Werk & Studie
alle pijlers
Die steeds terugkerende behoefte om te stoppen met werken
dinsdag 24 maart 2009 om 21:56
Gek word ik van mezelf. Eens in de zoveel tijd krijg ik zo'n enorme drang om te stoppen met werken. Nu zit ik ook weer in zo'n fase, de vorige was een paar maanden terug toen ik na mijn zwangerschapsverlof weer gestart was met werken. Toen weet ik het nog aan de hormonen. Maar telkens als ik in zo'n fase zit kan ik aan niets anders denken, en dat werkt niet mee aan een gemotiveerde werkhouding.
Maar jee, stoppen met werken, dat doe je toch niet. Werken hoort er nu eenmaal bij in het leven. Je verdient je eigen geld, houdt je eigen broek op, bent niet afhankelijk van een man, geeft het goede voorbeeld aan je kinderen.
Je kunt niet altijd maar doen wat leuk is, en dus ook niet zomaar niet gaan werken.
En toch, de behoefte komt telkens weer terug.
En niet eens om echt nooit meer te werken, maar omdat ik het in mijn hoofd gehaald heb dat als ik niet meer werk, ik open sta voor nieuwe ideeen en dan vanzelf wel ontdek wat ik echt wil in het leven, qua werk.
Roepen jullie eens wat slims tegen me waar ik wat mee kan, of vraag me iets wat me aan het denken (richting een oplossing, denken doe ik wel genoeg op het moment ) zet?
Maar jee, stoppen met werken, dat doe je toch niet. Werken hoort er nu eenmaal bij in het leven. Je verdient je eigen geld, houdt je eigen broek op, bent niet afhankelijk van een man, geeft het goede voorbeeld aan je kinderen.
Je kunt niet altijd maar doen wat leuk is, en dus ook niet zomaar niet gaan werken.
En toch, de behoefte komt telkens weer terug.
En niet eens om echt nooit meer te werken, maar omdat ik het in mijn hoofd gehaald heb dat als ik niet meer werk, ik open sta voor nieuwe ideeen en dan vanzelf wel ontdek wat ik echt wil in het leven, qua werk.
Roepen jullie eens wat slims tegen me waar ik wat mee kan, of vraag me iets wat me aan het denken (richting een oplossing, denken doe ik wel genoeg op het moment ) zet?
woensdag 25 maart 2009 om 11:12
quote:Eowynn_ schreef op 25 maart 2009 @ 11:04:
Sunemom, wij hébben beide salarissen keihard nodig. Niet voor de dure hypotheek, niet voor 3 vakanties per jaar, maar gewoon om de vaste lasten te betalen.
We maken nu geen aanspraak op toeslagen enzo, we zouden het redden met 1 inkomen en héél veel toeslagen en kwijtscheldingen enzo, maar dat vertikken we.
Doordat zoonlief tijd in het ziekenhuis heeft gelegen en er dus inderdaad een tijd minder inkomen was door wat daaruit voortvloeide zijn we nu nóg bezig om die puinhoop op te ruimen. En niet omdat we zo luxe leven, maar gewoon omdat we het nodig hebben.
Kwijtscheldingen enz vind ik onzin. Maar toeslagen zijn nu eenmaal zo geregeld. Daar geen gebruik van maken snap ik niet. Ik begrijp dus dat je ook geen kinderopvangtoeslag hebt terwijl je daar wel 'recht' op hebt. Zonde lijkt me.
Wij hebben man's inkomen, kindertoeslag en de hypotheekrente-aftrek. En eigenlijk leven we niet anders als toen we twee salarissen hadden. Toen spaarden we bijna 1 salaris, nu nog maar zo'n 100 euro per maand. Maar het uitgavenpatroon is eigenlijk niet veranderd. We gaan nog steeds 2x per maand uit eten, gaan met regelmaat naar theater, doen leuke dingen met de kinderen en met vrienden. Het enige dat verander dis is dat we minder vaak op vakantie gaan, maar aangezien de oudste deze week op school is begonnen zou dat (door de prijzen in het hoogseizoen) toch wel verandert zijn.
We zouden het trouwens ook redden zonder hypotheekrenteaftrek, aangezien ik er nog altijd vanuit ga dat het kabinet dat ooit afschaft en ik niet bij de 100-duizenden wil behoren die dan ineens hun huis niet meer kunnen betalen. Maar ook bij die keuze (de hoogste van de hypotheek) hebben we dus al rekening gehouden met de bruto maandlast op 1 salaris. Lijkt me ook logisch en valt voor mij zeker onder zelf je broek op kunnen houden (maar dan wel als gezin)
Sunemom, wij hébben beide salarissen keihard nodig. Niet voor de dure hypotheek, niet voor 3 vakanties per jaar, maar gewoon om de vaste lasten te betalen.
