Werk & Studie
alle pijlers
Die steeds terugkerende behoefte om te stoppen met werken
dinsdag 24 maart 2009 om 21:56
Gek word ik van mezelf. Eens in de zoveel tijd krijg ik zo'n enorme drang om te stoppen met werken. Nu zit ik ook weer in zo'n fase, de vorige was een paar maanden terug toen ik na mijn zwangerschapsverlof weer gestart was met werken. Toen weet ik het nog aan de hormonen. Maar telkens als ik in zo'n fase zit kan ik aan niets anders denken, en dat werkt niet mee aan een gemotiveerde werkhouding.
Maar jee, stoppen met werken, dat doe je toch niet. Werken hoort er nu eenmaal bij in het leven. Je verdient je eigen geld, houdt je eigen broek op, bent niet afhankelijk van een man, geeft het goede voorbeeld aan je kinderen.
Je kunt niet altijd maar doen wat leuk is, en dus ook niet zomaar niet gaan werken.
En toch, de behoefte komt telkens weer terug.
En niet eens om echt nooit meer te werken, maar omdat ik het in mijn hoofd gehaald heb dat als ik niet meer werk, ik open sta voor nieuwe ideeen en dan vanzelf wel ontdek wat ik echt wil in het leven, qua werk.
Roepen jullie eens wat slims tegen me waar ik wat mee kan, of vraag me iets wat me aan het denken (richting een oplossing, denken doe ik wel genoeg op het moment ) zet?
Maar jee, stoppen met werken, dat doe je toch niet. Werken hoort er nu eenmaal bij in het leven. Je verdient je eigen geld, houdt je eigen broek op, bent niet afhankelijk van een man, geeft het goede voorbeeld aan je kinderen.
Je kunt niet altijd maar doen wat leuk is, en dus ook niet zomaar niet gaan werken.
En toch, de behoefte komt telkens weer terug.
En niet eens om echt nooit meer te werken, maar omdat ik het in mijn hoofd gehaald heb dat als ik niet meer werk, ik open sta voor nieuwe ideeen en dan vanzelf wel ontdek wat ik echt wil in het leven, qua werk.
Roepen jullie eens wat slims tegen me waar ik wat mee kan, of vraag me iets wat me aan het denken (richting een oplossing, denken doe ik wel genoeg op het moment ) zet?
donderdag 26 maart 2009 om 00:23
quote:es1450 schreef op 25 maart 2009 @ 20:19:
Lindy de discussie vanmiddag ging toch juist meer tussen vrouwen (en Rider) die wél vonden dat de vrouw, of man of hoe dan ook je eigen broek ophouden moet blijven werken? ik vind niks. Hooguit vind ik dat iedereen moet doen waar hij of zij gelukkig van wordt.
Lindy de discussie vanmiddag ging toch juist meer tussen vrouwen (en Rider) die wél vonden dat de vrouw, of man of hoe dan ook je eigen broek ophouden moet blijven werken? ik vind niks. Hooguit vind ik dat iedereen moet doen waar hij of zij gelukkig van wordt.
donderdag 26 maart 2009 om 08:06
quote:Morrie schreef op 25 maart 2009 @ 22:13:
Anky, ik haal nu geen voldoening uit mijn werk, meestal. Soms wel, maar op die dagen valt me dat dan ook echt op. Dan zeg ik thuis: ik heb eindelijk weer eens lekker gewerkt. Maar die dagen zijn op 1 hand te tellen.
Wat is dan het verschil op die dagen? Wat zorgt ervoor dat je díe dag wel lekker hebt gewerkt, en andere dagen niet? Als je dat inzichtelijk weet te krijgen, ben je misschien al weer een stap verder richting 'waar word ik gelukkig van'.
(moet nu werken tot vanavond heel laat, dus tot zover mijn bijdragen van vandaag )
Anky, ik haal nu geen voldoening uit mijn werk, meestal. Soms wel, maar op die dagen valt me dat dan ook echt op. Dan zeg ik thuis: ik heb eindelijk weer eens lekker gewerkt. Maar die dagen zijn op 1 hand te tellen.
Wat is dan het verschil op die dagen? Wat zorgt ervoor dat je díe dag wel lekker hebt gewerkt, en andere dagen niet? Als je dat inzichtelijk weet te krijgen, ben je misschien al weer een stap verder richting 'waar word ik gelukkig van'.
(moet nu werken tot vanavond heel laat, dus tot zover mijn bijdragen van vandaag )
donderdag 26 maart 2009 om 09:13
quote:anky schreef op 25 maart 2009 @ 21:35:
[...]
