Werk & Studie
alle pijlers
Geneeskunde studeren met autisme
zondag 4 augustus 2024 om 15:44
Hallo forumleden van de V!VA,
Aankomend schooljaar zit ik in mijn laatste jaar van het vwo. Ik wil graag geneeskunde studeren omdat ik een grote interesse heb in het menselijk lichaam en ziektes, en omdat ik patiënten wil helpen door hun pijn te verlichten en hun gezondheid te verbeteren. Het is algemeen bekend dat artsen een stressvol leven hebben, maar ik ben ervan overtuigd dat elke baan op zijn eigen manier stressvol kan zijn.
Een probleem waar ik tegenaan loop, is dat mijn vader het geen verstandig idee vindt dat ik geneeskunde ga studeren. Ik ben autistisch, en ik denk dat dit een belangrijke reden is voor zijn bezorgdheid. Hij wijst vaak naar de vriendin van mijn broer, die geneeskunde studeert en erg empathisch is, en stelt dat zij daarom geschikt is voor het vak. Ik heb het gevoel dat mijn vader denkt dat ik niet empathisch genoeg ben, terwijl ik juist heel veel empathie voel. Ik vind het alleen moeilijk om dat te uiten, maar de emoties zijn er zeker. In feite ben ik vaak eerder over-empathisch dan onder-empathisch. Mijn interesse in dit vakgebied is enorm groot.
Ik vermoed dat sommige mensen me zouden aanraden om biomedische wetenschappen te studeren. Hoewel ik hier al naar heb gekeken, lijkt het me minder passend omdat je daarbij voornamelijk onderzoek doet. Als ik geneeskunde studeer, kan ik altijd nog kiezen voor een onderzoeksrichting, maar ik zou ook graag in contact staan met patiënten en andere medische professionals.
Ik ben me ervan bewust dat ik soms wat ongemakkelijk kan zijn en vaak niet weet wat ik moet zeggen. Small talk ligt me niet goed, en ik heb moeite met lawaai. Ik heb ook behoefte aan structuur, want als ik niet weet wat ik moet doen, loop ik vast. Soms flapper ik met mijn handen als ik iets leuk vind of als ik overprikkeld raak, en ik knijp soms hard in mijn handen. Ik weet niet of dit als vreemd wordt gezien als ik dat zou doen als dokter.
Zijn er hier artsen die hun mening willen delen en wellicht advies voor mij hebben? Als je geen arts bent, mag je natuurlijk ook je mening delen!
Met vriendelijke groeten,
Dexter
Aankomend schooljaar zit ik in mijn laatste jaar van het vwo. Ik wil graag geneeskunde studeren omdat ik een grote interesse heb in het menselijk lichaam en ziektes, en omdat ik patiënten wil helpen door hun pijn te verlichten en hun gezondheid te verbeteren. Het is algemeen bekend dat artsen een stressvol leven hebben, maar ik ben ervan overtuigd dat elke baan op zijn eigen manier stressvol kan zijn.
Een probleem waar ik tegenaan loop, is dat mijn vader het geen verstandig idee vindt dat ik geneeskunde ga studeren. Ik ben autistisch, en ik denk dat dit een belangrijke reden is voor zijn bezorgdheid. Hij wijst vaak naar de vriendin van mijn broer, die geneeskunde studeert en erg empathisch is, en stelt dat zij daarom geschikt is voor het vak. Ik heb het gevoel dat mijn vader denkt dat ik niet empathisch genoeg ben, terwijl ik juist heel veel empathie voel. Ik vind het alleen moeilijk om dat te uiten, maar de emoties zijn er zeker. In feite ben ik vaak eerder over-empathisch dan onder-empathisch. Mijn interesse in dit vakgebied is enorm groot.
Ik vermoed dat sommige mensen me zouden aanraden om biomedische wetenschappen te studeren. Hoewel ik hier al naar heb gekeken, lijkt het me minder passend omdat je daarbij voornamelijk onderzoek doet. Als ik geneeskunde studeer, kan ik altijd nog kiezen voor een onderzoeksrichting, maar ik zou ook graag in contact staan met patiënten en andere medische professionals.
