Werk & Studie
alle pijlers
Die steeds terugkerende behoefte om te stoppen met werken
dinsdag 24 maart 2009 om 21:56
Gek word ik van mezelf. Eens in de zoveel tijd krijg ik zo'n enorme drang om te stoppen met werken. Nu zit ik ook weer in zo'n fase, de vorige was een paar maanden terug toen ik na mijn zwangerschapsverlof weer gestart was met werken. Toen weet ik het nog aan de hormonen. Maar telkens als ik in zo'n fase zit kan ik aan niets anders denken, en dat werkt niet mee aan een gemotiveerde werkhouding.
Maar jee, stoppen met werken, dat doe je toch niet. Werken hoort er nu eenmaal bij in het leven. Je verdient je eigen geld, houdt je eigen broek op, bent niet afhankelijk van een man, geeft het goede voorbeeld aan je kinderen.
Je kunt niet altijd maar doen wat leuk is, en dus ook niet zomaar niet gaan werken.
En toch, de behoefte komt telkens weer terug.
En niet eens om echt nooit meer te werken, maar omdat ik het in mijn hoofd gehaald heb dat als ik niet meer werk, ik open sta voor nieuwe ideeen en dan vanzelf wel ontdek wat ik echt wil in het leven, qua werk.
Roepen jullie eens wat slims tegen me waar ik wat mee kan, of vraag me iets wat me aan het denken (richting een oplossing, denken doe ik wel genoeg op het moment ) zet?
Maar jee, stoppen met werken, dat doe je toch niet. Werken hoort er nu eenmaal bij in het leven. Je verdient je eigen geld, houdt je eigen broek op, bent niet afhankelijk van een man, geeft het goede voorbeeld aan je kinderen.
Je kunt niet altijd maar doen wat leuk is, en dus ook niet zomaar niet gaan werken.
En toch, de behoefte komt telkens weer terug.
En niet eens om echt nooit meer te werken, maar omdat ik het in mijn hoofd gehaald heb dat als ik niet meer werk, ik open sta voor nieuwe ideeen en dan vanzelf wel ontdek wat ik echt wil in het leven, qua werk.
Roepen jullie eens wat slims tegen me waar ik wat mee kan, of vraag me iets wat me aan het denken (richting een oplossing, denken doe ik wel genoeg op het moment ) zet?
woensdag 25 maart 2009 om 12:10
quote:rider schreef op 25 maart 2009 @ 11:34:
Ghehehe
quote:rider schreef op 25 maart 2009 @ 11:34:
Dat ligt inderdaad volledig aan jou, sorry Ik bedoelde het helemaal niet sarcastisch. Ik weet wat het is om langdurig ziek te zijn, daar maak ik echt geen sarcastische opmerkingen over. Ik bedoel dat ik het echt heel rot voor haar vind, en dat ik het echt fijn voor haar vind dat het in ieder geval financieel binnen het gezin opgevangen kon worden.
Oke, sorry! En ik heb ook ervaring met langdurig ziek zijn, maar da's wel anders dan ernstig ziek zijn. Anyway, maakt verder niet uit, hier denken we het zelfde over.
quote:rider schreef op 25 maart 2009 @ 11:34:
Natuurlijk zijn er allerlei varianten. Maar ook zo'n pauze zet je structureel op achterstand.
Op achterstand van wát, precies?
quote:rider schreef op 25 maart 2009 @ 11:34:
Ja, moet ik ook eens gaan doen :(Veel plezier
Ghehehe
quote:rider schreef op 25 maart 2009 @ 11:34:
Dat ligt inderdaad volledig aan jou, sorry Ik bedoelde het helemaal niet sarcastisch. Ik weet wat het is om langdurig ziek te zijn, daar maak ik echt geen sarcastische opmerkingen over. Ik bedoel dat ik het echt heel rot voor haar vind, en dat ik het echt fijn voor haar vind dat het in ieder geval financieel binnen het gezin opgevangen kon worden.
Oke, sorry! En ik heb ook ervaring met langdurig ziek zijn, maar da's wel anders dan ernstig ziek zijn. Anyway, maakt verder niet uit, hier denken we het zelfde over.
quote:rider schreef op 25 maart 2009 @ 11:34:
Natuurlijk zijn er allerlei varianten. Maar ook zo'n pauze zet je structureel op achterstand.
Op achterstand van wát, precies?
quote:rider schreef op 25 maart 2009 @ 11:34:
Ja, moet ik ook eens gaan doen :(Veel plezier
woensdag 25 maart 2009 om 12:23
woensdag 25 maart 2009 om 12:40
quote:rider schreef op 25 maart 2009 @ 11:01:
[...]
Natuurlijk is dat mooi zolang het goed gaat.
Ik neem aan dat jij ook midden in de winter in badpak aan het strand gaat liggen, want de zon moet nu eenmaal altijd schijnen als jij dat wil?