Is niet zo vreemd hoor. Als ik mijn baas zou zeggen dat ik ouderschapsverlof op zou willen nemen zou dat op zeer grote weerstand stuiten, daar ben ik zeker van. Ik werk in een mannenwereld en alhoewel ouderschapsverlof nu langzaam begint door te dringen beperkt zich dat in ons bedrijf toch voornamelijk tot een middag vrij (en dan liefst de vrijdagmiddag) of 1 keer per week een uurtje later beginnen om de kinderen naar school te brengen. Ik kan me altijd enorm verbazen over het gemak waarmee gezegd wordt: "dan neem je toch een paar maanden verlof", want in mijn ervaring is dit helemaal niet makkelijk.
Ik werk ook in een mannenbedrijf, er werken hier nauwelijks vrouwen, en ik ben eigenlijk 1 van de 2 vrouwen ónder de 50.
Maar ik heb zelden zo'n geemancipeerd bedrijf gezien. Ik heb hiervoor in de zorg gewerkt, tussen de vrouwen, maar daar was het véél minder geemancipeerd en véél minder sociaal. Niet alleen kreeg je commentaar als je als vrouw méér dan 2 dagen werkte als je kinderen had, ouderschapsverlof voor mannen was helemaal niet hip, kolven was een drama, enzovoorts.
Nu zit ik in een mannenbedrijf, de papadag is hier enorm ingeburgerd, vrijwel elke man in de kleine kinderen hééft een papadag hier. Het grootste deel van de mannen is úit de kleine kinderen (heeft kinderen in míjn leeftijdcategorie ) maar er is geen enkele weerstand. Later komen omdat je je kind moet wegbrengen, naar de dokter of CB moet, uit een vergadering moet omdat het KDV belt dat je kind ziek is, het kan allemaal hier. Ook in de hogere regionen. Een leidinggevende functie kan en mag hier gewoon in 4 dagen, enzovoorts.
En ik profiteer daarvan mee. Ik had nooit gedacht dat er zo'n groot verschil zou zitten, ik had gedacht dat het bedrijfsleven véél minder sociaal zou zijn dan de sociale sector, maar het blijkt niet zo te werken.
[...]
Is niet zo vreemd hoor. Als ik mijn baas zou zeggen dat ik ouderschapsverlof op zou willen nemen zou dat op zeer grote weerstand stuiten, daar ben ik zeker van. Ik werk in een mannenwereld en alhoewel ouderschapsverlof nu langzaam begint door te dringen beperkt zich dat in ons bedrijf toch voornamelijk tot een middag vrij (en dan liefst de vrijdagmiddag) of 1 keer per week een uurtje later beginnen om de kinderen naar school te brengen. Ik kan me altijd enorm verbazen over het gemak waarmee gezegd wordt: "dan neem je toch een paar maanden verlof", want in mijn ervaring is dit helemaal niet makkelijk.
Ik werk ook in een mannenbedrijf, er werken hier nauwelijks vrouwen, en ik ben eigenlijk 1 van de 2 vrouwen ónder de 50.
Maar ik heb zelden zo'n geemancipeerd bedrijf gezien. Ik heb hiervoor in de zorg gewerkt, tussen de vrouwen, maar daar was het véél minder geemancipeerd en véél minder sociaal. Niet alleen kreeg je commentaar als je als vrouw méér dan 2 dagen werkte als je kinderen had, ouderschapsverlof voor mannen was helemaal niet hip, kolven was een drama, enzovoorts.
Nu zit ik in een mannenbedrijf, de papadag is hier enorm ingeburgerd, vrijwel elke man in de kleine kinderen hééft een papadag hier. Het grootste deel van de mannen is úit de kleine kinderen (heeft kinderen in míjn leeftijdcategorie ) maar er is geen enkele weerstand. Later komen omdat je je kind moet wegbrengen, naar de dokter of CB moet, uit een vergadering moet omdat het KDV belt dat je kind ziek is, het kan allemaal hier. Ook in de hogere regionen. Een leidinggevende functie kan en mag hier gewoon in 4 dagen, enzovoorts.
