![](/styles/viva/public/images/pijler_images/150x150rounded/icons-150x150-werk&studie-01.png)
Die steeds terugkerende behoefte om te stoppen met werken
dinsdag 24 maart 2009 om 21:56
Gek word ik van mezelf. Eens in de zoveel tijd krijg ik zo'n enorme drang om te stoppen met werken. Nu zit ik ook weer in zo'n fase, de vorige was een paar maanden terug toen ik na mijn zwangerschapsverlof weer gestart was met werken. Toen weet ik het nog aan de hormonen. Maar telkens als ik in zo'n fase zit kan ik aan niets anders denken, en dat werkt niet mee aan een gemotiveerde werkhouding.
Maar jee, stoppen met werken, dat doe je toch niet. Werken hoort er nu eenmaal bij in het leven. Je verdient je eigen geld, houdt je eigen broek op, bent niet afhankelijk van een man, geeft het goede voorbeeld aan je kinderen.
Je kunt niet altijd maar doen wat leuk is, en dus ook niet zomaar niet gaan werken.
En toch, de behoefte komt telkens weer terug.
En niet eens om echt nooit meer te werken, maar omdat ik het in mijn hoofd gehaald heb dat als ik niet meer werk, ik open sta voor nieuwe ideeen en dan vanzelf wel ontdek wat ik echt wil in het leven, qua werk.
Roepen jullie eens wat slims tegen me waar ik wat mee kan, of vraag me iets wat me aan het denken (richting een oplossing, denken doe ik wel genoeg op het moment ) zet?
Maar jee, stoppen met werken, dat doe je toch niet. Werken hoort er nu eenmaal bij in het leven. Je verdient je eigen geld, houdt je eigen broek op, bent niet afhankelijk van een man, geeft het goede voorbeeld aan je kinderen.
Je kunt niet altijd maar doen wat leuk is, en dus ook niet zomaar niet gaan werken.
En toch, de behoefte komt telkens weer terug.
En niet eens om echt nooit meer te werken, maar omdat ik het in mijn hoofd gehaald heb dat als ik niet meer werk, ik open sta voor nieuwe ideeen en dan vanzelf wel ontdek wat ik echt wil in het leven, qua werk.
Roepen jullie eens wat slims tegen me waar ik wat mee kan, of vraag me iets wat me aan het denken (richting een oplossing, denken doe ik wel genoeg op het moment ) zet?
donderdag 26 maart 2009 om 22:43
donderdag 26 maart 2009 om 22:49
Anky, hoeveel uur werk jij nu dan? Je zegt dat minder uren gaan werken je meer rust heeft gegeven.
Ik werkte bij mijn vorige werkgever 3 om 4 dagen. In de week dat ik 3 dagen werkte had ik erg veel stress op het werk, en had ik rust thuis. Bij mijn huidige werkgever ben ik 4 dagen gaan werken omdat ik haast geen reistijd meer had. Ik hoopte daarmee dat de stress op het werk minder zou worden. Dat is ook het geval. Inmiddels is mijn oudste zoon naar school en ben ik 30 uur gaan werken zodat ik hem naast mijn vrije dag ook 1 middag van school kan halen (er is geen plek op de BSO dus we moeten de opvang zelf regelen....).
Ik heb wel zitten denken over 24 uur gaan werken, maar het lijkt me zo weinig. Projecten leiden in 3 dagen lijkt me erg lastig, en ik denk dat het een hoop stress geeft in die 3 dagen. Jij bent toch ook Project leider?
Heb parachute boek is binnen. Ik heb het voorwoord gelezen, daarna moest ik sporten en daarna moest ik hier bijlezen.
Merk wel dat ik echt een angsthaas ben. Zat alweer te denken dat het boek me misschien geen nieuwe inzichten geeft en dat ik dan nog steeds niet geholpen ben....
Ik heb ook via een vriendin de naam van iemand die me wellicht als loopbaanbegeleider wil gaan begeleiden. Dus er gebeurt hier gelukkig wel iets. Ik zat enorm te balen op mijn werk vandaag en constateerde toch wel dat het probleem ook voor een groot deel bij mijn werkgever ligt. Of eerder de match tussen mij en de werkgever die niet aanwezig is.
Ik werkte bij mijn vorige werkgever 3 om 4 dagen. In de week dat ik 3 dagen werkte had ik erg veel stress op het werk, en had ik rust thuis. Bij mijn huidige werkgever ben ik 4 dagen gaan werken omdat ik haast geen reistijd meer had. Ik hoopte daarmee dat de stress op het werk minder zou worden. Dat is ook het geval. Inmiddels is mijn oudste zoon naar school en ben ik 30 uur gaan werken zodat ik hem naast mijn vrije dag ook 1 middag van school kan halen (er is geen plek op de BSO dus we moeten de opvang zelf regelen....).
Ik heb wel zitten denken over 24 uur gaan werken, maar het lijkt me zo weinig. Projecten leiden in 3 dagen lijkt me erg lastig, en ik denk dat het een hoop stress geeft in die 3 dagen. Jij bent toch ook Project leider?
Heb parachute boek is binnen. Ik heb het voorwoord gelezen, daarna moest ik sporten en daarna moest ik hier bijlezen.
Merk wel dat ik echt een angsthaas ben. Zat alweer te denken dat het boek me misschien geen nieuwe inzichten geeft en dat ik dan nog steeds niet geholpen ben....