We maken nu geen aanspraak op toeslagen enzo, we zouden het redden met 1 inkomen en héél veel toeslagen en kwijtscheldingen enzo, maar dat vertikken we.
Doordat zoonlief tijd in het ziekenhuis heeft gelegen en er dus inderdaad een tijd minder inkomen was door wat daaruit voortvloeide zijn we nu nóg bezig om die puinhoop op te ruimen. En niet omdat we zo luxe leven, maar gewoon omdat we het nodig hebben.
Kwijtscheldingen enz vind ik onzin. Maar toeslagen zijn nu eenmaal zo geregeld. Daar geen gebruik van maken snap ik niet. Ik begrijp dus dat je ook geen kinderopvangtoeslag hebt terwijl je daar wel 'recht' op hebt. Zonde lijkt me.
Wij hebben man's inkomen, kindertoeslag en de hypotheekrente-aftrek. En eigenlijk leven we niet anders als toen we twee salarissen hadden. Toen spaarden we bijna 1 salaris, nu nog maar zo'n 100 euro per maand. Maar het uitgavenpatroon is eigenlijk niet veranderd. We gaan nog steeds 2x per maand uit eten, gaan met regelmaat naar theater, doen leuke dingen met de kinderen en met vrienden. Het enige dat verander dis is dat we minder vaak op vakantie gaan, maar aangezien de oudste deze week op school is begonnen zou dat (door de prijzen in het hoogseizoen) toch wel verandert zijn.
We zouden het trouwens ook redden zonder hypotheekrenteaftrek, aangezien ik er nog altijd vanuit ga dat het kabinet dat ooit afschaft en ik niet bij de 100-duizenden wil behoren die dan ineens hun huis niet meer kunnen betalen. Maar ook bij die keuze (de hoogste van de hypotheek) hebben we dus al rekening gehouden met de bruto maandlast op 1 salaris. Lijkt me ook logisch en valt voor mij zeker onder zelf je broek op kunnen houden (maar dan wel als gezin)
woensdag 25 maart 2009 om 11:13
Ik heb hier nu al een paar keer gelezen dat je relatie niet gelijkwaardig is als je niet allebei werkt. Wat is dat nu voor bullshit? Ik heb absoluut geen baan nodig om mezelf gelijkwaardig aan mijn man te vinden ( klopt dit taalkundig?) Ik ben gewoon een leuk mens om mee samen te leven. En dat vindt mijn man ook .
Als dat trouwens een punt van discussie was geweest tussen ons dan was ik nooit met hem getrouwd of ondertussen al lang weer gescheiden.
Punt ontkracht dus.
Als dat trouwens een punt van discussie was geweest tussen ons dan was ik nooit met hem getrouwd of ondertussen al lang weer gescheiden.
Punt ontkracht dus.
woensdag 25 maart 2009 om 11:14
quote:Dhelia schreef op 25 maart 2009 @ 10:28:
Waarom wordt er toch altijd gedaan alsof het heel lovenswaardig is als je er níet vanuit gaat dat een relatie mogelijk eindigt?
Of, zeker zo serieus, het verdienvermogen van je partner dramatisch terugvalt door zaken als ziekte, dood, faillissement, gokverslaving, etc.
Toen wij (vrij jong in onze kringen) trouwden, deden we dat op huwelijkse voorwaarden. Hoeveel mensen dat niet achterlijk en onromantisch vonden! Nu heb ik een eigen onderneming, en als ik failliet ga, wat in deze tijd verre van denkbeeldig is, hebben we tenminste nog de helft van ons vermogen. Dan moeten we verhuizen, maar zitten we niet aan de grond. Ja, heel onromantisch hoor, een simpele verzekering sluiten.
Waarom wordt er toch altijd gedaan alsof het heel lovenswaardig is als je er níet vanuit gaat dat een relatie mogelijk eindigt?
Of, zeker zo serieus, het verdienvermogen van je partner dramatisch terugvalt door zaken als ziekte, dood, faillissement, gokverslaving, etc.
Toen wij (vrij jong in onze kringen) trouwden, deden we dat op huwelijkse voorwaarden. Hoeveel mensen dat niet achterlijk en onromantisch vonden! Nu heb ik een eigen onderneming, en als ik failliet ga, wat in deze tijd verre van denkbeeldig is, hebben we tenminste nog de helft van ons vermogen. Dan moeten we verhuizen, maar zitten we niet aan de grond. Ja, heel onromantisch hoor, een simpele verzekering sluiten.
woensdag 25 maart 2009 om 11:14
quote:Dhelia schreef op 25 maart 2009 @ 11:07:
[...]
zolang beide partners gelukkig met elkaar zijn, bedoel je?Nope met de situatie waarin hun leven zich op dat moment bevind. Toen mijn ex en ik uit elkaar gingen en we beiden behoorlijke aanpassingen moesten doen in alle opzichten stonden we daar ook beiden achter. Mede de 'oorzaak' dat we elkaar nog altijd niet haten en gewoon door een deur kunnen samen.