En ik profiteer daarvan mee. Ik had nooit gedacht dat er zo'n groot verschil zou zitten, ik had gedacht dat het bedrijfsleven véél minder sociaal zou zijn dan de sociale sector, maar het blijkt niet zo te werken.
donderdag 26 maart 2009 om 09:15
En verder Morrie, bedenk dat je nét weer begonnen bent. Ik vind die 1 jaar regel best een goede leidraad. Ik merkte het zelf ook, jongste is nu 1,5 en ik dacht dat het de tweede keer een stuk makkelijker ging dan de eerste keer. Maar pas sinds een paar maanden denk ik 'jeetje, het had toch wel héél veel invloed op wat ik dacht'.
donderdag 26 maart 2009 om 09:46
Morrie, wat ik me ook nog bedacht is dat het mij wel erg veel geholpen heeft om minder uren te gaan werken, toen ik kinderen kreeg (ja, ik voldoe helemaal aan het profiel van Toos gemiddeld ).
Er wordt op mijn werk regelmatig op aan gedrongen dat ik meer uren ga werken, maar ik weiger vriendelijk doch beleefd . Mij geeft dat wel veel rust, ook omdat ik dus meer tijd heb voor de kinderen (uit het zorgen voor de kinderen haal ik, anders dan ik altijd gedacht had, ook veel voldoening).
Wat de voldoening betreft ligt het bij mij wat vreemd. Ik 'maak' namelijk grotendeels mijn werk, in die zin dat ik zelf acties moet ondernemen, dingen moet aanpakken en taken naar me toe moet trekken (en daar wordt ik dan weer 1x per jaar op afgerekend). Op zich is die vrijheid erg prettig, maar soms is het ook wel een nadeel. Ik merk vooral dat ik in perioden, die ik erg moe was (jonge kinderen, huilende baby, nachtvoedingen enzovoorts), weleens moeite had om erg pro-actief te zijn, waardoor ik naar mijn idee mijn tijd een beetje zat te verdoen op het werk. En dan had ik achteraf weer een rotgevoel. In dat soort situaties is het dan weleens makkelijk als iemand gewoon zegt wat je moet doen en je korte termijn-klusjes kan doen.
Er wordt op mijn werk regelmatig op aan gedrongen dat ik meer uren ga werken, maar ik weiger vriendelijk doch beleefd . Mij geeft dat wel veel rust, ook omdat ik dus meer tijd heb voor de kinderen (uit het zorgen voor de kinderen haal ik, anders dan ik altijd gedacht had, ook veel voldoening).
Wat de voldoening betreft ligt het bij mij wat vreemd. Ik 'maak' namelijk grotendeels mijn werk, in die zin dat ik zelf acties moet ondernemen, dingen moet aanpakken en taken naar me toe moet trekken (en daar wordt ik dan weer 1x per jaar op afgerekend). Op zich is die vrijheid erg prettig, maar soms is het ook wel een nadeel. Ik merk vooral dat ik in perioden, die ik erg moe was (jonge kinderen, huilende baby, nachtvoedingen enzovoorts), weleens moeite had om erg pro-actief te zijn, waardoor ik naar mijn idee mijn tijd een beetje zat te verdoen op het werk. En dan had ik achteraf weer een rotgevoel. In dat soort situaties is het dan weleens makkelijk als iemand gewoon zegt wat je moet doen en je korte termijn-klusjes kan doen.
donderdag 26 maart 2009 om 09:52
quote:Eowynn_ schreef op 26 maart 2009 @ 09:13:
[...]
Ik werk ook in een mannenbedrijf, er werken hier nauwelijks vrouwen, en ik ben eigenlijk 1 van de 2 vrouwen ónder de 50.
Maar ik heb zelden zo'n geemancipeerd bedrijf gezien. Ik heb hiervoor in de zorg gewerkt, tussen de vrouwen, maar daar was het véél minder geemancipeerd en véél minder sociaal. Niet alleen kreeg je commentaar als je als vrouw méér dan 2 dagen werkte als je kinderen had, ouderschapsverlof voor mannen was helemaal niet hip, kolven was een drama, enzovoorts.
Nu zit ik in een mannenbedrijf, de papadag is hier enorm ingeburgerd, vrijwel elke man in de kleine kinderen hééft een papadag hier. Het grootste deel van de mannen is úit de kleine kinderen (heeft kinderen in míjn leeftijdcategorie ) maar er is geen enkele weerstand. Later komen omdat je je kind moet wegbrengen, naar de dokter of CB moet, uit een vergadering moet omdat het KDV belt dat je kind ziek is, het kan allemaal hier. Ook in de hogere regionen. Een leidinggevende functie kan en mag hier gewoon in 4 dagen, enzovoorts.