Ik heb ook via een vriendin de naam van iemand die me wellicht als loopbaanbegeleider wil gaan begeleiden. Dus er gebeurt hier gelukkig wel iets. Ik zat enorm te balen op mijn werk vandaag en constateerde toch wel dat het probleem ook voor een groot deel bij mijn werkgever ligt. Of eerder de match tussen mij en de werkgever die niet aanwezig is.
vrijdag 27 maart 2009 om 11:52
Morrie, maar ook jij wordt beinvloed door maatschappelijke opvattingen over het rollenpatroon. Je bent duidelijk niet op je plaats in je huidige baan. Maar als je een man was geweest, was de optie om te stoppen waarschijnlijk niet in je opgekomen; dan was je een andere baan gaan zoeken. Dat leren de statistieken ons tenminste. De behoefte aan een andere levensinvulling staat in Nederland over het algemeen niet los van genderkwesties, want die andere levensinvulling is nagenoeg alleen bij vrouwen stoppen met werken.
vrijdag 27 maart 2009 om 16:41
Nippo, eerlijk gezegd, het boeit me op dit moment niet of mijn wens om te stoppen met werken komt doordat ik een vrouw ben. Ik wil gewoon weer lekker in mijn vel zitten.
Ik vind ook de term levensinvulling wat zwaar. Die heeft voor mij een lading als dat als ik nu stop met werken, het mijn wens is om ook nooit meer te starten met werken. Dan is het een levensinvulling. Maar stoppen met werken overwegen om rust in mijn hoofd te creeren zie ik niet als een levensinvulling. Het is voor mij meer een tussenstation. En misschien was dat niet in mijn hoofd opgekomen als ik man was geweest. Maar wat heb ik aan die wetenschap? Het verandert helemaal niets aan het gevoel wat bij mij nu leeft.
Ik vind ook de term levensinvulling wat zwaar. Die heeft voor mij een lading als dat als ik nu stop met werken, het mijn wens is om ook nooit meer te starten met werken. Dan is het een levensinvulling. Maar stoppen met werken overwegen om rust in mijn hoofd te creeren zie ik niet als een levensinvulling. Het is voor mij meer een tussenstation. En misschien was dat niet in mijn hoofd opgekomen als ik man was geweest. Maar wat heb ik aan die wetenschap? Het verandert helemaal niets aan het gevoel wat bij mij nu leeft.
vrijdag 27 maart 2009 om 17:22
Maar de vraag is of stoppen met werken wel zoveel rust in je hoofd creeert. Als ik niet werk, gaan mijn dagen op aan van alles behalve nadenken over waar ik met mijn leven heen wil. Daar kom ik dan juist helemaal niet meer aan toe.
Ik denk dat je een beetje moet uitkijken dat je zowel de korte-termijn als de lange termijn in de gaten houdt. Voor je het weet, kabbelen de jaren voorbij en gaat Knorrie ook weer naar school. En dan is nog maar de vraag of en waar je in het arbeidsproces terug kunt keren. En hoe schat je zelf in hoe je het echt vindt om met de kinderen thuis te zijn?
Ik denk dat je een beetje moet uitkijken dat je zowel de korte-termijn als de lange termijn in de gaten houdt. Voor je het weet, kabbelen de jaren voorbij en gaat Knorrie ook weer naar school. En dan is nog maar de vraag of en waar je in het arbeidsproces terug kunt keren. En hoe schat je zelf in hoe je het echt vindt om met de kinderen thuis te zijn?
vrijdag 27 maart 2009 om 22:03
Of het echt zoveel rust in het hoofd creert weet je niet, dat weet je pas als je het doet. Maar ik ben vooralsnog niet van plan om het echt te doen hoor. Juist omdat ik de lange termijn in de gaten houd. Als ik daar niet over nadacht, had ik de stap al-lang genomen.
Maar feit blijft wel dat de behoefte om mijn baan op te zeggen steeds terugkeert. En dat ik het, en het lijkt soms wel not done om dat te zeggen, helemaal geen straf vind om met mijn kinderen thuis te zijn, vooral niet nu Schorrie op school zit en je toch wel je bezigheden buitenshuis hebt. Het lijkt me nog steeds heerlijk, voor een tijdje. En een tijdje zou dan voor mij niet zo lang zijn totdat Knorrie naar school gaat, dat is over 3,5 jaar pas! Als ik denk aan een tijdje dan bedoel ik eigenlijk maximaal een jaar, of zoveel korter tot ik een andere leuke baan gevonden heb.
Maar ik neem geen overhaaste beslissingen. Ik ga wat boeken lezen en ik hoop dat ik op korte termijn een gesprek kan hebben met een loopbaancoach.
Maar feit blijft wel dat de behoefte om mijn baan op te zeggen steeds terugkeert. En dat ik het, en het lijkt soms wel not done om dat te zeggen, helemaal geen straf vind om met mijn kinderen thuis te zijn, vooral niet nu Schorrie op school zit en je toch wel je bezigheden buitenshuis hebt. Het lijkt me nog steeds heerlijk, voor een tijdje. En een tijdje zou dan voor mij niet zo lang zijn totdat Knorrie naar school gaat, dat is over 3,5 jaar pas! Als ik denk aan een tijdje dan bedoel ik eigenlijk maximaal een jaar, of zoveel korter tot ik een andere leuke baan gevonden heb.