Wat een idiote opmerking, Rider, en heel erg onterecht.
Want nee, dit is niet "mooi zolang het goed gaat"
We hebben de afgelopen jaren een aantal dingen meegemaakt die me heel hard hebben doen inzien doen dat financiële zelfstandigheid, ambitie en toekomstplannen, leuk en aardig en best aan te moedigen zijn, maar erg relatief en futiel blijken te zijn when life comes knocking on your door. Dan blijkt dat er voor elkaar zijn en op elkaar kunnen vertrouwen, oneindig veel belangrijker te zijn dan hoe je alles op papier geregeld dacht te hebben.
[...]
Natuurlijk is dat mooi zolang het goed gaat.
Ik neem aan dat jij ook midden in de winter in badpak aan het strand gaat liggen, want de zon moet nu eenmaal altijd schijnen als jij dat wil?
Wat een idiote opmerking, Rider, en heel erg onterecht.
Want nee, dit is niet "mooi zolang het goed gaat"
We hebben de afgelopen jaren een aantal dingen meegemaakt die me heel hard hebben doen inzien doen dat financiële zelfstandigheid, ambitie en toekomstplannen, leuk en aardig en best aan te moedigen zijn, maar erg relatief en futiel blijken te zijn when life comes knocking on your door. Dan blijkt dat er voor elkaar zijn en op elkaar kunnen vertrouwen, oneindig veel belangrijker te zijn dan hoe je alles op papier geregeld dacht te hebben.
woensdag 25 maart 2009 om 13:04
quote:koeka schreef op 25 maart 2009 @ 12:40:
[...]
Wat een idiote opmerking, Rider, en heel erg onterecht.
Want nee, dit is niet "mooi zolang het goed gaat"
We hebben de afgelopen jaren een aantal dingen meegemaakt die me heel hard hebben doen inzien doen dat financiële zelfstandigheid, ambitie en toekomstplannen, leuk en aardig en best aan te moedigen zijn, maar erg relatief en futiel blijken te zijn when life comes knocking on your door. Dan blijkt dat er voor elkaar zijn en op elkaar kunnen vertrouwen, oneindig veel belangrijker te zijn dan hoe je alles op papier geregeld dacht te hebben.Koeka hiermee vat je inderdaad heel mooi samen wat ik bedoel. Ieder zijn eigen keuzes, maar als je het echte leven tegenkomt is het allemaal zo onbelangrijk wie wat bijdraagt.
[...]
Wat een idiote opmerking, Rider, en heel erg onterecht.
Want nee, dit is niet "mooi zolang het goed gaat"
We hebben de afgelopen jaren een aantal dingen meegemaakt die me heel hard hebben doen inzien doen dat financiële zelfstandigheid, ambitie en toekomstplannen, leuk en aardig en best aan te moedigen zijn, maar erg relatief en futiel blijken te zijn when life comes knocking on your door. Dan blijkt dat er voor elkaar zijn en op elkaar kunnen vertrouwen, oneindig veel belangrijker te zijn dan hoe je alles op papier geregeld dacht te hebben.Koeka hiermee vat je inderdaad heel mooi samen wat ik bedoel. Ieder zijn eigen keuzes, maar als je het echte leven tegenkomt is het allemaal zo onbelangrijk wie wat bijdraagt.
woensdag 25 maart 2009 om 13:06
quote:mamalelie schreef op 25 maart 2009 @ 09:52:
Het verschil tussen mannen en vrouwen is er wel degelijk. Simpelweg omdat de gemiddelde man na het werken thuiskomt, vraagt wat er te eten is, en met een beetje geluk maait ie het gras en pakt af en toe de stofzuiger. Het is de vrouw die de boodschappen haalt, alles inruimt, kookt, de boel weer opruimt, de afwasmachine inruimt, het aanrecht schoonmaakt, de planten water geeft, de ramen lapt, de was doet, strijkt en de boel weer opruimt, even een sopje over de voordeur, 's ochtends de bedden opmaakt, de slaapkamer even opruimt, de douchebak schuurt, de wastafel van tandpastaspetters ontdoet, ervoor zorgt dat manlief zijn moeder even belt vanwege haar verjaardag, kinderen aankleedt, naar school brengt (90% van de ouders op het schoolplein is géén vader), de kinderen weer ophaalt, naar hun sportclubjes brengt, naar de tandarts gaat .... zal ik nog even doorgaan???.
Ik heb geprobeerd om eerst alle reacties te lezen voordat ik zelf reageerde, maar ben hier gestrand! Shockerend vind ik dit, we leven toch niet meer in de jaren 50?!? Ik dacht even op het Libelle-forum verzeild te zijn geraakt. Ik ken letterlijk geen enkel stel dat aan dit profiel voldoet, dus om zo maar te zeggen dat "de gemiddelde man" zo is, vind ik echt niet kunnen. Je bent er nog altijd zelf bij als je je zo laat uitbuiten.