En ik profiteer daarvan mee. Ik had nooit gedacht dat er zo'n groot verschil zou zitten, ik had gedacht dat het bedrijfsleven véél minder sociaal zou zijn dan de sociale sector, maar het blijkt niet zo te werken.
Maar Eowynn, jij was toch diegene die destijds zei, dat kolven op het werk juist zo makkelijk was? (sorry dat ik er nu op terugkom, maar ik herinner me ineens een discussie van lang geleden, waarin ik enorm klaagde over de kolfdrama's op mijn werk).
Verder denk ik dat de grootte van het bedrijf ook erg meespeelt. Mijn vriend werkt bij een veel groter bedrijf en daar zijn bepaalde dingen gewoon makkelijker en ook beter geregeld. Vaak zijn ook zaken als vervanging eenvoudiger en heeft de directeur en/of het management er minder direct last van als iemand een tijd afwezig is.
[...]
Ik werk ook in een mannenbedrijf, er werken hier nauwelijks vrouwen, en ik ben eigenlijk 1 van de 2 vrouwen ónder de 50.
Maar ik heb zelden zo'n geemancipeerd bedrijf gezien. Ik heb hiervoor in de zorg gewerkt, tussen de vrouwen, maar daar was het véél minder geemancipeerd en véél minder sociaal. Niet alleen kreeg je commentaar als je als vrouw méér dan 2 dagen werkte als je kinderen had, ouderschapsverlof voor mannen was helemaal niet hip, kolven was een drama, enzovoorts.
Nu zit ik in een mannenbedrijf, de papadag is hier enorm ingeburgerd, vrijwel elke man in de kleine kinderen hééft een papadag hier. Het grootste deel van de mannen is úit de kleine kinderen (heeft kinderen in míjn leeftijdcategorie ) maar er is geen enkele weerstand. Later komen omdat je je kind moet wegbrengen, naar de dokter of CB moet, uit een vergadering moet omdat het KDV belt dat je kind ziek is, het kan allemaal hier. Ook in de hogere regionen. Een leidinggevende functie kan en mag hier gewoon in 4 dagen, enzovoorts.
En ik profiteer daarvan mee. Ik had nooit gedacht dat er zo'n groot verschil zou zitten, ik had gedacht dat het bedrijfsleven véél minder sociaal zou zijn dan de sociale sector, maar het blijkt niet zo te werken.
Maar Eowynn, jij was toch diegene die destijds zei, dat kolven op het werk juist zo makkelijk was? (sorry dat ik er nu op terugkom, maar ik herinner me ineens een discussie van lang geleden, waarin ik enorm klaagde over de kolfdrama's op mijn werk).
Verder denk ik dat de grootte van het bedrijf ook erg meespeelt. Mijn vriend werkt bij een veel groter bedrijf en daar zijn bepaalde dingen gewoon makkelijker en ook beter geregeld. Vaak zijn ook zaken als vervanging eenvoudiger en heeft de directeur en/of het management er minder direct last van als iemand een tijd afwezig is.
donderdag 26 maart 2009 om 09:56
quote:rider schreef op 26 maart 2009 @ 00:17:
[...]
Termen die ik niet gebruikt heb. Sterker, ik heb niets gezegd over wat anderen zouden moeten doen, ik heb slechts mijn verbazing uitgesproken. Waarom zo heftig in mijn richting reageren, als je tegelijk zegt dat je reageerde op posts waar termen in staan die volstrekt niet van mij afkomstig zijn? Beetje jammere manier van discussieren.
Ik beweer nergens dat jij die termen gebruikt hebt, Rider. Volgens mij heb ik die termen oa uit posts van Spinster overgenomen. De chargerende toon in jouw richting is slechts een reactie op jouw vileine opmerking over mij in badpak in de winter, aangezien in mijn wereldje de zon altijd diende te schijnen.
Een dergelijke opmerking is wat mij betreft heel onterecht en makkelijk als heel kwetsend te interpreteren. Dat laatste besluit ik echter niet te doen, en ik laat die opmerking dan ook voor wat ze is, op één mild stekelige verwijzing na. Dat jij dáár vervolgens dan zo over valt, vind ik echt onbegrijpelijk.
Maar soit.
[...]
Termen die ik niet gebruikt heb. Sterker, ik heb niets gezegd over wat anderen zouden moeten doen, ik heb slechts mijn verbazing uitgesproken. Waarom zo heftig in mijn richting reageren, als je tegelijk zegt dat je reageerde op posts waar termen in staan die volstrekt niet van mij afkomstig zijn? Beetje jammere manier van discussieren.