Maar ik neem geen overhaaste beslissingen. Ik ga wat boeken lezen en ik hoop dat ik op korte termijn een gesprek kan hebben met een loopbaancoach.
zaterdag 28 maart 2009 om 01:30
Morrie, ik bedoelde met de term levensinvulling niet meteen iets zwaars of definitiefs, hoor. Ik bedoelde het eigenlijk vrij letterlijk, nl. de activiteiten en rollen waarmee we ons dagelijks leven invullen. Die activiteiten en rollen zijn aan verandering onderhevig, en vormen in die zin dus ook helemaal niet noodzakelijk je levensVERvulling.
zaterdag 28 maart 2009 om 01:53
Natuurlijk wil ik wel aannemen dat genderkwesties een rol spelen bij Morries dilemma, maar die invloed is volgens mij veel minder eenduidig dan hier wordt aangenomen. Ik zie nl. ook in hoeverre de standaard emancipatiegedachte een remmende factor kan vormen bij het bepalen van eigen wensen en doelen. De discussie op dit topic spreekt wat dat betreft al boekdelen. Niet alleen wordt de wens van een vrouw om de focus te verleggen van betaalde baan naar iets anders, door anderen onmiddellijk met wantrouwen tegemoet getreden, maar Morries eigen overwegingen werden bij voorbaat ook al gekleurd door allerlei rollenverwachtingen (getuige je woorden in de OP over eigen geld verdienen en niet afhankelijk zijn van een man, Morrie).
Volgens mij werkt die emancipatiegedachte in dit geval ook vooral contraproductief. Ten eerste denk ik niet dat mensen in geval van een serieuze zoektocht naar de eigen individuele doelen en drijfveren, hun heil zullen vinden bij maatschappelijke conventies, noch bij de bestrijding daarvan in een algemene emancipatiegedachte. Sterker nog, het is juist van belang om zoveel mogelijk voorbíj zulke standaardpatronen te denken om tot een goede inschattig van eigen behoeften en wensen te komen.
Daarbij zie ik dat die leidende emancipatiegedachte vooral bij vrouwen een sta-in-de-weg kan vormen.
Ik kan me nl. niet voorstellen dat op een zelfde openingspost van een mán die overwoog om zijn baan op te zeggen, vergelijkbare wantrouwende en afkeurende reacties zouden volgen. Ik vermoed dat er in dat geval geen discussie zou volgen over gebrek aan ambitie, afhankelijkheid van je partner, en de morele plicht om je te verzetten tegen een ongelijke rollenpatroon, maar dat de reacties veel neutraler zouden zijn, en gewoon zouden focussen op de vraag die gesteld werd, nl. hoe te ontdekken wat ik wil gaan doen, is huidige baan opzeggen nu al een goede beslissing, en hoe geef ik het verdere traject gestalte?
(In geval van Morrie zou het ook productiever zijn als haar vraag op die manier zou worden benaderd. Want in hoeverre rolpatronen nu wel of niet van invloed zijn geweest op haar dilemma, zal voor de oplossing weinig uitmaken, denk ik.)
Volgens mij werkt die emancipatiegedachte in dit geval ook vooral contraproductief. Ten eerste denk ik niet dat mensen in geval van een serieuze zoektocht naar de eigen individuele doelen en drijfveren, hun heil zullen vinden bij maatschappelijke conventies, noch bij de bestrijding daarvan in een algemene emancipatiegedachte. Sterker nog, het is juist van belang om zoveel mogelijk voorbíj zulke standaardpatronen te denken om tot een goede inschattig van eigen behoeften en wensen te komen.
Daarbij zie ik dat die leidende emancipatiegedachte vooral bij vrouwen een sta-in-de-weg kan vormen.
Ik kan me nl. niet voorstellen dat op een zelfde openingspost van een mán die overwoog om zijn baan op te zeggen, vergelijkbare wantrouwende en afkeurende reacties zouden volgen. Ik vermoed dat er in dat geval geen discussie zou volgen over gebrek aan ambitie, afhankelijkheid van je partner, en de morele plicht om je te verzetten tegen een ongelijke rollenpatroon, maar dat de reacties veel neutraler zouden zijn, en gewoon zouden focussen op de vraag die gesteld werd, nl. hoe te ontdekken wat ik wil gaan doen, is huidige baan opzeggen nu al een goede beslissing, en hoe geef ik het verdere traject gestalte?
(In geval van Morrie zou het ook productiever zijn als haar vraag op die manier zou worden benaderd. Want in hoeverre rolpatronen nu wel of niet van invloed zijn geweest op haar dilemma, zal voor de oplossing weinig uitmaken, denk ik.)
zondag 29 maart 2009 om 00:55
Goh Koeka, ik ben onder de indruk van hoe je het weet te verwoorden. Ben het er volledig mee eens.
Ik heb het telefoonnummer van de loopbaanadviseur binnen. Zij heeft een vriendin van mij ook geholpen en die is nu volledig op een andere weg qua werk (ook nadat ze een half jaar niet gewerkt heeft, in die tijd heeft ze een cursus gevolgd..). Ben dus erg benieuwd en vol verwachting, maar vind het ook wel spannend om te gaan bellen. Heb me voorgenomen dat ik het van de week direct moet doen.
Ik heb het telefoonnummer van de loopbaanadviseur binnen. Zij heeft een vriendin van mij ook geholpen en die is nu volledig op een andere weg qua werk (ook nadat ze een half jaar niet gewerkt heeft, in die tijd heeft ze een cursus gevolgd..). Ben dus erg benieuwd en vol verwachting, maar vind het ook wel spannend om te gaan bellen. Heb me voorgenomen dat ik het van de week direct moet doen.