Ik ben me ervan bewust dat ik soms wat ongemakkelijk kan zijn en vaak niet weet wat ik moet zeggen. Small talk ligt me niet goed, en ik heb moeite met lawaai. Ik heb ook behoefte aan structuur, want als ik niet weet wat ik moet doen, loop ik vast. Soms flapper ik met mijn handen als ik iets leuk vind of als ik overprikkeld raak, en ik knijp soms hard in mijn handen. Ik weet niet of dit als vreemd wordt gezien als ik dat zou doen als dokter.
Zijn er hier artsen die hun mening willen delen en wellicht advies voor mij hebben? Als je geen arts bent, mag je natuurlijk ook je mening delen!
Met vriendelijke groeten,
Dexter
woensdag 7 augustus 2024 om 23:06
Het is wel handig om als je iets wil de coschappen/ onderzoeken waar je kan kiezen wel in dat vakgebied te doen. Maar geeft zeker geen garantie dat je daar dan ook in opleiding komt.
Ik ben benieuwd TO, succes met de keuze en het laatste schooljaar!
woensdag 7 augustus 2024 om 23:22
Dat is maar hoe je het beschouwt. De studie is de opleiding tot basisarts, daarna krijg je je artsendiploma, wordt je uitgeschreven en ben je geen student meer. Je moet dan gewoon ene baan zoeken, vaak (eerst) als arts-niet-in-opleiding en daarna een specialisatie plaats zoeken. Voor beiden zijn gewoon sollicitaties, en moet je dus wel ook nog aangenomen worden. En afhankelijk van wat je wilt, kan het zijn dat er veel meer sollicitanten zijn dan plekken, en dat je de baan dus niet krijgt. Maar het is dus wel dat, een baan. Een specialist in opleiding is al volledig arts met bijbehorende verantwoordelijkheid.
De specialisatie is dus wel een inherent onderdeel van de volledige opleiding tot specialist. Als je gynaecoloog wilt worden, móet je die specialisatie doen. Dus in die zin is het onderdeel van de gehele opleiding. Maar het laatste deel is wel gewoon werk (en veel ook). Je hoort vaak dat de ‘studie tot chirurg’ wel 12 jaar is. Dat is niet waar. Het duurt 12 jaar tot je volledig chirurg bént. Maar de laatste zes jaar heb je gewoon een baan als werknemer met salaris en vakantiedagen en zo. Ja, je leert nog veel, maar dat is bij veel net afgestudeerden ook zo natuurlijk.
(Dit is in Nederland overigens. In bijvoorbeeld de VS is het anders, daar moet je vaak gedeeltelijk nog collegegeld betalen en krijg je een soort stagevergoeding terwijl je minstens 80 uur per week werkt. In Nederland is het absoluut hard werken, maar van die ‘20 dagen achter elkaar 12 uur per dag werken, dan 1 dag vrij en dan drie 36 uurs diensten’ schema’s hebben wij gelukkig niet.
Krankzinnig ook, alsof jij iemand aan je bed wilt die zo weinig rust gekregen heeft).
woensdag 7 augustus 2024 om 23:27
En iemand die zich zo zou gedragen zou binnen twee seconden ontslagen worden. Zowel ‘The Good Doctor’ als ‘House’ suggereren dat als je maar briljant veel weet, gestoord asociaal gedrag niet uitmaken. Geloof me, daar kom je niet mee weg.