[...]
zolang beide partners gelukkig met elkaar zijn, bedoel je?Nope met de situatie waarin hun leven zich op dat moment bevind. Toen mijn ex en ik uit elkaar gingen en we beiden behoorlijke aanpassingen moesten doen in alle opzichten stonden we daar ook beiden achter. Mede de 'oorzaak' dat we elkaar nog altijd niet haten en gewoon door een deur kunnen samen.
woensdag 25 maart 2009 om 11:17
quote:Morrie schreef op 25 maart 2009 @ 11:11:
Kies ik voor zekerheid en blijf ik werken, vooral om mijn/onze toekomst veilig te stellen. Of kies ik voor ruimte in mijn hoofd door te stoppen met werken (ik ga er vanuit tijdelijk) zodat ik straks een stap vooruit kan doen in mijn eigen geluk.
.
Je zet het nu heel zwart-wit. Doorgaan met werken = niet uit kunnen vinden waar je gelukkig van wordt. En uit willen vinden waar je gelukkig van wordt = stoppen met werken.
Er zijn toch ook verschillende grijze varianten?
* Met behulp van ouderschapsverlof een dag minder werken en die dag eraan besteden, al dan niet met coaching
* Accepteren dat je huidige baan er even alleen voor de centen is en niet voor de 'zelfontplooiing' en daarmee wat rust creëren en uitzoeken wat je wilt, al dan niet met coaching
En zo zijn er vast nog wel wat andere varianten te verzinnen.
Kies ik voor zekerheid en blijf ik werken, vooral om mijn/onze toekomst veilig te stellen. Of kies ik voor ruimte in mijn hoofd door te stoppen met werken (ik ga er vanuit tijdelijk) zodat ik straks een stap vooruit kan doen in mijn eigen geluk.
.
Je zet het nu heel zwart-wit. Doorgaan met werken = niet uit kunnen vinden waar je gelukkig van wordt. En uit willen vinden waar je gelukkig van wordt = stoppen met werken.
Er zijn toch ook verschillende grijze varianten?
* Met behulp van ouderschapsverlof een dag minder werken en die dag eraan besteden, al dan niet met coaching
* Accepteren dat je huidige baan er even alleen voor de centen is en niet voor de 'zelfontplooiing' en daarmee wat rust creëren en uitzoeken wat je wilt, al dan niet met coaching
En zo zijn er vast nog wel wat andere varianten te verzinnen.
woensdag 25 maart 2009 om 11:20
quote:Sarah Scott schreef op 25 maart 2009 @ 10:55:
[...]
En als dat nu naar beider tevredenheid is? Dan is dat fijn he. Zei ik ergens dat mensen niet moeten doen wat ze willen? Maar mag ik me verbazen over de emancipatie in dit land?quote:Nou nou, wat een reuze sociale opmerking zeg.Oh, mag ik niet vinden dat het rot is als je al jaren ziek bent?quote:Volgens mij klaagde er niemand....Nee, degenen die hier pleiten voor de kop in het zand klagen niet. Het punt is meer: sluiten ze zich aan bij al die mensen die wel klagen nadat ze ruw ontwaakt zijn?
[...]
En als dat nu naar beider tevredenheid is? Dan is dat fijn he. Zei ik ergens dat mensen niet moeten doen wat ze willen? Maar mag ik me verbazen over de emancipatie in dit land?quote:Nou nou, wat een reuze sociale opmerking zeg.Oh, mag ik niet vinden dat het rot is als je al jaren ziek bent?quote:Volgens mij klaagde er niemand....Nee, degenen die hier pleiten voor de kop in het zand klagen niet. Het punt is meer: sluiten ze zich aan bij al die mensen die wel klagen nadat ze ruw ontwaakt zijn?
woensdag 25 maart 2009 om 11:20
quote:rider schreef op 25 maart 2009 @ 11:14:
Toen wij (vrij jong in onze kringen) trouwden, deden we dat op huwelijkse voorwaarden. Hoeveel mensen dat niet achterlijk en onromantisch vonden! .Haha, wij hebben het er eigenlijk nauwelijks over gehad, zo vanzelfsprekend was het om op huwelijkse voorwaarden te trouwen. Pas toen mijn zus jaren later ging trouwen in gemeenschap van goederen (bewuste keuze. Waarom, is me nog steeds niet duidelijk ) realiseerde ik me dat het kennelijk helemaal niet zo vanzelfsprekend is.