![](https://forum.viva.nl/styles/viva/theme/images/placeholder.gif)
zondag 29 maart 2009 om 14:23
quote:Morrie schreef op 26 maart 2009 @ 22:49:
Anky, hoeveel uur werk jij nu dan? Je zegt dat minder uren gaan werken je meer rust heeft gegeven.
Ik werkte bij mijn vorige werkgever 3 om 4 dagen. In de week dat ik 3 dagen werkte had ik erg veel stress op het werk, en had ik rust thuis. Bij mijn huidige werkgever ben ik 4 dagen gaan werken omdat ik haast geen reistijd meer had. Ik hoopte daarmee dat de stress op het werk minder zou worden. Dat is ook het geval. Inmiddels is mijn oudste zoon naar school en ben ik 30 uur gaan werken zodat ik hem naast mijn vrije dag ook 1 middag van school kan halen (er is geen plek op de BSO dus we moeten de opvang zelf regelen....).
Ik heb wel zitten denken over 24 uur gaan werken, maar het lijkt me zo weinig. Projecten leiden in 3 dagen lijkt me erg lastig, en ik denk dat het een hoop stress geeft in die 3 dagen. Jij bent toch ook Project leider?
Heb parachute boek is binnen. Ik heb het voorwoord gelezen, daarna moest ik sporten en daarna moest ik hier bijlezen.
Merk wel dat ik echt een angsthaas ben. Zat alweer te denken dat het boek me misschien geen nieuwe inzichten geeft en dat ik dan nog steeds niet geholpen ben....
Ik heb ook via een vriendin de naam van iemand die me wellicht als loopbaanbegeleider wil gaan begeleiden. Dus er gebeurt hier gelukkig wel iets. Ik zat enorm te balen op mijn werk vandaag en constateerde toch wel dat het probleem ook voor een groot deel bij mijn werkgever ligt. Of eerder de match tussen mij en de werkgever die niet aanwezig is.
Ik werk 24 uur per week, 3 dagen. Ik was voorheen inderdaad projectleider, maar dat was in 3 dagen per week niet te doen. Door omstandigheden heb ik het (op aandringen van baas) nog even geprobeerd, maar op het laatst was ik alleen nog maar bezig (naar mijn gevoel) om te zorgen dat mensen op dagen dat ik niet werkte konden doorwerken.
Ik ben nu geswitcht naar een hele andere functie waarin ik veel autonomer kan werken en -belangrijk- veel meer vrijheid in het maken van mijn planning heb. Ook minder direct klantcontact en minder mensen die ik aanstuur. Déze baan is wel erg goed in deeltijd te doen en ik merk dat ik een stuk relaxter ben.
Dat wil zeker niet zeggen dat ik volmaakt tevreden ben over baan en bedrijf (in tegendeel , maar dat heeft te maken met het feit dat ik vroeger gewoon verkeerde keuzes heb gemaakt), maar ik kan het goed volhouden in deze baan. Wel moet ik bekennen dat ik mijn soort werk waarschijnlijk gewoon niet leuk genoeg vind om meer dan 3 dagen per week te doen.
Na de geboorte van mijn zoon ben ik een tijdje thuisgeweest en had ik 1 dag per week waarop de kinderen op het kdv zaten. Ik vond dat heerlijk en heb in die dagen zo ontzettend veel werk kunnen verzetten. Ik heb destijds best wel gefantaseerd over meer van dat soort dagen . En nog steeds kriebelt het weleens om bepaalde stappen te zetten. Het erge hier is dat ik financieel een dermate grote buffer heb opgebouwd dat ik me best een tijd zonder (vast) inkomen kan permiteren, maar toch durf ik niet. Ingeramde waarden en normen: een goede vaste baan geef je niet op.... En dus droom ik maar door....
Anky, hoeveel uur werk jij nu dan? Je zegt dat minder uren gaan werken je meer rust heeft gegeven.
Ik werkte bij mijn vorige werkgever 3 om 4 dagen. In de week dat ik 3 dagen werkte had ik erg veel stress op het werk, en had ik rust thuis. Bij mijn huidige werkgever ben ik 4 dagen gaan werken omdat ik haast geen reistijd meer had. Ik hoopte daarmee dat de stress op het werk minder zou worden. Dat is ook het geval. Inmiddels is mijn oudste zoon naar school en ben ik 30 uur gaan werken zodat ik hem naast mijn vrije dag ook 1 middag van school kan halen (er is geen plek op de BSO dus we moeten de opvang zelf regelen....).
Ik heb wel zitten denken over 24 uur gaan werken, maar het lijkt me zo weinig. Projecten leiden in 3 dagen lijkt me erg lastig, en ik denk dat het een hoop stress geeft in die 3 dagen. Jij bent toch ook Project leider?
Heb parachute boek is binnen. Ik heb het voorwoord gelezen, daarna moest ik sporten en daarna moest ik hier bijlezen.
Merk wel dat ik echt een angsthaas ben. Zat alweer te denken dat het boek me misschien geen nieuwe inzichten geeft en dat ik dan nog steeds niet geholpen ben....
Ik heb ook via een vriendin de naam van iemand die me wellicht als loopbaanbegeleider wil gaan begeleiden. Dus er gebeurt hier gelukkig wel iets. Ik zat enorm te balen op mijn werk vandaag en constateerde toch wel dat het probleem ook voor een groot deel bij mijn werkgever ligt. Of eerder de match tussen mij en de werkgever die niet aanwezig is.