(Edit: ik bedoel daarmee dus niet dat autisme gestoord of asociaal is, maar dat deze specifieke artsen dat zijn. Voortdurend extreem bot en grof zijn tegen patiënten, niet luisteren naar instructies of wensen van patiënten, voortdurend lijnrecht tegen alle protocollen ingaan. Dat kan in het echt echt niet).
woensdag 7 augustus 2024 om 23:38
Dank voor deze heldere uitleg, nausicaa. Zit dus heel anders in elkaar dan ik dacht. Eigenlijk is dus de echte "studentenfase" niet eens zo gek veel langer dan bij andere universitaire studies. En die co-schappen zitten daar dan ook nog voor dus (voor het daadwerkelijk gaan solliciteren om opgeleid te worden tot een specialist).nausicaa schreef: ↑07-08-2024 23:22Dat is maar hoe je het beschouwt. De studie is de opleiding tot basisarts, daarna krijg je je artsendiploma, wordt je uitgeschreven en ben je geen student meer. Je moet dan gewoon ene baan zoeken, vaak (eerst) als arts-niet-in-opleiding en daarna een specialisatie plaats zoeken. Voor beiden zijn gewoon sollicitaties, en moet je dus wel ook nog aangenomen worden. En afhankelijk van wat je wilt, kan het zijn dat er veel meer sollicitanten zijn dan plekken, en dat je de baan dus niet krijgt. Maar het is dus wel dat, een baan. Een specialist in opleiding is al volledig arts met bijbehorende verantwoordelijkheid.
De specialisatie is dus wel een inherent onderdeel van de volledige opleiding tot specialist. Als je gynaecoloog wilt worden, móet je die specialisatie doen. Dus in die zin is het onderdeel van de gehele opleiding. Maar het laatste deel is wel gewoon werk (en veel ook). Je hoort vaak dat de ‘studie tot chirurg’ wel 12 jaar is. Dat is niet waar. Het duurt 12 jaar tot je volledig chirurg bént. Maar de laatste zes jaar heb je gewoon een baan als werknemer met salaris en vakantiedagen en zo. Ja, je leert nog veel, maar dat is bij veel net afgestudeerden ook zo natuurlijk.
(Dit is in Nederland overigens. In bijvoorbeeld de VS is het anders, daar moet je vaak gedeeltelijk nog collegegeld betalen en krijg je een soort stagevergoeding terwijl je minstens 80 uur per week werkt. In Nederland is het absoluut hard werken, maar van die ‘20 dagen achter elkaar 12 uur per dag werken, dan 1 dag vrij en dan drie 36 uurs diensten’ schema’s hebben wij gelukkig niet.
Krankzinnig ook, alsof jij iemand aan je bed wilt die zo weinig rust gekregen heeft).
woensdag 7 augustus 2024 om 23:48
De co-schappen zijn onderdeel van je geneeskunde studie, dus tijdens de eerste 6 jaar voordat je basisarts bent. Grofweg heb je drie jaar theorie (met wel vaak nog wat korte stages), en daarna drie jaar met een wetenschappelijke stage en de co-schappen (en nog een beetje theorie). Gedurende die hele periode ben je student, inclusief collegegeld betalen en ingeschreven staan als student. Alleen maak je tijdens de co-schappen natuurlijk wel vrij veel uren, je hebt dan niet drie dagen in de week ‘vrij’ of zo.Olea schreef: ↑07-08-2024 23:38Dank voor deze heldere uitleg, nausicaa. Zit dus heel anders in elkaar dan ik dacht. Eigenlijk is dus de echte "studentenfase" niet eens zo gek veel langer dan bij andere universitaire studies. En die co-schappen zitten daar dan ook nog voor dus (voor het daadwerkelijk gaan solliciteren om opgeleid te worden tot een specialist).
Na 6 jaar ben je basisarts, en eindigt je studie en student zijn.
donderdag 8 augustus 2024 om 09:39
Klopt. Maar vergeet ook niet dat de opleiding tot specialist niet naadloos aansluit op de geneeskunde studie.
Dit artikel is al van een aantal jaar geleden, maar geeft wat inzicht dat het zeker niet gegarandeerd is dat je zomaar snel of in het gewenste vakgebied door kunt met de opleiding.
donderdag 8 augustus 2024 om 09:53
Huh, nee totaal niet mee eens.sassie24 schreef: ↑04-08-2024 16:58Ik werk nu 25 jaar in de zorg (zowel eerstelijn als tweedelijn) en ik denk dat zeker 25% van alle artsen autistisch zijn of autistische trekjes hebben.
Hou er rekening mee dat pas de laatste 10 jaar ongeveer er vaker gediagnosticeerd wordt.