Over stoppen met werken het volgende. Doe vooral waar je zin in hebt, maar persoonlijk zou ik hier niet voor kiezen. Economische zelfstandigheid is voor mij namelijk heel belangrijk en een van de grootste prioriteiten in mijn leven. Ik vind het ook onverstandig om op die manier een gat in je cv en een pensioengat op te lopen. Ik vind het ergens ook naïef, want niemand kan voorspellen hoe het met een relatie afloopt. Je partner kan er altijd vandoor gaan met een ander (ja, ook als je dat niet verwacht!) of kan ernstig ziek worden/overlijden. Je moet naar mijn opvatting dan in staat zijn om financieel gezien je eigen broek op te houden. Zeker als er kinderen bij betrokken zijn!
Het verschil tussen mannen en vrouwen is er wel degelijk. Simpelweg omdat de gemiddelde man na het werken thuiskomt, vraagt wat er te eten is, en met een beetje geluk maait ie het gras en pakt af en toe de stofzuiger. Het is de vrouw die de boodschappen haalt, alles inruimt, kookt, de boel weer opruimt, de afwasmachine inruimt, het aanrecht schoonmaakt, de planten water geeft, de ramen lapt, de was doet, strijkt en de boel weer opruimt, even een sopje over de voordeur, 's ochtends de bedden opmaakt, de slaapkamer even opruimt, de douchebak schuurt, de wastafel van tandpastaspetters ontdoet, ervoor zorgt dat manlief zijn moeder even belt vanwege haar verjaardag, kinderen aankleedt, naar school brengt (90% van de ouders op het schoolplein is géén vader), de kinderen weer ophaalt, naar hun sportclubjes brengt, naar de tandarts gaat .... zal ik nog even doorgaan???.
Ik heb geprobeerd om eerst alle reacties te lezen voordat ik zelf reageerde, maar ben hier gestrand! Shockerend vind ik dit, we leven toch niet meer in de jaren 50?!? Ik dacht even op het Libelle-forum verzeild te zijn geraakt. Ik ken letterlijk geen enkel stel dat aan dit profiel voldoet, dus om zo maar te zeggen dat "de gemiddelde man" zo is, vind ik echt niet kunnen. Je bent er nog altijd zelf bij als je je zo laat uitbuiten.
Over stoppen met werken het volgende. Doe vooral waar je zin in hebt, maar persoonlijk zou ik hier niet voor kiezen. Economische zelfstandigheid is voor mij namelijk heel belangrijk en een van de grootste prioriteiten in mijn leven. Ik vind het ook onverstandig om op die manier een gat in je cv en een pensioengat op te lopen. Ik vind het ergens ook naïef, want niemand kan voorspellen hoe het met een relatie afloopt. Je partner kan er altijd vandoor gaan met een ander (ja, ook als je dat niet verwacht!) of kan ernstig ziek worden/overlijden. Je moet naar mijn opvatting dan in staat zijn om financieel gezien je eigen broek op te houden. Zeker als er kinderen bij betrokken zijn!
woensdag 25 maart 2009 om 13:10
quote:Sunemom schreef op 25 maart 2009 @ 13:04:
[...]
Koeka hiermee vat je inderdaad heel mooi samen wat ik bedoel. Ieder zijn eigen keuzes, maar als je het echte leven tegenkomt is het allemaal zo onbelangrijk wie wat bijdraagt.
Oneens!
Ik ben zelf jarenlang onder behandeling geweest vanwege een levensbedreigende ziekte en wat was ik toen blij dat ik een baan had! Zeker omdat mijn partner zijn twee deeltijdbanen achter elkaar kwijtraakte toen ik ziek was! Mijn salaris werd gelukkig gewoon doorbetaald. En na mijn ziekte is het des te belangrijker voor mij geworden om financieel onafhankelijk te blijven.
[...]
Koeka hiermee vat je inderdaad heel mooi samen wat ik bedoel. Ieder zijn eigen keuzes, maar als je het echte leven tegenkomt is het allemaal zo onbelangrijk wie wat bijdraagt.
Oneens!
Ik ben zelf jarenlang onder behandeling geweest vanwege een levensbedreigende ziekte en wat was ik toen blij dat ik een baan had! Zeker omdat mijn partner zijn twee deeltijdbanen achter elkaar kwijtraakte toen ik ziek was! Mijn salaris werd gelukkig gewoon doorbetaald. En na mijn ziekte is het des te belangrijker voor mij geworden om financieel onafhankelijk te blijven.
woensdag 25 maart 2009 om 13:16
Milagro, ik bedoel niet te zeggen dat de gemiddelde man niks doet, maar in mijn omgeving ken ik geen enkele man die meer doet dan het gras maaien en af en toe de stofzuiger pakken.