Ik werk 24 uur per week, 3 dagen. Ik was voorheen inderdaad projectleider, maar dat was in 3 dagen per week niet te doen. Door omstandigheden heb ik het (op aandringen van baas) nog even geprobeerd, maar op het laatst was ik alleen nog maar bezig (naar mijn gevoel) om te zorgen dat mensen op dagen dat ik niet werkte konden doorwerken.
Ik ben nu geswitcht naar een hele andere functie waarin ik veel autonomer kan werken en -belangrijk- veel meer vrijheid in het maken van mijn planning heb. Ook minder direct klantcontact en minder mensen die ik aanstuur. Déze baan is wel erg goed in deeltijd te doen en ik merk dat ik een stuk relaxter ben.
Dat wil zeker niet zeggen dat ik volmaakt tevreden ben over baan en bedrijf (in tegendeel , maar dat heeft te maken met het feit dat ik vroeger gewoon verkeerde keuzes heb gemaakt), maar ik kan het goed volhouden in deze baan. Wel moet ik bekennen dat ik mijn soort werk waarschijnlijk gewoon niet leuk genoeg vind om meer dan 3 dagen per week te doen.
Na de geboorte van mijn zoon ben ik een tijdje thuisgeweest en had ik 1 dag per week waarop de kinderen op het kdv zaten. Ik vond dat heerlijk en heb in die dagen zo ontzettend veel werk kunnen verzetten. Ik heb destijds best wel gefantaseerd over meer van dat soort dagen . En nog steeds kriebelt het weleens om bepaalde stappen te zetten. Het erge hier is dat ik financieel een dermate grote buffer heb opgebouwd dat ik me best een tijd zonder (vast) inkomen kan permiteren, maar toch durf ik niet. Ingeramde waarden en normen: een goede vaste baan geef je niet op.... En dus droom ik maar door....
maandag 30 maart 2009 om 20:03
Ja dat is goed Koeka. Ik heb haar nummer en wil haar zo even bellen maar vind het nu ook wel erg spannend eerlijk gezegd.
Anky, wat jij schrijft herken ik wel. Toen ik bij vorige werkgever 3 om 4 dagen werkte had ik de weken waarin ik 3 dagen werkte erg veel stress. Op dinsdagmiddag was ik de hele middag bezig zaken uit te zetten en over te dragen. Op de vrijdag was ik de hele ochtend bezig om uit te zoeken wat ieder een gedaan had, en om de werkzaamheden weer naar me toe te trekken.
Ik ben wel benieuwd wat je nu dan doet, als je het hier niet wilt posten kan het altijd nog via hyves .
En is omscholen voor jou geen optie? Als je zegt dat je vroeger verkeerde keuzes hebt gemaakt vermoed ik dat je niet de juiste opleiding gekozen hebt?
Anky, wat jij schrijft herken ik wel. Toen ik bij vorige werkgever 3 om 4 dagen werkte had ik de weken waarin ik 3 dagen werkte erg veel stress. Op dinsdagmiddag was ik de hele middag bezig zaken uit te zetten en over te dragen. Op de vrijdag was ik de hele ochtend bezig om uit te zoeken wat ieder een gedaan had, en om de werkzaamheden weer naar me toe te trekken.
Ik ben wel benieuwd wat je nu dan doet, als je het hier niet wilt posten kan het altijd nog via hyves .
En is omscholen voor jou geen optie? Als je zegt dat je vroeger verkeerde keuzes hebt gemaakt vermoed ik dat je niet de juiste opleiding gekozen hebt?
maandag 30 maart 2009 om 20:18
maandag 30 maart 2009 om 22:36
Je hebt gelijk Dhelia!
Ik heb gebeld, vond het een erg fijn gesprek. Ik had wel het gevoel dat ik zelf enigszins ratelde, maar zij was juist heel rustig en gestructureerd, en vroeg door dus dat voelde heel goed al gelijk voor een eerste gesprek. Ik merkte ook dat ik door dat ratelen opties al afserveerde: 'Ik denk soms dat ik wil stoppen met werken, (en dan gehaast er achteraan) maar dat doe ik niet hoor want stel je voor dat ik dan nooit meer ga werken'.
Ze verwachte aan een gesprek of 6 wel genoeg te hebben
Ik heb nog een telefoonnummer gekregen van een andere vriendin en dat telefoongesprek vindt morgen plaats. Daarna kies ik er een en ga ik aan de slag.
Ik heb gebeld, vond het een erg fijn gesprek. Ik had wel het gevoel dat ik zelf enigszins ratelde, maar zij was juist heel rustig en gestructureerd, en vroeg door dus dat voelde heel goed al gelijk voor een eerste gesprek. Ik merkte ook dat ik door dat ratelen opties al afserveerde: 'Ik denk soms dat ik wil stoppen met werken, (en dan gehaast er achteraan) maar dat doe ik niet hoor want stel je voor dat ik dan nooit meer ga werken'.
Ze verwachte aan een gesprek of 6 wel genoeg te hebben
Ik heb nog een telefoonnummer gekregen van een andere vriendin en dat telefoongesprek vindt morgen plaats. Daarna kies ik er een en ga ik aan de slag.
dinsdag 31 maart 2009 om 22:47
Patti, lees jij hier nog? Jij had toch ook naar aanleiding van dit topic het boek: Welke kleur heeft jouw parachute? besteld? Wat vind jij van het boek? Ik vind het wel inspirerend tot nu toe (ben op pagina 42). Heb net al zitten googlen op een aantal functies, ik raakte nogal geinspireerd van de 6 tekstfouten die ik al ontdekt heb in het boek .