Toen wij (vrij jong in onze kringen) trouwden, deden we dat op huwelijkse voorwaarden. Hoeveel mensen dat niet achterlijk en onromantisch vonden! .Haha, wij hebben het er eigenlijk nauwelijks over gehad, zo vanzelfsprekend was het om op huwelijkse voorwaarden te trouwen. Pas toen mijn zus jaren later ging trouwen in gemeenschap van goederen (bewuste keuze. Waarom, is me nog steeds niet duidelijk ) realiseerde ik me dat het kennelijk helemaal niet zo vanzelfsprekend is.
woensdag 25 maart 2009 om 11:22
quote:Bambi schreef op 25 maart 2009 @ 10:59:
Tssssssk Eowynn, beetje forummen onder de baas z'n tijd! Klaplopert! *knipoog*
Rider, in theorie met je eens. In praktijk niet.
Ik verbaas me. Daar mag je het best mee oneens zijn hoor, maar ik verbaas me toch.
Ik zie namelijk net iets te veel van de vrouwen die zo trots waren dat hun relatie niet op financiele zekerheid maar op vertrouwen was gebaseerd, en die nu finaal aan de grond zitten.
Tssssssk Eowynn, beetje forummen onder de baas z'n tijd! Klaplopert! *knipoog*
Rider, in theorie met je eens. In praktijk niet.
Ik verbaas me. Daar mag je het best mee oneens zijn hoor, maar ik verbaas me toch.
Ik zie namelijk net iets te veel van de vrouwen die zo trots waren dat hun relatie niet op financiele zekerheid maar op vertrouwen was gebaseerd, en die nu finaal aan de grond zitten.
woensdag 25 maart 2009 om 11:24
Sunemom, kinderopvangtoeslag hebben we wél, anders zou werken domweg niet te betalen zijn, de opvangkosten bedragen zo'n 1400,- per maand, en dat is de helft van ons inkomen.
Wij zijn dan weer wél in gemeenschap van goederen getrouwd, we waren jong toen we trouwden, hadden niets, ook geen schulden, geen rijke familie's en het plan om alles gelijkwaardig te verdelen. Dus wat we in de toekomst verdienen is van ons samen. Er zijn ook geen plannen om zelfstandig ondernemer te worden, dus voor ons voegt het niets toe.
En je hart volgen is aan te raden en heel goed, maar níet als je je verstand buiten werking stelt.
Wij zijn dan weer wél in gemeenschap van goederen getrouwd, we waren jong toen we trouwden, hadden niets, ook geen schulden, geen rijke familie's en het plan om alles gelijkwaardig te verdelen. Dus wat we in de toekomst verdienen is van ons samen. Er zijn ook geen plannen om zelfstandig ondernemer te worden, dus voor ons voegt het niets toe.
En je hart volgen is aan te raden en heel goed, maar níet als je je verstand buiten werking stelt.
woensdag 25 maart 2009 om 11:25
quote:Sunemom schreef op 25 maart 2009 @ 11:01:
[...]
Ik ben niet politiek correct hierin als je goed gelezen had had je gezienWat jammer. Tot nu toe was het eens een fel gesprek zonder dit soort kreten. Ik heb goed gelezen, en jij ook neem ik aan, dus je weet dat ik constateer dat het in veruit de meeste relaties op dezelfde manier gaat. Ik heb dus niets over jouw specifieke relatie gezegd.quote:Zolang je te eten hebt, een dak boven je hoofd en zowel beide partners als de eventueel aanwezige kinderen gelukkig zijn lijkt het me echt niet interessant wie er 's ochtends de deur uit gaat voor werk en wie de kinderen naar school brengt/haalt en andere dingen gaat doen.Ik heb stellig de indruk dat kinderen dat wel degelijk van belang vinden.
[...]
Ik ben niet politiek correct hierin als je goed gelezen had had je gezienWat jammer. Tot nu toe was het eens een fel gesprek zonder dit soort kreten. Ik heb goed gelezen, en jij ook neem ik aan, dus je weet dat ik constateer dat het in veruit de meeste relaties op dezelfde manier gaat. Ik heb dus niets over jouw specifieke relatie gezegd.quote:Zolang je te eten hebt, een dak boven je hoofd en zowel beide partners als de eventueel aanwezige kinderen gelukkig zijn lijkt het me echt niet interessant wie er 's ochtends de deur uit gaat voor werk en wie de kinderen naar school brengt/haalt en andere dingen gaat doen.Ik heb stellig de indruk dat kinderen dat wel degelijk van belang vinden.
woensdag 25 maart 2009 om 11:26
Morrie, je kunt toch ook náást je baan ruimte creeren om uit te vinden wat je wilt? Bespreek het met je baas, neem verlof op, volg een coachingstraject, lees dat boek van die parachute (goed boek, heb het liggen), zoek een hobby, accepteer dat je baan nú niet is wat je wilt, maar haal je voldoening ergens anders uit. Verzamel vacatures, neem vakantie, ga minder werken, het zijn allemaal mogelijkheden om meer energie te krijgen, meer ruimte te creeeren om na te denken en uit te vinden wat je wilt.
woensdag 25 maart 2009 om 11:27
quote:Dhelia schreef op 25 maart 2009 @ 11:17:
[...]