Er lopen dus heel wat 30 tot 65 jarige artsen rond die het wel hebben, maar niet gediagnosticeerd zijn, dat was in hun jeugd alleen 'de zware gevallen'. Ook huisartsen. Tegenwoordig heb je een POH-GGZ die patienten met psychische klachten ziet.
Hier arts en veel artsen in de vriendenkring en er zitten zeker wat tussen met (ongediagnosticeerde) ASS, maar het overgrote merendeel toch niet.
Ook bij oudere generaties artsen heb ik dat niet zo ervaren.
Ik zou me er niet door laten tegenhouden overigens TO, je bent je ervan bewust en dat scheelt al veel denk ik. Tegenwoordig heb je voorafgaand aan een co-schap als het goed is een gesprek met je begeleider over je leerdoelen enzo en dan kun je het ook noemen. Ik zou er als begeleider dan wel extra rekening mee houden iig.
Succes!
donderdag 8 augustus 2024 om 11:21
Geen steun als het misgaat vind ik verdrietig….Dexter schreef: ↑07-08-2024 19:29Gisteren had ik een gesprek met mijn ouders over de geneeskundeopleiding en vroeg ik mijn vader waarom hij denkt dat het geen goed idee is dat ik deze studie kies. Hij gaf aan dat hij bang is dat ik te veel hooi op mijn vork neem en daardoor constant onder druk zou staan. Mijn moeder deelt deze zorgen. Hoewel ik weet dat mijn ouders het beste met me voor hebben, raakt het me ook omdat het mijn zelfvertrouwen aantast dat ze niet geloven dat ik het aankan.
Mijn vader zei ook dat hij vindt dat ik geen mensenmens ben en niet goed ben in het lezen van mensen. Maar dat klopt niet; ik vind het vooral moeilijk om mezelf te uiten. Ze gaven aan dat ik mag studeren wat ik wil, maar dat ik niet op hun steun moet rekenen als het misgaat.
Na het gesprek ben ik weggegaan en heb ik gehuild, omdat het me allemaal teveel werd.
Edit: een foutje verbeterd.
donderdag 8 augustus 2024 om 11:23
Lasvegas-84 schreef: ↑08-08-2024 09:53Huh, nee totaal niet mee eens.
Hier arts en veel artsen in de vriendenkring en er zitten zeker wat tussen met (ongediagnosticeerde) ASS, maar het overgrote merendeel toch niet.
Ook bij oudere generaties artsen heb ik dat niet zo ervaren.
Ik zou me er niet door laten tegenhouden overigens TO, je bent je ervan bewust en dat scheelt al veel denk ik. Tegenwoordig heb je voorafgaand aan een co-schap als het goed is een gesprek met je begeleider over je leerdoelen enzo en dan kun je het ook noemen. Ik zou er als begeleider dan wel extra rekening mee houden iig.
Succes!
Het is natuurlijk ook lekker makkelijk scoren met zo'n brede omschrijving als "autistisch zijn of autistische trekjes hebben". Lekker goedkoop ook. Duh, iedereen heeft zogenaamde 'autistische trekjes'
. Ik denk dat TO er heel goed aan doet om een keer met een studiebegeleider van de opleiding te gaan praten. Plus, als TO nu alleen maar geneeskunde wil, dan moet ie dat gewoon lekker gaan doen. Lukt het niet tijdens de theorie dan stapt ie over naar een andere studie. Lukt het niet tijdens de coschappen dan een andere master. Lukt het daarna niet, dan een ander werkveld. En lukt het allemaal wel? Hartstikke mooi.