Vandaag heb ik ook contact met de tweede coach gehad. Met haar heb ik gelijk een afspraak gemaakt voor een intake volgende week. Eigenlijk wil ik die eerste dan ook nog bellen om een afspraak te maken zodat ik een eerlijke vergelijking kan maken. Maar ik moet nog even kijken hoe ik dat tijdtechnisch ga regelen. Heb ook een soort van budget voor mezelf bepaald wat ik mag uitgeven aan dit traject. Zodat ik niet ineens ga miepen over de kosten oid.
Vandaag heb ik ook contact met de tweede coach gehad. Met haar heb ik gelijk een afspraak gemaakt voor een intake volgende week. Eigenlijk wil ik die eerste dan ook nog bellen om een afspraak te maken zodat ik een eerlijke vergelijking kan maken. Maar ik moet nog even kijken hoe ik dat tijdtechnisch ga regelen. Heb ook een soort van budget voor mezelf bepaald wat ik mag uitgeven aan dit traject. Zodat ik niet ineens ga miepen over de kosten oid.
dinsdag 31 maart 2009 om 23:40
woensdag 1 april 2009 om 11:34
Patti, ik ben ook pas gisteren begonnen terwijl ik het boek al een week in huis had. Heb toen de kinderen in bed lagen het bad vol laten lopen en ben gaan lezen. En het leest echt heel lekker weg! Ik ga zo nog even lekker buiten zitten lezen, jongste ligt in bed, oudste blijft spelen bij een vriendje dus ik heb tijd voor mezelf!
woensdag 1 april 2009 om 16:06
quote:koeka schreef op 24 maart 2009 @ 22:37:
Morrie,
Jij hebt toch nog niet eerder ouderschapsverlof opgenomen, hé?
Dan heb je dus nog recht op 2 keer zes maanden volledig verlof, toch?
Waarom begin je niet met 2 of 3 maanden ouderschapsverlof; die periode kun je dan gebruiken om te kijken of de bevrijding van het arbeidsritme je inderdaad die ruimte en vrijheid oplevert om je echt te herorienteren, of dat je daarvoor iets anders nodig hebt.
Leuk, een sabattical op kosten van de staat. Ik geloof niet dat ouderschapsverlof hiervoor bedoeld is Koeka.
Morrie, goed dat je de stap hebt genomen om te praten met een loopbaanadviseur! Ik hoop dat deze je kan helpen om de zaken op een rij te zetten en een goede keuze voor jezelf te maken.
Morrie,
Jij hebt toch nog niet eerder ouderschapsverlof opgenomen, hé?
Dan heb je dus nog recht op 2 keer zes maanden volledig verlof, toch?
Waarom begin je niet met 2 of 3 maanden ouderschapsverlof; die periode kun je dan gebruiken om te kijken of de bevrijding van het arbeidsritme je inderdaad die ruimte en vrijheid oplevert om je echt te herorienteren, of dat je daarvoor iets anders nodig hebt.
Leuk, een sabattical op kosten van de staat. Ik geloof niet dat ouderschapsverlof hiervoor bedoeld is Koeka.
Morrie, goed dat je de stap hebt genomen om te praten met een loopbaanadviseur! Ik hoop dat deze je kan helpen om de zaken op een rij te zetten en een goede keuze voor jezelf te maken.
woensdag 1 april 2009 om 22:12
quote:Morrie schreef op 25 maart 2009 @ 11:33:
[...]
Tijdens het zwangerschapsverlof viel het me op dat ik zoveel beter in mijn vel zat, en dat ik enorm veel voldoening haalde uit het feit dat ik full time voor de kinderen kon zorgen (het is not done om te zeggen, maar het is nou eenmaal de waarheid.....). Dat maakt ook dat het stoppen met werken zich in mijn hoofd blijft manifesteren. Waardoor ik het gevoel heb dat het voor mij een basis zou kunnen zijn om vanuit een positieve situatie en een positief gevoel te bedenkien wat ik nou echt wil qua werk.
Zie bovenstaande post. Ik denk dat ouderschapsverlof inderdaad bij uitstek bedoeld is voor situaties zoals die van Morrie, Pinksterbloempje. Overigens is ouderschapsverlof onbetaald, dus er is absoluut geen sprake van "op kosten van de staat".
Ouderschapsverlof is in het leven geroepen om de arbeidsparticipatie van ouders met kleine kinderen te stimuleren door de combinatie van carriere en zorg voor kinderen te vergemakkelijken. Eén van de primaire doelstellingen daarbij is om met name de "uitval" onder jonge moeders tegen te gaan en deze groep voor de arbeidsmarkt te behouden.
Tijdelijk onbetaald verlof als alternatief voor het opgeven van je baan, dus. Exact de optie die ik hier aan Morrie heb gesuggereerd..
[...]
Tijdens het zwangerschapsverlof viel het me op dat ik zoveel beter in mijn vel zat, en dat ik enorm veel voldoening haalde uit het feit dat ik full time voor de kinderen kon zorgen (het is not done om te zeggen, maar het is nou eenmaal de waarheid.....). Dat maakt ook dat het stoppen met werken zich in mijn hoofd blijft manifesteren. Waardoor ik het gevoel heb dat het voor mij een basis zou kunnen zijn om vanuit een positieve situatie en een positief gevoel te bedenkien wat ik nou echt wil qua werk.