Je zet het nu heel zwart-wit. Doorgaan met werken = niet uit kunnen vinden waar je gelukkig van wordt. En uit willen vinden waar je gelukkig van wordt = stoppen met werken.
Er zijn toch ook verschillende grijze varianten?
* Met behulp van ouderschapsverlof een dag minder werken en die dag eraan besteden, al dan niet met coaching
--> Ja, dat is een optie. Ik moet daar over nadenken, inderdaad, en mijn werkgever moet er ook aan meewerken. Ik voel me daarnaast bezwaard dit te vragen terwijl ik in de twee jaar dat ik hier werk ook al 4 maanden zwangerschapsverlof heb gehad. Daarnaast is het een bedrijf waar je als je 4 dagen werkt in deze functie ook al steeds een achterstand oploopt. Als ik nog minder zou werken zou ik helemaal van alles missen. Communicatie is niet het sterkste punt binnen deze organisatie en als je niet op kantoor bent, mis je zo veel dat je de dag erna al niet meer 'mee kunt komen'.
* Accepteren dat je huidige baan er even alleen voor de centen is en niet voor de 'zelfontplooiing' en daarmee wat rust creëren en uitzoeken wat je wilt, al dan niet met coaching
--> Dit accepteer ik al 2 jaar, en bij de werkgever daarvoor had ik het ook al niet naar mijn zin. Het duurt te lang om het nog te accepteren, door dat accepteren ben ik nu nog geen stap verder dan een paar jaar terug, en door dat accepteren ben ik nu ook zo ver dat ik het liefst morgen mijn baan nog opzeg zonder dat ik iets anders in het verschiet heb.
En zo zijn er vast nog wel wat andere varianten te verzinnen.
--> Zie mijn reacties in jouw tekst (ze vallen niet echt op zie ik nu).
Coaching, ik denk dat ik daar wel aan toe ben. Maar vraag me af hoe en waar je een goede coach vindt. (Als ik mezelf dan dit allemaal zie typen dan vind ik dat ik zo negatief hierin sta. Alleen dat al rechtvaardigt denk ik een coach....).
[...]
Je zet het nu heel zwart-wit. Doorgaan met werken = niet uit kunnen vinden waar je gelukkig van wordt. En uit willen vinden waar je gelukkig van wordt = stoppen met werken.
Er zijn toch ook verschillende grijze varianten?
* Met behulp van ouderschapsverlof een dag minder werken en die dag eraan besteden, al dan niet met coaching
--> Ja, dat is een optie. Ik moet daar over nadenken, inderdaad, en mijn werkgever moet er ook aan meewerken. Ik voel me daarnaast bezwaard dit te vragen terwijl ik in de twee jaar dat ik hier werk ook al 4 maanden zwangerschapsverlof heb gehad. Daarnaast is het een bedrijf waar je als je 4 dagen werkt in deze functie ook al steeds een achterstand oploopt. Als ik nog minder zou werken zou ik helemaal van alles missen. Communicatie is niet het sterkste punt binnen deze organisatie en als je niet op kantoor bent, mis je zo veel dat je de dag erna al niet meer 'mee kunt komen'.
* Accepteren dat je huidige baan er even alleen voor de centen is en niet voor de 'zelfontplooiing' en daarmee wat rust creëren en uitzoeken wat je wilt, al dan niet met coaching
--> Dit accepteer ik al 2 jaar, en bij de werkgever daarvoor had ik het ook al niet naar mijn zin. Het duurt te lang om het nog te accepteren, door dat accepteren ben ik nu nog geen stap verder dan een paar jaar terug, en door dat accepteren ben ik nu ook zo ver dat ik het liefst morgen mijn baan nog opzeg zonder dat ik iets anders in het verschiet heb.
En zo zijn er vast nog wel wat andere varianten te verzinnen.
--> Zie mijn reacties in jouw tekst (ze vallen niet echt op zie ik nu).
Coaching, ik denk dat ik daar wel aan toe ben. Maar vraag me af hoe en waar je een goede coach vindt. (Als ik mezelf dan dit allemaal zie typen dan vind ik dat ik zo negatief hierin sta. Alleen dat al rechtvaardigt denk ik een coach....).
anoniem_30416 wijzigde dit bericht op 25-03-2009 11:28
Reden: Reacties vallen niet op
Reden: Reacties vallen niet op
% gewijzigd
woensdag 25 maart 2009 om 11:28
quote:Eowynn_ schreef op 25 maart 2009 @ 11:24:
Sunemom, kinderopvangtoeslag hebben we wél, anders zou werken domweg niet te betalen zijn, de opvangkosten bedragen zo'n 1400,- per maand, en dat is de helft van ons inkomen.