donderdag 8 augustus 2024 om 11:33
Ja volg je droom,als je dit zo graag wil en je interesse ligt er overduidelijk, misschien pik jij de theorie wel makkelijker op dan je medestudenten en kun jeje focussen op je minder ontwikkelde kanten, zo is het bij mijn dochter ook gegaan,van 17 tot nu 22 is ze enorm gegroeid in sociale vaardigheden.S-Groot schreef: ↑08-08-2024 11:23Het is natuurlijk ook lekker makkelijk scoren met zo'n brede omschrijving als "autistisch zijn of autistische trekjes hebben". Lekker goedkoop ook. Duh, iedereen heeft zogenaamde 'autistische trekjes'
Ik denk dat TO er heel goed aan doet om een keer met een studiebegeleider van de opleiding te gaan praten. Plus, als TO nu alleen maar geneeskunde wil, dan moet ie dat gewoon lekker gaan doen. Lukt het niet tijdens de theorie dan stapt ie over naar een andere studie. Lukt het niet tijdens de coschappen dan een andere master. Lukt het daarna niet, dan een ander werkveld. En lukt het allemaal wel? Hartstikke mooi.
donderdag 8 augustus 2024 om 11:55
Ik kan me voorstellen dat je je na deze opmerking totaal niet gesteund voelde, Dexter. Ik vind het een hele nare uitspraak van je ouders.
Probeer nog wat meer informatie te verzamelen. Ga naar open dagen enz.
Praat met andere mensen om je heen.
Bij een scheiding in je haar gaat het ook 2 kanten uit dus dikke doei! (by GrumpyCat1983)
donderdag 8 augustus 2024 om 12:40
Geen fijne reactie van je ouders. Beetje chantage-achtig zelfs: 'doe maar wat je niet laten kunt, maar niet bij ons uithuilen hoor.'
Volg je droom! Gewoon gaan studeren.
Jíj moet je leven leiden.
En laten we nu niet denken dat álle artsen in opleiding állemaal super empatisch zijn vanaf dag 1. Ten eerste heb je honderden verschillende medische functies, met meer of minder zwaar emotioneel contact, ten tweede moeten jonge mensen zich ook kunnen ontwikkelen, fouten maken, bijgestuurd worden.
Volg je droom! Gewoon gaan studeren.
Jíj moet je leven leiden.
En laten we nu niet denken dat álle artsen in opleiding állemaal super empatisch zijn vanaf dag 1. Ten eerste heb je honderden verschillende medische functies, met meer of minder zwaar emotioneel contact, ten tweede moeten jonge mensen zich ook kunnen ontwikkelen, fouten maken, bijgestuurd worden.
donderdag 8 augustus 2024 om 14:31
Ouders die dat soort dingen zeggen, steunen je eigenlijk nooit. Steun en liefde zouden nooit voorwaardelijk mogen zijn.
Welke 'steun' bedoelen ze concreet? Financieel? Ben je dan dakloos? Emotionele steun zullen ze vast niet bedoelen.
Weet je TO: ja het gaat zwaar worden. Welke studie je ook gaat doen. Biomedische wetenschappen is ook bepaald geen picknick in het park.
Ga ervoor. Doe je best. Faal je? Heb je weer iets over jezelf en het leven geleerd. Door te kijken naar waarom het fout ging en daarvan te leren, kom je uiteindelijk wel op je plek.
Maar waarschijnlijk komt het gewoon helemaal goed met jou.
maandag 12 augustus 2024 om 14:24
Ik heb niet alle reacties gelezen, dus mss is het al vermeld: gespreksvaardigheden aanleren is ook een deel vd opleiding (in België toch). Ik ben zelf regelmatig 'oefen-patiënt' geweest in dat opleidingsonderdeel en heb studenten daar echt in zien groeien doorheen de jaren.
Als je graag ervaringen van artsen met autisme leest: https://www.healthspace.be/post/ik-heb- ... -ziek-niet
Als je graag ervaringen van artsen met autisme leest: https://www.healthspace.be/post/ik-heb- ... -ziek-niet
maandag 12 augustus 2024 om 19:11
Geen mensenmens?? Nou, prima toch? als je ouders je daarmee weer om de oren slaan, geef je aan dat je patholoog-anatoom gaat worden. Niet levende mensen zeggen weinig zinnigs terug en heel veel inlevingsvermogen heb je er denk ik ook voor niet nodig.