Ik beweer nergens dat jij die termen gebruikt hebt, Rider. Volgens mij heb ik die termen oa uit posts van Spinster overgenomen. De chargerende toon in jouw richting is slechts een reactie op jouw vileine opmerking over mij in badpak in de winter, aangezien in mijn wereldje de zon altijd diende te schijnen.
Een dergelijke opmerking is wat mij betreft heel onterecht en makkelijk als heel kwetsend te interpreteren. Dat laatste besluit ik echter niet te doen, en ik laat die opmerking dan ook voor wat ze is, op één mild stekelige verwijzing na. Dat jij dáár vervolgens dan zo over valt, vind ik echt onbegrijpelijk.
Maar soit.
donderdag 26 maart 2009 om 10:03
Anky, omdat ik op mijn strepen ging staan was het 'makkelijk', maar in wezen waren er géén voorzieningen en mocht ik in het toilet gaan zitten. Ik heb me daar alleen niets van aangetrokken en ben uiteindelijk steeds naar huis gegaan om te kolven óf naar het KDV om kind zelf te voeden. Mijn baas was daar redelijk makkelijk in, mijn collega's waren vrij dramatisch.
donderdag 26 maart 2009 om 10:46
quote:rider schreef op 26 maart 2009 @ 00:15:
[...]
En weer discussievervalsing. Jammer.
Niks discussievervalsing, ik chargeer gewoon, in de hoop duidelijk te maken dat je typering van mij enigszins onterecht was .
Op mijn eerdere bescheiden pleidooi voor het respecteren van een relationeel harmoniemodel, ipv het per se vast willen houden aan een model waarin beide partners financieel onafhankelijk zijn, werd door een aantal mensen gereageerd met een rare typering van mij als onzelfstandig, niet-ambitieus figuur met een naief relatie-en wereldbeeld. Lees maar even terug.
Dat beeld is totaal niet gebaseerd op uitspraken die ik zelf heb gedaan (en nota bene in schril contrast met mijn eigen feitelijke gezinssituatie), slechts op onterechte aannames van anderen, maar bepaalt vervolgens wel de toon van de reacties. Dát is pas een mooi voorbeeld van discussievervalsing, maar daar hoorde je mij verder ook niet over.
(Maar soit had ik gezegd, geloof ik? Ben niet zo standvastig blijkbaar )
[...]
En weer discussievervalsing. Jammer.
Niks discussievervalsing, ik chargeer gewoon, in de hoop duidelijk te maken dat je typering van mij enigszins onterecht was .
Op mijn eerdere bescheiden pleidooi voor het respecteren van een relationeel harmoniemodel, ipv het per se vast willen houden aan een model waarin beide partners financieel onafhankelijk zijn, werd door een aantal mensen gereageerd met een rare typering van mij als onzelfstandig, niet-ambitieus figuur met een naief relatie-en wereldbeeld. Lees maar even terug.
Dat beeld is totaal niet gebaseerd op uitspraken die ik zelf heb gedaan (en nota bene in schril contrast met mijn eigen feitelijke gezinssituatie), slechts op onterechte aannames van anderen, maar bepaalt vervolgens wel de toon van de reacties. Dát is pas een mooi voorbeeld van discussievervalsing, maar daar hoorde je mij verder ook niet over.
(Maar soit had ik gezegd, geloof ik? Ben niet zo standvastig blijkbaar )
donderdag 26 maart 2009 om 11:02
Kinderen valt ambitieuze dertigers zwaar
Uitgegeven: 26 maart 2009 07:03
Laatst gewijzigd: 26 maart 2009 07:40
HILVERSUM - En of het een lounge-generatie is; kinderen leggen op dertigers een zware druk. Ruim 40 procent van de dertigers vindt dat kinderen hun carrière in de weg staan.
Dat blijkt uit een groot onderzoek van AVRO Radio 1-programma De Praktijk onder bijna 1400 mensen.
Het onderzoek is uitgevoerd door Ruigrok I Netpanel. Dat onderzoeksbureau constateerde dat 60 procent van de dertigers vindt dat kinderen hun sociale leven in de weg staan.
De helft ervaart zijn kroost als een belemmering voor zijn relatie. En als een financiële belasting. Een derde van degenen die aan kinderen denken, vraagt zich of dat financieel wel is op te brengen.