En nou wilde ik nog erbij zetten dat dat misschien aan de leeftijd ligt, maar intussen kent mijn zus (ruim 6 jaar jonger) ook niemand waar het beter verdeeld is.
En zolang ik 80% van het huishouden op me neem, mag mijn halve trouwboek 80% van het inkomen bezorgen. Ik vind dat een prima verdeling.
Aanvulling: mijn post was ook meer bedoeld om te zeggen dat het huishouden iets heel anders is dan niks doen.
En nou wilde ik nog erbij zetten dat dat misschien aan de leeftijd ligt, maar intussen kent mijn zus (ruim 6 jaar jonger) ook niemand waar het beter verdeeld is.
En zolang ik 80% van het huishouden op me neem, mag mijn halve trouwboek 80% van het inkomen bezorgen. Ik vind dat een prima verdeling.
Aanvulling: mijn post was ook meer bedoeld om te zeggen dat het huishouden iets heel anders is dan niks doen.
anoniem_16114 wijzigde dit bericht op 25-03-2009 13:18
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
% gewijzigd
woensdag 25 maart 2009 om 13:17
quote:Morrie schreef op 25 maart 2009 @ 11:11:
[...]
Voor mij geldt dat ik eigenlijk meer moet nadenken over op welke manier ik het beste er achter kan komen waar ik gelukkig van wordt.Daar heb je gelijk in, denk ik. Ik heb vanalles geprobeerd: helemaal ophouden en opnieuw gaan studeren, werk in een andere sector zoeken, andere invulling van bestaand werk, parttime werken, een paar maanden sabbatical, en ik kan je zeggen: ik weet het na 25 jaar nog steeds niet.
[...]
Voor mij geldt dat ik eigenlijk meer moet nadenken over op welke manier ik het beste er achter kan komen waar ik gelukkig van wordt.Daar heb je gelijk in, denk ik. Ik heb vanalles geprobeerd: helemaal ophouden en opnieuw gaan studeren, werk in een andere sector zoeken, andere invulling van bestaand werk, parttime werken, een paar maanden sabbatical, en ik kan je zeggen: ik weet het na 25 jaar nog steeds niet.
woensdag 25 maart 2009 om 13:22
woensdag 25 maart 2009 om 13:22
quote:korenwolf schreef op 25 maart 2009 @ 13:17:
[...]
Daar heb je gelijk in, denk ik. Ik heb vanalles geprobeerd: helemaal ophouden en opnieuw gaan studeren, werk in een andere sector zoeken, andere invulling van bestaand werk, parttime werken, een paar maanden sabbatical, en ik kan je zeggen: ik weet het na 25 jaar nog steeds niet.Hoopgevend
[...]
Daar heb je gelijk in, denk ik. Ik heb vanalles geprobeerd: helemaal ophouden en opnieuw gaan studeren, werk in een andere sector zoeken, andere invulling van bestaand werk, parttime werken, een paar maanden sabbatical, en ik kan je zeggen: ik weet het na 25 jaar nog steeds niet.Hoopgevend
woensdag 25 maart 2009 om 13:25
quote:Milagro schreef op 25 maart 2009 @ 13:10:
[...]
Oneens!
Ik ben zelf jarenlang onder behandeling geweest vanwege een levensbedreigende ziekte en wat was ik toen blij dat ik een baan had! Zeker omdat mijn partner zijn twee deeltijdbanen achter elkaar kwijtraakte toen ik ziek was! Mijn salaris werd gelukkig gewoon doorbetaald. En na mijn ziekte is het des te belangrijker voor mij geworden om financieel onafhankelijk te blijven.
Ik kan me best voorstellen dat je baan je vastigheid gaf in die tijd. En natuurlijk is het leuk als je inkomen doorbetaald wordt in zo'n geval. Maar eerlijk ik snap het verder niet.
Nadat ik mijn zoontje verloor was alles belangrijk behalve mijn baan. Ik wilde hem recht doen, moest verder met een gat in m'n hart en heb er alles aan gedaan om weer een keer te kunnen glimlachen. Financieel zat ik op een gegeven moment aan de grond, een klein parttime baantje, een huwelijk dat op de klippen was gelopen en alles bij elkaar vaak maar iets van 100 euro om de maand mee door te komen. Het kon me echt niks schelen, op brood met evt. een pot pindakaas kom je de week ook door. Nu zijn we 8 jaar verder (ik was 21 toen hij overleed) en heb ik dus een nieuwe relatie, 2 kindjes erbij, 2 studies aan het doen en inderdaad geen baan. Maar ik ben wel ontzettend gelukkig dat ik deze twee kindjes (tot nu toe, helaas weet je nooit wat de toekomst brengt) mag zien opgroeien en dat ik iedere ochtend weer twee vrolijke kindjes uit bed haal en ze er 's avonds ook weer vrolijk in zie gaan. Dat ik de tijd en ruimte heb om van ze te genieten en ook nog het geluk heb dat met een fantastische vent te delen die zijn leven ook zo plant dat ook hij de tijd heeft om van ze te genieten (hij is niet voor niets iedere dag om 15.00 uur thuis) makat het hele mooi. En die financiële onafhankelijkheid die komt wel weer als de situatie het nodig maakt, nu zijn we als gezin financieel onafhankelijk en dat is genoeg.