Ik ken verschillende artsen met adhd en/of autisme. Zoals een psychiater en een bedrijfsarts. Die psychiater is wel een beetje bijzonder en die bedrijfsarts heb ik als bekwaam en prettig in omgang ervaren. Viel heel goed mee te praten, voelde en dacht enorm met je mee.
Je weet nooit of het wat voor je is als je het niet probeert. Misschien is het niets voor je en dat merk je dan vanzelf. Kun je de opgedane kennis misschien weer gebruiken als apotheker ofzo. Of je bezig gaan houden met beleid en verbetering van zorg, weet ik veel.
Het is ook gewoon niet waar dat mensen met een vorm van autisme weinig empathie zouden hebben. Voor sommigen klopt dat wel. Ik ken er ook een aantal die het juist heel sterk hebben en heel gevoelig zijn, hebben geleerd bewust of onbewust om zich te beschermen want anders worden ze overspoelt.
Als je interesse groot is en je hebt misschien baat bij het plannen van je studie dan kun je best een heel eind komen. Een vorm van autisme hoeft daar geen beklemming in te zijn.
Ik ken verschillende artsen met adhd en/of autisme. Zoals een psychiater en een bedrijfsarts. Die psychiater is wel een beetje bijzonder en die bedrijfsarts heb ik als bekwaam en prettig in omgang ervaren. Viel heel goed mee te praten, voelde en dacht enorm met je mee.
Je weet nooit of het wat voor je is als je het niet probeert. Misschien is het niets voor je en dat merk je dan vanzelf. Kun je de opgedane kennis misschien weer gebruiken als apotheker ofzo. Of je bezig gaan houden met beleid en verbetering van zorg, weet ik veel.
Het is ook gewoon niet waar dat mensen met een vorm van autisme weinig empathie zouden hebben. Voor sommigen klopt dat wel. Ik ken er ook een aantal die het juist heel sterk hebben en heel gevoelig zijn, hebben geleerd bewust of onbewust om zich te beschermen want anders worden ze overspoelt.
Als je interesse groot is en je hebt misschien baat bij het plannen van je studie dan kun je best een heel eind komen. Een vorm van autisme hoeft daar geen beklemming in te zijn.
dinsdag 13 augustus 2024 om 04:20
haha, ik had van de week toevallig een gesprek met een van mijn beste vriendinnen die inmiddels een jaar of 20 arts is. We hadden het over autisme bij vrouwen en zij zei letterlijk: " ik heb het idee dat er iig in het ziekenhuis heel veel ongediagnostiseerde autisten rondlopen, het lijkt wel of er onder artsen juist veel van zijn."
Het zal ongetwijfeld liggen aan het specialisme en het hoe en wat van waar jij op het ASS zit, maar wie weet is het zelfs een voordeel?
Het zal ongetwijfeld liggen aan het specialisme en het hoe en wat van waar jij op het ASS zit, maar wie weet is het zelfs een voordeel?
dinsdag 13 augustus 2024 om 05:35
Alleen OP en paar reacties gelezen. Ik denk dat de artsen die een diagnose op het spectrum zouden kunnen hebben, maar geen diagnose, een milde vorm hebben. Ik heb nog nooit een arts zien fladderen of knijpen in de handen. Ik zie juist veel ADHDers/mensen met eigenschappen van ADHD onder artsen en iknheb slechts een paar artsen met ASS kenmerken gezien (mi wel in voor hun geschikte vakken). Uiteraard veel verschillende karakters en persoonlijkheden.
Je moet patienten kunnen zien en horen, en dit ook laten merken, zodat ze zich ook gehoord voelen.
Loop een dag mee met je huisarts of elders. Praat met een studiebegeleider of decaan.
Bedenk ook dat je in je coschappen veel feedback gaat krijgen en niet elke feedbackgever/arts oke zal zijn met duidelijke uitingen van ASS. De een verwoord de feedback weer vriendelijker dan de ander. En soms kun je er veel mee, en soms heel weinig.
Als je er ook naar patiënten toe open over wilt zijn, bedenk dat er ook patienten zijn die je heel naar kunnen aanvallen als je ze hun zin niet geeft. Het is een minderheid, maar je komt alle persoonlijkheden en (soms ongediagnosticeerde) persoonlijkheidsstoornissen tegen. Je moet dat wel van je af kunnen laten glijden.