Schoonmaken
Bijna zes op de tien dertigers, met en zonder kinderen, komen door de druk van het leven te weinig toe aan schoonmaken, constateerden de onderzoekers. Vijf op de tien geeft aan door die spanning zijn vrienden te weinig te zien, onvoldoende te ontspannen en te weinig uit te gaan. Vier op de tien dertigers zegt door die druk zelfs een ondermaats liefdesleven te hebben.
Een kwart heeft, doordat het hem of haar allemaal te veel werd, wel eens tijdelijk niet gewerkt. Eenzelfde aantal zegt dan ook het gevoel te hebben in een spagaat te zitten tussen werk en privé en denkt aan een andere baan.
Zichzelf
Een overgrote meerderheid van 70 procent zegt het dertigerdilemma in zijn omgeving te kennen en 55 procent herkent dat bij zichzelf.
De AVRO besteedt donderdag uitgebreid aandacht aan dertigers en de dilemma's. Naast De Praktijk op de radio wordt om 20.30 uur op Nederland 3 het programma Zóóó30! uitgezonden.
Uitgegeven: 26 maart 2009 07:03
Laatst gewijzigd: 26 maart 2009 07:40
HILVERSUM - En of het een lounge-generatie is; kinderen leggen op dertigers een zware druk. Ruim 40 procent van de dertigers vindt dat kinderen hun carrière in de weg staan.
Dat blijkt uit een groot onderzoek van AVRO Radio 1-programma De Praktijk onder bijna 1400 mensen.
Het onderzoek is uitgevoerd door Ruigrok I Netpanel. Dat onderzoeksbureau constateerde dat 60 procent van de dertigers vindt dat kinderen hun sociale leven in de weg staan.
De helft ervaart zijn kroost als een belemmering voor zijn relatie. En als een financiële belasting. Een derde van degenen die aan kinderen denken, vraagt zich of dat financieel wel is op te brengen.
Schoonmaken
Bijna zes op de tien dertigers, met en zonder kinderen, komen door de druk van het leven te weinig toe aan schoonmaken, constateerden de onderzoekers. Vijf op de tien geeft aan door die spanning zijn vrienden te weinig te zien, onvoldoende te ontspannen en te weinig uit te gaan. Vier op de tien dertigers zegt door die druk zelfs een ondermaats liefdesleven te hebben.
Een kwart heeft, doordat het hem of haar allemaal te veel werd, wel eens tijdelijk niet gewerkt. Eenzelfde aantal zegt dan ook het gevoel te hebben in een spagaat te zitten tussen werk en privé en denkt aan een andere baan.
Zichzelf
Een overgrote meerderheid van 70 procent zegt het dertigerdilemma in zijn omgeving te kennen en 55 procent herkent dat bij zichzelf.
De AVRO besteedt donderdag uitgebreid aandacht aan dertigers en de dilemma's. Naast De Praktijk op de radio wordt om 20.30 uur op Nederland 3 het programma Zóóó30! uitgezonden.
donderdag 26 maart 2009 om 11:13
Er wordt hier gesproken over papadagen. Daar is wettelijke iets voor geregeld, dat klopt. Maar dan wil niet zeggen dat je het dan ook krijgt. Ik heb meegemaakt dat mensen er om ontslagen werden. Er werden dan andere redenen verzonnen, omdat officieel weigeren niet kon..
De bedrijven waar ik tot nu toe heb gewerkt zijn totaal niet flexibel. Paar uurtjes minder werken zit er al niet in...
Denk dat dat verbeterd moet worden. Dan wordt het voor iedereen een stuk makkelijker en ik denk dat je dan ook minder last van ziekteverzuim hebt. Het moet gewoon makkelijk worden om dingen te combineren.
De bedrijven waar ik tot nu toe heb gewerkt zijn totaal niet flexibel. Paar uurtjes minder werken zit er al niet in...
Denk dat dat verbeterd moet worden. Dan wordt het voor iedereen een stuk makkelijker en ik denk dat je dan ook minder last van ziekteverzuim hebt. Het moet gewoon makkelijk worden om dingen te combineren.
donderdag 26 maart 2009 om 11:33
Ik zit in hetzelfde schuitje als TO en heb als extra probleempje dat ik pas bevallen ben en van werkgever in mijn zwangerschapsverlof heb vernomen dat ik niet meer terug hoef te komen (na 3.5 jaar en een vast contract).