Wij zijn dan weer wél in gemeenschap van goederen getrouwd, we waren jong toen we trouwden, hadden niets, ook geen schulden, geen rijke familie's en het plan om alles gelijkwaardig te verdelen. Dus wat we in de toekomst verdienen is van ons samen. Er zijn ook geen plannen om zelfstandig ondernemer te worden, dus voor ons voegt het niets toe.
En je hart volgen is aan te raden en heel goed, maar níet als je je verstand buiten werking stelt.
Dan maak je toch gebruik van de toeslagen. Niks mis mee, maar wel vreemd om ermee te schermen als je er zelf ook gebruik van maakt.
Getrouwd zijn wij ook in gemeenschap van goederen. Inderdaad er valt aan beide kanten niets te erven (vanuit de familie) en wat we samen opbouwen is ook van samen. Schulden e.d hadden we niet toen we trouwden (en nu nog niet trouwens op de hypotheek na). Huwelijkse voorwaarden zijn interessant als er ergens iets te halen valt of inderdaad als je een eigen bedrijf hebt en minder risico wil lopen, maar als dat niet aan de orde is hebben die voorwaarden ook niet heel veel nut.
Sunemom, kinderopvangtoeslag hebben we wél, anders zou werken domweg niet te betalen zijn, de opvangkosten bedragen zo'n 1400,- per maand, en dat is de helft van ons inkomen.
Wij zijn dan weer wél in gemeenschap van goederen getrouwd, we waren jong toen we trouwden, hadden niets, ook geen schulden, geen rijke familie's en het plan om alles gelijkwaardig te verdelen. Dus wat we in de toekomst verdienen is van ons samen. Er zijn ook geen plannen om zelfstandig ondernemer te worden, dus voor ons voegt het niets toe.
En je hart volgen is aan te raden en heel goed, maar níet als je je verstand buiten werking stelt.
Dan maak je toch gebruik van de toeslagen. Niks mis mee, maar wel vreemd om ermee te schermen als je er zelf ook gebruik van maakt.
Getrouwd zijn wij ook in gemeenschap van goederen. Inderdaad er valt aan beide kanten niets te erven (vanuit de familie) en wat we samen opbouwen is ook van samen. Schulden e.d hadden we niet toen we trouwden (en nu nog niet trouwens op de hypotheek na). Huwelijkse voorwaarden zijn interessant als er ergens iets te halen valt of inderdaad als je een eigen bedrijf hebt en minder risico wil lopen, maar als dat niet aan de orde is hebben die voorwaarden ook niet heel veel nut.
woensdag 25 maart 2009 om 11:29
Ik snap overigens ook best waarom mannen tegenwoordig niet erg happig zijn om aan kinderen te beginnen. Je moet er alleen voor kunnen zorgen, vrouwen gaan er vanuit dat ze mínstens 2 dagen minder kunnen gaan werken in de meeste gevallen, je moet het huis kunnen blijven betalen, je moet net zoveel blijven werken als je al deed en je wordt als tweederangsouder gezien door de meeste mensen (want voor vrouwen is het tóch natuurlijker... :puke: )
En dan klagen er zoveel vrouwen dat ze hun man niet van de pil af krijgen.....
En dan klagen er zoveel vrouwen dat ze hun man niet van de pil af krijgen.....
woensdag 25 maart 2009 om 11:29
quote:rider schreef op 25 maart 2009 @ 11:20:
[...]
Dan is dat fijn he. Zei ik ergens dat mensen niet moeten doen wat ze willen? Maar mag ik me verbazen over de emancipatie in dit land?
[...]
Oh, mag ik niet vinden dat het rot is als je al jaren ziek bent?
[...]
Nee, degenen die hier pleiten voor de kop in het zand klagen niet. Het punt is meer: sluiten ze zich aan bij al die mensen die wel klagen nadat ze ruw ontwaakt zijn?
Je verbaast je maar een end weg
Je opmerking tegen Bambi kwam op mij nogal sarcastisch over, maar dat kan ook aan mij liggen natuurlijk
Ik heb in eigen omgeving gezien hoe het vrouwen kan vergaan ja, die altijd thuis is geweest voor de kinderen. Da's nou juist het verschil; over het algemeen wordt er gesproken over niet werken. Ik denk dat dat echt anders is wanneer je een pauze van een jaar, of twee, inlast.
Anyway; ik ben weer weg hier. Ik ga me lekker op het huishouden storten
[...]