[...]
Oneens!
Ik ben zelf jarenlang onder behandeling geweest vanwege een levensbedreigende ziekte en wat was ik toen blij dat ik een baan had! Zeker omdat mijn partner zijn twee deeltijdbanen achter elkaar kwijtraakte toen ik ziek was! Mijn salaris werd gelukkig gewoon doorbetaald. En na mijn ziekte is het des te belangrijker voor mij geworden om financieel onafhankelijk te blijven.
Ik kan me best voorstellen dat je baan je vastigheid gaf in die tijd. En natuurlijk is het leuk als je inkomen doorbetaald wordt in zo'n geval. Maar eerlijk ik snap het verder niet.
Nadat ik mijn zoontje verloor was alles belangrijk behalve mijn baan. Ik wilde hem recht doen, moest verder met een gat in m'n hart en heb er alles aan gedaan om weer een keer te kunnen glimlachen. Financieel zat ik op een gegeven moment aan de grond, een klein parttime baantje, een huwelijk dat op de klippen was gelopen en alles bij elkaar vaak maar iets van 100 euro om de maand mee door te komen. Het kon me echt niks schelen, op brood met evt. een pot pindakaas kom je de week ook door. Nu zijn we 8 jaar verder (ik was 21 toen hij overleed) en heb ik dus een nieuwe relatie, 2 kindjes erbij, 2 studies aan het doen en inderdaad geen baan. Maar ik ben wel ontzettend gelukkig dat ik deze twee kindjes (tot nu toe, helaas weet je nooit wat de toekomst brengt) mag zien opgroeien en dat ik iedere ochtend weer twee vrolijke kindjes uit bed haal en ze er 's avonds ook weer vrolijk in zie gaan. Dat ik de tijd en ruimte heb om van ze te genieten en ook nog het geluk heb dat met een fantastische vent te delen die zijn leven ook zo plant dat ook hij de tijd heeft om van ze te genieten (hij is niet voor niets iedere dag om 15.00 uur thuis) makat het hele mooi. En die financiële onafhankelijkheid die komt wel weer als de situatie het nodig maakt, nu zijn we als gezin financieel onafhankelijk en dat is genoeg.
woensdag 25 maart 2009 om 13:33
Eens met Milagro. De meerderheid doet hier alsof de dames die onafhankelijkheid en zelfstandigheid belangrijk vinden nooit iets hebben meegemaakt en dat je dan wel weet wat pas écht belangrijk is. Beetje kolder natuurlijk. En ook nog even alsof die vrouwen níet de tijd hebben om te genieten van hun gezin én er niet dankbaar genoeg voor zijn. En daarbij zijn we weer terug bij de algemeen heersende jaren 50 mentaliteit:
De kinderen het huishouden zijn de hoogste en eerste plicht in het leven van de vrouw, de rest is extra en optioneel. En als je een piemel hebt geldt dat niet.
De kinderen het huishouden zijn de hoogste en eerste plicht in het leven van de vrouw, de rest is extra en optioneel. En als je een piemel hebt geldt dat niet.
woensdag 25 maart 2009 om 13:36
quote:korenwolf schreef op 25 maart 2009 @ 09:33:
[...]
Heel, heel mooi. Wat als je vriend ziek wordt? Wat als hij arbeidsongeschikt wordt? Wat als hij dood gaat?
Korenwolf -en Eowynn en Spinster-, het financiële aspect van dergelijke risico's is deels te verzekeren. Dat hebben we, binnen de grenzen van de redelijkheid, dan ook gewoon gedaan.
Als er één van ons overlijdt komt het huis vrij, en hebben we ook ieder nog een pensioen/overlijdensverzekering. Arbeidsongeschiktheid zijn we ook beperkt voor verzekerd.
Dat staat verder los van mijn punt. Zo heb ik ook een ongevallenverzekering, maar wil ik verder mijn leven niet inrichten op- en laten leiden door het feit dat mij ieder moment iets ergs kan overkomen.
[...]
Heel, heel mooi. Wat als je vriend ziek wordt? Wat als hij arbeidsongeschikt wordt? Wat als hij dood gaat?
Korenwolf -en Eowynn en Spinster-, het financiële aspect van dergelijke risico's is deels te verzekeren. Dat hebben we, binnen de grenzen van de redelijkheid, dan ook gewoon gedaan.