Door vermoeidheid (baby slaapt nog steeds niet door en slaapt ook overdag niet) en teleurstelling van ontslagen worden tijdens zwangerschapsverlof, was ik ook bij de pakken neer gaan zitten. Maar door de discussie hier (eye-opener, thanks allemaal) is het me langzaam aan duidelijk aan het worden dat ik het werken niet zozeer beu ben, maar wel het werk wat ik momenteel doe (en wat ik al sinds mijn 19de, dus bijna 20 jaar) doe. Maar hoe dan verder?
Iemand noemde het boek "welke kleur heef jouw parachute" en dat heb ik net besteld (de krediet crisis versie voor 2009-2010 zelfs). Zelf denk ik aan omscholen richting het onderwijs maar hoe doe je dat als de rekeningen ook gewoon moeten worden betaald (dus hup aan het werk) en met een babietje? Ik hoop wat antwoorden te vinden in het boek. Weet eigenlijk ook niet waarom ik dit allemaal neerplemp, maar had deze eye-opener wel even nodig (wil niet zeggen trouwens dat ik het zomaar eens ben met alles wat hier is- en wordt gezegd, sommige reacties zijn wel erg ongenuanceerd, ik geloof zelf vooral heel erg in een goede balans tussen werk en gezin, voor zowel de man als de vrouw).
Door vermoeidheid (baby slaapt nog steeds niet door en slaapt ook overdag niet) en teleurstelling van ontslagen worden tijdens zwangerschapsverlof, was ik ook bij de pakken neer gaan zitten. Maar door de discussie hier (eye-opener, thanks allemaal) is het me langzaam aan duidelijk aan het worden dat ik het werken niet zozeer beu ben, maar wel het werk wat ik momenteel doe (en wat ik al sinds mijn 19de, dus bijna 20 jaar) doe. Maar hoe dan verder?
Iemand noemde het boek "welke kleur heef jouw parachute" en dat heb ik net besteld (de krediet crisis versie voor 2009-2010 zelfs). Zelf denk ik aan omscholen richting het onderwijs maar hoe doe je dat als de rekeningen ook gewoon moeten worden betaald (dus hup aan het werk) en met een babietje? Ik hoop wat antwoorden te vinden in het boek. Weet eigenlijk ook niet waarom ik dit allemaal neerplemp, maar had deze eye-opener wel even nodig (wil niet zeggen trouwens dat ik het zomaar eens ben met alles wat hier is- en wordt gezegd, sommige reacties zijn wel erg ongenuanceerd, ik geloof zelf vooral heel erg in een goede balans tussen werk en gezin, voor zowel de man als de vrouw).
anoniem_65574 wijzigde dit bericht op 26-03-2009 11:47
Reden: foutje
Reden: foutje
% gewijzigd
donderdag 26 maart 2009 om 12:39
Wat een open deur zeg, dat onderzoek. Mijn kinderen staan mijn carriere ook in de weg (want ik werk minder uren dan ik anders zou doen en kan minder vaak naar het buitenland). Ook zijn ze een financiele belasting, want ze willen af en toe wel wat eten en een schone luier. Een relatiebelasting zijn ze ook al, want even gezellig de dag doorpraten en dan uitgebreid tafelen is vervangen door het spitsuur van lust-ik-niet en doe-die-pyama-nou aan, en als ik dan eindelijk in bed lig wil ik niets anders dan slapen, want de baby wordt 's nachts steeds wakker. Om over schoonmaken nog maar niet te spreken (en troep dat ze maken....). Dat deel van de mensen die op deze vlakken geen problemen ervaart, besteedt volgens mij niet genoeg tijd aan hun kinderen .
donderdag 26 maart 2009 om 12:42
donderdag 26 maart 2009 om 12:44
Work, was jij nou degene die heel veel pagina's terug schreef dat haar man graag wilde dat zij stopte met werken? Daar kreeg ik nou jeuk van, vooral omdat daar duidelijk stond dat de man dat wilde. Vrouw in kwestie dacht dan zelf ook meer tijd voor leuke dingen te hebben, maar dat zal toch wel tegen vallen als het doe van minder werkuren is dat de vervelende dingen niet meer in avonden en weekenden hoeven. Oftewel: vrouw doet voortaan het corvee als man lekker aan het werk is, zodat hij meer tijd heeft voor leuke dingen. Ik snap best dat die man dat graag wil.
donderdag 26 maart 2009 om 13:07
Rider, alles herlezend, zie ik dat jou positie inderdaad wel wat genuanceerder ligt en dat je vooral ageert tegen een, volgens jou, dominant gezinsbeeld waarin een ongelijke verdeling van werk en zorgtaken nog altijd de norm is.