Zie bovenstaande post. Ik denk dat ouderschapsverlof inderdaad bij uitstek bedoeld is voor situaties zoals die van Morrie, Pinksterbloempje. Overigens is ouderschapsverlof onbetaald, dus er is absoluut geen sprake van "op kosten van de staat".
Ouderschapsverlof is in het leven geroepen om de arbeidsparticipatie van ouders met kleine kinderen te stimuleren door de combinatie van carriere en zorg voor kinderen te vergemakkelijken. Eén van de primaire doelstellingen daarbij is om met name de "uitval" onder jonge moeders tegen te gaan en deze groep voor de arbeidsmarkt te behouden.
Tijdelijk onbetaald verlof als alternatief voor het opgeven van je baan, dus. Exact de optie die ik hier aan Morrie heb gesuggereerd..
woensdag 8 april 2009 om 18:43
Ik ben vandaag bij de coach geweest. Ik vond het erg fijn. Kan zoiets iedereen aanraden! Het is prettig om een en ander eens tegen een vreemde aan te houden, en te horen wat die er over denkt (al laten ze je eigenlijk uitvogelen wat je zelf denkt en voelt ). Ik stond er ook echt verbaasd van wat ze me nog voor nieuwe inzichten kon geven, ik dacht dat ik zo ongeveer alles zelf al bedacht had.
Een van de dingen die ik meegekregen heb is dat ik om bepaalde redenen mijn ideeen maar met een stuk of 2 mensen mag bespreken, dus niet met jullie . Ik ga dus niet alles opschrijven wat ik vanochtend besproken heb en wat voor conclusies we getrokken hebben. Misschien komt dat later nog eens, als ik niet meer zo twijfel.
Patti70, echt, als ik je een tip mag geven, probeer ook een coach te zoeken. Het is echt verhelderend. En dan was dit alleen nog maar de intake!
Een van de dingen die ik meegekregen heb is dat ik om bepaalde redenen mijn ideeen maar met een stuk of 2 mensen mag bespreken, dus niet met jullie . Ik ga dus niet alles opschrijven wat ik vanochtend besproken heb en wat voor conclusies we getrokken hebben. Misschien komt dat later nog eens, als ik niet meer zo twijfel.
Patti70, echt, als ik je een tip mag geven, probeer ook een coach te zoeken. Het is echt verhelderend. En dan was dit alleen nog maar de intake!
maandag 20 april 2009 om 23:46
Hey Morrie
Ik zou nog even komen reageren he. Ben inmiddels al een flink eind in het boek (tot de opdrachten zeg maar) en denk idd dat ik er ook een coach tegenaan moet gooien.
Ik weet gewoon niet wat ik wil (liefst de lotto winnen en even helemaal niks) en hoe ik het bereiken moet en kan. Wat niet meehelpt is dat ik brak en gammel ben (5 mnd geleden mama geworden van een meiske dat slecht drinkt -al 5 maanden gebroken nachten-, slaapt en veel aandacht vraagt) en het ontbreekt me aan de fut en motivatie om uberhaupt op zoek te gaan naar een nieuwe baan (ben per 1/5 werkloos), laat staan om te scholen o.i.d. Als ik ga omscholen, denk ik aan het onderwijs. Ben het na 19 jaar zat in het commerciele en wil best meer gaan werken voor minder geld.
Goed dat jij al een coach hebt gesproken Morrie. Ik wens je heel veel sterkte bij het vinden van een nieuwe roeping
Ik zou nog even komen reageren he. Ben inmiddels al een flink eind in het boek (tot de opdrachten zeg maar) en denk idd dat ik er ook een coach tegenaan moet gooien.
Ik weet gewoon niet wat ik wil (liefst de lotto winnen en even helemaal niks) en hoe ik het bereiken moet en kan. Wat niet meehelpt is dat ik brak en gammel ben (5 mnd geleden mama geworden van een meiske dat slecht drinkt -al 5 maanden gebroken nachten-, slaapt en veel aandacht vraagt) en het ontbreekt me aan de fut en motivatie om uberhaupt op zoek te gaan naar een nieuwe baan (ben per 1/5 werkloos), laat staan om te scholen o.i.d. Als ik ga omscholen, denk ik aan het onderwijs. Ben het na 19 jaar zat in het commerciele en wil best meer gaan werken voor minder geld.
Goed dat jij al een coach hebt gesproken Morrie. Ik wens je heel veel sterkte bij het vinden van een nieuwe roeping
donderdag 23 april 2009 om 19:00
Ik heb de andere reacties niet gelezen, zag het topic nu pas door weer een keer op deze pijler te kijken.
Ik ben vorig jaar deze tijd gestopt met werken.
Het besluit nam ik in het najaar van 2007 en beloofde door te werken tot er een vervanger voor mij was gevonden. Dat heeft toen nog vier maanden geduurd.
Ik had eigenlijk een leuke baan, maar liep erin vast. Het kostte me energie en leverde die niet op. Ik had 12 uur in de week (wat meestal wel uitliep tot 16 gemiddeld), maar voor mijn gevoel werkte ik zowat fulltime.
Toen ik net een beetje lekkerder in begon te komen (ik werkte er toen een krap jaar), kreeg ik niet zo'n goede beoordeling, op in mijn ogen onterechte gronden (men verwachtte op een bepaald werkterrein te veel, meer dan redelijk was en ook meer dan in de sollicitatieprocedure was aangegeven). Dat heeft ook meegespeeld in mijn beslissing te stoppen.