Als er één van ons overlijdt komt het huis vrij, en hebben we ook ieder nog een pensioen/overlijdensverzekering. Arbeidsongeschiktheid zijn we ook beperkt voor verzekerd.
Dat staat verder los van mijn punt. Zo heb ik ook een ongevallenverzekering, maar wil ik verder mijn leven niet inrichten op- en laten leiden door het feit dat mij ieder moment iets ergs kan overkomen.
woensdag 25 maart 2009 om 13:39
quote:Eowynn_ schreef op 25 maart 2009 @ 13:33:
De kinderen het huishouden zijn de hoogste en eerste plicht in het leven van de vrouw, de rest is extra en optioneel. En als je een piemel hebt geldt dat niet.De kinderen zouden de hoogste prioriteit voor de beide ouders moeten zijn. En hoe je de zorg regelt maakt niks uit en wie wat doet ook niet, als je kinderen er maar heel wel bij varen en een thuis hebben waar goed voor ze gezorgd wordt en waar het financieel in orde is (en dan hoef je echt niet rijk te zijn) hoort daarbij. De rest is voor beiden inderdaad extra en optioneel.
De kinderen het huishouden zijn de hoogste en eerste plicht in het leven van de vrouw, de rest is extra en optioneel. En als je een piemel hebt geldt dat niet.De kinderen zouden de hoogste prioriteit voor de beide ouders moeten zijn. En hoe je de zorg regelt maakt niks uit en wie wat doet ook niet, als je kinderen er maar heel wel bij varen en een thuis hebben waar goed voor ze gezorgd wordt en waar het financieel in orde is (en dan hoef je echt niet rijk te zijn) hoort daarbij. De rest is voor beiden inderdaad extra en optioneel.
woensdag 25 maart 2009 om 13:41
Maar Eowynn (en diverse anderen):
Zolang nagenoeg elke rechter bij een scheiding de kinderen bijna automatisch aan de moeder toewijst...
Zolang kinderen nog altijd in de buik van hun moeder groeien...
Zolang moeder degene is die borstvoeding kan geven....
Zolang is voor een moeder kinderen eerste prioriteit.
Vooral bij het eerste punt (de rechter) is nog een lange weg te gaan. Hoevaak hoor je een vader zeggen dat de moeder drinkt/zuipt/drugs gebruikt, en dat hij daarom de kinderen toegewezen wil hebben. Als pa dan bij de rechtbank komt, en ma niet, krijgt ma alsnog de kinderen.
Laten we dáár dan eerst iets aan doen. Dat lijkt mij zinvoller dan hier elkaar het leven zuur maken omdat iemand qua werk/huishouden een andere keuze maakt dan een ander.
Maar dat is mijn persoonlijke mening hoor.
Zolang nagenoeg elke rechter bij een scheiding de kinderen bijna automatisch aan de moeder toewijst...
Zolang kinderen nog altijd in de buik van hun moeder groeien...
Zolang moeder degene is die borstvoeding kan geven....
Zolang is voor een moeder kinderen eerste prioriteit.
Vooral bij het eerste punt (de rechter) is nog een lange weg te gaan. Hoevaak hoor je een vader zeggen dat de moeder drinkt/zuipt/drugs gebruikt, en dat hij daarom de kinderen toegewezen wil hebben. Als pa dan bij de rechtbank komt, en ma niet, krijgt ma alsnog de kinderen.
Laten we dáár dan eerst iets aan doen. Dat lijkt mij zinvoller dan hier elkaar het leven zuur maken omdat iemand qua werk/huishouden een andere keuze maakt dan een ander.
Maar dat is mijn persoonlijke mening hoor.
woensdag 25 maart 2009 om 13:47
quote:Eowynn_ schreef op 25 maart 2009 @ 13:41:
Ik kan wat je nu zegt niet rijmen met zelf thuisblijven voor de kinderen en je man full-time laten werken. Als de kinderen de hoogste prioriteit voor beide ouders zijn zou je verwachten dat ze de zorg daarvoor eerlijk delen.
Waarom niet dan? De verdeling werk/kinderen is hier niet heel erg veranderd sinds ik gestopt ben met werken namelijk. Man werkt van 6-14 uur, heeft ie ook zolang dochter er is altijd gedaan. Ik heb dus altijd het ontbijt gedaan en het wegbrengen naar de oppas. Hij was om 14.30 bij de oppas om dochter op te halen, boodschappen te doen en te koken (op mijn werkdagen he). Tegenwoordig ben ik dus thuis en breng ik de kinderen dus niet meer weg maar zorg zelf voor ze. Man is nog steeds om 14.30 ongeveer thuis en dan hebben we de middag en vroege avond voorde kinderen. Het huishouden, de boodschappen enz zijn dan al gedaan dus ipv te rennen en vliegen heeft ook hij de tijd voor ze. Net als in het weekend waarin eigenlijk ook op de (peuter)zwemles van de kinderen na niks meer verplicht is want alle verplichte dingen heb ik door de week al gedaan. En de avonden zijn voor ons samen of voor ieder apart om aan studie/vrienden/sport enz te besteden.