Ok, dan kan ik je opmerkingen iets beter plaatsen.
Het punt is echter dat ik dit gezinsbeeld helemaal niet herken, niet in mijn relatie, maar ook niet binnen de relaties in mijn omgeving. Dat komt enerzijds waarschijnlijk door een ietwat a-typische sociale omgeving (met veel vaders met creatieve beroepen en dientengevolge flexibele uren, die mede daardoor een heel groot deel van de zorg-en huishoudtaken voor hun rekening kunnen nemen, en moeders die een groot deel van het gezinsinkomen binnenbrengen), en anderzijds doordat ik niet in Nederland woon, en er hier -iig onder hogeropgeleiden- nauwelijks verschil is in de arbeidsparticipatie tussen mannen en vrouwen. (Het beruchte anderhalfverdienersmodel is hier nagenoeg onbekend en thuisblijfmoeders zijn een grote zeldzaamheid.)
Als iemand aangeeft zijn baan op te willen zeggen, dan vermoed jij kennelijk meteen een bevestiging van een onwenselijk rollenpatroon (getuige ook je opmerkingen naar mij toe?), terwijl ik het primair zie als een behoefte aan een andere levensinvulling, al dan niet tijdelijk. En dat lijkt me een heel legitieme behoefte, die in vele gevallen helemaal losstaat van genderkwesties.
Ok, dan kan ik je opmerkingen iets beter plaatsen.
Het punt is echter dat ik dit gezinsbeeld helemaal niet herken, niet in mijn relatie, maar ook niet binnen de relaties in mijn omgeving. Dat komt enerzijds waarschijnlijk door een ietwat a-typische sociale omgeving (met veel vaders met creatieve beroepen en dientengevolge flexibele uren, die mede daardoor een heel groot deel van de zorg-en huishoudtaken voor hun rekening kunnen nemen, en moeders die een groot deel van het gezinsinkomen binnenbrengen), en anderzijds doordat ik niet in Nederland woon, en er hier -iig onder hogeropgeleiden- nauwelijks verschil is in de arbeidsparticipatie tussen mannen en vrouwen. (Het beruchte anderhalfverdienersmodel is hier nagenoeg onbekend en thuisblijfmoeders zijn een grote zeldzaamheid.)
Als iemand aangeeft zijn baan op te willen zeggen, dan vermoed jij kennelijk meteen een bevestiging van een onwenselijk rollenpatroon (getuige ook je opmerkingen naar mij toe?), terwijl ik het primair zie als een behoefte aan een andere levensinvulling, al dan niet tijdelijk. En dat lijkt me een heel legitieme behoefte, die in vele gevallen helemaal losstaat van genderkwesties.
donderdag 26 maart 2009 om 13:50
Koeka, dat laatste is zeer de vraag. Want als het helemaal los staat van genderkwesties, is niet te begrijpen waarom alleen vrouwen (met kinderen) een behoefte hebben aan een andere levensinvulling. Dat kan twee oorzaken hebben. De eerste is dat biologische factoren het rollenpatroon veroorzaken. De tweede is dat maatschappelijke factoren het rollenpatroon veroorzaken danwel in stand houden. De waarheid is als altijd waarschijnlijk dat beide meespelen, maar gezien de verschillen met onze buurlanden vermoed ik toch dat de maatschappelijke factoren meer onze zogenaamde keuzevrijheid bepalen dan de biologische.
donderdag 26 maart 2009 om 13:51
Overigens is een ongelijke verdeling van werk- en zorgtaken de norm in Nederland, sla de cijfers er maar op na. Zelfs bij stellen die evenveel werken, doet de vrouw het grootste deel van de zorgtaken. En dat geeft al genoeg aan, dat is echt niet omdat vrouwen door biologische eigenschappen beter kunnen stofzuigen.
donderdag 26 maart 2009 om 13:54
Koeka, als die verdeling hier in Nederland net zo was als zoals jij hem beschrijft zou ik er óók zo over denken. Maar in Nederland is het áltijd toevállig de vrouw die stopt of minder gaat werken, 'er voor haar gezin wil zijn', 'behoefte heeft aan een time-out' en 'minder ambitieus is'.
Het is gewoonweg niet eerlijk verdeeld en dat kan níet berusten op puur vrije keus, daar zitten enorm veel factoren bij.
Het is gewoonweg niet eerlijk verdeeld en dat kan níet berusten op puur vrije keus, daar zitten enorm veel factoren bij.