Dan is dat fijn he. Zei ik ergens dat mensen niet moeten doen wat ze willen? Maar mag ik me verbazen over de emancipatie in dit land?
[...]
Oh, mag ik niet vinden dat het rot is als je al jaren ziek bent?
[...]
Nee, degenen die hier pleiten voor de kop in het zand klagen niet. Het punt is meer: sluiten ze zich aan bij al die mensen die wel klagen nadat ze ruw ontwaakt zijn?
Je verbaast je maar een end weg
Je opmerking tegen Bambi kwam op mij nogal sarcastisch over, maar dat kan ook aan mij liggen natuurlijk
Ik heb in eigen omgeving gezien hoe het vrouwen kan vergaan ja, die altijd thuis is geweest voor de kinderen. Da's nou juist het verschil; over het algemeen wordt er gesproken over niet werken. Ik denk dat dat echt anders is wanneer je een pauze van een jaar, of twee, inlast.
Anyway; ik ben weer weg hier. Ik ga me lekker op het huishouden storten
woensdag 25 maart 2009 om 11:30
quote:Eowynn_ schreef op 25 maart 2009 @ 11:24:
Wij zijn dan weer wél in gemeenschap van goederen getrouwd, we waren jong toen we trouwden, hadden niets, ook geen schulden, geen rijke familie's en het plan om alles gelijkwaardig te verdelen. Dus wat we in de toekomst verdienen is van ons samen. Er zijn ook geen plannen om zelfstandig ondernemer te worden, dus voor ons voegt het niets toe.
Ik kom uit een fabrikantenfamilie, misschien scheelt dat. Wat ik van mijn oma altijd heel goed geleerd heb: je kan op je 18e simpelweg niet weten wat je de komende 40, 50 jaar gaat overkomen. Als je met een extreem kleine moeite, een flink risico kan afdekken, waarom zou je dat dan niet doen?
Wat wij verdienen is overigens net zo goed van ons samen. Kwestie van een goed verrekeningsbeding opnemen.
Wij zijn dan weer wél in gemeenschap van goederen getrouwd, we waren jong toen we trouwden, hadden niets, ook geen schulden, geen rijke familie's en het plan om alles gelijkwaardig te verdelen. Dus wat we in de toekomst verdienen is van ons samen. Er zijn ook geen plannen om zelfstandig ondernemer te worden, dus voor ons voegt het niets toe.
Ik kom uit een fabrikantenfamilie, misschien scheelt dat. Wat ik van mijn oma altijd heel goed geleerd heb: je kan op je 18e simpelweg niet weten wat je de komende 40, 50 jaar gaat overkomen. Als je met een extreem kleine moeite, een flink risico kan afdekken, waarom zou je dat dan niet doen?
Wat wij verdienen is overigens net zo goed van ons samen. Kwestie van een goed verrekeningsbeding opnemen.
woensdag 25 maart 2009 om 11:32
quote:Sunemom schreef op 25 maart 2009 @ 11:28:
Getrouwd zijn wij ook in gemeenschap van goederen. Inderdaad er valt aan beide kanten niets te erven (vanuit de familie) en wat we samen opbouwen is ook van samen. Schulden e.d hadden we niet toen we trouwden (en nu nog niet trouwens op de hypotheek na). Huwelijkse voorwaarden zijn interessant als er ergens iets te halen valt of inderdaad als je een eigen bedrijf hebt en minder risico wil lopen, maar als dat niet aan de orde is hebben die voorwaarden ook niet heel veel nut.
Oh das wel een goeie trouwens. In het begin van onze relatie heb ik een schuld van man mee helpen afbetalen (mijn spaargeld er in gestoken) van bijna 36000 gulden. En man heeft ook nog eens een eigen bedrijf gehad met goede verdiensten. En ook wij zijn in gemeenschap van goederen getrouwd. Je deelt m.i. je liefde, dus ook je financien, je zorg, en de rest.
*stoffert monitor af*
Getrouwd zijn wij ook in gemeenschap van goederen. Inderdaad er valt aan beide kanten niets te erven (vanuit de familie) en wat we samen opbouwen is ook van samen. Schulden e.d hadden we niet toen we trouwden (en nu nog niet trouwens op de hypotheek na). Huwelijkse voorwaarden zijn interessant als er ergens iets te halen valt of inderdaad als je een eigen bedrijf hebt en minder risico wil lopen, maar als dat niet aan de orde is hebben die voorwaarden ook niet heel veel nut.
Oh das wel een goeie trouwens. In het begin van onze relatie heb ik een schuld van man mee helpen afbetalen (mijn spaargeld er in gestoken) van bijna 36000 gulden. En man heeft ook nog eens een eigen bedrijf gehad met goede verdiensten. En ook wij zijn in gemeenschap van goederen getrouwd. Je deelt m.i. je liefde, dus ook je financien, je zorg, en de rest.