Moet je nog een keer een snuffelstage doen? Interview met verschillende artsen?
Succes!
Je moet patienten kunnen zien en horen, en dit ook laten merken, zodat ze zich ook gehoord voelen.
Loop een dag mee met je huisarts of elders. Praat met een studiebegeleider of decaan.
Bedenk ook dat je in je coschappen veel feedback gaat krijgen en niet elke feedbackgever/arts oke zal zijn met duidelijke uitingen van ASS. De een verwoord de feedback weer vriendelijker dan de ander. En soms kun je er veel mee, en soms heel weinig.
Als je er ook naar patiënten toe open over wilt zijn, bedenk dat er ook patienten zijn die je heel naar kunnen aanvallen als je ze hun zin niet geeft. Het is een minderheid, maar je komt alle persoonlijkheden en (soms ongediagnosticeerde) persoonlijkheidsstoornissen tegen. Je moet dat wel van je af kunnen laten glijden.
Moet je nog een keer een snuffelstage doen? Interview met verschillende artsen?
Succes!
dinsdag 13 augustus 2024 om 07:24
Ik zie werkelijk geen enkele reden, waarom je ooit een patiënt over je autisme zou vertellen. Zo onprofessioneel.Obeantut schreef: ↑13-08-2024 05:35
Als je er ook naar patiënten toe open over wilt zijn, bedenk dat er ook patienten zijn die je heel naar kunnen aanvallen als je ze hun zin niet geeft. Het is een minderheid, maar je komt alle persoonlijkheden en (soms ongediagnosticeerde) persoonlijkheidsstoornissen tegen. Je moet dat wel van je af kunnen laten glijden.
Agressie is niet alleen moeilijk voor mensen met autisme. Dat is iets wat je gaat leren of niet.
Het is nogal bizar om tegen een 17-jarige jongen te zeggen dat hij al om moet kunnen gaan met agressie van volwassenen of dat hij anders geen arts kan worden.
Niemand vindt agressie makkelijk. Niemand kijkt graag naar ernstige wonden. Niemand geniet ervan als een patiënt volledig onder de feces zit. Bloed, kots, open botbreuken.
Als je daar niets bij voelt moet je jezelf laten testen op een persoonlijkheidsstoornis.
Als je een medisch beroep aspireert dan ga je leren hoe je met die situaties om moet gaan. Sommigen lukt dat.
Ik ken ook mensen die dachten dat ze er goed mee om konden gaan, maar na 20 jaar getuige zijn van de ellende van anderen nu thuis zitten met complexe PTSS.
dinsdag 13 augustus 2024 om 09:07
Als je soms fladdert, in je handen gaat knijpen, dan is het zichtbaar he, dan zou TO het kunnen overwegen om het te vertellen.
[/quote] Agressie is niet alleen moeilijk voor mensen met autisme. Dat is iets wat je gaat leren of niet.
Het is nogal bizar om tegen een 17-jarige jongen te zeggen dat hij al om moet kunnen gaan met agressie van volwassenen of dat hij anders geen arts kan worden. [/quote]
Bizar? Wat een overtrokken woordgebruik. Lijkt me iets om rekening mee te houden. En ik heb het niet over agressie.
[/quote] Niemand vindt agressie makkelijk. Niemand kijkt graag naar ernstige wonden. Niemand geniet ervan als een patiënt volledig onder de feces zit. Bloed, kots, open botbreuken.
Als je daar niets bij voelt moet je jezelf laten testen op een persoonlijkheidsstoornis.
Als je een medisch beroep aspireert dan ga je leren hoe je met die situaties om moet gaan. Sommigen lukt dat.
Ik ken ook mensen die dachten dat ze er goed mee om konden gaan, maar na 20 jaar getuige zijn van de ellende van anderen nu thuis zitten met complexe PTSS.