Maar man heeft dus ook zijn baan zo ingedeeld dat hij de hele middag (vanaf dat jongste wakker is na middagslaapje en dochter thuis van school) en het hele weekend tijd voor de kinderen heeft. Lijkt me aardig dat we beiden hun belang voorop hebben gesteld zo.
Ik kan wat je nu zegt niet rijmen met zelf thuisblijven voor de kinderen en je man full-time laten werken. Als de kinderen de hoogste prioriteit voor beide ouders zijn zou je verwachten dat ze de zorg daarvoor eerlijk delen.
Waarom niet dan? De verdeling werk/kinderen is hier niet heel erg veranderd sinds ik gestopt ben met werken namelijk. Man werkt van 6-14 uur, heeft ie ook zolang dochter er is altijd gedaan. Ik heb dus altijd het ontbijt gedaan en het wegbrengen naar de oppas. Hij was om 14.30 bij de oppas om dochter op te halen, boodschappen te doen en te koken (op mijn werkdagen he). Tegenwoordig ben ik dus thuis en breng ik de kinderen dus niet meer weg maar zorg zelf voor ze. Man is nog steeds om 14.30 ongeveer thuis en dan hebben we de middag en vroege avond voorde kinderen. Het huishouden, de boodschappen enz zijn dan al gedaan dus ipv te rennen en vliegen heeft ook hij de tijd voor ze. Net als in het weekend waarin eigenlijk ook op de (peuter)zwemles van de kinderen na niks meer verplicht is want alle verplichte dingen heb ik door de week al gedaan. En de avonden zijn voor ons samen of voor ieder apart om aan studie/vrienden/sport enz te besteden.
Maar man heeft dus ook zijn baan zo ingedeeld dat hij de hele middag (vanaf dat jongste wakker is na middagslaapje en dochter thuis van school) en het hele weekend tijd voor de kinderen heeft. Lijkt me aardig dat we beiden hun belang voorop hebben gesteld zo.
woensdag 25 maart 2009 om 13:52
Eowynn, termen als klaploperij en ongelijkwaardigheid heb ik letterlijk geciteerd uit een aantal eerdere postings hoor (maar inderdaad niet uit de jouwe ).
Het is vooral die retoriek waar ik me tegen verzet. Ik ben helemaal niet naief, maar als het risico van het stuklopen van je relatie kennelijk een voortdurende leidraad bij je levenskeuzes vormt, dan vraag ik me af wat de waarde van die relatie dan nog is.
Het is vooral die retoriek waar ik me tegen verzet. Ik ben helemaal niet naief, maar als het risico van het stuklopen van je relatie kennelijk een voortdurende leidraad bij je levenskeuzes vormt, dan vraag ik me af wat de waarde van die relatie dan nog is.
woensdag 25 maart 2009 om 13:55
Eowynn, ik blijf niet thuis, ik werk tijdens de schooluren. Maar als het gaat om prioriteiten, ja, dan staat mijn dochter met stip op 1.
En ja, papalelie neemt morgen voor het 10- minutengesprek een halve dag vrij, omdat hij ook graag wil weten hoe het gaat op school.
Maar hij werkt meer dan ik, en ik doe meer in het huishouden. Omdat wij dat zo hebben afgesproken, omdat we dat allebei zo wilden en omdat we ons daar allebei prettig bij voelen.
Mochten de omstandigheden er ooit naar zijn, mag hij huisman worden, en ga ik full time werken. Maar het zou niet in het belang van dochterlelie zijn als we beiden full-time werken. Aan de andere kant, als dat noodzakelijk is, dan is het zo.
Wat ik alleen jammer vind is dat mensen zich altijd schuldig voelen. Waarom moet ik me schuldig voelen omdat ik thuis wil zijn voor mijn dochter?
En waarom moet een ander zich schuldig voelen omdat ze vindt dat ze een betere moeder is als ze full-time werkt.
Nog maar 15 jaar geleden werd je raar aangekeken als je als moeder bleef werken. Nu is het juist andersom, thuis blijven mag bijna niet meer. Maar juist de mogelijkheid om te kiezen, dat is het recht van onze generatie.
En in hoeverre is dat een recht?? Mijn vriendin, met 3 kleine kinderen, is overspannen, haar man ook. Want financieel redden ze het niet met 1 inkomen, dus werken ze beiden full-time. Maar ze lopen intussen wel op hun tandvlees. Dus erg veel te kiezen hebben ze niet. En als het dan in de relatie misgaat, wie gaat er dan met de kinderen in een flatje zitten?? Ik heb toch zo'n vermoeden.......