*stoffert monitor af*
woensdag 25 maart 2009 om 11:33
quote:rider schreef op 25 maart 2009 @ 11:25:
[...]
Ik heb stellig de indruk dat kinderen dat wel degelijk van belang vinden.
Waarom denk je dat dat de kinderen wat uitmaakt dan? Ik geloof niet dat mijn dochter het heel boeiend vind of ik op het schoolplein sta of haar vader. En ja ondanks zijn fulltime baan staat hij daar ook geregeld. Namelijk als ik 's middags dingen voor mijn opleiding doe haalt hij dochter op. En als het eens zo uitkomt dat ik 's ochtend weg moet brengt hij haar weg. Logisch toch.
Man heeft zijn werkuren trouwens ook zo aangepast dat hij een behoorlijke vrijheid heeft. Standaard werkt hij van 6-14 uur. Omdat hij graag ook de kinderen ziet. Soms als het beter uitkomt andere tijden. Als hij maar netjes per week z'n uren maakt vind zijn baas het prima
[...]
Ik heb stellig de indruk dat kinderen dat wel degelijk van belang vinden.
Waarom denk je dat dat de kinderen wat uitmaakt dan? Ik geloof niet dat mijn dochter het heel boeiend vind of ik op het schoolplein sta of haar vader. En ja ondanks zijn fulltime baan staat hij daar ook geregeld. Namelijk als ik 's middags dingen voor mijn opleiding doe haalt hij dochter op. En als het eens zo uitkomt dat ik 's ochtend weg moet brengt hij haar weg. Logisch toch.
Man heeft zijn werkuren trouwens ook zo aangepast dat hij een behoorlijke vrijheid heeft. Standaard werkt hij van 6-14 uur. Omdat hij graag ook de kinderen ziet. Soms als het beter uitkomt andere tijden. Als hij maar netjes per week z'n uren maakt vind zijn baas het prima
woensdag 25 maart 2009 om 11:33
quote:Eowynn_ schreef op 25 maart 2009 @ 11:26:
Morrie, je kunt toch ook náást je baan ruimte creeren om uit te vinden wat je wilt? Bespreek het met je baas, neem verlof op, volg een coachingstraject, lees dat boek van die parachute (goed boek, heb het liggen), zoek een hobby, accepteer dat je baan nú niet is wat je wilt, maar haal je voldoening ergens anders uit. Verzamel vacatures, neem vakantie, ga minder werken, het zijn allemaal mogelijkheden om meer energie te krijgen, meer ruimte te creeeren om na te denken en uit te vinden wat je wilt.
Ja, dat is waar, maar ik vind het moeilijk...
Tijdens het zwangerschapsverlof viel het me op dat ik zoveel beter in mijn vel zat, en dat ik enorm veel voldoening haalde uit het feit dat ik full time voor de kinderen kon zorgen (het is not done om te zeggen, maar het is nou eenmaal de waarheid.....). Dat maakt ook dat het stoppen met werken zich in mijn hoofd blijft manifesteren. Waardoor ik het gevoel heb dat het voor mij een basis zou kunnen zijn om vanuit een positieve situatie en een positief gevoel te bedenkien wat ik nou echt wil qua werk. Ipv nu vanuit een negatief gevoel. Naar mijn idee moet ik eerst zorgen van dat negatieve gevoel af te komen, omdat ik zo geen goede beslissingen kan nemen.
Morrie, je kunt toch ook náást je baan ruimte creeren om uit te vinden wat je wilt? Bespreek het met je baas, neem verlof op, volg een coachingstraject, lees dat boek van die parachute (goed boek, heb het liggen), zoek een hobby, accepteer dat je baan nú niet is wat je wilt, maar haal je voldoening ergens anders uit. Verzamel vacatures, neem vakantie, ga minder werken, het zijn allemaal mogelijkheden om meer energie te krijgen, meer ruimte te creeeren om na te denken en uit te vinden wat je wilt.
Ja, dat is waar, maar ik vind het moeilijk...
Tijdens het zwangerschapsverlof viel het me op dat ik zoveel beter in mijn vel zat, en dat ik enorm veel voldoening haalde uit het feit dat ik full time voor de kinderen kon zorgen (het is not done om te zeggen, maar het is nou eenmaal de waarheid.....). Dat maakt ook dat het stoppen met werken zich in mijn hoofd blijft manifesteren. Waardoor ik het gevoel heb dat het voor mij een basis zou kunnen zijn om vanuit een positieve situatie en een positief gevoel te bedenkien wat ik nou echt wil qua werk. Ipv nu vanuit een negatief gevoel. Naar mijn idee moet ik eerst zorgen van dat negatieve gevoel af te komen, omdat ik zo geen goede beslissingen kan nemen.