[/quote]
dinsdag 13 augustus 2024 om 11:09
To zegt nergens dat hij fladdert. Of op zijn tenen loopt. Of continu moet stimmen op wat voor manier dan ook.
Ook zijn ouders noemen alleen het empathie component, waarvan TO zelf zegt dat het niet waar is.
Ik heb nog nooit een volwassen zelfstandig functionerende autist in een openbare setting zien fladderen. Dat is zeker te onderdrukken en te bewaren voor als ze even alleen zijn.
En zelfs als er een fladdertje uitschiet, zou ik niks benoemen. Waarom zou je?
Degene die weten wat het betekent, weten het dan. Degene die niet weten wat het betekent valt het waarschijnlijk niet eens op.
dinsdag 13 augustus 2024 om 11:42
In mijn openingspost zei ik dat ik met mijn handen flapper - dit had eigenlijk 'fladderen' moeten zijn, want een vlag flappert, maar een hand kan niet flapperen. Dat was een verkeerde woordkeuze van mij. Fladderen doe ik soms, maar eigenlijk alleen als ik alleen ben. Ik kan het redelijk goed onderdrukken.
woensdag 14 augustus 2024 om 13:38
Wat jammer dat je ouders je niet steunen Dexter. Ik ga ervan uit dat ze je met de beste bedoelingen in bescherming willen nemen, maar dit is niet de juiste manier. Daarbij hoef je geen autisme te hebben, om erachter te komen dat werken als arts niet bij je past. Ik ken zelfs twee mensen in mijn omgeving, die uiteindelijk niet als arts zijn blijven werken, maar een andere richting hebben gekozen waarin hun expertise van pas kwam, en daar nu met veel plezier werken. Je bent nog zo jong. Je toekomst is niet in beton gegoten, welke keuze je ook maakt. Volg je hart. En nog iets; een empathische, kundige arts is heel fijn, maar als ik zou moeten kiezen tussen die twee, heb ik liever een kundige. Veel succes!
woensdag 14 augustus 2024 om 15:28
Ik snap dat je ouders je willen beschermen. Ze hoeven alleen niet alles te zeggen wat ze denken.
Ik heb een studerend kind met ASS in een richting waarvan ik me af vraag of het verstandig is. Ze zal tegen veel barrières aan gaan lopen. Sterker nog, dat doet ze al.
Maar het is wat zij wil.
Ik ga haar niet tegenhouden en zeker niet "straffen" door financiële hulp te ontzeggen of te zeggen dat het kinds eigen schuld is of een belerend vingertje opsteken à la "zie je nou wel, had maar naar me geluisterd."
Wat ik wel ga doen is troosten als kind struikelt en meedenken in plan B. De financiële kant en andere zaken, zien we dan wel weer.
Ik vind dat kinderen de kans moeten krijgen om zelf te ontdekken waar ze wel of niet voor in de wieg gelegd zijn.
Het is pijnlijk om je kinderen te zien struikelen, maar nog pijnlijker is het als je kind jaren later alleen maar kan denken hoe het zou zijn geweest als hij/zij het op zijn minst geprobeerd zou hebben.
Ik heb een studerend kind met ASS in een richting waarvan ik me af vraag of het verstandig is. Ze zal tegen veel barrières aan gaan lopen. Sterker nog, dat doet ze al.
Maar het is wat zij wil.
Ik ga haar niet tegenhouden en zeker niet "straffen" door financiële hulp te ontzeggen of te zeggen dat het kinds eigen schuld is of een belerend vingertje opsteken à la "zie je nou wel, had maar naar me geluisterd."
Wat ik wel ga doen is troosten als kind struikelt en meedenken in plan B. De financiële kant en andere zaken, zien we dan wel weer.
Ik vind dat kinderen de kans moeten krijgen om zelf te ontdekken waar ze wel of niet voor in de wieg gelegd zijn.
Het is pijnlijk om je kinderen te zien struikelen, maar nog pijnlijker is het als je kind jaren later alleen maar kan denken hoe het zou zijn geweest als hij/zij het op zijn minst geprobeerd zou hebben.
woensdag 14 augustus 2024 om 18:11
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