En ja, papalelie neemt morgen voor het 10- minutengesprek een halve dag vrij, omdat hij ook graag wil weten hoe het gaat op school.
Maar hij werkt meer dan ik, en ik doe meer in het huishouden. Omdat wij dat zo hebben afgesproken, omdat we dat allebei zo wilden en omdat we ons daar allebei prettig bij voelen.
Mochten de omstandigheden er ooit naar zijn, mag hij huisman worden, en ga ik full time werken. Maar het zou niet in het belang van dochterlelie zijn als we beiden full-time werken. Aan de andere kant, als dat noodzakelijk is, dan is het zo.
Wat ik alleen jammer vind is dat mensen zich altijd schuldig voelen. Waarom moet ik me schuldig voelen omdat ik thuis wil zijn voor mijn dochter?
En waarom moet een ander zich schuldig voelen omdat ze vindt dat ze een betere moeder is als ze full-time werkt.
Nog maar 15 jaar geleden werd je raar aangekeken als je als moeder bleef werken. Nu is het juist andersom, thuis blijven mag bijna niet meer. Maar juist de mogelijkheid om te kiezen, dat is het recht van onze generatie.
En in hoeverre is dat een recht?? Mijn vriendin, met 3 kleine kinderen, is overspannen, haar man ook. Want financieel redden ze het niet met 1 inkomen, dus werken ze beiden full-time. Maar ze lopen intussen wel op hun tandvlees. Dus erg veel te kiezen hebben ze niet. En als het dan in de relatie misgaat, wie gaat er dan met de kinderen in een flatje zitten?? Ik heb toch zo'n vermoeden.......
woensdag 25 maart 2009 om 13:55
quote:Eowynn_ schreef op 25 maart 2009 @ 13:49:
Ik denk dat er maar weinig full-time werkende mannen zulke uren hebben Sunemom. De meeste mensen zijn heel wat langer onderweg.
Daar heb je gelijk in maar dat is toch echt een keuze van mannen zelf. Toen man nog een berg reistijd had heeft ie afgedwongen dat ie 3 dagen van 10 uur werkte en 2 dagen thuis. In de praktijk werkte hij 's avonds als ik toch bezig was met nakijken e.d de uren die hij op zijn thuiswerkdagen moest werken en was hij dus die twee dagen voornamelijk vrij om aan zijn gezin te besteden.
Net als dat vrouwen echt wel parttime kunnen werken of hun werk om hun gezin kunnen vouwen kunnen mannen dat ook. Als ze maar willen. En ja hij had ook een werkgever die dat perse niet wilde, dus is hij zodra ik zwanger was van dochter gaan solliciteren omdat hij weigert een vader te zijn die op zondag het vlees snijdt.
Ik was zelf ook altijd lang onderweg (1,5-2 uur met de trein) en had daar dus ook mijn urenaantal op aangepast, want ik wilde ondnaks dat ik later begon om toen nog dochter weg te brengen toch ook ehct thuis zijn als we aan tafel gingen.
Wij hebben ons gezin niet aan willen passen aan de arbeidssituatie maar altijd gezocht naar manieren om ons werk aan te passen aan ons gezin, juist omdat we beiden de kinderen het belangrijkste vinden
Ik denk dat er maar weinig full-time werkende mannen zulke uren hebben Sunemom. De meeste mensen zijn heel wat langer onderweg.
Daar heb je gelijk in maar dat is toch echt een keuze van mannen zelf. Toen man nog een berg reistijd had heeft ie afgedwongen dat ie 3 dagen van 10 uur werkte en 2 dagen thuis. In de praktijk werkte hij 's avonds als ik toch bezig was met nakijken e.d de uren die hij op zijn thuiswerkdagen moest werken en was hij dus die twee dagen voornamelijk vrij om aan zijn gezin te besteden.
Net als dat vrouwen echt wel parttime kunnen werken of hun werk om hun gezin kunnen vouwen kunnen mannen dat ook. Als ze maar willen. En ja hij had ook een werkgever die dat perse niet wilde, dus is hij zodra ik zwanger was van dochter gaan solliciteren omdat hij weigert een vader te zijn die op zondag het vlees snijdt.
Ik was zelf ook altijd lang onderweg (1,5-2 uur met de trein) en had daar dus ook mijn urenaantal op aangepast, want ik wilde ondnaks dat ik later begon om toen nog dochter weg te brengen toch ook ehct thuis zijn als we aan tafel gingen.
Wij hebben ons gezin niet aan willen passen aan de arbeidssituatie maar altijd gezocht naar manieren om ons werk aan te passen aan ons gezin, juist omdat we beiden de kinderen het belangrijkste vinden
