet selfsufficient zou zijn. En dus onzelfstandig, en ook nog eens naïef met betrekking tot de liefde en het leven in het algemeen..
woensdag 25 maart 2009 om 22:22
Ach, ik kan me sowieso weleens ergeren aan het belang wat door sommige mensen aan een baan wordt toegekend. Ik werk omdat het een beetje zo hoort en omdat ik mijn eigen geld uit wil geven, maar ik kan niet zeggen dat mijn baan mij een beter ontwikkeld of ander mens maakt. Het is gewoon werk en niets meer of niets minder.
Maar ik ben denk ik sowieso wel een apart geval, want ik zou me zonder betaalde baan geen moment vervelen (ik verveel me sowieso nooit) en geloof ook niet dat minder zou meemaken of minder zou kunnen vertellen op feestjes ofzo. In geval van een miljoen winnen zou ik dus ook vandaag nog stoppen met werken. Ik zou mijn vrijwilligerswerk weer oppakken, meer tijd met mijn kinderen doorbrengen (zonder dat eeuwige gehaast ), ik zou mijn sociale leven weer oppakken, mijn bestuurswerk uitbreiden (eindelijk ja zeggen tegen alle klussen waar ik nu uit zelfbehoud nee tegen zeg). En dat alles zonder een greintje schuldgevoel . Nu nog even een miljoen winnen .
Maar ik ben denk ik sowieso wel een apart geval, want ik zou me zonder betaalde baan geen moment vervelen (ik verveel me sowieso nooit) en geloof ook niet dat minder zou meemaken of minder zou kunnen vertellen op feestjes ofzo. In geval van een miljoen winnen zou ik dus ook vandaag nog stoppen met werken. Ik zou mijn vrijwilligerswerk weer oppakken, meer tijd met mijn kinderen doorbrengen (zonder dat eeuwige gehaast ), ik zou mijn sociale leven weer oppakken, mijn bestuurswerk uitbreiden (eindelijk ja zeggen tegen alle klussen waar ik nu uit zelfbehoud nee tegen zeg). En dat alles zonder een greintje schuldgevoel . Nu nog even een miljoen winnen .
woensdag 25 maart 2009 om 22:30
Anky, ik snap dat zo'n verzoek in vele omgevingen niet met gejuich onthaald zou worden, en ik begrijp dus ook heel goed dat je zelf niet echt staat te springen om hierover te beginnen. Maar ouderschapsverlof is een recht, en je werkgever mag je dit dan ook in principe niet weigeren (tenzij er sprake zou zijn van dwingend bedrijfsbelang, meen ik. Ik woon zelf niet in Nederland, dus ik ben niet 100% zeker van de details van de regelgeving in NL).
Ik heb zelf 2 keer ouderschapsverlof opgenomen, maar beide keren in aansluiting op mijn zwangerschapsverlof. Dat is natuurlijk een iets minder "lastige" situatie voor de werkgever, want een aantal maanden weg was ik toch al, en of hij nu voor 3 of voor 6 maanden vervanging moet regelen, maakt niet zo heel veel uit. De boodschap was dus in mijn geval niet heel moelijk of vervelend om te brengen.
Ik zou uiteraard niets zeggen dat je tijd wilt vrijmaken om je te bezinnen over werk en toekomst. Ouderschapsverlof is in beginsel gecreeërd om de combinatie werk-gezin te vergemakkelijken, als je kleine kinderen hebt (en die heb jij ook ,meen ik me te herinneren) behoeft dat verder dus geen enkele toelichting richting je werkgever.
Ik heb zelf 2 keer ouderschapsverlof opgenomen, maar beide keren in aansluiting op mijn zwangerschapsverlof. Dat is natuurlijk een iets minder "lastige" situatie voor de werkgever, want een aantal maanden weg was ik toch al, en of hij nu voor 3 of voor 6 maanden vervanging moet regelen, maakt niet zo heel veel uit. De boodschap was dus in mijn geval niet heel moelijk of vervelend om te brengen.
Ik zou uiteraard niets zeggen dat je tijd wilt vrijmaken om je te bezinnen over werk en toekomst. Ouderschapsverlof is in beginsel gecreeërd om de combinatie werk-gezin te vergemakkelijken, als je kleine kinderen hebt (en die heb jij ook ,meen ik me te herinneren) behoeft dat verder dus geen enkele toelichting richting je werkgever.
woensdag 25 maart 2009 om 22:46
Ik zou me zonder betaalde baan ook geen moment vervelen, genoeg interessante studies te volgen en mooie boeken om te lezen (in een strandstoel, mmmm)
Ik denk wel dat de neiging van vrouwen om te stoppen met werken soms (vaak) met faalangst te maken kan hebben. Evenals de neiging van vrouwen om een parttime baan onder hun niveau te verkiezen. Een baan op niveau klinkt interessant, verdient beter, maar is ook eng: het is pittig, het is soms flink doorbijten, en je kunt falen. Onder je niveau werken is dan veiliger. Helemaal niet werken ook. Maar mensen zouden zich niet zo moeten laten leiden door angst.
Plus: de neiging om te stoppen met werken is ook typisch voor vrouwen en heeft te maken met ons christelijk Balkenende-denken. In een man komt het niet snel op om te stoppen met werken. Die denkt: "ik wil een andere baan", maar niet: "ik wil geen baan". Dat is gewoon geen optie, komt niet in hem op.