Ik heb altijd gedacht dat ik zou gaan schrijven. Maar altijd was er wel iets waardoor ik daar niet echt aan toe kon komen. Te druk met werk, te druk later met de kinderen, te weinig nachtrust en daardoor nergens energie voor, enzovoort.
Stoppen met werken, en wel de kinderopvang laten doorlopen, zou daar verandering in brengen.
Ik zou er dan eindelijk aan toe komen het huis van boven tot onder op te ruimen. En ik zou gaan schrijven want daar zou ik dan de energie, de ruimte en de tijd voor hebben.
Dat bleek allemaal niet zo te zijn.
Ik kon het toch niet laten steeds op vacaturesites te kijken. Ook zuiniger leven stond me niet aan.
Intussen begreep ik niet waarom ik de gelegenheid niet aangreep om te schrijven, of andere klusjes te doen die bleven liggen. Waarom ik zo passief was.
Enfin, lang verhaal, ik ben er inmiddels achter dat ADHD bij mij speelt en gebruik nu medicatie.
In het proces van eindelijk te weten wat er toch met mij was ben ik gerichter gaan zoeken naar werk dat bij mijn persoon past. Sinds het najaar gebruik ik medicijnen en sindsdien werk ik weer volop.
De laatste weken weer een beetje te veel, de balans moet ik nog vinden. Maar ik heb wat ik nodig heb; steeds nieuwe prikkels, flexibel werken zonder baas, vanuit huis en, het meest belangrijk, dagelijks deadlines. Want die heb ik nodig, helaas. Op deze manier werkt het super.
Wat ik maar wil zeggen: mij heeft het stoppen met mijn baan toch gebracht dat ik erachter kwam dat het heel andere dingen waren dan ik dacht, die mij belemmerden en dwars zaten.
Ik zeg niet dat het bij jou ook zoiets is, maar als je uit je vaste patronen stapt - en daar hoort je baan bij meestal - is het mijns inziens wél zo dat er ruimte komt voor andere inzichten.
Je begint op een soort nulpunt. Je kunt her-ijken, zeg maar.
Er is een ander perspectief van waaruit je kijkt.
Dus ik zou zeggen: als het financieel kan, en je wilt eigenlijk stoppen: doen.
xx lisa.
Ik ben vorig jaar deze tijd gestopt met werken.
Het besluit nam ik in het najaar van 2007 en beloofde door te werken tot er een vervanger voor mij was gevonden. Dat heeft toen nog vier maanden geduurd.
Ik had eigenlijk een leuke baan, maar liep erin vast. Het kostte me energie en leverde die niet op. Ik had 12 uur in de week (wat meestal wel uitliep tot 16 gemiddeld), maar voor mijn gevoel werkte ik zowat fulltime.
Toen ik net een beetje lekkerder in begon te komen (ik werkte er toen een krap jaar), kreeg ik niet zo'n goede beoordeling, op in mijn ogen onterechte gronden (men verwachtte op een bepaald werkterrein te veel, meer dan redelijk was en ook meer dan in de sollicitatieprocedure was aangegeven). Dat heeft ook meegespeeld in mijn beslissing te stoppen.
Ik heb altijd gedacht dat ik zou gaan schrijven. Maar altijd was er wel iets waardoor ik daar niet echt aan toe kon komen. Te druk met werk, te druk later met de kinderen, te weinig nachtrust en daardoor nergens energie voor, enzovoort.
Stoppen met werken, en wel de kinderopvang laten doorlopen, zou daar verandering in brengen.
Ik zou er dan eindelijk aan toe komen het huis van boven tot onder op te ruimen. En ik zou gaan schrijven want daar zou ik dan de energie, de ruimte en de tijd voor hebben.
Dat bleek allemaal niet zo te zijn.
Ik kon het toch niet laten steeds op vacaturesites te kijken. Ook zuiniger leven stond me niet aan.
Intussen begreep ik niet waarom ik de gelegenheid niet aangreep om te schrijven, of andere klusjes te doen die bleven liggen. Waarom ik zo passief was.
Enfin, lang verhaal, ik ben er inmiddels achter dat ADHD bij mij speelt en gebruik nu medicatie.
In het proces van eindelijk te weten wat er toch met mij was ben ik gerichter gaan zoeken naar werk dat bij mijn persoon past. Sinds het najaar gebruik ik medicijnen en sindsdien werk ik weer volop.
De laatste weken weer een beetje te veel, de balans moet ik nog vinden. Maar ik heb wat ik nodig heb; steeds nieuwe prikkels, flexibel werken zonder baas, vanuit huis en, het meest belangrijk, dagelijks deadlines. Want die heb ik nodig, helaas. Op deze manier werkt het super.
Wat ik maar wil zeggen: mij heeft het stoppen met mijn baan toch gebracht dat ik erachter kwam dat het heel andere dingen waren dan ik dacht, die mij belemmerden en dwars zaten.
Ik zeg niet dat het bij jou ook zoiets is, maar als je uit je vaste patronen stapt - en daar hoort je baan bij meestal - is het mijns inziens wél zo dat er ruimte komt voor andere inzichten.
Je begint op een soort nulpunt. Je kunt her-ijken, zeg maar.
Er is een ander perspectief van waaruit je kijkt.
Dus ik zou zeggen: als het financieel kan, en je wilt eigenlijk stoppen: doen.
xx lisa.