Vrouwen, hup, niet zo bang, niet zo hulpeloos, maak jezelf niet zo klein. Neem je verantwoordelijkheid, je bent volwassen. Ga voor een baan die je voldoening geeft in plaats van te blijven hangen in een baan die niet goed voelt, en in plaats van te vluchten in 'niet werken'. Als je de loterij wint, prima, dan zou ik ook in een hangmat gaan liggen. Maar degenen onder ons die de loterij niet winnen hebben zelf de verantwoordelijkheid om prettig werk te vinden en ook buiten hun werk iets van hun leven te maken. Een vrouw niet minder dan een man, vind ik, het is niet zo dat wij bij onze geboorte zijn voorzien van minder vermogens om de verantwoordelijkheid over ons eigen leven te nemen.
Ik denk wel dat de neiging van vrouwen om te stoppen met werken soms (vaak) met faalangst te maken kan hebben. Evenals de neiging van vrouwen om een parttime baan onder hun niveau te verkiezen. Een baan op niveau klinkt interessant, verdient beter, maar is ook eng: het is pittig, het is soms flink doorbijten, en je kunt falen. Onder je niveau werken is dan veiliger. Helemaal niet werken ook. Maar mensen zouden zich niet zo moeten laten leiden door angst.
Plus: de neiging om te stoppen met werken is ook typisch voor vrouwen en heeft te maken met ons christelijk Balkenende-denken. In een man komt het niet snel op om te stoppen met werken. Die denkt: "ik wil een andere baan", maar niet: "ik wil geen baan". Dat is gewoon geen optie, komt niet in hem op.
Vrouwen, hup, niet zo bang, niet zo hulpeloos, maak jezelf niet zo klein. Neem je verantwoordelijkheid, je bent volwassen. Ga voor een baan die je voldoening geeft in plaats van te blijven hangen in een baan die niet goed voelt, en in plaats van te vluchten in 'niet werken'. Als je de loterij wint, prima, dan zou ik ook in een hangmat gaan liggen. Maar degenen onder ons die de loterij niet winnen hebben zelf de verantwoordelijkheid om prettig werk te vinden en ook buiten hun werk iets van hun leven te maken. Een vrouw niet minder dan een man, vind ik, het is niet zo dat wij bij onze geboorte zijn voorzien van minder vermogens om de verantwoordelijkheid over ons eigen leven te nemen.
woensdag 25 maart 2009 om 22:47
(Let trouwens maar niet op alle typo's, het zijn er zo veel dat ik geen zin meer heb om mijn berichten steeds te wijzigen..)
Anky, het zal ook vast wel zo zijn dat je je bij sommige werkgevers niet populair maakt door ouderschapsverlof op te nemen, en dat je de verdenking op je laadt, "onvoldoende ambitieus" of "niet meer zo gemotiveerd" te zijn. Dat is dan een risico wat je moet afwegen.
Maar uiteindelijk zou ik me daar niet door laten weerhouden, want als je eerlijk bent, is dat toch ook net het probleem, die verminderde motivatie? Dan liever nu een tijdje ertussenuit, om over een paar maanden óf met hernieuwde motivatie terug te kunnen keren, óf voor iets anders te kiezen, dan nu met veel tegenzin door te gaan, om over een tijdje helemaal uitgeblust alsnog af te haken.
Anky, het zal ook vast wel zo zijn dat je je bij sommige werkgevers niet populair maakt door ouderschapsverlof op te nemen, en dat je de verdenking op je laadt, "onvoldoende ambitieus" of "niet meer zo gemotiveerd" te zijn. Dat is dan een risico wat je moet afwegen.
Maar uiteindelijk zou ik me daar niet door laten weerhouden, want als je eerlijk bent, is dat toch ook net het probleem, die verminderde motivatie? Dan liever nu een tijdje ertussenuit, om over een paar maanden óf met hernieuwde motivatie terug te kunnen keren, óf voor iets anders te kiezen, dan nu met veel tegenzin door te gaan, om over een tijdje helemaal uitgeblust alsnog af te haken.
donderdag 26 maart 2009 om 00:17
quote:koeka schreef op 25 maart 2009 @ 14:18:
Ik reageerde vooral op posts waarin de "het niet kunnen ophouden van je eigen broek" gelijk werd gesteld met klaploperij en geprofiteer, gebrek aan ambitie en vooral naief kortetermijndenken, want wacht maar tot vent er met een jonger mokkel vandoor gaat.Termen die ik niet gebruikt heb. Sterker, ik heb niets gezegd over wat anderen zouden moeten doen, ik heb slechts mijn verbazing uitgesproken. Waarom zo heftig in mijn richting reageren, als je tegelijk zegt dat je reageerde op posts waar termen in staan die volstrekt niet van mij afkomstig zijn? Beetje jammere manier van discussieren.
Ik reageerde vooral op posts waarin de "het niet kunnen ophouden van je eigen broek" gelijk werd gesteld met klaploperij en geprofiteer, gebrek aan ambitie en vooral naief kortetermijndenken, want wacht maar tot vent er met een jonger mokkel vandoor gaat.Termen die ik niet gebruikt heb. Sterker, ik heb niets gezegd over wat anderen zouden moeten doen, ik heb slechts mijn verbazing uitgesproken. Waarom zo heftig in mijn richting reageren, als je tegelijk zegt dat je reageerde op posts waar termen in staan die volstrekt niet van mij afkomstig zijn? Beetje jammere manier van discussieren.
